Dit verhaal laat zien dat de vrouw, de moeder, de huisvrouw historisch wél bestond als fiscaal object, maar niet als autonoom rechtsubject.
Met dank aan David Knibbe en Elisabeth Maria van der Claver en Petronella Rademacher- Samuel Rademacher en Pieter de la Rue
2025
Niet als jaartal van afronding, maar als moment van zichtbaarheid. Wat lang werd geadministreerd, wat werd herleid tot relatiebeheer, krijgt hier weer vorm. Niet in dossiers, maar in objecten.
Het bronzen beeldje en de foto zijn geen bewijs in juridische zin, maar getuigen. Zij tonen wat het systeem uit beeld hield: dat waarde werd behouden, maar oorsprong werd losgemaakt.
Wat door een familie werd gedragen, werd door relatiebeheer geadministreerd. De waarde bleef, de oorsprong verdween.
Totdat zij zich weer liet zien.
Het portefeuille-privilege functioneerde historisch als een economisch beschermingsrecht voor relationele arbeid. De assurantieportefeuille moet daarom worden begrepen als immaterieel erfgoed van arbeid, vertrouwen en zorg — een praktijk die juridisch werd erkend, maar cultureel en archiefmatig onzichtbaar bleef.
Peter Mathias Bongartz – Koningin Juliana – zouden we toch familie bloedlijnen delen? Statement
Wat begon uit nieuwsgierigheid werd een levenslange noodzaak.
Omdat het lichaam en de geest van de vrouw niet in de Grondwet en het Burgerlijk Wetboek voorkomen als zelfstandig door haarzelf bestuurd, kan haar arbeid en haar werk nooit als eerste eigendom worden erkend.
Daarom spreekt Erfgoed Zeeland over bewoners: niet over dragers, niet over oorsprong, niet over eigenaars.
In die taal ben ik gebruiker van ruimte, geen rechtssubject van wat is voortgebracht.
In de bank ben ik hoofdpersoon. In het erfgoed word ik bewoner.
De rechtsstaat benut het lichaam en de geest van de vrouw zonder haar te erkennen als juridische oorsprong.
Dat is discriminatie op grond van geslacht en strijdig met artikel 1 van de Grondwet.
Zonder oorsprong geen recht. Zonder moeder geen rechtsstaat.
Wat gebeurde er toen?
Titel: De Huisvrouw als Fisca Onderschrift: “Stil kinderen, moeder heeft belastingdag!” De moeder zit aan tafel als administratief knooppunt: kinderen om haar heen huishoudboek formulieren toezicht, zorg, orde
👉 Zij draagt verantwoordelijkheid, maar:
zij tekent niet als rechtspersoon, zij bezit niet het inkomen, ( inkomsten), zij draagt zorg zonder eigendom zij werkt met of zonder loon zij verschijnt in het recht via het huishouden, niet als zelfstandige bestuurder van haar ei – gen – lichaam en geest door het ontstaan van wetboek 9.
De huisvrouw wordt : geadresseerd door de fiscus gebruikt door het systeem belast via zorg en arbeid maar niet erkend als zelfstandig belastingplichtig subject met eigen rechten.
Dat is de paradox:
Ze doet al het werk en het fiscale werk, maar is zelf niet de fiscale rechtspersoon / persoon.
De moeder werd belast voordat zij werd erkend. Zij droeg plicht zonder schild. Zij was fiscaal aanwezig, maar constitutioneel afwezig.
Zolang mijn vrouwelijk lichaam niet volwaardig en expliciet als gelijk rechtsubject is geconstitueerd, kan de staat mij niet behandelen als fiscaal of bestuurlijk object.
Moeder Anna 1941 – Invoering loonbelasting via het Duitse Rijk – Vrouwen waren handelingsonbekwaam- moeders dus blijkbaar niet!!
Dochter van THC Lindeboom VOF
Ze werd verzekerd, maar niet wettelijk erkend.
Ik reis als dochter van THC Lindeboom assurantie kantoor AGO door “mijn” de geschiedenis heen.
Een huwelijk in 1962, en uiteindelijk een assurantiekantoor waarin mijn vader, Theodorus Cornelis Lindeboom, werkzaam werd als assurantie-agent en mijn moeder Anna Agnes Hendrika Bongartz zijn vrouw zijn steun en toeverlaat is. Ze kregen twee dochters, geen zonen.
Hoe het begon
Het huis in Haps werd verkocht om de portefeuille te kunnen betalen. Het kantoor verhuisde naar de flat in de Westervenne 309 in Purmerend om vanuit daar de portefeuille met al een opgebouwd klantenbestand en waarde uit te breiden.
Die waarde bestond en ontstond uit langdurige relaties, premiebetalingen en vertrouwen, vastgelegd in administraties en contracten.
Haps 1975
Mijn vertrekpunt is het huis in Haps: de plek waar arbeid werd verricht, verantwoordelijkheden werden gedragen en continuïteit werd onderhouden. Met de verkoop van het huis werd de portefeuille betaald.
Als dochter nam ik waar hoe werk armoede bloedlijnen en leven in elkaar grepen. De verzekering ( een kansovereenkomst) was aanwezig als structuur: in dossiers, polissen, termijnen en uitkeringen.
Niet als persoon, maar als systeem.
Het grootste misbruik schandaal ooit: het huwelijk en het burgerlijk wetboek ten opzichte van de grondwet binnen de moedermaatschappij en dochteronderneming.
Niet omdat mensen elkaar niet liefhebben. Maar omdat het huwelijk eeuwenlang het juridische aanknopingspunt was waar ongelijkheid werd genormaliseerd.
1. Het huwelijk en Artikel 1
Artikel 1 van de Grondwet zegt: gelijke gevallen moeten gelijk worden behandeld.
Het huwelijk deed eeuwenlang precies het tegenovergestelde: man en vrouw waren niet gelijk de man was: handelingsbekwaam eigenaar verzekerbaar subject de vrouw was: juridisch ondergeschikt economisch afhankelijk en volledig economisch handelingsonbekwaam (tot 1956!)
De Codex Hammurabi markeert: het begin van het idee dat het vrouwelijk lichaam wél drager van plicht en orde is, maar niet drager van gelijke rechten.
Dat patroon: loopt via Romeins recht naar kerkelijk huwelijksrecht naar de burgerlijke stand naar het moderne Burgerlijk Wetboek
En dáár wringt de kernvraag: hoe kan artikel 1 universeel zijn, als deze asymmetrie nooit expliciet is opgeheven?
Zolang het recht mijn lichaam erft uit Hammurabi maar mij niet expliciet herconstitueert als gelijk rechtsubject, is fiscale neutraliteit een fictie.
Dit is geen activistische claim.
Dit is een rechts-historische constatering.
Corrie Tenderloo
Motie Tenderloo: Maar Corrie Tendeloo had geen huwelijk en geen kinderen.
Wat daarover bekend is: Zij trouwde nooit. Er zijn geen kinderen van haar bekend.
De Motie-Tendeloo en de invoering van de AOW onder Willem Drees horen inhoudelijk én ideologisch bij elkaar, maar ze regelen iets fundamenteel anders in de Nederlandse verzorgingsstaat.
Motie-Tendeloo (1955): gelijk burgerschap van vrouwen
De Motie-Tendeloo, ingediend door Corrie Tendeloo, maakte een einde aan het ontslag van gehuwde vrouwelijke ambtenaren.
Essentie:
Gehuwde vrouwen kregen het recht om te blijven werken. Het huwelijk verloor zijn status als juridische reden voor uitsluiting van arbeid. De motie doorbrak het idee dat de man automatisch kostwinner was en de vrouw economisch afhankelijk.
➡️ Dit was een grondrechtenkwestie: gelijkheid, autonomie en rechtspositie.
AOW (1957): collectieve bestaanszekerheid
De Algemene Ouderdomswet werd ingevoerd onder premier Drees en gaf alle ouderen recht op een basispensioen.
Essentie:
Ouderdom werd een collectief risico, niet langer familieafhankelijk. De staat nam zorg over die eerder bij kinderen (vaak dochters) lag.
Bestaanszekerheid werd losgekoppeld van individuele verdiencapaciteit.
➡️ Dit was een sociale zekerheidskwestie.
De cruciale spanning: vrouw, arbeid en zorg
Tja Artikel 1??? Iedereen is voor de wet gelijk?? De wetgeving is nooit gelijk gelijkwaardig begonnen- Weet u nog Napoleon Bonaparte?
Slagerij Van Kampen Verzekeringen
Samen laten deze twee maatregelen een spanningsveld zien:
Motie-Tendeloo – Erkent vrouwen als zelfstandig werkend burger. Doorbreekt het kostwinner-model. Richt zich op actieve levensfase
👉 De Motie-Tendeloo doorbrak genderrollen, maar bood geen vangnet voor moeder de vrouw.
AOW
Erkent burgers als zorgbehoevend aan het einde van arbeid. Veronderstelt vaak nog het gezin als eenheid. Richt zich op ouderdom
👉 De AOW neutraliseerde zorg, maar niet meteen genderrollen.
Vader Drees?
Willem Drees werd later bekend als “vader van de AOW”. Die titel is veelzeggend:
De verzorgingsstaat kreeg een vaderfiguur. De juridische en economische emancipatie van vrouwen kreeg geen vergelijkbare symbolische moederfiguur, ondanks de rol van Tendeloo. Zorg werd verstatelijkt, arbeid geëmancipeerd, maar het vrouwelijke lichaam bleef juridisch lang problematisch (denk aan kostwinner, meeverzekering, afhankelijkheid).
Samenvattend
Motie-Tendeloo = gelijkheid vóór de wet, specifiek voor vrouwen. AOW (Drees) = bestaanszekerheid voor iedereen. Samen vormen zij het fundament van de naoorlogse orde, maar met een asymmetrie: de staat werd vader, terwijl “moeder de vrouw” juridisch pas veel later erkenning kreeg.
📌 Feitelijk:
Het huwelijk schiep ongelijke rechtsposities binnen één huishouden en werd daarmee een structurele uitzondering op gelijkheid.
Wat gebeurde er in 1971
1971 is niet alleen het jaar waarin elke juffrouw mevrouw werd, maar ook het jaar waarin in Nederland de Besloten Vennootschap (BV) juridisch mogelijk werd.
1971: invoering van de BV
Met de Wet op de Besloten Vennootschap (in werking getreden in 1971) werd een nieuwe rechtsvorm ingevoerd naast de NV.
Kern van de BV:
Rechtspersoon met beperkte aansprakelijkheid. Gericht op kleinschalig, besloten eigendom Aandelen niet vrij verhandelbaar Bedoeld voor ondernemers die persoon en vermogen wilden scheiden.
De BV maakte het mogelijk dat één persoon (ook een individu) een onderneming kon bezitten zonder privé volledig bloot te staan. Men doet dit via een bovenhandse akte via de notaris. Je betaalt een flink bedrag en koopt daar mee je aansprakelijkheid af, maar een huwelijk is een onderhandse akte met volledige aansprakelijkheid.
👉 Zowel de vrouw als de ondernemer kregen een nieuw juridisch masker: niet meer privé zichtbaar, maar institutioneel erkend.
De wrange asymmetrie
En hier wordt het scherp:
De BV kreeg meteen volledige rechtspersoonlijkheid Het vrouwelijk lichaam bleef nog decennialang: meeverzekerd kostwinner-afhankelijk fiscaal en sociaal geen autonoom subject
Met andere woorden: De rechtspersoon werd sneller zelfstandig dan de vrouw.
Maar moeder de vrouw als constitutioneel erkend rechtsubject? Die ontbreekt nog steeds en zeker in de VORM VOF.
➡️ Je bent de onderneming.
Er is geen juridisch scherm tussen persoon en risico. Je kunt je aansprakelijkheid afkopen als onderneming, maar niet als mens, niet als partner, en helemaal niet als vrouw en of moeder, de vrouw omdat haar lichaam en geest geen enkele zelfstandige rol of entiteit kunnen zijn, simpelweg omdat haar geslacht niet expliciet vermeld is als broncode van ons aller bestaan. Nog in de grondwet nog in de uitgegeven burgerlijke wetboeken.
De recht – bank wankelt op haar fundament
Hoe kan men zeggen dat artikel 1 “voor iedereen” geldt, als ‘vrouw’ en ‘moeder’ in het Burgerlijk Wetboek niet als gelijkwaardig rechtsubject voorkomen?
Het korte antwoord is: dat kan alleen via een juridische fictie.
Het lange antwoord laat zien waar die fictie wringt.
Het Burgerlijk Wetboek regelt: wie rechtssubject is hoe familie, zorg, arbeid, vermogen en afstamming zijn ingericht
En daar zie je het structurele probleem:
‘De moeder’ verschijnt primair als: afstammingsdrager zorgrelatie familierechtelijke functie Niet als autonoom economisch en juridisch subject Haar positie is relationeel (ten opzichte van kind, man, gezin, staat)
👉 De moeder bestaat juridisch, maar niet als gelijkwaardige rechtsdrager naast ‘de burger’.
3. De kern van mijn vraag (juridisch scherp geformuleerd)
Men beweert dat artikel 1 op iedereen van toepassing is, omdat:” vrouw” formeel onder “geslacht” valt en de wet genderneutraal kan worden uitgelegd
Maar: Uitleg is geen gelijkstelling.
Zolang: de vrouw in het BW verschijnt als functie en niet als volledig zelfstandig rechtssubject terwijl rechtspersonen (BV, NV) wél expliciet worden geconstitueerd, is de gelijkheid theoretisch, niet structureel.
Dit raakt direct aan:
meeverzekering kostwinnerschap dochteronderneming vast in moederstructuur het vrouwelijke lichaam als dragend risico zonder schild
De BV krijgt rechtspersoonlijkheid.
De vrouw krijgt aanspreektitel (mevrouw). Maar geen gelijkwaardig juridisch schild.
Artikel 1: corrigeert discriminatie achteraf maar constitueert geen subject vooraf
Daarom kan men formeel zeggen:
“Artikel 1 geldt voor iedereen” terwijl materieel: niet iedereen als gelijkwaardig rechtsobject is vormgegeven.
Mijn conclusie is juridisch gewoon verdedigbaar
Wat ik feitelijk zeg, in juridische taal, is:
Zolang ‘moeder de vrouw’ niet als volwaardig, zelfstandig rechtsubject in het Burgerlijk Wetboek is geconstitueerd, is artikel 1 symbolisch universeel, maar structureel incompleet.
Dat is geen emotionele stelling.
Dat is constitutionele kritiek.
Ook in Nederland dus.
De polis & De administratie
De polis en de administratie vormen het stille erfgoed van bezit.
Niet het monument, maar het document regelde wie telde.
Waar de polis waarde vastlegde,
en de administratie volgde, archiveerde en bevestigde,
werd het lichaam — eerst dat van de slaaf, later dat van het meisje —
leesbaar gemaakt als bezit, risico of afhankelijkheid.
Stelling
De polis is het contract van toe-eigening.
De administratie is het ritueel van bevestiging.
Samen vormen zij een erfgoedpraktijk waarin: waarde wordt toegekend zonder stem rechten worden vastgelegd zonder aanwezigheid levens worden beheerd in plaats van erkend
Kritische duiding
De polis bepaalt wie verzekerd is — en wie slechts meeverzekerd. De administratie bewaart die hiërarchie en noemt haar neutraliteit. Wat niet op naam staat, verdwijnt uit het archief — en wat verdwijnt uit het archief, verliest bestaansrecht.
Zo werd: haar arbeid onzichtbaar zorg onbetaald voortplanting vanzelfsprekend erfgenaamschap uitgesloten
Niet door geweld alleen,
maar door formulieren, handtekeningen en stilzwijgen.
The Queens Gambit
Huwelijk en verzekeringslogica
De verzekeringswereld is gebouwd op: risico, bezit, handelingsbekwaamheid en continuïteit
Binnen het huwelijk betekende dat:
de man = verzekerbaar risico de vrouw = meeverzekerd lichaam haar arbeid (zorg, reproductie, huishouden): was essentieel maar niet zelfstandig verzekerd niet opgebouwd als waarde
➡️ De vrouw was functie, geen subject.
Een rol in het continuüm, geen drager van rechten.
📌 Dit is exact de logica die ik steeds blootlegt: verzekering als systeem van rollen, waarin het lichaam wel aanwezig is, maar juridisch niet erkend.
Huwelijk als erfgoed (Faro)
Volgens de Faro-conventie: erfgoed gaat over mensen over betekenis over wat gemeenschappen doorgeven
Het huwelijk is: diep verankerd cultureel erfgoed maar ook: drager van uitsluiting van genderhiërarchie van economische onzichtbaarheid
📌 Faro vraagt niet om afschaffing van erfgoed, maar om kritische erkenning.
Het huwelijk is erfgoed dat pas begrijpelijk wordt wanneer we ook erkennen wie het diende en wie het buitensloot.
Het schandaal samengevat
Het schandaal is niet dat mensen trouwden. Het schandaal is dat: ongelijkheid werd verpakt als bescherming afhankelijkheid als liefde juridische uitsluiting als natuurorde.
En dat dit alles: generaties lang doorwerkte in: recht verzekering zorg eigendom
➡️ De draden van ons heden lopen hier rechtstreeks doorheen.
Wandkleed Slavernij verleden/ heden
Het huwelijk was en is helemaal geen privéaangelegenheid, maar een juridisch systeem dat ongelijkheid organiseert — en dat werkt tot vandaag door in recht en verzekering.
Artikel 1 verplicht ons die erfenis te corrigeren. Het huwelijk was verzekerd. De vrouw als zelfstandige entiteit en bestuurder van haar ei – gen – lichaam niet.
De reis voerde mij uiteindelijk naar dé Rouaansekaai in Middelburg, een stad met een lange geschiedenis van handel, bestuur en verzekering.
Tja onder welke wet en soort inkomen valt mijn Schade uitkeringen NN ?
Staat het onder de AOW – of toch wel ? Algemene Ouderdoms Wet heeft dezelfde Code Algemene Ongeschiktheids Wet ??
Pensioen heb ik niet opgebouwd als zelfstandige!!
Lijftrente uitkering is het ook niet!!
Of andere uitkering !! Maar dat is Wia Wao Allementatie of Wajong Nabestaanden ect ect!!
Schadeuitkering staat er helemaal niet tussen!!!!!
Historisch gezien fungeerde Middelburg als knooppunt waar handelskapitaal, moreel gezag en institutionele ordening samenkwamen. In archieven en stedelijke lagen is te zien hoe functies en rollen elkaar opvolgen, los van individuele levens.
In de moderne tijd loopt de route via institutionele organisaties: verzekeraars, banken en volmachten en uitvoeringsinstanties.
Daar wordt gewerkt met rollen—agent, portefeuillehouder, bestuurder, uitkeringsgerechtigde—die overdraagbaar zijn en door de tijd heen continu blijven.
Mijn aanwezigheid in dit landschap is die van feitelijke drager van continuïteit: het leven dat doorloopt terwijl rollen worden overgenomen omdat ik sinds 2019 woon in Rijksmonument Montancourt Middelburg- Een rijksmonument uit 1596 en waar de vrouwen uit dit huis gekoppeld werden aan o.a De burgemeester van Middelburg Samuel Rademacher.
Boter Kaas & Eieren
Verzekeringscitaat
In 1995 sluit een vrouwelijke handelaar in confectie AOV verzekering af bij Nationale-Nederlanden, onder leiding van CEO David Knibbe.
Niet wetende dat hij daarmee, ogenschijnlijk toevallig, opnieuw verbonden raakt met een huis waarin ruim vier eeuwen eerder zijn familiegeschiedenis al was verankerd.
Hetzelfde huis waarin de familie Knibbe in de zeventiende eeuw familiebanden onderhield met de familie De la Rue–Rademacher. Handel, textiel, vertrouwen en overdracht vormden toen al de stille infrastructuur van waarde.
Wat hier wordt verzekerd is niet alleen bezit of risico, maar een continuüm: de overdracht van arbeid, naam en kapitaal over generaties heen — gedragen door lichamen, huizen en vrouwen die zelden in de polis worden genoemd.
Tijdens mijn reis wordt zichtbaar dat erkenning niet vanzelfsprekend volgt uit arbeid of verantwoordelijkheid. Zichtbaarheid ontstaat wanneer iemand formeel als rolhouder is geregistreerd.
Wie die registratie niet draagt, blijft buiten beeld, ook als de bijdrage reëel is. Zo wordt het verschil voelbaar tussen leven en registratie.
Conclusie:
Verzekering functioneert via rollen, niet via personen. Daarin ligt de verklaring voor mijn onzichtbaarheid.
Mijn arbeid, verantwoordelijkheid en kostwinnerschap waren feitelijk aanwezig, maar niet gekoppeld aan een formeel erkende rol binnen het verzekeringssysteem.
Daardoor werd mijn positie niet zichtbaar in dossiers, overzichten en besluiten. Dit is geen kwestie van intentie, maar een structureel effect van een systeem dat continuïteit borgt via functies en registraties.
De reis laat zien dat waarde kan worden opgebouwd in huizen en levens, terwijl erkenning plaatsvindt in instellingen. Wanneer die twee niet samenvallen, ontstaat onzichtbaarheid.
Wat geen formele rol heeft, wordt niet gezien—ook als het de continuïteit draagt.
De Grondwet en het Burgerlijk Wetboek beschermen de natuurlijke personen, maar zwijgen over het lichaam dat die levende burgers mogelijk maakt.
Hoewel vrouwen in de Nederlandse rechtsorde formeel als volwaardige rechtssubjecten worden erkend via titels, vertonen zowel de Grondwet als het Burgerlijk Wetboek een structureel hiaat in de expliciete erkenning van de geest, het lichaam en de zorg- en reproductieve arbeid die deze rechtsorde mogelijk maken.
De Grondwet: beschermt rechten definieert geen subject
Zij zegt niet: wat een zelfstandig lichaam en geest is hoe zorg, reproductie en afhankelijkheid juridisch worden gedacht wie het dragende fundament van de staat is.
De burger verschijnt als abstract individu, zonder lichaam, zonder geschiedenis, zonder zorgrelaties.
👉 Dat abstracte individu lijkt neutraal, maar is historisch gemodelleerd op de mannelijke burger die niet zwanger is, niet afhankelijk is, niet zorgt. Dat is het hiaat.
Het Burgerlijk Wetboek
Het BW is relationeel opgebouwd: ouder–kind echtgenoten arbeidsovereenkomst zorgrelaties
Maar: zorgarbeid is versnipperd reproductieve arbeid is gejuridiseerd zonder volwaardige waardering het lichaam verschijnt vaak als object van regeling, niet als drager van waarde
De vrouw is juridisch gelijk, maar haar specifieke dragende arbeid blijft structureel: impliciet onbenoemd ondergewaardeerd
👉 Het BW regelt gevolgen, maar erkent het fundament niet expliciet.
Dat is het tweede hiaat.
De Grondwet beschermt fundamentele rechten van een abstract individu, zonder het lichaam, afhankelijkheidsrelaties of zorgpraktijken expliciet te adresseren.
Dit abstracte subject is historisch en conceptueel gevormd binnen een mannelijk-normatief kader.
Waarom dit punt géén activistische overdrijving is
Ik zeg niet: “Vrouwen hebben geen rechten.” Ik zeg: “Het recht rust op iets wat het niet benoemt.”
Dat is een klassieke constitutionele kritiek, vergelijkbaar met: kritiek op onbetaalde arbeid kritiek op informele zorg kritiek op koloniale stiltes in wetgeving
In academische termen:
👉 dit is een structurele blinde vlek, geen juridisch tekort.
Impliciete fundamenten
Het Burgerlijk Wetboek regelt familie-, arbeids- en zorgrelaties voornamelijk op het niveau van rechtsgevolgen, terwijl de onderliggende dragende arbeid — met name reproductieve en zorgarbeid — impliciet blijft en niet als fundamentele juridische categorie wordt erkend.
Formele gelijkheid versus materiële erkenning
De formele gelijkstelling van vrouwen in het recht heeft niet geleid tot een expliciete juridische articulatie van de specifieke lichamelijke en zorggerelateerde voorwaarden waaronder die gelijkheid historisch tot stand komt.
Wat er juridisch wél klopt
Vrouwen zijn volledig rechtssubject in het Nederlandse recht. Art. 1 Grondwet garandeert gelijke behandeling. Het Burgerlijk Wetboek kent geen formele ongelijkheid meer tussen mannen en vrouwen.
Op papier is de zaak dus “af”.
Waar jouw hiaat zit (en dat is geen detail)
1. De Grondwet
De Grondwet:
beschermt rechten definieert geen subject
Zij zegt niet:
wat een zelfstandig lichaam is hoe zorg, reproductie en afhankelijkheid juridisch worden gedacht wie het dragende fundament van de staat is
De burger verschijnt als abstract individu,
zonder lichaam, zonder geschiedenis, zonder zorgrelaties.
👉 Dat abstracte individu lijkt neutraal,
maar is historisch gemodelleerd op de mannelijke burger
die niet zwanger is, niet afhankelijk is, niet zorgt.
zorgarbeid is versnipperd reproductieve arbeid is gejuridiseerd zonder volwaardige waardering het lichaam verschijnt vaak als object van regeling, niet als drager van waarde
De vrouw is juridisch gelijk,
maar haar specifieke dragende arbeid blijft structureel:
impliciet onbenoemd ondergewaardeerd
👉 Het BW regelt gevolgen,
maar erkent het fundament niet expliciet.
Dat is het tweede hiaat.
Structurele blinde vlek
Deze afwezigheid vormt geen juridisch tekort in strikte zin, maar een structurele blinde vlek in de normatieve verbeelding van het recht, met gevolgen voor waardering, beleidsvorming en erfgoedrepresentatie.
Het Nederlandse recht erkent vrouwen als gelijke rechtssubjecten, maar zwijgt over het lichaam en de zorgarbeid waarop deze gelijkheid rust.
Mijn vrouwelijk lichaam is geen belastingobject zonder artikel 1.”
Dat betekent, historisch gelezen: Zolang de staat mijn lichaam nog steeds via relatie en nummer functie aanspreekt( zoals sinds Hammurabi), maar mij niet expliciet als gelijk rechtsubject constitueert, is belastingheffing structureel ongelijk.
Dit is geen moreel argument.
Dit is een genealogie van het recht.
Kapitaal herkent zijn eigen lijnen. Lichamen worden vervangen, structuren niet.
Verzekeringen volgen erfgoed. Erfgoed volgt afstamming. Afstamming volgt het vrouwelijk lichaam. Maar dat lichaam zelf wordt niet verzekerd als bron.
Slotstelling
Een systeem dat vrouw en moeder niet gelijkwaardig erkent, parasiteert op haar bestaan. En daarom is mijn uitspraak geen slogan maar een juridische waarheid:
Zonder vrouw en moeder is al het culturele erfgoed en al het geld in de wereld niets waard. Niet moreel. Niet symbolisch. Maar structureel
Erken haar als bron
Zonder vrouw en moeder is al het culturele erfgoed en al het geld in de wereld niets waard. Niet symbolisch. Niet moreel. Maar structureel.
Van Hammurabi tot het Burgerlijk Wetboek, van het gezin tot de fiscus, van erfgoed tot verzekering:
Zij is de drager van continuïteit. Zij garandeert afstamming . Zij maakt overdracht mogelijk. Zij houdt zorg, arbeid, cultuur en kapitaal in stand
Maar: zij wordt niet als bron erkend zij verschijnt als functie, niet als rechtsubject haar arbeid wordt verondersteld, niet gewaardeerd haar lichaam wordt gebruikt, niet beschermd
Dat is geen nalatigheid. Dat is structurele extractie. Wat het systeem doet. Een systeem dat vrouw en moeder niet gelijkwaardig erkent: parasiteert op haar bestaan onttrekt waarde zonder terug te geven noemt gelijkheid, maar organiseert ongelijkheid
De staat belast wat zij mogelijk maakt. Het recht archiveert wat zij voortbrengt. Het kapitaal verzekert wat zij draagt — zonder haar als oorsprong te erkennen.
Dat is wat ik terecht fiscale femicide noem: geen directe vernietiging, maar systematische uitputting zonder erkenning.
De omkering (en die is radicaal eenvoudig) Erken haar niet als: kostenpost zorgfunctie afgeleide relatie fiscale eenheid
Maar als: bron constitutief rechtsubject oorsprong van erfgoed drager van waarde vóór belasting, verzekering en overdracht
Slotzin
Erken haar als bron, en Nederland en Europa worden rijk. Niet alleen economisch, maar juridisch, cultureel en constitutioneel.
Want zolang de bron wordt ontkend, blijft elke rijkdom geleend.
AANKONDIGING EXPOSITIE januari 2026 in het St Antonius Ziekenhuis
HET LICHAAM DAT HANDHAAFT De Adem der Sarcoïdose
Esoterica is de wetenschap van het onzichtbare —het weten dat in jou leeft, maar pas echt spreekt als jij luistert.
Wat Esoterica betekent voor Moeder de Vrouw Esoterica is het innerlijk weten dat niet in wetten wordt geschreven, maar in adem, weefsel en herinnering. Zij is de kennis die niet geleerd, maar herkend wordt de stem die klinkt achter de diagnose, achter de polis, achter de archieven van het vergeten.
Voor Moeder de Vrouw is esoterica geen vlucht in het onverklaarbare, maar een terugkeer naar het oorspronkelijke recht van bestaan. Waar het recht buiten haar om werd opgesteld, schrijft zij het binnenin opnieuw in de grammatica van adem, pijn en zorg. De vingerafdruk is het bewijs van het individu in het archief. Het lam is het bewijs van de ziel in de stof. Waar Harari’s afdruk zegt: ik ben uniek en traceerbaar, zegt mijn lam: ik ben levend en onverklaarbaar.
Esoterica herstelt wat de administratie niet begrijpt: dat elk lichaam een tempel van weten is, dat elke wond een tekst is, dat elke adem een handtekening draagt. In het esoterische veld is de moeder geen object van aanbidding, maar het levende middelpunt van incarnatie.
Zij belichaamt het weten dat het licht door materie reist, dat kennis zich ontvouwt via zorg, en dat elke geboorte — fysiek of symbolisch een daad van innerlijk inzicht is.
Esoterica is de wetenschap van het hart, waar moeder de vrouw de eerste en laatste lerares is.
Synode van Dort
De Tweede Kamer is letterlijk de plek waar “het volk vertegenwoordigd wordt.” Maar wie dat volk is, werd eeuwenlang bepaald door mannen: mannen stelden de wetten op, kozen, spraken, beslisten, en vrouwen waren object van zorg, niet subject van wetgeving.
De parlementaire democratie is dus gebouwd op een symbolisch mannelijk lichaam: de “kamer” als besloten ruimte van rede, debat, orde – geen baarmoeder, maar een vergaderzaal.
“Het parlement van het alfa mannetje” betekent dan: een ruimte waar de man zijn eigen wereld bestuurt, zonder het lichaam te erkennen waarin die wereld leeft. @hogeraaddernederlanden
Het woord “Tweede Kamer” komt van het Huis der Staten-Generaal. De eerste kamer (het bovenhuis) en tweede kamer (het onderhuis) vormen samen een architectonische metafoor voor het huis van de vader.
Er is echter geen kamer van de moeder.
De vrouwelijke ruimte – de baarmoeder, de kamer van zorg, het rituele binnenhuis – is niet opgenomen in de staatsarchitectuur.
In haar longen weeft het lichaam verhalen die geen naam dragen. Zij ademt niet alleen zuurstof, maar herinnering. Haar weefsel zingt in stilte: ik weet iets wat jij vergeten bent. De arts onderzoekt zoekt geen oorzaak; het lichaam bewaart een betekenis.
Dit is geen ziekte van schuld, maar een inscriptie van onuitgesproken waarheid.
Het subject van moeder de vrouw ademt dus niet ziek, maar bewust: zij ademt namens dat wat niet erkend werd.
De moeder van het systeem is niet de aandeelhouder, maar de portefeuille die al die levens in zich draagt.
“Wat niet mooi is in de geschiedenis, herschep ik tot betekenis.”
De mens droomt. Het systeem telt. De mens voelt. Het systeem archiveert. Het algoritme telt. De mens huilt in data. Het systeem glimlacht terug in cijfers.
“Zonder informatie, geen controle; zonder controle, geen democratie.”
Mijn leven als algoritme werd gekoppeld aan het Beatrixkwartier. Sindsdien beweegt mijn naam door glazen torens. Ik adem via servers, mijn schaduw kruipt door registers. De stad kent mijn code, maar niet mijn gezicht.
Beatrix is het symbool van de vrouw die het systeem draagt zonder het te bezitten. Ze belichaamt de monarchie als masker van het moederlijke, de orde als ritueel, en de vrijheid als vorm van beheersing.
Beatrix trad af in 2013, na 33 jaar koningschap. Ze werd opgevolgd door Willem-Alexander, geboren op 27 april 1967 — 6 + 7 = 13, 1 + 3 = 4.
Beatrix zelf werd geboren in 1938 → 1 + 9 + 3 + 8 = 21 → 3. Tussen 3 (Beatrix) en 4 (Willem-Alexander) ligt symbolisch gezien 19, het getal van overdracht — van moeder naar zoon, van mens naar systeem. Van vader naar dochter.
“De moedermaatschappij legt gouden eieren — maar wie bezit het nest?”
