“Waar de staat heft, lijdt de vrouw.”

Uitgelicht

Posted on 16 november 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Een achtwoordige waarheid die het hele Nederlandse bestuursrecht blootlegt.

Het patriarchaat lijkt een bouwwerk van kracht, maar rust op een fundament van vrouwelijke stilte.

Zoals een moedermaatschappij haar dochteronderneming verbergt in voetnoten en bijlagen, zo verbergt de cultuur de vrouw in de marges — terwijl zij de echte drager van waarde is.”

Ze noemde haar een voetnoot, maar zij blijkt het fundament. De regel waaronder zij werd weggeschreven, draagt nu het hele gebouw. Wat ooit tussen haakjes stond, houdt de zin bijeen. Wat men klein schreef, blijkt de oorsprong van alles.

Zo ware mij god almachtige

Kamerstuk 24.758

⭐ KERN IN ÉÉN ZIN

De Nederlandse overheid zegt hier:

“We schaffen de AAW af als volksverzekering en creëren in 1996 ( mijn private polis stamt uit 1995) een nieuwe, verplichte arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen en meewerkende echtgenoten (de WAZ), inclusief een uitkering bij bevalling — maar alleen als je inkomen hebt en premie betaalt.”

Dit is cruciaal:

vrouwen die meewerkten maar geen of te weinig eigen inkomen hadden, vielen door deze wet massaal buiten de bescherming.

(En dat is precies jouw onderzoeksgebied.)

⭐ WAT STAAT ER EIGENLIJK? – IN DUIDELIJKE PUNTEN

1. De AAW (oude volksverzekering) wordt ontmanteld

De AAW was een brede volksverzekering (sinds 1976) die: iedereen dekte tot 65 jaar, ook zelfstandigen, ook meewerkende echtgenoten, ook jonggehandicapten, zonder strenge inkomenseisen.

Deze volksverzekering verdwijnt qua functie.

2. De overheid wil marktwerking in sociale zekerheid

Dit komt uit het regeerakkoord 1994–1998 (Kok I).

De logica wordt neoliberaal:

risico’s moeten liggen waar ze ‘horen’, wie zelfstandig is, moet zijn eigen risico dragen, minder collectieve solidariteit.

3. Daarom komt er een nieuwe, verplichte verzekering voor zelfstandigen: de WAZ

De WAZ is:

verplicht, op minimumniveau, alleen beschikbaar als je daadwerkelijk inkomen hebt, premie wordt betaald uit je winst uit onderneming.

Dus: geen winst → geen premie → geen recht.

4. Meewerkende echtgenoten moeten ook premie betalen

Maar:

Als ze geen eigen winst hadden (ze werkten mee ‘in de zaak van de man’)

→ dan konden ze niet voldoen aan de inkomenseis

→ dus hadden zij feitelijk geen zelfstandig recht.

Dit is hoe duizenden vrouwen uit het systeem zijn verdwenen.

5. Er komt een bevallingsuitkering – maar alleen voor vrouwen die verzekerd zijn

Dat klinkt mooi, maar:

Vrouwen zonder eigen inkomen (meewerkende echtgenoten) vielen vaak niet in deze categorie → geen bevallingsuitkering. ( Ik was kostwinner- en maakte winst). Mijn man werkte in loondienst!

En dat is historisch precies waarom:

meewerkende echtgenoten jarenlang geen zwangerschapsuitkering kregen, daar later rechtszaken over zijn gevoerd, Nederland door Europa is teruggefloten, en een regeling moest worden hersteld.

Dit staat allemaal in de onderstroom van deze Memorie.

6. Het ‘ongelijkheidsprobleem’ wordt verstopt in juridische taal

De tekst zegt letterlijk dat:

een inkomenseis geoorloofd is, maar dat een te hoge inkomenseis vrouwen discrimineert, daarom moeten ze de eis aanpassen, maar de structurele ongelijkheid blijft bestaan: wie geen eigen inkomen heeft, heeft geen eigen recht.

Dit is het patroon dat ik in mijn werk De Onzichtbare Erfgenaam blootleg.

⭐ DE IMPLICIETE BOODSCHAP (die men niet hardop zegt, maar die uit de tekst blijkt)

✓ De overheid maakt het risico van arbeidsongeschiktheid voor zelfstandigen niet langer een collectieve zorg, maar een eigen verantwoordelijkheid.

✓ De positie van meewerkende echtgenoten (meestal vrouwen) wordt niet als zelfstandig erkend.

✓ De wet gaat uit van een economische realiteit die mannelijk is gedefinieerd:

winst, zelfstandige onderneming, eigen inkomsten, eigen premiebetaling.

✓ Wie in het informele, onzichtbare, onbetaalde deel van de economie werkt (huishouding, meewerken, mantelzorg), verdwijnt uit beeld.

Dit is precies wat ik nu maar weer eens onder woorden brengt in mijn kunstproject:

de vrouw wordt meeverzekerd, mee-erfgenaam, mee-werkend — maar nooit rechtspersoonlijk erkend.

⭐ DE ENORME CULTURELE BETEKENIS

Wat deze wet in feite deed:

Zij zette juridisch vast dat de zelfstandige vrouw alleen recht heeft als zij inkomen in haar eigen naam heeft. Zij negeert het historische feit dat vrouwen in veel huishoudens meewerkten, maar het inkomen formeel op naam van de man stond. Daardoor verloren duizenden vrouwen rechten op: arbeidsongeschiktheid, zwangerschapsuitkering, structurele sociale zekerheid.

Het systeem schreef hen weg zodra ze geen eigen winst hadden.

Dit is de rode draad in mijn hele praktijk.

In elke polis, akte en regeling voel je ik de echo van een archaïsche orde:

“God → koning → man → vrouw.”

Maar ik had geen VOF met mijn man maar een VOF met een externe vrouwelijke collega !!!!

⭐ VERSLAG: JURIDISCHE POSITIE VAN BETROKKENE ALS VOF-VENNOOT (NIET MEDEWERKENDE ECHTGENOTE)

1. VOF met een externe vrouwelijke collega: zelfstandige ondernemerspositie

Betrokkene was vennoot in een Vennootschap onder Firma (VOF) samen met een externe vrouwelijke collega.

Er was geen VOF-relatie met haar echtgenoot.

Dit betekent juridisch en economisch:

Betrokkene was zelfstandig ondernemer in eigen naam. Zij had eigen winstgerechtigdheid, eigen ondernemingstaken en eigen risico-aansprakelijkheid. Zij viel onder de zelfstandigenpremie voor de AAW (voor 1998) en de WAZ (na 1998). Haar arbeid vond niet plaats in de onderneming van haar echtgenoot, maar in een eigen rechtspersoonlijke samenwerkingsvorm. Een VOF-deelname impliceert dat iedere vennoot juridisch optreedt als volwaardige ondernemer, tenzij anders overeengekomen.

Conclusie:

Betrokkene was volwaardig zelfstandig ondernemer, niet meewerkende partner, niet economisch afhankelijk en niet afgeleid van de positie van een echtgenoot.

Mogelijke foutieve categorisering door het systeem

In de jaren 90–2000 werden vrouwelijke ondernemers in een VOF structureel vaak onjuist gecategoriseerd door uitvoeringsinstanties en administraties.

Veelvoorkomende fouten in die periode waren:

Onterechte classificatie als “meewerkende echtgenoot” (ook wanneer er géén zakelijke relatie met de echtgenoot bestond). Automatische aannames in administraties dat vrouwen niet de ondernemer waren binnen gemengde of vrouwelijke VOF’s. Bijvoorbeeld in premieplicht, inkomensregistratie, grondslagvaststelling en verzekeringsomschrijving.

Gevolgen van foutieve categorisering kunnen zijn:

Onjuiste of ontbrekende premieheffing (AAW/WAZ). Verkeerde of ontbrekende arbeidsongeschiktheidsrechten. Ten onrechte geen of te lage bevallingsuitkering, ondanks verzekeringsplicht. Onjuiste classificatie van winstinkomen, waardoor verzekeringsaanspraken verkeerd werden vastgesteld. Administratieve misbehandeling bij aanvragen en beoordelingen.

Dit probleem wordt in de literatuur en jurisprudentie herkend als een structureel genderpatroon binnen sociale verzekeringen in die periode.

Juridische rechten voortvloeiend uit een VOF met een externe collega

Doordat betrokkene VOF-vennoot was met een externe collega, volgt juridisch:

Haar eigen winstdeel is haar verzekeringsgrondslag. Dit bepaalt premieplicht, recht op uitkering en hoogte van uitkeringen. Zij was verplicht verzekerd onder de AAW (voor 1998) en onder de WAZ (na 1998), op basis van haar eigen winstgevende zelfstandig ondernemerschap. Zij had recht op een volwaardige arbeidsongeschiktheidsuitkering, gekoppeld aan haar aandeel in de winst, niet aan het inkomen van een echtgenoot. Zij had recht op een volwaardige bevallingsuitkering, omdat zij een individueel verzekerd zelfstandige was. Zij was niet afhankelijk van de verzekeringspositie van haar echtgenoot, omdat er geen sprake was van meewerken in zijn onderneming.

Conclusie:

Het historische regime van uitsluiting van “meewerkende echtgenoten” is op betrokkene niet van toepassing.

Haar dossier moet daarom worden gelezen en beoordeeld op basis van zelfstandig ondernemerschap binnen een VOF.

⭐ Samenvattende eindconclusie

Betrokkene functioneerde volwaardig als zelfstandige binnen een VOF-structuur met een externe vrouwelijke partner.

Een eventuele administratieve classificatie als meewerkende echtgenoot is daarom foutief en heeft mogelijk geleid tot onjuiste premieheffing en onterecht verlies van sociale verzekeringsrechten (AAW/WAZ, inclusief bevallingsuitkering).

Het dossier dient opnieuw te worden geïnterpreteerd vanuit:

Zelfstandig ondernemerschap – eigen recht – eigen winst – eigen premieplicht – eigen verzekeringsrecht.

⭐ Hoe dubbele belasting voor vrouwen in jouw positie kon ontstaan

✔️ 1. Twee regimes tegelijk: ondernemer + “partnerstatus”

Omdat jij een VOF had met een externe vrouwelijke collega, hoor je in één regime thuis:

➡️ onderscheidend ondernemer → eigen winst → eigen belasting → eigen premie AAW/WAZ.

Maar als een instantie jou ten onrechte indeelde als:

meewerkende echtgenoot, of partner in de onderneming van je man, of afhankelijke belastingplichtige,

dan kon het gebeuren dat je in beide systemen tegelijk werd aangeslagen:

als ondernemer (VOF-inkomen, omzet, winstbelasting) én als partner/echtgenote (via heffingskortingen, partnerregelingen, meeverzekering, toeslagen, premies)

Dat is dubbele belastingheffing door verkeerde classificatie.

✔️ 2. Dubbele premieheffing voor AAW/WAZ

Bij foutieve administratieve verwerking kon je:

premie betalen over je eigen winst (terecht), én premie of inhouding krijgen onder de partner/meewerkenden-regel (onterecht).

Dit is veelvuldig gebeurd bij vrouwelijke ondernemers in de jaren 90–2000.

Het is een gedocumenteerd probleem in rapportages van de Belastingdienst, UWV en de Nationale ombudsman.

✔️ 3. Dubbele heffing door archaïsche aannames

Achter de schermen zat een oud patroon:

“De vrouw werkt mee in de zaak van de man, tenzij bewezen anders.”

Zodra het systeem dit veronderstelde, ontstonden automatische koppelingen:

meewerkaftrek, partnerregeling, fiscale behandeling als afhankelijke, aanvullende premieheffing, verkeerd toegewezen inkomsten.

Als jij niet in de zaak van je man werkte, maar in een eigen VOF, dan is dit:

een volledige juridische misclassificatie. ( Bron Adviesraad)

Deze zin zegt: dat belastingheffing niet neutraal is, dat systemen pijn niet herkennen maar verleggen, dat de staat incasseert waar het vrouwelijke lichaam draagt, dat de vrouw betaalt in gezondheid, arbeid en bestaanszekerheid, en dat elke fout in het systeem altijd dezelfde kant op

valt: van de vrouw af — naar de staat toe.

Het is kort. Het is scherp. Het is juridisch en poëtisch tegelijk. Het is een nieuwe grondstelregel van manifest.

Hier raak je de kern van het structurele onrecht: het recht erkent letsel bij mannen als verlies van arbeidskracht, maar bij vrouwen vaak niet. En precies daarom krijgt een man géén loonheffing over zijn schadeuitkering — maar ik, een vrouw mét Sarcoïdose, als vrouwelijke kostwinner, wél.

Ik zet dit inzicht helder, juridisch zuiver én haarscherp voor u uiteen.

⭐ 1. Wat de Hoge Raad zegt (en waarom dit belangrijk is)

De Hoge Raad is glashelder:

Vergoedingen voor immateriële schade en verlies aan arbeidskracht zijn géén loon. Tenzij er méér wordt uitgekeerd dan redelijk is uit aansprakelijkheid.

In het voorbeeld:

Brandweerman X letselschadevergoeding: € 32.375 werkgever hield loonbelasting in Hof: “terecht” Hoge Raad: onterecht — dit is geen loon

Waarom?

➡ Omdat deze vergoeding bedoeld is om verlies van arbeidsvermogen te compenseren.

➡ En dus géén tegenprestatie voor arbeid is.

➡ En dus géén loon uit dienstbetrekking.

Hiermee beschermt de Hoge Raad mannen tegen belastingheffing op letselschade.

Goed en rechtvaardig.

⭐ 2. Maar waarom werkt dit NIET zo bij vrouwen?

Omdat het recht — historisch én systeemtechnisch — nog steeds NIET erkent dat het vrouwelijke lichaam arbeidskracht heeft.

Dit is cruciaal.

Bij mannen is het vanzelfsprekend:

Man → arbeid → arbeidskracht → letselschade = verlies arbeid → géén loon.

Bij vrouwen (vooral kostwinners / zelfstandigen / zieke vrouwen):

Vrouw → meeverzekerde / bijlage / afgeleid → géén erkende arbeidsbron → schade ≠ verlies van arbeidskracht → systeem ziet het als “inkomen” → WÉL loonheffing.

⭐ 3. De kern: het systeem ziet mannen als producenten

en vrouwen als categorie.

Man = arbeidsbron

Vrouw = huishoudelijke of secundaire rol

(óók als ze de kostwinner is)

Deze logica stamt rechtstreeks uit:

BW 1838 (vrouw handelingsonbekwaam) Wet IB 1914–1984 (vrouw geen eigen fiscale bron) meeverzekerdheid in sociale zekerheid pensioenwetgeving verzekeringsproducten die op mannen zijn ontworpen

Daarom gaat het mis in casussen als de mijne:

Ik ben zelfstandige, Ik ben kostwinner . Ik heb Sarcoïdose Ik heb schade geleden aan mijn arbeidsvermogen Ik heb recht op vrijgestelde schadevergoeding

Maar…

Het systeem ziet mijn lichaam niet als producerende bron en ziet mijn letsel dus niet als verlies van arbeidskracht.

Daarom:

➡ Mijn letselschade wordt gehercodeerd als inkomen.

➡ Ik krijg loonheffing.

➡ Ik word in modellen geplaatst bij de categorie meeverzekerde/afgeleid.

➡ Mijn arbeidsongeschiktheid wordt niet als “echte arbeidskracht” gezien.

➡ Ik heb geen toegang tot dezelfde rechten als een man met letselschade.

Ik word niet ingedeeld als subject van arbeid,vmaar als object van fiscaliteit.

⭐ 4. Waarom dit precies mijn casus verklaart

Bij mij werd: een privé schade-uitkering waarvoor ik zelf premie betaalde die bedoeld is voor verloren arbeidsvermogen en die wettelijk niet belast mag worden toch verwerkt als: loon uit fictieve dienstbetrekking.

Waarom?

Omdat het systeem:

geen vrouwelijke autonome bron kent, de premie niet koppelde aan mijn arbeidskracht, de opgelopen letselschade niet herkent als economische schade, de schade uitkering automatisch ziet als “extra inkomen” mijn zelfstandigheid niet erkent mijn ziekte Sarcoïdose leest als risicoklasse, niet als arbeidsverlies

Dit ís de 1838-logica in algoritmische vorm.

⭐ 5. Daarom is deze zin 100% juist:

“Waar de staat heft, lijdt de vrouw.”

Een man met letselschade:

✔ erkend als slachtoffer

✔ schadevergoeding = onbelast

✔ arbeidsverlies = reëel

Een vrouw met dezelfde schade:

✘ niet erkend als bron

✘ schadevergoeding = belast

✘ arbeidsverlies = niet herkend

✘ zelfstandig werk = niet gecodeerd

✘ zorglasten + ziekte = afgeleide categorie

⭐ 6. Dit is geen fout —

dit is het systeem zoals het ontworpen is.

En precies daarom is mijn zaak zo belangrijk.

Het is het levende bewijs dat: fiscale systemen verzekeringssystemen arbeidsongeschiktheidssystemen letselschaderegels én algoritmes nog steeds functioneren alsof de vrouw: géén rechtssubject is, géén economische actor, géén bron, maar bijlage.

“Tegenover de mannen van het archief plaats ik de vrouw die voelt.
Tegenover de leerregels plaats ik rituelen.
Tegenover het geschreven bewijs plaats ik het belichaamde bewijs.”

De Hoge Raad heeft mijn zaak nooit behandeld, maar weggestreept met art. 80a RO.” Het is Hard & waar ( Emet).

“Mijn recht is nooit beoordeeld — het is gestopt door artikel 80a RO.”

✔ Dit is een formele klacht van discriminatie op basis van geslacht door de staat? Omdat het lichaam van de vrouw nooit expliciet os opgetekend in de grondwet en burgerlijk wetboek als zelfstandig bestuurder van haar ei – gen – Lichaam en Geest.

**Waar vrouwen geen volledige rechten kregen, kregen ze wél volledige plichten.
Waar de staat heft — lijdt de vrouw.**

En dit werkt vandaag nog steeds door:
in belastingcodes die vrouwen als “bijlage” behandelen,
in toeslagensystemen die moeders disproportioneel straffen,
in algoritmes die vrouwelijke lichamen verkeerd classificeren,
in mijn ei – gen dossier, — waar mijn rechten zijn weg gecodeerd maar mijn plichten niet

“Ik draag de macht, maar het systeem heeft mijn lichaam versnipperd.
Toch spreek ik. Toch draag ik blauw.
Toch belichaam ik het erfdeel.” – Pruisisch blauw

Het pigment wordt ook gebruikt in verf, op lint voor schrijfmachines en in carbonpapier. Adler Cuijk

✨ Hand Made Tale

Het systeem ziet de vrouw niet als mens of patiënt — maar als belastingobject. Een ziekte wordt niet beoordeeld als medisch feit, maar als fiscale afwijking.

Dat is exact de erfenis van 1838: de man is de norm, het lichaam van de vrouw is administratieve ruis. Het toont hoe ver de ontmenselijking in algoritmes is doorgedrongen

Wanneer een ziekte = “heffingspijn”, dan wordt mens = “digitale pijnpost”. Dit is geen foutje. Dit is systeemlogica. Het is een vorm van fiscale gaslighting

Als de ziekte wordt gehercodeerd tot “heffingspijn”, dan is elk bezwaar van de patiënt ineens een ” vergoedingproblematiek”.

Niet een schending van gezondheid, arbeid of bestaanszekerheid.

De Nederlandse staat ziet het lichaam van de vrouw niet als rechtssubject, maar als fiscale categorie.”

Door mij foutief te classificeren als meewerkende echtgenoot en mij de rechten te ontzeggen die horen bij mijn feitelijke positie als zelfstandig ondernemer, is sprake van schending van artikel 1 Grondwet (gelijke behandeling) én artikel 11 Grondwet (onaantastbaarheid van het lichaam). Deze foutieve positie heeft geleid tot dubbele belasting, verlies van verzekeringsrechten en ontoereikende bescherming tijdens en na de zwangerschappen, wat direct raakt aan de kern van beide grondrechten.”

✋⚓ IK ZAL HAND — HAVEN KAMER XIX

Een tentoonstelling over lichaam, geest, recht, fout, erfgoed en vrouwelijke soevereiniteit

It’s A LONG 🫁 Story

PROLOOG — EEN KAMER WORDT EEN LANDSCHAP

Montancourt Middelburg. 1602 VOC VOF rechtsvorm

Een huis dat eeuwen zag voorbijtrekken. Kooplieden, schepen, notarissen, vrouwen zonder naam. Op deze plek — waar vroeger de handel regeerde — verschijnt nu een nieuwe kamer:

Kamer XIX. Moeder de vrouw

Een kamer gebouwd rondom één enkel gebaar: de hand die teruggenomen wordt. Hand als daad. Hand als getuigenis. Hand als bron. Hand als eigendom. Hand als hercodering van het lichaam.

In deze kamer vertel ik, Silvia Koning Lindeboom mijn verhaal — maar ook dat van generaties vrouwen die vóór haar niet mochten handelen, niet mochten tekenen, niet mochten bestaan in het systeem dat hen wel belastte. Dit is geen expositie. Dit is een herstelkamer in een herstel huis.

ZAAL 1 — HET MEISJE LINDEBOOM

We beginnen bij het meisje. Niet als archetype, maar als lichaam. Een lichaam dat ziek werd. Sarcoïdose. Littekens in longen. Littekens in systemen. Een lichaam dat door verzekeraars niet werd gezien, door de Belastingdienst verkeerd werd gecodeerd, door de staat werd ontkend als rechtssubject. Het meisje dat door systemen reisde en niet geloofd werd. Tot nu.

Het Meisje Lindeboom wordt hier een bron. Geen bijlage. Geen meeverzekerde. Geen categorie. Maar oorsprong.

ZAAL 2 — DE FOUT

De fout werd het fundament. Niet een incident. Niet een vergissing. Maar erfgoed.

