De pers is een overkoepelende benaming voor bijna alle vormen van journalistieke media die gericht zijn op het publiek berichten over recente gebeurtenissen. Hieronder staan een aantal publicaties over zorg en welzijn.
Afgelopen weken heb ik me, samen met een aantal andere mensen , weer eens verbaasd over het wel en wee in zorgelijk Nederland of te wel: hoe kunnen we de kosten in zorg zo duur mogelijk houden.. want ja in Nederland moet toch iedereen aan het werk blijven!!
Toen ik hun kenbaar maakte dat ik daar een blog over wilde schrijven, kreeg ik van mijn lieve buurvrouw een appje… waarin de zorg van nu echt perfect omschreven staat!
ZO WERKT NEDERLAND
Wie wil begrijpen hoe de zorg werkt kan het volgende artikel lezen.
De zorg van nu heen doet ons denken aan mijn groentesoep.
Al jarenlang kook ik soep. Lekkere groentesoep. Niks mis mee.
Een paar jaren geleden kwam er een kennis die zei:
“Schrijf het eens op, hoe je die soep maakt” .
Ik vond het een goed idee, en ik noemde het “protocol voor soep”.
Als ik soep ging koken, deed ik dat precies volgens mijn protocol.
Toen kwam er iemand die zei: “als je nou eens precies opschrijft wat je erin doet, dan kun je de ingrediënten afvinken op een lijst”.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik noemde de lijst “ Huffels”, en vergat niets toe te voegen. Het kostte wel meer tijd, maar dat nam ik maar voor lief.
Als ik eens van huis moest, vroeg ik één van de kinderen in de soep te roeren. Dat ging prima.
Toen zei mijn dochter: “ Mam, je moet opschrijven wanneer je precies roert, hoelang, en hoe vaak”.
“Dat is goed”, zei ik, en ik noemde het de “soep-rapportage”. Voortaan schreef ik eerst een overdracht voordat ik de deur uitging.
Mijn buurman, die bij de vrijwillige brandweer is, kwam langs. Hij vroeg of ik wel dacht aan de veiligheid. “Houd je wel aan de voorschriften, voor je het weet heb je de vlam in de pan”.
Daar had ik wel van gehoord, dus ging ik op cursus brandveiligheid, en, om het meteen maar goed te doen, leerde ik ook EHBO en reanimatie. We hadden die week geen tijd voor de soep.
Na de scholing, waarvoor wij een certificaat kregen, hoorde ik dat niet iedereen zomaar mee mocht helpen met mijn soep. Men moest bevoegd en bekwaam zijn. Ik noemde de nieuwe regels de BIG registratie: Bijzondere Instructies Groentesoep. Voortaan werd eerst bekeken of men een certificaat had voor er geroerd mocht worden. Helaas mochten mijn kinderen niet meer helpen. Maar we vormden een gespreksgroep, we evalueerden, controleerden, en hielden team-overleg. En als er tijd over was, maakte ik gauw nog wat soep.
Toen kwam mijn tante eens langs. Ze was op vakantie geweest, en had iets nieuws geleerd: JCI.
“Dat betekent: Je Controleert Intensief”, zei ze. “Er zijn lijsten over hoe groot de pan moet zijn, hoe lang de pollepel, de potjes voor de ingrediënten, en richtlijnen voor de inrichting van de keuken”. “Ook mag je niet je keukenschort meer aan, maar moet je in je eigen kleding soep maken, dat is huiselijker”.
“En hier heb ik lijsten voor de rapportage, het links- of rechtsom roeren, het vet-percentage, de calorieën, en natuurlijk de protocollen, de BIG-registratie, de observatielijsten, en de veiligheid- certificaten.” “En al deze lijsten worden periodiek gecontroleerd en ge-update”. “En we hebben een accreditatieplan, dat wil zeggen dat we bij elkaar in de pan gaan kijken”. “we houden evaluaties, en intervisies, kortom, aan álles wordt gedacht!”
U begrijpt, dit is allemaal erg handig, en er is veel voor te zeggen. Maar ik denk wel tijdens het invullen van al die lijsten:
“ Wie bekommert zich nu nog eigenlijk om de soep ?”