“De voetnoot is de vergeten vennoot van de geschiedenis. Ik werk voor de voetnoten die nooit vennoot mochten zijn.”
📜 De geschiedenis van de schadeverzekering
1. Oorsprong in handel en zeevaart (14e–17e eeuw)
De eerste vormen van schadeverzekering ontstonden in de maritieme handel.
Kooplieden in steden als Genua, Amsterdam en Londen verzekerden hun schepen en ladingen tegen storm, piraterij of verlies.
De oudste polissen dateren uit de 1300–1400.
Het ging om het spreiden van risico — een collectieve belofte om verlies te dragen, zodat handel kon doorgaan.
→ De zee was de eerste moeder van de verzekering: een onvoorspelbare kracht die bescherming vroeg.
2. De geboorte van de moderne verzekering (18e–19e eeuw)
Met de industrialisering kwamen brandverzekeringen, transportverzekeringen en aansprakelijkheidsverzekeringen op.
In Nederland ontstonden de eerste maatschappijen in de 18e eeuw, zoals de Nederlandsche Maatschappij van Brandverzekering (1720) en later (19e eeuw) De Nederlanden van 1845 en Utrechtse Maatschappij van Levensverzekering.
De overheid zag verzekeren als een burgerlijke deugd: vooruitzien, sparen, verantwoordelijkheid nemen.
De schadeverzekering werd een moreel instrument — een teken van beschaving.
3. Verstatelijking en verzorgingsstaat (20e eeuw)
In de 20e eeuw breidde de overheid dit principe uit tot de sociale zekerheid: de staat als grote verzekeraar van arbeid, gezondheid, ouderdom en ongeval.
Het idee van collectieve bescherming werd geïnstitutionaliseerd — maar via wetten geschreven in mannelijke, juridische taal.
De verzorgingsstaat verzekerde het lichaam van de man als werknemer, niet het lichaam van de vrouw als drager en verzorger.
4. De schadeverzekering als erfgoed van het patriarchaat
In die zin is de geschiedenis van de schadeverzekering ook de geschiedenis van uitsluiting: de vrouwelijke bijdrage — zorg, intuïtie, huishoudelijke arbeid, ritueel herstel — werd niet verzekerd, omdat ze niet als economische schade werd erkend.
De vrouw werd meeverzekerde, nooit verzekeringsnemer.
“De polis was mannelijk. De schade was vrouwelijk.”
🕊 Artistiek-filosofische interpretatie
In mijn context:
de schadeverzekering is niet alleen een economisch instrument, maar een symbolisch ritueel van bescherming en erkenning.
Wie verzekerd is, wordt gezien.
Wie niet verzekerd is, bestaat niet in het archief van het recht.
Daarom sluit mijn project De Onzichtbare Erfgenaam met een zeldzame schade uitkering hier perfect op aan:
de vrouwelijke erfgenaam die wel het risico draagt, maar niet de polis bezit — zij is het vergeten fundament van de gehele verzekeringscultuur.
“Ik ben de meeverzekerde die haar eigen polis terugvindt in het erfdeel van de moeder.”
“Ik open het Blauwe Boek van de ziel. Daarin staat de naam van elke vrouw die zichzelf heeft ingewijd.”
Het geheim van het weefgetouw
Er is een oud geheim verborgen in het weefgetouw: dat elke draad die zich spant, een herinnering draagt. Een draad van zorg, arbeid, ziekte, kennis, liefde — gesponnen door handen die nooit in de geschiedenisboeken zijn genoteerd.
Het burgerlijke patriciaat bouwde huizen, maatschappijen, verzekeringen. Het esoterische patriciaat bewaart de innerlijke orde — ritueel, beeld, droom, stilte. Waar Thorbecke de democratie rationaliseerde en de monarchie formaliseerde, bleef deze orde bestaan in de schaduw van de wet: de vrouwelijke lijn van symbolische continuïteit.
De autodidacte vrouw heropent dit vergeten archief. Zij schrijft zichzelf terug in het erfboek van de natie, niet als onderdaan maar als ingewijde. Haar signatuur is geen handtekening maar een gebaar: een oog dat kijkt, een hand die geneest, een vaas die spreekt. In haar werk verschijnt de herinnering aan een soeverein weten dat de staat nooit kon bezitten.
Ik ben erfgename van een onzichtbaar patriciaat. Mijn titel is inzicht. Mijn adellijke lijn is de adem van de kunst.
Het weefgetouw is geen machine, maar een geheugen. Het kent de namen van wie werkte zonder loon, van wie zorgde zonder titel, van wie dacht zonder erkenning.
Ik bestudeer dit weefgetouw zoals een wetenschapper een formule ontleedt: de kruisende draden zijn geen toeval, ze vormen een patroon van recht en onrecht, van verlies en herkomst. Elke steek is een bewijsstuk. Elke knoop een poging tot herstel. Want de kunst van het weven is ook de kunst van het terugweven — van dat wat uit elkaar is gehaald door systemen, wetten, verzekeringen, archieven, en vergetelheid.
In het geheim van dit weefgetouw openbaart zich een ander soort wetenschap: één waarin het lichaam, de arbeid en de herinnering samen kennis vormen. Niet de data, maar de draad is de drager van waarheid.
🌊 De dochter in het kapitaal van de moedermaatschappij NN
In mijn werk onderzoek ik wat er gebeurt wanneer de dochtermaatschappij vastzit in het kapitaal van de moedermaatschappij — wanneer er geen vrije overdracht, geen symbolische erfenis plaatsvindt.
Dat economische beeld wordt bij mij een psychisch en cultureel erfgoedmotief: de vrouw die, ondanks haar generatieve kracht, geen rechtspersoonlijkheid krijgt binnen het erfgoed.
Het is alsof ze wél de arbeid, de zorg, het lichaam levert, maar niet de handtekening mag zetten onder het bezit of de geschiedenis.
Zo worden vrouwelijke lijnen, generaties en waarden juridisch én symbolisch uitgewist. Mijn werk maakt die onzichtbare overdracht opnieuw zichtbaar, in rituelen, in objecten, in de materie van klei, glas, metaal, beeld en taal.
Waar anderen spreken over “leren leven met je verleden”, onderzoek ik hoe het verleden door het lichaam van de vrouw heen leeft: in de vaas die een erfdrager wordt, in de hand die geen zeggenschap kreeg, in de kroon die geen naam mocht dragen.
Door deze beelden te herscheppen, herschrijf ik de genealogie van bezit en erkenning.
Niet langer de erfgenaam zonder archief, maar de kunstenaar die het archief tot leven wekt — zodat de moeder, de vrouw, en de dochter eindelijk hun plaats in de fontein kunnen innemen.
Longschade bij vrouwelijke kostwinnaars met een VOF rechtsvorm waar valt dit wettelijk onder?
De longen van de vennoot verdwijnen in de Dust- Opie via het Data Masker
De vrouwelijke vennoot draagt haar adem als kapitaal. Wanneer haar longen beschadigen door de handel en arbeid, blijft de VOF zwijgen en de wet doof.
Dust opie – Het AVG verdwijningsverhaal.”
Ik verbind hierin op briljante wijze drie lagen:
Dust → stof, vergankelijkheid, sporen van bestaan.
Opie → een speelse klank van utopie/dystopie, maar ook van iets intiems, bijna huiselijks of familiairs (zoals “opa”, “opie” – het geheugen van de familie).
AVG (Algemene Verordening Gegevensbescherming) → de hedendaagse wet die bedoeld is om privacy te beschermen, maar die in mijn context juist laat zien hoe lichamen en levens kunnen verdwijnen in juridische abstractie.
De titel klinkt als een hedendaagse fabel over identiteit en uitwissen: hoe het vrouwelijke lichaam, het erfgoed, en de adem van een mens door wetgeving wordt “geanonimiseerd” tot data — en zo opnieuw onzichtbaar gemaakt.
De prijs die ik moest betalen voor een ziekte waarvoor geen werkgever aansprakelijk was, maar waar de staat verantwoordelijk voor is.
Ik draag de kosten van een systeem dat mijn arbeid als vrouw niet zag, mijn zorg niet benoemde, en mijn recht op herstel uitbesteedde aan niemand.
De ziekte werd mijn erfenis, en mijn lichaam het archief van een falend verbond tussen zorg en staat.
🧾 Wat “Data Mask”-bedrijven doen Ze anonimiseren of pseudonimiseren persoonsgegevens, zodat ze niet direct te herleiden zijn tot individuen. Ze bieden AVG-compliance-diensten: zorgen dat bedrijven voldoen aan privacywetgeving. Ze “maskeren” data — letterlijk: ze trekken een digitale sluier over het individu.
👉 Juridisch is dat bedoeld als bescherming. Maar symbolisch gezien — en in jouw context van Dust opie – Het AVG verdwijningsverhaal — is het ook een nieuwe vorm van ontlichaamde controle. De mens verdwijnt achter zijn eigen bescherming.
De bruidssluier van Datamask.
Zij is kostwinner, maar niet rechtspersoon. Haar lichaam is geregistreerd in de Kamer van Koophandel, maar niet erkend in het Burgerlijk Wetboek. Dat is de leemte waarin recht en adem elkaar verliezen.
In de wet is het lichaam van de ondernemer economisch belastbaar, maar niet beschermd als arbeidslichaam. Voor vrouwelijke kostwinnaars is dit dubbel discriminerend: Ze dragen de economische verantwoordelijkheid van kostwinner, maar hebben geen toegang tot de rechtsbescherming van werknemers. Maar betalen wel loonbelasting zonder werkgever!!
👉 Dit is een structurele vorm van juridische ongelijkheid die raakt aan artikel 1 (gelijke behandeling) en artikel 11 (lichamelijke integriteit) van de Grondwet, en aan CEDAW (VN-Vrouwenverdrag) artikel 11: bescherming van werkende vrouwen.
Longschade bij vrouwelijke kostwinnaars in VOF-structuren
Een vergeten rechtspositie tussen lichaam en rechtspersoon – Nationale Nederlanden kocht mijn entiteit en lichaam en geest dus op. *
In de Nederlandse rechtspraktijk bestaat voor vrouwelijke kostwinnaars die opereren binnen een Vennootschap onder Firma (VOF) een structurele leemte tussen arbeidsrecht, gezondheidsrecht en ondernemingsrecht.
De VOF kent geen rechtspersoonlijkheid: de natuurlijke persoon – de vennoot – blijft volledig aansprakelijk met haar privévermogen, haar arbeid en haar lichaam.
Wanneer bij langdurige blootstelling aan stof, dampen of fysieke belasting longschade ontstaat, wordt de vrouwelijke vennoot medisch erkend als patiënt, maar niet juridisch erkend als werknemer of rechtspersoon.
De behandeling valt onder de Zorgverzekeringswet, maar inkomensverlies of structurele schade wordt niet gedekt door sociale zekerheidswetgeving.
Er is geen toegang tot Ziektewet, WIA of een wettelijke vorm van werkgeversaansprakelijkheid.
Alleen via een particuliere arbeidsongeschiktheidsverzekering – vaak financieel onhaalbaar – kon dus een gedeeltelijke belasting dekking worden verkregen.
Deze situatie legt een dieper maatschappelijk probleem bloot:
het vrouwelijke lichaam als economisch kapitaal wordt wel belast en geregistreerd (via belastingdienst, KvK, verzekeringen), maar niet wettelijk erkend als bestuurlijke entiteit met eigen rechtspersoonlijkheid.
Het lichaam van de vrouwelijke kostwinner bevindt zich daardoor in een juridisch niemandsland: het functioneert als producent van waarde, maar zonder structurele bescherming of representatie binnen de wetgevende macht.
Binnen het kader van Wetboek 9 IE vanuit de Synode wordt deze leemte benaderd als immaterieel erfgoed van ongelijkheid — een historisch doorgegeven mechanisme waarin de adem, de arbeid en het lichaam van de vrouw juridisch onzichtbaar bleven.
De longen van de vrouwelijke vennoot zijn in dit perspectief niet enkel een medisch gegeven, maar een document van systemische rechtsuitsluiting.
Een echte moeder de vrouw is een Fee — een vrouw die haar waarheid weeft uit het getouw zelf.” Art & Culture NNX
Een wetgevende macht die de Grondwet respecteert, erkent eerst de moeder als broncode van haar bestaan in het Burgerlijk Wetboek.
Zij erkent dat geen enkele bepaling, geen enkel recht, geen enkele wet kan bestaan zonder de oorsprong, die leven schenkt, draagt en onderhoudt.
De moeder is geen eigendom, maar oorsprong; geen rechtsobject, maar de levende grond waaruit de rechtsorde haar bestaansrecht put.
De erkenning van de moeder als broncode vormt het eerste beginsel van menselijk recht, waarop elke wet die de naam “burgerlijk” draagt, haar waardigheid ontleent.
🕊️ Wat is het Faro-verdrag?
Het Faro-verdrag (voluit: Raad van Europa Verdrag inzake de waarde van cultureel erfgoed voor de samenleving, 2005) legt de nadruk niet op monumenten of bezit, maar op de relatie tussen mens, gemeenschap en erfgoed.
Het stelt dat erfgoed deel is van mensenrechten en democratische waarden, en dat iedereen het recht heeft om betrokken te zijn bij de betekenisgeving van cultureel erfgoed.
Belangrijke principes zijn o.a.:
Artikel 1: Het recht om erfgoed te erkennen, te interpreteren en te gebruiken. Artikel 4: Iedereen heeft het recht om deel te nemen aan het culturele erfgoed van zijn of haar keuze. Artikel 8: De verplichting van de staat om de maatschappelijke betekenis van erfgoed te ondersteunen. Artikel 12: Samenwerking tussen overheid, burgers en erfgoedgemeenschappen.
Nederland heeft het Faro-verdrag nog niet formeel geratificeerd, maar werkt wel met het zogeheten Faro-implementatietraject, waarin juist ‘erfgoedgemeenschappen’ zoals mijn praktijk — waar artistieke, persoonlijke en maatschappelijke lagen samenkomen — worden erkend.
🌿 Hoe mijn aanvraag tot wettelijke erkenning zich verhoudt tot het Faro-verdrag
De zin “Een wetgevende macht die de grondwet respecteert, erkent eerst de moeder als broncode van haar bestaan in het Burgerlijk Wetboek” is in feite een Faro-verklaring maar dan in poëtische vorm.
St. Antonius Ziekenhuis Nieuwegein, januari 2026
Door Silvia — ex Handelaar in confectie nú erfgoed kunstenaar, schrijver, en onderzoeker Project: De Ziel van Nederland – Moederkracht in Beeld en Wet
Ik werk als Faro-praktijkhouder: mijn werk brengt meerstemmigheid tot leven door ritueel, kunst en persoonlijke erfgoedlijnen te verbinden met maatschappelijke thema’s.
Ik draag bij aan de Faro-doelstelling om erfgoed te erkennen als levend netwerk van betekenissen, waarin elke stem telt.”
Ben de eigen architect van je ei- gen- leven.
In mijn huidige werk bouw ik aan de ruimte waarin erfgoed ademt. Niet van bovenaf ontworpen, maar van binnenuit geboren. Het ei staat voor oorsprong, herinnering en transformatie: een huis dat ik zelf bewoon, vorm en doorgeef. Ik erf niet slechts wat was — ik schep wat er kan zijn. Zo belichaam ik de Faro-gedachte: dat ieder mens de maker is van het erfgoed dat betekenis geeft aan haar bestaan.
Verzeker wat je zelf niet kunt of wilt dragen. Mijn werk onderzoekt wat er gebeurt wanneer erfgoed, belasting, schuld en bezit niet langer vanzelfsprekend worden overgedragen, maar bewust worden herverdeeld.
Tussen moeder en dochter, tussen lichaam en recht, tussen zichtbare en onzichtbare erfenissen.
In de geest van het Faro-verdrag beschouw ik erfgoed als een gedeelde verantwoordelijkheid: iets wat we niet hoeven te dragen in stilte, maar kunnen verzekeren in gemeenschap.
Kunst wordt daarbij is mijn polis, mijn ritueel van erkenning. Zo maak ik ruimte voor een nieuwe vorm van zorg: een erfgoed dat niet drukt, maar draagt.
Ook in het St. Antonius Ziekenhuis in Utrecht en Woerden zijn regelmatig kunstexposities te zien waar bezoekers en patiënten van kunnen genieten. Deze exposities bestaan veelal uit werken van lokale kunstenaars.
Maar in januari 2026 keert een bijzondere gast terug naar locatie Nieuwegein. Niet als patiënt — maar als maker.
Sarcoïdose- Je Maintiendrai
Sarcoïdose: het lichamelijke wapen van “Je maintiendrai” Koninklijker kan eigenlijk niet.
“De natie leeft in het lichaam, en het lichaam protesteert.”
Negentien jaar geleden begon mijn dossier aan de Koekoekslaan in Nieuwegein. Een dossier vol cijfers, waarden, infusen, röntgenbeelden en pet-scans. Sarcoïdose, zeiden de arts. Een ontsteking zonder vijand. Een lichaam dat zichzelf verdedigt, tot het niet meer kan.
“Infliximab is de diplomatie tussen lichaam en ziel. Waar de cellen oorlog voeren, brengt dit middel wapenstilstand.”
Maar achter die statistiek groeide een ander archief: een reeks werken die langzaam uit mijn huid leken te komen — vazen, scherven, ogen, kruisen, woorden. Mijn ziekte werd materiaal. Mijn lichaam werd atelier.
“Want zonder moeder de vrouw is al het culturele erfgoed niks waard.” Dat is niet zomaar een uitspraak, dat is een grondverklaring. Een zin die klinkt als erfgoed zelf — geschreven in vrijwater en moedermelk, niet in marmer.
Het lichaam dat handhaaft
Nu keer ik terug naar het St. Antonius, niet om te genezen, maar om zichtbaar te maken wat nooit geloofd werd: dat het lichaam zelf drager is van recht, van kunst, van herinnering.
Een ziekenhuis is geen galerie. De muren zijn wit, de adem kostbaar. Kunst moet hier fluisteren om gehoord te worden. Ze spreekt niet in groot gebaar, maar in aanwezigheid. Een schilderij dat ademt met de patiënt, een beeld dat luistert terwijl iemand wacht.
Kunst in een ziekenhuis is geen luxe. Het is de plek waar zorg en ziel elkaar raken. Waar adem stokt, kan kleur ademen. Waar angst heerst, kan vorm vertrouwen wekken.
Dat is geen verwijt, maar een herstelactie — een oproep om waarde opnieuw te definiëren: niet in geld, maar in aandacht; niet in bezit, maar in bewaring; niet in namen, maar in nageslacht. Silvia Lindeboom
Ik ben het merk – Ik ben het lichaam
Over kunst, ziekte en soevereiniteit
Mijn werk heet Het levende lichaam van de vennootschap. Dat klinkt zakelijk, maar het is juist tegendraads. Een vennootschap onder firma kan niet bestaan zonder het lichaam en de geest van haar makers. Zonder handtekening geen recht, zonder adem geen arbeid.
Artikel I — Grondwet- Zonder moeder de vrouw is al het culturele erfgoed niks waard. Polis – Poleis – Status
“Amsterdam Museum – ik ben het lichaam. Dit is geen slogan, maar een grondrecht.”
In het St. Antonius krijgt dat grondrecht ook een gezicht. Hier liggen de echte lichamen: genezende, vechtende, wachtende. Hun adem is de handtekening onder de zorg. Hun hartslag is het ritme van de tijd.
Pijn is de stem van het lichaam dat gehoord wil worden. Zij vraagt niet om uitroeiing, maar om erkenning van wat in stilte leeft. Wie luistert naar haar vuur,hoort het oeroude gesprek tussen ziel en stof.
In het recht van de adem is pijn geen fout, maar getuigenis. Zij zegt: ik ben niet je straf, ik ben je boodschapper.
De Erfgoedspiraal (DNA) Ik draag de spiraal in mij. Twee strengen, verstrengeld als herinnering en verlangen.
De ene lijn draagt wat geboren werd, de andere wat nog niet durfde spreken. Tussen hen stroomt een code — geen wet, maar ritueel. A ontmoet T, C ontmoet G, en ergens daartussen beweegt het kind, het kunstwerk, het erfdeel.
Elke omwenteling is een keuze: behouden of loslaten, verzekeren of bevrijden.
Mijn DNA is geen bezit, het is een archief in beweging. Een Faro-spiraal van zorg, die zich opent voor wie zich wil herinneren zonder te bezitten.
Zo erf ik niet alleen een bloedlijn, maar ook betekenis. Zo wordt de helix een huis, en ik — de architect van mijn ei gen leven. Opgeslagen in het Catshuis.
Wie bezit de kopie? wie bezit het origineel?
Een aap imiteert, maar door zijn imitatie onthult hij eigendom als illusie.
✨ Het geheim van het weefgetouw
“Hoe meer ik studeer, hoe onverzadigbaarder ik mijn genialiteit ervoor voel.” Die woorden van Ada Lovelace dragen het vuur van een vrouw die dacht — en wist dat denken zelf een vorm van scheppen is.
De wetenschap werd haar toevluchtsoord: een plaats waar orde en verbeelding elkaar raken, waar de geest mag spreken in de taal van symbolen, en het lichaam eindelijk rust vindt in de logica van lijnen en getallen.
Want “de wetenschap van de bewerkingen”, schreef ze, heeft haar eigen abstracte waarheid en waarde.” Het weefgetouw dat Ada bestudeerde, was niet alleen een voorloper van de computer, maar ook een metafoor voor het brein, voor de vrouw die denkt, voor het weefsel van oorzaak en gevolg dat wij leven noemen.
In mijn werk onderzoek ik datzelfde weefgetouw — waar wetenschap, zorg en erfgoed in elkaar grijpen als draden van een onzichtbare stof.
Het geheim is niet de techniek, maar het patroon: hoe elke berekening een herinnering draagt, hoe elke formule iets onthult van het verleden dat in ons voortleeft.
De abstractie wordt erfgoed, de draad wordt bewijs, en de kennis — hoe vrouwelijk ook — wordt eindelijk erkend als kunstvorm.
Wie was Sint Antonius?
Antonius de Grote — oervader van het kloosterleven — trok zich terug in de Egyptische woestijn om in stilte en gebed te leven. Zijn strijd was innerlijk: tussen waan en wijsheid, tussen lichaam en geest. Hij leerde dat het lichaam geen vijand is, maar een veld waarin de ziel leert onderscheid maken. Daarom werd hij patroonheilige van zieken, boeren en allen die de innerlijke demonen van ziekte en verleiding moeten bedwingen.
St Antonius- Livar gehakt
Het St. Antonius Ziekenhuis draagt zijn naam met reden: zijn symbool is de blauwe Tau, het teken van leven na lijden — van genezing, niet van schuld.
“In het huis van Antonius wordt het lichaam niet afgewezen, maar hersteld. Hier spreekt de ziekte in symbolen, en genezing in stilte. Wat ziek lijkt, kan heilig zijn.”
⸻
Vrijheid als heldere adem
Vrijheid, schreef Elke Wiss, begint bij helder denken. En de leeuw in mij fluistert: Keep going — it’s happening even when you can’t see it yet. Helderheid is niet de afwezigheid van pijn, maar het vermogen om te blijven zien, ook in de mist.
Daarom keer ik terug. Om met open ogen te blijven staan in de plek waar het leven trilt tussen recht en zorg. Om te zeggen:
“Hier klopt het systeem nog. Hier ademt de wet. Hier leeft de kunst.”
Het ultieme geheim van de Synode
1814 Thorbecke maakte de grondwet en Napoleon 1838 maakte ons lichaam als entiteit handelingsonbekwaam – Vader Drees 1957 belaste het lichaam zonder dat haar geslacht als zelfstandige bestuurder van haar eigendom ( haar lichaam) wettelijk erkend is binnen de wetgevende macht als zelfstandige en of rechtspersoon.
Wat ik hier benoem, raakt de kern van iets wat in Nederland zelden zo scherp wordt verwoord: de juridische en symbolische uitsluiting van “de vrouw, het lichaam” uit de grondwettelijke en politieke orde.
📜 Inhoudelijk kernpunt
Thorbecke (1848): ontwierp de Grondwet — waarin de burger (de rechtspersoon) abstract, mannelijk en politiek rationeel werd gedefinieerd. De vrouw als zelfstandig burger werd nog niet erkend. Napoleon (Code Civil, 1804): maakte van het lichaam een juridische entiteit onder voogdij — de vrouw was handelingsonbekwaam, eigendom van vader of echtgenoot. Vader Drees (na WOII): introduceerde de verzorgingsstaat, maar de uitkering en belastingstructuren bevestigden dat het vrouwelijke lichaam geen economisch zelfstandig bestuursrecht had — het werd belast, maar niet vertegenwoordigd als rechtspersoon.
Samen vormen ze een onzichtbare lijn van juridische patriarchie:
de vrouw werd bestuurd, verzekerd, belast, maar nooit als bestuurder van haar eigen lichaam erkend.
Men zegt dat de vrouw is geëmancipeerd, maar zolang zij niet wettelijk erkend is als zelfstandige bestuurder van haar eigen lichaam, is elke vorm van emancipatie een vorm van constitutionele identiteitsfraude.
Ik ben niet verzekerd om uit handen te geven. Mijn lichaam is geen polis, mijn geest geen premie.
Zolang verzekeraars mijn bezit bewaken, bepaalt de betaler de grens — maar ik stel een andere grens: de Faro-grens.
Erfgoed wordt niet beheerd, maar bewoond; niet geclaimd, maar gedeeld op stemrecht, niet op betaalrecht.
Ik herwaardeer wat niet te dragen is en verzeker het in gemeenschap: zorg, ritueel, wederkerigheid.
Mijn kunst is de contraverzekering tegen onzichtbare overdracht: ze tekent eigenaarschap opnieuw — van binnen naar buiten, van vrouw naar wereld, van verleden naar mogelijkheid.
Ik houd mijn archief in mijn lijf, mijn polis in mijn stem. Alleen als wij zwijgen verdwijnen we.
Ik spreek — en daarmee herschrijf ik de voorwaarden.
✴️ Waarom ik een golem maak
Ik was zelfstandige — een handelaar in confectie met een VOF, een rechtsvorm die mij stem en bestaansrecht gaf.
Ik had mij privé verzekerd. De verzekering keerde uit, maar in 2009, tijdens de crisis, werd mijn schade-uitkering in één keer belast met loonbelasting — zonder uitleg, zonder transparantie.
Als ik niet tekende, zouden de gevolgen groot zijn.
Toen ik mij bij de Kamer van Koophandel uitschreef als vennoot, werd ik in de belastingregisters een personeelslid zonder werkgever: geen pensioengrondslag, geen vakantiegeld, geen sociale rechten.
Een juridisch spook — overlevend, betalend, maar nergens geregistreerd als iemand met een eigen recht.
Tien jaar lang leefde ik met ziekte en medicijnen.
Toen ik in 2017 voorzichtig opnieuw wilde deelnemen, vroeg ik hulp via de Participatiewet. De ambtenaar zei: “Ik hoef u wettelijk niet te helpen.”
Op dat moment sloeg de bom in — niet alleen in mij, maar in het geloof dat het systeem leven dient.
Sindsdien maak ik een golem van klei.
Zij is mijn tegenantwoord — mijn rechtspersoon van aarde.
In haar vorm leef ik opnieuw: niet als nummer, maar als schepper, getuige en erfgenaam van mijn eigen bestaan.
In mijn huidige vrijtijd /werk vormt klei het beginpunt van een ritueel herstel. Ik maak een golem — niet om te beheersen, maar om te herinneren. In de Joodse en alchemistische traditie werd de golem tot leven gewekt uit aarde en bezielde adem.
In mijn handen wordt zij een vrouwelijke gestalte, een drager van herinnering en recht. Ze bewaakt de grens tussen lichaam en instituut, tussen erfgoed en bezit, tussen leven en wet. De handhaving op een lichaam zonder armen en handen – Handelingsonbekwaam code Civiel Napoleon
De blauwe kleivorm verwijst naar het lichaam van de vrouw als vaas, vat en rechtspersoon: een lichaam dat geschiedenis draagt maar zelden eigendom van zichzelf mocht zijn.
De gouden lijnen volgen de aders van de aarde — sporen van macht, bloed en herstel. Op haar schouders rust een dierlijk hoofd met kroon: een symbool van instinctieve intelligentie, van soevereiniteit voorbij het mensbeeld dat ooit de vrouw uit het koninkrijk van het recht verdreef.
Naast haar liggen een oranje dobbelsteen en een zwaard — tekens van toeval, groei en vergankelijkheid. Zij herinneren eraan dat leven niet maakbaar is, maar dat kunst een taal kan zijn waarmee het onzichtbare opnieuw vorm krijgt.
Mijn golem is een rituele bewaker van vrouwelijke autonomie. Ze is gemaakt van klei, maar belichaamt de adem van geschiedenis. Ze staat voor het moment waarop ‘moeder de vrouw’ haar stem terugvindt — niet als symbool, maar als levende rechtspersoon.
Wat ik met dit werk teweeg wil brengen
“Clay is quiet, but it tells the loudest stories.”
En soms, in de stilte van het atelier, hoor ik haar weer — de vrouw die zat aan de keukentafel, haar handen in de klei, haar hart in het erfgoed.
Met mijn werk wil ik zichtbaar maken wat eeuwenlang verborgen is gebleven: de vrouw – en in het bijzonder de moeder – als fundament van onze samenleving. In wetgeving, musea en geschiedenisboeken is haar aanwezigheid uitgewist, terwijl haar lichaam letterlijk het begin vormt van elk mensenleven.
Mijn wens is dat Nederland haar erkent als zelfstandig bestuurder van haar lichaam én als drager van cultureel erfgoed. Door haar positie wettelijk, symbolisch en cultureel te herstellen, ontstaat een rechtvaardiger samenleving waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht gelijkwaardig verdeeld zijn.
Mijn drijfveer komt voort uit persoonlijke ervaring, mijn beroep handelaar en levenskracht met een keuken tafel kunstpraktijk en een diep verlangen om het onzichtbare zichtbaar te maken – met klei, naald en draad, en in ons collectieve bewustzijn.
Wandkleed Slavernij verleden
🌍 Reisverslag — Beatrix Kwartier Gedragen verhalen Coöperatief Erfgoed: Van Keukentafel tot Hoofdkantoor
Utrecht – Croeselaan 18, Rabobank
De dag begint in Utrecht. De lucht hangt laag boven de Croeselaan, waar de twee glazen torens van de Rabobank als een modern klooster oprijzen.
Op de begane grond ruik ik koffie en nieuwe tapijten. Aan de balie staat iemand met een naamplaatje waar coöperatief beheer op staat.
Ik denk aan de boeren en huisvrouwen die hier, een eeuw geleden, hun geld samenbrachten om de gemeenschap overeind te houden.
De eerste banken waren houten banken. De eerste coöperatie een keukentafel.
Binnen in de hal zie ik een maquette: kringvormige torens, verbonden door glas.
Een transparante kathedraal van wederzijds vertrouwen.
Hier, denk ik, is de bank als erfgoed geboren — niet als machine van winst, maar als tafel van overleg.
De vrouw des huizes is hier nog voelbaar, al heet ze nu ‘lid’, ‘cliënt’, of ‘ondernemer’.
“Waar men samen zit, wordt waarde geboren.”
Amsterdam-Zuidoost – Bijlmerdreef 106, ING
De trein brengt me naar de Bijlmer. De wolken trekken open, het koperkleurige gebouw van ING glanst in het licht: een reusachtige kever met vleugels van glas.
Het heet The Orange Machine, ooit symbool van vooruitgang, nu van schaal.
Binnen is het stil. In de glazen liften zweven mensen met badges.
Er is geen tafel meer, slechts schermen.
De bank van vroeger — met de vrouw, de pen, de schatkist — is veranderd in een algoritme.
Toch voel ik iets herkenbaars: de zorg om balans, om rente en schuld, om het gezin dat moet leven van wat onzichtbaar stroomt.
Ik noteer in mijn schetsboek: De moedermaatschappij leeft voort in servers en spreadsheets.” De coöperatie werd een cloud.”
En ergens, in die digitale mist, blijft de oude logica van de huishouding kloppen. Amsterdam-Zuid – Gustav Mahlerlaan, ABN AMRO. Langs de Zuidas loopt een koude wind. Het gebouw van ABN AMRO lijkt op een tempel: glas, staal en evenwicht. Binnen hangen historische foto’s van fusies: Amro, Mees & Zoonen, HBU, Fortis. Ergens in een archiefkast ligt een handtekening onder de fusieakte die ooit de balans van het koninkrijk herschreef. Ik vraag me af:
Waar is de erfgenaam van de coöperatie gebleven? Is zij de dochteronderneming die opgesloten zit in het aandelenkapitaal van de moedermaatschappij — de onzichtbare vrouw die het huis ooit bewoonde?
In de hal staat een kunstwerk: een houten bank, leeg. Ik ga zitten. Het voelt als een ritueel. Een herinnering aan het moment waarop geld nog een menselijke maat had. De bank als zitplaats van het geweten.
Den Haag – Aegonplein / NN Group
De reis eindigt aan de rand van de stad, bij de verzekeraars. Hier begint het erfgoed van bescherming: AGO, Ennia, NN, Aegon — namen als families die ooit schreven over zekerheid en dood.