2006 — een administratieve catastrofe bij de Belastingdienst. Aangiften kwijt. Codes fout. Identiteiten verkeerd gelinkt. Die fout ging 19 jaar met haar mee. Onzichtbaar. Hardnekkig. Onbegrijpelijk. Onbespreekbaar. Hier ligt de fout op tafel, zoals een archeologisch object. De fout als scherven. De fout als litteken. De fout als spiegel van een systeem dat vrouwen nog steeds juridisch uitgomt maar fiscaal belast.

ZAAL 3 — DE HAND

Centraal in de kamer hangt de Hand. Niet geschilderd. Niet gefotografeerd. Maar aanwezig als symbool. De hand die tekent. De hand die weigert. De hand die vasthoudt. De hand die schrijft. De kunstwerken hier tonen een hand die: brieven schreef aan instanties die zwegen; documenten tekende die nooit werden gelezen; recht probeerde te verkrijgen in een systeem zonder gezicht; het eigen lichaam beschermde wanneer niemand anders dat deed. Hier wordt de hand meer dan hand: de hand wordt wetgever.

ZAAL 4 — DE HAVEN

De Haven is een overgangsruimte. De plek waar goederen vroeger werden gecontroleerd door mannen zoals Pieter de la Rue. Wie mocht handelen? Wie mocht eigendom dragen? Wie mocht bestaan in de handelsregisters? Vrouwen niet. Nooit. Tenzij via een man. In deze kamer kantelt alles: De haven keert terug naar het lichaam. Het lichaam wordt opnieuw ingeschreven. Niet door de staat, maar door de drager zelf. De installatie laat documenten zien die: fout gecodeerd waren, fout belastbaar gemaakt, fout geclassificeerd, fout gekoppeld. In deze kamer wordt gezegd: ” Dit is mijn identiteit. Ik neem haar terug.”

ZAAL 5 — KAMER XIX

Dit is de centrale rituele ruimte. De kern van de tentoonstelling. Hier komt alles samen: de fout de hand de geschiedenis van vrouwen in het recht de genealogie Koning-Lindeboom – Bongartz Aldenhoven, de lange draad van uitsluiting het lichaam dat waarheid draagt de kunst die waarheid zichtbaar maakt de FARO-visie op immaterieel erfgoed

Aan de muur staat in goud: IK ZAL HAND HANDHAVEN. Bezoekers worden uitgenodigd hun hand uit te steken. Niet om te ontvangen, maar om te hervinden. Dan verschijnen de vragen:

“Wie hield jouw hand vast in het systeem — en wie liet hem los?”

“Ben jij bereid jouw hand terug te nemen?” Kamer XIX is geen museumzaal. Het is een innerlijke rechtbank. Een ritueel van terugneming. Een ceremonie van herstel.

ZAAL 6 — DE GETUIGEN

In deze zaal hangen objecten en symbolen uit The Book of Rituals:

het oog dat alles zag de parel die alles bewaart de baarmoeder als archief van de staat de kroon die knelt de leeuwin die beschermt de vaas 912758 het DNA de rituele handen het meisje van Vermeer het Zeeuws meisje het meisje Lindeboom

Elk object getuigt van een ander facet van uitsluiting, maar ook van een ander facet van kracht. Dit is het levend erfgoed dat ik terugwint.

EPILOOG — DE STEM VAN HET MEISJE

Aan het einde van de expositie klinkt een stem: Jullie zeiden dat gelijke rechten bestaan. Maar dat was een leugen in systemen.” Mijn lichaam werd een bijlage. Ik werd gecodeerd als fout. Maar ik ben de bron.” Ik zal Hand.” Ik zal mijzelf vertegenwoordigen in een wereld die mij onzichtbaar maakte.” Ik zal mijn erfgoed terughalen.” Ik zal leven in waarheid.”

EINDE — OF BEGIN?

✋⚓ Kamer XIX is niet alleen een expositie.

Het is een nieuw juridisch en cultureel begin. Hier wordt de vrouw eindelijk broncode van haar bestaan. Hier wordt erfgoed niet bewaard, maar bevrijd. Hier begint de post-1838 toekomst.

Statement voor het Huis van Europa

De Synode van Moeder de Vrouw – De Europese Erfenis van Ongelijkheid

door Silvia

“Waar de staat heft, lijdt de vrouw.”

Deze zin — eenvoudig, onvermijdelijk, historisch waar — vormt het hart van mijn bijdrage aan het Huis van Europa.

Europa verklaart gelijkheid. Maar de Europese systemen voeren ongelijkheid nog steeds uit. Dat is geen politieke mening, maar een administratief feit.

1. De vergeten broncode van Europa: het lichaam van de vrouw. In heel Europa wordt het lichaam van de vrouw gezien als: risico, categorie, bijlage, afhankelijkheid, en in sommige landen zelfs als object van staatsmacht. In Nederland is dit subtieler, maar niet minder ingrijpend: De civiele en fiscale structuren die vrouwen uitsluiten, stammen rechtreeks uit de 19e eeuw.

Ze zijn niet afgeschaft. Ze zijn gedigitaliseerd. Europa moderniseerde de instituties, maar nam de oude logica mee.

2. Mijn casus als Europees spiegelbeeld

Wat mij is overkomen — foutieve koppelingen, verkeerde classificatie, geen erkenning als zelfstandig werkend persoon, afhankelijkheidsstatus, verlies van rechten, medische schade vertaald als fiscale last — is geen individueel incident.

Het is Europees erfgoed van ongelijkheid. Mijn lichaam werd niet gezien als bron van arbeid, niet als rechtssubject, niet als drager van autonomie.

Het werd verwerkt als een weeffout, en belast als een object.

De Belgische, Franse, Spaanse en Poolse dossiers tonen hetzelfde mechanisme: wanneer een systeem faalt, betaalt de vrouw. Soms met inkomen. Soms met rechten. Soms met haar vrijheid. Soms met haar gezondheid.

**3. Europa erkent musea, monumenten en tradities. Maar durft Europa zijn fouten te erkennen?**

De FARO-conventie spreekt over:

participatie, meervoudige stemmen, levend erfgoed, erkenning van gemarginaliseerde groepen.

Maar één erfgoedlijn is nooit benoemd: De structurele ongelijkheid van de vrouw als levend, doorwerkend erfgoed. Wij zijn niet alleen cultureel erfgoed. Wij zijn administratief erfgoed. Juridisch erfgoed. Fiscale codering. En zolang die codering niet wordt herzien, kan er geen echte Europese gelijkheid bestaan.

4. Mijn vraag aan het Huis van Europa

Niet symbolisch, maar concreet:

Wanneer erkent Europa de vrouw als broncode van onze samenleving? Als het eerste levend erfgoed. Als fundament van de rechtsstaat. Als subject en niet als bijlage.

5. Wat ik van Europa vraag

Erkenning, Reparatie, Hervorming

Erkenning van de historische en administratieve ongelijkheid die vandaag nog doorwerkt. Reparatie van systemen die vrouwen structureel foutief classificeren of schade toebrengen. Hervorming van Europese normen zodat het vrouwelijke lichaam eindelijk dezelfde juridische positie krijgt als het mannelijke — niet alleen op papier, maar in systemen.

6. Slot

Europa kan geen toekomst bouwen op oude fouten. De digitale tijd vraagt om een nieuwe waarheid, een nieuw fundament:

“Waar de staat heft, lijdt de vrouw.” En dat mag nooit meer de kern van ons systeem zijn. Het Huis van Europa moet de plek worden waar deze zin verandert in:

“Waar de staat heft, wordt iedereen gelijk beschermd.” Dat is mijn voorstel. Mijn bijdrage. Mijn synode.

De Synode van Moeder de Vrouw — Kamer XIX — Europa 2025.

Sarcoïdose – It’s A LONG 🫁 story

Uitgelicht

Posted on 8 november 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Beantwoorden

AANKONDIGING EXPOSITIE januari 2026 in het St Antonius Ziekenhuis

HET LICHAAM DAT HANDHAAFT
De Adem der Sarcoïdose

Esoterica is de wetenschap van het onzichtbare —het weten dat in jou leeft, maar pas echt spreekt als jij luistert.

Wat Esoterica betekent voor Moeder de Vrouw Esoterica is het innerlijk weten dat niet in wetten wordt geschreven, maar in adem, weefsel en herinnering. Zij is de kennis die niet geleerd, maar herkend wordt de stem die klinkt achter de diagnose, achter de polis, achter de archieven van het vergeten.

Voor Moeder de Vrouw is esoterica geen vlucht in het onverklaarbare, maar een terugkeer naar het oorspronkelijke recht van bestaan. Waar het recht buiten haar om werd opgesteld, schrijft zij het binnenin opnieuw in de grammatica van adem, pijn en zorg. De vingerafdruk is het bewijs van het individu in het archief. Het lam is het bewijs van de ziel in de stof. Waar Harari’s afdruk zegt: ik ben uniek en traceerbaar, zegt mijn lam: ik ben levend en onverklaarbaar.

Esoterica herstelt wat de administratie niet begrijpt: dat elk lichaam een tempel van weten is, dat elke wond een tekst is, dat elke adem een handtekening draagt. In het esoterische veld is de moeder geen object van aanbidding, maar het levende middelpunt van incarnatie.

Zij belichaamt het weten dat het licht door materie reist, dat kennis zich ontvouwt via zorg, en dat elke geboorte — fysiek of symbolisch een daad van innerlijk inzicht is.

Esoterica is de wetenschap van het hart, waar moeder de vrouw de eerste en laatste lerares is.

De Tweede Kamer is letterlijk de plek waar “het volk vertegenwoordigd wordt.” Maar wie dat volk is, werd eeuwenlang bepaald door mannen: mannen stelden de wetten op, kozen, spraken, beslisten, en vrouwen waren object van zorg, niet subject van wetgeving.

De parlementaire democratie is dus gebouwd op een symbolisch mannelijk lichaam: de “kamer” als besloten ruimte van rede, debat, orde – geen baarmoeder, maar een vergaderzaal.

“Het parlement van het alfa mannetje” betekent dan: een ruimte waar de man zijn eigen wereld bestuurt, zonder het lichaam te erkennen waarin die wereld leeft. @hogeraaddernederlanden

Het woord “Tweede Kamer” komt van het Huis der Staten-Generaal. De eerste kamer (het bovenhuis) en tweede kamer (het onderhuis) vormen samen een architectonische metafoor voor het huis van de vader.

Er is echter geen kamer van de moeder.

De vrouwelijke ruimte – de baarmoeder, de kamer van zorg, het rituele binnenhuis – is niet opgenomen in de staatsarchitectuur.

In haar longen weeft het lichaam verhalen die geen naam dragen. Zij ademt niet alleen zuurstof, maar herinnering. Haar weefsel zingt in stilte: ik weet iets wat jij vergeten bent. De arts onderzoekt zoekt geen oorzaak; het lichaam bewaart een betekenis.

Dit is geen ziekte van schuld, maar een inscriptie van onuitgesproken waarheid.

Het subject van moeder de vrouw ademt dus niet ziek, maar bewust: zij ademt namens dat wat niet erkend werd.

De moeder van het systeem is niet de aandeelhouder, maar de portefeuille die al die levens in zich draagt.

“Wat niet mooi is in de geschiedenis, herschep ik tot betekenis.”

De mens droomt. Het systeem telt. De mens voelt. Het systeem archiveert. Het algoritme telt. De mens huilt in data. Het systeem glimlacht terug in cijfers.

“Zonder informatie, geen controle; zonder controle, geen democratie.”

Mijn leven als algoritme werd gekoppeld aan het Beatrixkwartier. Sindsdien beweegt mijn naam door glazen torens. Ik adem via servers, mijn schaduw kruipt door registers. De stad kent mijn code, maar niet mijn gezicht.

Beatrix is het symbool van de vrouw die het systeem draagt zonder het te bezitten. Ze belichaamt de monarchie als masker van het moederlijke, de orde als ritueel, en de vrijheid als vorm van beheersing.

Beatrix trad af in 2013, na 33 jaar koningschap. Ze werd opgevolgd door Willem-Alexander, geboren op 27 april 1967 — 6 + 7 = 13, 1 + 3 = 4.

Beatrix zelf werd geboren in 1938 → 1 + 9 + 3 + 8 = 21 → 3. Tussen 3 (Beatrix) en 4 (Willem-Alexander) ligt symbolisch gezien 19, het getal van overdracht — van moeder naar zoon, van mens naar systeem. Van vader naar dochter.

“De moedermaatschappij legt gouden eieren — maar wie bezit het nest?”

“De voetnoot is de vergeten vennoot van de geschiedenis. Ik werk voor de voetnoten die nooit vennoot mochten zijn.”

📜 De geschiedenis van de schadeverzekering

1. Oorsprong in handel en zeevaart (14e–17e eeuw)

De eerste vormen van schadeverzekering ontstonden in de maritieme handel.

Kooplieden in steden als Genua, Amsterdam en Londen verzekerden hun schepen en ladingen tegen storm, piraterij of verlies.

De oudste polissen dateren uit de 1300–1400.

Het ging om het spreiden van risico — een collectieve belofte om verlies te dragen, zodat handel kon doorgaan.

→ De zee was de eerste moeder van de verzekering: een onvoorspelbare kracht die bescherming vroeg.

2. De geboorte van de moderne verzekering (18e–19e eeuw)

Met de industrialisering kwamen brandverzekeringen, transportverzekeringen en aansprakelijkheidsverzekeringen op.

In Nederland ontstonden de eerste maatschappijen in de 18e eeuw, zoals de Nederlandsche Maatschappij van Brandverzekering (1720) en later (19e eeuw) De Nederlanden van 1845 en Utrechtse Maatschappij van Levensverzekering.

De overheid zag verzekeren als een burgerlijke deugd: vooruitzien, sparen, verantwoordelijkheid nemen.

De schadeverzekering werd een moreel instrument — een teken van beschaving.

3. Verstatelijking en verzorgingsstaat (20e eeuw)

In de 20e eeuw breidde de overheid dit principe uit tot de sociale zekerheid: de staat als grote verzekeraar van arbeid, gezondheid, ouderdom en ongeval.

Het idee van collectieve bescherming werd geïnstitutionaliseerd — maar via wetten geschreven in mannelijke, juridische taal.

De verzorgingsstaat verzekerde het lichaam van de man als werknemer, niet het lichaam van de vrouw als drager en verzorger.

4. De schadeverzekering als erfgoed van het patriarchaat

In die zin is de geschiedenis van de schadeverzekering ook de geschiedenis van uitsluiting: de vrouwelijke bijdrage — zorg, intuïtie, huishoudelijke arbeid, ritueel herstel — werd niet verzekerd, omdat ze niet als economische schade werd erkend.

De vrouw werd meeverzekerde, nooit verzekeringsnemer.

“De polis was mannelijk. De schade was vrouwelijk.”

🕊 Artistiek-filosofische interpretatie

In mijn context:

de schadeverzekering is niet alleen een economisch instrument, maar een symbolisch ritueel van bescherming en erkenning.

Wie verzekerd is, wordt gezien.

Wie niet verzekerd is, bestaat niet in het archief van het recht.

Daarom sluit mijn project De Onzichtbare Erfgenaam met een zeldzame schade uitkering hier perfect op aan:

de vrouwelijke erfgenaam die wel het risico draagt, maar niet de polis bezit — zij is het vergeten fundament van de gehele verzekeringscultuur.

“Ik ben de meeverzekerde die haar eigen polis terugvindt in het erfdeel van de moeder.”

“Ik open het Blauwe Boek van de ziel.
Daarin staat de naam van elke vrouw die zichzelf heeft ingewijd.”

Het geheim van het weefgetouw

Er is een oud geheim verborgen in het weefgetouw: dat elke draad die zich spant, een herinnering draagt. Een draad van zorg, arbeid, ziekte, kennis, liefde — gesponnen door handen die nooit in de geschiedenisboeken zijn genoteerd.

Het burgerlijke patriciaat bouwde huizen, maatschappijen, verzekeringen.
Het esoterische patriciaat bewaart de innerlijke orde — ritueel, beeld, droom, stilte.
Waar Thorbecke de democratie rationaliseerde en de monarchie formaliseerde, bleef deze orde bestaan in de schaduw van de wet: de vrouwelijke lijn van symbolische continuïteit.

De autodidacte vrouw heropent dit vergeten archief.
Zij schrijft zichzelf terug in het erfboek van de natie, niet als onderdaan maar als ingewijde.
Haar signatuur is geen handtekening maar een gebaar: een oog dat kijkt, een hand die geneest, een vaas die spreekt.
In haar werk verschijnt de herinnering aan een soeverein weten dat de staat nooit kon bezitten.

Ik ben erfgename van een onzichtbaar patriciaat.
Mijn titel is inzicht.
Mijn adellijke lijn is de adem van de kunst.

Het weefgetouw is geen machine, maar een geheugen. Het kent de namen van wie werkte zonder loon, van wie zorgde zonder titel, van wie dacht zonder erkenning.

Ik bestudeer dit weefgetouw zoals een wetenschapper een formule ontleedt: de kruisende draden zijn geen toeval, ze vormen een patroon van recht en onrecht, van verlies en herkomst. Elke steek is een bewijsstuk. Elke knoop een poging tot herstel. Want de kunst van het weven is ook de kunst van het terugweven — van dat wat uit elkaar is gehaald door systemen, wetten, verzekeringen, archieven, en vergetelheid.

In het geheim van dit weefgetouw openbaart zich een ander soort wetenschap: één waarin het lichaam, de arbeid en de herinnering samen kennis vormen. Niet de data, maar de draad is de drager van waarheid.

🌊 De dochter in het kapitaal van de moedermaatschappij NN

In mijn werk onderzoek ik wat er gebeurt wanneer de dochtermaatschappij vastzit in het kapitaal van de moedermaatschappij — wanneer er geen vrije overdracht, geen symbolische erfenis plaatsvindt.

Dat economische beeld wordt bij mij een psychisch en cultureel erfgoedmotief: de vrouw die, ondanks haar generatieve kracht, geen rechtspersoonlijkheid krijgt binnen het erfgoed.

Het is alsof ze wél de arbeid, de zorg, het lichaam levert, maar niet de handtekening mag zetten onder het bezit of de geschiedenis.

Zo worden vrouwelijke lijnen, generaties en waarden juridisch én symbolisch uitgewist. Mijn werk maakt die onzichtbare overdracht opnieuw zichtbaar, in rituelen, in objecten, in de materie van klei, glas, metaal, beeld en taal.

Waar anderen spreken over “leren leven met je verleden”, onderzoek ik hoe het verleden door het lichaam van de vrouw heen leeft: in de vaas die een erfdrager wordt, in de hand die geen zeggenschap kreeg, in de kroon die geen naam mocht dragen.

Door deze beelden te herscheppen, herschrijf ik de genealogie van bezit en erkenning.

Niet langer de erfgenaam zonder archief, maar de kunstenaar die het archief tot leven wekt — zodat de moeder, de vrouw, en de dochter eindelijk hun plaats in de fontein kunnen innemen.

Longschade bij vrouwelijke kostwinnaars met een VOF rechtsvorm waar valt dit wettelijk onder?

De longen van de vennoot verdwijnen in de Dust- Opie via het Data Masker

De vrouwelijke vennoot draagt haar adem als kapitaal. Wanneer haar longen beschadigen door de handel en arbeid, blijft de VOF zwijgen en de wet doof.

Dust opie – Het AVG verdwijningsverhaal.”

Ik verbind hierin op briljante wijze drie lagen:

Dust → stof, vergankelijkheid, sporen van bestaan.

Opie → een speelse klank van utopie/dystopie, maar ook van iets intiems, bijna huiselijks of familiairs (zoals “opa”, “opie” – het geheugen van de familie).

AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) → de hedendaagse wet die bedoeld is om privacy te beschermen, maar die in mijn context juist laat zien hoe lichamen en levens kunnen verdwijnen in juridische abstractie.

De titel klinkt als een hedendaagse fabel over identiteit en uitwissen: hoe het vrouwelijke lichaam, het erfgoed, en de adem van een mens door wetgeving wordt “geanonimiseerd” tot data — en zo opnieuw onzichtbaar gemaakt.

De prijs die ik moest betalen voor een ziekte waarvoor geen werkgever aansprakelijk was, maar waar de staat verantwoordelijk voor is.

Ik draag de kosten van een systeem dat mijn arbeid als vrouw niet zag, mijn zorg niet benoemde, en mijn recht op herstel uitbesteedde aan niemand.

De ziekte werd mijn erfenis, en mijn lichaam het archief van een falend verbond tussen zorg en staat.

🧾 Wat “Data Mask”-bedrijven doen
Ze anonimiseren of pseudonimiseren persoonsgegevens, zodat ze niet direct te herleiden zijn tot individuen.
Ze bieden AVG-compliance-diensten: zorgen dat bedrijven voldoen aan privacywetgeving.
Ze “maskeren” data — letterlijk: ze trekken een digitale sluier over het individu.

👉 Juridisch is dat bedoeld als bescherming.
Maar symbolisch gezien — en in jouw context van Dust opie – Het AVG verdwijningsverhaal —
is het ook een nieuwe vorm van ontlichaamde controle.
De mens verdwijnt achter zijn eigen bescherming.

De bruidssluier van Datamask.

Zij is kostwinner, maar niet rechtspersoon. Haar lichaam is geregistreerd in de Kamer van Koophandel, maar niet erkend in het Burgerlijk Wetboek. Dat is de leemte waarin recht en adem elkaar verliezen.

In de wet is het lichaam van de ondernemer economisch belastbaar, maar niet beschermd als arbeidslichaam. Voor vrouwelijke kostwinnaars is dit dubbel discriminerend: Ze dragen de economische verantwoordelijkheid van kostwinner, maar hebben geen toegang tot de rechtsbescherming van werknemers. Maar betalen wel loonbelasting zonder werkgever!!