Nou, wat vonden jullie ervan? Ik zeg: Kostbaar is de wijsheid die door deze ervaring is verkregen. Dus bij het maken van een lekker soepje voor de feestdagen laat dit blog dan eens de ronde doen tijdens een Keukentafelgesprek
Ik denk dat dit het laatste blog van het jaar is en dank al mijn lieve lezers voor het lezen van mijn blogs waar ook ter wereld en wens jullie een GEZOND & GELUKKIG 2020!
Vandaag heb ik weer een mooi gesprek gehad met iemand die ik in de Bibliotheek van Middelburg heb ontmoet.
Artist in Performance
Ik kwamen daar voor de Expositie van Frank van der Meijden. Ik praat sinds mijn vorige blog meer over we, want Galerie Daan en ik, Silvia Koning ( alias Truus van Gogh) hebben besloten om onze krachten te bundelen. We zijn dan ook blij dat we al een tijdje aangesloten zijn bij de Kunst & Cultuurroute Middelburg en dat we samen beter samen kunnen werken dan alleen!
In 2020 willen we dan ook gaan exposeren bij bedrijven met fotowerken die ik gemaakt heb tijdens mijn reizen… ! Waarom moet je eerst dood zijn voor dat je in het Rijksmuseum mag exposeren? Of werkt machtsmisbruik als de nieuwe tijd voor een revolutie?
Kunst in welke vorm dan ook. Kunst dat aanzet tot anders kijken in welke discipline dan ook!
Waarom naar La Parata Bizarra?
Het is eigentijdse kunst en maatschappelijkkritisch.. iets waar wij als autonome vrouwen dol op zijn! Frank van derMeijden maakt beeldverhalen met voorwerpen die een verleden hebben. En wat ons zo raakt is dat we een medestander zien in de strijd tegen verdeeldheid, rechtvaardigheid om autonoom te blijven. Om eigen keuzes te maken en de angst niet te laten regeren.
Toen de vrouw aan mijn vroeg: Wat is jouw baan eigenlijk Silvia…vroeg ze toen ik haar mijn visitekaartje gaf: Ik ben straatfotograaf, antwoordde ik.
Tweestrijd
Hoe kom je in godsnaam op het idee om straatfotograaf te worden? Ik ben nu al fan hoor van wat je doet voegde ze er aan toe! Maar vertel…vroeg ze. Ik nam haar vraag uiterst serieus, en wel omdat mensen mij altijd overschatten. Je kunt mij niet meten met hoogopgeleide mensen, maar deze tweestrijd maakt mij ijzersterk.
De reden? “Zoveel mensen hebben geen idee wat ik doe en oordelen me vanaf de buitenkant”. En dus leg ik het ook haar voor de zoveelste keer maar weer eens uit. Ik ben door mijn ziekte ( Sarcoidose en NCCM) een paradijsvogel geworden, een reiziger, een content creator, een verbinder, een blogger maar vooral een type dat van delen houdt, maar ik ben tegelijkertijd ook een proudmom, een zorgcoordinator,, levensgenieter, en kunstenaar. Ik doe de financiën, marketing, communicatie, sales, ben een strategisch consultant, fotograaf, creatief ondernemer, en ga zo maar door.” Deze foto raakt mij maar de mensen die mijn kennen weten dat het OOG bij mij centraal staat! Het is namelijk de spiegel van je ziel!
Wij sleutelen namelijk elke dag aan geluk en daarvoor hoe je niet naar #LeGarage maar naar de Bibliotheek of the Health
Iedereen heeft weleens vragen over betekenis & zingeving..over werken, geluk & liefde. Heel vaak kom je daar met je geliefden wel uit… maar wat als het de hoogste tijd wordt voor een echt waardevol gesprek buiten die kring?
Want wat is de “Trek naar Werk” dat schrijft men in een krant op de dag van de arbeid en blijkt dat dit een uitgave is om goed te bewaren…!