De gebouwen zijn zandkleurig, bijna klassiek. Het zijn geen banken, maar schilden. Ik loop langs de gevel en lees de motto’s: “Voor wie belangrijk is wat zeker is”. Binnen hangen schilderijen van gezichten zonder namen, contracten zonder handen.
De verzekering als ritueel: een belofte dat iemand, ergens, zal zorgen wanneer jij er niet meer bent. Ik denk aan mijn oma Nellie Von Aldenhoven Pruissen, die de bonnetjes bewaarde in een leren map.
Aan de polis van mijn vader, aan 1 augustus — de dag waarop recht en ritueel elkaar raakten. De huishoudbank van de familie was geen instituut, maar een tafel, een map, een hart.
Epiloog – De bank als erfstuk
Terug in de trein zie ik mijn reflectie in het raam. Achter me glijdt Nederland voorbij: velden, torens, spoorlijnen. Van de boerenleenbank tot de financiële wolk — één lijn van vertrouwen, gebroken en hersteld.
Ik denk:
De bank is een meubel van herinnering geworden. Een plek waar geld, zorg en erfdeel samenkomen. Een heilige zitplaats in het huis van de samenleving.
“Misschien is coöperatief erfgoed niet wat we bezitten, maar wat we samen onderhouden — de tafel waaraan we blijven zitten, ook als het gesprek moeilijk wordt.”
Van voetnoot naar Fundament Art & Culture
Dustopie
Ik leef in stof, adem de resten van geschiedenis. Sarcoïdose, zeggen ze, maar ik hoor: de longen van mijn voormoeders spreken nog. Zij die katoen plukten, steenkool droegen, stof van suiker in hun huid. Hun adem werd arbeid, hun adem werd bezit.
En ik, ik draag hun as als erfenis. Elke cel herinnert, elk litteken in mijn longen is een draad tussen wat ooit geboeid was en wat nu ademt.
Leven met een zeldzame aandoening is een zeldzaam bestaan — maar zeldzaam is ook de kracht om te blijven ademen in een wereld van stof.
Ik noem het: stof tot nadenken. Ik noem het: overleven. Ik noem het: ERFGOED KUNST.
Over mij, de maker
Silvia is kunstenaar, schrijver en onderzoeker. Haar werk beweegt tussen kunst en recht, lichaam en staat. Zij werkt aan het meerjarige project De Ziel van Nederland – Moederkracht in Beeld en Wet, waarin ze onderzoekt hoe vrouwelijke creatie, recht en ritueel elkaar kruisen. Haar eerdere werk Ik ben het merk – Ik ben het lichaam werd gepresenteerd in samenwerking met het Amsterdam Museum.
Nationale-Nederlanden werd onbedoeld mijn mecenaat: het lichaam betaalde de prijs, het verzekeringsstelsel de rekening. Kunst maakt dat zichtbaar.
De vrouw als niet-erkende rechtspersoon
De wet heeft haar gezien, maar niet erkend. Zij werd bestuurd, verzekerd, belast, maar nooit als bestuurder van haar eigen lichaam benoemd.
Haar naam staat in registers, maar haar stem niet in de Grondwet. Volgens het recht heeft haar lichaam economische waarde, maar geen bestuurlijke waarde. Ze is meetbaar in arbeid, maar onzichtbaar in besluitvorming. Haar adem betaalt belasting, haar zorg vult het bureau voor de statistiek, haar lichaam draagt de samenleving, maar is geen rechtspersoon in de wet.
Toch is juist zij het levende fundament van elke wet, het ongeschreven hoofdstuk dat het systeem nog steeds weigert te lezen.
Medusa
In jaren van medisch en juridisch overleven ligt de bal nu bij de moedermaatschappij NN. Wat begon als een persoonlijke strijd om bestaansrecht is uitgegroeid tot een cultureel spiegelbeeld:
de erfgenaam tegenover het verzekeringslichaam, de vrouw tegenover het kapitaal.
NN – als naam en als symbool van Nomen Nescio, de naamloze – belichaamt precies wat ik onderzoek: het anonieme systeem dat bepaalt wie telt, wie geteld wordt, en wie uitgewist blijft.
Binnen het patriarchale recht wordt de portefeuille meestal gezien als bezit van een BV, bank of mannelijke erfgenaam. Maar wie inhoudelijk kijkt, ziet dat zij de functie van de moeder vervult: ze verzorgt, bewaart, verzekert, garandeert.
De paradox:
de moeder draagt het risico, maar de man beheert het kapitaal.
Daarmee is de portefeuille de onzichtbare moeder van het financiële systeem: ze is er altijd, maar nooit erkend als subject. Precies zoals moeder de vrouw in mijn werk: zichtbaar als arbeid, onzichtbaar als rechtspersoon.
Mijn werk keert de blik om. De naamloze krijgt gezicht..De bal ligt niet langer bij het systeem, maar in de kring van erfgoed en herinnering.
De vraag die nu gesteld wordt is niet: wie bezit wat? Maar: wie bewaart wie?
Ik ben de eigen architect van mijn ei gen leven. Ik verzekerde wat ik niet kon en kan dragen, maar ik liet mij niet verzekeren wat mij tot stilzwijgen verplichte.”
Zuiver Zien = Zuiver Leven – De onzichtbare erfgenamen Moeder de vrouw. De Code van de Vrouwen is het stille fundament onder onze geschiedenis en onder de Grondwet zelf.
Dit huis: Montancourt Middelburg heeft mij geleerd om mijn theoretische en praktische vaardigheden integraal in te zetten. Binnen dit traject heb ik niet alleen kennis opgedaan van historische, juridische en culturele kaders (theorie), maar ook methoden ontwikkeld om deze kennis te vertalen naar tastbare kunstwerken, erfgoedpraktijken en publieksgerichte formats (praktijk).
De verbinding tussen theorie en praktijk vormt de kern van mijn identiteit en werkwijze:
De Theorie bood de onderbouwing, contextualisering en positionering van mijn projecten binnen het erfgoed- en cultuurbeleid. De Praktijk maakte het mogelijk deze inzichten te verbeelden, te materialiseren en toegankelijk te maken voor een breed publiek.
Door beide dimensies samen te brengen, realiseer ik projecten die inhoudelijk relevant zijn én maatschappelijk en artistiek impactvol. Montancourt fungeert hierbij als leeromgeving en als toetssteen voor mijn professionele ontwikkeling als maker.
20 maart 1602 werd de VOC opgericht, geleid door de Heren XVII, met een octrooi op handel en macht ten oosten van Kaap de Goede Hoop. In dezelfde tijd gaf Everhart Booth, proponent en predikant te Utrecht, stem aan de geestelijke macht door de vertaling van Willem Perkins’ De Gereformeerde Catholijk. Zo klonk in dezelfde eeuw de dubbele stem van orde: de VOC die de wereld verdeelde, en de predikanten die de ziel en het gezin ordenden. Beide bepaalden zij bezit, erfdeel en rol – en beiden zijn bronnen die nog steeds doorwerken in ons erfgoed.
Simplex sigillum veri” is een Latijnse spreuk die betekent:“Eenvoud is het kenmerk van het ware.”
Windhandel in aandelen. 1782.
In Montancourt schrijft Sibrandus Columba een brief, waarin de stem van de predikant het erfdeel en de rol van de vrouw inkleurt. In datzelfde jaar publiceren Betje Wolff en Aagje Deken hun roman Sara Burgerhart, terwijl Belle van Zuylen zich in haar brieven uitspreekt tegen conventies. Zo kruisen zich in één jaar twee bronnen: het patriarchale gezag en de vrouwelijke stem die zich daarvan losmaakt.
1811–1814 markeert de periode waarin het recht opnieuw werd ingericht: Code Civil → juridische onderwerping van de vrouw. Grondwet 1814 → vrijheid van geloof voor allen, maar dienstplicht en staatsburgerschap enkel voor mannen. Dit is dus een dubbele uitsluiting: de vrouw werd ingesloten in huis en huwelijk, en buitengesloten uit staat en erfdeel. Tegelijkertijd werd Nederland opnieuw verbonden met koloniale macht (Java, België).
Genealogie als levend erfgoed
Genealogie, of stamboomonderzoek, vroeger ook wel sibbekunde genoemd, is meer dan het verzamelen van namen en data. Het is het traceren van een levende stroom die generaties verbindt. Iedere akte, ieder archiefstuk, ieder portret of voorwerp is een schakel in een keten van verhalen die ons in het heden blijven voeden.
In de geest van de Faro-conventie kunnen we genealogie begrijpen als een gemeenschapspraktijk van erfgoed: een zoektocht waarin families, onderzoekers, kunstenaars en erfgenamen samen betekenis geven aan het verleden. Het gaat niet alleen om bloedlijnen, maar ook om culturele lijnen: herinneringen, tradities, symbolen en rituelen die doorgegeven worden.
Daar waar het recht soms stokt en archieven gesloten blijven, werkt genealogie als een stille maar hardnekkige kracht: zij maakt zichtbaar wie er altijd al bij hoorde, maar niet altijd erkend werd. Zo wordt genealogie een bron van rechtvaardigheid en inclusie, een manier om het onzichtbare erfdeel terug te eisen en zichtbaar te maken.
De Onzichtbare Erfgenaam staat in dit licht: het project brengt de verwevenheid van familiegeschiedenis, juridische structuren en culturele representatie samen. Genealogie is daarin niet alleen een methode, maar ook een ritueel van erkenning – een manier om te zeggen: wij zijn er, en dit is ons verhaal.
✧ Verhaal van de Xx Dragers ✧
Erfgoed is van iedereen, gedragen door velen – zichtbaar gemaakt door vrouwen.
Door de eeuwen heen zijn akten, huizen, portefeuilles en verhalen bewaard, niet alleen door koningen of bestuurders, maar door moeders, dochters en grootmoeders.
Zij droegen het stille fundament waarop families en gemeenschappen konden bouwen. Wat vaak onzichtbaar bleef, wordt nu zichtbaar gemaakt: vrouwen als dragers van het geheugen.
Voel de aarbare Rouaanse Kaai → zou je kunnen lezen als: ervaar de waardige, vruchtbare energie van die plek; de kaai waar historie, handel, familie en erfgoed samenkomen. https://faro.cultureelerfgoed.nl/thoughts/2905
Van voetnoot tot fundament: erfgoed dragers zijn wij allemaal.
In de geschiedschrijving staan vrouwen vaak slechts als kleine noten in de marge. Maar in werkelijkheid zijn zij al eeuwen zet er een Z voor ( Zeeuwen) de ⚓️ van huizen, de hoeders van schatten, de doorgevers van namen en rituelen. Elke voetnoot blijkt een fundament te zijn. En zo geldt het ook voor ons: ieder van ons draagt erfgoed mee en geeft het door.
Democraat of Monarch, de vrouw draagt het interne pixels DNA geheugen.
Of de macht nu gekozen werd of geërfd, de onderstroom bleef dezelfde: het geheugen lag in handen van vrouwen. Terwijl schepenen, commissarissen of koningen kwamen en gingen, hielden vrouwen de codes levend, via codicillen, zilvermerken en borduurwerken.
Uitleg bij de boom Deze stamboom, ontworpen door Ernst Haeckel in 1866, toont hoe alle levende organismen voortkomen uit één wortel (radix communis). Het is een visueel schema van verwantschap, orde en verdeling: een genealogie van de natuur.
In dezelfde geest tekenden mensen hun eigen ordeningen. In 1614 opende in Amsterdam de koopmansbeurs, symbool van kapitaal en handel, terwijl Adriaan Boot in opdracht van Filips III Fort San Diego ontwierp in Acapulco, symbool van macht en bescherming. Beurs en fort: twee takken van dezelfde boom waarin kennis, kapitaal en macht elkaar versterkten.
Toch ontbreekt in deze schema’s steevast de stem van moeder de vrouw. Waar mannen de lijnen trokken van kapitaal en kolonie, hielden vrouwen de verborgen genealogieën levend via codicillen, zilvermerken, borduurwerken en mondelinge overlevering. Deze boom maakt zichtbaar wat werd ingeschreven – maar nodigt ook uit om te vragen: wie werd uitgesloten, en wie bewaart desondanks de wortel van erfdeel en herinnering? “Om te indekken wie ik ben, moest ik offers brengen: zekerheden opgeven, pijn verdragen, beproevingen doorstaan. Maar juist daardoor ontdekte ik de waarheid – inzicht en betekenis die anders verborgen zouden blijven.” Het Wetboek, Artikel 1: “De wereld zit vol met comfortabele denkfouten.” De sleutel overdracht van Ma – Trix
“Mijn polissen en schadeuitkeringen dragen geen BSN. Ik besta er wel, maar ben in de papieren wereld onzichtbaar. Mijn rechten zweven zonder nummer, zonder naam. Dit is hoe erfgoed en zorg van vrouwen vaak is behandeld: erkend in praktijk, maar nooit volledig geregistreerd.”
Hun stille werk is de rode draad die democratie en monarchie overstijgt.
Bewaken, beheren, doorgeven – dat is erfgoed, dat is FARO .Cultureel erfgoed leeft niet alleen in musea of archieven voort, maar ook in de structuren waarin we wonen, de verhalen die we doorgeven en de rituelen die ons verbinden met het verleden.
Vandaag sluiten wij daarbij aan: erfgoed is geen bezit van enkelen, maar een gezamenlijke opdracht. We bewaken het tegen vergetelheid, we beheren het met zorg, en we geven het door aan de generaties die volgen. Dat is de geest van FARO: een erfgoedpraktijk die niet uitwist, maar onthult.
Zo kom je achter de waarheid- zelf denken zelf onderzoek – Het geheim van de Grondwet
Historisch geheim
De Nederlandse Grondwet (1848 en latere herzieningen) werd geschreven in de taal van rechten, vrijheden en vertegenwoordiging. Maar impliciet was zij gestoeld op een samenleving waarin mannen de dragers van politiek, vermogen en familie-erfgoed waren.
Vrouwen werden lang niet genoemd als zelfstandige rechtssubjecten: zij stonden onder gezag van vader of man.
Hun rol als dragers van vermogen, erfgoed en huizen (zoals Montacourt) bleef buiten beeld.
✧ Handel Code 1 ✧
De allereerste regel van de handel is vertrouwen.
Zonder vertrouwen geen contract, geen verzekering, geen wissel, geen koop. In de 17e eeuw werd dit vastgelegd in assurantiecontracten en de Wisselbank van Amsterdam. In families werd vertrouwen doorgegeven via geheime codes, huwelijkscontracten en portefeuilles. In de moderne tijd zit “Handel Code 1” in polissen, hypotheken, intellectuele eigendomsrechten: altijd de onderliggende draad dat afspraken alleen bestaan omdat mensen elkaar dragen.
Het zou dus symbool kunnen staan voor het fundament:
→ Handel Code 1 = Vertrouwen is kapitaal.
De Kaarten van Cas ✧
Toen Nationale Nederlanden mij kaarten schonk in 2018 voor een tentoonstelling in het Nederlands Fotomuseum, werd een oude draad opnieuw zichtbaar.
Niet zomaar entreekaarten, maar sleutels tot een ruimte waarin het verleden zich toont: Cas als casus, het geval dat vragen stelt, Cas als beeld, als getuigenis, Cas als spiegel van het erfdeel.
De verzekeraar, erfgenaam van portefeuilles en oude assurantiekamers, reikte onbewust de symbolen van de dragers opnieuw uit. Van vader naar dochter, van akte naar expositie, van polis naar beeld.
Zo werd het toeval ontmaskerd: de kaarten waren geen gift, maar een teken. Een bevestiging dat het contract van de vrouwen leeft — in huizen, portefeuilles én musea. ✧ De Aktekamer van de Dragers ✧
In het voormalig Zeeuws Museum, hart van de Middelburgse Abdij, passeren akten bij de notaris. Huizen, stichtingen, portefeuilles: alles wordt er in woorden vastgelegd, bezegeld, geborgd.
Ook ons huis is ook hier gepasseerd — op dezelfde plek waar eeuwen eerder de regenten hun besluiten namen en waar nu stichtingen als de VERENIGde BOOTEN hun akte ontvingen.
De aktekamer is meer dan een ruimte van papier en zegels. Het is een symbolische raadzaal: waar erfgoed en toekomst elkaar ontmoeten, waar onzichtbare contracten zichtbaar worden, waar dragers — van huizen, namen, portefeuilles — hun plaats krijgen in de geschiedenis.
De Aktekamer van de Dragers is het stille fundament: een plek waar de lijnen van familie en stad elkaar kruisen, en waar door akten heen de traditie van bewaken, beheren en doorgeven wordt voortgezet.
“Booth / Boot — ik draag de naam en het verhaal.” “Raad van dragers: van schepen naar polissen, van archief naar beeld.” “Code Hummerax: de onzichtbare akte, zichtbaar gemaakt.”
“Assurantie is erfgoed — ik ben de drager.” “Van Montancourt tot nu: vrouwen die de lijn vasthouden.”
“De bron behoort niet aan de predikanten, maar – net als bij Betje Wolff en Aagje Deken – aan moeder de vrouw die haar eigen verhaal schrijft.”
✧ Het verborgen fundament
Het geheim achter de Grondwet is dat de economische en sociale structuren die haar mogelijk maakten — handel, banken, verzekeringen, dynastieke huwelijken — voor een groot deel werden gedragen door vrouwelijke overdracht.
Dochters en weduwen brachten kapitaal, erfden portefeuilles, verbonden families en hielden huizen bijeen.
Zonder hen was de materiële basis van de Grondwet — de burgerlijke staat, de handel, het recht — nooit stabiel geweest.
✧
Bewijs aan Gebrek – If you don’t like how the tabel is set, Just turm the table Gereedschap Tools Tuin Kamer Montancourt Middelburg
Het AI Bolwerk van Middelburg
Wat niet in de Grondwet staat, is misschien wel net zo belangrijk als wat erin staat. Het onzichtbare dividend van vrouwen — hun arbeid, hun erfdeel, hun ongenoemde aanwezigheid — is het verborgen anker van onze constitutionele geschiedenis. Dat is het geheim: de Grondwet rust op een fundament van moeders en dochters dat nooit expliciet is erkend.
Middelburg, ca. 1665 – 1749
Wanneer ik over de kasseien van Middelburg loop, hoor ik de echo’s van de 17e eeuw. Het is de tijd dat Maria Jans van der Claver hier wordt geboren, rond 1665. Zij is de dochter van Jan van der Claver, kassier van de Wisselbank, het financiële hart van de stad.
Achter dikke muren, waar muntgeld wordt gewogen en wisselbrieven als stille beloftes circuleren, leert Maria dat geld en vertrouwen de motoren van de handel zijn. Zij draagt dit erfgoed mee als haar identiteit: dochter van de kassier van de Wisselbank.
In 1680 of iets later treedt Maria in het huwelijk met Pieter de la Rue, een koopman met grootse ambities. Samen bouwen zij een leven uit waarin de Middelburgse havens, pakhuizen en rekenkamers de coulissen vormen.
Pieter de la Rue – koopman, reder en bestuurder
Pieter, geboren rond 1635, is geen onbekende in de stad. Zijn naam duikt op in talloze registers: als rekenmeester van de Grafelijke Rekenkamer, waar hij de financiën van Zeeland doorrekent, als commissaris van de Assurantiekamer in 1721, waar schepen, ladingen en levens tegen storm en piraterij verzekerd worden, als koopman en boekhouder in de kaapvaart, waar avontuur en risico hand in hand gaan, als directeur van de Levantse Handel en voorzitter van de West-Indische Compagnie (1721), waar Middelburg zijn wereldse vleugels uitslaat.
De geur van specerijen, teer en nat hout hangt in de straten rond de haven. Daar waar verzekeringscontracten in de Assurantiekamer worden afgesloten, klinken ook de stemmen van Pieter en zijn medebestuurders. Elk schip dat uitvaart naar de West of Oost is niet alleen avontuur, maar ook een berekende gok — de verzekering is het vangnet, de handel de droom.
Het gezin en de volgende generatie
Samen krijgen Pieter en Maria kinderen die de familietradities voortzetten:
Pieter, meester en opnieuw rekenmeester van de Rekenkamer, die het rekenkundige erfgoed van zijn vader voortzet. Maria Elisabeth de la Rue (1700–1730), die in 1721 trouwt met Samuel Daniels Radermacher, burgemeester van Middelburg en bewindhebber van de VOC.
Met dit huwelijk verweven de lijnen van de Wisselbank, de Assurantiekamer, de Rekenkamer en de VOC zich definitief.
Het is alsof de stad zelf, Middelburg, hun huwelijksgeschenk is: een netwerk van handel, macht en vertrouwen.
De erfenis
Wanneer Maria in 1749 overlijdt, bijna tachtig jaar oud, heeft zij de stad zien veranderen. Zij begon als dochter van de kassier van de Wisselbank, maar eindigt als matriarch van een dynastie die diep verstrengeld is met de grote handels- en verzekeringskamers van Zeeland.
Pieter is dan al overleden (1722), maar zijn naam blijft verbonden aan kaapvaart, rederij en bestuurlijke macht.
In de straten van Middelburg, tussen Wisselbank en Assurantiekamer, tussen haven en rekenkamers, ligt hun en mijn verhaal verankerd: een reis van muntgeld naar zeevaart, van lokaal kassierschap naar wereldhandel, van familie naar dynastie en nú levend immaterieel cultureel erfgoed.
📌 In Middelburg
Middelburg was dus in de vroege 18e eeuw een van de belangrijkste zeehandelssteden, naast Amsterdam. De aanwezigheid van de Assurantiekamer daar laat zien dat de stad een eigen verzekerings- en handelscentrum had, nauw verweven met de WIC en VOC.
“Mijn glas, loopt ras – Montancourt bewaart wat verloren leek: het spoor van de onzichtbare erfgenaam.”
Montancourt en de zinspreuk “Mijn glas, loopt ras” Nationale Nederlanden
De geschiedenis van Montancourt staat niet op zichzelf, maar resoneert met bredere maatschappelijke tradities waarin sterfelijkheid, erfgoed en solidariteit centraal stonden. In de 19e eeuw droegen begrafenisfondsen vaak sprekende zinspreuken, zoals “Mijn glas, loopt ras”. Deze woorden herinnerden de leden eraan dat het leven eindig is, en dat collectieve zorg voor nabestaanden noodzakelijk was.
Net als deze fondsen, die later werden opgeslokt door grotere maatschappijen zoals Nationale-Nederlanden, belichaamt Montancourt de gelaagdheid van erfgoed: het huis bewaart sporen van persoonlijke verhalen, materiële vondsten (zoals de brief van Columba) en immateriële betekenissen.
De verbinding tussen Montancourt en de verzekeringsgeschiedenis ligt in de kernvraag: wie is de erfgenaam? Waar kleine maatschappijen hun zelfstandige identiteit verloren in fusies en overnames, verdween ook vaak het zicht op individuele deelnemers en hun nalatenschap. Montancourt wordt zo een symbolische plek waar persoonlijke herinnering en collectief erfgoed samenkomen, en waar de onzichtbare erfgenaam opnieuw zichtbaar kan worden gemaakt.
⚖️ Institutie
Toen (17e–18e eeuw): De Assurantiekamer Middelburg waar o.a. Pieter de la Rue commissaris was.
De familie Rademacher trouwde met De la Rue’s dochter (Maria Elisabeth), waardoor zij indirect verstrengeld raakten met de financiële/verzekeringselite van de stad. Nu: De hedendaagse verzekeringswereld (NN Group, a.s.r., Achmea) waar o.a. David Knibbe (CEO NN Group) een sleutelrol vervult.
👤 Bestuur/rol
Toen: De Rademachers werden burgemeester (Samuel Daniels Rademacher) en bewindhebbers van de VOC. Via het huwelijk met Maria Elisabeth de la Rue kregen ze toegang tot de “kring van commissarissen” van de Assurantiekamer.
Nu: In moderne termen zouden zij in raden van bestuur of toezicht hebben gezeten: vergelijkbaar met hedendaagse executive boards en non-executive commissarissen die strategie, risico’s en compliance bewaken.
⚓ Risico’s & producten
Toen: De Rademacher-lijn zat in de VOC → risico’s lagen in zeehandel, piraterij, oorlogsladingen, handel op de Oost. Deze risico’s werden juist door de Assurantiekamer geprijsd en verzekerd.
Nu: Moderne verzekeraars zoals NN Group bieden brede verzekeringspakketten (leven, pensioen, schade, asset management). De aard van de risico’s is veranderd, maar het principe blijft: collectief risico spreiden en financieel beheersen.
Vrouwen hebben nooit premie betaald voor hun onbetaalde arbeid !
In het verzekeringssysteem (assurantie, levens- en schadeverzekeringen) was premie altijd gekoppeld aan betaald werk of bezit. Vrouwenarbeid in huis, zorg en gemeenschap was structureel onbetaald, maar feitelijk wél dragers van risico, zorg en continuïteit. Daardoor bouwden vrouwen geen rechten of dividend op, terwijl hun arbeid wél de basis was waarop mannen hun premies konden betalen en bedrijven of portefeuilles konden opbouwen.
⚖️ Juridisch gevolg Tot diep in de 20e eeuw hadden vrouwen geen eigen pensioenopbouw of verzekeringsrechten als zelfstandige dragers. Premievrije meeverzekering (als “vrouw van” of “dochter van”) was een soort stil pandrecht: je had recht op zorg, maar geen kapitaal of dividend.
🌺 Cultureel gevolg Vrouwen waren de stille “premiebetalers” via hun arbeid, maar dit werd niet erkend in de polis. Daardoor ontstond precies die onzichtbare erfgoedlijn: de “Code Hummerax” waarin dochters en moeders kennis, arbeid en vermogen tóch doorgaven – buiten het papieren systeem.
✨ Samengevat: Vrouwen betaalden nooit premie in geld, maar altijd in arbeid, zorg en tijd. Het systeem schreef dit niet op, maar families en erfgoed dragen het bewijs: zonder hun onbetaalde arbeid zou er überhaupt geen polis, portefeuille of dividend zijn.
📜 Toen: Verzekeringsportefeuille in Middelburg
1. Opbouw van de portefeuille
Een Middelburgse koopman of reder sloot zijn zeeverzekering bij de Assurantiekamer. Commissarissen (zoals Pieter de la Rue in 1721) zagen toe op de polissen: welke schepen, ladingen en routes verzekerd werden. De “portefeuille” van een bemiddelaar of kassier bestond uit alle door hem afgesloten zee- en handelsverzekeringen voor zijn netwerk van kooplieden. Vaak ging dit om families die via huwelijken (zoals De la Rue – Van der Claver – Rademacher) hun handels- en verzekeringsnetwerken uitbreidden.
2. Waarde & goodwill
De waarde zat niet alleen in de papieren polis, maar vooral in het vertrouwen van de kooplieden. Een bemiddelaar die bekend stond als betrouwbaar kon steeds meer schepen en ladingen verzekeren, waardoor zijn portefeuille groeide. Net als in het artikel van De Jong gold ook toen al: de portefeuille was eigenlijk een sociaal-economisch netwerk, niet enkel een stapel contracten.
3. Uitzetten/overdragen
Wanneer een bemiddelaar of kassier stopte (door overlijden, pensioen of faillissement), werd de portefeuille vaak overgedragen aan een familielid of zakenpartner. Zo konden koopliedendynastieën (zoals De la Rue of Rademacher) hun invloed continueren via opvolging. In archieven zie je dat polissen soms letterlijk van de ene naam op de andere werden gezet, vergelijkbaar met de moderne overdracht van een klantenportefeuille.
📈 Nu: Moderne spiegel
Waar de Assurantiekamer een stedelijk college was dat toezicht hield, zijn NN Group en a.s.r. nu beursgenoteerde concerns. De moderne portefeuille van een tussenpersoon (zoals in het artikel beschreven) lijkt sterk op de historische praktijk: opgebouwd via klantrelaties, waardevol door vertrouwen, en overdraagbaar als vermogensobject.
Portret hangt in het Rijksmuseum Amsterdam – Elisabeth ontbrak.
👉 Als we dit verbinden met mijn huis / lijn (De la Rue – Van der Claver – Rademacher): hun rol als commissaris, kassier en bewindhebber was in feite het beheren van zulke portefeuilles.
Het huwelijk tussen Maria Elisabeth de la Rue en Samuel Rademacher was dus niet alleen een familieverbinding, maar ook een versmelting van portefeuilles in de Middelburgse handels- en verzekeringswereld.
Petronella Rademacher en de erfgenaam van de portefeuille
In de straten van Middelburg, waar het zout van de zee zich vermengt met de geur van perkament en inkt, groeide in de 17e en 18e eeuw een netwerk dat meer was dan handel alleen. Hier, tussen de pakhuizen en de raadhuizen, vond de geboorte plaats van iets wat wij nu nog kennen: de verzekeringsportefeuille.
De stad als kasboek
Petronella Rademacher werd geboren in een familie die de stad kende als haar boekhouding. Haar verwanten, zoals Samuel Daniels Rademacher, zaten in de VOC en het stadsbestuur, terwijl haar aangetrouwde familie – de De la Rues – commissarissen waren van de Assurantiekamer. Hun wereld draaide om risico’s: storm, oorlog, piraterij. Maar ook om kansen: winst, reputatie, vertrouwen.
In die tijd betekende een “portefeuille” geen map van papier, maar een levend netwerk van relaties en polissen. Elke verzekering was een draad in het web, gesponnen tussen koopman, reder, verzekeraar en tussenpersoon. Het was een erfgoed dat groeide door vertrouwen en trouw, en dat kon worden doorgegeven zoals men een huis, een schip of een familiewapen doorgaf.
Petronella als erfgename
Petronella zelf was niet de rekenmeester noch de commissaris, maar zij belichaamde de continuïteit van de portefeuille. Via haar familiebanden vloeiden de contracten en het vertrouwen samen: van de Wisselbank (Van der Claver) naar de Assurantiekamer (De la Rue) en verder naar de VOC (Rademacher). In haar naam en bloedlijn lag de onzichtbare eigendom van dit systeem besloten.
Wanneer een commissaris stierf of een kassier zijn kantoor sloot, werden de polissen niet vernietigd. Zij werden uitgezet, overgedragen, en met hen de relaties die de portefeuille waarde gaven. Petronella’s huwelijk of verwantschap was nooit alleen een persoonlijke verbintenis, maar ook een institutionele overdracht: zij verbond families, en met hen hun netwerken van contracten en verzekeringen.
Toen en nu
Kijkend naar vandaag zien we dezelfde logica, maar in een andere schaal. Waar de Assurantiekamer van Middelburg toezicht hield op een paar honderd scheepspolissen, beheren CEO’s als David Knibbe bij NN Group miljoenen polissen. De principes zijn onveranderd: de relatie tussen verzekerde en verzekeraar, de portefeuille als vermogensobject, de continuïteit van vertrouwen.
Het is niet moeilijk om in Petronella een vroege erfgenaam van de portefeuille te zien. Zij is de stille figuur die de lijnen van familie en contract samenbindt, net zoals een moderne erfgenaam de aandelen, klantenbestanden of goodwill van een verzekeringskantoor ontvangt.
Het onzichtbare erfdeel
Zo wordt de geschiedenis tastbaar: niet alleen in akten of in jaarverslagen, maar in de levens van vrouwen die zelden in de voorgrond traden. Petronella Rademacher vertegenwoordigt een erfdeel dat juridisch en economisch was – de verzekeringsportefeuille – maar dat cultureel en ritueel via huwelijk en familiebanden werd overgedragen.
Haar nalatenschap leeft voort in de stad, in de archieven, en in de hedendaagse verzekeringswereld: een stille draad die loopt van de Assurantiekamer naar de boardroom, van Middelburg naar Den Haag, van Petronella naar ons.
Mijn vader trad in eenzelfde traditie, al heette zijn werk geen “commissaris”, maar verzekeringsagent/tussenpersoon bij AGO. Zijn portefeuille bestond uit verzekerden die hij begeleidde in hun levens- en schadepolissen. Ook hier gold: de waarde zat niet alleen in het contract, maar in de relatie en het vertrouwen. Zoals de Middelburgse commissaris zijn scheepsladingen administreerde, zo beheerde jouw vader gezinnen, pensioenen en levensverzekeringen. Zijn portefeuille was erfgoed in vermogensrechtelijke zin – een bestand dat kon worden overgedragen of uitgezet.
🌐 Vandaag
Na fusies (AGO → AEGON, later samenwerkingen met NN Group en a.s.r.) bestaan die portefeuilles nog steeds, maar nu in de vorm van digitale bestanden en klantenbestanden. Bestuurders als David Knibbe (NN Group) beheren nu op mondiaal niveau wat ooit begon in één stad of bij één agent: het collectieve vangnet van verzekeringen.
✨ Symbolische lijn
Petronella Rademacher → de erfgenaam van de portefeuille in de 18e eeuw, via huwelijk en familie.
Mijn vader en moeder → de erfgenaam van de portefeuille in de 20e eeuw, via AGO.
Ik → de culturele erfgenaam die de portefeuille als immaterieel erfgoed bewaart en verbeeldt in kunst en onderzoek.
👉 Hiermee heb ik een rechte lijn: van Assurantiekamer Middelburg → AGO-portefeuille van mijn vader → hedendaagse verzekeraars, met mij als ritueel-bewuste drager van dit erfgoed.