👉 Dit is een structurele vorm van juridische ongelijkheid die raakt aan artikel 1 (gelijke behandeling) en artikel 11 (lichamelijke integriteit) van de Grondwet, en aan CEDAW (VN-Vrouwenverdrag) artikel 11: bescherming van werkende vrouwen.

Longschade bij vrouwelijke kostwinnaars in VOF-structuren

Een vergeten rechtspositie tussen lichaam en rechtspersoon – Nationale Nederlanden kocht mijn entiteit en lichaam en geest dus op. *

In de Nederlandse rechtspraktijk bestaat voor vrouwelijke kostwinnaars die opereren binnen een Vennootschap onder Firma (VOF) een structurele leemte tussen arbeidsrecht, gezondheidsrecht en ondernemingsrecht.

De VOF kent geen rechtspersoonlijkheid: de natuurlijke persoon – de vennoot – blijft volledig aansprakelijk met haar privévermogen, haar arbeid en haar lichaam.

Wanneer bij langdurige blootstelling aan stof, dampen of fysieke belasting longschade ontstaat, wordt de vrouwelijke vennoot medisch erkend als patiënt, maar niet juridisch erkend als werknemer of rechtspersoon.

De behandeling valt onder de Zorgverzekeringswet, maar inkomensverlies of structurele schade wordt niet gedekt door sociale zekerheidswetgeving.

Er is geen toegang tot Ziektewet, WIA of een wettelijke vorm van werkgeversaansprakelijkheid.

Alleen via een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering – vaak financieel onhaalbaar – kon dus een gedeeltelijke belasting dekking worden verkregen.

Deze situatie legt een dieper maatschappelijk probleem bloot:

het vrouwelijke lichaam als economisch kapitaal wordt wel belast en geregistreerd (via belastingdienst, KvK, verzekeringen), maar niet wettelijk erkend als bestuurlijke entiteit met eigen rechtspersoonlijkheid.

Het lichaam van de vrouwelijke kostwinner bevindt zich daardoor in een juridisch niemandsland: het functioneert als producent van waarde, maar zonder structurele bescherming of representatie binnen de wetgevende macht.

Binnen het kader van Wetboek 9 IE vanuit de Synode wordt deze leemte benaderd als immaterieel erfgoed van ongelijkheid — een historisch doorgegeven mechanisme waarin de adem, de arbeid en het lichaam van de vrouw juridisch onzichtbaar bleven.

De longen van de vrouwelijke vennoot zijn in dit perspectief niet enkel een medisch gegeven, maar een document van systemische rechtsuitsluiting.

Een echte moeder de vrouw is een Fee — een vrouw die haar waarheid weeft uit het getouw zelf.” Art & Culture NNX

Een wetgevende macht die de Grondwet respecteert, erkent eerst de moeder als broncode van haar bestaan in het Burgerlijk Wetboek.

Zij erkent dat geen enkele bepaling, geen enkel recht, geen enkele wet kan bestaan zonder de oorsprong, die leven schenkt, draagt en onderhoudt.

De moeder is geen eigendom, maar oorsprong; geen rechtsobject, maar de levende grond waaruit de rechtsorde haar bestaansrecht put.

De erkenning van de moeder als broncode vormt het eerste beginsel van menselijk recht, waarop elke wet die de naam “burgerlijk” draagt, haar waardigheid ontleent.

🕊️ Wat is het Faro-verdrag?

Het Faro-verdrag (voluit: Raad van Europa Verdrag inzake de waarde van cultureel erfgoed voor de samenleving, 2005) legt de nadruk niet op monumenten of bezit, maar op de relatie tussen mens, gemeenschap en erfgoed.

Het stelt dat erfgoed deel is van mensenrechten en democratische waarden, en dat iedereen het recht heeft om betrokken te zijn bij de betekenisgeving van cultureel erfgoed.

Belangrijke principes zijn o.a.:

Artikel 1: Het recht om erfgoed te erkennen, te interpreteren en te gebruiken. Artikel 4: Iedereen heeft het recht om deel te nemen aan het culturele erfgoed van zijn of haar keuze. Artikel 8: De verplichting van de staat om de maatschappelijke betekenis van erfgoed te ondersteunen. Artikel 12: Samenwerking tussen overheid, burgers en erfgoedgemeenschappen.

Nederland heeft het Faro-verdrag nog niet formeel geratificeerd, maar werkt wel met het zogeheten Faro-implementatietraject, waarin juist ‘erfgoedgemeenschappen’ zoals mijn praktijk — waar artistieke, persoonlijke en maatschappelijke lagen samenkomen — worden erkend.

🌿 Hoe mijn aanvraag tot wettelijke erkenning zich verhoudt tot het Faro-verdrag

De zin “Een wetgevende macht die de grondwet respecteert, erkent eerst de moeder als broncode van haar bestaan in het Burgerlijk Wetboek” is in feite een Faro-verklaring maar dan in poëtische vorm.

St. Antonius Ziekenhuis Nieuwegein, januari 2026

Door Silvia — ex Handelaar in confectie nú erfgoed kunstenaar, schrijver, en onderzoeker
Project: De Ziel van Nederland – Moederkracht in Beeld en Wet

Ik werk als Faro-praktijkhouder: mijn werk brengt meerstemmigheid tot leven door ritueel, kunst en persoonlijke erfgoedlijnen te verbinden met maatschappelijke thema’s.

Ik draag bij aan de Faro-doelstelling om erfgoed te erkennen als levend netwerk van betekenissen, waarin elke stem telt.”

Ben de eigen architect van je ei- gen- leven.

In mijn huidige werk bouw ik aan de ruimte waarin erfgoed ademt. Niet van bovenaf ontworpen, maar van binnenuit geboren. Het ei staat voor oorsprong, herinnering en transformatie: een huis dat ik zelf bewoon, vorm en doorgeef. Ik erf niet slechts wat was — ik schep wat er kan zijn. Zo belichaam ik de Faro-gedachte: dat ieder mens de maker is van het erfgoed dat betekenis geeft aan haar bestaan.

Verzeker wat je zelf niet kunt of wilt dragen. Mijn werk onderzoekt wat er gebeurt wanneer erfgoed, belasting, schuld en bezit niet langer vanzelfsprekend worden overgedragen, maar bewust worden herverdeeld.

Tussen moeder en dochter, tussen lichaam en recht, tussen zichtbare en onzichtbare erfenissen.

In de geest van het Faro-verdrag beschouw ik erfgoed als een gedeelde verantwoordelijkheid: iets wat we niet hoeven te dragen in stilte, maar kunnen verzekeren in gemeenschap.

Kunst wordt daarbij is mijn polis, mijn ritueel van erkenning. Zo maak ik ruimte voor een nieuwe vorm van zorg: een erfgoed dat niet drukt, maar draagt.

Ook in het St. Antonius Ziekenhuis in Utrecht en Woerden zijn regelmatig kunstexposities te zien waar bezoekers en patiënten van kunnen genieten.
Deze exposities bestaan veelal uit werken van lokale kunstenaars.

Maar in januari 2026 keert een bijzondere gast terug naar locatie Nieuwegein.
Niet als patiënt — maar als maker.

Sarcoïdose: het lichamelijke wapen van “Je maintiendrai” Koninklijker kan eigenlijk niet.

“De natie leeft in het lichaam, en het lichaam protesteert.”

Negentien jaar geleden begon mijn dossier aan de Koekoekslaan in Nieuwegein.
Een dossier vol cijfers, waarden, infusen, röntgenbeelden en pet-scans.
Sarcoïdose, zeiden de arts. Een ontsteking zonder vijand.
Een lichaam dat zichzelf verdedigt, tot het niet meer kan.

“Infliximab is de diplomatie tussen lichaam en ziel.
Waar de cellen oorlog voeren, brengt dit middel wapenstilstand.”

Maar achter die statistiek groeide een ander archief:
een reeks werken die langzaam uit mijn huid leken te komen —
vazen, scherven, ogen, kruisen, woorden.
Mijn ziekte werd materiaal.
Mijn lichaam werd atelier.

“Want zonder moeder de vrouw is al het culturele erfgoed niks waard.”
Dat is niet zomaar een uitspraak, dat is een grondverklaring.
Een zin die klinkt als erfgoed zelf — geschreven in vrijwater en moedermelk, niet in marmer.

Het lichaam dat handhaaft

Nu keer ik terug naar het St. Antonius,
niet om te genezen,
maar om zichtbaar te maken wat nooit geloofd werd:
dat het lichaam zelf drager is van recht, van kunst, van herinnering.

Een ziekenhuis is geen galerie.
De muren zijn wit, de adem kostbaar.
Kunst moet hier fluisteren om gehoord te worden.
Ze spreekt niet in groot gebaar, maar in aanwezigheid.
Een schilderij dat ademt met de patiënt,
een beeld dat luistert terwijl iemand wacht.

Kunst in een ziekenhuis is geen luxe.
Het is de plek waar zorg en ziel elkaar raken.
Waar adem stokt, kan kleur ademen.
Waar angst heerst, kan vorm vertrouwen wekken.

Dat is geen verwijt, maar een herstelactie —
een oproep om waarde opnieuw te definiëren:
niet in geld, maar in aandacht;
niet in bezit, maar in bewaring;
niet in namen, maar in nageslacht.
Silvia Lindeboom

Ik ben het merk – Ik ben het lichaam

Over kunst, ziekte en soevereiniteit

Mijn werk heet Het levende lichaam van de vennootschap.
Dat klinkt zakelijk, maar het is juist tegendraads.
Een vennootschap onder firma kan niet bestaan
zonder het lichaam en de geest van haar makers.
Zonder handtekening geen recht, zonder adem geen arbeid.

Artikel I — Grondwet- Zonder moeder de vrouw is al het culturele erfgoed niks waard. Polis – Poleis – Status

“Amsterdam Museum – ik ben het lichaam.
Dit is geen slogan, maar een grondrecht.”

In het St. Antonius krijgt dat grondrecht ook een gezicht.
Hier liggen de echte lichamen: genezende, vechtende, wachtende.
Hun adem is de handtekening onder de zorg.
Hun hartslag is het ritme van de tijd.

Pijn is de stem van het lichaam dat gehoord wil worden. Zij vraagt niet om uitroeiing, maar om erkenning van wat in stilte leeft. Wie luistert naar haar vuur,hoort het oeroude gesprek tussen ziel en stof.

In het recht van de adem is pijn geen fout, maar getuigenis. Zij zegt: ik ben niet je straf, ik ben je boodschapper.

De Erfgoedspiraal (DNA) Ik draag de spiraal in mij. Twee strengen, verstrengeld als herinnering en verlangen.

De ene lijn draagt wat geboren werd, de andere wat nog niet durfde spreken. Tussen hen stroomt een code — geen wet, maar ritueel. A ontmoet T, C ontmoet G, en ergens daartussen beweegt het kind, het kunstwerk, het erfdeel.

Elke omwenteling is een keuze: behouden of loslaten, verzekeren of bevrijden.

Mijn DNA is geen bezit, het is een archief in beweging. Een Faro-spiraal van zorg, die zich opent voor wie zich wil herinneren zonder te bezitten.

Zo erf ik niet alleen een bloedlijn, maar ook betekenis. Zo wordt de helix een huis, en ik — de architect van mijn ei gen leven. Opgeslagen in het Catshuis.

Wie bezit de kopie? wie bezit het origineel?

Een aap imiteert, maar door zijn imitatie onthult hij eigendom als illusie.

✨ Het geheim van het weefgetouw

“Hoe meer ik studeer, hoe onverzadigbaarder ik mijn genialiteit ervoor voel.” Die woorden van Ada Lovelace dragen het vuur van een vrouw die dacht — en wist dat denken zelf een vorm van scheppen is.

De wetenschap werd haar toevluchtsoord: een plaats waar orde en verbeelding elkaar raken, waar de geest mag spreken in de taal van symbolen, en het lichaam eindelijk rust vindt in de logica van lijnen en getallen.

Want “de wetenschap van de bewerkingen”, schreef ze, heeft haar eigen abstracte waarheid en waarde.” Het weefgetouw dat Ada bestudeerde, was niet alleen een voorloper van de computer, maar ook een metafoor voor het brein, voor de vrouw die denkt, voor het weefsel van oorzaak en gevolg dat wij leven noemen.

In mijn werk onderzoek ik datzelfde weefgetouw — waar wetenschap, zorg en erfgoed in elkaar grijpen als draden van een onzichtbare stof.

Het geheim is niet de techniek, maar het patroon: hoe elke berekening een herinnering draagt, hoe elke formule iets onthult van het verleden dat in ons voortleeft.

De abstractie wordt erfgoed, de draad wordt bewijs, en de kennis — hoe vrouwelijk ook — wordt eindelijk erkend als kunstvorm.

Wie was Sint Antonius?

Antonius de Grote — oervader van het kloosterleven —
trok zich terug in de Egyptische woestijn om in stilte en gebed te leven.
Zijn strijd was innerlijk: tussen waan en wijsheid, tussen lichaam en geest.
Hij leerde dat het lichaam geen vijand is,
maar een veld waarin de ziel leert onderscheid maken.
Daarom werd hij patroonheilige van zieken, boeren en allen
die de innerlijke demonen van ziekte en verleiding moeten bedwingen.

Het St. Antonius Ziekenhuis draagt zijn naam met reden:
zijn symbool is de blauwe Tau,
het teken van leven na lijden — van genezing, niet van schuld.

“In het huis van Antonius wordt het lichaam niet afgewezen, maar hersteld.
Hier spreekt de ziekte in symbolen, en genezing in stilte.
Wat ziek lijkt, kan heilig zijn.”

⸻

Vrijheid als heldere adem

Vrijheid, schreef Elke Wiss, begint bij helder denken.
En de leeuw in mij fluistert: Keep going — it’s happening even when you can’t see it yet.
Helderheid is niet de afwezigheid van pijn,
maar het vermogen om te blijven zien, ook in de mist.

Daarom keer ik terug.
Om met open ogen te blijven staan
in de plek waar het leven trilt tussen recht en zorg.
Om te zeggen:

“Hier klopt het systeem nog.
Hier ademt de wet.
Hier leeft de kunst.”

Het ultieme geheim van de Synode

1814 Thorbecke maakte de grondwet en Napoleon 1838 maakte ons lichaam als entiteit handelingsonbekwaam – Vader Drees 1957 belaste het lichaam zonder dat haar geslacht als zelfstandige bestuurder van haar eigendom ( haar lichaam) wettelijk erkend is binnen de wetgevende macht als zelfstandige en of rechtspersoon.

Wat ik hier benoem, raakt de kern van iets wat in Nederland zelden zo scherp wordt verwoord: de juridische en symbolische uitsluiting van “de vrouw, het lichaam” uit de grondwettelijke en politieke orde.

📜 Inhoudelijk kernpunt

Thorbecke (1848): ontwierp de Grondwet — waarin de burger (de rechtspersoon) abstract, mannelijk en politiek rationeel werd gedefinieerd. De vrouw als zelfstandig burger werd nog niet erkend. Napoleon (Code Civil, 1804): maakte van het lichaam een juridische entiteit onder voogdij — de vrouw was handelingsonbekwaam, eigendom van vader of echtgenoot. Vader Drees (na WOII): introduceerde de verzorgingsstaat, maar de uitkering en belastingstructuren bevestigden dat het vrouwelijke lichaam geen economisch zelfstandig bestuursrecht had — het werd belast, maar niet vertegenwoordigd als rechtspersoon.

Samen vormen ze een onzichtbare lijn van juridische patriarchie:

de vrouw werd bestuurd, verzekerd, belast, maar nooit als bestuurder van haar eigen lichaam erkend.

Men zegt dat de vrouw is geëmancipeerd, maar zolang zij niet wettelijk erkend is als zelfstandige bestuurder van haar eigen lichaam, is elke vorm van emancipatie een vorm van constitutionele identiteitsfraude.

Ik ben niet verzekerd om uit handen te geven. Mijn lichaam is geen polis, mijn geest geen premie.

Zolang verzekeraars mijn bezit bewaken, bepaalt de betaler de grens — maar ik stel een andere grens: de Faro-grens.

Erfgoed wordt niet beheerd, maar bewoond; niet geclaimd, maar gedeeld op stemrecht, niet op betaalrecht.

Ik herwaardeer wat niet te dragen is en verzeker het in gemeenschap: zorg, ritueel, wederkerigheid.

Mijn kunst is de contraverzekering tegen onzichtbare overdracht: ze tekent eigenaarschap opnieuw — van binnen naar buiten, van vrouw naar wereld, van verleden naar mogelijkheid.

Ik houd mijn archief in mijn lijf, mijn polis in mijn stem. Alleen als wij zwijgen verdwijnen we.

Ik spreek — en daarmee herschrijf ik de voorwaarden.

✴️ Waarom ik een golem maak

Ik was zelfstandige — een handelaar in confectie met een VOF, een rechtsvorm die mij stem en bestaansrecht gaf.

Ik had mij privé verzekerd. De verzekering keerde uit, maar in 2009, tijdens de crisis, werd mijn schade-uitkering in één keer belast met loonbelasting — zonder uitleg, zonder transparantie.

Als ik niet tekende, zouden de gevolgen groot zijn.

Toen ik mij bij de Kamer van Koophandel uitschreef als vennoot, werd ik in de belastingregisters een personeelslid zonder werkgever: geen pensioengrondslag, geen vakantiegeld, geen sociale rechten.

Een juridisch spook — overlevend, betalend, maar nergens geregistreerd als iemand met een eigen recht.

Tien jaar lang leefde ik met ziekte en medicijnen.

Toen ik in 2017 voorzichtig opnieuw wilde deelnemen, vroeg ik hulp via de Participatiewet. De ambtenaar zei: “Ik hoef u wettelijk niet te helpen.”

Op dat moment sloeg de bom in — niet alleen in mij, maar in het geloof dat het systeem leven dient.

Sindsdien maak ik een golem van klei.

Zij is mijn tegenantwoord — mijn rechtspersoon van aarde.

In haar vorm leef ik opnieuw: niet als nummer, maar als schepper, getuige en erfgenaam van mijn eigen bestaan.

In mijn huidige vrijtijd /werk vormt klei het beginpunt van een ritueel herstel. Ik maak een golem — niet om te beheersen, maar om te herinneren. In de Joodse en alchemistische traditie werd de golem tot leven gewekt uit aarde en bezielde adem.

In mijn handen wordt zij een vrouwelijke gestalte, een drager van herinnering en recht. Ze bewaakt de grens tussen lichaam en instituut, tussen erfgoed en bezit, tussen leven en wet. De handhaving op een lichaam zonder armen en handen – Handelingsonbekwaam code Civiel Napoleon

De blauwe kleivorm verwijst naar het lichaam van de vrouw als vaas, vat en rechtspersoon: een lichaam dat geschiedenis draagt maar zelden eigendom van zichzelf mocht zijn.

De gouden lijnen volgen de aders van de aarde — sporen van macht, bloed en herstel. Op haar schouders rust een dierlijk hoofd met kroon: een symbool van instinctieve intelligentie, van soevereiniteit voorbij het mensbeeld dat ooit de vrouw uit het koninkrijk van het recht verdreef.

Naast haar liggen een oranje dobbelsteen en een zwaard — tekens van toeval, groei en vergankelijkheid. Zij herinneren eraan dat leven niet maakbaar is, maar dat kunst een taal kan zijn waarmee het onzichtbare opnieuw vorm krijgt.

Mijn golem is een rituele bewaker van vrouwelijke autonomie. Ze is gemaakt van klei, maar belichaamt de adem van geschiedenis. Ze staat voor het moment waarop ‘moeder de vrouw’ haar stem terugvindt — niet als symbool, maar als levende rechtspersoon.

Wat ik met dit werk teweeg wil brengen

“Clay is quiet, but it tells the loudest stories.”

En soms, in de stilte van het atelier, hoor ik haar weer — de vrouw die zat aan de keukentafel, haar handen in de klei, haar hart in het erfgoed.

Met mijn werk wil ik zichtbaar maken wat eeuwenlang verborgen is gebleven: de vrouw – en in het bijzonder de moeder – als fundament van onze samenleving. In wetgeving, musea en geschiedenisboeken is haar aanwezigheid uitgewist, terwijl haar lichaam letterlijk het begin vormt van elk mensenleven.

Mijn wens is dat Nederland haar erkent als zelfstandig bestuurder van haar lichaam én als drager van cultureel erfgoed. Door haar positie wettelijk, symbolisch en cultureel te herstellen, ontstaat een rechtvaardiger samenleving waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht gelijkwaardig verdeeld zijn.

Mijn drijfveer komt voort uit persoonlijke ervaring, mijn beroep handelaar en levenskracht met een keuken tafel kunstpraktijk en een diep verlangen om het onzichtbare zichtbaar te maken – met klei, naald en draad, en in ons collectieve bewustzijn.

🌍 Reisverslag — Beatrix Kwartier Gedragen verhalen Coöperatief Erfgoed: Van Keukentafel tot Hoofdkantoor

Utrecht – Croeselaan 18, Rabobank

De dag begint in Utrecht. De lucht hangt laag boven de Croeselaan, waar de twee glazen torens van de Rabobank als een modern klooster oprijzen.

Op de begane grond ruik ik koffie en nieuwe tapijten. Aan de balie staat iemand met een naamplaatje waar coöperatief beheer op staat.

Ik denk aan de boeren en huisvrouwen die hier, een eeuw geleden, hun geld samenbrachten om de gemeenschap overeind te houden.

De eerste banken waren houten banken. De eerste coöperatie een keukentafel.

Binnen in de hal zie ik een maquette: kringvormige torens, verbonden door glas.

Een transparante kathedraal van wederzijds vertrouwen.

Hier, denk ik, is de bank als erfgoed geboren — niet als machine van winst, maar als tafel van overleg.