Vandaag 24 september 2019 is zo’n dag. Samen met Daniella van Duijn, eigenaar van GalerieDaan ben ik voor het aangaan van een dialoog/ rondleiding in het Zeeuws Museum in Middelburg.
Het onderwerp van deze tentoonstelling gaat over:
N.O.O.I.T M.E.E.R W.E.R.K.E.N
Wat is werk ?
Wat is belangrijk voor jou?
Wat is je ideaal?
Maar wat als….?
We zijn dan ook met een leuke groep mensen die aangesloten zijn bij de Kunst & Cultuurroute Middelburg. Na een korte inloop starten we de weg richting de tweede verdieping.
Onzichtbaarmensenwerk
Dat Zeeland, fris, scherp & prikkelend is wist ik al een tijdje en dat de manier van hoe we met elkaar omgaan aan het veranderen = blijkt ook een feit! Dat deze tentoonstelling dan ook vragen oproept over, moeten en/of mogen werken, wordt het een mooie dialoog voor anders leren te kijken naar precies hetzelfde.
IT Phone Home
Werken aan je eigen ondergang #mens
One how to strike
Verboden voor Nuggers zegt het systeem!
Welzijn & ZorgHoeveel bedden zouden er zijn voor Gezondheidszorg? Ik tel er 2…
Vrijheid – Zekerheid – Gezondheid & Verplichtingen, hoe zie jij ze eigenlijk? De buik is namelijk baas van de hersenen.
Het Zeeuws Museum koestert hun Vrienden… en wij de “betalende vriend” koesteren dit ook… #eenaandeelinelkaar #zichtbaarofonzichtbaar. Het delen van elkaars kracht is de sleutel voor landelijk succes.
Eigentijdse mensen kijken terug!
Verbaas je niet maar verwonder je.. hoe je de natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid kunt afleggen. Dit alleen al door anders te Kijken, te Denken, te Voelen & te Doen. Want: Doe iets! Het is maar hoe je kijkt! is een bewegingsvorm dat je op een andere manier naar precies hetzelfde leert kijken.
Conclusie: Wanneer je een dag vrij bent, je ook eens tijd kunt nemen voor levensvragen zoals deze.
Deze Levensvragen zijn er niet om snel op te lossen, maar goed te doorleven en te onderzoeken zonder oordeel naar een ander!
Silvia Koning ziet er kerngezond uit en woont in een prachtig huis. Allemaal buitenkant, zegt de Kwadijkse. Want van binnen lijdt ze pijn. Letterlijk, door een chronische ziekte, maar ook figuurlijk: als ’nugger’ (niet uitkeringsgerechtigde) is het vinden van passend werk voor haar een zware opgave. Met haar kunst vraagt ze aandacht voor een groep mensen ’die op papier geen bestaansrecht hebben’. Donderdagavond exposeert ze in de raadszaal in Edam.’ Geboeid door hart & longen’ heet de verzameling kunstwerken die Silvia Koning maakte van hout, glas en ander ’oud en afgedankt materiaal’. ,,Mijn rauwe werkelijkheid, omgezet in kunst’’, zegt de 51-jarige …
De wereld is glashard – Hout van mijverbind
Want van bovenaf gezien zijn we allemaal even groot, en van de straat af gezien zijn we allemaal even kwetsbaar- Silvia Koning *straatfotografiefoto voor op de cover van Op Eigen Kracht Werken aan je Toekomst = onderdeel van De Regenbooggroep in Amsterdam.
Het is niet de bedoeling om een perfect Museum te zijn.. maar het is de bedoeling dat je perfectie kunt spiegelen.
Ik hoop dat jullie genoten hebben net zo als Wij … de mens .. de maatschappij.
Iedereen kent deze uitspraak wel: what doesn’t kills you makes you stronger. Nou soms kunnen mensen je tot wanhoop drijven geloof me.
Vaak gebeurd dit niet met opzet maar meer door eenzijdigheid. Eenzijdigheid is namelijk je grootste vijand. Machtsmisbruik is de meest voorkomende vorm van geesteljke mishandeling. Dit leidt tot ziekte en uitvalsverschijnselen. Mensen serieus nemen is tegenwoordig een hot item. Velen worden beoordeeld op uiterlijk of scholing, maar dat is nou juist waar stigmatisering begint. Tijdens mijn lezing voor de Regenbooggroep werd ik benaderd door een bijzondere vrouw, werkzaam bij ervaringswijzer.