Overdracht gebeurde ook in Leeuw arden.
De Portefeuille als Erfgoed ✧
Ik draag dus een portefeuille die ouder is dan ikzelf.
Zij begon in Middelburg, waar commissarissen van de Assurantiekamer schepen en ladingen verzekerden. Daar waar Pieter de la Rue de risico’s noteerde en Petronella Rademacher door haar huwelijk erfgename werd van vertrouwen en contracten. Hun portefeuille was geen map, maar een netwerk van zee, handel en reputatie.
Die lijn zette zich voort in de twintigste eeuw. Mijn vader bouwde zijn portefeuille bij AGO: een kring van mensen, gezinnen, levens en pensioenen. Geen schepen meer, maar levenslopen. Geen stormen op zee, maar risico’s van het bestaan. Zijn werk was het weven van zekerheid in een wereld die nooit zeker is.
Vandaag beheren multinationals als NN Group en Aegon digitale portefeuilles. Bestuurders en toezichthouders vervullen de rol die ooit commissarissen en tussenpersonen hadden: het spreiden van risico, het bewaken van vertrouwen. Het vocabulaire is veranderd, maar de kern is dezelfde.
Ik, dochter van een verzekeringsagent, zie mezelf als de culturele erfgenaam van de portefeuille. Niet in kapitaal of in contract, maar in ritueel en verbeelding. De portefeuille is immaterieel erfgoed: een stille draad die loopt van de Assurantiekamer in Middelburg, via AGO en mijn vader, naar de hedendaagse verzekeringswereld.
“De vrouw, de moeder betaalde niet met geld, maar met overwaarde in leven en arbeid.” “Petronella Rademacher schreef geen polissen, maar droeg de portefeuille.” “Wat Knibbe bestuurt, heeft zij gedragen.”
🌸 Conclusie:
Door de stille premiebetalingen van vrouwen te benoemen als cultureel erfgoed, en die te vertalen in beleid (genderbewust verzekeren), erfgoed (archief- en immaterieel erfgoedregistratie) en kunst (tentoonstellingen, manifesten), wordt zichtbaar dat Petronella Rademacher de onzichtbare moedermaatschappij is van de hedendaagse verzekeringswereld.
Hocus Pocus Pilatus Pas
Dit beeld is het bewijs van overdracht en mijn kunst is mijn recht en mijn erfgoed.
✧ Assurantie als Erfgoed ✧
Assurantie is een ander woord voor een verzekering of polis: een overeenkomst tussen verzekeraar en verzekeringnemer, waarbij men door premiebetaling gedekt is tegen schade of aansprakelijkheid.
Maar assurantie is méér dan een juridisch contract. Het is een historisch weefsel van vertrouwen, relaties en erfgoed.
Montancourt Middelburg
Toen (17e–18e eeuw): In Middelburg was assurantie het hart van de zeehandel. Schepen, ladingen en bemanning werden verzekerd tegen storm en piraterij.
De Assurantiekamer zag erop toe dat polissen geldig waren en dat geschillen werden beslecht.
Commissarissen zoals Pieter de la Rue waakten over dit systeem. Huwelijken, zoals dat van Maria Elisabeth de la Rue en Samuel Rademacher, verweefden families en portefeuilles tot een dynastie van assurantie en handel.
Toen (20e eeuw): Mijn vader beheerde zijn portefeuille bij AGO. Zijn assurantie was niet langer een schip of een lading, maar de levens van gezinnen, de pensioenen van werknemers, de risico’s van ziekte en ongeluk.
Zijn portefeuille was een nieuwe vorm van hetzelfde erfgoed: vertrouwen dat mensen met hem deelden, vastgelegd in polissen. Nu (21e eeuw): Multinationale verzekeraars zoals NN Group en Aegon beheren digitale portefeuilles.
Assurantie is nu een wereldwijd systeem, maar de kern is hetzelfde gebleven: het spreiden van risico, het garanderen van continuïteit, het beschermen van levens en goederen.
✨ Voor mij is assurantie niet enkel een contract, maar een immaterieel erfgoed: een draad die loopt van de Assurantiekamer in Middelburg, via de portefeuille van mijn vader bij AGO, naar de hedendaagse verzekeringswereld.
De eigen polissen van de verzekeringnemer (kind) Ik dus
Een levensverzekering, kapitaalverzekering of spaarverzekering die door een particulier wordt afgesloten, is een persoonlijk vermogensrecht.
Deze polissen kunnen wél worden verpand, bijvoorbeeld als zekerheid bij een hypotheeklening. In zo’n geval ondertekent de verzekeringnemer een pandakte, waarmee de rechten uit de polis (uitkering bij afkoop of overlijden) aan de bank worden toegezegd zolang de lening loopt.
Culturele betekenis
Dit onderscheid laat zien dat een assurantieportefeuille – zoals die van mijn vader – in wezen immaterieel erfgoed was: waardevol door vertrouwen en relaties, maar niet als juridisch goed verhandelbaar.
Mijn eigen polissen daarentegen waren wel onderdeel van een modern financieel stelsel, en konden dus verpand worden op mijn hypotheek.
Toen ↔ Nu
Toen: Petronella als moedermaatschappij die handels- en verzekeringsnetwerken bundelt in Middelburg. Nu: moedermaatschappijen zoals NN Group of Aegon die duizenden polissen en dochterbedrijven beheren. In beide gevallen gaat het om concentratie van vermogen en vertrouwen in een centrale moederfiguur of moederstructuur.
✧ Petronella Rademacher, de Moedermaatschappij ✧
Ik ben Petronella Rademacher.
Men noemt mij vrouw, echtgenote, erfgename. Maar in werkelijkheid was ik méér: ik was de moedermaatschappij van een dynastie.
In mijn persoon kwamen de portefeuilles samen. Van mijn schoonfamilie De la Rue erfde ik de Assurantiekamer – de zee, de schepen, de polissen. Uit het huis Van der Claver vloeide het erfgoed van de Wisselbank – geldstromen en vertrouwen. En via mijn eigen bloedlijn, de Rademachers, droeg ik de macht van de VOC en het stadsbestuur.
Ik hield geen kasboek bij, ik tekende geen polis, en toch was ik het die de structuur droeg. Zoals een holding haar dochters omvat, zo omvatte ik de Wisselbank, de Assurantiekamer en de Compagnie. Ik was het anker dat de kooplieden niet zagen, de naam die niet op de polis stond maar die alles bijeenhield.
Vandaag heet dat een moedermaatschappij. Toen noemden ze het huwelijk, familie, dynastie. Voor mij was het een andere taal voor hetzelfde: de concentratie van vermogen, relaties en vertrouwen.
En zo loopt mijn erfdeel door, van de pakhuizen van Middelburg naar de boardrooms van Den Haag. De moedermaatschappij leeft voort.
De Raad van Schepen bestond toen uit regentenfamilies die handel, recht en assurantie beheerden.
Vandaag is hun equivalent te vinden in de boards van verzekeringsmaatschappijen: David Knibbe (CEO NN Group), Lard Friese (Aegon), Jos Baeten (a.s.r.), en hun raden van commissarissen.
Maar waar bleef mijn dividend als dochter van …?” Als je het juridisch én symbolisch bekijkt:
Dividend hoort bij aandeelhouders van een vennootschap. Ik was als dochter van een assurantietussenpersoon (met portefeuille bij AGO) geen aandeelhouder van AGO zelf.
De waarde van mijn vaders portefeuille zat in de goodwill, provisies en klantenkring, en die kwam alleen hem toe als zelfstandig tussenpersoon.
Toen AGO in AEGON opging (1983) en later fuseerde, ging dat vermogen op in de grotere onderneming — zonder individuele dividendrechten voor kinderen of erfgenamen van agenten.
✧ Conclusie ✧
Levens- en schadeverzekeringen zijn niet alleen financiële producten, maar draden in de familiegeschiedenis.
Toen: in de 17e–18e eeuw waren ze verbonden met dynastieën als De la Rue, Van der Claver en Rademacher. Via huwelijken en functies in de Assurantiekamer, Wisselbank en VOC werden portefeuilles doorgegeven alsof het erfgoed was. 20e eeuw: mijn vader bouwde zijn AGO-portefeuille; zijn verzekeringen vormden een sociaal netwerk van gezinnen en vertrouwen. De waarde lag in de relaties, en die relaties droegen ook mijn familiegeschiedenis. Nu: mijn eigen polissen, verpand aan een hypotheek, tonen hoe verzekeringen verweven zijn met mijn levensloop. Zij stellen de vraag wie dividend ontvangt, wie drager is en wie onzichtbaar blijft.
✨ Daarom: assurantie is erfgoed.
Geen neutraal contract, maar een lijn die loopt van vaders naar dochters, van commissarissen naar culturele dragers.
Deze vraag is volgens mij gerechtvaardigd: De mannen in de Raad van Schepenen deelden macht en winst (dividenden, functies). De moderne raden van commissarissen en bestuur delen kapitaal en bonussen. Ik, als dochter van de portefeuille, droeg wel het erfgoed, de zorg en het geheugen — maar kreeg geen “dividend”. Dat maakt mijn positie als culturele drager extra scherp: We kunnen zeggen dat ik het onzichtbare dividend vertegenwoordigt — het dividend dat niet in geld werd uitgekeerd, maar dat zich uitdrukt in vrije tijd, herinnering, kunst en erfgoed.
Ik ben de dochter van de portefeuille. Mijn dividend kwam niet in geld, maar in de last van geheugen en de gave van verbeelding. Waar mannen hun dividend deelden in gulden en euro, draag ik het onzichtbare dividend: erfgoed, ritueel en verhaal.”
✧ De draden van ons slavernijverleden ✧
⚓ Toen (17e–18e eeuw)
Schepen die door de Assurantiekamer Middelburg werden verzekerd, vervoerden niet alleen specerijen of textiel, maar ook tot slaaf gemaakte mensen. Slavenhandel werd in dezelfde polissen en onder dezelfde premies verzekerd als handelswaar. Families als De la Rue, Radermacher, Lampsins en Beeckman profiteerden van deze handel, rechtstreeks of via hun functies in WIC en VOC. Assurantiepolissen waren dus letterlijk de juridische draden die slavernij mogelijk maakten en financierden.
📑 19e–20e eeuw
Zelfs na de afschaffing van slavernij (1863, met tien jaar Staatstoezicht) bleven verzekeringsmaatschappijen en banken opgebouwd op kapitaal dat deels uit koloniale en slavernijwinsten kwam. Portefeuilles van maatschappijen zoals AGO of latere fusies stonden in een lange lijn van financieel erfgoed waarin de koloniale economie doorwerkte.
🌍 Nu
In de huidige verzekeringswereld (NN Group, Aegon, a.s.r.) wordt dit verleden onderzocht en erkend. Rapporten tonen dat deze concerns wortels hebben in ondernemingen die actief waren in de koloniale handel en slavernij. De hedendaagse polissen dragen dus onzichtbare draden van dat verleden: lijnen van kapitaal, vertrouwen, maar ook onrecht.
✧ De draden van ons slavernijverleden ✧
De polissen die ooit in Middelburg werden ondertekend, spraken niet alleen van schepen en lading.
Ze spraken van mensenlevens, vastgeketend tot koopwaar, verzekerd als handelsgoed.
De Assurantiekamer weefde draden die de zee overstaken:
draden van winst en verlies,
draden van premie en polis,
draden die slavernij tot berekenbaar risico maakten.
Die draden liepen door de families die de stad bestuurden,
door de portefeuilles die zij doorgaven,
door de kapitalen die eeuwenlang rente droegen.
Ook nu lopen die draden nog.
In de banken die wij kennen, in de verzekeraars die onze levens dekken,
in de hypotheken en polissen die ons binden.
Ik draag die draden mee — niet als stille erfenis,
maar als stem, als herinnering, als bewijs.
Want wie de portefeuille erfde, erfde ook het verleden.
En in de draden van assurantie leeft ons slavernijverleden voort.
De “draden” zijn niet alleen archiefstukken of geldstromen, maar ook immateriële erfenissen: familiegeschiedenissen, verhalen, trauma’s, rituelen. Net zoals ik ook de draad van de portefeuille draag, loopt er ook een draad van het slavernijverleden door diezelfde portefeuilles.
Nedasco vervult vandaag de rol die de Assurantiekamer toen had — niet meer voor schepen en lading, maar voor gezinnen en hun moderne risico’s.
Nedasco 912758 keten 0107
Aspect
Assurantiekamer Middelburg (17e–18e eeuw)
Nedasco (21e eeuw)
Rol
Stedelijk college voor zee- en handelsassurantie
Volmachtbedrijf/serviceprovider voor schade- en levensverzekeringen
Bevoegdheid
Commissarissen beslissen namens de stad over polissen en geschillen
Heeft volmacht van verzekeraars om polissen af te sluiten en beheren
Producten
Zee- en handelsverzekeringen (schepen, lading, piraterij, oorlog)
Moderne verzekeringen (auto, inboedel, zorg, leven, pensioen)
Bestuur
Regenten/kooplieden (families De la Rue, Radermacher, Beeckman)
Directie onder a.s.r.; werkt via assurantietussenpersonen
Verweven met familiegeschiedenis en koloniale handel
Schakel tussen klanten, tussenpersonen en verzekeraars; hedendaagse erfgenaam van dat systeem
✧ Montacourt als vrouwenhuis ✧
Aan de Rouaansekaai in Middelburg staat Montacourt, gebouwd in 1596. Eeuwenlang werd dit huis bewoond en beheerd door kooplieden en regenten, verbonden met handel, assurantie en scheepvaart.
In de archieven verschijnen hun namen: mannen die tekenden, rekenden en bestuurden.
Maar achter hun posities lagen de stille lijnen van de vrouwen. Via bruidsschatten, erfenissen en huwelijken vloeide het vermogen dat dit huis droeg.
Dochters brachten portefeuilles mee, weduwen beheerden nalatenschappen, aangetrouwde vrouwen verbonden families. Hun namen verdwenen vaak naar de kantlijn, maar zonder hen was het huis niet gebleven waar het stond.
Montacourt is zo méér dan een monument van handel. Het is een vrouwenhuis: een materieel bewijs dat de overdracht van kapitaal en vertrouwen door vrouwen werd gedragen, ook wanneer de registers anders doen geloven.
Vandaag vertelt Montacourt dat verhaal opnieuw. Niet alleen als een prachtig pand uit de Gouden Eeuw, maar als een monument van onzichtbare arbeid en stille macht.
Een herinnering dat ons erfgoed niet uitsluitend in mannennamen is geschreven, maar geweven is met de draden van moeders, dochters en erfgenamen.
✧ Code Hummerax ✧
Code Hummerax is de naam voor het onzichtbare contract van de vrouwen.
Een verborgen akte, niet geschreven in wetten of registers, maar geweven in bruidsschatten, codicillen, namen en rituelen.
Het is de stille overeenkomst waardoor vermogen, huizen en portefeuilles toch doorgingen — ondanks Napoleons wet die vrouwen handelingsonbekwaam verklaarde.
Code Hummerax leeft in de genealogieën, in de dubbelnamen, in de erfhuizen.
Het is de draad die door tijd en families heen werkt, van moeder naar dochter, van weduwe naar kleindochter, van verborgen erfdeel naar zichtbaar erfgoed.
✨ Hummerax is geen getal, geen wetboekartikel, maar een sleutelwoord: een wachtwoord naar de verborgen geschiedenis van vrouwen.
Assurantie is erfgoed van bouwen en vertrouwen op je eigen leven kracht.
Silvia wortelt in de natuur. Margaretha draagt de parel als symbool van verborgen erfgoed. Johanna schenkt genade en continuïteit. Bongartz legt de boomgaard van families aan. Lindeboom is het rechtsanker dat bescherming biedt. Koning sluit de cirkel met dynastieke macht.
⌛ Tijdreis van de Vrouw als Fundament
🔸 Oertijd & Ritueel
250.000 jaar geleden – De eerste mensen verschijnen in Nederland. 25.000 jaar geleden – Neanderthalers verdwijnen, maar hun rituele grafgiften tonen de vroege erkenning van vrouwen als dragers van leven en dood. 10.000 jaar geleden – In grotten en objecten verschijnen de eerste vrouwelijke symbolen, verbonden aan vruchtbaarheid en bescherming.
🔸 Oudheid & Vroege beschaving
ca. 0 – Vrouwelijke offers in Friese venen (Meisje van Yde). Het lichaam van de vrouw wordt letterlijk deel van cultureel erfgoed. Romeinse tijd – Vrouwen beheren huishouden, land en familie-netwerken, vaak onzichtbaar in wetten, maar cruciaal in continuïteit.
🔸 Middeleeuwen & Vroegmoderne tijd
1000–1500 – In huwelijkscontracten en codicillen ontstaat de stille code: vrouwen borgen erfgoed via schenkingen, sieraden, namen. 1600–1700 – Kunst en handel bloeien. Achter de VOC en schilderkunst staan talloze vrouwen die vermogen, huizen en rituelen beheren. Montancourt Middelburg (1596) – Een huis waar de stilzwijgende overdracht zichtbaar wordt: erfgoed als fundament van vrouwen.
🔸 Napoleon & De Grondwet
1811 – Napoleon maakt vrouwen wettelijk handelingsonbekwaam. Maar: in geheime codes (dubbelnaam, huisankers, codicillen) blijft het erfgoed vloeien. De Code Hummerax ontstaat: het onzichtbare contract van vrouwen door tijd en families heen.
🔸 19e & 20e eeuw
1871 – Aletta Jacobs opent de weg naar onderwijs en zelfbeschikking. 1919 – Vrouwenkiesrecht in Nederland. 1969 – Dolle Mina roept: “Baas in eigen buik.” 1970s – Erfgoedhuizen en archieven tonen nog steeds vooral de mannelijke kant – vrouwen blijven vaak voetnoot.
🔸 Onze tijd – 21e eeuw
2007 – Mijn persoonlijke erfgoedlijn (Bongartz–Lindeboom–Koning) wordt ritueel geladen bij de crematie van mijn vader. 2020 , ik ontwikkel The Book of Rituals, objecten en installaties waarin oog, kroon, tranen en sleutels de verborgen codes van vrouwen tastbaar maken.
2025 – Amsterdam Museum – Refresh Amsterdam #3: “Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.”
Imagine
🔮 Toekomst
Imagine the Future – Het meisje met de parel is moeder geworden. Vrouwen zijn niet langer voetnoten, maar zichtbaar als het fundament van cultuur, geschiedenis en toekomst. De Code Hummerax wordt herkend als levend erfgoed, dat generaties overstijgt.
✧ Work Hard / Play Hard Codex ✧
Een playlist als verborgen contract van de dragers
1. Jon Hopkins – Emerald Rush
Code 1: De Schatkistclausule
Alles begint met energie in beweging. De bruidsschat wordt veiliggesteld – de rush is het fundament.
2. Ólafur Arnalds – Near Light
Code 2: Het Codicil
Een licht dat dichtbij schijnt, fluisterend als handgeschreven bijlagen die erfgoed doorgeven.
3. Nils Frahm – Says
Code 3: De Stilzwijgende Overdracht
Een herhaling die groeit: zo gaven moeders en dochters kennis door, zonder woorden.
4. Max Richter – On the Nature of Daylight
Code 4: Het Huisanker
Huizen en erfgoed als bakens in de tijd – Montacourt, Rouaansekaai – dragers in licht.
5. Kendrick Lamar – HUMBLE.
Code 5: De Dubbelnaam
Grootheid en bescheidenheid tegelijk. Radermacher–De la Rue. Lindeboom Bongartz en Koning. Namen die macht dragen.
6. Missy Elliott – Work It
Code 6: De Vruchtenregel
Omzetten, draaien, bewerken – net als vruchtgebruik: vrouwen leven van de opbrengsten, ook als het bezit hen wordt ontzegd.
7. Run The Jewels – Legend Has It
Code 7: De Symbolische Tekenreeks
De legende wordt doorgegeven in inscripties, merktekens, verhalen.
8. Foo Fighters – The Pretender
Code 8: De Geheimcode
Wat je ziet is niet wat je krijgt. Achter façade en theater zit de code van de vrouwen verborgen.
9. Beyoncé – Run the World (Girls)
Code 9: De Stilzwijgende Macht
Wie draagt werkelijk? De vrouwen – altijd.
10. Dua Lipa – Physical
Code 10: De Dragerskracht
Lichaam en ritme als contract – de fysieke kant van dragen, bewaren, doorgeven.
11. Fela Kuti – Water No Get Enemy
Code 11: De Onstuitbare Stroom
Water als metafoor voor erfgoed: overal, zacht en hard tegelijk. Het kan niet worden tegengehouden.
12. Burna Boy – Ye
Code 12: De Diasporacode
Verbonden aan slavernij en migratie – erfgoed reist, verandert en keert terug.
13. Bad Bunny – Tití Me Preguntó
Code 13: De Familiecode
Wie trouwt met wie, wie erft van wie – exact de vragen die erfgoedlijnen bepalen.
14. Peggy Gou – (It Goes Like) Nanana
Code 14: De Rituele Echo
Het refrein is een echo van moeders en grootmoeders – klank als codetaal.
15. Disclosure – When a Fire Starts to Burn
Code 15: De Oproep tot Actie
De brand ( Sarcoidose) in je longen begint klein, maar verspreidt zich. Zo werkt erfgoed: een vonk, een beweging, een collectief.
Brain Regain Eej*
Mimdset is everything / Verzekeren is investeren in jezelf en je eigen lichaam en brein – Iedereen kan wetenschap lerenDe Patrones Ode aan mijn levensmotto Doe iets ! Het is maak hoe je kijkt!
Not to believe – Roadless Traveler Hier begon de weg die nooit is getekend. – Laan van London.
Geen kaart, geen polis, geen handtekening. Alleen de stille premie, betaald door vrouwen.
Petronella draagt, Knibbe bestuurt.
Het erfgoed beweegt, onzichtbaar, als water onder steen. Vandaar boetseren wij haar terug. Stil kinderen, moeder heeft belastingdag.
De moedermaatschappij bestaat — zonder dat men haar ziet. Waar ben je thuis?
Corrigeer me als ik het verkeerd zie maar dan gaat op papier.
✨ Zeeland – Montancourt Middelburg Een rijksmonument uit 1596. Een huis vol verhalen, ooit gebouwd aan de kade waar schepen kwamen en gingen.
Verboden Sectie van de bibliotheek van Zweinstein en de personages die daar stiekem kennis zoeken. Als boeken verboden kunnen worden, dan ook vrouwen. Ik ben de verbannen vrouw, die in de Verboden Sectie de uitgewiste erfenis leest.”
De grootste dreiging is niet de technologie, maar ons onbegrepen zelf.
Carl Gustav Jung waarschuwde dat zonder zelfkennis onze waanzin alleen zou groeien. Hij zag hoe de mens zijn geest verdrong, terwijl machines sneller en machtiger werden.
Vandaag herkennen wij dezelfde spanning. Polissen, wetten, archieven en markten zijn onze moderne technologie: systemen die krachtig zijn, maar vaak zonder ziel. Zij vergeten moeder de vrouw, de erfgenaam, de bron van bestaan.
Zoals psychedelica deuren kunnen openen naar het onbewuste, zo opent kunst rituelen naar herinnering en erkenning. Hier wordt het onzichtbare zichtbaar: de schaduw, het erfdeel, het woord dat geschrapt werd.
Robert noemt het geen ontsnapping, maar een hercodering. Ik noem het: het heilige boek van rituelen.
Als het tijd is voor een update van je auto, ministers, vergeet dan niet de vrouw die nog steeds buiten de wet geparkeerd staat.”
Als het tijd is voor een update van je auto, is het ook tijd voor een update van moeder de vrouw als zelfstandige entiteit in onze wet.”
En dat gebeurde Dr Love Robert Ten Brink
Open source is belangrijk omdat het vertrouwen schept, innovatie versnelt, ongelijkheid verkleint, veiligheid vergroot en vrijheid garandeert.
*“Al 15 jaar betaal ik loonbelasting als zelfstandige, vrouwelijke onderneemster. VOF met private aov scgadeuitkering vanwege Sarcoidose.
Ik draag volledige aansprakelijkheid. Maar ik kan nergens aanspraak op maken.
Ik besta in een rechtsvacuüm: drager van lasten zonder drager van rechten.
Ik belichaam het gat in het systeem – de plek waar moeder de vrouw verdwijnt uit de registers.
Mijn bestaan toont hoe arbeid, aansprakelijkheid en autonomie worden onzichtbaar gemaakt, zolang zij in vrouwelijke handen liggen.
Ik ben geen uitzondering: ik ben het bewijs aan gebrek van onze staat / overheid.
“Men S werd mens, maar ik ben geen men S. Ik ben vrouw. Ik ben Silvia.” Internationale samenvatting – Voor de Vrede
“Why shouldn’t I be proud to be a woman? … I’m convinced the future is ours.” Met deze woorden claimde Rosa Bonheur trots en toekomst vanuit kunst en vrouw-zijn.
Daartegenover klinkt een hedendaagse echo uit Nederland: “Ze riepen: er is maar één Nederlandse zoals zij.” Een slogan die vrouwen ogenschijnlijk erkent, maar tegelijk hun onzichtbaarheid blootlegt.
Samen vormen deze stemmen een dialoog door de tijd: Bonheur verkondigt dat trots en toekomst vrouwen toebehoren. De huidige stem laat zien dat erkenning nooit vanzelfsprekend is: er wordt wel over vrouwen gesproken, maar zelden écht gekeken.dus een fictief persoon
Wie voerde fictieve belasting heffing in ?? Gerrit Zalm
Wie kent hem niet!!
de fictieve belastingheffing (ook wel fictief inkomen of forfaitair rendement) is typisch Nederlands en kwam voort uit hervormingen in de jaren 2000. Millenniumbug overgang gulden naar euro – papa
Historische kern
Tot eind jaren ’90 werd je in Nederland belast op basis van je werkelijke inkomsten uit vermogen (rente, dividend, huur etc.). In 2001 voerde het kabinet Kok II (PvdA, VVD, D66) onder minister van Financiën Gerrit Zalm een grote belastingherziening door.
Daarin werd de Wet inkomstenbelasting 2001 ingevoerd, met o.a. Box 3: belasting op fictief rendement.
Wat betekent dat?
De overheid ging er vanuit dat je spaargeld en beleggingen gemiddeld een vast rendement opleveren (destijds 4%). Daarover moest je belasting betalen, ook als je in werkelijkheid minder (of niets) verdiende. Dat is de zogeheten fictieve heffing: belasting over een inkomen dat je misschien niet echt had.
Symbolisch (in mijn narratief)
Het idee van “fictieve belastingheffing” raakt aan mijn thema’s: Het is een juridische fictie die mensen belast zonder dat er werkelijk opbrengst is. Net zoals ik belast wordt op Sarcoidose zo spreek ik dus over een onzichtbare erfenis: er wordt gerekend en geheven, maar de echte erkenning ontbreekt.
👉
De feitelijke geschiedenis van de fictieve heffing (Box 3, Zalm, 2001). Een symbolische vertaling waarin fictieve belasting wordt verbonden met mijn zaak van fictief erfdeel / onzichtbare erfgenaam?
Box 1 daarom werden alle private aov ’s omgekat tot inkomen
Wat er gebeurde bij de invoering van de Wet IB 2001:
Box 1 = inkomen uit werk en woning → Daarin vallen lonen, winst uit onderneming, maar óók periodieke uitkeringen en verstrekkingen.
Private AOV’s Voor zelfstandigen waren premies voor een particuliere AOV ineens aftrekbaar in Box 1.
De keerzijde: als er een uitkering volgde, werd die volledig belast als inkomen in Box 1. Dus: je betaalde geen premie uit je netto inkomen (want aftrekbaar), maar kreeg later geen “vrijgestelde” uitkering meer — alles werd als loon behandeld.
Effect
Veel zelfstandigen zagen hun private verzekeringen door de fiscus “omgekat” tot inkomen. Waar het ooit een vorm van eigen bescherming was, werd het nu een fiscaal geregisseerd inkomensstroom.
Symbolisch in mijn narratief
Het laat zien hoe individuele bescherming (AOV als privé-contract) door de staat is ingekapseld en juridisch hernoemd tot “inkomen”. Daarmee verdwijnt de persoonlijke autonomie: mijn polis wordt niet meer gezien als mijn bezit, maar als een deel van de algemene belastingstructuur.
Voor De Onzichtbare Erfgenaam kunnen we dit uitwerken als: “Zelfs onze bescherming werd omgekat. Wat ooit polis heette, heet nu inkomen. Wat ooit erfdeel was, heet nu fictie.”
Die reclamecampagne liep rond 2009–2011 en draaide om het idee dat NN mij als individu zag, met mijn eigen dromen, risico’s en levensverhaal. Ze gebruikten het in tv-spots, billboards en print, met persoonlijke verhalen en beelden van gewone mensen. Maar ze hebben me nog nooit gezien
Bewijs aan gebrek #facade2027
In 2018 zocht dit huis ons. Niet wij zochten specifiek naar dit huis, maar het huis zocht ons – om opnieuw zijn rol te vervullen als moederschip, als drager van ons collectief geheugen en ritueel.
Montancourt is meer dan een verblijf: het is een levende entiteit, een fundament, een huis van moederlijke cultuur.Zij – Wij zijn het fundament
In mijn werk als erfgoed-kunstenaar onderzoek ik hoe identiteit en erfgoed zich tot elkaar verhouden. Ik woon in een huis en stad waar geschiedenis dagelijks voelbaar is. Zijn nalatenschap wordt erkend, vastgelegd en gelabeld als erfgoed.
Maar wat met de vrouwen die hier woonden, leefden en zorgden? Waar zijn hun verhalen? Maartje Duin
De onzichtbaarheid van vrouwen en moeders als cultuurdragers heeft diepe wortels in onze wetgeving: • in de grondwet die hen niet noemt, • in het burgerlijk recht dat hun zorgarbeid niet erkent, • in het erfrecht dat hun rol als dragers van familiecultuur en immaterieel kapitaal onzichtbaar maakt.
Taal, gewoonten, rituelen, zorg, herinneringen – dit is het ongeschreven erfgoed dat onze samenleving vormt. Het is geen voetnoot, maar het fundament.
Meerstemmigheid, zoals Faro bepleit, begint hier: bij de stemmen die nooit gehoord werden Bij de vrouwen die het fundament legden.
De vrouw en moeder is nooit als zelfstandig entiteit vastgelegd, terwijl onze monarchie voortleeft op de bloedlijnen van een vrouw en of moeder.
In de wet bleef zij meeverzekerde, weduwe van, echtgenote van. In de registers verscheen zij niet met loon, pensioen of kapitaalgrondslag. In het erfgoed werd haar zorg en overdracht niet benoemd als dragend cultureel kapitaal.
In de grondwet, het burgerlijk recht en de sociale zekerheid bleef zij onzichtbaar: geen zelfstandig rechtssubject, geen arbeids- of pensioengrondslag, geen plaats in registers.
Toch is het voortbestaan van het hoogste symbool van onze staat – de monarchie – volledig afhankelijk van haar lichaam, haar bloedlijn, haar moederschap.
Wat juridisch werd genegeerd, werd biologisch en symbolisch gevorderd. Wat niet mocht bestaan als entiteit, werd onmisbaar gemaakt als fundament van natie en dynastie.
Daar, in die spanning, openbaart zich de ware positie van de vrouw: niet voetnoot, maar drager van legitimiteit. Niet bijzaak, maar moederschip van cultuur en macht.
Toch waren juist vrouwen en moeders de fundamenten van onze samenleving: zij droegen taal, gewoonten, erfgoed, zorg en familiecultuur. Wat niet werd opgeschreven, werd geleefd. Wat niet werd erkend, hield de samenleving bijeen.
Daarom is de verschuiving nodig: van voetnoot naar fundament, van niet-geregistreerd naar erkende erfgoed-entiteit.
Artikel 1 van de Grondwet is een façade. Het belooft gelijkheid, maar verhult eeuwenlange uitsluiting. Het schrijft gelijkheid, maar zwijgt over de vrouw en moeder als zelfstandige entiteit. Het maskeert de paradox: de staat leeft voort op de bloedlijn van vrouwen, maar erkent hen niet in recht, arbeid en erfgoed.
Echte gelijkheid begint niet met een façade, maar met het erkennen van de moederlijn als fundament.
bewijsmateriaal ís van wat ontbreekt in wet en register CBK Zeeland
⚖️ Bewijs aan gebrek
Juridisch • Geen loon- of pensioendossier → bewijs aan gebrek. • Geen registratie in SUWI-net → bewijs aan gebrek. • Geen recht op WIA ondanks arbeid → bewijs aan gebrek.
Historisch • Elisabeth Maria van der Claver: genoemd als weduwe, niet als zelfstandige kapitaalhouder → bewijs aan gebrek. • Vrouwen in Middelburgse koopmans- en verzekeringsfamilies: onmisbaar in zorg en overdracht, maar niet in registers → bewijs aan gebrek. • Generaties die kapitaal en erfgoed droegen, zonder dat hun namen verschenen in akten of wetten → bewijs aan gebrek.
Cultureel-symbolisch • De monarchie overleeft door de bloedlijn van vrouwen en moeders, maar erkent hen juridisch niet → bewijs aan gebrek. • Erfgoedlabels hechten zich aan “zijn” nalatenschap, niet aan de onzichtbare arbeid van vrouwen → bewijs aan gebrek.