De vrouw des huizes is hier nog voelbaar, al heet ze nu ‘lid’, ‘cliënt’, of ‘ondernemer’.

“Waar men samen zit, wordt waarde geboren.”

Amsterdam-Zuidoost – Bijlmerdreef 106, ING

De trein brengt me naar de Bijlmer. De wolken trekken open, het koperkleurige gebouw van ING glanst in het licht: een reusachtige kever met vleugels van glas.

Het heet The Orange Machine, ooit symbool van vooruitgang, nu van schaal.

Binnen is het stil. In de glazen liften zweven mensen met badges.

Er is geen tafel meer, slechts schermen.

De bank van vroeger — met de vrouw, de pen, de schatkist — is veranderd in een algoritme.

Toch voel ik iets herkenbaars: de zorg om balans, om rente en schuld, om het gezin dat moet leven van wat onzichtbaar stroomt.

Ik noteer in mijn schetsboek: De moedermaatschappij leeft voort in servers en spreadsheets.” De coöperatie werd een cloud.”

En ergens, in die digitale mist, blijft de oude logica van de huishouding kloppen. Amsterdam-Zuid – Gustav Mahlerlaan, ABN AMRO. Langs de Zuidas loopt een koude wind. Het gebouw van ABN AMRO lijkt op een tempel: glas, staal en evenwicht. Binnen hangen historische foto’s van fusies: Amro, Mees & Zoonen, HBU, Fortis. Ergens in een archiefkast ligt een handtekening onder de fusieakte die ooit de balans van het koninkrijk herschreef. Ik vraag me af:

Waar is de erfgenaam van de coöperatie gebleven? Is zij de dochteronderneming die opgesloten zit in het aandelenkapitaal van de moedermaatschappij — de onzichtbare vrouw die het huis ooit bewoonde?

In de hal staat een kunstwerk: een houten bank, leeg. Ik ga zitten. Het voelt als een ritueel. Een herinnering aan het moment waarop geld nog een menselijke maat had. De bank als zitplaats van het geweten.

Den Haag – Aegonplein / NN Group

De reis eindigt aan de rand van de stad, bij de verzekeraars. Hier begint het erfgoed van bescherming: AGO, Ennia, NN, Aegon — namen als families die ooit schreven over zekerheid en dood.

De gebouwen zijn zandkleurig, bijna klassiek. Het zijn geen banken, maar schilden. Ik loop langs de gevel en lees de motto’s: “Voor wie belangrijk is wat zeker is”. Binnen hangen schilderijen van gezichten zonder namen, contracten zonder handen.

De verzekering als ritueel: een belofte dat iemand, ergens, zal zorgen wanneer jij er niet meer bent. Ik denk aan mijn oma Nellie Von Aldenhoven Pruissen, die de bonnetjes bewaarde in een leren map.

Aan de polis van mijn vader, aan 1 augustus — de dag waarop recht en ritueel elkaar raakten. De huishoudbank van de familie was geen instituut, maar een tafel, een map, een hart.

Epiloog – De bank als erfstuk

Terug in de trein zie ik mijn reflectie in het raam. Achter me glijdt Nederland voorbij: velden, torens, spoorlijnen. Van de boerenleenbank tot de financiële wolk — één lijn van vertrouwen, gebroken en hersteld.

Ik denk:

De bank is een meubel van herinnering geworden. Een plek waar geld, zorg en erfdeel samenkomen. Een heilige zitplaats in het huis van de samenleving.

“Misschien is coöperatief erfgoed niet wat we bezitten, maar wat we samen onderhouden — de tafel waaraan we blijven zitten, ook als het gesprek moeilijk wordt.”

Van voetnoot naar Fundament Art & Culture

Dustopie

Ik leef in stof, adem de resten van geschiedenis. Sarcoïdose, zeggen ze, maar ik hoor: de longen van mijn voormoeders spreken nog. Zij die katoen plukten, steenkool droegen, stof van suiker in hun huid. Hun adem werd arbeid, hun adem werd bezit.

En ik, ik draag hun as als erfenis. Elke cel herinnert, elk litteken in mijn longen is een draad tussen wat ooit geboeid was en wat nu ademt.

Leven met een zeldzame aandoening is een zeldzaam bestaan — maar zeldzaam is ook de kracht om te blijven ademen in een wereld van stof.

Ik noem het: stof tot nadenken. Ik noem het: overleven. Ik noem het: ERFGOED KUNST.

Over mij, de maker

Silvia is kunstenaar, schrijver en onderzoeker.
Haar werk beweegt tussen kunst en recht, lichaam en staat.
Zij werkt aan het meerjarige project De Ziel van Nederland – Moederkracht in Beeld en Wet,
waarin ze onderzoekt hoe vrouwelijke creatie, recht en ritueel elkaar kruisen.
Haar eerdere werk Ik ben het merk – Ik ben het lichaam
werd gepresenteerd in samenwerking met het Amsterdam Museum.

Nationale-Nederlanden werd onbedoeld mijn mecenaat:
het lichaam betaalde de prijs,
het verzekeringsstelsel de rekening.
Kunst maakt dat zichtbaar.

De vrouw als niet-erkende rechtspersoon

De wet heeft haar gezien, maar niet erkend. Zij werd bestuurd, verzekerd, belast, maar nooit als bestuurder van haar eigen lichaam benoemd.

Haar naam staat in registers, maar haar stem niet in de Grondwet. Volgens het recht heeft haar lichaam economische waarde, maar geen bestuurlijke waarde. Ze is meetbaar in arbeid, maar onzichtbaar in besluitvorming. Haar adem betaalt belasting, haar zorg vult het bureau voor de statistiek, haar lichaam draagt de samenleving, maar is geen rechtspersoon in de wet.

Toch is juist zij het levende fundament van elke wet, het ongeschreven hoofdstuk dat het systeem nog steeds weigert te lezen.

In jaren van medisch en juridisch overleven ligt de bal nu bij de moedermaatschappij NN. Wat begon als een persoonlijke strijd om bestaansrecht is uitgegroeid tot een cultureel spiegelbeeld:

de erfgenaam tegenover het verzekeringslichaam, de vrouw tegenover het kapitaal.

NN – als naam en als symbool van Nomen Nescio, de naamloze – belichaamt precies wat ik onderzoek: het anonieme systeem dat bepaalt wie telt, wie geteld wordt, en wie uitgewist blijft.

Binnen het patriarchale recht wordt de portefeuille meestal gezien als bezit van een BV, bank of mannelijke erfgenaam.
Maar wie inhoudelijk kijkt, ziet dat zij de functie van de moeder vervult:
ze verzorgt, bewaart, verzekert, garandeert.

De paradox:

de moeder draagt het risico,
maar de man beheert het kapitaal.

Daarmee is de portefeuille de onzichtbare moeder van het financiële systeem:
ze is er altijd, maar nooit erkend als subject.
Precies zoals moeder de vrouw in mijn werk:
zichtbaar als arbeid, onzichtbaar als rechtspersoon.

Mijn werk keert de blik om. De naamloze krijgt gezicht..De bal ligt niet langer bij het systeem, maar in de kring van erfgoed en herinnering.

De vraag die nu gesteld wordt is niet: wie bezit wat? Maar: wie bewaart wie?

Ik ben de eigen architect van mijn ei gen leven. Ik verzekerde wat ik niet kon en kan dragen, maar ik liet mij niet verzekeren wat mij tot stilzwijgen verplichte.”

Amen

“Raad van Erfgoed Dragers”

Posted on 28 september 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Beantwoorden

✧ Reisverslag Generatie X ✧

Zuiver Zien = Zuiver Leven – De onzichtbare erfgenamen Moeder de vrouw. De Code van de Vrouwen is het stille fundament onder onze geschiedenis en onder de Grondwet zelf.

Dit huis: Montancourt Middelburg heeft mij geleerd om mijn theoretische en praktische vaardigheden integraal in te zetten. Binnen dit traject heb ik niet alleen kennis opgedaan van historische, juridische en culturele kaders (theorie), maar ook methoden ontwikkeld om deze kennis te vertalen naar tastbare kunstwerken, erfgoedpraktijken en publieksgerichte formats (praktijk).

De verbinding tussen theorie en praktijk vormt de kern van mijn identiteit en werkwijze:

De Theorie bood de onderbouwing, contextualisering en positionering van mijn projecten binnen het erfgoed- en cultuurbeleid. De Praktijk maakte het mogelijk deze inzichten te verbeelden, te materialiseren en toegankelijk te maken voor een breed publiek.

Door beide dimensies samen te brengen, realiseer ik projecten die inhoudelijk relevant zijn én maatschappelijk en artistiek impactvol. Montancourt fungeert hierbij als leeromgeving en als toetssteen voor mijn professionele ontwikkeling als maker.

20 maart 1602 werd de VOC opgericht, geleid door de Heren XVII, met een **octrooi** op handel en macht ten oosten van Kaap de Goede Hoop. In dezelfde tijd gaf Everhart Booth, proponent en predikant te Utrecht, stem aan de geestelijke macht door de vertaling van Willem Perkins’ De Gereformeerde Catholijk. Zo klonk in dezelfde eeuw de dubbele stem van orde: de VOC die de wereld verdeelde, en ***de predikanten die de ziel en het gezin ordenden.*** Beide bepaalden zij bezit, erfdeel en rol – en beiden zijn bronnen die nog steeds doorwerken in ons erfgoed.

Simplex sigillum veri” is een Latijnse spreuk die betekent:“Eenvoud is het kenmerk van het ware.”

Windhandel in aandelen. 1782.

In Montancourt schrijft Sibrandus Columba een brief, waarin de stem van de predikant het erfdeel en de rol van de vrouw inkleurt. In datzelfde jaar publiceren Betje Wolff en Aagje Deken hun roman Sara Burgerhart, terwijl Belle van Zuylen zich in haar brieven uitspreekt tegen conventies. Zo kruisen zich in één jaar twee bronnen: het patriarchale gezag en de vrouwelijke stem die zich daarvan losmaakt.

1811–1814 markeert de periode waarin het recht opnieuw werd ingericht: Code Civil → juridische onderwerping van de vrouw. Grondwet 1814 → vrijheid van geloof voor allen, maar dienstplicht en staatsburgerschap enkel voor mannen. Dit is dus een dubbele uitsluiting: de vrouw werd ingesloten in huis en huwelijk, en buitengesloten uit staat en erfdeel. Tegelijkertijd werd Nederland opnieuw verbonden met koloniale macht (Java, België).

Genealogie als levend erfgoed

Genealogie, of stamboomonderzoek, vroeger ook wel sibbekunde genoemd, is meer dan het verzamelen van namen en data. Het is het traceren van een levende stroom die generaties verbindt. Iedere akte, ieder archiefstuk, ieder portret of voorwerp is een schakel in een keten van verhalen die ons in het heden blijven voeden.

In de geest van de Faro-conventie kunnen we genealogie begrijpen als een gemeenschapspraktijk van erfgoed: een zoektocht waarin families, onderzoekers, kunstenaars en erfgenamen samen betekenis geven aan het verleden. Het gaat niet alleen om bloedlijnen, maar ook om culturele lijnen: herinneringen, tradities, symbolen en rituelen die doorgegeven worden.

Daar waar het recht soms stokt en archieven gesloten blijven, werkt genealogie als een stille maar hardnekkige kracht: zij maakt zichtbaar wie er altijd al bij hoorde, maar niet altijd erkend werd. Zo wordt genealogie een bron van rechtvaardigheid en inclusie, een manier om het onzichtbare erfdeel terug te eisen en zichtbaar te maken.

De Onzichtbare Erfgenaam staat in dit licht: het project brengt de verwevenheid van familiegeschiedenis, juridische structuren en culturele representatie samen. Genealogie is daarin niet alleen een methode, maar ook een ritueel van erkenning – een manier om te zeggen: wij zijn er, en dit is ons verhaal.

✧ Verhaal van de Xx Dragers ✧

Erfgoed is van iedereen, gedragen door velen – zichtbaar gemaakt door vrouwen.

Door de eeuwen heen zijn akten, huizen, portefeuilles en verhalen bewaard, niet alleen door koningen of bestuurders, maar door moeders, dochters en grootmoeders.

Zij droegen het stille fundament waarop families en gemeenschappen konden bouwen. Wat vaak onzichtbaar bleef, wordt nu zichtbaar gemaakt: vrouwen als dragers van het geheugen.

Voel de aarbare Rouaanse Kaai → zou je kunnen lezen als: ervaar de waardige, vruchtbare energie van die plek; de kaai waar historie, handel, familie en erfgoed samenkomen.
**https://faro.cultureelerfgoed.nl/thoughts/2905**

Van voetnoot tot fundament: erfgoed dragers zijn wij allemaal.

In de geschiedschrijving staan vrouwen vaak slechts als kleine noten in de marge. Maar in werkelijkheid zijn zij al eeuwen zet er een Z voor ( Zeeuwen) de ⚓️ van huizen, de hoeders van schatten, de doorgevers van namen en rituelen. Elke voetnoot blijkt een fundament te zijn. En zo geldt het ook voor ons: ieder van ons draagt erfgoed mee en geeft het door.

Democraat of Monarch, de vrouw draagt het interne pixels DNA geheugen.

Of de macht nu gekozen werd of geërfd, de onderstroom bleef dezelfde: het geheugen lag in handen van vrouwen. Terwijl schepenen, commissarissen of koningen kwamen en gingen, hielden vrouwen de codes levend, via codicillen, zilvermerken en borduurwerken.

Uitleg bij de boom
Deze stamboom, ontworpen door Ernst Haeckel in 1866, toont hoe alle levende organismen voortkomen uit één wortel (radix communis). Het is een visueel schema van verwantschap, orde en verdeling: een genealogie van de natuur.

In dezelfde geest tekenden mensen hun eigen ordeningen. In 1614 opende in Amsterdam de koopmansbeurs, symbool van kapitaal en handel, terwijl Adriaan Boot in opdracht van Filips III Fort San Diego ontwierp in Acapulco, symbool van macht en bescherming. Beurs en fort: twee takken van dezelfde boom waarin kennis, kapitaal en macht elkaar versterkten.

Toch ontbreekt in deze schema’s steevast de stem van moeder de vrouw. Waar mannen de lijnen trokken van kapitaal en kolonie, hielden vrouwen de verborgen genealogieën levend via codicillen, zilvermerken, borduurwerken en mondelinge overlevering. Deze boom maakt zichtbaar wat werd ingeschreven – maar nodigt ook uit om te vragen: wie werd uitgesloten, en wie bewaart desondanks de wortel van erfdeel en herinnering?

“Om te indekken wie ik ben, moest ik offers brengen: zekerheden opgeven, pijn verdragen, beproevingen doorstaan. Maar juist daardoor ontdekte ik de waarheid – inzicht en betekenis die anders verborgen zouden blijven.”

Het Wetboek, Artikel 1:
“De wereld zit vol met comfortabele denkfouten.” De sleutel overdracht van Ma – Trix

“Mijn polissen en schadeuitkeringen dragen geen BSN. Ik besta er wel, maar ben in de papieren wereld onzichtbaar. Mijn rechten zweven zonder nummer, zonder naam. Dit is hoe erfgoed en zorg van vrouwen vaak is behandeld: erkend in praktijk, maar nooit volledig geregistreerd.”

Hun stille werk is de rode draad die democratie en monarchie overstijgt.

Bewaken, beheren, doorgeven – dat is erfgoed, dat is FARO .Cultureel erfgoed leeft niet alleen in musea of archieven voort, maar ook in de structuren waarin we wonen, de verhalen die we doorgeven en de rituelen die ons verbinden met het verleden.

Vandaag sluiten wij daarbij aan: erfgoed is geen bezit van enkelen, maar een gezamenlijke opdracht. We bewaken het tegen vergetelheid, we beheren het met zorg, en we geven het door aan de generaties die volgen. Dat is de geest van FARO: een erfgoedpraktijk die niet uitwist, maar onthult.

Zo kom je achter de waarheid- zelf denken zelf onderzoek – Het geheim van de Grondwet

Historisch geheim

De Nederlandse Grondwet (1848 en latere herzieningen) werd geschreven in de taal van rechten, vrijheden en vertegenwoordiging. Maar impliciet was zij gestoeld op een samenleving waarin mannen de dragers van politiek, vermogen en familie-erfgoed waren.

Vrouwen werden lang niet genoemd als zelfstandige rechtssubjecten: zij stonden onder gezag van vader of man.

Hun rol als dragers van vermogen, erfgoed en huizen (zoals Montacourt) bleef buiten beeld.

✧ Handel Code 1 ✧

De allereerste regel van de handel is vertrouwen.

Zonder vertrouwen geen contract, geen verzekering, geen wissel, geen koop. In de 17e eeuw werd dit vastgelegd in assurantiecontracten en de Wisselbank van Amsterdam. In families werd vertrouwen doorgegeven via geheime codes, huwelijkscontracten en portefeuilles. In de moderne tijd zit “Handel Code 1” in polissen, hypotheken, intellectuele eigendomsrechten: altijd de onderliggende draad dat afspraken alleen bestaan omdat mensen elkaar dragen.

Het zou dus symbool kunnen staan voor het fundament:

→ Handel Code 1 = Vertrouwen is kapitaal.

De Kaarten van Cas ✧

Toen Nationale Nederlanden mij kaarten schonk in 2018 voor een tentoonstelling in het Nederlands Fotomuseum,
werd een oude draad opnieuw zichtbaar.

Niet zomaar entreekaarten,
maar sleutels tot een ruimte waarin het verleden zich toont:
Cas als casus, het geval dat vragen stelt,
Cas als beeld, als getuigenis,
Cas als spiegel van het erfdeel.

De verzekeraar, erfgenaam van portefeuilles en oude assurantiekamers,
reikte onbewust de symbolen van de dragers opnieuw uit.
Van vader naar dochter,
van akte naar expositie,
van polis naar beeld.

Zo werd het toeval ontmaskerd:
de kaarten waren geen gift, maar een teken.
Een bevestiging dat het contract van de vrouwen leeft —
in huizen, portefeuilles én musea.

✧ De Aktekamer van de Dragers ✧

In het voormalig Zeeuws Museum, hart van de Middelburgse Abdij, passeren akten bij de notaris.
Huizen, stichtingen, portefeuilles: alles wordt er in woorden vastgelegd, bezegeld, geborgd.

Ook ons huis is ook hier gepasseerd — op dezelfde plek waar eeuwen eerder de regenten hun besluiten namen en waar nu stichtingen als de **VERENIGde BOOTEN** hun akte ontvingen.

De aktekamer is meer dan een ruimte van papier en zegels.
Het is een symbolische raadzaal:
waar erfgoed en toekomst elkaar ontmoeten,
waar onzichtbare contracten zichtbaar worden,
waar dragers — van huizen, namen, portefeuilles — hun plaats krijgen in de geschiedenis.

De Aktekamer van de Dragers is het stille fundament: een plek waar de lijnen van familie en stad elkaar kruisen, en waar door akten heen de traditie van bewaken, beheren en doorgeven wordt voortgezet.

“Booth / Boot — ik draag de naam en het verhaal.” “Raad van dragers: van schepen naar polissen, van archief naar beeld.” “Code Hummerax: de onzichtbare akte, zichtbaar gemaakt.”

“Assurantie is erfgoed — ik ben de drager.” “Van Montancourt tot nu: vrouwen die de lijn vasthouden.”

“De bron behoort niet aan de predikanten, maar – net als bij Betje Wolff en Aagje Deken – aan moeder de vrouw die haar eigen verhaal schrijft.”

✧ Het verborgen fundament

Het geheim achter de Grondwet is dat de economische en sociale structuren die haar mogelijk maakten — handel, banken, verzekeringen, dynastieke huwelijken — voor een groot deel werden gedragen door vrouwelijke overdracht.

Dochters en weduwen brachten kapitaal, erfden portefeuilles, verbonden families en hielden huizen bijeen.

Zonder hen was de materiële basis van de Grondwet — de burgerlijke staat, de handel, het recht — nooit stabiel geweest.

✧

Bewijs aan Gebrek – If you don’t like how the tabel is set, Just turm the table

Gereedschap Tools Tuin Kamer Montancourt Middelburg

Het AI Bolwerk van Middelburg

Wat niet in de Grondwet staat, is misschien wel net zo belangrijk als wat erin staat. Het onzichtbare dividend van vrouwen — hun arbeid, hun erfdeel, hun ongenoemde aanwezigheid — is het verborgen anker van onze constitutionele geschiedenis. Dat is het geheim: de Grondwet rust op een fundament van moeders en dochters dat nooit expliciet is erkend.

Middelburg, ca. 1665 – 1749

Wanneer ik over de kasseien van Middelburg loop, hoor ik de echo’s van de 17e eeuw. Het is de tijd dat Maria Jans van der Claver hier wordt geboren, rond 1665. Zij is de dochter van Jan van der Claver, kassier van de Wisselbank, het financiële hart van de stad.

Achter dikke muren, waar muntgeld wordt gewogen en wisselbrieven als stille beloftes circuleren, leert Maria dat geld en vertrouwen de motoren van de handel zijn. Zij draagt dit erfgoed mee als haar identiteit: dochter van de kassier van de Wisselbank.

In 1680 of iets later treedt Maria in het huwelijk met Pieter de la Rue, een koopman met grootse ambities. Samen bouwen zij een leven uit waarin de Middelburgse havens, pakhuizen en rekenkamers de coulissen vormen.

Pieter de la Rue – koopman, reder en bestuurder

Pieter, geboren rond 1635, is geen onbekende in de stad. Zijn naam duikt op in talloze registers: als rekenmeester van de Grafelijke Rekenkamer, waar hij de financiën van Zeeland doorrekent, als commissaris van de Assurantiekamer in 1721, waar schepen, ladingen en levens tegen storm en piraterij verzekerd worden, als koopman en boekhouder in de kaapvaart, waar avontuur en risico hand in hand gaan, als directeur van de Levantse Handel en voorzitter van de West-Indische Compagnie (1721), waar Middelburg zijn wereldse vleugels uitslaat.