Zij vroeg mij of ik mijn verhaal wilde vertellen. Dat wilde ik natuurlijk wel. Wat mijn overkomen is wil ik niemand aandoen. Nederland is een mooi land voor gezonde ondernemers maar als je ziek word, word als je niet oplet alles ontnomen. Daarom ben ik een paar jaar geleden begonnen met mijn kunstproject: Houtvanmij – De wereld is glashard
Vandaag bel ik maar weer eens na aanleiding van een goed telefoongesprek met een medewerker van het #SVB met de Gemeente Edam Volendam, omdat de toekenningsbeschikking van de client weer eens op zich laat wachten! Ik krijg te horen nadat ik mijn naam noem, dat ze in weer eens in bespreking zijn, toeval.. nee toeval bestaat niet! Door een nieuwe wetswijziging hebben ze een enorm aantal nieuwe aanvragen blijkt uit een teruggekoppelde mail en daar zijn de patienten dus weer de dupe van! Zo gaat dit nou elk jaar!
Ervaringskennis
Ervaring, ervaringskennis en ervaringsdeskundigheid zijn de woorden die ik teruggekoppeld kreeg van de meneer van het SVB. Ik zie hier het dossier en dat liegt er niet om! Nee antwoordde ik.. gelukkig ziet u dit ook en ziet u ook waarom ervaringsdeskundigen hard nodig zijn in binnen scholen, zorg, gemeente & bedrijfsleven.
Beleid&Praktijk
Als de overheid, gemeenten en scholen nu eens meer kijken naar de werkelijkheid en ervaringen binnen zorg en welzijn, dan zou er een hoop leed tijd en geld bespaard kunnen worden. Als ze tenminste bereid zijn om gebruik te maken van ervaringskennis en ervaringsdeskundigheid waar de leefwereld centraal komt te staan.
Welwillen – Nietdoen
Gemeente en verzekeraars zoeken in hun beleid op papier wel naar manieren om deze kennis beter te benutten maar blijken hier in de praktijk vooral niets mee te doen. Al jaren heb ik een haat liefde verhouding met de Gemeente Edam Volendam met het Breed Sociaal Loket, en ook dit jaar lijkt het niet anders te zijn.
Watiseigenlijk ervaringsdeskundigheid?
Een ervaringsdeskundige is iemand die op basis van persoonlijke en collectieve ervaringen in staat is om deze kennis door te geven aan anderen en dit ook weer over te brengen op anderen. Deze ervaringen zijn ontstaan vanuit de praktijk en van de bronnen. Door deze ervaringen zijn ze in staat op dit ook weer door te geven aan anderen.
Overbrengen
Zo is ook mijn werk bij de Regenbooggroep ontstaan. Ik vertel mensen over de risico’s van zorg, verslaving, armoede, zeldzame ziekten of hartfalen. Ik vertel ze over de psychologische dynamiek rond “sociale armoede” en eenzaamheid en hoe je als client, student of ondernemer je eigen pad kunt volgen zonder schulden.
Duo & Erkendleerbedrijf
De beste studie is: leer wat je moet leren en de rest volgt in de praktijk. Een ervaringsdeskundige is iemand die op basis van persoonlijke en collectieve ervaringskennis in staat is deze over te brengen op anderen. Dit doe ik al jaren en ben daarom ben ik al vier jaar een erkend leerbedrijf media & marketing met een erkenning via het SBB. Maar omdat ik ga verhuizen heb ik per 1 april 2019 mijn erkenning opgezegd. De volgende stap is een HBO marketing & communicatie manager te vinden voor mijn nieuwe project Truus van Gogh.
Ervaringskennis moet naar mijn mening, verplicht plek krijgen naast wetenschappelijke en professionele kennis!
De belangrijkheid van ervaringsdeskundigheid is zo groot omdat wij ( zij) iets in handen hebben wat uitstijgt boven het niveau van de individuele client en diens situatie en anders is dan wat de professional of beleidmaker weet.