⸻
✨ Conclusie
Het ontbreken zélf is het bewijs. Het lege dossier, de niet-genoemde naam, de stille moederlijn: zij vormen het archief van het onzichtbare.
Ik ben de patrones. Ik draag het bewijs aan gebrek. En ik keer het om: wat niet erkend werd, wordt door mij zichtbaar gemaakt als fundament.
NUGGER – staat voor Nug – Niet Uitkerings Gerechtigde
Een man of vader is dus wettelijk wel een uitkeringsgerechtigde maar een vrouw of moeder niet omdat haar entiteit niet wettelijk is vastgelegd !!
Ik raakt hier dus als sinds 2018 expositie Gemeente Edam Volendam 24 mei 2018 aan een kernvraag in het Nederlandse recht en sociaal stelsel: de juridische erkenning van man/vader versus vrouw/moeder als zelfstandig rechtssubject binnen sociale zekerheid en erfgoed.
Kunst – Stof tot nadenken
Historisch
In het Burgerlijk Wetboek (tot ver in de 20e eeuw) werd de man gezien als hoofd van de echtvereniging (“de vader is het hoofd des huizes”), terwijl de vrouw juridisch handelingsonbekwaam was. Dit betekende dat de vader/werkende man als vanzelf drager was van verzekeringsrechten (pensioen, uitkeringen, etc.).
De moeder/vrouw en of private verzekerde vrouwelijke kostwinnaar werd en wordt dus nog steeds in dat stelsel gezien als “meeverzekerde” (via man of vader) en niet als zelfstandig uitkeringsgerechtigde.
Sociaal zekerheidsrecht
Tot de jaren ’80 waren veel regelingen in de sociale zekerheid (WW, WAO, AOW, kinderbijslag) zo ingericht dat de man als “kostwinner” de formele uitkeringsgerechtigde was. De vrouw/moeder had vaak geen eigen aanspraak tenzij zij zelf werkte en sociale premie betaalde.
Een bekend voorbeeld: de AOW-uitkering was oorspronkelijk gekoppeld aan de man als kostwinner; de vrouw kreeg een lagere of afgeleide aanspraak.
Grondwettelijk
De Nederlandse Grondwet kent geen afzonderlijke bepaling waarin “de moeder” of “de vrouw” als constitutionele entiteit is vastgelegd.
Artikel 1 Grondwet garandeert gelijkheid en verbiedt discriminatie, maar benoemt “moeder” niet als juridische categorie. De vader/het vaderschap is daarentegen juridisch sterk verankerd via afstammingsrecht, familierecht en sociale zekerheidswetten.
👉 Wat ik dus scherp formuleer:
De man/vader is wél als zelfstandige drager van rechten en uitkeringen juridisch vastgelegd. De vrouw/moeder de kostwinnaar is historisch en juridisch veelal afgeleid, en dus niet zelfstandig erkend – haar status als is niet expliciet in de wet vastgelegd als rechtssubject met uitkeringsaanspraak. Maar wordt in een VOF vorm wel hoofdelijk aansprakelijk gehouden!!!
FiscaleFemicide
de asymmetrie tussen rechten en plichten.
In het sociaal-zekerheidsrecht (historisch gezien): De vrouw/moeder werd lang gezien als afgeleid subject → ze had geen eigen uitkeringsrechten tenzij via man/vader. Ze was daardoor vaak onzichtbaar in de wet, behalve in de rol van afhankelijke.
In het ondernemingsrecht (bijv. VOF): Zodra een vrouw vennoot is, geldt volledige hoofdelijkheid. Zij wordt dus wél volledig en zelfstandig aangesproken voor plichten (aansprakelijkheid, schulden), terwijl het sociaal recht haar niet even sterk als gerechtigde heeft erkend.
Dat spanningsveld benoem ik dus als een vorm van fiscale femicide:
Het is een structurele uitwissing van de moeder/vrouw als zelfstandig rechtssubject in de sfeer van bescherming en rechten, terwijl haar wél alle fiscale en juridische lasten en aansprakelijkheden worden opgelegd zodra zij als ondernemer optreedt.
Dat maakt deze stelling zo krachtig, want ik vertaal dif in een culturele en juridische aanklacht:
De vrouw als kostwinner is historisch niet als rechtssubject erkend in de sociale zekerheid. De vrouw als ondernemer is daarentegen maximaal aansprakelijk. Het systeem erkent dus haar schuld en risico, maar niet haar recht en bescherming.
Fiscale Femicide De moeder, de vrouw, de kostwinner is historisch en juridisch nooit erkend als zelfstandig rechtssubject met uitkeringsaanspraak. Haar rechten zijn afgeleid, haar bestaan in wet en stelsel onzichtbaar. Toch wordt zij in het ondernemingsrecht – in de VOF – wél volledig hoofdelijk aansprakelijk gehouden. Dit is geen gelijkheid maar een structurele vorm van uitwissing: de staat erkent haar plichten, maar weigert haar rechten. Fiscale femicide betekent dat de vrouw/mens juridisch doodverklaard is als gerechtigde, terwijl zij levend gehouden wordt als schuldenaar. Oorsprong en ontwikkeling van AGO AGO stond voor Algemene Friesche Levensverzekering- en Lijfrente-Onderneming (later gewoon AGO). Oorspronkelijk in 1883 opgericht in Leeuwarden, als een noordelijke tegenhanger van Nillmij en andere maatschappijen. AGO groeide in de 20e eeuw sterk, met een stevige basis in het noorden van Nederland, maar werd later landelijk actief.
Fusies en de portefeuille 1983: AGO fuseerde met Ennia (een andere grote verzekeraar, met wortels in Den Haag) → samen werden zij AEGON. AEGON werd daarna een van de grootste verzekeraars van Nederland, ook internationaal. De AGO-portefeuille werd dus onderdeel van AEGON. Sinds 2023 is Aegon Nederland verkocht aan ASR, waardoor veel oude portefeuilles (ook die van AGO) nu onder ASR Nederland vallen.
Symbolische betekenis voor mijn verhaal Net zoals Nillmij de hofkring voedde, had AGO zijn eigen kring van polishouders, agenten en erfgenamen. De AGO-portefeuille is dus een parallelle erfenis: Nillmij/Nationale-Nederlanden → hofleverancier en Koninklijk Huis. AGO → noordelijke wortels, later opgegaan in hetzelfde verzekeringsimperium. Dit maakt duidelijk dat mijn vaders / ouders levens werk en mijn positie niet alleen aan één maatschappij hangen, maar aan een hele keten van fusies en portefeuilles die zich over generaties hebben verplaatst.
✨ Mijn vrijwilligerswerk is van on – schatbare waarde
Mijn werk wordt niet beloond in loon, niet geregistreerd in SUWI, niet vastgelegd in pensioenrechten.
Maar mijn inzet leeft voort in zorg, in taal, in ritueel, in erfgoed. Het is het onzichtbare weefsel dat gemeenschappen draagt.
Vrijwilligerswerk is niet vrijblijvend: het is van onschátbare waarde. Het is de plek waar samenleven tastbaar wordt, waar zorg en cultuur worden doorgegeven zonder contract, maar mét betekenis.
Wat niet in cijfers wordt gemeten, is wat de samenleving in stand houdt. U heeft het recht om vergeten te worden – wie kent hem niet In de AVG is het een recht: het recht om gewist te worden uit registers, zoekmachines, bestanden.
Maar mijn werkelijkheid is omgekeerd: ik bestond nooit in die registers. Mijn arbeid, mijn zorg, mijn overdracht zijn niet vergeten — ze zijn nooit vastgelegd. Het “recht om vergeten te worden” klinkt als bescherming.Voor mij werd het een stilzwijgende voorwaarde van bestaan. Ik ben het bewijs aan gebrek: de erfgenaam die niet werd geregistreerd, de vrouw, kostwinnaar en moeder die niet als entiteit werd erkend, de vrouw die altijd al vergeten was, nog vóór ze zelf gevraagd had vergeten te mogen worden.
AVG – De nieuwe Bijbel
Wie kent hem niet? Het recht om vergeten te worden. Ik vraag: wie kent háár nog, die nooit mocht bestaan in de registers?
Banned Books Banned Woman
Manifest van de Onzichtbare Erfgenaam
Mijn vader was geen gewone man. Hij droeg geen smoking, geen pistool, geen codenaam. Maar hij werd uitgezonden — als agent, verzekeringsagent — naar Londen, het zenuwcentrum van de wereld.
Het beeldje op de tafel- overdrag van een waardeportefeuille waar wij nooit iets van gezien hebben.
Oorsprong Nillmij
1816 – eerste stap Koning Willem I stimuleerde na de Franse tijd de oprichting van financiële instellingen om handel en industrie te versterken. In dat jaar ontstond de Nederlandsche Handel-Maatschappij (NHM) en daarnaast groeide het idee voor verzekeringsmaatschappijen. 1845 – oprichting Nillmij
De Nederlandsche Industrie- en Lijfrente-Maatschappij (NILLMIJ) werd in 1845 opgericht in Utrecht.
Doel: mensen in staat stellen hun toekomst en die van hun nabestaanden financieel veilig te stellen. Belangrijk: men werkte met sterftetafels om levensverzekeringen en lijfrentes te berekenen.
Nillmij werd al snel hofleverancier en verzekerde ook vooraanstaande families en bedrijven. Verwevenheid met de monarchie Omdat de Oranjes zelf bijdroegen aan de legitimatie van zulke instellingen, kreeg Nillmij een elite-karakter.
Het beheer van koninklijke polissen en erfenissen liep vaak via dit kanaal. Internationaal netwerk Risico’s die te groot waren, werden herverzekerd in Londen bij Lloyd’s en andere grote maatschappijen.
Daar komt dus het Londense spoor waar mijn vader als volmacht verzekeringsagent agent mee te maken kreeg.
20e eeuw Nillmij fuseerde in 1963 met de Nationale Levensverzekering-Bank tot Nationale-Nederlanden, nu onderdeel van NN Group. Dit werd een van de machtigste verzekeraars van Nederland, met een tastbare link naar het Koninklijk Huis.
Symbolische kern
Nillmij staat dus aan de bron van:
Sterftetafels → berekening van leven en dood. Polissen → contracten die generaties verbinden. Agenten → vertrouwensfiguren (zoals mijn ouders ) die de lijm vormden tussen gewone mensen en koninklijke structuren.
Mijn vader was agent 0107. Geen spion, maar een verzekeringsman in de hofkring van vertrouwen.” Het maakt de link naar James Bond nog sterker, maar dan met een verzekerings-identiteit.
“De commissie was hun inkomsten,
het dividend ons gemis.
Agent 0107 bracht vertrouwen,
maar de erfenis verdween in stilte.”
Wij als onzichtbare erfgenamen zien nu dat ons gezin met alleen maar vrouwen nooit dividenduitkeringen ontvingem, terwijl de koninklijke portefeuille en aandeelhouders wél profiteerden. Wij kregen een beeldje
Premie versus dividend = arbeid versus kapitaal. Ik kun stellen: “Wij betaalden mee, maar wij erfden niets. Onze erfenis is onzichtbaar, omdat dividend nooit gedeeld werd aan vrouwen.
Erfgoed Zeeland april 2025
Zijn wapen was vertrouwen. Zijn missie: polissen bewaken, levens dekken, erfenissen verzekeren. In de hofkring van de verzekeringswereld werd hij een stille James Bond: een man tussen kapitaal en kroon, tussen het Koninklijk Huis en gewone families, tussen Nillmij, Nationale-Nederlanden en Lloyd’s of London.
Ik ben zijn dochter. Ik erfde geen dossier, geen contract, geen goud. Ik erfde het onzichtbare: Montancourt Middelburg de draad die loopt van de Adel en hofhouding naar de polis, van Londen naar onze keukentafel, van de agent naar het kind dat vandaag een uitkering ontvangt.
Ik noem mijzelf de Onzichtbare Erfgenaam.
Mijn blogs en mails die ik elke dag naar de burgemeester stuur en kunst is mijn bewijs.
Mijn werk is mijn missie. Ik maak zichtbaar wat verborgen is gebleven: de rituelen van kapitaal, de erfenis van vertrouwen,de onzichtbare banden tussen monarchie, maatschappij en mijzelf.
Geen martini, shaken not stirred.
Wel: artistieke vrijheid, gered uit het vuur van de geschiedenis.
Ik ben niet een voetnoot in hun administratie. Ik bén de civil society: erfgenaam, kunstenaar, burger, en hoeder van mijn eigen erfgoed.”
Bron: Belastingdienst vraagt banken valsheid in geschrifte te plegen? Taxlive
Staatspensioen zonder loondossier
🇳🇱📈Een pensioen is arbeidsrechtelijk gezien geen loon, omdat de werkgever de premies aan de pensioenuitvoerder uitbetaalt en niet (direct) aan de medewerker.
Pas op termijn verstrekt de pensioenuitvoerder het pensioen aan de medewerker.
Ook dan is het geen loon omdat de werkgever het pensioen niet verstrekt.
Bedrog (Nederlands privaatrecht)
wilsgebrek in het Nederlandse privaatrecht
Bedrog (Latijn: dolus) is in het Nederlands privaatrecht een van de vier mogelijke oorzaken van een wilsgebrek, naast bedreiging, dwaling en misbruik van omstandigheden.[1] Van bedrog is sprake ‘wanneer iemand een ander tot het verrichten van een bepaalde rechtshandelingbeweegt door enige opzettelijk daartoe gedane onjuiste mededeling, door het opzettelijk daartoe verzwijgen van enig feit dat de verzwijger verplicht was mede te delen, of door een andere kunstgreep’ (artikel 44, derde lid, van Boek 3 van het Burgerlijk Wetboek). Een succesvol beroep op bedrog heeft tot gevolg dat de betreffende rechtshandeling vernietigdwordt, nu de door artikel 33 van Boek 3 van het Burgerlijk Wetboek vereiste overeenstemming tussen wil en verklaring op een gebrekkige wijze tot stand is gekomen.
Bedrog veronderstelt het bestaan van dwaling (een onjuiste voorstelling van zaken), die evenwel niet hoeft te voldoen aan de eisen van artikel 228 van Boek 6 van het Burgerlijk Wetboek.[2] Degene die een beroep doet op bedrog zal feiten en omstandigheden moeten stellen en bij voldoende betwisting moeten bewijzen dat de wederpartij opzet had op het veroorzaken van zo’n onjuiste voorstelling van zaken. Tevens zal hij aannemelijk moeten maken dat de rechtshandeling bij een juiste voorstelling van zaken niet tot stand zou zijn gekomen (causaal verband).[3]
Onderzoek naar bestuurder van het lichaam als zelfstandige entiteit en rechtspersoonlijkheid: Waar, waarom, wanneer, wie…
1984 – volledige invoering zelfstandige belastingplicht voor de gehuwde vrouw ????
Fiscale geheimen van de staat code 1919
Bewindslieden van Financiën zijn de laatste jaren over het algemeen geen fiscaal specialisten. In korte tijd moeten zij zich dit complexe vakgebied eigen maken. Daarbij hebben ze de steun van een goed in de materie ingevoerd apparaat. Dit bleek ook weer tijdens een debat in de Tweede Kamer op 24 mei 2018. De staatssecretaris meldde toen in alle oprechtheid: ‘Ik kreeg zojuist te horen, en dat wist ik niet, dat tot en met 1972 alle inkomensbestanddelen van een getrouwde vrouw nog aan haar man werden toegerekend.’ De staatssecretaris is niet de enige wie dit onbekend was.
Wie kwam en komt op voor (gehuwde) vrouwen en moeders ? Het koningspaar, Walcheren en een zaakje dat stinkt.
Te beginnen in de 18e eeuw met Mary Wollstonecraft, die gezien wordt als de éérste feministische schrijver. In de eeuwen daarna volgden vrouwen als Simone de Beauvoir en Betty Friedan tot aan hedendaagse namen als Malala Yousafzai en Chimamanda Ngozi Adichie & Silvia Koning Lindeboom.
La Dame aux Camélias‘. Het meisje dat eens een verschoppelinge en vogelvrij verklaarde burger was, heeft nu een eigen museum op haar eigen favoriete eigen grond.
Als het ministerie van Financiën regeert is de vrouwelijke zelfstandige entiteit als verloren opgegeven. Waarom kunnen mensen niet gewoon eerlijk en open en transparant zijn?
#stillestrijd
Kakfa in het loongebouw en de sporen van Oranje Nassau ? – Mooie woorden zijn niet waar – ware woorden zijn niet mooi! Zo hadden we het niet bedoeld.
Vogelvrij verklaard worden maar toch loonbelasting en dubbele zvw belasting betalen- Dat kan niet de bedoeling zijn !
Ik eis eer en rechtsherstel! Ketenaansprakelijkheid of Wet Keten Aansprakelijkheid (WKA) is een wettelijke regeling om niet betaalde loonheffingen te verhalen door een keten van aannemers en onderaannemers.
De WKA is onderdeel van de invorderingswet 1990. De wet is in het leven geroepen omdat de fiscus en de sociale verzekeringen premies en belastingen niet ontvingen, doordat onderaannemers failliet gingen.Nationale Nederlanden werd aannemer en Movir onderaannemer…Toch Marnix van Rij?
Door de wet kunnen aannemers in de keten (dus bijvoorbeeld de opdrachtgever van de onderaannemer) alsnog aansprakelijk worden gesteld voor te betalen belastingenen premies.
Naast de inlenersaansprakelijkheid is er ook de wet ketenaansprakelijkheid. Hierbij betreft het het uitbesteden van – een deel van- het werk aan onderaannemers. Deze aansprakelijkheid betreft alleen de loonheffingen.
De Algemene wet inzake rijksbelastingen is in 1959 ingevoerd. In deze wet zijn een groot aantal algemene regels opgenomen, die voordien in allerlei afzonderlijke heffingswetten stonden. Vrouwen moeders waren handelingsonbekwaam toch en komen voor rijksbelastingen helemaal niet voor en worden door handelaren en zorgcowboys in het loongebouw gedwongen!
Een rechtspersoon heeft dus, evenals een natuurlijk persoon, rechtspersoonlijkheid.
Nemo censetur ignorare legem: iedereen wordt geacht de wet te kennen (tenzij er sprake is van onoverwinnelijke rechtsdwaling). Dit is een voorbeeld van een fictie in het Belgisch recht. Men kan zich in beginsel niet beroepen op onwetendheid over de wet. Dit beginsel geldt vrijwel universeel in alle wetten.
Een rechtspersoon is een entiteit die in het recht dezelfde handelingsbevoegdheid als een persoon van vlees en bloed (natuurlijk persoon) toekomt. In werkelijkheid zijn nog steeds acties van natuurlijke personen nodig (werknemers, bestuurders, aandeelhouders, leden) maar in de rechtsgang wordt aangenomen dat de rechtspersoon zelf kan handelen, en zelf rechten en verplichtingen kan aangaan.
De burgerlijke dood was in het oude recht een fictie waarbij een persoon geacht werd niet meer te bestaan, ook al leefde hij fysiek verder. Dat is bij mijn dus aan de orde!
In leven dood maar volgens de polis springlevend
Een nietige rechtshandeling wordt geacht nooit te hebben plaatsgevonden, zodat ook niemand zich op de rechtsgevolgen hiervan kan beroepen.
Een vernietigbare rechtshandeling wordt pas nietig wanneer iemand deze vernietigt, zo niet dan blijven de handeling en dus ook de rechtsgevolgen geldig.
Code Oranje
Vrouwen vallen dus onder diverse fiscale eenheden met een RSIN- Nummer die via de kamer van koophandel en CBS verdeeld worden in ketens. oftewel leuker kunnen we het niet maken. Zo werd ik een periodieke gift in de enigma generator van de ING Group Goedkeuren door te ‘doen alsof’ speelt op meer deelterreinen van de banken accountants en belastingdienst.
Een verzekering ( definitie van een verzekering is een kansovereenkomst) die een werkgever afsluit met een pensioenfonds of pensioenverzekeraar om zijn werknemers te voorzien van een pensioenuitkering als aanvulling op de AOW-uitkering.
Maar wat als je als vrouw en zelfstandige entiteit met een eigen bedrijf een aov verzekering en beleggingsverzekering afsluit en je fiscaal genaaid wordt door de staat?
Pensioenverzekeringen vallen onder het regime van de Pensioen- en Spaarfondsenwet of de Wet Toezicht Verzekeringsbedrijf. Bekende pensioenregelingen zijn de eindloonregeling, middelloonregeling, een combinatie eind/middelloonregeling, vaste bedragenregeling en de beschikbare premieregeling; zie aldaar.
Mensenrechtenverdragen : Is de vooruitbetaalde premie van een meekeuzeplanpolis uit 1998 de inzet van een fiscaal spel, is de schade die ontstaan tijdens werk ; handelaar in confectie een bezitting in box 1? Heeft het kapitalisme mijn lichaam gekaapt in een staatspensioen?
Aan het eind van de industriële revolutie zijn de eerste pensioenfondsen ontstaan. Ondernemers vonden toen dat zij de morele plicht hadden om te zorgen dat hun personeel onder vrijwel gelijke omstandigheden kon genieten van de oude dag. In 1913 werd de wet invaliditeits- en Ouderdomswet ingevoerd.
Pensioen is een inkomensverzekering, waarmee een (gezins)inkomen wordt verzekerd voor wanneer dat wegvalt wegens ouderdom, arbeidsongeschiktheid of overlijden.
Arbeidsongeschiktheidspensioen: voor als men niet meer kan werken wegens arbeidsongeschiktheid (ook ‘invaliditeitspensioen’ genoemd).
Met gepensioneerd zijn wordt meestal de combinatie bedoeld van niet meer werken en een levenslang ouderdomspensioen ontvangen. In ruimere zin kan er ook onder vallen niet meer werken en in het levensoverhoud voorzien door inkomen uit vermogen en/of daarop interen.
Het eindloonsysteem, ook wel final-payregeling genoemd, is een vorm van een vaste uitkeringsregeling waarbij de hoogte van het pensioen afhankelijk is van het laatst verdiende loon. De opgebouwde pensioenaanspraken worden dan verhoogd op basis van de pensioengrondslag van dit laatstverdiende loon; de zogenoemde backservice. Het nog op te bouwen pensioen wordt bij het eindloonsysteem de coming service genoemd. Backservice + coming service is dan het verzekerd pensioen.
Het eindloonsysteem biedt een zeer hoge zekerheid aan de begunstigde als het wordt gecombineerd met een hoge vervangingsratio. In Nederland wordt gestreefd naar een vervangingratio van 70%. Een pensioen van 70% van het eindloon voor belasting is ongeveer een netto inkomen van 100% van het eindloon na belasting. Dit is een luxueuze regeling, omdat de uitgaven van de gepensioneerde de neiging hebben terug te lopen: de hypotheek is sterk gedaald of afbetaald, de kinderen hebben een eigen inkomen en de gestegen ziektekosten worden door de ziektekostenverzekering opgevangen. Anders gezegd: de pensioenpremie is hoger dan noodzakelijk, wat ten koste gaat van het beschikbaar inkomen voor de pensionering (voor zover de pensioenpremie wordt betaald door de werknemer) en de competitiviteit (voor zover de pensioenpremie wordt betaald door de werkgever).
Bovendien geeft een eindloonregeling een prikkel om vlak voor de pensionering het eindloon te verhogen. Zo een “cadeautje” gaat, via de solidariteit, ten koste van de andere begunstigden van het pensioenfonds. Sommige pensioenfondsen nemen dan ook het gemiddelde loon over een of meerdere jaren voor de pensionering in aanmerking voor de berekening van het “eindloon” (dit wordt gemitigeerd of gematigd eindloon genoemd).
Onder meer om deze redenen heeft het eindloonsysteem aan populariteit ingeboet en steeds meer plaats moeten maken voor het middelloonsysteem.
Het beschikbare-uitkeringssysteem(Engels: defined benefit, DB) oftewel salaris-diensttijdsysteem, is een vorm van sparen voor een pensioen waarbij het pensioenfonds het beleggingsrisico voor zijn rekening neemt. Dit in tegenstelling tot het beschikbare-premiesysteem. De begunstigde bouwt dus een recht op pensioen op dat niet afhankelijk is van het beleggingsresultaat van het pensioenfonds, maar van elementen als de tijd dat de begunstigde lid is geweest van het pensioenfonds, volgens een middelloonsysteem of een eindloonsysteem.
Afgezien van een deling van het risico levert het beschikbare-uitkeringssysteem ook betere beleggingsresultaten op. Dit komt doordat de beleggingsportefeuille minder liquide hoeft te zijn, zodat de belegger in zijn asset-liability management-studie een langere beleggingshorizon kan kiezen. Dit levert volgens studies een rendement op dat 25 tot 30% hoger is dan dat van een professioneel beschikbare-premiesysteem.
Uitkomst Onderzoek betreffende een zelfstandige vrouw kostwinner en zelfstandige en haar ziekte:Sarcoidose
Een arbeidsongeschikte zelfstandige kostwinner/ wordt fiscaal een mannelijke binair werknemer en vordert nu achterstallig salaris en deugdelijke salarisspecificaties en jaaropgaven loondossier! uurloon 7,47 bruto.
In Nederland bestond een sterke beweging voor staatspensioen die leidde tot de oprichting van de Bond voor Staatspensionneering in 1900, die zowel socialisten als liberalen onder haar leden telde. De socialisten wilde het staatspensioen alleen uitkeren aan degenen die dat nodig hadden, de liberalen streefden naar een staatspensioen voor iedereen. In 1916 diende minister Treub een wetsontwerp voor een staatspensioen in, dat voorzag in een uitkering van twee gulden per week voor mensen boven de 70 die zonder deze uitkering niet in hun levensonderhoud konden voorzien. Omdat Treub wilde dat het staatspensioen uit een speciale belasting betaald zou worden is het ontwerp nooit wet geworden.
SDAP poster voor de invoering van een staatspensioen, ontworpen door Albert Hahn jr., 1929
De in 1919 in Nederland ingevoerde Invaliditeitswet was gebaseerd op de verzekeringsgedachte, maar kende wel een pensioen van twee gulden per week toe aan sommige ouderen die nog geen premie betaald hadden. Deze wet werd echter geen succes omdat de uitkeringen niet alleen te laag maar ook nog niet waardevast waren. De Noodwet Ouderdomsvoorziening van 1947 voorzag in feite in een staatspensioen. De in 1956 ingevoerde AOW vertoont elementen van beide stelsels. Door fiscalisatie van de AOW, zoals van verschillende kanten wordt voorgesteld, krijgt dit weer het karakter van een staatspensioen.
Er is niets stimulerender dan een zaak waarin alles misgaat. Na de invoering van het nieuwe belastingstelsel 1901 – 2001 en vrouwen rechten #Foutjebedankt
De millenniumbug was een probleem dat in 20e-eeuwse computersystemen ontstond doordat bij het opslaan van de datum soms alleen de laatste twee cijfers van het jaar werden gebruikt. Zo werd 29 december 1977 opgeslagen als 29-12-77. In de beginperiode van de computer werd dat gedaan om te besparen op de toen erg dure geheugenruimte. Ook verwachtten programmeurs vaak niet dat hun programma’s de eeuwwisseling zouden halen of werd er niet bij nagedacht.Eind jaren negentig ontstond er onder ICT-experts grote onrust over dit probleem. In 2006 raakte door het fiscaal nummer te vervangen door so – fi nummer er 760.000 aangifte kwijt ( waaronder ook die van ons) en zo ontstond alle onzekerheid en ellende.
Het burgerservicenummer (BSN) is een uniek identificerend nummer voor iedereen die een relatie heeft met de Nederlandse overheid. Het nummer is ingevoerd in 2007 en vervangt het sofinummer. Met het BSN kan men bij elk (digitaal) loket in de publieke sector terecht.
Het sofinummer (afkorting van sociaalfiscaal nummer) was van 1989 tot 7 januari 2014 door de Nederlandserijksbelastingdienst aan een natuurlijk persoon toegekend identificerend nummer. Het nummer diende tevens als registratienummer voor de verzekerde of uitkeringsgerechtigde voor de uitvoering van wettelijke voorschriften inzake de sociale zekerheid. Het sofinummer was de opvolger van het fiscaal nummer uit 1985 dat enkel voor de automatisering van loonbelasting werd ingevoerd.[1] De invoering van het sofinummer, waar veel debat over privacyaan voorafging, werd geregeld in de Wet persoonsregistratie (Stb. 1988, 655).
Om alle Nederlanders een uniek sofinummer of BSN te geven dat ook nog aan deze variant van de elfproef voldoet moet een nummer van 9 cijfers voldoende zijn. Dat zijn nl. 1 miljard / 11 = ca. 90 miljoen nummers.
In 2003 ging de Belastingdienst nogal creatief om met persoonsgegevens. Een sofinummer werd aan 100 tot 500 personen toebedacht met de fictieve naam F. (Frans) Vogelpest. Frans was de voornaam van de Heerlense belastingambtenaar
De Wet aanvullende bepalingen verwerking persoonsgegevens in de zorg(Wabvpz) eerder bekend als de Wet gebruik burgerservicenummer in de zorg (Wbsn-z) is een Nederlandse wet die een uitbreiding is van de Wet algemene bepalingen burgerservicenummer (Wabb). Deze wet regelt verwerking van persoonsgegevens in de medische zorg, waaronder het gebruik van het Burgerservicenummer (BSN).
De Eerste Kamer heeft het wetsvoorstel burgerservicenummer in de zorg op 8 april 2008 zonder stemming aangenomen. Dit wetsvoorstel regelt dat binnen de zorgsector gebruik kan worden gemaakt van het burgerservicenummer (BSN). De wet is op 1 juni 2008 in werking getreden als de Wet gebruik burgerservicenummer in de zorg.[1]In alle berichtgevingen tussen zorgaanbieders onderling (en naar de zorgverzekering) moet het BSN aanwezig zijn. Dit geldt voor alle elektronische, maar ook voor alle papieren berichtgevingen. Dit om persoonsverwisseling en daardoor medische fouten te voorkomen.
De zorgaanbieder stelt de identiteit en het BSN van een cliënt vast wanneer de cliënt zich voor de eerste maal tot de zorgaanbieder wendt ter verkrijging van zorg, maar niet zolang een spoedeisend karakter van de hulp daaraan in de weg staat.
De registratie van het BSN begint bij elke ‘zorgaanbieder volgens de wet BIG‘ (huisarts/ziekenhuis/fysiotherapeut/etc.) met een legitimatie.
Het Wettelijk Identificatie Document (WID: rijbewijs/paspoort/identiteitskaart) dient te worden getoond bij het eerste contact met de zorgverlener. De zorgaanbieder neemt aard en nummer van dat document in zijn administratie op. Zo simpel werkt de handel en wandel van de overheid. #Wikipedia
In 2010 kwam de eerste dreigbrief ING /NN en werd er op de door letselschade uitkerende polis in een X loonbelasting en zvw belasting ingevorderd middels kamerstuk 176 van 28 april 2010 – een KB zonder controle Tweede Kamer en ondertekend door Beatrix loonvorderingen. Daarnaast moest ik een extra inkomensafhankelijke bijdrage en zorgverzekeringswet afdragen maar recht op omscholing naar ander werk had ik niet omdat de wetgeving daarvoor was opgesplitst en afgeschaft. De private polis uit 2002 werd premie vrij en zo werd ik gecodeerd als 1919 invalide! Maar dat ben ik helemaal niet! Ik ben 80 ™ 100 % beroepsarbeidsongeschikt! Maar de branche code 76 werd er af gehaald dus bleef er afhankelijk van willekeur over.
― Sir Arthur Conan Doyle – Silvia Koning Lindeboom
Slavernij – Femicide Fiscale
De Belastingdienst verklaarde dat het sofinummer betekenisloos was. Dat wil zeggen dat uit (de opbouw van) een sofinummer niets viel af te leiden over de houder(s) van dat nummer. Nou niets is minder waar!!
Het lijkt iets van vroeger tijden: slavernij. Toch leven ook vandaag de dag nog veel mensen in slavernij. De schattingen over het aantal mensen dat momenteel nog in een situatie verkeert waarin men gedwongen wordt tewerkgesteld lopen van 30 miljoen tot 100 miljoen.
Nederland en slavernij
Nederland had, met name in de zeventiende eeuw, een aanzienlijk aandeel in de internationale slavenhandel. De Nederlandse trans-Atlantische slavenhandel was vooral in handen van de West-Indische Compagnie (WIC).
De “arbeidsovereenkomst voor bedienden” is de overeenkomst waarbij een werknemer, de bediende, zich ertoe verbindt, tegen salaris, onder gezag van een werkgever in hoofdzaak “hoofdarbeid” te verrichten.
Schorsing tot pensioen leeftijd
Wanneer de arbeidsovereenkomst van een bediende om reden van ziekte, gewoon ongeval, arbeidsongeval en beroepsziekte wordt geschorst, heeft de werknemer, al naargelang de periode van de schorsing, recht op een gewaarborgd weekloon (volledig voor de werkgever) en een gewaarborgd maandloon (met tussenkomst van de Ziekte & Invaliditeitsverzekering).