De geur van specerijen, teer en nat hout hangt in de straten rond de haven. Daar waar verzekeringscontracten in de Assurantiekamer worden afgesloten, klinken ook de stemmen van Pieter en zijn medebestuurders. Elk schip dat uitvaart naar de West of Oost is niet alleen avontuur, maar ook een berekende gok — de verzekering is het vangnet, de handel de droom.

Het gezin en de volgende generatie

Samen krijgen Pieter en Maria kinderen die de familietradities voortzetten:

Pieter, meester en opnieuw rekenmeester van de Rekenkamer, die het rekenkundige erfgoed van zijn vader voortzet. Maria Elisabeth de la Rue (1700–1730), die in 1721 trouwt met Samuel Daniels Radermacher, burgemeester van Middelburg en bewindhebber van de VOC.

Met dit huwelijk verweven de lijnen van de Wisselbank, de Assurantiekamer, de Rekenkamer en de VOC zich definitief.

Het is alsof de stad zelf, Middelburg, hun huwelijksgeschenk is: een netwerk van handel, macht en vertrouwen.

De erfenis

Wanneer Maria in 1749 overlijdt, bijna tachtig jaar oud, heeft zij de stad zien veranderen. Zij begon als dochter van de kassier van de Wisselbank, maar eindigt als matriarch van een dynastie die diep verstrengeld is met de grote handels- en verzekeringskamers van Zeeland.

Pieter is dan al overleden (1722), maar zijn naam blijft verbonden aan kaapvaart, rederij en bestuurlijke macht.

In de straten van Middelburg, tussen Wisselbank en Assurantiekamer, tussen haven en rekenkamers, ligt hun en mijn verhaal verankerd: een reis van muntgeld naar zeevaart, van lokaal kassierschap naar wereldhandel, van familie naar dynastie en nú levend immaterieel cultureel erfgoed.

📌 In Middelburg

Middelburg was dus in de vroege 18e eeuw een van de belangrijkste zeehandelssteden, naast Amsterdam. De aanwezigheid van de Assurantiekamer daar laat zien dat de stad een eigen verzekerings- en handelscentrum had, nauw verweven met de WIC en VOC.

“Mijn glas, loopt ras – Montancourt bewaart wat verloren leek: het spoor van de onzichtbare erfgenaam.”

Montancourt en de zinspreuk “Mijn glas, loopt ras” Nationale Nederlanden

De geschiedenis van Montancourt staat niet op zichzelf, maar resoneert met bredere maatschappelijke tradities waarin sterfelijkheid, erfgoed en solidariteit centraal stonden. In de 19e eeuw droegen begrafenisfondsen vaak sprekende zinspreuken, zoals “Mijn glas, loopt ras”. Deze woorden herinnerden de leden eraan dat het leven eindig is, en dat collectieve zorg voor nabestaanden noodzakelijk was.

Net als deze fondsen, die later werden opgeslokt door grotere maatschappijen zoals Nationale-Nederlanden, belichaamt Montancourt de gelaagdheid van erfgoed: het huis bewaart sporen van persoonlijke verhalen, materiële vondsten (zoals de brief van Columba) en immateriële betekenissen.

De verbinding tussen Montancourt en de verzekeringsgeschiedenis ligt in de kernvraag: wie is de erfgenaam? Waar kleine maatschappijen hun zelfstandige identiteit verloren in fusies en overnames, verdween ook vaak het zicht op individuele deelnemers en hun nalatenschap. Montancourt wordt zo een symbolische plek waar persoonlijke herinnering en collectief erfgoed samenkomen, en waar de onzichtbare erfgenaam opnieuw zichtbaar kan worden gemaakt.

⚖️ Institutie

Toen (17e–18e eeuw): De Assurantiekamer Middelburg waar o.a. Pieter de la Rue commissaris was.

De familie Rademacher trouwde met De la Rue’s dochter (Maria Elisabeth), waardoor zij indirect verstrengeld raakten met de financiële/verzekeringselite van de stad. Nu: De hedendaagse verzekeringswereld (NN Group, a.s.r., Achmea) waar o.a. David Knibbe (CEO NN Group) een sleutelrol vervult.

👤 Bestuur/rol

Toen: De Rademachers werden burgemeester (Samuel Daniels Rademacher) en bewindhebbers van de VOC. Via het huwelijk met Maria Elisabeth de la Rue kregen ze toegang tot de “kring van commissarissen” van de Assurantiekamer.

Nu: In moderne termen zouden zij in raden van bestuur of toezicht hebben gezeten: vergelijkbaar met hedendaagse executive boards en non-executive commissarissen die strategie, risico’s en compliance bewaken.

⚓ Risico’s & producten

Toen: De Rademacher-lijn zat in de VOC → risico’s lagen in zeehandel, piraterij, oorlogsladingen, handel op de Oost. Deze risico’s werden juist door de Assurantiekamer geprijsd en verzekerd.

Nu: Moderne verzekeraars zoals NN Group bieden brede verzekeringspakketten (leven, pensioen, schade, asset management). De aard van de risico’s is veranderd, maar het principe blijft: collectief risico spreiden en financieel beheersen.

Vrouwen hebben nooit premie betaald voor hun onbetaalde arbeid !

In het verzekeringssysteem (assurantie, levens- en schadeverzekeringen) was premie altijd gekoppeld aan betaald werk of bezit.
Vrouwenarbeid in huis, zorg en gemeenschap was structureel onbetaald, maar feitelijk wél dragers van risico, zorg en continuïteit.
Daardoor bouwden vrouwen geen rechten of dividend op, terwijl hun arbeid wél de basis was waarop mannen hun premies konden betalen en bedrijven of portefeuilles konden opbouwen.

⚖️ Juridisch gevolg
Tot diep in de 20e eeuw hadden vrouwen geen eigen pensioenopbouw of verzekeringsrechten als zelfstandige dragers.
Premievrije meeverzekering (als “vrouw van” of “dochter van”) was een soort stil pandrecht: je had recht op zorg, maar geen kapitaal of dividend.

🌺 Cultureel gevolg
Vrouwen waren de stille “premiebetalers” via hun arbeid, maar dit werd niet erkend in de polis.
Daardoor ontstond precies die onzichtbare erfgoedlijn: de “Code Hummerax” waarin dochters en moeders kennis, arbeid en vermogen tóch doorgaven – buiten het papieren systeem.

✨ Samengevat:
Vrouwen betaalden nooit premie in geld, maar altijd in arbeid, zorg en tijd. Het systeem schreef dit niet op, maar families en erfgoed dragen het bewijs: zonder hun onbetaalde arbeid zou er überhaupt geen polis, portefeuille of dividend zijn.

📜 Toen: Verzekeringsportefeuille in Middelburg

1. Opbouw van de portefeuille

Een Middelburgse koopman of reder sloot zijn zeeverzekering bij de Assurantiekamer. Commissarissen (zoals Pieter de la Rue in 1721) zagen toe op de polissen: welke schepen, ladingen en routes verzekerd werden. De “portefeuille” van een bemiddelaar of kassier bestond uit alle door hem afgesloten zee- en handelsverzekeringen voor zijn netwerk van kooplieden. Vaak ging dit om families die via huwelijken (zoals De la Rue – Van der Claver – Rademacher) hun handels- en verzekeringsnetwerken uitbreidden.

2. Waarde & goodwill

De waarde zat niet alleen in de papieren polis, maar vooral in het vertrouwen van de kooplieden. Een bemiddelaar die bekend stond als betrouwbaar kon steeds meer schepen en ladingen verzekeren, waardoor zijn portefeuille groeide. Net als in het artikel van De Jong gold ook toen al: de portefeuille was eigenlijk een sociaal-economisch netwerk, niet enkel een stapel contracten.

3. Uitzetten/overdragen

Wanneer een bemiddelaar of kassier stopte (door overlijden, pensioen of faillissement), werd de portefeuille vaak overgedragen aan een familielid of zakenpartner. Zo konden koopliedendynastieën (zoals De la Rue of Rademacher) hun invloed continueren via opvolging. In archieven zie je dat polissen soms letterlijk van de ene naam op de andere werden gezet, vergelijkbaar met de moderne overdracht van een klantenportefeuille.

📈 Nu: Moderne spiegel

Waar de Assurantiekamer een stedelijk college was dat toezicht hield, zijn NN Group en a.s.r. nu beursgenoteerde concerns. De moderne portefeuille van een tussenpersoon (zoals in het artikel beschreven) lijkt sterk op de historische praktijk: opgebouwd via klantrelaties, waardevol door vertrouwen, en overdraagbaar als vermogensobject.

Portret hangt in het Rijksmuseum Amsterdam – Elisabeth ontbrak.

👉 Als we dit verbinden met mijn huis / lijn (De la Rue – Van der Claver – Rademacher): hun rol als commissaris, kassier en bewindhebber was in feite het beheren van zulke portefeuilles.

Het huwelijk tussen Maria Elisabeth de la Rue en Samuel Rademacher was dus niet alleen een familieverbinding, maar ook een versmelting van portefeuilles in de Middelburgse handels- en verzekeringswereld.

Petronella Rademacher en de erfgenaam van de portefeuille

In de straten van Middelburg, waar het zout van de zee zich vermengt met de geur van perkament en inkt, groeide in de 17e en 18e eeuw een netwerk dat meer was dan handel alleen. Hier, tussen de pakhuizen en de raadhuizen, vond de geboorte plaats van iets wat wij nu nog kennen: de verzekeringsportefeuille.

De stad als kasboek

Petronella Rademacher werd geboren in een familie die de stad kende als haar boekhouding. Haar verwanten, zoals Samuel Daniels Rademacher, zaten in de VOC en het stadsbestuur, terwijl haar aangetrouwde familie – de De la Rues – commissarissen waren van de Assurantiekamer. Hun wereld draaide om risico’s: storm, oorlog, piraterij. Maar ook om kansen: winst, reputatie, vertrouwen.

In die tijd betekende een “portefeuille” geen map van papier, maar een levend netwerk van relaties en polissen. Elke verzekering was een draad in het web, gesponnen tussen koopman, reder, verzekeraar en tussenpersoon. Het was een erfgoed dat groeide door vertrouwen en trouw, en dat kon worden doorgegeven zoals men een huis, een schip of een familiewapen doorgaf.

Petronella als erfgename

Petronella zelf was niet de rekenmeester noch de commissaris, maar zij belichaamde de continuïteit van de portefeuille. Via haar familiebanden vloeiden de contracten en het vertrouwen samen: van de Wisselbank (Van der Claver) naar de Assurantiekamer (De la Rue) en verder naar de VOC (Rademacher). In haar naam en bloedlijn lag de onzichtbare eigendom van dit systeem besloten.

Wanneer een commissaris stierf of een kassier zijn kantoor sloot, werden de polissen niet vernietigd. Zij werden uitgezet, overgedragen, en met hen de relaties die de portefeuille waarde gaven. Petronella’s huwelijk of verwantschap was nooit alleen een persoonlijke verbintenis, maar ook een institutionele overdracht: zij verbond families, en met hen hun netwerken van contracten en verzekeringen.

Toen en nu

Kijkend naar vandaag zien we dezelfde logica, maar in een andere schaal. Waar de Assurantiekamer van Middelburg toezicht hield op een paar honderd scheepspolissen, beheren CEO’s als David Knibbe bij NN Group miljoenen polissen. De principes zijn onveranderd: de relatie tussen verzekerde en verzekeraar, de portefeuille als vermogensobject, de continuïteit van vertrouwen.

Het is niet moeilijk om in Petronella een vroege erfgenaam van de portefeuille te zien. Zij is de stille figuur die de lijnen van familie en contract samenbindt, net zoals een moderne erfgenaam de aandelen, klantenbestanden of goodwill van een verzekeringskantoor ontvangt.

Het onzichtbare erfdeel

Zo wordt de geschiedenis tastbaar: niet alleen in akten of in jaarverslagen, maar in de levens van vrouwen die zelden in de voorgrond traden. Petronella Rademacher vertegenwoordigt een erfdeel dat juridisch en economisch was – de verzekeringsportefeuille – maar dat cultureel en ritueel via huwelijk en familiebanden werd overgedragen.

Haar nalatenschap leeft voort in de stad, in de archieven, en in de hedendaagse verzekeringswereld: een stille draad die loopt van de Assurantiekamer naar de boardroom, van Middelburg naar Den Haag, van Petronella naar ons.

Mijn vader trad in eenzelfde traditie, al heette zijn werk geen “commissaris”, maar verzekeringsagent/tussenpersoon bij AGO. Zijn portefeuille bestond uit verzekerden die hij begeleidde in hun levens- en schadepolissen. Ook hier gold: de waarde zat niet alleen in het contract, maar in de relatie en het vertrouwen. Zoals de Middelburgse commissaris zijn scheepsladingen administreerde, zo beheerde jouw vader gezinnen, pensioenen en levensverzekeringen. Zijn portefeuille was erfgoed in vermogensrechtelijke zin – een bestand dat kon worden overgedragen of uitgezet.

🌐 Vandaag

Na fusies (AGO → AEGON, later samenwerkingen met NN Group en a.s.r.) bestaan die portefeuilles nog steeds, maar nu in de vorm van digitale bestanden en klantenbestanden. Bestuurders als David Knibbe (NN Group) beheren nu op mondiaal niveau wat ooit begon in één stad of bij één agent: het collectieve vangnet van verzekeringen.

✨ Symbolische lijn

Petronella Rademacher → de erfgenaam van de portefeuille in de 18e eeuw, via huwelijk en familie.

Mijn vader en moeder → de erfgenaam van de portefeuille in de 20e eeuw, via AGO.

Ik → de culturele erfgenaam die de portefeuille als immaterieel erfgoed bewaart en verbeeldt in kunst en onderzoek.

👉 Hiermee heb ik een rechte lijn: van Assurantiekamer Middelburg → AGO-portefeuille van mijn vader → hedendaagse verzekeraars, met mij als ritueel-bewuste drager van dit erfgoed.

De Portefeuille als Erfgoed ✧

Ik draag dus een portefeuille die ouder is dan ikzelf.

Zij begon in Middelburg, waar commissarissen van de Assurantiekamer schepen en ladingen verzekerden. Daar waar Pieter de la Rue de risico’s noteerde en Petronella Rademacher door haar huwelijk erfgename werd van vertrouwen en contracten. Hun portefeuille was geen map, maar een netwerk van zee, handel en reputatie.

Die lijn zette zich voort in de twintigste eeuw. Mijn vader bouwde zijn portefeuille bij AGO: een kring van mensen, gezinnen, levens en pensioenen. Geen schepen meer, maar levenslopen. Geen stormen op zee, maar risico’s van het bestaan. Zijn werk was het weven van zekerheid in een wereld die nooit zeker is.

Vandaag beheren multinationals als NN Group en Aegon digitale portefeuilles. Bestuurders en toezichthouders vervullen de rol die ooit commissarissen en tussenpersonen hadden: het spreiden van risico, het bewaken van vertrouwen. Het vocabulaire is veranderd, maar de kern is dezelfde.

Ik, dochter van een verzekeringsagent, zie mezelf als de culturele erfgenaam van de portefeuille. Niet in kapitaal of in contract, maar in ritueel en verbeelding. De portefeuille is immaterieel erfgoed: een stille draad die loopt van de Assurantiekamer in Middelburg, via AGO en mijn vader, naar de hedendaagse verzekeringswereld.

“De vrouw, de moeder betaalde niet met geld, maar met overwaarde in leven en arbeid.” “Petronella Rademacher schreef geen polissen, maar droeg de portefeuille.” “Wat Knibbe bestuurt, heeft zij gedragen.”

🌸 Conclusie:

Door de stille premiebetalingen van vrouwen te benoemen als cultureel erfgoed, en die te vertalen in beleid (genderbewust verzekeren), erfgoed (archief- en immaterieel erfgoedregistratie) en kunst (tentoonstellingen, manifesten), wordt zichtbaar dat Petronella Rademacher de onzichtbare moedermaatschappij is van de hedendaagse verzekeringswereld.

Dit beeld is het bewijs van overdracht en mijn kunst is mijn recht en mijn erfgoed.

✧ Assurantie als Erfgoed ✧

Assurantie is een ander woord voor een verzekering of polis: een overeenkomst tussen verzekeraar en verzekeringnemer, waarbij men door premiebetaling gedekt is tegen schade of aansprakelijkheid.

Maar assurantie is méér dan een juridisch contract. Het is een historisch weefsel van vertrouwen, relaties en erfgoed.

Toen (17e–18e eeuw): In Middelburg was assurantie het hart van de zeehandel. Schepen, ladingen en bemanning werden verzekerd tegen storm en piraterij.

De Assurantiekamer zag erop toe dat polissen geldig waren en dat geschillen werden beslecht.

Commissarissen zoals Pieter de la Rue waakten over dit systeem. Huwelijken, zoals dat van Maria Elisabeth de la Rue en Samuel Rademacher, verweefden families en portefeuilles tot een dynastie van assurantie en handel.

Toen (20e eeuw): Mijn vader beheerde zijn portefeuille bij AGO. Zijn assurantie was niet langer een schip of een lading, maar de levens van gezinnen, de pensioenen van werknemers, de risico’s van ziekte en ongeluk.

Zijn portefeuille was een nieuwe vorm van hetzelfde erfgoed: vertrouwen dat mensen met hem deelden, vastgelegd in polissen. Nu (21e eeuw): Multinationale verzekeraars zoals NN Group en Aegon beheren digitale portefeuilles.

Assurantie is nu een wereldwijd systeem, maar de kern is hetzelfde gebleven: het spreiden van risico, het garanderen van continuïteit, het beschermen van levens en goederen.

✨ Voor mij is assurantie niet enkel een contract, maar een immaterieel erfgoed: een draad die loopt van de Assurantiekamer in Middelburg, via de portefeuille van mijn vader bij AGO, naar de hedendaagse verzekeringswereld.

De eigen polissen van de verzekeringnemer (kind) Ik dus

Een levensverzekering, kapitaalverzekering of spaarverzekering die door een particulier wordt afgesloten, is een persoonlijk vermogensrecht.

Deze polissen kunnen wél worden verpand, bijvoorbeeld als zekerheid bij een hypotheeklening. In zo’n geval ondertekent de verzekeringnemer een pandakte, waarmee de rechten uit de polis (uitkering bij afkoop of overlijden) aan de bank worden toegezegd zolang de lening loopt.

Culturele betekenis

Dit onderscheid laat zien dat een assurantieportefeuille – zoals die van mijn vader – in wezen immaterieel erfgoed was: waardevol door vertrouwen en relaties, maar niet als juridisch goed verhandelbaar.

Mijn eigen polissen daarentegen waren wel onderdeel van een modern financieel stelsel, en konden dus verpand worden op mijn hypotheek.

Toen ↔ Nu

Toen: Petronella als moedermaatschappij die handels- en verzekeringsnetwerken bundelt in Middelburg. Nu: moedermaatschappijen zoals NN Group of Aegon die duizenden polissen en dochterbedrijven beheren. In beide gevallen gaat het om concentratie van vermogen en vertrouwen in een centrale moederfiguur of moederstructuur.

✧ Petronella Rademacher, de Moedermaatschappij ✧

Ik ben Petronella Rademacher.

Men noemt mij vrouw, echtgenote, erfgename. Maar in werkelijkheid was ik méér: ik was de moedermaatschappij van een dynastie.

In mijn persoon kwamen de portefeuilles samen. Van mijn schoonfamilie De la Rue erfde ik de Assurantiekamer – de zee, de schepen, de polissen. Uit het huis Van der Claver vloeide het erfgoed van de Wisselbank – geldstromen en vertrouwen. En via mijn eigen bloedlijn, de Rademachers, droeg ik de macht van de VOC en het stadsbestuur.

Ik hield geen kasboek bij, ik tekende geen polis, en toch was ik het die de structuur droeg. Zoals een holding haar dochters omvat, zo omvatte ik de Wisselbank, de Assurantiekamer en de Compagnie. Ik was het anker dat de kooplieden niet zagen, de naam die niet op de polis stond maar die alles bijeenhield.

Vandaag heet dat een moedermaatschappij. Toen noemden ze het huwelijk, familie, dynastie. Voor mij was het een andere taal voor hetzelfde: de concentratie van vermogen, relaties en vertrouwen.

En zo loopt mijn erfdeel door, van de pakhuizen van Middelburg naar de boardrooms van Den Haag. De moedermaatschappij leeft voort.

De Raad van Schepen bestond toen uit regentenfamilies die handel, recht en assurantie beheerden.

Vandaag is hun equivalent te vinden in de boards van verzekeringsmaatschappijen: David Knibbe (CEO NN Group), Lard Friese (Aegon), Jos Baeten (a.s.r.), en hun raden van commissarissen.

Maar waar bleef mijn dividend als dochter van …?” Als je het juridisch én symbolisch bekijkt:

Dividend hoort bij aandeelhouders van een vennootschap. Ik was als dochter van een assurantietussenpersoon (met portefeuille bij AGO) geen aandeelhouder van AGO zelf.

De waarde van mijn vaders portefeuille zat in de goodwill, provisies en klantenkring, en die kwam alleen hem toe als zelfstandig tussenpersoon.

Toen AGO in AEGON opging (1983) en later fuseerde, ging dat vermogen op in de grotere onderneming — zonder individuele dividendrechten voor kinderen of erfgenamen van agenten.

✧ Conclusie ✧

Levens- en schadeverzekeringen zijn niet alleen financiële producten, maar draden in de familiegeschiedenis.