De belangrijkste is dat zij ( wij) het gat dichten tussen de client en de sociale profesionals tussen de leefwereld en het systeem. De professionals kunnen zowel zorgverleners, beleidsmakers of bestuurders zijn. Een brug bouwen tussen tussen beide werelden of iets toevoegen wat van grote waarde is in het ontzorgen!
Schaamtemachtsmisbruikentaboe
Veel clienten durven hun mond niet open te doen uit schaamte, machtsmisbruik of taboe. Iemand recht voor zijn raap aanspreken oñ verantwoordelijkheden durven ze vaak niet. Ik noem dit de bescheidenheid van kwetsbare burgers.
Effecten & Gevolgen
Als ervaringsdeskundige wil ik de waarheid van zorg vertellen. En die is RAW. Geloof me! Maar als er geen onderzoek gedaan wordt en compensatie geleverd wordt naar de inzet van ervaringsdeskundigheid buiten de hulpverlening in de GGZ, gaan er steeds meer mensen gebruik van gemeente en zorgverzekeraars maken. En geloof me deze kleeden je helemaal uit! Gewoonweg omdat de pot leeg is zeggen ze!
Mensen met somatische zorg is niet in handelingen van 5 minuten vast te leggen. Hun lichaam bestaat uit herstel. Door herstel groeien mensen over de gevolgen van hun aandoening heen en ontdekken mogelijkheden voor ook een volwaardig leven. Het possitief blijven na tramautische ervaringen. Het kaderen en managen van de aandoening en het ontwikkelen van hun andere gewaardeerde krachten.
Empowerment
Mijn persoonlijke expertise is het meest ontwikkeld op mensen op Eigen Kracht met ondersteuning aan hun Toekomst te werken en hun zelfvertrouwen daardoor groeit. Zelfredzaamheid is de grootste kernwaarde van een autonoom.
Onbekendmaaktonbemind
Mensen met een verhoogde kwetsbaarheid wonen steeds vaker thuis omdat overheid ze aan hun lot overlaten. Ze krijgen geen hypotheek omdat hun lichaam voorzien is van de stempel Oud & Afgedankt. Maar zij willen ook net als iedereen meedoen in een maatschappij, hun bijdrage leveren en gezien en erkend worden.
Volgens een artikel van Movisie ( 5 maart 2018 staat letterlijk geschreven: Effectieve adviesraden moeten niet te veel de taal van gemeente ambtenaren toe-eigenen, ze zijn eerder een luis in de pels. Hun gezag dwingen ze af doordat ze sensitief zijn voor wat er in de lokale samenleving gebeurt.
AanpakzonderStigma
Hier is niets aan gelogen. Machtsmisbruik en Eenzijdigheid zijn de grootste vijanden in onze samenleving. Intergraal werken en kijken waar de knelpunten liggen is van levensbelang.
MyOwnResearch is een voorstel dat geboren is vanuit het Amc, tegenwoordig het UMC genoemd. Het is een voorstel dat financieringswaardig moet worden. Nu verdampt er te veel waardevolle patiënten informatie.
‘Je wordt nu zomaar, als een sigarettenpeuk aan de kant gegooid.’ verslag van de chaos in het zorgverzekeraarsland’. Zorg is geen markt en de patienten een pakje filtersigaretten.
Ik heb zelf van dit project serieus werk gemaakt. De gezondheidsexperimenten die miljoenen mensen met chronische aandoeningen of systeemziekten dagelijks moeten ondernemen om hun klachten te verminderen en fit te blijven, dienen per direct te worden terugbetaald. Nu strijken de zorgverzekeraars het meeste geld op.
Los het zelf op
Mensen met een chronische ziekte kunnen zelf zoeken naar oplossingen om zo fit en betrokken mogelijk te blijven en leven. Zij zijn ondernemend, zoeken naar nieuwe mogelijkheden en doen experimenten om hun gezondheid te verbeteren. De waarde van deze zelfzorg wordt op dit moment onvoldoende herkend en benut, omdat daarvoor een simpele goedkopen beschikbare methodiek niet wordt ingezet. Daar komt hopelijk binnenkort verandering in.