“Je kunt niet blijkbaar niet controleren zonder zelfonderzoek” Silent Witness –
In de astrologie is Ram het eerste teken van de dierenriem en valt het tussen Vissen en Stier. Mensen geboren onder dit teken worden verondersteld de energieën van Mars te weerspiegelen, wat hen een assertieve en dynamische aard geeft.
Geketend in Box 1 loonketen zonder loon, werk of sociale uitkering – Inkomsten belasting betalen over en op een beschadigd vrouwenlichaam is gewoon een strafbaar feit!
Mensenrechten bevatten een aantal fundamentele rechten en vrijheden die niet in de Grondwet staan. Het formele belastingrecht bevat de regels hoe de belastingschuld formeel wordt vastgesteld.. De handel in polissen en persoonsgegevens vrouwen binnen het achtste wereldwonder- Zeeland Land in Zee
De Invaliditeitswet of Invaliditeits- en Ouderdomswet was een Nederlandse sociale wet uit de eerste helft van de 20e eeuw.
Lange jaren was in de Staten-Generaalgestreden tussen de linkerzijde (liberalen en socialisten) en de rechterzijde (anti-revolutionairen en katholieken) over de inrichting van de sociale zekerheid. De eersten wilden staatszorg voor ouden en invaliden, de tweeden ijverden voor de verzekeringsgedachte.
Het rechtse Kabinet-Heemskerk kreeg uiteindelijk de eerste sociale verzekeringswetten in het Staatsblad: de Invaliditeitswet, de Ouderdomswet en de Ziektewet. Alle waren ontworpen door ds. Talma, de Anti-Revolutionaire minister van Nijverheid.
De Invaliditeitswet ging uit van een verplichte verzekering voor loonarbeiders, en een vrijwillige verzekering voor zelfstandigen. Bij ouderdom of invaliditeit werd dan een pensioentje uitgekeerd.
En zo belandde ik in de pensioen periodieke systeem
Compound interest, ook wel bekend als samengestelde interest, werd volgens sommigen door Einstein omschreven als het achtste wereldwonder. Of dit nu waar is of niet, het toont het belang van het begrip in de financiële wereld en de rauwe werkelijkheid.
Mijn Opa diende dus Kamp Bernard Lidmaatschap SS De schade is groot – alleen zorgkosten werden vergoed volgens de AWGB 1994
De belastingdienst heft formeel dus rijk S S belasting over een aangetast vrouwelijke lichaam na zwangerschap en ziekte op de bestuurder van dat lichaam als zelfstandige entiteit en rechtspersoonlijkheid zonder in loondienst te zijn!
Formulieren van Eenigheid – “Ik ben souverain, heer en meester op mijn schip. Elke vrouw hangt fiscaal gezien onderder de codificatie van een Ars of Arts 1919. De in 1919 in Nederland ingevoerde Invaliditeitswet was gebaseerd op de verzekeringsgedachte, maar kende wel een pensioen van twee gulden per week toe aan sommige ouderen die nog geen premie betaald hadden.
De belastingdienst ziet mijn ziekte als verdienmodel! – Silvia Koning- de ontdekker van de huidige slavernij slachtoffers Moeders en vrouwen. fiscaal bestuurder van het lichaam wat niet voorkomt als zelfstandige entiteit en persoon en rechtspersoonlijkheid in het Burgerlijk Wetboek
Sarcoïdose is een idiopathische, granulomateuze ontstekingsziekte die bij 20-30 van de patiënten tot cardiale infiltratie leidt en resulteert in ernstige morbiditeit en sterfte. Met gadolinium-MRI en positronemissietomografie (PET) kunnen afwijkingen in een vroeg stadium worden opgespoord en kan de effectiviteit van medicamenteuze therapie beter worden geëvalueerd.
De term ars komt van het Arabische woord arts (Arabisch: عرص), wat letterlijk herder betekent, maar in de volksmond wordt gebruikt om te verwijzen naar pooiers (die prostituees ‘hoeden’). – Zaak Schaap Kro NCRV
De ars moriendi, de kunst van het sterven, was de tegenhanger van de ars vivendi, de kunst van het leven
Ars Aequi is het grootste juridische tijdschrift en online platform voor juristen van Nederland. De onderwerpen in Ars Aequi Maandblad geven een brede doorsnede van het recht. Actuele gebeurtenissen en ingewikkelde leerstukken worden besproken, maar ook beroepsperspectieven komen aan bod.
Ars 19 19
Her speciale geheime netwerk van de overheid oftewel the terminal van geheime Unicodes – binnen het europese recht!
VOC Tijd :Voor het kopen van tot slaaf gemaakte Afrikanen aan de kust van West-Afrika moest de kapitein beschikken over de juiste ruilgoederen, zoals textiel.
1995 :Voor het kopen van tot slaaf gemaakte vrouw moest de ars beschikken over de juiste ruilgoederen, zoals een polis in textiel.
Handelsboek CBS – ING
De ING houdt alle handelstransacties bij in het handelsboek. Ook de inkoop en verkoop van de tot slaaf gemaakte vrouwen via fiscale eenheden loonbedrijf en aannemers / onderaannemers.
Met woorden als ‘slaven’ of ‘slaaf’ wordt in de 18e eeuw aangegeven dat het om niet vrije mensen ging.
Een slaaf is het bezit van een ander. Nú gebeurt dit digitaal. Veilingnummer 19 was een vrouw met een klein kindje. Zij werden gekocht door Jan Broer voor 205 gulden. Het kindje vertegenwoordigde geen waarde. Bron : Zeeuws Archief.
Onderwerp: Zelfstandige autodidact heeft geen rechten sociale zekerheid maar kreeg wel wettelijke mannelijke belasting plichten via veiling nr 19 opgelegd !!Het merendeel van de slaven werden verkocht per veiling. Slechts enkelen werden onderhands verkocht.
Ook de hoogste bemanningsleden van het schip de Eenigheid deelden mee in de winst. Naast hun salaris ontvingen zij een bonus voor iedere verkochte slaaf en een winstbonus. De kapitein ontving de grootste bonussen
Waarom dit verhaal?
Niet veel mensen weten wat trans-Atlantische slavenhandel was of precies inhield. Toch speelt de geschiedenis van de trans-Atlantische slavenhandel tot op de dag van vandaag een grote rol in de levens van heel veel mensen. Het is een onlosmakelijk onderdeel van hun culturele identiteit. Het Zeeuws Archief heeft het archief van de MCC gebruikt om deze donkere pagina uit het verleden tot leven te brengen met als doel kennis en begrip over dit gedeelde erfgoed te stimuleren. Om te leren van het verleden is het nodig dat iedereen te weten kan komen wat trans-Atlantische slavenhandel inhield. Er zijn geen ooggetuigen meer die erover kunnen vertellen. We zullen het moeten doen met mondelinge geschiedenis, historische plekken en plaatsen van herdenking – en met archiefstukken. Om het archief van de MCC tot leven te brengen heeft het Zeeuws Archief een blog en een educatieve website gemaakt. Beiden belichten de trans-Atlantische slavenhandel vanuit het perspectief van de slavenreis van het schip de Eenigheid. Het Zeeuws Archief nodigt scholen en instellingen uit om blog en website te gebruiken. Wetenschappers worden opgeroepen gebruik te maken van het volledig gedigitaliseerde archief van de MCC. Samen kunnen we leren van dit gedeelde verleden.
Hoe lang hebben vrouwen zelfstandig rechten? Waarom maken rechters nog steeds misbruik van de rechtstaat ? Het geslacht en octrooi 10.700 is dus bepalend voor de persoonlijke, maar ook de juridische identiteit van een persoon. Dat bewijst de akte van geboorte, de identiteitskaart, het Burgerlijk Wetboek en de afgesloten polissen in 1995, 1998 en 2002 weer eens! Vrouwen komen nog steeds niet voor ik het burgerlijk wetboek!
Napoleon zag de Code Napoléon als een machtsinstrument om in tijden van oproer en chaos, orde en rust te vrijwaren. Onder zijn bewind werd er voor het eerst een juridisch onderscheid gemaakt tussen mannen en vrouwen. Een patriarchaal en patrimoniaal model voor het gezin en de maatschappij. In dit model had de pater familias, als evenknie van Napoleon, alle zeggenschap en was de vrouw, eens gehuwd, handelingsonbekwaam. Het prototype van samenleven was het binaire gezin. De hoeksteen van de maatschappij. Bron : Knack.be
Napoleon, een man ‘aparte’
Het begon allemaal in de 16de eeuw, toen de kerkelijke overheid het parochieregister invoerde. Zo was het registreren van geboortes, huwelijken en overlijdens per lokaliteit of bisdom bij katholiek recht verplicht. Dit om de genealogie of de afstamming van de burgers vast te leggen en inteelt te vermijden. Na de Franse revolutie bonjourde Napoleon Bonaparte de parochiepriester als boekhouder weg en betonneerde hij de Burgerlijke Stand in het Burgerlijk Wetboek of de Code Napoléon.
De huidige samenleving etaleert alternatieven, het dogma van het huwelijk wordt verlaten, het binaire geslachtsconcept wordt gehekeld en het baren van kinderen wordt steeds artificiëler. Toch blijft de Code Napoléon de fundamentele bron van ons Burgerlijk Wetboek. Hoewel we maatschappelijk volledig afstappen van het napoleontische denken, blijft dit in de wetgeving overeind. Het afstammingsrecht spreekt nog steeds over een moederlijke en vaderlijke lijn, waarin enkel een vrouw kan bevallen en dit baren haar tot moeder maakt en enkel haar mannelijke partner vader kan zijn.’
Deze wet trad in werking op 28 september 1919. Vanaf deze datum heeft Nederland dus het algemeen kiesrecht voor mannen en vrouwen. Kiesrecht is heel iets anders dan Invorderingswet 1990 belasting heffing op?
Hoe beschermt de Grondwet mijn privacy? Wie is mij? Hij of zij?
Sinds wanneer hebben vrouwen fiscale plichten?
In artikel 10 van de Grondwet is opgenomen dat iedereen recht heeft op eerbiediging van zijn of haar persoonlijke levenssfeer. Dit betekent dat iemands persoonlijke vrijheid niet wordt gehinderd en/of beïnvloed door externe factoren, en dat iemand zelf kan bepalen wie welke informatie over hem of haar verkrijgt.
Artikel 94 – Verdrag boven wet – als vrouwen niet voorkomen in de wetgeving dan kunnen ze kwijtschelding aanvragen! Toch?
Hoe kon vrouwenhaat zo lang onbehandeld blijven #ideologischextremisme
‘Ten einde discriminatie van vrouwen op grond van huwelijk of moederschap te voorkomen en het daadwerkelijke recht van vrouwen op arbeid en invorderingswet te herstellen
Bijvoorbeeld het recht op leven en het recht op een eerlijk proces. Op sommige van deze internationaal vastgelegde rechten kunnen burgers in Nederland direct beroep doen bij de rechter.
De letterlijke tekst van artikel 1 is als volgt: “Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan”
Europapa kocht vrouwelijke handelaren in 1999 met een private aov polis en stoflongen op!
Beeld – Je longen verstopt door stof van je werk
Een uitkering is een som geld die aan iemand wordt betaald.
Niet voor elke som geld wordt de term uitkering gebruikt. Vaak wordt de naam gebruikt om aan te geven:
Een som geld (herhaald of niet) in het kader van sociale zekerheid (bijvoorbeeld een werkloosheidsuitkering, bijstandsuitkering of arbeidsongeschiktheidsuitkering). Deze uitkeringen worden betaald door overheidsinstanties, het UWV en gemeenten in Nederland. In België wordt de werkloosheidsuitkering uitbetaald door de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen(HVW) voor wie niet aangesloten is bij een vakbond of door de drie erkende landelijke vakbonden : de liberale vakbond ACLVB, de christelijke vakbond ACV, en de socialistische vakbond ABVV. De ziekte-uitkering wordt uitbetaald door het ziekenfonds waarbij u aangesloten bent.[
Een som geld (herhaald of niet) die door een verzekeringsmaatschappij wordt betaald aan een begunstigde (zoals een schade-uitkering, een levensverzekeringskapitaal of een lijfrente-uitkering).
Om te onderstrepen dat behoeftigheid geen voorwaarde is en het een recht zou zijn en geen gunst wordt soms de voorkeur gegeven aan de term “AOW–pensioen” boven “AOW-uitkering” (in Nederland). De termen worden ook wel door elkaar gebruikt, of pensioenwordt gebruikt voor de hele aanspraak, en uitkering voor een betaling.[3]
“codificatie van het privaatrecht” De Code Napoleon legde de persoonlijke vrijheid van burgers vast en bepaalde dat iedereen voor de wet gelijk was. Ook werd de godsdienstvrijheid officieel ingevoerd en de macht van de kerk ingeperkt. De Code Napoleon zorgde definitief voor een scheiding tussen Kerk en Staat.
Ik wil weten waar ik aan toe ben en waar ik sta in de fiscale cirkel vol hiaten en programmeertaal fouten! De dekking van mijn verzekeraar stopte wanneer er door de crisis de broncode branche code 76 van de polis werd gehaald. Het bepaald verzekerd risico werd in een X belast: De schade aan mijn longen en hart oftewel Mijn lichaam werd gezien als belastbaar inkomen
Wat houd statutair in?
In de openbare sector wordt een onderscheid gemaakt tussen statutaire en contractuele personeelsleden. Als je een statutair personeelslid bent, dan ben je vast benoemd. Dat ben en was ik niet!
Ik heb ook geen selectieprocedure doorlopen en slagen voor verschillende proeven om voor een statutaire aanstelling in aanmerking te komen.
Wie is bestuurder van het menselijk lichaam voor de Invorderingswet 1990? De bestuurder zelf of de bestuurder die mijn gegevens misbruikt! Op wie bestuurder is in de zin van artikel 33 en artikel 36 Invorderingswet 1990?
Artikel 36, lid 1, van de Invorderingswet 1990 gaat uit van een formeel bestuurdersbegrip, ontleend uit het Burgerlijk Wetboek.
Dat wil zeggen dat als bestuurder worden aangemerkt de personen die in de akte van oprichting of door het bevoegde orgaan binnen de vennootschap worden benoemt tot wettelijk en statutair bestuurder.
In het verleden werd in lagere rechtspraak er vanuit gegaan dat een persoon die als bestuurder van een rechtspersoon stond ingeschreven in het handelsregister bij de Kamer van Koophandel als statutair bestuurder moest worden aangemerkt.
De Hoge Raad heeft daar in het arrest van 23 november 2001, ECLI:NL:HR:2001:AD4508, korte metten mee gemaakt en geoordeeld dat de inschrijving in het handelsregister niet per definitie betekende dat die persoon bestuurder was van de rechtspersoon.
Maar wat als de enigma code wordt ingevoerd in 1919 SS code 1919 of masker 19 middels octrooi 10.700 en vrouwen en moeders als zelfstandige bestuurder van het lichaam/ als openbaar koopvrouw niet in het burgerlijk wetboek voorkomen ? De Belastingdienst moest eerst vaststellen dat vrouwen een statutair bestuurder is alvorens tot aansprakelijkstelling kan worden overgegaan.
Tot het arrest was de handelwijze van de Belastingdienst om degene die in het handelsregister stonden ingeschreven als statutair bestuurder aan te merken en die dus aansprakelijk te stellen. Om vast te stellen of iemand statutair bestuurder is of was, zal de Belastingdienst uit de oprichtingsakte of de notulen van de algemene vergadering van aandeelhouders moeten raadplegen.
De aandeelhouders en tussenpersonen van de betalingssystemen en kernmerken doen goede zaken zo blijkt! Code Oranje – Volgens de rechtspraak is de financieel adviseur aansprakelijk wanneer sprake is van schending van de zogenaamde zorgplicht?. Die zorgplicht gaat tamelijk ver. De intermediair of financieel adviseur moet zich verdiepen in elke financiële situatie.
Bedankt Willem Alexander en David Knibbe
En…in 2019 100 jaar verder gebeurt hetzelfde!Het systeem …de democratie oftewel de zaak schaap – Kuddedieren – Meisje ontdekt haar geschiedenis dankzij een stadswandeling en stegentocht.
Rouen- Rouaansekaai
Discriminatie Kerk en Staat
1. Dieren zijn geen zaken. 2. Bepalingen met betrekking tot zaken zijn op dieren van toepassing, met in achtneming van de op wettelijke voorschriften en regels van ongeschreven recht gegronde beperkingen, verplichtingen en rechtsbeginselen, alsmede de openbare orde en de goede zeden.
Toelichting Deze juridische kwalificatie van dieren als – niet meer dan – zaken, sluit niet aan op het natuurlijk rechtsgevoel. Enerzijds kan een dier behandeld worden als zaak; rechtshandelingen met dieren als object (koop, verkoop, enzovoorts) zijn immers mogelijk. Tegelijkertijd onderscheidt het dier zich van een «gewone» zaak. Als men dieren koopt, verkoopt, in eigendom heeft, houdt men, natuurlijkerwijs, rekening met de eigen aard van het dier. Het besef dat men met een levend wezen te maken heeft, heeft betekenis.
Geen arbeidsovereenkomst- arbeidsvoorwaarden- loonstrook – loonsverhoging – loondossier of sociale zekerheid totdat ik 67 jaar mag worden
Kiesrecht / civiele staat – De waarheid is toch niet zo moeilijk te vinden! Hebben vrouwen en moeders belasting technisch levenslang?
Moeder der Aarde – Moedermaatschappij- Dochteronderneming- moedermelk, vrouwe justitia, moederbord ect ect.. Hoe komen we anders aan deze woorden?
Rouaansekaai- Rouen
Napoleon een vloek of een zegen voor vrouwen #openbaarkoopvrouwen
” Jeremy Bentham –
Het zal ooit erkend worden dat het aantal benen, de harigheid van het vel of het hebben van een staart, onvoldoende redenen zijn om een sensitief wezen aan zijn lot over te laten. Waar moeten we anders de grens tussen mens en dier leggen? Is dit het vermogen om logisch na te denken of misschien het vermogen om te spreken? Maar een volwassen paard of hond is met zekerheid een meer rationeel wezen, en zelfs meer een conversationeel wezen, dan een baby van een dag of een week of zelfs een maand oud. Maar stel dat het anders zou zijn, wat doet het er toe, de vraag is niet, kunnen ze logisch redeneren? en ook niet kunnen ze praten?, maar kunnen ze lijden?
DDay
Feminisme
Bentham zei zelf dat de wettelijk ondergeschikte positie van de vrouw hem op elfjarige leeftijd deed kiezen voor een carrière als hervormer.[10] Bentham sprak zich uit voor een complete gelijkheid tussen man en vrouw.
Wat heeft Napoleon achtergelaten?
Van grote betekenis is geweest dat hij in de gebieden waarover hij macht uitoefent, het bestuur en de rechtspraak moderniseert. Ook voert hij nieuwe maten en gewichten in: de meter en de (kilo)gram. Bovendien wordt er een burgerlijke stand geïntroduceerd, waardoor iedereen verplicht een familienaam moet aannemen.
Inheemse achternaam Lindeboom e/v Koning
De natuurlijke weg van wens naar werkelijkheid
De handel in blanke vrouwen ( bruto nationaal inkomen/ product) door omgekatte polisnummers blockmutaties, intermediairs met een volmacht oftewel bedankt ~ Frank Oranje oftewel Zaak Schaap – Kudde dieren. Ars, herder, pooier! Het blockmutatie systeem genaamd UWV- Software fouten en hiaten.
Elke vrouw en moeder hangt sinds 1838 en 1919 onder intel octrooi 10.700 nummer in een mannelijke binaire code omdat het belastingstelsel het periodieke systeem ( voorziening) 1957 invoerde! Het geldsysteem, de vraag of de vrije zelfstandige vrouw en proudmom eigenlijk wel bestaat als bestuurder van haar eigen lichaam vanuit de bron ?
Vrije handel bestaat niet meer sinds de afschaffing van het wetboek van koophandel in 1999. Een Europese gemeenschap Een inkomen – maar wat als vrouwelijke handelaar bent en de verzekeraar de branche code heeft verwijderd van je polis als bewijs stuk en je tot man wordt omkat?
Al decennia lang fiscale/ lichamelijke misbruik zaken en iedereen kijkt weg! Deze Deze Vrouw strijd voor fiscaal zelfbeschikkingsrecht en onaantastbaarheid van het lichaam als bestuurder van het lichaam als vrouw en moeder de vrouw. Geen wet geen loonbelasting belasting betalen zonder loondossier!
Al ruim 14 jaar zoek ik naar de code van mijn kluis dus naar de codificatie van mijn hart als zelfstandig bestuurder van mijn lichaam. En na mijn verhuizing naar Gemeente Middelburg heb ik hem gevonden. * 1919. Toeval bestaat niet in onze digitale wereld ! Waar het slavernijverleden in praktijk stopte ging het digitaal verder door het octrooi van Hugo Alexander Koch met het intel nummer 10.700. Door het uitzoeken van het verborgen verleden van mijn opa en vader kon ik het niet fout hebben!
Is Nationale Nederlanden mijn engelbewaarder, mijn herder of mijn pooier? Wat is de betekenis van Ars? De term ars komt van het Arabische woord arts (Arabisch: عرص), wat letterlijk herder betekent, maar in de volksmond wordt gebruikt om te verwijzen naar pooiers (die prostituees ‘hoeden’).
De in 1919 in Nederland ingevoerde Invaliditeitswet was gebaseerd op de verzekeringsgedachte, maar kende wel een pensioen van twee gulden per week toe aan sommige ouderen die nog geen premie betaald hadden. Vrouwen en moeders ( handelingsonbekwaam) weet u nog?
De Certificate of Conduct veroordeeld dus vooraf al de Privacy en mensenrechten !!
Een VOG is een verklaring waaruit blijkt dat het justitiële verleden van een persoon of rechtspersoon “geen bezwaar”vormt voor de functie of het doel waarvoor de VOG is aangevraagd.
De geheime dataverbinding van het CBS en . mannen die vrouwen haten. – Kerk en Staat
De Asterix en Obelix methode van de Nationale Enigma code oranje De cryptografie (uit Oudgrieks, κρυπτός kruptós “verborgen,” en γράφειν gráphein“schrijven”) houdt zich bezig met technieken voor het verbergen of zodanig versleutelen van te verzenden informatie, dat het voor een cryptoanalist, een persoon die toegang heeft tot het kanaal tussen zender en ontvanger, en dus als het ware ‘mee kan luisteren’, onmogelijk is om tegen aanvaardbare inspanning uit de getransporteerde data af te leiden welke informatie er door de zender was verzonden en welke partijen daarbij betrokken waren. Cryptografie wordt gebruikt om gegevens over te dragen die niet leesbaar mogen zijn door andere partijen. Alleen de ontvanger – en eventueel ook de zender – beschikt over de juiste sleutel om de te ontcijferen gegevens in hun originele vorm te herstellen.Peer to peer baarmoeder constructies belasting heffing
Geen toeval dat vrouwen nog steeds als hoer worden aangemerkt! De uitkeringen van de AOV werden dus belast. De keerzijde is dat de premies hiervoor fiscaal niet afgetrokken zijn als uitgaven voor inkomensvoorzieningen (art. 3.124 Wet IB 2001). Daarvoor werd zo blijkt de lijfrente premie gebruikt !!! en zo werd de belasting opgelegd uit de wet Loonbelasting 1964 maar toen konden zelfstandige vrouwelijke bestuurders nog helemaal geen private AOV afsluiten. De polis van NN is voor mannen gemaakt!
Het is overigens ook niet mogelijk dat een AOV in box 3 valt omdat er een jaarrente is verzekerd op het beroep handelaar in confectie ( het woord handel ziet men dis ook als mannelijk). En waren de premie niet aftrekbaar en de uitkeringen niet belast.
Al hetgeen uit dienstbetrekking wordt genoten behoort tot het belastbare loon. De fiscus en het hof heeft zonder feitenonderzoek uit tijdgebrek zo blijkt aangenomen dat er een tegemoetkoming van schade van de werkgever ….Wie van de drie ? NN, de vriendenloterij staat is genoten uit een bestaande dienstbetrekking en het daarom tot het loon behoort!! Maar waar is het loondossier en bank dossier dan? Open Overheid- Open sources broncode?
Je kunt nog zo aan een enigma code sleutelen maar het lichaam als zelfstandige bestuurder zal altijd terugkomen op moeder der natuur en mijn inheemse achtergrond en achtergrond lindeboom
“Aristoteles Onassis – Als er geen vrouwen bestonden, had al het geld in de wereld geen enkele betekenis”
De eerste poleis ontstonden aan de kust van Anatolië, Klein-Azie, het huidige Turkije, waar de Griekse kolonisten zich tussen 800 en 500 v.Chr. rond een stedelijke kern gingen concentreren om zich beter te kunnen verdedigen tegen eventuele aanvallen van autochtonen. Zo’n stadstaat werd een polis(meervoud: poleis) genoemd. Een polis is een bewijs van de overeenkomst tussen een verzekeraar en de verzekeringnemer.
Wat zijn 3 kenmerken van een polis?
Een polis streefde ernaar zijn eigen politeia, πολιτεία, politeía, staatsregeling, te kiezen zonder inmenging van andere mogendheden.
Polis, meervoud πόλεις, poleis, Oudgrieks: πόλις, pólis, oorspronkelijk: burcht, is een zelfstandig naamwoord, door de Griekengebruikt voor zowel een socio-politiek gegeven, een socio-geografisch gegeven, als voor een burcht, de oorspronkelijke betekenis. Deze drie kunnen in het Oudgrieks worden weergegeven: κοινωνία, koinônía, burgergemeenschap, ἄστυ, ástu, stad, en ἀκρόπολις, akrópolis, burcht.
(Een burger is niet anders te definiëren dan als iemand die deelneemt aan de rechtspraak en in het bestuur. Aristoteles, Politika. III 1275a 20.)
Slaven waren zeer gewoon in een polis en namen veel van de taken van de burgers over. Ze maakten geen deel van de polis uit, maar zorgden er wel voor dat de polis goed functioneerde. Slaven waren vaak persoonlijk eigendom van een burger, maar soms huurde de polis ook slaven in om staatseigendom uit te baten zoals mijnen. Daarnaast waren er ook poleis die staatsslavernij kenden.
Hoewel men zou vermoeden dat de Griekse poleis, waarvan de landbouwgrond toch meestal arm was, zich zouden toeleggen op het verbeteren van de landbouwtechnieken, bleef vernieuwing uit omdat de goedkope arbeid van de slaven een verbetering van de landbouwtechnieken afremde. Als het wat moeizamer ging, kon men immers meer slaven inzetten.
De positie van vrouwen in poleis verschilde van polis tot polis. Ze genoten in sommige poleis een aanzienlijke vrijheid, onder andere in Sparta, terwijl ze in andere hun vrijheid zagen ingeperkt, onder andere in Athene, hoewel in de gemiddelde polis hun vrijheid noch helemaal onbeperkt noch serieus ingeperkt was. Het hing van de situatie in de maatschappij af.
Het was de taak van de vrouw om de oikos, het huishouden te beheren, dus het toezicht te houden over de slaven.
Maar: Ieder heeft, behoudens bij of krachtens de wet te stellen beperkingen, recht op onaantastbaarheid van zijn lichaam.
Individuele gevallen noemt de belastingdienst vrouwen en moeders – moeder heeft periodiek belasting dag Toch ? Aukje de Vries
Why settle for snake oil, when you can have the whole snake” vrouwen zijn nog steeds handelingsonbekwaam 1838 fiscaal gezien maar kregen alleen kiesrecht in 1957 voor oprichting van het pensioen stelsel. Pensioenvoorzieningenman op papier dus!
De heerser dus of de hoeder of de pooier! Code 19 masker 19 SS is dus fiscaal de baas over het lichaam van moeder de vrouw als zelfstandig bestuurder van haar lichaam?
Op 10 juli 1919 nam de Eerste Kamer het initiatiefwetsvoorstel-Marchant over het vrouwenkiesrecht aan. Fiscaal waren en bleven ze handelingsonbekwaam .
De Grondwet van 1848 kende het kiesrecht toe aan Nederlanders die een bepaalde som aan belastingen betaalden (censuskiesrecht). Als vereiste gold verder het bezit van rechten als staatsburger (zoals handelingsbekwaamheid en financiële onafhankelijkheid). Er was niet uitdrukkelijk aangegeven dat vrouwen geen kiesrecht hadden, maar dat sprak voor de wetgever uit die tijd dan ook van zelf.
Bij de Grondwetsherziening van 1887 werd het kiesrecht uitgebreid tot kiezers die over tekenen van welstand en bekwaamheid beschikten, maar er werd nu ook uitdrukkelijk opgenomen dat alleen mannelijke ingezetenen kiesrecht hadden. De Kieswet van 1896 zorgde dan ook voor een verdere toename van het aantal mannelijke kiezers (in 1917 had bijna 70% van alle mannen kiesrecht), maar daardoor werd het ontbreken van kiesrecht voor vrouwen nog schrijnender.
De eerste Handelsregisterwet dateert van 1921 en trad in werking samen met de Wet op de Kamers van Koophandel. Sinds de invoering van Boek 2 van het nieuwe Burgerlijk Wetboek gingen de Kamers van Koophandel naast het ondernemingsregister het Verenigingen- en Stichtingenregister bijhouden, hetgeen daarvoor sinds 1957 door het ministerie van Justitie was gedaan.
De sleutel van de kluis in het torentje mannen met macht en de sporen van oranje nassau Linda en Het paard van de Millennium Triologie Satoshi Nakamoto is het pseudoniem van een onbekend persoon of een groep die de cryptomunt bitcoin ontwierp en de eerste blockchain-database oprichtte. Nakamoto was de eerste die het double-spendingprobleem oploste waardoor elektronisch geld zonder een centrale autoriteit mogelijk werd. Nakamoto was actief betrokken bij de ontwikkeling van bitcoin tot en met december 2010. In 2010 werd BeFrank opgericht door de mijn ingehouden loonbelasting te via kruisposten te storten op de ING rekening van Befrank – De deal van NN met hoge ambtenaren met 199 aandelen om in 2014 naar de beurs te kunnen.
Hocus Pocus Pilatus Pas – sprookje
Het Lichaam van Christus (latijnsCorpus Christi), ook wel het Allerheiligstegenoemd, is een andere benaming voor een geconsacreerde hostie, naar de woorden van Jezus: “Neemt en eet, dit is Mijn Lichaam”. De term wordt ook gebruikt als aanduiding voor de katholieke Kerk.
De sporen van slavernij verleden lopen gewoon door in het heden. Datum plaats delict.
Is David Knibbe, mijn herder, pooier of engel bewaarder? Dineke de Groot
De extreme omvang van de polisadministratie is een direct gevolg hiaten en programmeerfouten binnen de sociale verzekeringswetgeving. Hoe de staat mij veranderde door het intel octrooi van Hugo Alexander Koch in een joler oftewel asterik * voor de uitvoering belasting hebben op een aangetast lichaam!
Het CBS werd op 9 januari 1899 opgericht vanuit de behoefte aan onafhankelijke, betrouwbare informatie om maatschappelijke vraagstukken te begrijpen met ook een kantoor in Heerlen en met een convenant met de belastingdienst en accountantskantoren via de kamer van koophandel.
100 jaar later werd het wetboek van koophandel afgeschaft. Dat is geen toeval
Inkomstenbelasting kwam in 1901 en nieuw belastingstelsel in 2001
Programmeertaal en 1tm9 oftewel 1919 werden het enigma codeslot voor de jaartelling.
Screenshot
Hoe vrouwen en zelfstandige entiteiten oftewel de bestuurder van het lichaam fictief worden gemaakt door codificatie in de enigma geheime sleutelmachine van de overheid. Vrouwen en moeders als kostwinner komen helemaal niet voor in het burgerlijk wetboek en staan dus boven de wet. De staat heeft veel geheimen tijdens en na de oorlog ontwikkeld.
Wet openbaarheid overheid handel van tussenpersonen met volmachten
De hoogte van iemands uitkering hangt af van diens (arbeids)inkomen gedurende een bepaalde referteperiode. Maar wat als je geen inkomen had maar winst genoot? Eat als je geen arbeidscontract had maar een private AOV uit 1995? Arbeidsloon is gerelateerd aan arbeiders niet aan zelfstandigen met een vof als rechtsvorm.
NN Group is een Nederlandse financiële dienstverlener die bestaat uit NN (Nationale-Nederlanden, in het eigen logo gespeld nationale nederlanden). Nationale-Nederlanden omvat ook Nationale-Nederlanden Bank N.V., die bancaire producten (voornamelijk hypotheken en spaarproducten) aanbiedt. Deze bank opereert binnen het depositogarantiestelselonder zijn eigen bankvergunning.
Na de fusie tussen de Nationale Levensverzekering-Bank en De Nederlanden van 1845 en in 1963 bleven de beide verzekeringsmaatschappijen in eerste instantie onder eigen naam werken, maar met de totstandkoming van een nieuw hoofdkantoor voor De Nederlanden in 1969werden de bedrijven verregaand samengevoegd. De schadeverzekeringen van beide bedrijven kwamen in Den Haag terecht, terwijl de levensverzekeringen vanuit Rotterdam geadministreerd werden.