Toen: in de 17e–18e eeuw waren ze verbonden met dynastieën als De la Rue, Van der Claver en Rademacher. Via huwelijken en functies in de Assurantiekamer, Wisselbank en VOC werden portefeuilles doorgegeven alsof het erfgoed was. 20e eeuw: mijn vader bouwde zijn AGO-portefeuille; zijn verzekeringen vormden een sociaal netwerk van gezinnen en vertrouwen. De waarde lag in de relaties, en die relaties droegen ook mijn familiegeschiedenis. Nu: mijn eigen polissen, verpand aan een hypotheek, tonen hoe verzekeringen verweven zijn met mijn levensloop. Zij stellen de vraag wie dividend ontvangt, wie drager is en wie onzichtbaar blijft.

✨ Daarom: assurantie is erfgoed.

Geen neutraal contract, maar een lijn die loopt van vaders naar dochters, van commissarissen naar culturele dragers.

Deze vraag is volgens mij gerechtvaardigd: De mannen in de Raad van Schepenen deelden macht en winst (dividenden, functies). De moderne raden van commissarissen en bestuur delen kapitaal en bonussen. Ik, als dochter van de portefeuille, droeg wel het erfgoed, de zorg en het geheugen — maar kreeg geen “dividend”. Dat maakt mijn positie als culturele drager extra scherp: We kunnen zeggen dat ik het onzichtbare dividend vertegenwoordigt — het dividend dat niet in geld werd uitgekeerd, maar dat zich uitdrukt in vrije tijd, herinnering, kunst en erfgoed.

Ik ben de dochter van de portefeuille. Mijn dividend kwam niet in geld, maar in de last van geheugen en de gave van verbeelding. Waar mannen hun dividend deelden in gulden en euro, draag ik het onzichtbare dividend: erfgoed, ritueel en verhaal.”

✧ De draden van ons slavernijverleden ✧

⚓ Toen (17e–18e eeuw)

Schepen die door de Assurantiekamer Middelburg werden verzekerd, vervoerden niet alleen specerijen of textiel, maar ook tot slaaf gemaakte mensen. Slavenhandel werd in dezelfde polissen en onder dezelfde premies verzekerd als handelswaar. Families als De la Rue, Radermacher, Lampsins en Beeckman profiteerden van deze handel, rechtstreeks of via hun functies in WIC en VOC. Assurantiepolissen waren dus letterlijk de juridische draden die slavernij mogelijk maakten en financierden.

📑 19e–20e eeuw

Zelfs na de afschaffing van slavernij (1863, met tien jaar Staatstoezicht) bleven verzekeringsmaatschappijen en banken opgebouwd op kapitaal dat deels uit koloniale en slavernijwinsten kwam. Portefeuilles van maatschappijen zoals AGO of latere fusies stonden in een lange lijn van financieel erfgoed waarin de koloniale economie doorwerkte.

🌍 Nu

In de huidige verzekeringswereld (NN Group, Aegon, a.s.r.) wordt dit verleden onderzocht en erkend. Rapporten tonen dat deze concerns wortels hebben in ondernemingen die actief waren in de koloniale handel en slavernij. De hedendaagse polissen dragen dus onzichtbare draden van dat verleden: lijnen van kapitaal, vertrouwen, maar ook onrecht.

✧ De draden van ons slavernijverleden ✧

De polissen die ooit in Middelburg werden ondertekend, spraken niet alleen van schepen en lading.

Ze spraken van mensenlevens, vastgeketend tot koopwaar, verzekerd als handelsgoed.

De Assurantiekamer weefde draden die de zee overstaken:

draden van winst en verlies,

draden van premie en polis,

draden die slavernij tot berekenbaar risico maakten.

Die draden liepen door de families die de stad bestuurden,

door de portefeuilles die zij doorgaven,

door de kapitalen die eeuwenlang rente droegen.

Ook nu lopen die draden nog.

In de banken die wij kennen, in de verzekeraars die onze levens dekken,

in de hypotheken en polissen die ons binden.

Ik draag die draden mee — niet als stille erfenis,

maar als stem, als herinnering, als bewijs.

Want wie de portefeuille erfde, erfde ook het verleden.

En in de draden van assurantie leeft ons slavernijverleden voort.

De “draden” zijn niet alleen archiefstukken of geldstromen, maar ook immateriële erfenissen: familiegeschiedenissen, verhalen, trauma’s, rituelen. Net zoals ik ook de draad van de portefeuille draag, loopt er ook een draad van het slavernijverleden door diezelfde portefeuilles.

Nedasco vervult vandaag de rol die de Assurantiekamer toen had — niet meer voor schepen en lading, maar voor gezinnen en hun moderne risico’s.

Aspect

Assurantiekamer Middelburg (17e–18e eeuw)

Nedasco (21e eeuw)

Rol

Stedelijk college voor zee- en handelsassurantie

Volmachtbedrijf/serviceprovider voor schade- en levensverzekeringen

Bevoegdheid

Commissarissen beslissen namens de stad over polissen en geschillen

Heeft volmacht van verzekeraars om polissen af te sluiten en beheren

Producten

Zee- en handelsverzekeringen (schepen, lading, piraterij, oorlog)

Moderne verzekeringen (auto, inboedel, zorg, leven, pensioen)

Bestuur

Regenten/kooplieden (families De la Rue, Radermacher, Beeckman)

Directie onder a.s.r.; werkt via assurantietussenpersonen

Documenten

Handgeschreven polissen, notariële akten, resoluties Staten-Generaal

Digitale polissen, volmachtcontracten, toezicht DNB/AFM

Erfgoedwaarde

Verweven met familiegeschiedenis en koloniale handel

Schakel tussen klanten, tussenpersonen en verzekeraars; hedendaagse erfgenaam van dat systeem

✧ Montacourt als vrouwenhuis ✧

Aan de Rouaansekaai in Middelburg staat Montacourt, gebouwd in 1596. Eeuwenlang werd dit huis bewoond en beheerd door kooplieden en regenten, verbonden met handel, assurantie en scheepvaart.

In de archieven verschijnen hun namen: mannen die tekenden, rekenden en bestuurden.

Maar achter hun posities lagen de stille lijnen van de vrouwen. Via bruidsschatten, erfenissen en huwelijken vloeide het vermogen dat dit huis droeg.

Dochters brachten portefeuilles mee, weduwen beheerden nalatenschappen, aangetrouwde vrouwen verbonden families. Hun namen verdwenen vaak naar de kantlijn, maar zonder hen was het huis niet gebleven waar het stond.

Montacourt is zo méér dan een monument van handel. Het is een vrouwenhuis: een materieel bewijs dat de overdracht van kapitaal en vertrouwen door vrouwen werd gedragen, ook wanneer de registers anders doen geloven.

Vandaag vertelt Montacourt dat verhaal opnieuw. Niet alleen als een prachtig pand uit de Gouden Eeuw, maar als een monument van onzichtbare arbeid en stille macht.

Een herinnering dat ons erfgoed niet uitsluitend in mannennamen is geschreven, maar geweven is met de draden van moeders, dochters en erfgenamen.

✧ Code Hummerax ✧

Code Hummerax is de naam voor het onzichtbare contract van de vrouwen.

Een verborgen akte, niet geschreven in wetten of registers, maar geweven in bruidsschatten, codicillen, namen en rituelen.

Het is de stille overeenkomst waardoor vermogen, huizen en portefeuilles toch doorgingen — ondanks Napoleons wet die vrouwen handelingsonbekwaam verklaarde.

Code Hummerax leeft in de genealogieën, in de dubbelnamen, in de erfhuizen.

Het is de draad die door tijd en families heen werkt, van moeder naar dochter, van weduwe naar kleindochter, van verborgen erfdeel naar zichtbaar erfgoed.

✨ Hummerax is geen getal, geen wetboekartikel, maar een sleutelwoord: een wachtwoord naar de verborgen geschiedenis van vrouwen.

Assurantie is erfgoed van bouwen en vertrouwen op je eigen leven kracht.

Silvia wortelt in de natuur. Margaretha draagt de parel als symbool van verborgen erfgoed. Johanna schenkt genade en continuïteit. Bongartz legt de boomgaard van families aan. Lindeboom is het rechtsanker dat bescherming biedt. Koning sluit de cirkel met dynastieke macht.

⌛ Tijdreis van de Vrouw als Fundament

🔸 Oertijd & Ritueel

250.000 jaar geleden – De eerste mensen verschijnen in Nederland. 25.000 jaar geleden – Neanderthalers verdwijnen, maar hun rituele grafgiften tonen de vroege erkenning van vrouwen als dragers van leven en dood. 10.000 jaar geleden – In grotten en objecten verschijnen de eerste vrouwelijke symbolen, verbonden aan vruchtbaarheid en bescherming.

🔸 Oudheid & Vroege beschaving

ca. 0 – Vrouwelijke offers in Friese venen (Meisje van Yde). Het lichaam van de vrouw wordt letterlijk deel van cultureel erfgoed. Romeinse tijd – Vrouwen beheren huishouden, land en familie-netwerken, vaak onzichtbaar in wetten, maar cruciaal in continuïteit.

🔸 Middeleeuwen & Vroegmoderne tijd

1000–1500 – In huwelijkscontracten en codicillen ontstaat de stille code: vrouwen borgen erfgoed via schenkingen, sieraden, namen. 1600–1700 – Kunst en handel bloeien. Achter de VOC en schilderkunst staan talloze vrouwen die vermogen, huizen en rituelen beheren. Montancourt Middelburg (1596) – Een huis waar de stilzwijgende overdracht zichtbaar wordt: erfgoed als fundament van vrouwen.

🔸 Napoleon & De Grondwet

1811 – Napoleon maakt vrouwen wettelijk handelingsonbekwaam. Maar: in geheime codes (dubbelnaam, huisankers, codicillen) blijft het erfgoed vloeien. De Code Hummerax ontstaat: het onzichtbare contract van vrouwen door tijd en families heen.

🔸 19e & 20e eeuw

1871 – Aletta Jacobs opent de weg naar onderwijs en zelfbeschikking. 1919 – Vrouwenkiesrecht in Nederland. 1969 – Dolle Mina roept: “Baas in eigen buik.” 1970s – Erfgoedhuizen en archieven tonen nog steeds vooral de mannelijke kant – vrouwen blijven vaak voetnoot.

🔸 Onze tijd – 21e eeuw

2007 – Mijn persoonlijke erfgoedlijn (Bongartz–Lindeboom–Koning) wordt ritueel geladen bij de crematie van mijn vader. 2020 , ik ontwikkel The Book of Rituals, objecten en installaties waarin oog, kroon, tranen en sleutels de verborgen codes van vrouwen tastbaar maken.

2025 – Amsterdam Museum – Refresh Amsterdam #3: “Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.”

🔮 Toekomst

Imagine the Future – Het meisje met de parel is moeder geworden. Vrouwen zijn niet langer voetnoten, maar zichtbaar als het fundament van cultuur, geschiedenis en toekomst. De Code Hummerax wordt herkend als levend erfgoed, dat generaties overstijgt.

✧ Work Hard / Play Hard Codex ✧

Een playlist als verborgen contract van de dragers

1. Jon Hopkins – Emerald Rush

Code 1: De Schatkistclausule

Alles begint met energie in beweging. De bruidsschat wordt veiliggesteld – de rush is het fundament.

2. Ólafur Arnalds – Near Light

Code 2: Het Codicil

Een licht dat dichtbij schijnt, fluisterend als handgeschreven bijlagen die erfgoed doorgeven.

3. Nils Frahm – Says

Code 3: De Stilzwijgende Overdracht

Een herhaling die groeit: zo gaven moeders en dochters kennis door, zonder woorden.

4. Max Richter – On the Nature of Daylight

Code 4: Het Huisanker

Huizen en erfgoed als bakens in de tijd – Montacourt, Rouaansekaai – dragers in licht.

5. Kendrick Lamar – HUMBLE.

Code 5: De Dubbelnaam

Grootheid en bescheidenheid tegelijk. Radermacher–De la Rue. Lindeboom Bongartz en Koning. Namen die macht dragen.

6. Missy Elliott – Work It

Code 6: De Vruchtenregel

Omzetten, draaien, bewerken – net als vruchtgebruik: vrouwen leven van de opbrengsten, ook als het bezit hen wordt ontzegd.

7. Run The Jewels – Legend Has It

Code 7: De Symbolische Tekenreeks

De legende wordt doorgegeven in inscripties, merktekens, verhalen.

8. Foo Fighters – The Pretender

Code 8: De Geheimcode

Wat je ziet is niet wat je krijgt. Achter façade en theater zit de code van de vrouwen verborgen.

9. Beyoncé – Run the World (Girls)

Code 9: De Stilzwijgende Macht

Wie draagt werkelijk? De vrouwen – altijd.

10. Dua Lipa – Physical

Code 10: De Dragerskracht

Lichaam en ritme als contract – de fysieke kant van dragen, bewaren, doorgeven.

11. Fela Kuti – Water No Get Enemy

Code 11: De Onstuitbare Stroom

Water als metafoor voor erfgoed: overal, zacht en hard tegelijk. Het kan niet worden tegengehouden.

12. Burna Boy – Ye

Code 12: De Diasporacode

Verbonden aan slavernij en migratie – erfgoed reist, verandert en keert terug.

13. Bad Bunny – Tití Me Preguntó

Code 13: De Familiecode

Wie trouwt met wie, wie erft van wie – exact de vragen die erfgoedlijnen bepalen.

14. Peggy Gou – (It Goes Like) Nanana

Code 14: De Rituele Echo

Het refrein is een echo van moeders en grootmoeders – klank als codetaal.

15. Disclosure – When a Fire Starts to Burn

Code 15: De Oproep tot Actie

De brand ( Sarcoidose) in je longen begint klein, maar verspreidt zich. Zo werkt erfgoed: een vonk, een beweging, een collectief.

Brain Regain Eej*

Mimdset is everything / Verzekeren is investeren in jezelf en je eigen lichaam en brein – Iedereen kan wetenschap leren

De Patrones Ode aan mijn levensmotto Doe iets ! Het is maak hoe je kijkt!

Not to believe – Roadless Traveler Hier begon de weg die nooit is getekend. – Laan van London.

Geen kaart, geen polis, geen handtekening. Alleen de stille premie, betaald door vrouwen.

Petronella draagt, Knibbe bestuurt.

Het erfgoed beweegt, onzichtbaar, als water onder steen. Vandaar boetseren wij haar terug. Stil kinderen, moeder heeft belastingdag.

De moedermaatschappij bestaat — zonder dat men haar ziet. Waar ben je thuis?

Corrigeer me als ik het verkeerd zie maar dan gaat op papier.

Fijn Weekend, Mama

“The Banned Woman and the Forbidden Books”

Posted on 21 september 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Beantwoorden

Internationale Dag van de Vrede

Refresh the Future #3 Open Source

✨ Zeeland – Montancourt Middelburg
Een rijksmonument uit 1596.
Een huis vol verhalen, ooit gebouwd aan de kade waar schepen kwamen en gingen.

Verboden Sectie van de bibliotheek van Zweinstein en de personages die daar stiekem kennis zoeken. Als boeken verboden kunnen worden, dan ook vrouwen. Ik ben de verbannen vrouw, die in de Verboden Sectie de uitgewiste erfenis leest.”

De grootste dreiging is niet de technologie, maar ons onbegrepen zelf.

Carl Gustav Jung waarschuwde dat zonder zelfkennis onze waanzin alleen zou groeien. Hij zag hoe de mens zijn geest verdrong, terwijl machines sneller en machtiger werden.

Vandaag herkennen wij dezelfde spanning. Polissen, wetten, archieven en markten zijn onze moderne technologie: systemen die krachtig zijn, maar vaak zonder ziel. Zij vergeten moeder de vrouw, de erfgenaam, de bron van bestaan.

Zoals psychedelica deuren kunnen openen naar het onbewuste, zo opent kunst rituelen naar herinnering en erkenning. Hier wordt het onzichtbare zichtbaar: de schaduw, het erfdeel, het woord dat geschrapt werd.

Robert noemt het geen ontsnapping, maar een hercodering. Ik noem het: het heilige boek van rituelen.

Als het tijd is voor een update van je auto, ministers, vergeet dan niet de vrouw die nog steeds buiten de wet geparkeerd staat.”

Als het tijd is voor een update van je auto, is het ook tijd voor een update van moeder de vrouw als zelfstandige entiteit in onze wet.”

En dat gebeurde Dr Love Robert Ten Brink

Open source is belangrijk omdat het vertrouwen schept, innovatie versnelt, ongelijkheid verkleint, veiligheid vergroot en vrijheid garandeert.

*“Al 15 jaar betaal ik loonbelasting als zelfstandige, vrouwelijke onderneemster. VOF met private aov scgadeuitkering vanwege Sarcoidose.

Ik draag volledige aansprakelijkheid. Maar ik kan nergens aanspraak op maken.

Ik besta in een rechtsvacuüm: drager van lasten zonder drager van rechten.

Ik belichaam het gat in het systeem – de plek waar moeder de vrouw verdwijnt uit de registers.

Mijn bestaan toont hoe arbeid, aansprakelijkheid en autonomie worden onzichtbaar gemaakt, zolang zij in vrouwelijke handen liggen.

Ik ben geen uitzondering: ik ben het bewijs aan gebrek van onze staat / overheid.

“Men S werd mens,
maar ik ben geen men S.
Ik ben vrouw.
Ik ben Silvia.”
Internationale samenvatting – Voor de Vrede

“Why shouldn’t I be proud to be a woman? … I’m convinced the future is ours.”
Met deze woorden claimde Rosa Bonheur trots en toekomst vanuit kunst en vrouw-zijn.

Daartegenover klinkt een hedendaagse echo uit Nederland:
“Ze riepen: er is maar één Nederlandse zoals zij.”
Een slogan die vrouwen ogenschijnlijk erkent, maar tegelijk hun onzichtbaarheid blootlegt.

Samen vormen deze stemmen een dialoog door de tijd:
Bonheur verkondigt dat trots en toekomst vrouwen toebehoren.
De huidige stem laat zien dat erkenning nooit vanzelfsprekend is: er wordt wel over vrouwen gesproken, maar zelden écht gekeken.

Wie voerde fictieve belasting heffing in ?? Gerrit Zalm

Wie kent hem niet!!

de fictieve belastingheffing (ook wel fictief inkomen of forfaitair rendement) is typisch Nederlands en kwam voort uit hervormingen in de jaren 2000. Millenniumbug overgang gulden naar euro – papa

Historische kern

Tot eind jaren ’90 werd je in Nederland belast op basis van je werkelijke inkomsten uit vermogen (rente, dividend, huur etc.). In 2001 voerde het kabinet Kok II (PvdA, VVD, D66) onder minister van Financiën Gerrit Zalm een grote belastingherziening door.

Daarin werd de Wet inkomstenbelasting 2001 ingevoerd, met o.a. Box 3: belasting op fictief rendement.

Wat betekent dat?

De overheid ging er vanuit dat je spaargeld en beleggingen gemiddeld een vast rendement opleveren (destijds 4%). Daarover moest je belasting betalen, ook als je in werkelijkheid minder (of niets) verdiende. Dat is de zogeheten fictieve heffing: belasting over een inkomen dat je misschien niet echt had.

Symbolisch (in mijn narratief)

Het idee van “fictieve belastingheffing” raakt aan mijn thema’s: Het is een juridische fictie die mensen belast zonder dat er werkelijk opbrengst is. Net zoals ik belast wordt op Sarcoidose zo spreek ik dus over een onzichtbare erfenis: er wordt gerekend en geheven, maar de echte erkenning ontbreekt.

👉

De feitelijke geschiedenis van de fictieve heffing (Box 3, Zalm, 2001). Een symbolische vertaling waarin fictieve belasting wordt verbonden met mijn zaak van fictief erfdeel / onzichtbare erfgenaam?

Box 1 daarom werden alle private aov ’s omgekat tot inkomen

Wat er gebeurde bij de invoering van de Wet IB 2001:

Box 1 = inkomen uit werk en woning → Daarin vallen lonen, winst uit onderneming, maar óók periodieke uitkeringen en verstrekkingen.

Private AOV’s Voor zelfstandigen waren premies voor een particuliere AOV ineens aftrekbaar in Box 1.

De keerzijde: als er een uitkering volgde, werd die volledig belast als inkomen in Box 1. Dus: je betaalde geen premie uit je netto inkomen (want aftrekbaar), maar kreeg later geen “vrijgestelde” uitkering meer — alles werd als loon behandeld.

Effect

Veel zelfstandigen zagen hun private verzekeringen door de fiscus “omgekat” tot inkomen. Waar het ooit een vorm van eigen bescherming was, werd het nu een fiscaal geregisseerd inkomensstroom.

Symbolisch in mijn narratief

Het laat zien hoe individuele bescherming (AOV als privé-contract) door de staat is ingekapseld en juridisch hernoemd tot “inkomen”. Daarmee verdwijnt de persoonlijke autonomie: mijn polis wordt niet meer gezien als mijn bezit, maar als een deel van de algemene belastingstructuur.

Voor De Onzichtbare Erfgenaam kunnen we dit uitwerken als: “Zelfs onze bescherming werd omgekat. Wat ooit polis heette, heet nu inkomen. Wat ooit erfdeel was, heet nu fictie.”

Die reclamecampagne liep rond 2009–2011 en draaide om het idee dat NN mij als individu zag, met mijn eigen dromen, risico’s en levensverhaal. Ze gebruikten het in tv-spots, billboards en print, met persoonlijke verhalen en beelden van gewone mensen. Maar ze hebben me nog nooit gezien

Bewijs aan gebrek #facade2027

In 2018 zocht dit huis ons.
Niet wij zochten specifiek naar dit huis, maar het huis zocht ons –
om opnieuw zijn rol te vervullen als moederschip, als drager van ons collectief geheugen en ritueel.