Het doel van het project is om de grote inzet en vindingrijkheid van patiënten waarmee zij zelf iets ondernemen om hun eigen gezondheid te verbeteren, te ondersteunen met een passende praktijkgerichte aanpak. Op deze manier krijgen individuele patiënten sneller uitsluitsel of een gekozen aanpak voor hem of haar werkt. Tegelijk levert dit ook bruikbare medisch-wetenschappelijke resultaten op. De veronderstelling is dat op deze manier aanzienlijk sneller relevante kennis wordt ontwikkeld dan met de gebruikelijke onderzoeksmethoden, en dat werkzame therapieën en producten sneller getoetst worden en hun weg vinden in Myownresearch maakt persoonlijke benadering mogelijk die snel leidt tot verbetering van kwaliteit van leven. Zorggeld moet besteed worden aan zorg niet aan de juristen werkzaam bij Zorgverzekeraars. Bovengebruikelijke zorg is een proces, geen handeling van minuten!
Akkoordverklarigen moeten opgesteld worden samen met patient, belangenbehartiger ervaringsdeskundigen, huisarts en WMO en niet vanuit machtmisbruik zorgverzekeraars!
Tips make you move
Narratief werken is een nieuwe methode voor professionals om middels het levensverhaal van hun cliënten te werken aan een doel voor blijvende zelfredzaamheid. Narratief werken valt onder de psychologie van de levenskunst. Levenskunst kan gezien worden als het samenspel tussen geestelijke gezondheid en welzijn binnen één persoon. Het gaat dan om het behoud van zingeving en welbevinden ondanks het leed dat onvermijdelijk bij het leven hoort. Levenskunst heeft te maken met het zo goed mogelijk leren omgaan van dat lijden.
Doe iets! Het is maar hoe je kijkt! Nu worden er teveel mensen afhankelijk door de eenzijdigheid vanuit de politiek!
Van zelfreflectie ga je echt niet dood, want wie wordt er niet mee dood geknuppeld … het oordeel vanaf de buitenkant. Wat doe je ermee en hoe ga je er mee om?
Voeg gewoon een Autodidact aan je organisatie toe, want als steeds meer scholen sluiten omdat leerkrachten hun werk wordt ontnomen, dan moeten we gewoon zelf de leerkracht, de dokter of een nieuwe Leonardo DaVinci worden, toch? Corrigeer me als ik her verkeerd zie!
Bye Bye Educatie en Omarm & Verwelkom Op Eigen Kracht mutaties. We weten natuurlijk allemaal dat je kennis krijg je door te studeren, maar dat je pas echt wijs wordt door te observeren en het zelf te ervaren. Daarom had ik al op zeer jonge leeftijd al besloten om van mijn kracht mijn beroep (Autodidact) te maken.
Dit doe ik dan ook door de werkelijkheid niet onder stoelen of banken te stoppen. Het uitvergroten van de werkelijkheid is namelijk hard nodig omdat veel instanties anders weglopen van de feiten! De belangrijkste feiten worden namelijk doorgaans niet op papier vastgelegd maar door de stilte zacht in de wandelgangen ingefluisterd en de vooruitgang niet om snelheid, maar om richting en tijd gaat.
Toekomst
De rol van zelfsturend leren zal in de toekomst verder worden doorontwikkeld in diverse trainingen om Op Eigen Kracht aan aan je Toekomst te werken!
Gisteren heb ik weer bijzonder gesprekken gehad met twee vakvrouwen. Ze zijn slim, ze onderzoeken haar ervaringen en dat wijst uit dat besluitvormingen prestaties verbetert.
“Leer van elkaar, probeer verschillende dingen uit en maak het tot je dagelijkse routine”
“Do it yourself ”
Bohn hase metacognitie art
Metacognitie is de zuivere kennis oftewel het inzicht in het eigen leerproces en hoe je dit kunt toepassen in de praktijk. Hierbij een interview dat kort geleden van mij is afgenomen door Madalon de Jong Stagiere bij OEK, onderdeel van De Regenbooggroep
Wie ben je en wat doe je?