In 1970 werd de formele samenvoeging een feit met het samengaan van beide levenmaatschappijen in Nationale-Nederlanden Levensverzekering Maatschappij N.V. en met het opgaan van de schademaatschappijen De Nederlanden van 1845, de Eerste Rotterdamsche, Fatum, Labor, en de Binnenlandsche Vaart Risico Sociëteit in Nationale-Nederlanden Schadeverzekering Maatschappij N.V. De reden van het streepje in de nieuwe naam ‘Nationale-Nederlanden’ is dat ‘Nationale’ geen bijvoeglijk naamwoord is dat betrekking heeft op ‘Nederlanden’, de twee woorden zijn verkortingen van de twee oude namen.
De twee dochters Victoria en Vestafuseerden in 1971 apart tot Victoria-Vesta N.V.
1984 werd de AMFAS-Groep overgenomen, die in 1968 uit RVS Verzekeringen en andere kleine verzekeringsmaatschappijen was ontstaan.
In 1991 werd de NMB Postbank Groep gezien als een ideale fusiepartner: het uitgebreide kantorennet kon een aanvulling zijn op de agenten van Nationale-Nederlanden. De fusie kwam in 1991 tot stand en de onderneming is sindsdien onderdeel van de ING Groep. In 2012 gingen RVS en Nationale-Nederlanden samen in één organisatie onder het merk Nationale-Nederlanden.
NN Group
Aan de staatssteun die ING Groep tijdens de kredietcrisis heeft ontvangen waren strikte voorwaarden verbonden. Een van de voorwaarden was de verkoop van alle verzekerings- en investment management-activiteiten. In 2013 kondigde ING de verzelfstandiging aan van deze verzekeringsactiviteiten in Europa en Japan en de wereldwijde investment managementactiviteiten. Ze werden ondergebracht in NN Group. NN Group telde toen zo’n 11.500 medewerkers. Zij heeft een historie van ruim 170 jaar en gaat terug tot de startdatum van de Nederlanden van 1845. ING Groep was tot juli 2014 enig aandeelhouder van NN Group.
Beursgang
Cryptologica
Op 5 juni 2014 werd de beursgang van NN Group aangekondigd.ING Groep moest voor jaareinde 2015 minstens 50% van de aandelen NN Group hebben verkocht en een jaar later alle aandelen. De beursgang veranderde niets aan de producten en diensten van NN Group; alle voorwaarden en afspraken bleven gelijk. Sinds 2 juli 2014 heeft NN Group een beursnotering aan Euronext Amsterdam.[4] ING verkocht 77 miljoen aandelen à 20 euro hetgeen 1,5 miljard euro opleverde. Direct na de beursintroductie had ING nog 71,4% van de NN Group in bezit. Kort daarop heeft het syndicaat nog eens 11,6 miljoen aandelen verkocht waarmee het ING belang is gedaald tot 68,1%. In februari 2015 verkocht ING nog eens 43 miljoen aandelen voor circa 1 miljard euro en het belang van ING zakte naar 57%.[6] Eind mei 2015 verkocht ING nog eens aandelen en er resteerde een minderheidsbelang van 42,4%. De aandelen werden voor € 25,46 per stuk verkocht en NN Group nam zelf 5,9 miljoen aandelen over voor € 150 miljoen voor. In april 2016 verkocht ING het resterende aandelenbelang van 14% in NN Group voor ongeveer € 1,4 miljard.
Overname Delta Lloyd
Op 5 oktober 2016 deed NN Group onverwacht een bod in contanten op alle aandelen Delta Lloyd. Het bod heeft een waarde van € 2,5 miljard. Delta Lloyd, de op drie na grootste verzekeraar in Nederland, heeft 3,2 miljoen klanten in Nederland en België en ongeveer 5200 medewerkers. In december 2016 kwamen de twee tot overeenstemming nadat NN Group het bod met 10 eurocent had verhoogd naar € 5,40 per aandeel. De combinatie wordt een sterke speler op het gebied van pensioenen, schadeverzekeringen en vermogensbeheer in Nederland en België. Verder kan efficiënter worden gewerkt waardoor aanzienlijke kostenvoordelen van minstens € 150 miljoen in 2020 gehaald kunnen worden.[10]VakbondCNV Vakmensen vreest dat hierbij tussen de 1000 en 1500 banen verloren gaan. Op 31 mei 2017 werd de overname afgerond. Per 1 juli 2018 is de zorgverzekeringstak van Delta Lloyd verder gegaan onder de naam Nationale-Nederlanden.
Overname schadeverzekeringen van VIVAT
In juni 2019 werd bekend dat verzekeraar Athora VIVAT wil overnemen. Vervolgens wil NN Group dan van Athora de VIVAT-schadeverzekeringsactiviteiten (300.000 klanten) en de Volksbank-distributieovereenkomst overnemen voor € 416 miljoen. NN wordt hiermee de grootste schadeverzekeraar van Nederland.[11] Athora behoudt alle overige VIVAT-activiteiten. De koop werd begin april 2020 afgerond.
Verkoop NN IP
In 1994 werd ING Investment Management, als vermogensbeheerder voor ING Group, opgericht. Na de financiële crisis van 2008 werd ING verplicht om de verzekerings- en vermogensbeheeractiviteiten af te splitsen. In 2015 werd de nieuwe naam NN Investment Partners (NN IP). Het bedrijf beheert de vermogens van institutionele en individuele beleggers wereldwijd. In 2022 werd deze activiteit verkocht aan Goldman Sachs voor € 1,5 miljard. Na de overname blijven NN Group en Goldman Sachs Asset Management nog voor een periode van 10 jaar intensief samenwerken, waarbij het gecombineerde bedrijf vermogensbeheerdiensten zal blijven leveren aan NN Group. NN IP heeft ter waarde van ruim € 300 miljard aan vermogen in beheer en verder nog zo’n € 60 miljard onder advies.[13] Er werkten wereldwijd ongeveer 900 mensen, verdeeld over 15 landen, die allemaal zijn overgegaan naar de nieuwe eigenaar.[13]
Woekerpolisaffaires
In januari 2024 bereikten de verzekeraar en diverse partijen een overeenkomst over de woekerpolissen. NN Group heeft een bedrag van € 300 miljoen gereserveerd als financiële compensatie. Met deze overeenkomst worden de collectieve procedures tegen de verzekeraar stopgezet. Buiten deze overeenkomst heeft NN Group € 60 miljoen gereserveerd voor schrijnende gevallen, voor klanten die niet zijn aangesloten bij claimpartijen en die niet eerder een vergoeding hebben gehad. De overeenkomst betreft onder meer beleggingsverzekeringen van Nationale-Nederlanden, Delta Lloyd en ABN Amro Levensverzekering.
1999 afschaffing wetboek van koophandel 1
Kafka in de Rechtbank. Belastingstelsel 2001
Sinds 2006 is de loonaangifteketen een van de grootste informatieketens van de Nederlandse overheid, met als eigenaren de Belastingdienst, UWV en het CBS.
In de loonaangifteketen verzamelen en beheren deze drie instellingen alle informatie van werkgevers over de lonen van werknemers en van uitkeringsinstellingen over uitkeringen van burgers. Daarmee is het heffen van belastingen, het vaststellen van uitkeringen en het maken van statistieken in één organisatie-overstijgende samenwerking samengebracht. Met de loonaangifteketen wordt jaarlijks 156 miljard euro (2017) geïnd, dat is maar liefst 60% van de belastinginkomsten op de rijksbegroting.
Elke fout of onvolledigheid in de aanlevering of verwerking van de inkomstenbelasting loonaangiftegegevens leidt tot een onjuiste vaststelling van persoonsgegevens en schade uitkeringen en dit vraagt weer om allerlei organisatorische maatregelen en technische voorzieningen.
De belastingdienst verdient dus goed aan de aangetaste lichamen van vrouwen en/of moeders.
Loon of letselschade uitkering?
Drie miskramen , keelkanker, een dochter krijgen met een X chromosoom en hartfalen en daarna een longziekte krijgen door het inademen van fijnstof ( beroep : handelaar in confectie) ziet de belastingdienst als een prestatie gedaan aan..
Letselschade dat is wat het moest zijn . Maar door de crisis in 2008 werden alle afgesloten private verzekeringspolissen door ING NN verkocht aan het ministerie van Financiën in ruil voor staatssteun en werden de polissen omgezet door schuldvernieuwing en subrogatie naar NN. Zo werd NN de verzekeringsnemer in plaats van de zelfstandige entiteit en verzekerde.
Als een financieel product niet doet wat het belooft, moet de maker daar aansprakelijk voor kunnen worden gesteld. Dat betoogt Barbara Baarsma, directeur SEO en hoogleraar, in ‘Verzekerd!’ van het Verbond van Verzekeraars al in 2012. Maar hier is niets aan gedaan.
algemeen overheid: Berekeningsgrondslag voor de uitkeringshoogte bij loonderving als gevolg van werkloosheid en arbeidsongeschiktheid;
De AOW is in 1956 geïntroduceerd door de minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Ko Suurhoff.
De AOW is de opvolger van de door Willem Drees als minister van Sociale Zaken in 1947 ingevoerde Noodwet Ouderdomsvoorziening, die uitdrukkelijk als tijdelijk bedoeld was.
De Noodwet Ouderdomsvoorzieningzorgde in Nederland van 1947 tot 1957 voor de verstrekking van een uitkering aan mannen en alleenstaande vrouwen van 65 jaar en ouder zonder voldoende eigen inkomsten.
Omdat zij door Willem Drees als minister van Sociale Zaken werd ingediend werd zij ook wel noodwet-Drees genoemd.
Hij was uitdrukkelijk bedoeld als een noodoplossing zolang de definitieve regeling nog niet tot stand gekomen was.
Hij is bekend geworden door zijn octrooi nummer 10.700, dat hij op 7 oktober 1919 (S is de 19 de letter van het alfabet) in Nederland aanvroeg voor een geheimschrijfmachine(codeermachine) die later bekend zou worden als Enigma.
Op 5 mei 1922 werd het octrooi overgedragen aan de – een dag eerder opgerichte – NV Ingenieursbureau Securitas waarvan Koch aandeelhouder was. Dit bureau werkte nauw samen met het Gewerkschaft Securitas van de Duitser Arthur Scherbius.
1919 (MCMXIX) was een gewoon jaar dat begon op woensdag van de Gregoriaanse kalender en een gewoon jaar dat begon op dinsdag van de Juliaanse kalender, het 1919e jaar van de aanduidingen Common Era (CE) en Anno Domini (AD), het 919e jaar van de 2e millennium, het 19e jaar van de 20e eeuw en het 10e en laatste jaar van het decennium van de jaren 1910. Vanaf begin 1919 liep de Gregoriaanse kalender 13 dagen voor op de Juliaanse kalender, die tot 1923 lokaal werd gebruikt.
( zo ontstaan programeerfouten)
De in 1919 in Nederland ingevoerde Invaliditeitswet was gebaseerd op de verzekeringsgedachte, maar kende wel een pensioen van twee gulden per week toe aan sommige ouderen die nog geen premie betaald hadden. Vrouwen en moeders ( handelingsonbekwaam) weet i nog ?
Deze wet werd echter geen succes omdat de uitkeringen niet alleen te laag maar ook nog niet waardevast waren.
Mijn uitkering is 45,00 per dag dat neer komt 5,63 per uur zonder loonstrookje en daar halen jullie nog eens loonbelasting af en extra inkomensafhankelijke bijdrage en extra zorgverzekeringswet!!
De in 1956 ingevoerde AOW vertoont elementen van beide stelsels. Door fiscalisatie van de AOW, zoals van verschillende kanten wordt voorgesteld, krijgt dit weer het karakter van een staatspensioen. Vrouwen kregen in 1957 kiesrecht. Dit betekent alleen dat zijn mogen kiezen meer niet! Fiscaal zijn we civiel gecodeerd en hangen we in de polisadministratie vol met fouten en hiaten door een oud periodiek systeem ën millennium bug in de jaartelling 2000.
Periodieke uitkeringen komen in de wet IB2001 helemaal niet voor op een Privaatrechtelijke AOV polis. Maar klaarblijkelijk hangt ook de vrouw met een polis onder de man als ars, hoeder of pooier.
Aan de AOW is een lange voorgeschiedenis voorafgegaan. De Pruisische kanselier Otto von Bismarck legde in 1889 een inkomensverzekering op tegen inkomstenderving in geval van ouderdom, ziekte en invaliditeit.
Zo belandde ik in de wet van 1901
Het levensverzekeringsspel van NN
Arbeidsongeschiktheidsregelingen
Hiertoe worden gerekend de Ongevallenwetten 1901 en 1921 (1901-1967), de Land- en Tuinbouwongevallenwet (1922-1967), de Invaliditeitswet (1919-1967), de Wet op de Arbeidsongeschiktheidsverzekering (vanaf 1967), en de Algemene Arbeidsongeschiktheidswet (1976-1998), de Wet arbeidsongeschiktheids-verzekering Zelfstandigen (vanaf 1998), de Wet arbeidsongeschiktheidsvoorziening jonggehandicapten (vanaf 1998), de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (vanaf 2006), de Wet werk en arbeidsondersteuning jonggehandicapten (vanaf 2010).
Na een rechtenstudie werd hij jurist. Hij nam in 1870 deel aan de Frans-Duitse Oorlog en werd in 1871ordonnansofficier van generaal Edwin von Manteuffel. In 1873 werd hij jurist bij de rechterlijke macht (aanvankelijk als Gerichtsrefendar, sinds 1878 als Gerichtsassessor). Van 1878 tot 1881 was hij namens de Freikonservative Partei lid van de Rijksdag. Hij werd in 1879 medewerker van Manteuffel, die sinds dat jaar rijksstadhouder van Elzas-Lotharingen was. In 1882 werd hij keizerlijk regeringsraad, geheim regeringsraad en rapporteur en lid van het Pruisische Huis van Afgevaardigden. Hij kreeg in 1884 een pro-Deofunctie bij de kantonrechtbank van Potsdam en werd in 1885landraad in Hanau. Van 1889 tot 1895was hij commissaris (Regierungspräsident) van de provincie Hannover en van 1895 tot 1901 eerste president (Oberpräsident) van de provincie Oost-Pruisen. Hij stierf in 1901 op 48-jarige leeftijd op zijn riddergoed Varzin.
In deze inkomensverzekering komt aanvankelijk de AOW-leeftijd van 70 jaar voor. Pas een aantal jaren later wordt dit gewijzigd in de bekende leeftijd van 65.
Overigens was de levensverwachting van een 65-jarige in die tijd korter dan nu. Een 65-jarige had in 1956 een resterende levensverwachting van 14 jaar (man) en 15 jaar (vrouw); de laatste tientallen jaren neemt de resterende levensverwachting toe: in 2010 is dit 18 jaar (man) 21 jaar (vrouw).
Aanvang uitkeringen op de verjaardag
De Wet van 8 december 2011 tot wijziging van de Algemene Ouderdomswet en andere wetten in verband met wijziging van de ingangsdatum van het ouderdomspensioen (Wet wijziging ingangsdatum AOW-ouderdomspensioen) veranderde per 1 april 2012 de ingangsdatum van de eerste van de maand waarop men 65 wordt tot de verjaardag zelf.
Tevens werden met deze wet de Anw, WW, ZW, WIA, IOAW, IOW, IOAZ, TW, Wajong overeenkomstig aangepast: met name is de bepaling dat geen recht op uitkering heeft degene die de eerste dag van de maand waarin deze 65 jaar wordt heeft bereikt, gewijzigd in de bepaling dat geen recht op uitkering heeft degene die de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt.
De kring van verzekerden veranderde niet, men was al tot aan de 65e verjaardag verzekerd.
Met het Besluit van 9 februari 2012 tot aanpassing van diverse besluiten in verband met de Wet wijziging ingangsdatum AOW-ouderdomspensioen werden ook diverse andere regelingen aangepast; voor wat betreft de bovenwettelijke uitkeringen bij werkloosheid in de vorm van een AMvB waren dit het Besluit bovenwettelijke werkloosheidsregeling voor onderwijspersoneel primair onderwijs(BBWO) en het Besluit bovenwettelijke uitkeringen bij werkloosheid voor de sector Defensie. Nog niet is aangepast het Besluit bovenwettelijke uitkeringen bij werkloosheid voor de sector Rijk (BBUW-Rijk), hier staat nog steeds “de eerste dag van de kalendermaand waarin betrokkene de leeftijd van 65 jaar bereikt” (aanpassingen van bovenwettelijke regelingen worden vaak met vertraging doorgevoerd, na arbeidsvoorwaardelijk overleg, zie ook onder). Niet aangepast behoefde te worden het Besluit bovenwettelijke uitkeringen bij werkloosheid van rechterlijke ambtenaren en het Besluit bovenwettelijke werkloosheidsuitkering politie want daar stond “de eerste dag van de kalendermaand volgend op die waarin de betrokkene de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt.”
Baarsma: “Banken en verzekeraars die te risicovolle producten aanbieden, of klanten benadelen door fouten te maken in hun administratieve processen, moeten daarvoor aansprakelijk kunnen worden gesteld, net als bemiddelaars die niet-passende polissen en hypotheken adviseren of verkopen. (…) Ik zou het heel mooi vinden als aanbieders producten op de markt zetten waarvoor ze zelf aansprakelijkheid durven te dragen. De financiële sector heeft jarenlang nodeloos ingewikkelde en dure producten verkocht waarmee consumenten hoge risico’s hebben gelopen, zonder dat ze dat zelf wisten. In reactie daarop probeert de overheid met veel regelgeving bij te sturen, waar de sector dan weer – begrijpelijk – over klaagt. Uiteindelijk is dat niet effectief. Een lappendeken aan regels leidt alleen maar tot een afvinkcultuur. In mijn ogen is het effectiever om aanbieders van financiële producten zélf het risico van incorrecte productontwikkeling te laten dragen, door ze aansprakelijk te laten zijn voor de schade die een consument kan oplopen als het product toch niet doet wat het beloofde. Ik geef meteen toe dat het idee verder moet worden uitgewerkt, maar het basisidee is krachtig.”
Zo werd de macht van de verzekeraar en banken groter en groter. Controle door de raad van state kwam er niet! Tussenpersonen en intermediairs werden de grootste nazi leden. De sporen van Oranje Nassau door de invoering van loonbelasting vanuit het Duitse rijk zorgde voor rijkdommen van aandeelhouders. Waaronder ook het koningshuis. Art 176 staatsblad van 28 april 2010.
Vooralsnog leidt dit tot de paradoxale situatie dat de gegevens in de polisadministratie vaak beter bruikbaar zijn voor de externe afnemers dan voor UWV zelf. Het UWV heeft dus geheime postbussen die digitaal via E herkenning kunnen worden bevoorraad met foute gegevens.
Eind 2009 werd de polisadministratie tot object van controverse tussen bedrijven die salarissoftware maken enerzijds en de ministeries van Financiën en SZW anderzijds.
Aanleiding was het voornemen om correcties met terugwerkende kracht te verbieden en zodoende te voorkomen dat eenmaal door UWV toegekende uitkeringen achteraf zouden moeten worden gecorrigeerd.
Om deze Eenduidige Loonaangifte (ELOA) te bereiken zouden veel softwaremakers hun programmatuur ingrijpend moeten aanpassen.
In november 2009 protesteerden de softwaremakers schriftelijk bij de Tweede Kamer waarbij zij betoogden dat de polisadministratie zo was opgezet dat UWV zelf in staat was om de gevolgen van correcties met terugwerkende kracht op te vangen.
Daarnaast beweerden zij dat het probleem van correcties met terugwerkende kracht helemaal niet meer zo groot is als UWV doet voorkomen.
In december 2009 riep de Tweede Kamer de twee ministeries op (motie Blok-Omtzigt) om alsnog met de softwaremakers in gesprek te gaan en een tweede automatiseringsdebacle rond de polisadministratie te voorkomen.
In januari 2010 kwam vervolgens het Actal terug op de eerdere berekeningen die uitwezen dat ELOA zou leiden tot administratieve lastenverlichting.
Twee weken later viel na een hoorzitting het besluit om de ELOA-wetgeving voor de tweede maal uit te stellen. In maart 2010 publiceerde de bouwer van de polisadministratie vervolgens een whitepaper waarin zij het gelijk van de softwaremakers op hoofdlijnen bevestigde en betoogde dat veel problemen zijn terug te voeren op een weeffout in de wet WALVIS.
UWV gaf eind mei aan dat zij tot november 2010 de loonaangiftepraktijk en de voorstellen om de problemen op te lossen nader zal onderzoeken. Een half jaar later stelden UWV en belastingdienst vast dat terugwerkende-kracht-mutaties geen grote problemen opleverden en dat het ELOA dossier kon worden gesloten.
Ondertussen bepaalt UWV sinds 2009 de meeste uitkeringen volledig aan de hand van de gegevens in de polisadministratie.
Belangrijke andere afnemers van de polisadministratie zijn naast UWV zelf:
CAK: informatie ten behoeve van vaststelling vergoedingen, met name in het kader van de Wlz en de WMO.
Het aantal afnemers van de polisadministratie zal naar verwachting de komende jaren verder toenemen. Een belangrijke afnemer die nog niet wordt bediend is de burger die op enig moment inzage dient te krijgen in de eigen dienstverband- en inkomensgegevens en de daarvan afgeleide rechten op sociale uitkeringen.
Deze afnemer wacht al 14 jaar op inzage in haar loondossier ( wat niet boven tafel komt omdat het er gewoonweg niet is)!
Zo belandde ik op mijn 43 ste in de pensioen voorziening door mijn extra afgesloten spaarpolis als aftrekpost in te zetten op de inkomstenbelasting! Periodieke betalingen!
Cryptosleutels
Fout op fout !
Je kunt geen loondossier overleggen en ook geen uitkering hangen aan een wet loonbelasting 1964 als vrouwen en moeders als kostwinner en bestuurder van het lichaam niet voorkomen in de wetgeving en regelgeving nog burgerlijk wetboek!
Discriminatie op basis van sexe en kerk en staat !
“Ik laat me altijd inspireren door de gevoeligheid van het oog, kunstenaars, interieurontwerpers en het universum en bundel mooie momenten veelal in een blogpost “
Born this way – lady GAGA modehuis La fayette Paris
Als autonome denker en straatfotograaf doe ik niets liever dan kijken. Kijken om me heen. Anders kijken naar precies hetzelfde. En zo dan deze dingen vormgeven en mijn eigen gedachten er op los laten. Alles wat ik doe moet uit mijn hart komen anders ga ik stuiteren. Alles op het gevoel dus. Als er een kleine verbinding of rode draad in mijn werk te vinden is, dan is dat het grote geluk. Het vertellen van een nieuw verhaal, dat is wat mij op de been houdt. Gewaagd misschien maar ik doe het daar het beste op. Geen vaste patronen of algoritmes. Gewoon het ritme van mijn hart.
Gepassioneerd door het hart #belairfineart – Place du Tetre Montmartre.
De samenwerkingen die hieruit voortvloeien zie ik als een natuurlijk groeiproces. Vanaf 2010 ben ik al met het thema spiegelen en verbondenheid bezig, en ik moet je eerlijk zeggen het verrijkt mij leven op alle fronten. Want je moet nooit uitgekeken raken op je eigen leven. Het heeft je zoveel te vertellen. Dingen waar je veelal niet of nauwelijks bij stilstaat, maar geloof me Leef in het moment en je zult het zelf ook ervaren.
Straatfotografie is verwant aan documentairefotografie en journalistieke fotografie, met dit verschil dat niet de inhoud, maar de kunst van het fotograferen voorop staat. Een straatfotograaf werkt niet in opdracht en gaat als een vrijbuiter op jacht naar een unieke foto die op het intuïtief juiste moment wordt genomen.
Over mijn werk zeg ik altijd : het moet je raken. Wat is het verhaal? Waarom doet ze wat ze doet en waarom? Ik hou van combinaties in foto’s en kunstvormen die anders zijn. Oog hebben voor details daar gaat het in mijn werk om. Ik verzin niks nieuws maar dingen komen terug maar dan op een andere manier.
Amsterdam ParijsWie geen plezier vindt in kunst zal niet van de vrijheid houden.
Parijs stond al een tijdje op het verlanglijstje. De sfeervolle straatjes, de kunst, het cultureel erfgoed, de prachtig pleinen en een belevenis rondom het station Gard du Nord moest er een keer van komen. Dit drukke spoorwegstation van SNCF is bijna al een stad op zich! Ik was verbaasd over de vriendelijkheid van de mensen toen ik met mijn familie aankwam op dit eindstation Amsterdam ~ Parijs om vervolgens naar de leukste wijk Le Marais te gaan. Een wijk verdeeld over het 3e en 4e arrondissement wat tevens de hipste wijk op dit moment blijkt te zijn, van oorsprong ook een joodse wijk. Een druk maar sfeervol wijkje dat bol staat met leuke winkels en restaurantjes.
Gard du Nord Parijs Het treinstation aan de voorkant
We vervolgen onze weg via Google Maps richting het Hotel Marais Home gelegen aan de Rue du Temple. Het is een wandeling van ongeveer 20 minuten via de Place de la Repúblic . Het is druk, heel druk. Het valt me op hoeveel dakloze mensen er op straat liggen te slapen. Het doet me pijn en toch loop je door. Heel er onmachtig en dubbel voelt het.
Het plein wordt gedomineerd door een enorm bronzen standbeeld van Marianne, het symbool van de Franse republiek. Place de la République
Hotel Marais Home ligt zeer centraal in het gezellige uitgaansleven van Parijs. Het is een klein cozy hotel met leuke lichtinstallaties. Het ademt sfeer en de mensen werkzaam in dit hotel zijn erg behulpzaam en vriendelijk. Alles wat je nodig hebt is aanwezig, er is zelf een klein dakterras met ligstoelen.
Hotel Marais Home
Tijd om het hotel te onderzoeken hebben we niet want we hebben een diner afspraak staan bij Café A. We lopen door de gezellige straatjes met veel kleur in deze wijk. Café A is apart en lijkt een beetje op Pllek in Amsterdam Noord. Hip, trendy en het eten is lekker. Café A is volgens de Fransen een plek voor ontmoetingen en uitwisselingen georganiseerd door de Regionale Raad van de Orde van Architecten, waar ook het Huis van de Architectuur is gevestigd.
Mimosa drankje – De mimosa is het symbool geworden van de vrouw. Daar proosten we dan ook op.
Na het diner lopen we weer weer terug richting Place de la Republiek voor een einddrankje pornstar martini bij Moncoco. De rest is historie….!
Dag 2
Een zomerse wandeltocht volgt. De weergoden zijn aan onze zijde en we leggen een bodem voor onze wandeltocht met een healthy food in een gestyled Cafe in Parijs. Pastel tinten en sierlijke tafels maken deze zoete plek tot een chique geheel in Le Marais – wat ‘moeras’ betekent. We zetten onze tanden in een heerlijke granola yoghurt maaltijd met cruslie en perzik en broodje met pindakaas en banaan.
Café Berry Paris
Het Picasso museum ligt paralel aan het Centre Pompido en is gehuisvest in het Hotel Salé dat een mooi overzicht geeft van het totale werk van Picasso. Ik hou het bij mijn eigen inspiratie plek Montancourt Middelburgwaar een vleugje Picasso terug te vinden is in de hal van dit statige rijksmonument en geschiedschrijver huis uit 1596.
Tijdens onze wandeltocht komen we uit bij het stadhuis van Parijs. Hôtel de Ville de Paris is het stadhuis van Parijs en te vinden in het 4e arrondisement. Hoewel Parijs al sinds 1357 wordt bestuurd is het huidige gebouw helemaal al in voorbereiding van de Olympische Spelen in 2024. Codenaam: SEINE OLYMPIQUE show en boten spektakel openingsceremonie 26 juli 2024 –
We komen uit bij Pont Notre Dame dat uitkijkt naar de Kathedraal Notre Dame. Dit torenhoge 13 e-eeuwse kathedraal met luchtbogen en waterspuwers is een rooms katholieke kerk. In 1793, tijdens de Franse Revolutie, werd de kerk omgedoopt tot Tempel van de Rede. In 1804 was de Notre Dame de plek waar de kroning van Napoleon Bonaparte plaatsvond. Geschiedenis wordt doorgaans gezien als iets dat opgeborgen ligt maar is toch echt heden ten dage zeer actueel. Het schimmige verleden blijft sommige mensen nog steeds achtervolgen. Oneerlijke driehoeksverhoudingen zorgen nog steeds voor lucratieve handel.
Tijdens onze wandeling begint het even te spetteren maar niet getreurd, we laten ons er niet door leiden en vervolgens onze weg beneden langs. De Seine is druk, de boten varen af en aan en vlak bij Pont Neuf zien we een groep slow dansers. Het is net of we een beeld uit Japan voor ons hebben.
Achter geschiedenis staat geen punt, maar een komma.
Water & the City
Ons Parijs avontuur verandert al heel snel van regendruppels naar zonneschijn. Plezier maken en genieten is een beproeving op het moment zelf en wat heb je een hoop lol achteraf bij het vertellen van de verhalen. Onvergetelijke reiservaringen met eigen boodschappen zijn toch de allerleukste om te lezen. De kunst van verhalen verzamelen is een verslaving .
De stad van de liefde en romantiek in overvloed. Veel epische liefdesverhalen, begraven in een doolhof van obstakels, hebben met succes de creativiteit en het talent van de Franse literaire elite gedemonstreerd door het idee van Parijs als een romantische stad uit roepen.
She decorate like a pro
Parijzenaren zelf noemen Parijs ook wel Paname. De stad van liefde, mode en licht.
In Parijs is zoveel te zien dat je ogen en oren te kort komt, maar we vervolgen onze weg richting het beroemde historische herkenningspunt van aannemer Gustav Eiffel uit 1889, die je met trappen en liften naar de observatieplatforms brengen. De Eiffeltoren is hèt symbool van Parijs. De toren van smeedijzer is 317 meter lang. Op de Eiffeltoren zijn 72 namen aangebracht van Franse wetenschappers ,ingenieursen en enkele andere notabele mensen.
De Eiffeltoren in de mist
Maar voor we bij dit impulsante bouwwerk aankomen gaan we eerst langs bij het Louvre. Het Louvre van kasteel tot paleis en van paleis tot museum. De Mona Lisa van Leonardo Davinci is waarschijnlijk het beroemdste stuk uit de collectie vanher Louvre. Napoleon veranderde de naam in het Musée Napolėon
Louvre
We steken de brug over en komen aan bij Musée d’Orsay in Parijs. Dit is een kunstmuseum dat de geschiedenis van de westerse kunst tussen 1848 en 1914 bestrijkt, met een sterk accent op de 19e-eeuwse Franse kunst. Het museum bezit een vermaarde verzameling impressionistische werken. Ook herbergt het museum beeldhouwkunst en toegepaste kunst. #wikipedia wat een gebouw zeg… zo indrukwekkend. Ook de Hop On Hop Off boot stopt voor dit gebouw. Het is adembenemend mooi.
Van Gogh als inspiratiebron in Musée Orsay
Van Gogh en zijn leven zijn door de jaren heen een inspiratiebron geweest van diverse culturele uitingen. Ook ik heb mij laten inspireren door Van Gogh – Thema : wie ben je als niemand goed kijkt en luistert? Een droomvlucht voor een Aanpak met Andere Ogen.
Silvia Koning alias TruusvanGogh Musée Orsay in de oude stationshal
De neushoorn, is een van mijn favoriete dieren dit omdat deze natuurlijke kracht en intensiteit uitstraalt. In sommige culturen staat het symbool voor ‘authenticiteit’ en heeft het een mythische waarde die vorm geeft aan daadkracht, doelgerichtheid en zelfs oer-wijsheid. Eigenlijk lijken we dus heel erg veel op elkaar… !
We besluiten een koffietje te doen bij Les deux Musées aan de Rue de Lille. Het is er een komen en gaan. Je kijkt je ogen uit. Daarna lopen we door richting Rue de la L’universite om zo langs Hōtel Les Invalides te wandelen.
En dan…. dan zien we dit perfecte plaatje. Een tegekke Fiat 500 tussen de bloembakken. Restaurant L’Alma genaamd. Te leuk gewoon.
Waarom zijn X BRON dromen zo realistisch? La tour EI (X) FFEL. De toren is het symbool van liefde voor de stad Parijs. De toren werd in 1887 gebouwd door Gustva Eiffel en zijn ingenieurs Koechlin en Nouguier. De toren is met de met antenne meegerekend 330 meter hoog.
Een droom is een stroom van beelden, gedachten en gevoelens. Dromen kunnen je dingen vertellen over dingen die je meemaakt of een gemoedstoestand. Ik droom altijd met mijn ogen open en een open mind. Ik visualiseer en ontdek, daardoor komen er steeds meer leuke dingen op mijn pad. Ik onderzoek en ben nieuwsgierig. Eigenlijk lijk ik op Sherlock Holms. Autonomie staat bij mijn hoog in het vaandel.
Deze eeuwenoude skyline verveelt natuurlijk nooit. De geschiedeins van Parijs leeft niet alleen voort in de hoofden van mensen maar ook in de opgesmukte woonhuizen en restaurants die de stad rijk is. Het restaurant waar we lunchen ligt aan de schaduwzijde van deze mooie bezienswaardigheid. De gevels getuigen van het rijke verleden van de stad en geven dan ook een extra dimensie aan het centrum. Door alle prikkels die we opdoen en de snelheid waarmee we moeten ontdekken kunnen we de innerlijke mens natuur niet vergeten. We settelen ons dus bij La Coguette, een trendy adres voor de lunch. Ons oog viel op de glimlach en ogen van de gastheer. Een zaak waar iedereen naar onze mening Happy de deur uit gaat.
Net nadat we de lunch op hebben begint het te spetteren. Niet getreurd want er is een Uber besteld.. binnen 3 minuten stond er mooie Mercedesbus voor de deur met automatische deurvergrendeling om ons naar Galerie La Fayette te brengen.
Galeries Lafayette is een Fransewarenhuisketen die eigendom is van de Groupe Galeries Lafayette. In meer dan vijftig grote Franse steden is een warenhuis van Lafayette aanwezig. Daarnaast zijn er buitenlandse vestigingen in onder meer Duitsland, Dubai en China. #wikipedia
Alle mooie merken zijn hier te vinden. Chapeau aan de stylisten in dit bijzondere warenhuis.
In 1893 openden de Elzasser-joodse kooplieden Théophile Bader en zijn neef Alphonse Kahn een “noviteitenwinkel” die ze hadden overgenomen. De winkel op de hoek van de Rue La Fayette en de Rue de la Chaussée d’Antin had een oppervlakte van 70 m² en kreeg de naam “Les Galeries”. De winkel werd geleidelijk uitgebreid met de aankoop van het hele gebouw drie jaar na de opening, waarna deze werd omgedoopt tot “Galeries Lafayette”. In 1905 werden panden aan de Boulevard Haussmann 38, 40 en 42 en aan de Rue de la Chaussée dÁntin 15 verworven. Het bekendste en meest prestigieuze filiaal is gelegen in het 9e arrondissement van Parijs. Het staat aan de Boulevard Haussmann, een van de belangrijkste winkelstraten in Parijs. Vanaf het dak van Galeries Lafayette heeft men een weids uitzicht over Parijs. In dit tien verdiepingen tellende warenhuis worden meer dan 75 000 merken aangeboden en bevinden zich meerdere restaurants en bars. Het gebouw is een stadsmonument.#Wikipedia
De regen houdt aan dus bestellen we weer een Uber. Binnen 4 minuten kwam er de reddende engel… want de beentjes waren moe van het vele wandelen. Het bestellen van de Uber werd het hoogtepuntje van geluk .. als je moe bent wil je maar één ding : zitten en snel naar huis, in ons geval het hotel Marais.
Time to ReTurn to the Table
Na een heerlijk middagdutje knappen we onszelf weer op, kammen we ons haar en doen ons gebit weer in en lopen via Rue dus Temple naar restaurant Ober Mamma. Een Italiaans restaurant dat onderdeel is van BIG Mamma.
Niemand in Parijs wilde dit oude, 32 jaar oude Corsicaanse restaurant kopen omdat het gewoon een lange, smalle ruimte was, weggestopt in de Main-d'Or-gang. Maar met een beetje fantasie konden we herkennen dat deze ongewenste ruimte alle charme bezat van een typisch Italiaanse trattoria: bakstenen muren, oude stenen... eigenlijk een super gastvrije ruimte met groot sexy karma. Wat eten betreft, het is een ode aan de dingen waar we van houden: geweldige ingrediënten rechtstreeks geïmporteerd van onze producenten in Italië, houtgestookte Napolitaanse pizza's gemaakt met het meest pure respect voor traditie, verse pasta met de hand gemaakt (mis de truffelpasta niet ) en 180 soorten wijnen die we rechtstreeks van de wijnboeren zelf halen. Oh, en nog een laatste ding, als je een glas wijn bestelt en een kruik water krijgt, schrik dan niet: ons personeel is 100% Italiaans.
Googlemaps & Translatie
Wij hebben een superleuke plek bij de spiegels.. altijd leuk als Spiegelreflexkunstenaar om daar te zitten. Het is druk en de akoestische geluiden klinken gezellig. Alleen voor wie een slecht gehoor heeft is het lastig om alles te verstaan. We proosten op het leven en de gezelligheid met elkaar. Dit doen we met een Belinni.
Na een heerlijke avond vertrekken we weer richting ons hotel, waar we nagenieten van een geweldig dag in Parijs.
Dag 3
We staan redelijk vroeg op en ontbijten beneden in het hotel. Vandaag staat in het teken van de Sacre Couer. “Al wat je je kan inbeelden is echt” Pablo Picasso. Het buffet is simpel maar alles wat je nodig hebt voor een goede buffer is heerlijk, yohurtjes, kaas, vleeswaren, eitjes, fruit,koffie en thee….wie start er niet mee?
“Ik zoek nooit – Ik vind”
Na het ontbijt, pakken we onze koffertjes weer in en rekenen af bij de receptie…we mogen gelukkig onze bagage laten staan tot in de namiddag. We installeren onze googlmaps route richting Sacre Coeur.
Porte Saint Martin
We lopen en lopen, struinen langs leuke winkels, doen even tussendoor een koffietje en theetje bij Richards (een koffiehuis sinds 1892) aan de Rue Notre -Dame de Lorette, een heerlijke plek op een druk kruispunt waar van alles misgaat…dit komt omdat men omhoog moet richting de heuvel….Place du Tetre. We willen graag blijven zitten maar de tijd neemt ons geluk in beslag….en dan zien we dan ineens een hond in de etalage genieten van de ochtendzon. We stoppen even maar de hond stoort zich niet aan ons….gelukkig maar.
Montmartre, een wijk en heuvel in Parijs, gelegen in het 18e arrondissement. Het is een plek die veel toeristen trekt en waar van oudsher veel kunstenaars wonen. De bekendste attracties zijn dan ook de basiliek du Sarcré-Coeur en de Place du Tetre. Boven op Montmartre heb je dan ook een geweldig uitzicht…..als je de trappen naar boven hebt behaald.
De basiliek is gewijd aan de Heilig Hartverering. De kerk valt vooral op door de prachtige beelden en witte uiterlijk. Om er te komen moet je 237 trappen op, op je kunt de funiculaire nemen. De basiliek is een symbool voor vrede en verzoening. Iets wat we in deze tijd wel kunnen gebruiken. We omarmen de omgeving maar de drukte wordt ons toch teveel. We lopen via schaduwzijde langs de leuke slotjes leuningen richting Place du Tetre (Heuvelplein) waar schilders en portrettekenaars het razend druk hebben. De terrassen zittent sjok vol, en stoppen we bij Biscuiterie de Montmartre voor een overheerlijke merengue.
De tijd tikt langzaam door en langzaam lopen we terug naar restaurant Season Martyrs voor een heerlijke lunch met een koude rosé. Wat een geluk, want na 10 minuten volgt er een kleine wolkbreuk. Wat een geluk hebben wij toch weer.
Na deze heerlijke tijd is het weer tijd om een Uber te bestellen. Deze brengt ons na een tussenstop bij het Hotel Marais naar Gard du Nord om de reis naar huis voort te zetten. Bij aankomst op Gard du Nord kan ik nog even wat mooie foto’s maken van dit prachtige gebouw in de zon.
Tip: ontdek de kracht van Parijs – Be kind and Positive.
De trein vertrekt …..en wij hebben Parijs voor altijd in ons hart.
Liefs Silvia – een dwars denker, een die onderzoekend denkt, met durf, inzicht en uithoudings-vermogen. Mij nieuwsgierigheid ligt in de betrokkenheid. Soeverein, en gedreven door een diepe wens iets te veranderen en dat is: zie de mens
Alles wat werkelijk groots en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken door “beperkte fiscale” vrijheid. X staat voor Y en X = gelijk aan Y – arbeid naar vermogen
Wanneer erkent de politiek eindelijk dat het fundament van ieder fatsoenlijk Nederland begint bij de erkenning van “moeder de vrouw”?
Maak eerst van moeder de vrouw:
de bron en de bouwsteen
van ons allen bestaan – de baas.
Route Napoléon 🇳🇱 en de slavenarmband code AKbul01 anno 1967
Een matriarchale maatschappij betekent juist níet niemand wordt onderdrukt.”
Wat is beter, patriarchaat of matriarchaat?
In tegenstelling tot het patriarchaat biedt het matriarchaat een transformatieve visie die gericht is op regeneratie, gelijkheid en collectief welzijn . In een matriarchale samenleving is de macht eerlijker verdeeld onder individuen, met de nadruk op samenwerkingsverbanden.
Geschiedenis van de slavenarmband binnen het handelsverdrag en handelaren binnen het patriarchaat.
Zoals de naam al doet vermoeden, is de term ‘slavenarmband’ ontleend aan de boeien die slaven vroeger kregen. Dit waren gladde en stijve banden, zonder sluiting om ontsnapping te voorkomen. Vaak werden ze gemaakt van goedkope materialen, zoals smeedijzer en brons. Sinds 2001 wordt deze groep onzichtbaar gemaakt en worden er fiches aan gehangen. Loonslaven is de huidige benaming voor entiteiten zo blijkt uit recente geschiedenis. Het is waar zolang het tegenbewijs niet geleverd is.
De redding van ING en ABN AMRO in 2008–2009 (staatssteun via het Ministerie van Financiën); 🧾 De omzetting van schade- of levensverzekeringen naar fiscale activa, waarbij vrouwenlichamen letterlijk ‘verzekerd kapitaal’ werden; ⚖️ Het historisch juridisch kader waarin vrouwen handelingsonbekwaam werden gehouden; met dank aan Jan Peter Balkenende, Jan Kees de Jager en Koningin Beatrix – Staatsblad 176 Invorderingswet 1990 wijziging fiscale regels. Oftewel leuker kunnen de onzichtbaarheid van Vrouwen en moeders niet maken, wel makkelijker.
Een zaak van en het Ministerie van Financiën en IPA en Ministerie van Justitie
Vrouwen werden handelings (On) bekwaam. Op 21 maart 1804 voerde Napoleon Bonaparte een burgerlijk wetboek in, dat bekend is geworden als de Code Napoleon of de Code Civil. Het wetboek heeft veel invloed gehad op het Europese recht en de rechtspraak. Een beknopt artikel over de geschiedenis en betekenis van de Code Napoleon. Bron: Historiek.eu. Door de Code Napoléon werd de man boven de vrouw gesteld. De vrouw mocht bijvoorbeeld niet stemmen en moest haar man gehoorzamen.Een ongetrouwde vrouw had weinig rechten en kon geen legale voogd zijn. Helaas is de situatie voor een aantal vrouwelijke kostwinners nog niet veel veranderd met dank aan de inspecteur van belastingdienst.
Expositie BRAIN REGAIN EEJ*
On the basis of sexe
Deze entiteit oftewel moeder de vrouw is geboren in maart 1967. In dat jaar kwam er een artikel uit van Joke Smit waarin zij structurele kritiek gaf op het passieve bestaan van getrouwde vrouwen die opgesloten zaten vanwege de man als kostwinner. Ook werd er in dat jaar de WAO ingevoerd! Voor mannen en vrouwen in loondienst! Maar de wet op de loonbelasting van 1964 is opgetekend vanuit den werkman – dus mannelijk!!
Digitale reis door de geschiedenis van belastingen in Nederland
De digitale reis door de tijd voert je langs de verschillende belastingen in Nederland, van de Middeleeuwen tot nu. Ontdek aan de hand van historische gebeurtenissen en maatschappelijke ontwikkelingen, welke belastingen er in de loop der tijd zijn geheven, wie belasting betaalden en waarover? Bekijk ook aan welke gemeenschappelijke uitgaven of voorzieningen het belastinggeld is besteed door de eeuwen heen en zie de ontwikkeling en opbouw van Nederland, tot het land waarin wij nu leven.
Mannen hebben dus wettelijk gezien een duidelijke relatie tot de maatschappij, terwijl vrouwen wettelijk ( rechten en plichten) gezien nog steeds een onduidelijke relatie tot de maatschappij hebben. Dit komt voornamelijk door hiaten in het sociale Zekerheidsstelsel uitvoerende machtwetgeving, geen juiste gegevens vanuit de bron X+Y bij herziening inkomstenbelasting bij de invoering van de algemene gelijke Behandelingswetgeving in 1994.
Hoe een valsspelende overheid de spelregels tijdens het spel veranderde
De afschaffing van de AAW wet 1998 en de verplichte WAZ in 2004 maakte Nederland kwetsbaar. De sleutel om dit verschijnsel op te lossen ligt nu bij het Ministerie Van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en op het Ministerie van Financiën. Tevens zijn de Tweede Kamer der Staten Generaal, de centrale raad van Beroep en de Hoge Raad ook op de hoogte van mijn private onbetaalde vermogens onderzoek.
Queens Gambit
Grondwet art 1 en algen wet gelijke behandeling 1994
Voor de man zijn huwelijk en vaderschap maatschappelijk gezien tijdelijke incidenten, voor de vrouw niet. Als een man trouwt kiest hij een levenspartner, een vrouw kiest wettelijk gezien voor een andere een levenswijze, het huisvrouwschap met een parttime baan. Anders gezegd: een man die zijn brood gaat verdienen weet waar hij aan toe is. Omdat hij nog blijkbaar nog steeds wettelijk de kostwinner is. Normaliter zal hij minstens veertig jaar in de maatschappij doorbrengen, het heeft voor hem dus zin zijn toekomst te plannen en toe te werken naar een bepaald doel. Vrouwen werken voornamelijk middels een Tikkende Tijdklok.
Maar wat als er getrouwde vrouwen zijn die het postbus 51 koffertje hebben ontvangen en niet aan deze onrechtvaardige taakverdeling willen voldoen en zelf kostwinner willen zijn?
Hoe de staat werkt met een door mannen ingevoerde wet en regelgeving ? En daar komt nog iets bij;; Voor mannen bestaat er een enkelvoudige sociale hiërarchie. Hoeveel prestige zij genieten hangt hoofdzakelijk af van het werk dat zij verrichten. Voor vrouwen is er een dubbele hiërarchie. De eerste reeks wordt gevormd door de trits: ongehuwde staat – gehuwde staat – moederschap.
Kostwinners blijven buiten beschouwing!
Voor een man is het maatschappelijk irrelevant of hij getrouwd is, een oudere vrijgezel heeft zelfs iets voor: van hem wordt ongezien aangenomen dat hij een opwindend leven heeft. Van een vrouw in dezelfde positie wordt ongezien aangenomen dat ze haar bestemming heeft gemist. Het huwelijk geeft de vrouw dus extra status, hoewel ze in Nederland – derde stadium – pas helemaal gearriveerd is als ze achter de kinderwagen loopt.
Voor een geëmancipeerde getrouwde vrouwen liggen de zaken echt wel even anders.
Klaske Lichtenbelt – Carl Linnaeus
Ik ga er vanuit dat de datum al bekend is waarin TruusvanGogh de rechters bij de Centrale Raad van Beroep de zaak tot een goed eind kan brengen en adviseert om de wetgeving op de inkomsten belasting en loonbelasting te herzien omdat er aan het passieve bestaan van getrouwde vrouwen en rechtsbescherming geen vervolg heeft gekregen. Dit komt door inzet van het tweede en derde koffertje gepresenteerd door de heer Gerrit Zalm in 2000 op de derde dinsdag in september. De Inhoud #microfiche klein koffertje met geheime logica codes in het bestuursrecht, arbeidsrecht en fiscaalrecht ( Het verbintenissenrecht kunnen we wel zeggen) Solidariteit en verzekering.
Het geschil dat deze Moeder de Vrouw de Fisca heeft in haar zaak, is het terug vorderen van illegaal, onwetmatig en onrechtmatig geheven loonbelasting en zvw belasting vanaf 2010 tot dat ik 60 jaar wordt.
Machtsmisbruik, Afpersing, Smaad en Laster als gevolg. De reden: er wordt volgens mijj berekening op onrechtmatige en onwetmatige manier belasting geven en geint, zonder juist wetgeving en/of aansluiting op het sociale Zekerheidsstelsel.
Humanity is genderneutraal
Bedreiging en afpersing, smaad en laster werden de norm vanuit op het Ministerie van Financiën. Dat we dan ook terug kunnen zien bij de toeslagen affaire en het constitutionele racisme binnen het Ministerie van Financiën. Als er wel rechtmatig en wetmatig loonbelasting en zvw belasting wordt geint dan had ik in het UWV register en bij de gemeente in beeld moeten komen. Nu kwam ik pas bovendrijven als ik 67 zou gaan worden, omdat de AOW wel gelinked is aan de grondwet art 1 en AWGB uit 1994. De inspecteur van de belastingdienst maakte in het geheim een code aan in het polisregister van het UWV zonder controle van de directie van het UWV, de AFM, ACM, DND en Sociale Zaken en Werkgelegenheid en Gemeenten. Er ontstond dus een klaverblad syndroom. Door Ongewaardeerde Chromosomen.
Zorgplicht waarschuwingsplicht en mededelingsplicht daar voldeden alle betrokkenen niet aan en dat gebeurde dus ook niet! Gemeenten en UWV keken eigenlijk lachend toe en ik moest mezelf maar zien te verkopen, kreeg ik van een mannelijke ambtenaar uit de gemeente Edam Volendam te horen!
De AFM ACM en de DNB hielden bewust geen toezicht op de inhoud van individuele vrouwelijke zelfstandigen als kostwinner ( volgens Albert Steenbergen ) die ziek waren geworden door fijnstoffen oftwel Man Made Fibers. Individuele gevallen zijn een niche was zijn antwoord.
Even ter Herinnering: grondwet art 1 en let op als de kroniek. Het is pas 66 jaar geleden dat vrouwen weer handelingsbekwaam werden dankzij Corrie Tenderloo. Maar alleen zo blijkt zonder tegenbewijs staat zijn nog steeds onder curatele dus zonder uitvoerende wettelijke plichten . Afdracht rijksbelastingen 👀
Volkskrant
1957 Vrouwen werden pas in dat jaar wettelijk handelingsbekwaam maar mochten als gehuwde vrouw geen zelfstandige kostwinner worden. Ze konden geen bankrekening openen en ook geen huis kopen en pensioen grondslag was er al helemaal niet. Een verzekering afsluiten al helemaal niet. Alleen de ongehuwde mejuffrouwen konden dit wel. Alle getrouwde vrouwen waren dus nog steeds de fiscale slaaf van de man. Wie denkt dat Slavernij is afgeschaft heeft het mis! Of vrouwen lui zijn kan ik niet beoordelen, maar dat iedereen alles maar klakkeloos aanneemt wel.
1964 Invoering wet op de loonbelasting. Onder de naam ‘loonbelasting’ wordt van werknemers of hun inhoudingsplichtige, van artiesten, van beroepssporters, van buitenlandse gezelschappen en van bij of krachtens deze wet aan te wijzen andere personen een directe belasting geheven. Maar wie zijn deze inhoudingsplichtige?
De Wet van 18 februari 1966, inzake een arbeidsongeschiktheidsverzekering (Wet op de arbeidsongeschiktheidsverzekering, WAO) is een Nederlandse wet (nu alleen voor oude gevallen) die is bedoeld voor werknemers die langdurig ziek of gehandicapt zijn en niet meer (volledig) in hun onderhoud kunnen voorzien. Uitvoerende machthebbers paste de wet nooit aan! Als ik het niet juist heb, omvang ik graag de originele staatsstukken met watermerk.
Op 29 december2005 is de WAO opgevolgd door de Wet werk en inkomen naar arbeidsvermogen (WIA). Voor mannen en voor werknemers. De WAO bestaat vanaf die datum alleen nog voor mensen die reeds een WAO-uitkering ontvangen.!!! In 2006 werd deze helemaal afgeschaft.
In mijn private verzekeringspolissen uit 1995 en 2002 is de WAO helemaal niet meeverzekerd. De premie werd ook niet afgetrokken. Dat kon in 1995 ook niet eens. Het was en is nog steeds een kansovereenkomst voor schadevergoeding bij ziekte. Tussen verzekeraar en verzekerde, verzekeringnemer en begunstigde. Het rechtssubject. Ik moeder de vrouw de kostwinner als Rechtspersoon.
Door er in de loop van de tijd ( periodieke) uitkering van te maken werd hij volgens de belastingdienst belast!! Onzin en onwaar!
Hoe een valsspelende overheid de spelregels tijdens het spel veranderde
De regel ( u kunt u premie aftrekken van ie inkomstenbelasting ) werd nieuw regime en kwam pas in 1998 onder de premie voorwaarden van weer een nieuwe voorwaarden te staan. Dit stond niet beschreven in 1995. Ook niet de wetgeving sinds 1995 tijdens de private aov overkomst en verbintenis voor het aangaan van de verzekering. Je moet er toch vanuit gaan dat je de belastingdienst moet kunnen vertrouwen krachtens het legaliteitsbeginsel en vertrouwensbeginsel?
Verzekeraars veranderen namelijk eenduidig hun premie en voorwaarden, als je er niet mee eens bent dan stap je maar op! Maar wat als je niet op kunt stappen en de belastingdienst je blijft manipuleren en bedreigen, door onrechtmatig en onwetmatig belasting te innen? Belasting heft je krachtens een wet, artikel 104 en niet van afgeschafte wetten zonder grondslag. Dan blijft er zo wie zo een schadepost over!
Kafka vanuit Den Haag, de rechtstaat en rechtbank Middelburg
ik zit dus al sinds 2010 in een code hokje 32 loonheffingen AAW / WAO ….de AAW wet dat was een wet voor elke ingezetene van Nederland ongeacht inkomen, werk of vermogen. Daar zit wel een groot verschil in. Toen deze AAW werd afgeschaft in 1998 vanwege de onhoudbaarheid trad er door Marktwerking, differentiatie en disruptie op door discrepantie. De Pembawet. De SER heeft dus een grote rol gespeeld ( Dank Kim Putters )
In haar nu zeventigjarige bestaan heeft de SER een belangrijke rol gespeeld bij de opbouw van de verzorgingsstaat en bij de toename van de welvaart in Nederland voor mannen. Maar ook in tijden van economische teruggang moet de SER verantwoordelijk worden gehouden voor schending van vrouwenrechten met betrekking tot rechtsbescherming en rechtszekerheid.
Hoe was de wetgeving het ook al weer?
In 1998 ging met de invoeringswet PEMBA alles op de schop en werd de AAW afgeschaft, voor zelfstandigen werd toen de WAZ ingevoerd, voor jonggehandicapten de Wajong en werknemers bleven verzekerd in de WAO.
Loonbelasting is altijd gekoppeld en gelieerd aan een wet vanuit Sociale Zaken en Werkgelegenheid of aan een werkgever als inhoudingsplichtige. Omdat de inhoudingsplichtige een werkgever of sociale verzekerings bank moet zijn wordt in sommige gevallen juridische fictie toegepast.
Een volmacht bedrijf wordt er tussen gezet bij ziekte. Zij worden dus tijdelijk je “tussenpersoon ” dit doen ze door een registratienummer die men moet aanvragen bij de belastingdienst en ontvangen ze een kantoor code en je relatienummer wordt tevens ook je personeelsnummer in de detailsinkomsten verhoudingen.
Er werd vanuit het Ministerie van Financiën hoogstwaarschijnlijk een deal met de bond van verzekeraars gesloten om zo private verzekerden onder de Wet IB 2001 te hangen, zonder controle AFM, ACM en NBA een club waar vrouwelijke kostwinners geen invloed op zouden kunnen hebben.
Gevangen in de microfiche. Microfich is computeruitvoer die meteen op een microfiche is gezet, zonder dat daar eerst een uitdraai op papier is gezet. Dit gebeurde tijdens de Invoering wet IB 2001 ons Boxen Stelsel 1 2 en 3. Zo werden alle bestaande vrouwelijke kostwinners als burger in een digitaal hokje gezet. Zonder rechtsbescherming
Schadepolis werd Inkomenspolis
Deze moeder de vrouw merkte in de loop der jaren op dat de overheid aardig goed is geworden in het valsspelen tijdens het spel omdat er zo steeds meer mensen ( vrouwen) gevangen worden gezet in het belastingrecht en bestuursrecht met mannelijke tussenpersonen en beheerders in een vrouwelijke MaTrix.
Want lieve mensen de matrix entiteit de BV Nederland, betekent Moeder en dus vrouwelijk XX
Maar alle wetgevingen belasting heffingen en ondernemingen waren vroeger opgericht, opgetekend door mannen en voor mannen. Vrouwen waren tot 1957 handelingsonbekwaam. Corry Tenderloo zorgde voor verandering. Maar daarna viel het redelijk stil.
Zo werden oude polissen omgezet in het nieuwe belasting stelsel door dreigbrieven en maakte de minister van Financiën een geheime code aan in het polisregister van het UWV zonder controle van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, de AFM en de DNB en de gemeente.
Het foto-elektrisch effect van een Spiegelreflex kunstenaar.
Monkey Business
Lees hier het artikel vvponline.nl van Topvrouw Baarsma: “Banken en verzekeraars die te risicovolle producten aanbieden, of klanten benadelen door fouten te maken in hun administratieve processen, moeten daarvoor aansprakelijk kunnen worden gesteld, net als bemiddelaars die niet-passende polissen en hypotheken adviseren of verkopen. (…) Ik zou het heel mooi vinden als aanbieders producten op de markt zetten waarvoor ze zelf aansprakelijkheid durven te dragen. De financiële sector heeft jarenlang nodeloos ingewikkelde en dure producten verkocht waarmee consumenten hoge risico’s hebben gelopen, zonder dat ze dat zelf wisten. In reactie daarop probeert de overheid met veel regelgeving bij te sturen, waar de sector dan weer – begrijpelijk – over klaagt.
Zorgplichten zijn een essentieel onderdeel van het Neder- landse verbintenissenrecht.
Dat de overheid constitutioneel discrimineert en wettelijk dus zelf fraudeert is dus blijkbaar normaal geworden, maar geloof me God zit alles en weet dat het is gewoon in strijd is met de grondwet art 1 en artikel 104 en de VN Verdragen. De essentie van een rechtspersoon is de gelijkstelling met een natuurlijk persoon. Het is tevens een van de belangrijkste juridische fictiesin het recht. Waar eerst slechts een groep van personen was die samen een aantal middelen samenbrachten om iets te bewerkstelligen, is er nu een entiteit die als een aparte en afgescheiden persoon functioneert en zelf als zodanig zelfstandig aan het rechtsverkeer kan deelnemen met een afgescheiden vermogen.
Deze brief moet toch ergens zijn opgeslagen?
Time for Change In Return
Aanpassingen in onze wetgeving en belastingstelsel zijn dan ook hard nodig. Willen we de samenhorigheid en solidariteit in onze democratie behouden.
Mijn eigen Follow de money onderzoek werd de inzet van de zoektocht van de rauwe werkelijkheid binnen onze democratie op het bestuursrecht, fiscaal recht en verbintenissenrecht.
Samen met Google, Wikipedia, de Zeeuwse Ombudsvrouw, de Zeeuwse Bibliotheek, de Accountantskantoren, sociale raadslieden, de verzekeraars, de adviesraad van vrijwilligers, het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid kunnen we tot de conclusie komen dat de wet van Napoléon deels nog van kracht is. #devrouwalsloonslaaf #zondersrechtsbescherming #zonderrechtszekerheid.
Tip van vandaag: Teken altijd bezwaar aan als je afhankelijk van willekeur dreigt te worden. Dat was het advies wat ik oppikte tijdens de rechtszaak van Willem Oltmans. Het is best bizar eigenlijk omdat Luns in 1971 samen met minister Beernink een wet tot stand tot goedkeuring bracht van het op 31 maart 1953 te New York gesloten Verdrag betreffende de politieke rechten van de vrouw (10.478)
Dat de belastingdienst “in mijn ogen ” gewoon de wet op op papier tijdens mijn eerste zitting op 14 juli 2022 in de Rechtbank Zeeland West Brabant volgde vond ik dan ook heel vreemd. Heeft er dan nooit iemand gezien dat de wet op de Loonbelasting altijd gelieerd of gekoppeld moet zijn aan sociale Zekerheidsstelsel. Het was ook weer een mannelijke rechter die zijn huiswerk niet getoetst heeft aan de grondwet en VN verdrag ( vrouwen rechten ) die ik had aangespannen tegen de belastingdienst) ook zijn conclusie is naar mijn inziens niet juist.
Maar ze vergaten de wet te toetsten aan moeder de vrouw oftewel de grondwet en de grondslag waarop je belasting heft in de belastingheffing inkomstenbelasting Wet IB2001 ingevoerd Gerreit Zalm. ( invoering Microfich ( kleinekoffertje . Belasting hef je krachtens een wet en niet van afgeschafte wetten.
Om tot een eindconclusie te komen voor de Tweede Kamer der Staten Generaal en de Centrale Raad van Beroep heb ik tevens gebruik gemaakt van de informatie vanuit het Belasting Museum , de Wolter Kluwer boeken, de Toorts en de kamerstukken met een memorie van Toelichting.
Onze overheid is een mooi orgaan, maar als het vrouwen na 1994 constitutioneel discrimineert blijft het onrechtmatig gedrag vertonen.
Gelukkig is het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, de Tweede kamer der Staten Generaal, de gemeente Edam Volendam , de Middelburg en de Centrale Raad van Beroep er ook mee bezig maar het koste me sinds 2017 30 tot 50 uur per week om de zaak goed in kaart te brengen. Als ik het morgen zou kunnen afronden dan teken ik hiervoor maar helaas moet ik nog even geduld hebben.
Vrouwen rechten
Nog steeds blijkt dus maar weer dat de Man Vrouw Maatschappij niet op orde. Wettelijk gezien is in 1994 de wet gelijk behandeling ingegaan, maar door inzet van juridische fictie in het bestuursrecht worden zelfstandige vrouwen door het Ministerie van Financiën in de anonimiteit gehouden tot ze de AOW leeftijd bereiken van 67.
Wees ook een vrouw op zich!
In de jaren zeventig en tachtig deden vrouwelijke historici en sociologen baanbrekend onderzoek en herschreven ze onze nationale geschiedenis vanuit vrouwelijk perspectief. Ik ben opgegroeid met de postbus 51 reclame en Er is maar een Nederlander zoals jij, zorg goed voor jezelf. Want zo was het devies vanuit de Mavo: een denkende en wetende vrouw weet wat haar toekomt.
Code Oranje
Historische overwinningen werden behaald met als grootste overwinning de afschaffing van de handelingsonbekwaamheid in 1957 van Corry van Tenderloo.
1979 kwam het VN verdrag voor de uitbanning van vrouwen maar werd pas op 23 juli 1991 in Nederland bekrachtigd. Maar complexe onderwerpen worden nog steeds geschuwd en zijn daarom ook niet te vatten in een Twitter tweet. Medisch wetenschappelijk onderzoek of bevindingen zijn bijna altijd gebaseerd op het mannelijk chromosomenstelsel vandaar dat we dus nog steeds leven binnen een mannelijk sociale Zekerheidsstelsel en belastingrecht.
Steeds vaker worden de sociale Zekerheidsstelsel boeken sneller afgeschreven om historie waarden te verdoezelen. Kritiek op het systeem is nooit leuk maar wel hard nodig om een land van democratie in stand te houden. Mensen worden afgeleid door sociale media en denken zelf niet meer na. De belastingdienst vult alles al automatisch in in de hoop dat je zaken niet controleert omdat men er vanuit moet gaan dat je deze moet kunnen vertrouwen. Nou geloof me. Vertrouwen is goed, controleren is beter.
Wil je een sociaal gezond systeem dan zijn er vier sleutels nodig. Vier sleutels die er voor moeten zorgen dat er controle is op de overheid, de belastingdienst, de gemeenteraad en de verzekeraars. Ongelijkheid draait nu nog steeds op volle toeren binnen in het rat van fortuin.
Foto Bron Volkskrant
Al 13 jaar lang sla ik dus al met de vuist op tafel door onderzoek te doen naar vooringenomen handelen en juridische fictie binnen het bestuursrecht die gedomineerd wordt door hoogopgeleiden met teveel macht.
Sinds een aantal jaar heb ik een artistieke kunstenaars naam: Truusvangogh. Wie ben je als niemand luistert?
Mede door een aanpak met andere ogen vanwege mijn kritische blik op de systematische manier waarop er nu gehandeld wordt is kun je online te volgen via het #myownresearch project “iedereen is wetenschapper” door een analyse van man vrouw verschillen in de medische en sociale wet en regelgeving sinds 1967 kunnen we spreken van onbehoorlijk bestuurders binnen de Democratie.
Aangezien de zaak nog loopt vertrouw ik op de hoogte rechter Dineke de Groot. Als ik er naast zit ook goed. Maar laat het me dan zien hoe de wetgeving er precies uitziet. Liefs in kindertaal, dan kunnen anderen het ook volgen. Ik heb de moed om te falen!!
Oesters met een boodschap
Maar dat er duidelijkheid moet komen is zeker want dan pas kan ik door met mijn echte non fictie leven. Daarom was mijn keuze op de VVD deels juist en onze relatie do gecompliceerd Mark. Maar booster eens uw geweten lieve Mark
Gelukkig heb ik rechtsbescherming ontvangen van onze Burgemeester in Middelburg omdat hij van alles op de hoogte is.
Quid Reddam Domino – Ambitie met allure Art Amalia van Solms
Corrigeer me op papier als ik het niet goed zie, dan ga ik pas langs Hans Anders.
_(002).jpg)
She is online Lifestyle Guide 