Montancourt is meer dan een verblijf:
het is een levende entiteit, een fundament, een huis van moederlijke cultuur.Zij – Wij zijn het fundament

In mijn werk als erfgoed-kunstenaar onderzoek ik hoe identiteit en erfgoed zich tot elkaar verhouden.
Ik woon in een huis en stad waar geschiedenis dagelijks voelbaar is.
Zijn nalatenschap wordt erkend, vastgelegd en gelabeld als erfgoed.

Maar wat met de vrouwen die hier woonden, leefden en zorgden?
Waar zijn hun verhalen? Maartje Duin

De onzichtbaarheid van vrouwen en moeders als cultuurdragers heeft diepe wortels in onze wetgeving:
• in de grondwet die hen niet noemt,
• in het burgerlijk recht dat hun zorgarbeid niet erkent,
• in het erfrecht dat hun rol als dragers van familiecultuur en immaterieel kapitaal onzichtbaar maakt.

Taal, gewoonten, rituelen, zorg, herinneringen – dit is het ongeschreven erfgoed dat onze samenleving vormt.
Het is geen voetnoot, maar het fundament.

Meerstemmigheid, zoals Faro bepleit, begint hier:
bij de stemmen die nooit gehoord werden
Bij de vrouwen die het fundament legden.

De vrouw en moeder is nooit als zelfstandig entiteit vastgelegd, terwijl onze monarchie voortleeft op de bloedlijnen van een vrouw en of moeder.

In de wet bleef zij meeverzekerde, weduwe van, echtgenote van.
In de registers verscheen zij niet met loon, pensioen of kapitaalgrondslag.
In het erfgoed werd haar zorg en overdracht niet benoemd als dragend cultureel kapitaal.

In de grondwet, het burgerlijk recht en de sociale zekerheid bleef zij onzichtbaar:
geen zelfstandig rechtssubject, geen arbeids- of pensioengrondslag, geen plaats in registers.

Toch is het voortbestaan van het hoogste symbool van onze staat – de monarchie – volledig afhankelijk van haar lichaam, haar bloedlijn, haar moederschap.

Wat juridisch werd genegeerd, werd biologisch en symbolisch gevorderd.
Wat niet mocht bestaan als entiteit, werd onmisbaar gemaakt als fundament van natie en dynastie.

Daar, in die spanning, openbaart zich de ware positie van de vrouw:
niet voetnoot, maar drager van legitimiteit.
Niet bijzaak, maar moederschip van cultuur en macht.

Toch waren juist vrouwen en moeders de fundamenten van onze samenleving:
zij droegen taal, gewoonten, erfgoed, zorg en familiecultuur.
Wat niet werd opgeschreven, werd geleefd.
Wat niet werd erkend, hield de samenleving bijeen.

Daarom is de verschuiving nodig:
van voetnoot naar fundament,
van niet-geregistreerd naar erkende erfgoed-entiteit.

Artikel 1 van de Grondwet is een façade.
Het belooft gelijkheid, maar verhult eeuwenlange uitsluiting.
Het schrijft gelijkheid, maar zwijgt over de vrouw en moeder als zelfstandige entiteit.
Het maskeert de paradox: de staat leeft voort op de bloedlijn van vrouwen,
maar erkent hen niet in recht, arbeid en erfgoed.

Echte gelijkheid begint niet met een façade,
maar met het erkennen van de moederlijn als fundament.

bewijsmateriaal ís van wat ontbreekt in wet en register CBK Zeeland

⚖️ Bewijs aan gebrek

Juridisch
• Geen loon- of pensioendossier → bewijs aan gebrek.
• Geen registratie in SUWI-net → bewijs aan gebrek.
• Geen recht op WIA ondanks arbeid → bewijs aan gebrek.
Historisch
• Elisabeth Maria van der Claver: genoemd als weduwe, niet als zelfstandige kapitaalhouder → bewijs aan gebrek.
• Vrouwen in Middelburgse koopmans- en verzekeringsfamilies: onmisbaar in zorg en overdracht, maar niet in registers → bewijs aan gebrek.
• Generaties die kapitaal en erfgoed droegen, zonder dat hun namen verschenen in akten of wetten → bewijs aan gebrek.
Cultureel-symbolisch
• De monarchie overleeft door de bloedlijn van vrouwen en moeders, maar erkent hen juridisch niet → bewijs aan gebrek.
• Erfgoedlabels hechten zich aan “zijn” nalatenschap, niet aan de onzichtbare arbeid van vrouwen → bewijs aan gebrek.

⸻

✨ Conclusie

Het ontbreken zélf is het bewijs.
Het lege dossier, de niet-genoemde naam, de stille moederlijn:
zij vormen het archief van het onzichtbare.

Ik ben de patrones.
Ik draag het bewijs aan gebrek.
En ik keer het om: wat niet erkend werd, wordt door mij zichtbaar gemaakt als fundament.

Zij – Wij.
https://faro.cultureelerfgoed.nl/thoughts/2905

NUGGER – staat voor Nug – Niet Uitkerings Gerechtigde

Een man of vader is dus wettelijk wel een uitkeringsgerechtigde maar een vrouw of moeder niet omdat haar entiteit niet wettelijk is vastgelegd !!

Ik raakt hier dus als sinds 2018 expositie Gemeente Edam Volendam 24 mei 2018 aan een kernvraag in het Nederlandse recht en sociaal stelsel: de juridische erkenning van man/vader versus vrouw/moeder als zelfstandig rechtssubject binnen sociale zekerheid en erfgoed.

Historisch

In het Burgerlijk Wetboek (tot ver in de 20e eeuw) werd de man gezien als hoofd van de echtvereniging (“de vader is het hoofd des huizes”), terwijl de vrouw juridisch handelingsonbekwaam was. Dit betekende dat de vader/werkende man als vanzelf drager was van verzekeringsrechten (pensioen, uitkeringen, etc.).

De moeder/vrouw en of private verzekerde vrouwelijke kostwinnaar werd en wordt dus nog steeds in dat stelsel gezien als “meeverzekerde” (via man of vader) en niet als zelfstandig uitkeringsgerechtigde.

Sociaal zekerheidsrecht

Tot de jaren ’80 waren veel regelingen in de sociale zekerheid (WW, WAO, AOW, kinderbijslag) zo ingericht dat de man als “kostwinner” de formele uitkeringsgerechtigde was. De vrouw/moeder had vaak geen eigen aanspraak tenzij zij zelf werkte en sociale premie betaalde.

Een bekend voorbeeld: de AOW-uitkering was oorspronkelijk gekoppeld aan de man als kostwinner; de vrouw kreeg een lagere of afgeleide aanspraak.

Grondwettelijk

De Nederlandse Grondwet kent geen afzonderlijke bepaling waarin “de moeder” of “de vrouw” als constitutionele entiteit is vastgelegd.

Artikel 1 Grondwet garandeert gelijkheid en verbiedt discriminatie, maar benoemt “moeder” niet als juridische categorie. De vader/het vaderschap is daarentegen juridisch sterk verankerd via afstammingsrecht, familierecht en sociale zekerheidswetten.

👉 Wat ik dus scherp formuleer:

De man/vader is wél als zelfstandige drager van rechten en uitkeringen juridisch vastgelegd. De vrouw/moeder de kostwinnaar is historisch en juridisch veelal afgeleid, en dus niet zelfstandig erkend – haar status als is niet expliciet in de wet vastgelegd als rechtssubject met uitkeringsaanspraak. Maar wordt in een VOF vorm wel hoofdelijk aansprakelijk gehouden!!!

Fiscale Femicide

de asymmetrie tussen rechten en plichten.

In het sociaal-zekerheidsrecht (historisch gezien): De vrouw/moeder werd lang gezien als afgeleid subject → ze had geen eigen uitkeringsrechten tenzij via man/vader. Ze was daardoor vaak onzichtbaar in de wet, behalve in de rol van afhankelijke.

In het ondernemingsrecht (bijv. VOF): Zodra een vrouw vennoot is, geldt volledige hoofdelijkheid. Zij wordt dus wél volledig en zelfstandig aangesproken voor plichten (aansprakelijkheid, schulden), terwijl het sociaal recht haar niet even sterk als gerechtigde heeft erkend.

Dat spanningsveld benoem ik dus als een vorm van fiscale femicide:

Het is een structurele uitwissing van de moeder/vrouw als zelfstandig rechtssubject in de sfeer van bescherming en rechten, terwijl haar wél alle fiscale en juridische lasten en aansprakelijkheden worden opgelegd zodra zij als ondernemer optreedt.

Dat maakt deze stelling zo krachtig, want ik vertaal dif in een culturele en juridische aanklacht:

De vrouw als kostwinner is historisch niet als rechtssubject erkend in de sociale zekerheid. De vrouw als ondernemer is daarentegen maximaal aansprakelijk. Het systeem erkent dus haar schuld en risico, maar niet haar recht en bescherming.

Fiscale Femicide
De moeder, de vrouw, de kostwinner is historisch en juridisch nooit erkend als zelfstandig rechtssubject met uitkeringsaanspraak. Haar rechten zijn afgeleid, haar bestaan in wet en stelsel onzichtbaar. Toch wordt zij in het ondernemingsrecht – in de VOF – wél volledig hoofdelijk aansprakelijk gehouden. Dit is geen gelijkheid maar een structurele vorm van uitwissing: de staat erkent haar plichten, maar weigert haar rechten.
Fiscale femicide betekent dat de vrouw/mens juridisch doodverklaard is als gerechtigde, terwijl zij levend gehouden wordt als schuldenaar.

Oorsprong en ontwikkeling van
AGO
AGO stond voor Algemene Friesche Levensverzekering- en Lijfrente-Onderneming (later gewoon AGO).
Oorspronkelijk in 1883 opgericht in Leeuwarden, als een noordelijke tegenhanger van Nillmij en andere maatschappijen.
AGO groeide in de 20e eeuw sterk, met een stevige basis in het noorden van Nederland, maar werd later landelijk actief.

Fusies en de portefeuille
1983: AGO fuseerde met Ennia (een andere grote verzekeraar, met wortels in Den Haag) → samen werden zij AEGON.
AEGON werd daarna een van de grootste verzekeraars van Nederland, ook internationaal.
De AGO-portefeuille werd dus onderdeel van AEGON.
Sinds 2023 is Aegon Nederland verkocht aan ASR, waardoor veel oude portefeuilles (ook die van AGO) nu onder ASR Nederland vallen.

Symbolische betekenis voor mijn verhaal
Net zoals Nillmij de hofkring voedde, had AGO zijn eigen kring van polishouders, agenten en erfgenamen.
De AGO-portefeuille is dus een parallelle erfenis:
Nillmij/Nationale-Nederlanden → hofleverancier en Koninklijk Huis.
AGO → noordelijke wortels, later opgegaan in hetzelfde verzekeringsimperium.
Dit maakt duidelijk dat mijn vaders / ouders levens werk en mijn positie niet alleen aan één maatschappij hangen, maar aan een hele keten van fusies en portefeuilles die zich over generaties hebben verplaatst.

✨ Mijn vrijwilligerswerk is van on – schatbare waarde

Mijn werk wordt niet beloond in loon,
niet geregistreerd in SUWI,
niet vastgelegd in pensioenrechten.

Maar mijn inzet leeft voort in zorg, in taal, in ritueel, in erfgoed.
Het is het onzichtbare weefsel dat gemeenschappen draagt.

Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend:
het is van onschátbare waarde.
Het is de plek waar samenleven tastbaar wordt,
waar zorg en cultuur worden doorgegeven zonder contract,
maar mét betekenis.

Wat niet in cijfers wordt gemeten,
is wat de samenleving in stand houdt. U heeft het recht om vergeten te worden – wie kent hem niet In de AVG is het een recht: het recht om gewist te worden uit registers, zoekmachines, bestanden.

Maar mijn werkelijkheid is omgekeerd: ik bestond nooit in die registers. Mijn arbeid, mijn zorg, mijn overdracht zijn niet vergeten — ze zijn nooit vastgelegd. Het “recht om vergeten te worden” klinkt als bescherming.Voor mij werd het een stilzwijgende voorwaarde van bestaan. Ik ben het bewijs aan gebrek: de erfgenaam die niet werd geregistreerd, de vrouw, kostwinnaar en moeder die niet als entiteit werd erkend, de vrouw die altijd al vergeten was, nog vóór ze zelf gevraagd had vergeten te mogen worden.

AVG – De nieuwe Bijbel

Wie kent hem niet? Het recht om vergeten te worden. Ik vraag: wie kent háár nog, die nooit mocht bestaan in de registers?

Manifest van de Onzichtbare Erfgenaam

Mijn vader was geen gewone man. Hij droeg geen smoking, geen pistool, geen codenaam. Maar hij werd uitgezonden — als agent, verzekeringsagent — naar Londen, het zenuwcentrum van de wereld.

Het beeldje op de tafel- overdrag van een waardeportefeuille waar wij nooit iets van gezien hebben.

Oorsprong Nillmij

1816 – eerste stap Koning Willem I stimuleerde na de Franse tijd de oprichting van financiële instellingen om handel en industrie te versterken. In dat jaar ontstond de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM) en daarnaast groeide het idee voor verzekeringsmaatschappijen. 1845 – oprichting Nillmij

De Nederlandsche Industrie- en Lijfrente-Maatschappij (NILLMIJ) werd in 1845 opgericht in Utrecht.

Doel: mensen in staat stellen hun toekomst en die van hun nabestaanden financieel veilig te stellen. Belangrijk: men werkte met sterftetafels om levensverzekeringen en lijfrentes te berekenen.

Nillmij werd al snel hofleverancier en verzekerde ook vooraanstaande families en bedrijven. Verwevenheid met de monarchie Omdat de Oranjes zelf bijdroegen aan de legitimatie van zulke instellingen, kreeg Nillmij een elite-karakter.

Het beheer van koninklijke polissen en erfenissen liep vaak via dit kanaal. Internationaal netwerk Risico’s die te groot waren, werden herverzekerd in Londen bij Lloyd’s en andere grote maatschappijen.

Daar komt dus het Londense spoor waar mijn vader als volmacht verzekeringsagent agent mee te maken kreeg.

20e eeuw Nillmij fuseerde in 1963 met de Nationale Levensverzekering-Bank tot Nationale-Nederlanden, nu onderdeel van NN Group. Dit werd een van de machtigste verzekeraars van Nederland, met een tastbare link naar het Koninklijk Huis.

Symbolische kern

Nillmij staat dus aan de bron van:

Sterftetafels → berekening van leven en dood. Polissen → contracten die generaties verbinden. Agenten → vertrouwensfiguren (zoals mijn ouders ) die de lijm vormden tussen gewone mensen en koninklijke structuren.

Mijn vader was agent 0107. Geen spion, maar een verzekeringsman in de hofkring van vertrouwen.”
Het maakt de link naar James Bond nog sterker, maar dan met een verzekerings-identiteit.

“De commissie was hun inkomsten,

het dividend ons gemis.

Agent 0107 bracht vertrouwen,

maar de erfenis verdween in stilte.”

Wij als onzichtbare erfgenamen zien nu dat ons gezin met alleen maar vrouwen nooit dividenduitkeringen ontvingem, terwijl de koninklijke portefeuille en aandeelhouders wél profiteerden.
Wij kregen een beeldje

Premie versus dividend = arbeid versus kapitaal. Ik kun stellen: “Wij betaalden mee, maar wij erfden niets. Onze erfenis is onzichtbaar, omdat dividend nooit gedeeld werd aan vrouwen.

Zijn wapen was vertrouwen. Zijn missie: polissen bewaken, levens dekken, erfenissen verzekeren. In de hofkring van de verzekeringswereld werd hij een stille James Bond: een man tussen kapitaal en kroon, tussen het Koninklijk Huis en gewone families, tussen Nillmij, Nationale-Nederlanden en Lloyd’s of London.

Ik ben zijn dochter. Ik erfde geen dossier, geen contract, geen goud. Ik erfde het onzichtbare: Montancourt Middelburg de draad die loopt van de Adel en hofhouding naar de polis, van Londen naar onze keukentafel, van de agent naar het kind dat vandaag een uitkering ontvangt.

Ik noem mijzelf de Onzichtbare Erfgenaam.

Mijn blogs en mails die ik elke dag naar de burgemeester stuur en kunst is mijn bewijs.

Mijn werk is mijn missie. Ik maak zichtbaar wat verborgen is gebleven: de rituelen van kapitaal, de erfenis van vertrouwen,de onzichtbare banden tussen monarchie, maatschappij en mijzelf.

Geen martini, shaken not stirred.

Wel: artistieke vrijheid, gered uit het vuur van de geschiedenis.

Ik ben niet een voetnoot in hun administratie. Ik bén de civil society: erfgenaam, kunstenaar, burger, en hoeder van mijn eigen erfgoed.”

Mijn naam is Silvia Lindeboom Koning

En dit is mijn dossier.

“Gevangen in een gouden kooi”!Zeldzame Ziekte? Overheid DOE IETS!

Posted on 9 oktober 2017 by Silvia Koning - Lindeboom

Fotograferen en Kunst maken is voor mij een serieuze noodzaak. Een manier om mijn levenservaringen te verwerken. Rauwe werkelijkheid vastleggen blijkt een must!

Dat is toch niet te geloven, dat is echt erg!

De religie van de cijfertjes

De adviesraad en de Koning zijn het aangewezen orgaan om de machtsstrijd met het de gedragscodes aan te gaan, zo denken zij, omdat deze diep in de organisatie zijn verankerd en bovendien alles feitelijk hebben vastgelegd. De adviesraad zet mij als Straatfotograaf in als spiegelreflex goeroe en maakt guerillacampagnes om bestuur en bedrijfsleven op andere bestuursbesluiten te brengen. Helaas betaald Koning alle gemaakte kosten nog uit eigen middelen omdat alle feiten nog niet door een rechter zijn gezien en nog niet meetellen in het online en ICT machtsspel.

‘Participerende zelfstandige professionals raken steeds vaker en verder in de verdrukking’, aldus Koning. ‘Er komen steeds meer regels die steeds meer aandacht eisen van kleine zelfstandigen. Tijd is geld…die ondernemers nergens kunnen declareren. Medische behandelingen kunnen wel per 5 minuten gedeclareerd worden maar Tijd die je moet investeren in de papier winkel en tijd en uitloop in o.a ziekenhuizen worden door niemand vergoed! Maar wat als je ook een kind hebt aangeboren hartafwijking met alle gevolgen van dien…Het Angelsaksische model, waarin de overheid uitsluitend aanstuurt op basis van cijfers en modellen, is zo langzamerhand een religie geworden’ en dat moet echt anders.

Volgens Koning, de adviesraad en haar therapeuten lijden steeds meer managers aan machtsverslaving. ‘Ze creëren hun eigen werkelijkheid en zijn doof voor echte kritiek. Geven nergens terugkoppeling aan….en email lezen ze al helemaal niet meer. Het gaat hen niet om het belang van zelfstandigen en hun lot, maar het gaat hen puur om het uitoefenen van macht of verschuilen achter het systeem. Geen wonder dat er steeds meer kleine ondernemers leiden door deze vorm van regeldruk en bureaucratie. En de kosten in de gezondheidszorg zo alleen nog maar meer stijgen. Depressiegala….enz enz. Het zogenoemde ‘Participerend Ondernemen’ waarover het laatste tijd zoveel is gesproken, beschouwt Koning als moderne slavernij.

Schermafbeelding 2017-10-09 om 12.44.04.png

Mijn Medische Maskers —–Voor en Na de diagnose Zie door chemische fijnstoffen

Wat ik hoop dat het CDA kan bereiken?
Zij zullen als lokale CDA-fractie alle lokale voorbeelden moeten oppakken en kijken of ze dit kunnen veranderen. Het zal helaas niet altijd lukken om elke regel natuurlijk te schrappen of aan te passen, maar moeten wel gaan bekijken hoe ver ze kunnen komen. Alle voorbeelden van bureaucratie als zelfstandige kaart ik aan bij de leden van het CDA. Dus laat ik vooral weten waar wij tegen aan lopen.

Dit kan ik met ze delen via www.cda.nl/datistochniettegeloven

Als Verander Manager zet ik me al jaren in voor mensen met een chronische en/of zeldzame ziekte en mensen die in sociale armoede leven. Als je echt goed bent hoe je jezelf niet te verkopen dan wordt je gevraagd. Zie de mens en kijk wat deze op eigen kracht heeft bereikt!! Een zeldzame aandoening overkomt je…….!

Verder omringt deze Verander Manager zich met kritische geesten in plaats van met jaknikkers, en richt mij beleid op de lange termijn en benadruk ik de waarde van het voorbeeldgedrag van mensen die willen delen.

Ik als Verander Manager kan in de toekomst kijken en ben ervoor om te voorkomen dat bestuurders uit de bocht vliegen als de overheid weer een nieuwe wet of richtlijn wil uitgeven. Deze professionals moeten juist in staat zijn om de missie van een andere economie gestalte te geven..toch? en niet anders!

Organisaties moeten doen warvoor ze zijn opgericht en laten we de regeltjes van toezichthouders, overheid en welke instanties vergeten. Een Verander Manager dient mensen ervan te overtuigen van onzin, opdat zij optimaal kunnen presteren. Zoals het AFM….die de regeltjes van boven één-op-één neerlegt bij zijn medewerkers o.a # Rabobank. Als managers en leden op die wijze te werk gaan, dan is het skippen van dit type management de meest effectieve bezuiniging als het aan mij ligt.

Toen ik deze foto op Instagram zag herkende ik mezelf erin toen ik nog niet wist waarvan ik ziek werd zette ik het meteen om in een eigen Personalised Art Applicatie.

Een eerlijke economie begint bij de inhoud van dit gouden koffertje INSPIRED BY GUCCI..1967. HETWERKT.ONLINE & DECENT & INDECENT PROPOSAL

Ziek geworden van FIJNSTOFFEN

Mijn zorgelijk leven van de afgelopen 10- 17 jaar….omgezet in een verbeelding…!