—
Ik ben Silvia Koning-Lindeboom, ik ben 51 jaar oud, ik ben een trotste moeder van twee dochters, ik ben getrouwd met de leukste man van Nederland én ik ben eenNugger, ofwel een niet-uitkeringsgerechtigde.Ik ben autonoom, en dat wil ik graag blijven. Daar strijd ik tegenwoordig ook voor, ik vind dat iedereen in Nederland zijn autonomie moet terugkrijgen. Op eigen kracht werken aan je toekomst is dé sleutel voor zelfbevrijding.
—
Hoe ben je terecht gekomen bij Op Eigen Kracht?
—
Ik was opzoek naar een baantje voor twee dagen, beschut werk. De gemeente kon mij niks bieden en zei dat ik mijzelf maar moest gaan verkopen, zij hadden niks voor mij. Een kennis zei tegen mij: “Silvia, ik heb een hele leuke baan voor je. Het is een vrijwilligersfunctie, maar jij als ‘beroepsouwehoer’ zou daar prima passen.” Ik ben gaan solliciteren en ik werd aangenomenbij Op Eigen Kracht als projectondersteuner.Ook heb ikals straatfotograafde ‘handenfoto’ gemaakt.Ik heb meegekeken, meegeluisterd, meegelezen, sfeer geproefd…
—
Wat neem je mee uit de tijd bij Op Eigen Kracht?
—
Het voornaamste wat ik meeneem is dat ik mijzelf spiegelde. Ik dacht: “Ik heb gelukkig de kracht dat ik heb kunnen overleven met een ziekte.”Ik werd gespiegeld doordat ik zag dat er zoveel loosisin Nederland, er is zoveel armoede en ik vroeg mij af wat voor toegevoegde waarde ik daarbij kon inleveren en waar ik mijzelf kon inzetten.Om dat te kunnen doen werd ik getiptom mee te doen aan een Werk Aan Je Toekomst training.Ik heb daar ontzettend mooie mensen leren kennen en dat heeft mij uiteindelijkgetriggerd om door te zetten met mijn project.
—
Zou je me iets meer kunnen vertellen over zo’n Werk Aan Je Toekomst training? Hoe ziet zo’n bijeenkomst er uit?
—
Zo’n Werk Aan Je Toekomst training ziet er zo uit dat je vier keervoor een dagdeelnaar een training gaat.Daar staat een train(st)er en die legt je uit wat je kunt doen,dat je eigenlijk moet geloven in jezelf,steeds kleine stapjes moet gaan nemen en door moet blijven gaan met focussen op je uiteindelijke doel. Dat heeft mijn ogen geopend, aangezien mijn medecursisten in een soort van verlamming zaten omdat ze bijna allemaal in de schuldsanering zaten. Dat spiegelde mij heel erg, want die druk had ik niet en die hadden zij wel.
—
Wat deed dat met jou, dat je dat zag?
—
Het maakte mij verdrietig, en het maakte me tegelijk ook krachtig omdat ik dacht dat ik ze kon helpen.Ik kan op mijn eigen kracht helpen om hun in hun eigen kracht te zetten, door ze in zichzelf te laten geloven.
—
Je bent kunstenares. Heeft Werk Aan Je Toekomst je gemotiveerd om verder te gaan met je kunst?
—
Ja, absoluut!Ik zag in dat De Regenboog Groep ook een plekje had voor mij, dat was als een warme deken. Doordat ik serieus ben genomen en doordat er mensen zijn geweest die zich in hebben gezet voor mij, hebben zij mij geholpen. Bij het ondernemerschap tel je niet meer mee omdat je geen product meer hebt om aan te bieden, bij de gemeente kom ik niet verder omdatik niet belangrijk genoeg ben, maar bij De Regenboog Groep kreeg ik een kans! En doordat ik mijzelf inzette en elke week hielp daar waar nodig was ontdekte ik dat ik dat fantastisch vond.
—
Zou je me iets meer kunnen vertellen over je kunst?
—
Vrijdag 18 januariwas de opening van mijn expositie bij hetScipaan de Keizersgracht.‘De wereld is glashard’, daarom is alles wat ik heb gemaakt op oude afgedankte glazen en flessen gemaakt. Daar heb ik de kleuren van de regenboog gebruikt en ik heb dat gedaan op thema’s van muziek, op titels van muziek. Dat inspireerde mij heel erg.Daarna ben ik op hout gaan tekenen en schilderen, omdat mijn meisjesnaam Lindeboom is en ik dacht aan de Werk Aan Je Toekomst training omdat daar wordt gezegd “zie jezelf als een boom.”Dat ging ik inzetten en gebruiken. Ik maak mijn kunst op hout met botenlak,je ziet jezelf er altijd in terug.
—
Dat betekent het thema ‘de wereld is glashard’ voor jou?
—
Allesistegenwoordig op het individualisme gebaseerd en als je niet meetelt in de wereld van de status ben je oud en afgedankt. Ik vind dat niet kunnen. Je moet het met elkaar doen en een aandeel in elkaar hebben.
—
Is er iets dat je wil meegeven aan iemand die er over nadenkt om een Op Eigen Kracht of Werk Aan Je Toekomst training wil volgen?
—
Wat ikhebgezien tijdens mijn ‘vrijwilligerswerk reis’ is dat sommige mensen tegen de maatschappij aan schoppen.Ik ben een keer geweest bij de voedselbank om te werven voor een training. Ik kwam daar aan met mijn oude Landrover en ik werd meteen door iedereen belaagd. “Kom jij ook een voedselpakket halen?!” en ik zei dat ik dat ik dat niet kwam doen maar dat ik kwam helpen, er werd toen gereageerd: “Ja,dat zeggen ze allemaal!Je moet al die mensen met die dure bakken in de gaten houden!”Ikheb daarom ook klompen gemaakt, omdat heel veel mensen tegen de maatschappij aanschoppen maar verder niks doen. Ik vroeg aan diegene of hij mij misschien wilde helpen met werven voor de training, en dat het belangrijk is dat hij gezien wordt.Hij gafaan dat hij in de problemen zou komen met zijn uitkering. Dat klopt, dat is zo. En ik vind dat het UWV moet hervormen.
Je hoeftgeendure opleidingen te doen die je uiteindelijk terug moet betalen waardoor mensen in de schulden komen. Als ik verder wilde op de fotografie academie dan zou die studie twintigduizend euro zijn, dat heb ik niet. Maar zo’n opleiding maakt je ook niet persé een goede fotograaf. Ik ben pas een goede fotograaf als ik een boodschap kan overbrengen. Je moet je nooit laten weerhouden door mensen die een hogere positie hebben. Het zijn allemaal mensen van de straat. Iedereen is gelijk. Het maakt niet uit, als je gelukkig bent met jezelf dan komt het wel goed. Maar men moet je wel een kans geven, en dat gebeurt tegenwoordig steeds minder.
—
Zijn er nog onbesproken zaken?
—
Ik had het foldertje meegenomen van de beroepsouwehoer, en dat ben ik uiteindelijk wel gebleken. Ik moest wel eerder stoppen op locatie bij Op Eigen Kracht omdat ik geen auto meer had. Er is na 51 jaar heel lang doorzeuren een hartspierziekte geconstateerd, NCCM. Zonder auto moest ik heel lang reizen om bij De Regenboog Groep terecht te komen. Vanaf toen ben ik die creatieve handjes blijven houden en ga ik nu online door met het verspreiden van de boodschap van Op Eigen Kracht. Dat is wat ik wil, de verbinding aangaan met elkaar en daarbij mensen ook motiveren om een Op Eigen Kracht training aan te gaan.
Je hoeft het echt niet in je EENDJE te doen, maar geef nooit op! Leg je autobiografische verhaal vast in een online dagboek. Dan ben je nooit meer alleen. Zie dit als een artistiek proces!
With Love Silvia
Amsterdam “Gebruik de straat als informatiebron”! ❌❌❌
Onbekend maakt onbemind