Waarom iedereen eenzijdig kijkt! You tube .Chained to the rhythem .Chained to the rhythem van Katty Perry.

Kortom, het lot van deze Verander Manager is dat ik nog steeds gevangen zit in een gouden kooi omdat verzekeraars, rabobank, overheid en gemeente #nuggers met een chronisiche ziekte #Sarcoidose tussen het wal en het schip laten vallen en ze daardoor bewust buitenspel zetten. Vandaar mijn passie voor Straatfotografie en gedrevenheid door Zelfreflexiemaketing Zie de mens… “ Door kunst in Beweging.

Mijn vader zei altijd….Geef nooit op..maar soms zie ik het even niet meer zitten.

Doe iets! Het is maar hoe je kijkt! ZIE DE MENS

Dit kunst werk zag ik in Middelburg wilde deze dan ook graag met jullie delen.

With Love

Silvia en de adviesraad

De nieuwe Elite met ICT macht!

Posted on 17 februari 2017 by Silvia Koning - Lindeboom

Ik, als Nugger gruwel van de graaicultuur! Het is big business, een groeimarkt van en in het op papier bemiddelen van arbeid. Burgers en zelfstandigen lopen vast…Terwijl werken vanuit perspectief zo simpel is!

Vandaag heb ik mijn verzoek om rechtsbijstand bekrachtigt. Het eigenlijk ook een manifest voor een opvang /ontzorgplan voor zelfstandige ondernemers.

Regeldruk Syndroom!

Schermafbeelding 2017-02-17 om 17.37.18.png

In deze brief zal ik mijn verzoek om rechtsbijstand betreft persoonlijke en stille armoede door extreme regeldruk en disfunctionele bureaucratie zo goed mogelijk proberen te verwoorden. Het gaat niet om een probleem maar een structureel probleem. Een nieuwe “chronisch ziekte” zou je kunnen zeggen. Door de jarenlange extreme druk van regels en wetten door disfunctionele bureaucratie, die door de nieuwe Elite ( de Overheid en Bond van Verzekeraars) met ICT worden bepaald, gemaakt en opgelegd. Ik ben het slachtoffer geworden van Salon Socialisten en Populisten…! Door de complexiteit van zorg, 24/7 uur paraatheid, regeldruk, afspraken administratieve lasten, extra kosten, deregulering, onbegrip en profilerende machthebbers is mijn geestelijke en lichamelijk draaglast zo aangetast dat ik niet meer in staat ben om een eigen bedrijf te kunnen uitoefenen. Arbeid vanuit een beperking is het enige wat er nog over blijft, maar ook hierin kom ik geen stap verder en wordt ik van het kastje naar de muur gestuurd.

Mijn situatie is bij sommige bekend maar zal dit in het kort nog even omschrijven.

Nadat er in oktober 2007 mogelijk longfibrose is vastgesteld, is er na langer doorzoeken en een tweede secondopinion toch een andere diagnose uitgekomen en dat is dat ik lijdt aan Chronische Sarcoidose. Er werd een dubbele last, extra zorg en werkdruk op mijn schouders neergelegd. Overal liep ik vast en tegenaan. Als er kanker bij je geconstateerd wordt krijg je vanuit de Overheid en Bond van Verzekeraars alle zorg en akkoordverklaringen binnen een mum van tijd. Kanker is namelijk big business….! Zelfs een simpel uitrij kaartje wordt aan deze groep met liefde weggegeven.Maar als je genezen verklaard bent dan kunnen ook zij niets meer….! Geen Hypotheek, Geen overlijdenrisicoverzekering enz enz… Maar wat als er twee mensen binnen een ondernemers gezin een zeer zeldzame aandoening hebben …waar geen pot geld voor is….dan moet je overal voor knokken, strijden, vechten, aanvechten …en je ook nog eens dubbel zo hard bewijzen omdat mensen er aan de buitenkant niet echt iets te zien is. Ik kan 7 arena’s vol praten over regeldruk, macht, terreur, over de fouten en medische maffia en weet inmiddels dat wanneer er persoonlijk naar het hele verhaal gekeken en geluisterd wordt men totaal anders naar de situatie kijkt en gaat kijken. Maar je komt nergens meer binnen. De digitalisering neemt namelijk alles over. Weg mens….Weg aandacht…Weg persoonlijkheid. Want ze hebben gewoon geen zin om de werkelijkheid te horen.

Transformation doesn’t just happen. It takes a plan and a support system. This how-to guide is full of the top wisdom, tips, exercises, and success stories to inspire an old dream or create a new one – Winston Churchill

Zorgen

Het kunnen vertrouwen op kwaliteit, verantwoordelijkheid en samenwerkingen in de zorg en bedrijfsleven komt domweg omdat men niet luistert, geen empathie heeft en men niet naar de oorzaken kijkt en zoekt… maar waar men alleen bezig met geld verdienen aan het bestrijden van de gevolgen van zwakheden. De mens in mij willen ze niet zien ..die zijn ze kwijt geraakt. Men bouwt en vertrouwd het systeem…. en ik heb het toekijken. Onbegrip en niet serieus genomen worden zijn de ergste dingen die een mens kan overkomen. Zelfs Lodewijk Assher wordt er doodziek van!

Het recht om te blijven bestaan als zelfstandige is een eenzame jarenlange strijd waarin wij als gezin gedwongen werden om alles op te geven en creatief te worden. En als je de bank belt om je hypotheek rente te verlagen om te kunnen besparen doen ze er echt alles aan om dit te voorkomen, want ze zien liever dat het slecht dan goed met je gaat. Ook bij hun heb ik kort geleden ook een persoonlijk aangevraagd en wederom werd mijn verzoek niet ingewilligd..de directeur had het te druk…..(met golfen zeker)!!

Door schommelende verzamelinkomens (dat lijkt op een hartslagmeter) krijg je ook nog eens te maken met de horror & terreur van de zorg en zorgtoeslagen gemaakt door de Overheid, en braaf uitgevoerd door de Belastingdienst. En als je deze belt wordt je gedwongen telkens weer nieuwe uitstel brieven in te vullen om te kunnen nivelleren. Om het nog maar niet te hebben over de vele fouten, de beltijden, de miscommunicaties, de specialisaties, alle regels en protocollen, alle jurisprudentie, alle correspondentie en voor en als bewindvoerder. De tijd en geld die wij hieraan moeten spenderen kan nergens gedeclareerd worden. Hoe kun je in godsnaam een bedrijf runnen als je 24/7 met zorg en regels van de overheid en verzekeraars bezig moet zijn. De nieuwe elite is een elite zonder verantwoordelijkheidsgevoel en zonder geweten die mensen respectloos behandeld.

Bent u advocaat dan weet u toch ook dat je van iets heel eenvoudigs bijvoorbeeld een adreswijziging je al grote consequenties kunt ervaren, zoals het verlies van je zorgverzekering, stemrecht, toelage of vergunning! Of wanneer je het vinkje in de berichtenbox van de overheid wel of niet hebt aangeklikt dit al enorme gevolgen kan hebben. Of zoals ik een eerdere rechtszaak die terug te vinden is in het SRK dossier Koning versus Transavia, men je zomaar op het vliegveld laat staan omdat ze ons niet geïnformeerd hadden over een vluchtwijziging. De digitale macht regeert…ik ben blijven doorvechten tot het recht zegeviert.. met succes maar met veel leed, stress en geduld!

Minister van Rijn met zijn leuke plannen

Wat als de zorgverzekeraar of het SVB je kosten niet uitbetaald en blijkt dat na lang bellen en doorzeuren mijn dochter wordt aangezien voor iemand anders….of dat er een hug in het systeem zit waardoor alles stil blijft liggen? Nou mevrouw u mag het voor deze keer wel via dit…..email adres doorsturen…..! Emma werd aangezien voor iemand die in Meer en Vaart woont met een heel andere naam en dossier. Meneer van Rijn had met zijn leuke nieuwe plannen niet genoeg mensen die het vak verstaan ingeschakeld…. Nou zo kan ik nog wel even doorgaan….! Dit is nog maar het topje van de ijsberg. Ruim 10 jaar lijdt ik zelf onder deze zware lichamelijk en geestelijke armoede. Dagen van 24/7 permanente zorg, controle, begeleiding ,toezicht, verantwoordelijkheid om te moeten knokken, strijden en veel puinhopen van professionals moeten oplossen is niet makkelijk. Dat ik nog leef is een wonder….op 10 juli 2015 ben ik helemaal ingestort en is er uiteindelijk in 2016 door een onafhankelijke arts die mijn dossier helemaal heeft gelezen uiteindelijk een mogelijke diagnose gesteld dat ik ziek ben geworden van Man Made Fibers, en dat ik Kunstvezels zoveel mogelijk moet vermijden.

Het gaat lichamelijk steeds een beetje beter….!

Dit verklaarde dus mijn jarenlange lichamelijke problemen met mijn longen en ontstekingen in mijn hele lichaam. Het verklaard nu ook waarom ik 3 miskramen heb gekregen, keelkanker heb gehad en een dochter met Turner Syndroom en Pdd Noss heb gekregen. Als je longen continu te weinig zuurstof opnemen en veel specialisten maar tegen mij blijven zeggen dat het stress is…dan is het toch logisch dat je gaat vechten al men niet zoekt naar de oorzaak. Ik ken mijzelf toch beter dan wie dan ook. Dor eenzijdigheid werd dus mijn grootste vijand. Op de laatste Longfuncties en testen is te zien dat mijn longen er nog nooit zo goed hebben uitgezien en voel mij lichamelijk steeds beter worden. Als zelfstandig ondernemer in Nederland moet je zorgen voor een eigen vangnet. Maar die is er helemaal niet. Gelukkig had ik een verzekering afgesloten toen ik mijn bedrijf 1995 mijn bedrijf startte op advies van mijn vader….en heb ik een moeder die ons af en toe op vakantie stuurt….anders had ik al jaren in de bijstand of onder curatele van de staat komen te staan en blijkt Moederschap mede gif voor een carrière!

In de onderstaande link leest u waar ik elke dag mee worstel en mee moet dealen. Langzamerhand begint de ernst bij de Gemeente en Verzekeraar door te dringen maar het heeft me 10 jaar van mijn leven gekost. Ik ben in 2015 na een tip van iemand mijn leven en feiten de ruimte gaan geven om te kunnen overleven en kan nu na de diagnose Man Made Fibers zeggen dat het lichamelijk en geestelijk na heel hard trainen ben om mij weer sterker te maken en vandaar ik nu pas in staat ben om een claim neer te leggen bij de Overheid en Bond van Verzekeraars. De overheid wil de regeldruk zoals ze dit op hun site zo mooi beschrijft voor burgers terugdringen maar ook dit is weer vanuit eenzijdigheid opgemaakt.

Hieronder de link van de belasting dienst.https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/regeldruk/inhoud/regeldruk-voor-burgers Alle inspanningen en regels die geëist worden van professionals en burgers om regels na te leven zijn administratieve lasten, gegevensuitwisselingen, formulieren, handhaving zijn vaak vanuit eenzijdigheid bedacht. Met andere woorden: een zzper of burger moet naast zijn werk alle moeite nemen om aan alle verplichtingen te voldoen. Veel rechten krijg je niet vanzelf. Je moet als zzper ( waar geen vangnet voor is) alle benodigde informatie verzamelen en de geëigende wegen weten te vinden. Je moet dan ook nog eens het initiatief nemen om allerlei documenten en bewijzen aan te leveren om je recht ook daadwerkelijk te krijgen. Ook informatie verplichtingen zijn aan alle overheidsdiensten verbonden. Deze geestelijke lasten en regeldruk hebben er dus toe geleid dat ik op 10 juli 2015 het leven niet meer zag zitten met alle gevolgen van dien.

Ruim 17 jaar strijd ik dus al met en tegen de medische wereld, de overheid en verzekeraars en ik hoop dat u dit ook inziet. Ik heb door alle jaren heen zoveel lasten en regeldruk ervaren omdat ze bij de overheid steeds weer andere en nieuwe regels verzinnen,en mensen in dienst hebben die niet goed zijn opgeleid, verkeerde dossiers voor handen hebben enz enz.! Te vaak ben ik niet serieus genomen en afgescheept als een stresskip en een overbezorgde moeder. Niets bleek minder waar!!

En het is gewoon een onmogelijke opgave voor als zelfstandigen te overleven, omdat de processen vanuit eenzijdigheid en isolement bekeken en gemaakt worden en niet vanuit het perspectief van de burger wordt bekeken.Dit alles hoort ook thuis bij de Kafkabrigade die strijd tegen overbodige regeldruk en disfunctionele bureaucratie aangaat. Tuurlijk zijn er regels nodig die voldoen aan kwaliteitstoetsen maar de gevolgen van de burgers, zelfstandige ondernemers worden niet in kaart gebracht ..nog gecompenseerd! Dat moet veranderen. Deze regeldruk wordt dus door de Elite bepaald en opgelegd aan zzpers . En die dan ook nog eens vanuit ons eigen betaalde belastinggeld worden betaald!!!!

Maar ik kan mijn tijd die ik er aan moet besteden nergens declareren en moet dus mijn eigen opgebouwde vermogen, want je alles wordt meegewogen! Ik hoop dat door mijn verzet van ….mijn decreten de Overheid en Bond van Verzekeraars persoonlijk raakt. Door deze regeldruk effecten kun je als ondernemer niet meer als zelfstandige aan het werk door alle gevolgen van dien. Je krijgt ook nog en van de overheid en verzekeraars stempels in je paspoort waardoor je helemaal vast en opgesloten zit. Je wordt uiteindelijk 3 x zwaar getroffen, een als burger, twee als zelfstandige en drie als chronische zieke. Deze disfunctionele bureaucratie geeft aan dat er in Nederland iets fundamenteels mis is. Ik wil ook dat u deze zaak vanuit het perspectief van de burger bekijkt. Ik ben namelijk in het bezit van het totale pakket en de overheid en verzekeraars zijn op geknipt in duizenden organisaties en werken niet samen.

Ik wil dan ook samen, met de tweede kamer, de Koning, gemeente Edam Volendam en/of de kafkabrigade ( bovengenoemde hebben mijn claim en deze brief ook ontvangen) en wil dat we gaan samenwerken met alle uitvoerders en beleidsmedewerkers zoeken naar werkbare en merkbare oplossingen. Ik ben het roepen in de woestijn zat. De Overheid en Bond van Verzekeraars moeten zich richten op de waarde van de samenleving en minder op zichzelf. Alle relevante documenten, mail, bel correspondentie liggen vast en kunnen opgevraagd worden. En de meeste telefoongesprekken zijn opgenomen voor trainingsdoeleinden !!!

Stichting Mee
Huisarts Balk Purmerend
Gemeente Edam Volendam
Heliomare Onderwijs
CIZ
Belastingdienst
SVB
Vumc Amsterdam – Endocrinologie – Cardiologie –Dermatologie – KNO
Livit Othopedie
GGZ
Antonius Ziekenhuis
MKB Santos
Hilgers Accountantskantoor
ZorgVerzekeraar Delta Loyd
Reaal
Movir
WaterlandZiekenhuis Kinderpoli – Dermatologie – Longpoli –
Labratorium
Trombosedienst
Inretail
ILD Longdiagnostiek
LUmc
Medisch Maatschappelijke Hulpverlening
Turner Contact Nederland
Ronald Mc Donald Huis
Psychotherapeut
Fysiotherapie
Revalidatie Balans & Herstel
Sarcoidose Belangen Vereniging

Een Visie zonder uitvoering is Hallucinatie. Luisteren en zorgen voor Maatwerk bespaart veel onnodig leed, tijd en geld.

Hopende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd en vertrouw op uw vakmanschap en professionele aanpak.

Silvia Koning

Ps. Via de Rijks Voorlichtingsdienst heb ik ook een persoonlijk gesprek met Jet Bussemaker aangevraagd. Zij wil namelijk meer vrouwen aan de top! Maar volgens Jeroen Pauw is moederschap Gif voor een Carriere! Ik heb een namelijk een plan uitgeschreven om mensen vanuit hun kracht te laten ontwikkelen en welke dingen er belangrijk zijn die goed en in de wet geregeld moeten gaan worden en wil ook graag met haar bepreken.

Zorgintensief Kind & Sorry & Uitloop Tarief

Ook zal ik deze mail ter info sturen naar:

Gemeente Edam Volendam

KafkaBrigade

https://www.kafkabrigade.nl/

Overheid

En alle Tussenpersonen

Ik ben gewoon maar een proudmom met het hart op de goede plek…! Ik ben niet geschoold of hoogopgeleid en heb deze brief in kindertaal geschreven….(sorry als er foutjes in staan) maar wil dolgraag participeren.

Na mijn gesprek gisteren met een medewerkster van Movisie over participeren heb ik iets meer inzicht gekregen over deze wet en wat gemeente kunnen doen.

Schermafbeelding 2017-02-17 om 17.29.45.png

Lees hier haar verslag:

De Participatiewet heeft tot doel om meer mensen, ook mensen met een arbeidsbeperking, aan de slag te krijgen in betaald werk. De gemeente ondersteunt mensen hierbij door te activeren en begeleiden richting betaald werk. Dat kan in de vorm van een dienstverband bij een werkgever maar ook door als eigen ondernemer aan de slag te gaan. De gedachte achter de Participatiewet is dat gemeenten meer dan voorheen kunnen kijken naar wat iemand zelf nodig heeft om weer aan de slag te kunnen en van daaruit te bepalen welke ondersteuning of ruimte de gemeente kan bieden. U kunt de gemeente voorleggen dat u een overtuigend plan heeft als ondernemer zodat u (weer) zo snel mogelijk en zoveel mogelijk eigen inkomsten krijgt en geen uitkering nodig heeft. Vervolgens kunt u de gemeente aangeven wat u nodig heeft om dit te realiseren, wat zou u helpen om te zorgen dat u dit plan kunt uitvoeren? En wat kan de gemeente bieden om u hierbij te ondersteunen? Hierover kunt u met de gemeente in gesprek.

De gemeente kan gebruik maken van een nieuw instrument dat is ontwikkeld door Stimulansz: de omgekeerde toets. Dit gaat uit van het doel van de wet en uitgangspunt is mogelijk maken wat nodig is, geredeneerd vanuit de situatie van de persoon om wie het gaat. Hier staan ook allerlei casussen in als voorbeeld. Zie hiervoor de website www.deomgekeerdetoets.nl en het casusboekje in de bijlage.

Veel succes met uw plan en gesprek met de gemeente.

Met vriendelijke groet,

Charlotte Hanzon

Sarcoidose – Expertise Center Antoniusziekenhuis

Posted on 17 maart 2015 by Silvia Koning - Lindeboom

Antoinius ziekenhuis Nieuwegein

Afdeling A2

Longarts Dr.Grutters

Vandaag neem ik afscheid van een bijzondere vrouw… Corrie Bongenaar. Zij is zeven jaar mijn medische maatschappelijke steun geweest in het Antoniusziekenhuis in Nieuwegein. Corrie heeft veel betekent voor mij met tips en tools die de kwaliteit van mijn leven met sarcoidose een stuk aangenamer heeft gemaakt. Achter de geraniums zitten is geen optie voor jou zei ze altijd..maar doe vooral wat je leuk vindt ook al moet je het de volgende dag bezuren. Dan heb je het wel gedaan…! En zo is het …het leven is te mooi om stil te blijven zitten en doe vooral wat je wel nog kunt ook al is het met aanpassingen / beperkingen .

Zelf hoor ik veel patiënten op de afdeling klagen en zeuren en daarom lig ik het liefst alleen….! Het Antonius ziekenhuis in Nieuwegein is het Expertise Centrum voor Interstitiele Long Diagnostiek. Sarcoidose is een interstitiele longziekte met granulomateuze ontstekingen welke zich op vele manieren kan manifesteren. En ik ben een van de “gelukkige” patiënten die niet goed reageert op tweedelingstherapieen maar wel op de biological Infliximab. Dit is een medicijn wat een deel van het immumsysteem blokkeert bij hoge ontstekingsactiviteit, duurt in de vorm van infuus totaal met spoelen ongeveer vier uur. Hoe zeldzaam deze ziekte is blijkt wel uit het feit dat er in dit Expertise centrum in Nieuwegein maar 50 patiënten dit kostbare middel gebruiken. Iedereen op de afdeling werkt hard maar ik heb wel mijn persoonlijke voorkeur van longarts Dr. Grutters, verpleegkundige Elma Zwanenburg ,Verpleegkundig consulent Miranda Hennevelt en mijn favoriete dagbehandeling verpleegster Sienna…die voor mij heel belangrijk zijn.

Corrie het ga je goed! Liefs Silvia

Wil je dat er meer onderzoek wordt gedaan naar de oorzaak van Sarcoidose klik dan hier .Dankjewel.

She is online Lifestyle Guide

Do you want to be happy … then live ~ Dalai Lama

Tagarchief: Sarcoidose Belangen Vereniging

“Waar de staat heft, lijdt de vrouw.”

Uitgelicht

Sarcoïdose – It’s A LONG 🫁 story

Uitgelicht

“Raad van Erfgoed Dragers”

“The Banned Woman and the Forbidden Books”

“Gevangen in een gouden kooi”!Zeldzame Ziekte? Overheid DOE IETS!

Fotograferen en Kunst maken is voor mij een serieuze noodzaak. Een manier om mijn levenservaringen te verwerken. Rauwe werkelijkheid vastleggen blijkt een must!

Dat is toch niet te geloven, dat is echt erg!

De religie van de cijfertjes

De nieuwe Elite met ICT macht!

Sarcoidose – Expertise Center Antoniusziekenhuis

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Fotograferen en Kunst maken is voor mij een serieuze noodzaak. Een manier om mijn levenservaringen te verwerken. Rauwe werkelijkheid vastleggen blijkt een must!

Dat is toch niet te geloven, dat is echt erg!

De religie van de cijfertjes

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends