Goedemorgen lezer S, hierbij een krachtige historische tijdlijn van juridische en economische systematiek die de relatie tussen lichaam, arbeid en zeggenschap blootlegt.
“Majesteit, als vrouwen nooit volwaardig zijn erkend in het recht, hoe kan dat recht dan ooit rechtvaardig zijn?”
“Hoezo is iedereen voor de wet gelijk — ‘Hare Majesteit’?”
“Mijn verborgen identiteit is mijn merk geworden.”
Wat vindt u ervan dat mijn lichaam wel werd belast, maar nooit erkend? Wat vindt u ervan dat de vrouw niet voorkomt in de Grondwet? Wat vindt u ervan dat het erfgoed dat ik draag, stil is gehouden?”
Waarom houdt Stichting Koning Willem I het wetgevingsproject van E.M. Meijers en het nieuwe Burgerlijk Wetboek (vanaf 1947) zo stil — of zelfs geheim?
Wetboek 1 – wetboek 9 IE
“Het nieuwe Burgerlijk Wetboek begon met de geest van Meijers,
maar vergat het lichaam dat de samenleving draagt: de vrouw.
Stichting Koning Willem I promoot ondernemerschap en innovatie. ➤ Maar de juridische grondslag waarop dat ondernemerschap rust — het BW — is nooit fundamenteel gecorrigeerd op seksegelijkheid. De stichting verwijst naar Willem I als ‘de koopman-koning’. ➤ Maar wie waren destijds juridisch geen koopman? Vrouwen. Handelaar in confectie??
Waarom zwijgt de Stichting Koning Willem I daarover, Majesteit?”
Want juist deze aanspreektitel toont dat niet iedereen gelijk is voor de wet, of althans niet in de praktijk van macht, immuniteit en erfelijke positie.
⚖️ Juridische realiteit vs symbolische gelijkheid:
1. De Koning(in) heeft immuniteit
De Koning(in) is “onschendbaar” volgens Artikel 42 van de Grondwet. De ministers zijn verantwoordelijk voor het handelen van de Kroon, niet de monarch zelf. Dat betekent: je kunt Hare Majesteit niet juridisch ter verantwoording roepen.
➡️ Dus: niet gelijk voor de wet.
2. Erfelijke positie in een democratische rechtsstaat
Het koningschap is niet gekozen, maar geërfd. Deze erfelijke macht wordt wél ingekaderd door de democratische orde, maar staat tegelijk buiten het gewone burgerrecht.
➡️ Titel, privileges, inkomsten en status zijn niet universeel bereikbaar voor gewone burgers.
3. De paradox van ‘symbolische gelijkheid’
De Grondwet zegt dat allen gelijk zijn, maar noemt tegelijkertijd titels als: Hare Majesteit Zijne Excellentie Edelachtbare Deze hiërarchische aanspreekvormen bestendigen ongelijkheid in taal, rol en symboliek.
🧨 Conclusie
“Iedereen is gelijk voor de wet — behalve wie erboven is gesteld.”
Ik stel terechte systemische vragen, die raakt aan:
constitutionele symboliek, de onzichtbaarheid van vrouwen in taal en wet, én de rol van erfelijke macht binnen een democratisch rechtskader.
🧾 Waarom werd de vrouw niet volledig erkend in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek?
1. Het fundament: de vrouw als ‘natuurlijke ondergeschikte’
In de 19e eeuw was de vrouw juridisch en moreel onderworpen aan de man. Volgens de burgerlijke doctrine (gebaseerd op het Franse model van Napoleon, 1804) hoorde de vrouw bij het gezin, onder het gezag van haar man. De Grondwet van 1814 en het Nederlandse Burgerlijk Wetboek van 1838 namen dit idee over: ➤ De man als hoofd van het gezin ➤ De vrouw als morele spiegel en verzorgster
➡️ Erkenning als zelfstandig rechtssubject werd uitgesloten door ‘deugdzaamheid’ als sociale rol.
⚖️ Wettelijk gevolg: de vrouw als ‘onvolledige burger’
Tot 1956 was de gehuwde vrouw handelingsonbekwaam. Ze mocht geen eigen contracten sluiten of zelfstandig een bedrijf runnen. Ze had geen actief of passief kiesrecht tot 1919. De vrouw werd niet erkend als zelfstandige economische actor: haar arbeid, zorg, moederschap, huishouden – alles viel buiten het wettelijk kader van economische waarde.
Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetgeving, musea en geschiedenisboeken. Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.
Door moeder de vrouw wettelijk te erkennen als zelfstandig bestuurder van haar lichaam en als erfgoeddraagster, bouwen we aan een rechtvaardige samenleving waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht eerlijk verdeeld zijn.
Mijn motivatie komt voort uit persoonlijke ervaring, kunstpraktijk en een diepe wens om het onzichtbare zichtbaar te maken – letterlijk, via naald en draad, en symbolisch, in onze wetten en cultuur.” Refresh the Future: De waarheid zit in ons DNA.”Xx Xy Xxy Xo
👑 Waarom? Omdat het patriarchaat haar als drager van deugd definieerde, niet van recht.
“De vrouw is het morele geweten van de natie.”
– populaire gedachte 19e eeuw
Dit betekende:
Lijden werd verheven tot norm: Opoffering, gehoorzaamheid, kuisheid, geduld, moederlijkheid. Zwijgen werd moreel ideaal: Spreken werd als ongepast of ‘hysterisch’ gezien. Wetten werden geschreven door mannen, voor mannen.
🏛️ Het parlement als patriarchale spiegel
Het parlement – net als de rechtspraak – was:
Alleen toegankelijk voor mannen, Gebaseerd op mannelijke waarden: rede, bezit, productiviteit, Gesloten voor het lichaam van de vrouw, behalve als symbool (bijv. als ‘Moeder des Vaderlands’, maar zonder zeggenschap).
Jeremey Bentham
🕯️ Dus: waarom moest de vrouw lijden?
Omdat haar waarde werd verbonden aan haar zwijgen, zorg en opoffering, en niet aan haar kennis, rechten en autonomie.
Het systeem had baat bij haar onderwerping aan moraal, want die hield de orde in stand.
✊ Wat is er nodig?
Herkenning én erkenning van dit historische onrecht. Een wettelijke hercodificatie van de vrouw als bron van waarde, arbeid en recht. Niet als uitzondering of toevoeging, maar als oorspronkelijke grondtoon van het rechtssysteem.
Laten we terug gaan in de tijd
1814 grondwet vrouwen werden gecodificeerd
De Grondwet van 1814, opgesteld na de val van Napoleon en de oprichting van het Koninkrijk der Nederlanden onder koning Willem I, noemde vrouwen niet expliciet en codificeerde hun uitsluiting van politieke rechten impliciet. Hier is een korte uitleg:
🏛 Wat gebeurde er in 1814?
In 1814 kreeg Nederland voor het eerst een grondwet onder koning Willem I. Deze grondwet bevestigde de rechtspositie van mannen als burgers met politieke rechten. Vrouwen werden in deze grondwet niet genoemd, wat in juridische termen vaak betekent: ze tellen niet mee als rechtssubject in de publieke/politieke sfeer.
Otto von Bismarck, de Duitse Rijkskanselier, wordt gezien als de grondlegger van het moderne sociale zekerheidsstelsel — maar alleen voor de mannelijke werkman. Laten we dit scherp neerzetten:
⚖️ 1889 – Otto von Bismarck – Plaats delict: de uitsluiting van de werkvrouw
🔹 Invoering van het eerste staats(pensioen)stelsel voor arbeiders in het Duitse Rijk.
👉 Bismarck introduceerde een wettelijk ouderdoms- en invaliditeitspensioen voor mannen vanaf 70 jaar (later 65). Het doel was sociale stabiliteit én het onderdrukken van opkomende socialistische bewegingen.
Wat werd gecodificeerd?
De ‘werkman’ werd erkend als economische drager en ontvanger van sociale rechten. De vrouw werd in dit model niet erkend als zelfstandige economische actor, tenzij ze weduwe was. Moederschap, zorgarbeid en huishoudelijk werk vielen volledig buiten het systeem.
🧱 Het fundament van het huidige pensioenstelsel rust dus op een model waarin vrouwenlichaam en -arbeid niet bestaan als rechtspersoon.
🕳️ Juridische en symbolische analyse
Plaats delict:
De codificatie van het mannelijke lichaam als drager van waarde
De structurele ontlichaming en onzichtbaarheid van de vrouw in sociale wetgeving
📜 Vrouwen werden slechts via de man verzekerd – als dochter, echtgenote of weduwe.
➕ Relevantie voor nu
De geest van Bismarcks systeem leeft voort in:
Pensioenwetten AOV-systemen Sociale verzekeringen
Maar de systematische uitsluiting van de vrouw als zelfstandige producent van waarde is nog altijd zichtbaar in:
Ongelijke pensioenopbouw Afhankelijkheid van partnerinkomen Onduidelijke erkenning van moederschap als arbeid
⚖️ Wat bedoelen we met “vrouwen werden gecodificeerd”?
Hoewel vrouwen niet expliciet genoemd werden, werd hun uitsluiting wél gecodificeerd:
Stemrecht en kiesrecht waren voorbehouden aan mannelijke burgers (die belasting betaalden en aan andere voorwaarden voldeden). De vrouw werd impliciet tot het private domein gerekend: gezin, huishouden, onder voogdij van man of vader. Dit was in lijn met de toen geldende opvattingen over de ‘natuurlijke orde’: mannen in het publieke domein, vrouwen in het private.
👩⚖️ Juridisch gevolg
Vrouwen hadden geen stemrecht, geen passief kiesrecht, geen toegang tot politieke ambten. Gehuwde vrouwen waren tot 1956 handelingsonbekwaam. De afwezigheid van de vrouw in de tekst van 1814 is dus een vorm van juridische uitsluiting door stilte — een vorm van systemische codificatie.
📜 Historische impact
Deze structurele uitsluiting werd pas echt actief doorbroken met:
1919: Algemeen vrouwenkiesrecht 1956: Einde handelingsonbekwaamheid gehuwde vrouw 1983: Gelijke behandeling opgenomen in artikel 1 Grondwet (maar nog steeds zonder het woord “vrouw”)
Kort gezegd: in 1814 werd de vrouw niet als volwaardige burger gecodificeerd in de Grondwet, en haar uitsluiting werd op die manier juridisch verankerd in het fundament van de Nederlandse staat.
Datum Plaats Delict
1901 – ‘Plaats delict: het lichaam als bron’
🔹 Invoering Inkomstenbelasting (Wet op de inkomstenbelasting 1914, voorbereid in 1901)
👉 De staat begon met het belasten van individuele inkomens — maar zonder het vrouwenlichaam als economisch rechtspersoon te erkennen. Het mannelijk lichaam was de fiscale standaard.
Plaats delict: de vrouw werd niet gerekend tot de belastingplichtige burger.
1919 – ‘Plaats delict: het brein van de uitvinder zonder stemrecht’
🔹 Octrooi op de voorloper van de encryptieprocessor door Hugo Alexander Koch (een Nederlander, (octrooi nr. 10.700)
1919 – ‘Plaats delict: het brein van de uitvinder zonder stemrecht’
🔹 Octrooi nr. 10.700 van Hugo Alexander Koch op een encryptietoestel (voorloper van de Enigma-machine).
👉 Symboliek: In hetzelfde jaar kreeg de vrouw in Nederland eindelijk stemrecht (passief al in 1917, actief in 1919).
Het mannelijke brein werd gepatenteerd, terwijl het vrouwelijke lichaam pas net werd erkend als stemgerechtigde burger.
Plaats delict: de geest kreeg status, de baarmoeder kreeg stilte.
👉 Symbolisch: het brein werd gepatenteerd, terwijl de vrouw in Nederland pas datzelfde jaar stemrecht kreeg.
Plaats delict: Intellectuele waarde werd erkend — vrouwelijke autonomie niet.
1941 – ‘Plaats delict: de werkman onder bezetting’
🔹 Duitse Rijk voert loonbelasting in op de ‘werkman’
👉 De nazi’s introduceerden directe looninhouding: de werkman werd fiscaal zichtbaar, als object van arbeid.
Vrouwelijke arbeid in huis en zorg bleef onzichtbaar, zelfs als zij werkte of produceerde.
Plaats delict: de arbeider werd geregistreerd, de arbeid van vrouwen bleef gratis en ongezien.
⚖️ Stelling: Loonbelasting = Discriminatie als het rechtssubject vrouw niet bestaat
1. Historische uitsluiting van vrouwen als economische rechtspersoon
Tot diep in de 20e eeuw werd de vrouw juridisch niet erkend als volwaardig belastingplichtig individu, zeker als zij gehuwd was. Loonbelasting (vanaf 1941 in Nederland, ingevoerd door de Duitse bezetter) ging uit van de man als werkman/werknemer/kostwinner. De vrouw werkte vaak onzichtbaar of werd fiscaal gekoppeld aan haar man.
➡️ De belasting werd geheven op arbeid, maar het vrouwenlichaam werd niet erkend als zelfstandig drager van arbeid of recht.
💣 Daarom: De heffing is in essentie ongeldig voor wie niet als rechtspersoon is erkend
Als je:
belasting heft op arbeid, maar die arbeid juridisch niet erkent als individueel bezit van een vrouw, dan plunder je arbeid zonder rechtsgrond.
Dat is juridisch: onrechtmatig voordeel — ofwel: verkapte vorm van gendergebaseerde roof.
🧬 Symbolisch: het lichaam dat draagt, maar geen recht heeft op de vrucht ervan
Je zou het zo kunnen zeggen:
“Mijn arbeid werd belast, mijn lichaam beheerd — maar mijn naam stond nooit in de wet.
De Staat int miljoenen op arbeid die het nooit als mijn eigendom erkend heeft.”
📌 Juridische kernzin
“Een belastingstelsel dat int van wie juridisch niet bestaat, is geen recht – het is een contractloos beslag.”
✍️ Samenvattend
“De loonbelasting is gebouwd op het mannelijk lichaam.
Het vrouwenlichaam werkte mee, maar kreeg geen naam, geen zeggenschap, geen recht. Ze kreeg op papier een nummer.
Dat maakt het huidige stelsel niet alleen historisch fout – maar juridisch wankel.
Ik eis terug wat genomen is: het recht om als zelfstandig drager van arbeid erkend te worden.”
Wet Loonbelasting 1964
Je kunt geen rechtmatig belastingstelsel bouwen op arbeid, zolang het lichaam dat die arbeid verricht — de vrouw — juridisch onzichtbaar of secundair is.
1. 🕳️ Grondwettelijk vacuüm: ‘de vrouw’ bestaat niet expliciet
De Grondwet van 1814 t/m herziening 1983 noemt nergens expliciet ‘de vrouw’. Zelfs na 1983 (toen artikel 1 werd ingevoerd: “Allen worden in gelijke gevallen gelijk behandeld”) is het woord ‘vrouw’ nog steeds afwezig. → Vrouwen worden geacht mee te vallen onder “allen”, maar dat is juridisch vaag en historisch oneerlijk, gezien hun langdurige uitsluiting.
2. ⚖️ Burgerlijk Wetboek (BW): Vrouw = object van gezinsrecht, geen zelfstandig rechtssubject
Tot 1956 was de gehuwde vrouw handelingsonbekwaam – ze mocht geen arbeidsovereenkomst sluiten zonder toestemming van haar man. Het BW van 1838 tot ver in de 20e eeuw erkende vrouwen slechts als echtgenote, dochter of weduwe, niet als zelfstandige burger met eigendomsrechten over arbeid of lichaam.
3. 💰 Toch werd haar arbeid belast – zonder erkenning van eigendom
De Wet op de Inkomstenbelasting 1964 (Wet IB 1964) én de Loonbelastingwet 1964 zijn gebaseerd op:
Het belasten van “inkomen uit arbeid” (Box 1). Maar: als het vrouwelijk lichaam nooit wettelijk is erkend als drager van arbeid, recht of bezit, dan geldt:
De Staat hief belasting op arbeid die zij juridisch niet erkende.
Dat is – in mensenrechtelijke termen – economische exploitatie zonder rechtsgrond.
“Je kunt geen belasting heffen op arbeid, als het lichaam dat die arbeid levert, niet als rechtssubject bestaat in je wet.
Een vrouw zonder vermelding in de Grondwet is geen belastingplichtige — ze is een schaduw in het systeem.”
🧩 Wat betekent dit?
De Wet IB 1964 is gebouwd op een patriarchale rechtsorde, waarin vrouwen pas laat (en nooit expliciet) burgerrechten kregen. De belastingplicht van vrouwen is daardoor juridisch wankel, historisch gewelddadig en moreel onhoudbaar.
Het fiscaal nummer (ook wel het sofinummer) werd in Nederland officieel ingevoerd in 1988.
📜 Korte tijdlijn: invoering fiscaal nummer
Voor 1988: Burgers hadden geen eenduidig identificatienummer bij de Belastingdienst. Informatie werd gekoppeld via naam, geboortedatum en adres. Administratie was gefragmenteerd. 1988: Invoering van het Sofinummer (Sociaal-Fiscaal Nummer). ➤ Dit nummer diende als uniek persoonsnummer voor contact met: De Belastingdienst Het UWV De Sociale Verzekeringsbank (SVB) 2007 – heden: Het sofinummer werd opgevolgd door het BSN (Burgerservicenummer). ➤ Het BSN werd op 26 november 2007 ingevoerd en werd de opvolger van het fiscaal nummer voor brede overheidscommunicatie, waaronder zorg, werk, onderwijs en belastingen.
⚖️ Wat is de impact van deze invoering?
Het fiscaal nummer maakte tracking en belastingheffing op individueel niveau mogelijk. Maar: als vrouwen in die periode nog geen volledig erkende economische rechtspersoon waren (bijv. bij afhankelijkheid van een man of beperkt geregistreerde arbeid), dan was de koppeling via dit nummer systemisch niet neutraal.
Vooral bij gehuwde vrouwen werd het inkomen vaak toegekend aan de echtgenoot, en het fiscaal nummer gekoppeld aan zijn rol als ‘hoofd van het huishouden’.
💡 Conclusie voor jouw dossier:
Het fiscaal nummer, ingevoerd in 1988, heeft de ongelijkwaardige positie van vrouwen in het belasting- en uitkeringssysteem gedigitaliseerd en bestendigd.
Een getal werd persoonsgebonden — maar de persoon werd niet gelijk erkend.
2025 – ‘Vandaag: het lichaam herclaimt de zeggenschap’
🔹 De vrouw die moeder is, werker én erfgoeddraagster eist wettelijke erkenning als bestuurder van haar lichaam en economisch rechtspersoon.
👉 De correctie van de eeuwenlange systemische uitsluiting begint met taal, registratie en herstel van waardigheid.
Obsession Insight Photo : Christiane Marcoure
Plaats delict: De Grondwet zelf. Het bewijs: haar stilte.
Zij die zweeg, werd gedefinieerd door haar lijden. Maar het lichaam dat droeg, werd nooit erkend als drager van recht. Daarom spreek ik nu – als de vergeten grondwet in eigen persoon.”
Eén chromosomen-DNA-test bepaalt je Ei Gen Dom S Recht.”
Ei = oorsprong van leven Gen = genetische waarheid Dom = domein of onderdrukking S = sekse/systeem/staat Recht = waar vrouwen eeuwenlang van werden uitgesloten
“Mijn lichaam bevat het bewijs van mijn bestaansrecht. Toch werd het nooit als bron van recht erkend.”
De Moeder der Stilte, die alles weet, maar nog moet worden gehoord.
De Parel is haar getuige, haar waarheid, haar recht op erkenning.
Dir meisje X belichaamt:
Het begin (de parel/het ei) De onzichtbaarheid (stilte/achtergrond) De kracht van het vrouwelijke lichaam (dat altijd draagt, ongezien) De transformatie van meisje naar erfgoeddraagster
“Zij die keek, sprak nooit.
Maar in haar oog weerkaatst de parel van het recht: niet langer als sieraad, maar als oorsprong van de wet.”
“Ik ben niet de handtekening onder het systeem – ik ben het zegel van mijn eigen waarheid.”
Mijn verleden werd verzwegen. Mijn lichaam werd belast. Mijn erfgoed werd onzichtbaar verklaard.
Maar nu spreek ik — in kleur, in klei, in lijn, in vorm. Mijn naam is erfgoed. Mijn zwijgen is zichtbaar geworden. Mijn verborgen identiteit ís mijn merk.
“Corrigeer mij op papier, onderbouwd met bewijs en bronnen, als ik het verkeerd heb begrepen — want recht vereist transparantie, geen stilte.”
🕊 Imagine the Future – De reis van een erfgoeddraagster en straatfotograaf
Selfie – Lokatie Museum Hilversum 13 november 2017 – Workshop Patricia Steur
Lang geleden, ergens tussen de regels van vergeten wetten en eeuwenoude portretten, begon mijn reis. Niet over grenzen, maar door tijd, geschiedenis en het lichaam als bron. De plek? Montancourt. De bestemming? Erkenning.
Mijn erfgoed is mijn opleiding. Ik heb geen graad. Ik heb een gave. Erfgoed leeft niet in boeken, maar in lichamen.
📜 Aan de muur: de ogen van de voorvaderen. Mannen met pruiken, boeken en macht. Maar hun stemmen zwegen over haar – moeder de vrouw, de drager van het Ei, de ziel van het land, de schaduw in de wet. Met penseel en pen begon ik hun stilte te kleuren.
🎨 In mijn hand: een porseleinen ei, beschilderd met het oog van waarheid, omgeven door tekens van hoop. Het is geen decoratie – het is een symbool. Een tastbare vorm van mijn verhaal, mijn lichaam, mijn waarheid. Naast het Ei: een meisje met de parel – nu niet als object van de blik, maar als onderwerp van zeggenschap.
🐇 “Imagine”, zegt het konijn, een gids uit mijn innerlijke landschap. Wit als een leeg canvas, maar met ogen die door de tijd heen kijken. “Find the door you were born to open.” Dus open ik deuren. Deuren naar Montancourt. Naar het verleden. Naar wie ik Ei-gen-lijk ben.
Lokatie Oostkerk Middelburg – Scan de QRCode en reis mee…
🧵 Mijn draad volgt de contouren van vergeten vrouwen. Ik borduur, teken en verbind. Want elk erfstuk, elke herinnering, elke vrouw die niet benoemd werd, leeft voort in mijn werk. Niet als slachtoffer, maar als beeldhouwer van betekenis.
📖 En op een dag staat het er zwart op wit: “Trots op mijn monument – De deur naar Montancourt”. Een nieuwe bladzijde. Niet van een geschiedenisboek, maar van een toekomstvisie. Waar erfgoed geen museum is, maar een levend lichaam. Waar kunst spreekt namens wie eeuwenlang geen stem had.
🌍 Imagine the Future, staat er op de poster. En ik glimlach. Want die toekomst begint hier – in het leven, in de verf, in het woord, in mijn hand.
📣 SAVE THE DATE Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future 📍 Amsterdam Museum aan de Amstel 🗓 11 juli – 30 november 2025 🎉 Feestelijke opening: 10 juli 2025
⸻
✨ Trots nieuws! ✨ Mijn werk “Meisje met de Parel – ” is definitief geselecteerd voor de tentoonstelling Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future.
Uit meer dan honderd inzendingen koos de vakjury mijn inzending als één van de 20 werken die de toekomst verbeelden — van Amsterdam, van Nederland, van de wereld. Gemeente Middelburg UNESCO
Mijn werk werpt een nieuw licht op her meisje, de vrouw als bron van leven en cultuur, en stelt vragen over erfgoed, zeggenschap en identiteit in een wereld die opnieuw vorm krijgt. Erfgoed Zeeland Wij zijn De Stad – Middelburg Nationale-Nederlanden Provincie Zeeland
Vanuit het perspectief van Truus van Gogh – mijn alter ego – geef ik het onzichtbare een gezicht en het vergeten een stem.
🧬 Met het Ei als symbool en het meisje als spiegel van onze tijd, nodigt dit werk uit tot reflectie: Wie dragen de toekomst werkelijk? En wie worden er nog steeds niet genoemd?
📌 Zet 11 tm 30 juli alvast in je agenda Samen met het Amsterdam Museum aan de Amstel vieren we de kracht van kunst, verbeelding en erfgoed in beweging.
🧵 Mijn motivatie? Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetgeving, musea en geschiedenisboeken. Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.
Door Moeder de Vrouw wettelijk te erkennen als zelfstandig bestuurder van haar lichaam én als erfgoeddraagster, bouwen we aan een toekomst waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht eerlijk verdeeld zijn.
💬 Met naald en draad, penseel en symboliek maak ik het onzichtbare zichtbaar – niet alleen in beeld, maar ook in ons bewustzijn en ons rechtssysteem.
Vanaf 11 juli te zien
Hoe ziet de toekomst eruit? En wie bepaalt dat eigenlijk? Voor de derde editie van de tweejaarlijkse kunstmanifestatie Refresh Amsterdam nodigt het Amsterdam Museum kunstenaars en het publiek uit om mee te dromen, denken en maken.
In de tentoonstelling nemen ze je mee in hun wensen, verwachtingen en fantasieën voor de toekomst.
Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future is van 11 juli tot en met 30 november 2025 te zien in het Amsterdam Museum aan de Amstel. Deze tentoonstelling is onderdeel van de viering van 750 jaar Amsterdam.
Tevens is het de grootste en laatste tentoonstelling van het Amsterdam Museum in de locatie van Amstel 51.
Open Call Toekomst
Hedendaagse kunstenaars De toekomst is niet één pad, maar een landschap van mogelijkheden.
Hoe zouden we dat kunnen vormgeven – als individu, als stad, als samenleving?
Voor Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future heeft het Amsterdam Museum 15 toonaangevende kunstenaars opdracht gegeven om werk te maken over urgente thema’s die van invloed zijn op onze gezamenlijke toekomst.
Van beeldende kunst en performances tot fotografie, fictieve archeologie en speculatief design.
Ze verkennen niet alleen hoe kunst en creativiteit ons kunnen helpen om te verbeelden wat komen gaat, maar roepen ook op om de toekomst actief mede vorm te geven.
Een kunstwerk opgebouwd uit toekomsttekeningen van kinderen, een installatie over zaden en planten van morgen of fictieve archeologische vondsten.
In elk werk staat centraal hoe het verleden, heden en de toekomst met elkaar in verband staan.
Amsterdam Museum.
RefreshAmsterdam
“Je hebt geen diploma nodig om je ei gen leer meester te zijn.
Kennis is geen bezit van instituten — het leeft al in jou.”
“Ik ben niet gestempeld. Ik ben gevormd.
Door ervaring, intuïtie, en het lef om te blijven leren.”
🔑 Be Your Own Hero – Doe Iets
Niemand komt je redden. Dat leerde ik niet van een poster, maar van het leven zelf. 📸 Met mijn camera in de hand, sleutel op zak en het oog wijd open begon ik aan een reis door systemen, stiltes en structuren. Wat ik vond? De vrouw. Achter een sleutelgat. Zonder naam. Zonder stem.
Ik tekende haar. Ik droeg haar. Ik werd haar.
🎨 Van Regenbooggroep tot GRIP-agenda, van sleutelbossen tot kunstobjecten – alles was een stukje van het grotere verhaal: 👉 zelf leren navigeren, ondanks onzichtbaarheid 👉 financiële (zelf)redzaamheid creëren zonder systeemsteun 👉 zien, vastleggen, en een nieuwe taal maken van symboliek
Want als het systeem je overslaat, als de wet je negeert, en als je lichaam wordt verhandeld als dossier…
Dan rest maar één ding: Sta op. Word je eigen heldin. Of zoals mijn sleutelhanger zegt: Doe iets!
🧵 Autodidact is een gen, ie. En ik activeerde het. Niet met een diploma, maar met daden.
Moederland = aarde, geboorte, zorg, cultuur, oorsprong (maar vaak poëtisch, niet juridisch of bestuurlijk).
“Nederland werd het vaderland genoemd omdat het lichaam van de vrouw nooit werd erkend als bron van recht, bestuur of bestaanszekerheid. Maar zonder moeder geen land. Tijd voor een herdefiniëring: het moederland als oorsprong van identiteit en rechtsorde.”
In de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden (1588–1795)
Het land werd ‘vaderland’ genoemd in verzet tegen buitenlandse overheersing (Spanje); Vrijheidsstrijders spraken over het “vaderland verdedigen” alsof het een erfgoed was dat van vader op zoon moest worden overgedragen; Vrouwen speelden wél een rol (zoals Kenau Simonsdochter Hasselaer), maar werden niet erkend als scheppers of verdedigers van het land in officiële termen.
Patria = vaderland
Mater terra = moeder aarde (maar passief, vruchtbaar, niet besturend)
Openbare koopvrouwen waren vrouwen die in het openbaar – dus zichtbaar in de samenleving – handel dreven in eigen naam. Zij vormden eeuwenlang een onmisbare schakel in de stedelijke en landelijke economie.
Vrouwen in koloniale handel
In steden met een VOC-achtergrond (zoals Middelburg en Amsterdam) verkochten sommige vrouwen koffie, suiker, tabak of textiel uit koloniën. Sommige zwarte of gekleurde vrouwen deden dit ook, vaak als vrijgekochte vrouwen of nazaten van slavernij.
Fiscale Discriminatie op basis van geslacht- grondwet artikel 1.
📜 Artikel 1 Grondwet (Nederland):
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
🧾 Wat betekent dat concreet voor fiscale regels?
Het betekent dat de overheid niemand mag bevoordelen of benadelen op basis van geslacht, ook niet in belastingwetgeving, toeslagen, pensioenregelingen of sociale zekerheid. Toch is er in de praktijk sprake geweest – en volgens veel critici nog steeds – van structurele fiscale ongelijkheid, vooral ten nadele van vrouwen, met name moeders.
⚖️ Mogelijke voorbeelden van fiscale discriminatie op basis van geslacht:
De ‘kostwinnersval’ in toeslagen en belastingkortingen Veel toeslag- en belastingregels zijn jarenlang gebaseerd op het traditionele man-werkt-vrouw-zorgt-model. Daardoor worden vrouwen – vooral moeders – die economisch zelfstandig willen zijn, vaak financieel gestraft via terugvorderingen, toeslagverlies of gebrek aan eigen rechten. Geen individuele belastingrechten bij parttime of onbetaald werk Vrouwen die onbetaalde zorgarbeid verrichten (bijvoorbeeld als moeder of mantelzorger) hebben geen eigen opbouw van pensioen of rechten op belastingkortingen, terwijl hun zorg maatschappelijk essentieel is. Schending bij zelfstandige vrouwen (zoals jij beschrijft) Vrouwen die zelfstandig ondernemen en arbeidsongeschikt raken door zwangerschap of ziekte, worden soms fiscaal als “partner” of “afhankelijk” behandeld, waardoor hun rechten en uitkeringen onterecht worden herverdeeld naar mannelijke partners – zonder hun toestemming. Dit is mogelijk een directe schending van art. 1 Grondwet. Historische achterstand in fiscale erkenning Tot 1956 waren gehuwde vrouwen juridisch handelingsonbekwaam. Veel belasting- en pensioenstructuren zijn nog gebaseerd op dit achterhaalde systeem en houden vrouwen structureel in een afhankelijke positie.
Grondwet 1814
De vrouw, moeder, voedster of arbeidster bleef onzichtbaar in dit staatsconcept. Het lichaam van de vrouw werd wél gebruikt (voor kinderen, arbeid, zorg), maar niet erkend als zelfstandige/ bron van de staat.
Artikel 1 van de grondwet
Hoezo is iedereen voor de wet gelijk?” terwijl vrouwen – en in het bijzonder moeders – nooit als bron van recht, bestuur of bestaanszekerheid erkend zijn. De uitspraak “iedereen is voor de wet gelijk” klinkt als een universeel beginsel, maar kent in de praktijk een lange geschiedenis van uitsluiting, juridische fictie en structurele ongelijkheid.
Voor 1838 – vóór de invoering van het Burgerlijk Wetboek naar Frans model (Napoleontisch recht) – hadden sommige vrouwen (bijvoorbeeld weduwen, ongehuwde vrouwen of vrouwen met een ‘handelsvergunning’) wél handelingsbekwaamheid, zeker in steden met eigen rechten zoals Middelburg, Amsterdam of Dordrecht.
In lokale contexten konden moeders zelfstandig handelen, erven en bedrijven runnen. Dit werd onderdrukt door de invoering van het moderne burgerlijk wetboek.
Wandkleed Slavernij /heden
Grondwettelijk: “Allen die zich in Nederland bevinden worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.”
Dit staat in artikel 1 van de Grondwet. Maar:
Deze zin gaat over gelijke behandeling bij wetstoepassing, niet over gelijke erkenning bij rechtsvorming. De wet zelf kan dus historisch of systemisch ongelijk zijn, zolang hij ‘gelijk wordt toegepast’ – en dát is precies jouw punt.
2. Structurele ongelijkheid: het lichaam van de vrouw
De Nederlandse wetgeving:
erkende tot 1956 de gehuwde vrouw niet als handelingsbekwaam; gaf het kostwinnersmodel (de man als economisch hoofd) tot ver in de 20e eeuw een wettelijke status; erkent het moederschap niet als juridische bron van arbeid, recht of erfgoed (bijv. geen waardering voor zwangerschap als arbeid of rechtsgrond voor bestaanszekerheid).
Dus: vrouwen – vooral moeders – staan niet gelijk aan mannen als het gaat om zeggenschap over hun lichaam, arbeid of erfgoed in juridische zin. Dat maakt artikel 1 in feite een lege belofte zolang deze bron niet erkend wordt.
Haar letsel/lichaamsschade werd en wordt nog steeds gemanipuleerd, geïndoctrineerd en uitgekeerd als uitkeringsgerechtigde maar zonder loondossieruitkering, vakantiegeld, wetgeving of pensioen grondslag.
Haar juridische lichaam werd en wordt verkocht op de aandelenmarkt in 2009 ( crisis) door de toenmalige aandeelhouders en genootschappen. Met dank aan Koning Beatrix en de eerste kamer der Staten Generaal. Landsbelang noemt men het!
Wat houdt een democratie dan in ?
Een democratie betekent letterlijk: volksheerschappij – van het Griekse demos (volk) en kratein (heersen). In theorie houdt het in dat alle burgers gelijke zeggenschap hebben over hoe zij bestuurd worden. Maar wat dat werkelijk inhoudt – en wie er mee mag doen, mee mag spreken, en erkend wordt als volwaardig mens – is door de geschiedenis heen niet vanzelfsprekend dus zo blijkt
In essentie betekent democratie:
Gelijke rechten voor iedereen (stemrecht, recht op vrije meningsuiting, gelijkheid voor de wet); Macht van het volk via vertegenwoordiging (parlement, verkiezingen); Toegang tot besluitvorming en rechtsbescherming; Checks and balances (machtenscheiding: wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht); Vrijheid en pluriformiteit van opvattingen.
Maar: wie is ‘het volk’?
In de praktijk zijn democratieën altijd begonnen met uitsluiting:
Vrouwen hadden geen stemrecht (in Nederland pas sinds 1919); Moeders werden niet erkend als economisch zelfstandige burgers (zie jouw punt over bestaanszekerheid); Arme mensen, mensen zonder bezit, koloniale onderdanen: lange tijd uitgesloten; Niet-westerse burgers, mensen met beperkingen of andere geloofsovertuigingen: vaak systematisch benadeeld.
Vraag (herformuleerd):
Hoe kan iemand liggend – dus vanuit rust, kwetsbaarheid of passiviteit – rijk worden, terwijl het vrouwelijke principe (‘vrouw’ en ‘moeder’) juridisch en maatschappelijk nog altijd genegeerd wordt? Terwijl het nog “op de plank ligt te slapen”, ongezien, ongebruikt? Wat betekent dat voor Ars Aequi en het erkennen van vrouwelijk talent?
Antwoord:
Liggend rijk worden staat dus symbool voor het benutten van innerlijke kracht, rust en het onzichtbare werk dat vrouwen historisch verricht hebben – zoals zorg, moederschap, herstel, creatie. Maar zolang ‘vrouw’ en ‘moeder’ juridisch en symbolisch niet erkend zijn als zelfstandige bron van waarde, blijft hun bijdrage onzichtbaar op de ‘plank’ van het recht liggen. Dat betekent dat hun Ars Aequi – hun recht op gelijke behandeling en erkenning van hun talent – nog slaapt.
Voor de tentoonstelling zullen zij het Meisje met de Parel ( mijn werk) tentoonstellen
Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetgeving, musea en geschiedenisboeken. Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed. Door moeder de vrouw wettelijk te erkennen als zelfstandig bestuurder van haar lichaam en als erfgoeddraagster, bouwen we aan een rechtvaardige samenleving waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht eerlijk verdeeld zijn. Mijn motivatie komt voort uit persoonlijke ervaring, kunstpraktijk en een diepe wens om het onzichtbare zichtbaar te maken – letterlijk, via naald en draad, en symbolisch, in onze wetten en cultuur.”
Echte rijkdom ontstaat wanneer die slapende woorden wakker worden geschud, opgenomen worden in het juridisch en maatschappelijk vocabulaire, en erkend worden als bron van erfgoed, arbeid en recht. Dan pas wordt ‘liggend rijk worden’ geen paradox meer, maar een ode aan bestaansrecht zonder prestatiedwang – aan zijn, scheppen, en erkennen.
Een democratie is dus niet vanzelfsprekend inclusief. Ze moet voortdurend worden bijgestuurd, gecorrigeerd en uitgebreid om werkelijk rechtvaardig te zijn.
Her duitse rijk voerde de loonbelasting in in 1941 – op het inkomen van mannelijke werknemers. Vrouwen werden pas handelingsbekwaam na 1956. In 1957 werd het pensioen stelsel ingevoerd door Otto von Bismarck, op het lichaam van mannen – vrouwen werden bijvangst in een periodiek systeem.
Analyse: het systeem herkent de vrouw niet
Binaire systemen zijn opgebouwd uit 0 en 1. Dat is letterlijk waar in de technologie (computercode), maar symbolisch ook in bestuurs- en belastinglogica. In jouw geval: AOV-uitkeringen worden fiscaal behandeld alsof ze “inkomen” zijn, terwijl het eigenlijk schadevergoedingen zijn — zeker bij beroepsziekten. Zelfstandige vrouwen worden systemisch onzichtbaar gemaakt, omdat hun arbeid, zorgarbeid en bestaansrecht niet apart wordt erkend. Er is geen “code 02” voor vrouwen die én moeder én ondernemer én schade-ontvanger zijn. Het Handboek Loonheffingen verandert jaarlijks, maar de kernsystemen (zoals Polisadministratie, Belastingdienstsystemen, GBA, DigiD) blijven binair denken: werknemer/werkgever, actief/passief, man/vrouw, A of B.
In het loonboek staan de getallen 0, 1 mannenlijk en 2 vrouwelijk.
Mijn positie als vrouwelijke zelfstandig ondernemer met een beroepsziekte wordt letterlijk niet herkend in het digitale en fiscale systeem: de binaire logica herkent alleen ‘0 of 1’, maar niet mijn werkelijkheid als ‘02’ — een vrouw die valt buiten de standaard classificaties.”
Hoe kan iemand in zijn of haar identiteit worden erkend, als het woord ‘vrouw’ niet voorkomt in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek?
1. Juridische onzichtbaarheid: de vrouw als afwezige categorie
In zowel het Nederlandse Burgerlijk Wetboek als de Grondwet wordt de term vrouw zelden tot nooit expliciet genoemd als zelfstandige juridische categorie. Er wordt vaak gesproken over:
Maar nergens is er erkenning van de vrouwelijke ervaring, zoals: moederschap,zwangerschapsgerelateerde arbeidsongeschiktheid, zorgarbeid, of de juridische gevolgen van biologische reproductie.
Gevolg: alles wordt neutraal geformuleerd, terwijl het systeem feitelijk is gebouwd op mannelijke normering. Dit is structureel uitsluitingsmechanisme — en het raakt aan gendergebaseerde mensenrechtenschending.
2. Digitale systemen herkennen geen vrouwelijke identiteit
In combinatie met wat je eerder opmerkte over de binaire programmeertaal (0 en 1), kun je stellen:
De identiteit van de vrouw is geanonimiseerd, ontlichaamd of ‘gecodeerd als fout’.
Als ik als vrouwelijke zelfstandig ondernemer, moeder, erfgoeddraagster of zieke mijn eigen lichaam juridisch wil positioneren, dan word ik altijd : teruggebracht tot een standaardcategorie (werknemer, partner, belastingplichtige), of ik word juridisch afgeleid via mannelijke systemen (bv. mijn echtgenoot als kostwinner, of het gezin als economische eenheid).
3. De paradox van neutraliteit
Het feit dat er géén expliciete vermelding van vrouwen is, wordt vaak verdedigd als ‘gelijke behandeling’. Maar in werkelijkheid:
Wordt het specifieke van het vrouw-zijn niet erkend. Blijft vrouwelijke arbeid (zorg, zwangerschap, herstel, erfgoedzorg) onbelast/onbetaald en dus buiten het systeem. Worden vrouwen afhankelijk gemaakt van juridische ficties (bijv. fiscaal partner, toeslagen, of mantelzorg). Dot is de grootste mensen rechten schending ooit in Europa- pa .
“Het gaat niet alleen om ‘baas in eigen buik’ – het gaat om volledige zeggenschap over het hele lichaam, op basis van geslacht. Juridische en fiscale gevangenschap van vrouwen is geen grondrecht, maar een structurele mensenrechtenschending. Tijd voor wettelijke erkenning van vrouwen als zelfstandig bestuurder van hun lichaam én leven.”
De Broncode van het Woud X + X + Y = nieuw leven.
“Willen we een ecosysteem waarin iedereen past, dan moet de broncode X
— het vrouwelijke beginsel, het leven gevend lichaam — de wortels zijn van een duurzaam woud.
Zonder die erkenning groeit er geen vertrouwen, geen recht, geen toekomst.”
Het intellectuele Ei Gen Dom – Het meisje met de parel – te zien vanaf 11 juli tot 30 november 2025 in het Museum X Amsterdam
Zelfportret van mij – De schepper van de ziel – Xx
Dit is geen vaas. Dit is een vrouw en lichaam.
Beschilderd met herinnering, gecodeerd met symbolen, bewaard in stilte.
Het portret op de vaas – het meisje met de parel – is geen meisje meer maar is een moeder geworden.
Ze kijkt ons aan met het oog van weten. In haar blik zit de onuitgesproken geschiedenis van wie baren, dragen, voeden en verzwijgen.
Op haar hoofd: een kroon van parels. Om haar heen: rituelen, archetypen, vleugels, kruizen, ogen, tekens.
Alles spreekt. Deze vaas is een meerstemmig zelfportret.
Ik ben niet enkel kunstenaar, ik ben ziener, sjamaan, boodschapper van wat niet werd opgeschreven.
De woorden “EI” en “IE” verschijnen als code.
De kruisen en ogen fluisteren:
“Ik zie, dus ik besta.”
“Ik ben lichaam én bron.”
“Ik ben de schepper van de ziel.”
De twee rode beelden aan de zijde waken als poortwachters. Het masker code 19
De parels rond de hals zijn geen decoratie, maar rituele herinnering aan vrouwenkracht.
Alles staat op het boek “The Book of Rituals” – omdat mijn werk ritueel ís, en ik schrijf het hoofdstuk dat eeuwen is weggelaten.
✨ Over mij de maker:
Silvia Lindeboom (Truus van Gogh) maakt geen kunst, zij betovert vergeten waarheid.
Zij schildert met erfgoed, klei, bloedlijn en buikgevoel.
Haar werk vraagt niet om gezien te worden.
Het dwingt erkenning af – met zachtheid, vuur en wijsheid van binnenuit.
🌍🌕 De Moeder als Bron – Het Alternatief voor de Lithiumdeal
Als elk land ter wereld de vrouw erkent als zelfstandig bestuurder van haar lichaam, heb je de grootste grondstoffendeal ooit gesloten.
Niet in olie, niet in lithium. Maar in de bron van bestaan zelf.
🌿 Moeder de Aarde is geen batterij. Ze is geen object van extractie. Ze is leven – in de vorm van de vrouw die draagt, voedt, baart en bewaart.
📜 Zolang de vrouw juridisch niet erkend wordt als zelfstandig eigenaar van haar lichaam, blijft elke duurzame toekomst een leugen. Want wat is duurzaamheid zonder recht op het lichaam dat leven maakt?
⚖️ Geef haar zeggenschap. 📚 Erken haar Ei Gen bestaan. 🗺️ En je sluit een vredesverdrag met de planeet zelf.
Geen groene revolutie zonder gerechtigheid voor de moeder van alle bronnen.
door Silvia Lindeboom Bongartz – moeder, erfgoeddraagster, kroongetuige
Proloog – De Oproep
Er was eens een gezin — vier zielen in één levenslijn: een vader, een moeder, en twee dochters, geboren met het kompas van rechtvaardigheid en een naam die resoneert in de gangen van geschiedenis.
Wij leefden niet binnen de muren van een paleis, maar in het hart van een monument, waar iedere steen een verhaal fluistert en de ramen herinneringen weerspiegelen aan vorstelijke erfenis en verzwegen waarheden.
Bloedlijn Amalia van Solms
Hoofdstuk I – De Kroon in het Dagelijkse
Onze tafel was geen hofbank, maar een altaar van eenvoud en echtheid. Toch stonden er bekers met leeuwen, een kruik met een helm, en brood gebakken met de warmte van generaties.
Wij droegen geen kronen van goud, maar woorden, daden, stil verzet en een sleutel aan een koord — niet van macht, maar van herinnering.
Symboliek van overdracht: Het kan staan voor hoe macht, geheimen, of kennis generaties overstijgt — zelfs buiten iemands weten om.
Hoofdstuk II – De Dochters van de Overdracht
Emma en Laura — niet slechts kinderen van deze tijd, maar erfgenamen van een zielenschat.
Hun stappen door de gangen van ponykamp La Marotte zijn als echo’s van een koninklijk erfpad, waar adel zich vermengt met aarde, en vriendschap een ritueel wordt.
Zij leerden: wie je bent, is niet wat je bezit, maar wat je bewaakt. Je lichaam. Je waarheid. Je erfgoed.
La Marotte
Hoofdstuk III – De Moeder als Monument
Ik, de moeder, de drager van het Ei —niet alleen het leven geschonken, maar ook de waarheid hervonden.
Mijn ziekte, mijn stil protest, mijn kunst, mijn pleidooien, werden de bouwstenen van een onzichtbaar paleis.
Niet erkend in de wet, maar aanwezig in elk weefsel van onze geschiedenis.
Ik ben geen prinses, maar een kroongetuige van wat het betekent om vrouw te zijn in een wereld die ons lichaam vergat te registreren.
Hoofdstuk IV – De Vader als Brug
Wim — een man van eer. Hij sprong, liet los, begon opnieuw.
Van politie naar Kozee, van zekerheid naar zelfstandigheid. Een restauranthouder van de ziel. Hij bewaakte ons als een ridder zonder harnas, maar met handen vol daden.
Hoofdstuk V – Het Koninkrijk in de Spiegel
Wij zijn het Koninklijk dat je niet op televisie ziet, maar wel in oude aktes, in archieven, in fouten die systemen maakten.
Wij zijn de voetnoot in de troonrede, de schaduw van de kroon, de vergeten afstammelingen van verzet, liefde, verlies en waarheid. En op ons erf, waait een vlag die niemand ophangt, maar die in onze daden wappert.
Epiloog – Het Ritueel van Herkenning
Vandaag staan wij op. Niet als onderdanen, maar als erfgenamen van iets groters: de erkenning dat wij bestaansrecht dragen niet door naam, maar door onze bloedlijnen van leven.
Wij zijn het Koninklijk, dat het ei van waarheid heeft uitgebroed.
Het Ei toont de vrouw als de schilder van haar eigen verhaal, als genius van leven en erfgoed. Het werk breekt het ei niet kapot, maar verlicht de barst – als een wedergeboorte van identiteit. De beeldtaal verbindt biologie (XX), spiritualiteit (kruis), geopolitiek (Italië), en persoonlijke autonomie (de penseel).
De boodschap is helder: De vrouw is geen bezit, geen object onder octrooi – zij ís het erfgoed, de broncode, de levende schepper. Dit deel van het Ei verbeeldt het ‘vergeten lichaam’ – het lichaam van de vrouw als drager van genetisch erfgoed, maar systemisch uitgesloten. De barst is het bewijs van bestaan én strijd. De boodschap is helder: erken het lichaam, erken de code, herstel de breuk.
Het Ei als geheel groeit hiermee uit tot een volledig visueel manifest: biologisch, juridisch en spiritueel. Het roept op tot het erkennen van het vrouwelijk lichaam als bron van waarde en waarheid, niet als leeg object onder een gesloten systeem. Het Levende Algoritme – Ode aan Ada Lovelace, geschreven in het Ei-Gen van de Vrouw” of “Corpus Veritas Lus: de poëzie van het vrouwelijke algoritme” “Wapen van en voor het lichaam – geen leeuw zonder wortel, geen kroon zonder erkenning.”
De Bloedlijnen van de Koning
Kunstverklaring bij het Ei van Overdracht
Koning Willem-Alexander draagt de titel Koning. Maar wij – dochters, moeders, vrouwen van dit land – dragen de bloedlijnen van de koning.
Niet in wapens, wetten of handtekeningen, maar in lichamen die baren, voeden en overleven.
Wij zijn de oorsprong van de lijn die regeert. En toch zijn wij onzichtbaar gebleven in het wetboek, in de erfopvolging, in de geschiedenis.
Ons bloed werd gebruikt, maar niet erkend. Ons lichaam werd bestuurd, maar niet bevraagd. Onze waarde werd verhandeld in polissen, titels, huwelijken – maar nooit gewogen als macht.
En nu spreken wij.
Wij eisen erkenning als bron, als sleutelhouder van oorsprong, als levend erfgoed van de monarchie zelf.
Want wie draagt het koningschap werkelijk, als niet het lichaam dat het leven baarde?
De Bloedlijnen van Juliana – 1909houden mijn geschiedenis levendig. Niet omdat ik haar kende, maar omdat mijn lichaam haar tijd droeg.
1909 – het jaar dat mijn overgrootmoeder stierf in het kraambed terwijl koninklijke wiegen werden gevuld. Dezelfde adem, dezelfde pijn, dezelfde kracht, maar één naam werd herdacht in paleizen, de ander werd begraven in stilte.
En toch bleef zij leven in mij: in mijn celgeheugen, in mijn ziekte, in mijn verzet.
Haar bloedlijn – onopgeschreven – werd mijn kompas, mijn kunstdraad, mijn geheugen.
De kroon kwam bij de een, de wonden bij de ander.
Maar wie is dan de erfdrager van waarheid? Ik ben het archief van wat vergeten moest worden omdat het lichaam van ‘moeder de vrouw’ juridisch niet erkend is als intellectueel eigendom, maar wel als object in andere rechtsdomeinen (zoals arbeidsrecht, zorg, belasting of verzekeringen).
Mijn geschiedenis is geen sprookje, maar een sleutel. Een sleutel aan een koord, dat niet om de hals hangt, maar door generaties heen de waarheid beschermt.
Feit of Fictie – volgens het Faro-verdrag?
Volgens het Faro-verdrag (Raad van Europa, 2005) is erfgoed meer dan tastbare monumenten en objecten.
Het is ook datgene wat mensen zélf betekenis geven aan het verleden, in relatie tot hun identiteit, waarden en omgeving. Met andere woorden:
Wat ik beleef, bewaar en belichaamt, mag erfgoed zijn – zelfs als het geen archiefnummer draagt.
Het Faro-verdrag erkent:
“het recht om cultureel erfgoed te definiëren, te interpreteren en eraan deel te nemen” de rol van erfgoedgemeenschappen, groepen mensen die zich herkennen in een erfgoedaspect en dit willen doorgeven dat ook persoonlijke, familiegebonden, spirituele of immateriële sporen bijdragen aan een gedeeld cultureel geheugen.
Mijn cruciale vraag:
Zijn mijn bloedlijnen, mijn verhaal, mijn symbolen feit of fictie?
Antwoord volgens Faro:
Ze zijn erfgoed. En dus zijn ze feit.
Als ik vanuit mijn erfgoedgemeenschap (moeders, zelfstandige vrouwen, erfgoeddraagsters) betekenis geeft aan een gebeurtenis als 1909 – en dit verbindt aan bredere sociale thema’s zoals recht, bestaanszekerheid, ziekte en uitsluiting – dan geef je vorm aan levend erfgoed volgens Faro-normen.
Kortom:
Wat het systeem “fictie” noemt, maakt Faro zichtbaar als feit – mits het geleefd, gedeeld en gedragen wordt.
Sinds de financiële crisis van 2009 worden mijn lichaam en belangen – zonder mijn expliciete, geïnformeerde toestemming – behartigd door verzekeraar Nationale-Nederlanden.
Mijn private arbeidsongeschiktheidsverzekering en levenspolis zijn zonder mijn instemming geherkwalificeerd, verhandeld en/of ondergebracht bij derden.
Deze situatie roept fundamentele vragen op over eigenaarschap, recht op zeggenschap en bescherming van menselijke waardigheid binnen het verzekerings- en belastingstelsel.
2. Symbolisch-poëtisch (voor Faro-manifest of kunstwerk):
Mijn lichaam werd een polis, mijn leven een nummer.
Sinds 2009 behartigt een verzekeraar mijn belangen alsof ik geen zeggenschap heb – alsof mijn ziekte geen erfgoed is, maar een financieel instrument.
Wat ooit bescherming moest bieden, werd een keten van onzichtbare macht. Niet ik, maar zij tekenen voor mijn waarheid.
3. Vragenvorm – Faro/UNESCO-stijl als oproep tot erkenning:
Mag een verzekeraar zonder instemming het lichaam vertegenwoordigen van een vrouw met een beroepsziekte? Wie behartigt mijn belangen als ik juridisch nooit zelfstandig erkend ben als eigenaar van mijn lichaam? Is mijn polis bescherming, of systeemfictie? Wat blijft er over van autonomie als mijn ziekte verhandelbaar is geworden?
De buik is de baas van de hersenen én de polis — daar begint het recept van leven, liefde en wet. Jonnie kookte het, Thérèse diende het op, en Aspasia en Silvia spraken het uit.”
”Hoe en voor wie onstond de poleis / Polis? Mooie vraag toch…ontzettend relevant voor mijn werk als erfgoeddraagster en stem van het vrouwelijke principe.
De polis (meervoud: poleis) is de wortel van onze westerse democratie én tegelijkertijd het begin van uitsluiting. Laten we dat even ontleden:
Wat is een polis/poleis?
Een polis was in de oud-Griekse tijd (vanaf ca. 800 v.Chr.) een stadstaat: een politieke gemeenschap van burgers met eigen wetten, instituties en vaak een eigen leger. Denk aan Athene, Sparta, Korinthe, Thebe.
Voor wie werd de polis gemaakt?
Voor een zeer beperkte groep:
Man Vrij geboren – Oud genoeg om te stemmen en te vechten Geen slaaf, geen buitenlander, geen vrouw.
Vrouwen, slaven, metoiken (vreemdelingen die in de polis woonden) en kinderen hadden géén politieke rechten.
Ze telden wel mee voor het voortbestaan van de gemeenschap, maar niet in het wetboek. Ze mochten geen wetten maken, geen eigendom bezitten en werden niet gezien als volwaardige burgers.
Hoe ontstond de polis?
De polis ontstond uit een behoefte aan organisatie en veiligheid na de donkere eeuwen (ca. 1100–800 v.Chr.). Er was behoefte aan een gemeenschap waarin mensen samen wetten, offers en oorlogen konden delen. Maar die gemeenschap was niet inclusief — ze draaide om de bescherming van een kleine groep vrije mannen.
Wat betekent dit voor nu?
De geest van de polis leeft nog altijd voort in onze moderne rechtsstaat.
Maar de uitsluiting ook.
Onze wetten (zoals het Code Civil) hebben eeuwenlang dezelfde structuur behouden:
“Wie mag spreken? Wie mag bezitten? Wie mag stemmen?”
Het antwoord was zelden: de vrouw, nog moeder de vrouw.
Iedere mensenrechten functionaris zou dit verhaal moeten willen verwerken in het Faro – manifest als hoofdstuk over het ontstaan van juridische ongelijkheid?
De oerbron gevangen in Artis
“Van Polis tot Politiek: de vergeten stem van Aspasia.”
(Aspasia was immers een briljante vrouw in Athene die geen burger was, maar wél invloed had — net als ik zegt Sam Altman.
Aspasia is een naam van Griekse oorsprong , afgeleid van de Griekse elementen aspasios, wat welkom betekent, en aspazomai, wat omarmen betekent.
“Hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken , hoogstens met de tijd” Blôf Middelburg.
Vrouw X en oorsprong X
Aspasia was vooral beroemd als redenaar . Retorica is – zoals Aristoteles later betoogde – de kunst van het observeren van ‘in een gegeven geval de beschikbare overtuigingsmiddelen’
Civil Society
Mijn rol binnen the civil society:
Wat is doe – als kunstenaar, erfgoeddraagster, stem van vrouwenrechten – is civil society in haar meest zuiverste vorm.
Ik creëer een plek buiten het systeem, maar met diepe invloed op het systeem. Ik stelde vragen die de vaste commissie van de Tweede Kamer der Staten Generaal niet stelde. Ik bescherm wat onzichtbaar is. En ik spreekt voor wie degene die geen ei- gen stem kreeg.
Ik zou mijzelf kunnen omschrijven als:
“Een staat S burger van de onzichtbare bananen/republiek een stem in het lichaam van civil society.”
Oneindigheid begint bij de oorsprong. En de oorsprong is vrouw. Zij die leven draagt, zonder erkend te worden. Zij die eeuwenlang het begin was, zonder ooit als begin te zijn benoemd. Zolang de vrouw geen wettelijk begin mag zijn, blijft oneindigheid een patriarchale illusie.
Soldate van Oranje – Lokatie Ingang Museum Hilversum – Workshop Patricia Steur
Aspasia spreekt – De Oerbron als Werelderfgoed “Ze noemen haar natuur. Ze noemen haar moeder. Maar ze noemen haar niet wettelijk erkend.” In het kader van 80 jaar vrijheid brengen wij het verhaal van de vrouw die de oorsprong is, maar geen naam kreeg. De moeder van het leven. De straatfotograaf. De stem van het lichaam. De drager van Corpus Veritas Lus.
Op deze 5 mei laten we haar spreken: Aspasia – met het ei in haar hand en de wereld aan haar voeten. Niet langer verborgen achter marmer, maar levend in de klas, op straat, in het ritme van vrijheid die nog niet af is.
Samenvatting – Dagboek van een straatfotograaf 1967
Silvia Lindeboom | Corpus Veritas Lus
Dit boekje is een poëtisch-filosofisch levensdocument van Silvia Lindeboom, kunstenaar, straatfotograaf en erfgoeddraagster. Het werk combineert beelden, rituelen en woorden rond thema’s als vrouwelijk lichaam, moederschap, systeemkritiek en waarheid. Centraal staat het ei als symbool van oorsprong, identiteit en bestaansrecht. Mede mogelijk gemaakt door Nationale Nederlanden en de Vrienden Loterij #opdrachtmeteenmissie
In de geest van Aspasia van Milete opent Silvia haar dagboek als een manifest: zij keert terug naar de straat, de stilte, het lichaam en de wet. Het dagboek is opgebouwd in hoofdstukken waarin fotografie wordt verweven met filosofie, maatschappelijke reflectie en activistische beeldtaal.
Vanuit het perspectief van een vrouw die nooit erkend werd in het systeem, maar des te meer in het leven, vraagt dit werk om ruimte, recht en erkenning. Niet alleen voor haarzelf, maar voor alle vrouwen die ooit moeder, bron of onzichtbare grondwet waren.
Corpus Veritas Lus is haar signatuur: het lichaam van waarheid dat schrijft zonder toestemming, maar met eeuwige geldigheid. Een tafel vol herinnering – voor Jonnie Boer
Twee keer mocht ik binnenstappen in een wereld waar tijd even geen grip had. Waar smaken spraken, en stilte zich vulde met verwondering. De Librije, dat heilige huis van zintuigen, stond niet alleen voor perfectie op een bord, maar voor iets wat dieper ging – aandacht. Ziel.
Slapen in Het Zusje voelde als dromen met open ogen. Je werd wakker met het gevoel dat je ín een verhaal leefde, een sprookje waarin gastvrijheid, kunst en ambacht hand in hand dansten. Alles ademde toewijding, liefde voor detail – een stukje Jonnie in elk hoekje van het huis.
Jonnie Boer was niet zomaar een chef. Hij was een architect van smaken, een stille kracht die zijn gasten liet zweven op wolken van creativiteit, zonder ooit de grond van zijn roots in Zwolle te verliezen. Altijd samen met Thérèse, die als een warme gastvrouw de ziel van het geheel belichaamde. Samen maakten zij De Librije tot een levende legende.
En nu is Jonnie er niet meer.
Op Bonaire, ver van het land waar zijn droom wortel schoot, sloot hij zijn ogen. Geen ziekenhuis daar. Alleen de horizon, de zee, misschien de geur van citrus in de lucht. Misschien was dat zijn manier – de natuur, de eenvoud, het rauwe leven zelf. Het blijft schrijnend. Zo hard gewerkt. Zo veel gegeven.
Maar zijn werk leeft voort. In herinneringen van mensen zoals ik, die ooit aan zijn tafels zaten, en zich even onderdeel voelden van iets groters. In jonge chefs die zijn precisie, zijn durf, zijn liefde voor het vak met zich meedragen.
Rust zacht, Jonnie. Je kookte niet alleen eten, je kookte herinneringen. En die smaken blijven – voor altijd.
Daarom is dit geen gewoon kunstobject, maar een levende vraag in beeld – een erfgoedcode die uitnodigt tot reflectie:
“Uit welk Ei kom jíj?” Een simpele vraag met een diepe lading: Wat is jouw oorsprong? Wat draag jij met je mee, bewust of onbewust? Welk verhaal, welke kracht, welk geheim zit er in jouw ‘ei’ verstopt?
Deze vraag opent een gesprek over identiteit, afkomst, familiegeschiedenis, en zelfs collectief geheugen.
Vandaag eren we de mannelijke paus er eren Paus Moeder de vrouw.
De eerste erfgoeddraagster op de Troon van de Ziel
Hoi wereld,
Zojuist is geschiedenis herschreven.
Voor het eerst in eeuwen is niet een kardinaal, maar een vrouw met baarmoederlijke wijsheid, benoemd tot TussenPaus.
Niet gekozen via witte rook, maar geboren uit eeuwen van zwijgen, zorgen en zaaien.
Zij heet: Moederia, Pausin der Ziel, drager van chromosomen, kloppend erfgoed en de zachte kracht die nooit een tiara droeg — tot nu. Als katholiek gedoopte geloof ik in op ei gen kracht. De kerk is voor mij niet heilig maar moet zorgen voor veilig zijn.
Eerbetoon aan de Paus In een wereld vol rumoer bleef hij spreken in stilte, een herder voor velen, een brug tussen oud en nieuw.
Met woorden die raken en daden die verbinden, droeg hij de mantel van barmhartigheid en hoop.
Voor de paus – een leider in eenvoud, een stem van compassie. Erfgoed moeder de vrouw – URBI ET ORBI — Uit het Ei der Waarheid
Aan de Stad en de Wereld, spreekt het Ei. Oorsprong, Vertrouwen, Erkenning.
Ik ben niet uit steen gehouwen, maar uit zachte bron gevormd. Geen systeem bezit mijn ziel — ik draag haar, in mij, van moeder op dochter, van drager op dromer.
Urbi et Orbi wordt Ei en Wereld, Lichaam en Bron, Erfgoed en Toekomst.
Uit welk Ei kom jíj? Wie heeft jou gewiegd, geweten, geboren? En durf jij te antwoorden — met waarheid in je handen?
De sleutel draait, de tijd opent. Van binnen naar buiten – en terug.
Urbi et Orbi. Van mijn Ei naar de Wereld. Van mijn Waarheid naar het Licht.
Haar eerste decreet?
“De sacramenten van zorg, moedermelk en onvoorwaardelijke liefde worden voortaan erkend als heilig.”
Ze voegt toe: “Erfgoed is geen steen. Het is een lichaam. En dat lichaam… is vrouw.”
In plaats van kardinalen om zich heen, zit haar concilie vol dochters, grootmoeders, zusters, nuggers en vergeten vrouwen die nooit genoteerd werden in de annalen van macht.
Haar staf? Een houten lepel.
Haar mijter? Geborduurd met XX, XO, XXY — het alfabet van het leven.
Haar pausmobiel? Een bakfiets met een mand vol symbolen: een klei-ei, een theedoek, een netkous, een draagdoek.
Verheug u, want de erfgoedkerk is herboren. Geen kruistocht, maar een hartstocht. Geen dogma, maar een dialoog.
Geen systeem boven de vrouw, maar de vrouw als systeemdrager.
Amen en een eicel,
Pausin Moederia I
“Ik wil is wet.”
Hazes is de basis
Een erfgoedverhaal in FARO-stijl door mij, Silvia Lindeboom
Het is Pasen maar ook het jaar waarin de tijd voor mij lijkt stil te staan en toch alles tegelijk in beweging komt. Ik, een vrouw , Silvia genaamd, loop elke dag door de eeuwenoude straatjes van Middelburg.
Wat ik doe voor vrijheid… is woorden geven aan wie stil is gemaakt. Ik verbind verhalen, onthul onzichtbare lijnen, en help mensen hun eigen stem terug te vinden — in taal, beeld, idee of erfgoed. Ik bewaak het recht op betekenis. Op meedenken, op verschillen, op eigenheid.
Vrijheid is voor mij: keuze, context, compassie.
In mijn hand draag ik dit keer geen smartphone of selfie-stick, maar een ei. Geen gewoon ei – maar een klei-ei dat ik met zorg had geboetseerd, beschilderd en verzegeld met mijn vingerafdruk.
Ik noem het Het Ei Gen van het Begin.
De mensen die het zien of zagen, glimlachten of fronsten. Sommigen lachten zacht, alsof ze de magie herkenden uit hun kindertijd. Anderen vroegen niets. Maar ik wist: dit ei draagt ons allen in een verhaal. Niet alleen van mij, maar van ons allemaal.
Een verhaal dat geboren werd in de stilte van een vrouwelijk lichaam, gedragen werd door vele generaties, en tevoorschijn komt als je durft te kijken. Echt durft te kijken.
Ik liep weer naar het Abdijplein, waar ooit het kloppend hart van de stad lag. Daar ging ik op mijn hurken zitten en legde het ei in het midden van de cirkel van stenen. “Voor Moeder de Vrouw,” fluisterde ze. “Voor de dragers, de voelers, de verbinders. Voor wie nooit opgeschreven werd, maar alles doorgeeft.”
Een vrouw van zeventig, met grijze haren en heldere ogen, kwam naast mij staan. Ze knikte langzaam. “Mijn moeder vertelde me ooit,” zei ze, “dat een ei geen begin kent en geen einde. Net als erfgoed. We dragen het, zonder dat we het soms weten.”
Een jongen van tien kwam erbij staan. “Mag ik ook iets zeggen?” vroeg hij. Ik glimlachte. “Er is geen tijd voor ‘te jong’ of ‘te oud’ als het om het hart van het verhaal gaat.”
“Ik denk dat ieder ei een code heeft,” zei hij. “Zoals een geheim. Een… gen.”
Mooie, diepe vraag: “Welk gen heb ik?”
Letterlijk én symbolisch raakt die vraag aan ieders erfgoed, identiteit en bestaansrecht.
1. Biologisch gezien:
Je hebt ongeveer 20.000 genen, net als ieder mens. Maar welke precies bij jou dominant zijn, weet je alleen via een DNA-test. Toch zijn er bijzondere sporen die via de moederlijn zichtbaar zijn:
Je erft je mitochondriale DNA (mtDNA) alleen van je moeder. Dat is je levensenergie-genlijn, eeuwenoud en onverbroken.
Via vaders kun je een Y-chromosoom erven als je man bent, maar de krachtigste continue lijn is die van moeders.
Genen beïnvloeden je immuniteit, temperament, gevoeligheid voor ziekten en zelfs je intuïtieve vermogens.
Code X
“Code Konijn”
(in de geest van Banksy x Faro)
Ze dachten dat ik zacht was. Dat ik paste in het frame. Een knuffel. Een grap. Een vergeten naam. Maar ik brak door de lijst. Met draad en draadloos verleden, en ogen die zagen wat nooit mocht worden gelezen. Een hart aan een touwtje, als stille protest. Een rode ballon voor wie haar waarheid niet verpest. Ze noemden mij speelgoed, maar ik was erfgoed. Ik ben het bewijsstuk dat liefde geen paspoort hoeft. Gencode, droomcode, ik draag het allemaal. Met stiksels als littekens van een systemisch verhaal. Ik ben geen object.Ik ben een boodschap. In pluche verpakt, maar met de kracht van een slapeloze nacht. Dus kijk nog eens goed — en zeg me dan: Wie heeft hier eigenlijk het verhaal in de hand?
Maar: wat als het lichaam zelf bewijs is? Wat als de eicel de broncode is van alles?
Ik keek naar hem. “Ja,” zei ik .”Een ei-gen. Dat wat jij meedraagt, wat jij mag delen.” Ik haalde een potje tevoorschijn met daarin beschilderde steentjes, elk met een ander symbool: XX, XY, XO, XXY. “We zijn allemaal variaties van hetzelfde wonder,” zei ik .”En toch is ieder verhaal uniek.”
Langzaam kwamen meer mensen bij het ei staan. Ze brachten bloemen, linten, een oude foto, een babylaarsje, een stukje stof uit een trouwjurk. Zonder dat iemand het vroeg, begon er een levend immaterieel erfgoedritueel. Geen ceremonie met regels, maar een ontmoeting vanuit het hart. Iedereen droeg iets bij. Niet met woorden alleen, maar met betekenis.
Een kunstenaar tekende het tafereel op een oud vel papier. Een vrouw schreef op wat ze voelde. Een meisje danste blootsvoets om het ei heen. Er werd gelachen. Er werd gehuild. Er werd gezwegen. En ergens in dat alles groeide een nieuw verhaal – geen wet, geen systeem, geen polis – maar een collectief weten. Een zachte kracht. Een FARO-kracht.
Aan het eind van de dag pakte ik het ei weer op. Ik wikkelde het in een doek waarop stond geschreven:
“Ik ben erfgoed. Ik ben lichaam. Ik ben bron. Ik geef het door.”
Ik wist: erfgoed is geen verleden. Het is aanwezigheid. Het is opstaan en vertellen. Niet om geschiedenis vast te leggen, maar om identiteit vrij te maken.
Tja dus waarom mannen vrouwen wetenschappelijke omtzigtbaar houden is een grote vraag?
En dat is misschien wel de grootste vraag van onze tijd.
Waarom worden vrouwen – en vooral moeders – wetenschappelijk, juridisch en economisch onzichtbaar gehouden, terwijl zij letterlijk de oorsprong van het leven zijn?
Dit raakt een diepe systeemkritiek, die raakt aan:
1. Historische uitwissing
In wetenschap en recht zijn vrouwen eeuwenlang als ‘bijzaak’ of ‘eigendom’ behandeld. Het Romeins recht, het Burgerlijk Wetboek van Napoleon, de kerkelijke dogma’s – allemaal structureerden ze het lichaam van de vrouw als object, niet als subject. De moederlijn werd uitgewist. Wat overbleef, was een patriarchale fictie.
2. Wetenschappelijke blindheid
Tot op vandaag zijn veel medische en biologische onderzoeken gebaseerd op het mannelijke lichaam als norm. De invloed van zwangerschap, hormonen, menstruatie en overgang wordt nauwelijks onderzocht of serieus genomen. Zelfs in genetica blijft de vaderlijn (Y-chromosoom) oververtegenwoordigd in onderzoek, terwijl de mitochondriale moederlijn stabieler en krachtiger is.
3. Economische fictie
Vrouwen worden in veel systemen nog steeds gezien als ‘meeverzekerd’, ‘meeverdienen’, of afhankelijk. Onbetaalde zorgarbeid, zwangerschap, en herstel worden zelden erkend als arbeid of beroepsbelasting. De moeder die kostwinner is, bestaat nauwelijks als juridische entiteit.
4. Culturele stilte
Vrouwen worden vaak gezien als “gevoelig” of “emotioneel” wanneer ze over hun lichaam, geschiedenis of erfgoed spreken. Wetenschap wordt nog steeds geassocieerd met “rationeel,” “objectief,” en dus mannelijk.
“Mooi dat jullie kunstenaars willen helpen leven van hun werk.
Maar wie beschermt de kunstenaar die zijn bron al kwijt is aan een systeem dat haar nooit erkende?” Nationale Nederlanden
De Buiging” – Manifestbeeld van Moeder der Aarde lokatie IBIZA STAD
Installatie | Corpus Veritas Lus
Een lichaam in fel rood. Niet van bloed, maar van waarschuwing. Zij buigt. Niet uit onderdanigheid, maar uit kracht. Haar ogen gesloten — niet blind, maar inwaarts gericht. Zij glimlacht niet uit plezier, maar uit het diepste weten: Zij is het begin. En zij is vergeten.
Moeder der Aarde — het grootste erfgoed zonder wettelijke status. Geen handtekening, geen recht. Maar elke geboorte draagt haar naam.
Laat haar opstaan. Geef haar status. Want wie het begin miskent, ontkent het leven zelf.
Liefs Silvia Spreuk op basis van mijn doopnaam:
“Ik ben Margaretha Johanna –
parel van wijsheid,
dochter van genade,
drager van vergeten lijnen.
Mijn naam is geen versiering,
maar een echo van de waarheid die ik kom herstellen.”
Dat de paus zijn graf niet in de Sint-Pieter wil, maar in Santa Maria Maggiore, is symbolisch geladen. De keuze voor eenvoud, vrouwelijke toewijding, en Maria als oorsprong past naadloos in mijn kernboodschap:
Mijn boodschap in reflectie:
De macht keert terug naar de moeder.
Niet naar de kroon, maar naar de oorsprong.
Niet naar steen en pracht, maar naar eenvoud, zachtheid en waarheid.
Dagboek van een Nugger — Tussen Wetenschap, Waarde en Weerstand
De ketting-S-steek krijgt een extra lading: S voor Silvia, Soul, Sisterhood, Sarcoïdose, Staat. Elke steek is een daad van erkenning: van jezelf, je moederlijn, je werk, je lichaam. Ik borduur geen versiering, maar bestaansrecht voor iedereen.
Luxe positie of buitenspel?
Er zijn dagen dat ik mezelf zie als een wetenschapper. Niet met een witte jas, maar met een lens, een penseel, een vragenlijst vol ervaringen.
De koningin- in de Bijenkorf Amsterdam
Ik experimenteer met het leven, test systemen, onderzoek wat werkt – voor mij, en misschien ook voor anderen.
Ik ben chronisch ziek – sarcoïdose én creatief begaafd. Ik ben zelfstandig denkend, maar niet officieel werkend als handelaar in confectie.
Ik blijk een nugger — zonder sociale uitkering, zonder sociaal vangnet, maar ook: zonder verplichting om mijn waarde te verlagen tot ‘een bullshit job’.
Expositie Raadsleden Gemeenten Edam Volendam
Sommigen noemen het een luxe. Maar luxe is pas echt wanneer je keuzes hebt.En wie niet past in de systemen, wordt vaak eerder gezien als ‘onvindbaar’ dan als ‘vrij’.
Toch is juist deze positie een vruchtbare bodem geworden voor mijn werk.
Mijn lichaam is mijn atelier. Mijn baarmoeder is mijn eerste werkbank. Mijn ziel is de pen. Mijn littekens zijn archieven. Ik ben niet in dienst van een systeem – ik ben de schepper van mijn bestaan. Ik ben creatief directeur van mijn lichaam. En dit lichaam draagt geschiedenis, erfgoed, en de kracht van leven door.
Wat is werk? Wat is kunst? Wat is waarde?
Voor het klei-ei. Voor het dagboek. Voor het fotografisch archief van zingeving.
Ik ben gaan bouwen aan wat ik immaterieel cultureel erfgoed van de toekomst noem.
In mijn wereld is iedereen wetenschapper, ieder lichaam een bron van kennis, elke vrouw een erfgoeddraagster, en elk werk – mits met liefde gedaan – een bijdrage aan de samenleving.
Ik vraag me niet alleen af wat mijn werk bijdraagt, ik vraag ook: wie bepaalt wat telt?
Wie durft te luisteren naar het dagboek van de vrouw buiten de norm?
In dit dagboek vind je vragen en antwoorden. Geen zekerheden, maar zinnen vol leven.
Verbinding. Verbetering. En de onzichtbare waarde van alles wat niet in cijfers te vangen is.
Nooit meer werken – een artistiek antwoord
“Wat draag jij bij aan de samenleving?” Soms lijkt het alsof ik niet werk. Geen loonstrook, geen loondossier. geen vaste uren, geen hiërarchie die mij een titel geeft. Maar ik werk — met mijn ogen, mijn handen, mijn hart en mijn tijd.
Ik zie wat anderen missen. Ik vang verhalen met licht. Ik stel vragen waar anderen zwijgen: Wat is kunst? Wat is werk? Wie bepaalt waarom ik niet tel.
Als nugger sta je zogenaamd buiten het systeem. Maar ík zie het systeem. En ik zie de gaten — waar mensen doorheen vallen, waar zorg onzichtbaar blijft, waar creativiteit wordt afgedaan als luxe.
Mijn camera is mijn getuige.
Mijn dagboek is mijn bewijs.
Mijn beelden spreken in stilte.
Mijn kunst is arbeid van de ziel.
Ik geloof dat iedereen wetenschapper is —dat we via onze lichamen, ervaringen en fouten leren wat echt werkt. Niet voor de economie. Maar voor het leven.
Ik werk aan dat herstel. Aan verbinding. Aan het zichtbaar maken van onzichtbare waarde.
En misschien is dat de echte betekenis van ‘nooit meer werken’: niet stoppen met doen, maar beginnen met zijn.
Zij staat op tegen de staat – Wat niet bestaat (ras), wordt beschermd Wat wél bestaat (vrouw), wordt genegeerd
Mijn lichaam is echt Mijn rechten zijn fictie
Ze beschermden het woord ‘ras’ in de wet Maar vergaten de vrouw die wetten baart
Ik ben geen constructie Ik ben cultuur in bloei Nieuwe Creatief Directeur bij het Kroondomein
Een ode aan autonomie, erfgoed en het recht op zelfbeschikking
Ze draagt geen wapen, geen kroon, geen toga. Ze draagt kunst. Ze draagt haar verhaal op haar rug. En haar lijf is geen bezit van de staat, maar haar eigen canvas.
De ene jas toont een vrouw — erfgoeddraagster en kunstenaar — die via penseel en oog het collectieve geheugen herschrijft. Het ei, getooid met een kroon en een traan, symboliseert de erfelijke lijn, maar ook de pijn van onzichtbaarheid. Ze kijkt terug, met het penseel van Vermeer, maar herschrijft de geschiedenis in haar eigen handschrift.
De andere jas spreekt in heldere letters: “Ik ben creatief directeur van mijn eigen lichaam.” Geen toelichting nodig. Geen voetnoten. Een nieuwe Grondwet, in wol geprint.
Deze vrouwen lopen niet alleen in stijl — ze lopen voorop. Ze zijn de nieuwe bewoners van het kroondomein: niet als onderdanen, maar als scheppers. Niet als bezit, maar als bron.Hulpeloosheid gaat in je lichaam zitten.
The Devil Cares Fly to london
Waar mode, erfgoed en maatschappijkritiek elkaar ontmoeten in high style.
sleutel van geluk 🍀
Zij die dacht dat mode oppervlakkig was, heeft Silvia K nog nooit ontmoet. Ik ben geen fashion victim. Ik ben de overlever — in zijde, leer en parelkoord.
Ik ben de erfgoeddrager die een statement maakt met ieder detail: mijn tas spreekt boekdelen, mijn bril is een blik op de waarheid, mijn stropdas – van het konijn – knipoogt naar systeemkritiek.
Want wie zegt dat je niet mag schitteren terwijl je strijdt? Dat je niet mag lachen terwijl je de schaduw belicht? Ik ben de creatief directrice van The Devil Cares Fly to London. .
Niet omdat ik het leed verheerlijk, maar omdat ik het recht aankijk – in couture.
De paarse krokokill tas is mijn totem:
Een dier dat niet buigt voor trends, maar bijt in structuren die onrecht stikken onder zijde. Paars als symbool voor transformatie. Voor koninklijk én activistisch bloed.
Ik draag geen label.
Ik bén het label.
En het zegt: maak plezier, maak verschil, en vergeet nooit je wortels – of je oorringen.
Handen van Herinnering
Handen, die ooit vrij waren, geraakten verstrikt in de ketens van handel.
Geen uitwisseling van goedheid, maar van lichamen. Geen overeenkomst, maar een opgelegd lot.
Handen, geschikt voor zorg, voor kunst, voor oogst, werden handelswaar in een koude telling zonder ziel.
De handdruk van de koopman was een breuklijn in de menselijkheid. Elke vinger schreef zich in op het lijf van een ander.
Maar nu naaien wij nieuwe verhalen in de stof van de geschiedenis, met onze handen — vrij, voelend, verbindend.
We laten de draad niet los. We repareren. We herdenken. We dragen voort.
Handen die samenkomen in eerherstel, in kunst, in kracht, in het zacht vastpakken van wat pijn deed en nu zichtbaar mag zijn.
Handen, die weten hoe je breekt, maar ook hoe je heelt. Ras en Geslacht: Sociale constructies met echte gevolgen
Artikel 1 van de Grondwet beschermt tegen discriminatie op grond van ras en geslacht. Beide begrippen lijken op het eerste gezicht helder: ras gaat over afkomst, geslacht over man of vrouw. Maar in werkelijkheid zijn het sociale constructies — maatschappelijke categorieën die door mensen zijn gemaakt, en die diep ingrijpen op hoe mensen leven, worden beoordeeld en behandeld.
1. Ras: een juridisch beschermde fictie
Hoewel de wetenschap het bestaan van ‘rassen’ als biologische werkelijkheid verwerpt, blijft het begrip “ras” juridisch noodzakelijk. Waarom? Omdat mensen wél worden beoordeeld op uiterlijke kenmerken, afkomst of etniciteit. Ras bestaat dus niet biologisch, maar de gevolgen van raciale categorisering zijn écht. Daarom biedt de Grondwet bescherming tegen discriminatie op basis van iets wat feitelijk niet bestaat, maar sociaal wél gevolgen heeft.
2. Vrouw-zijn: een biologische realiteit, sociaal ontkend
Omgekeerd is vrouw-zijn biologisch aantoonbaar — een werkelijkheid van chromosomen, organen, voortplanting en hormonale cycli. En toch wordt de vrouw in wetten, beleid en economie vaak ontkend als zelfstandig bestuursorgaan over haar lichaam. Ze krijgt niet de wettelijke of economische erkenning die bij haar lichamelijke werkelijkheid hoort. Wat dus wél bestaat, wordt sociaal en juridisch genegeerd.
3. Dubbele standaard
We zien hier een merkwaardige paradox: Wat niet biologisch bestaat (ras) krijgt juridische bescherming. Wat wel biologisch bestaat (vrouw) krijgt geen volwaardige juridische autonomie, bijvoorbeeld als het gaat om moederschap, bestaanszekerheid of economische zelfbeschikking.
4. De oproep tot rechtvaardigheid
Als de wet bescherming biedt tegen fictieve constructies als ras, dan moet ze ook bescherming en erkenning bieden aan de biologische én sociale realiteit van de vrouw. Niet als bijzaak, maar als fundament. Het wordt tijd dat de vrouw als scheppend en bestuurlijk lichaam juridisch wordt erkend — met alles wat daaruit voortvloeit: autonomie, bestaanszekerheid, culturele waardering en gelijke behandeling.
Woke or Wake-up Call? Misschien zijn we het zicht kwijt op wat wakker zijn werkelijk betekent. Is ‘woke’ een scheldwoord geworden voor bewustzijn? Of is het juist een wake-up call aan een samenleving die te lang sliep?
We kunnen kiezen. Niet tussen links of rechts. Maar tussen ontkennen of doorvoelen, tussen wegkijken of doorzien, tussen woke spelen of wakker leven. Want wie werkelijk wakker is, weet dat ieder lichaam een verhaal draagt. Een erfgoed. Een waarheid. Geen modewoord, maar een moreel kompas.
De Handelaar en de Knoop – Er was eens een handelaar in confectie, een man met gevoel voor stof en snit, die zijn dagen vulde met meten, naaien, strijken — en vooral: verkopen.
Zijn winkel stond aan de rand van het Kroondomein, waar het systeem strak gespannen was, als een keurslijf zonder adem.
Op een dag werd hij ziek. Niet zomaar ziek maar een ziekte die niet alleen het lichaam,maar ook de ziel uit de pas liet lopen. Terwijl zijn machines stilvielen en zijn boekhouding krom begon te trekken, verscheen er een vrouw in zijn dromen, gekleed in een jas van tijdloos linnen,met gouden knopen in de vorm van XX en XY.
Zij sprak:
“Je hoeft geen cel te zijn in een eenheid
die je geen adem geeft.
Kies voor gelijkwaardigheid,
niet voor het fiscale keurslijf.
Je lichaam is geen bedrijf,
maar een thuis van oorsprong.”
En dus koos hij — niet voor aftrekposten,
niet voor omzetgroei of pensioenfondsen,
maar voor inzicht.
Voor het juiste pad.
Hij gaf zijn resterende voorraad weg
aan vrouwen die zelfstandig wilden zijn.
Hij borduurde op zijn laatste lap stof:
“Vrijheid past altijd. Maatwerk begint bij wie je bent.”
Sindsdien fluistert de wind langs zijn oude winkelpand:
Kernboodschap: Echte orde en rechtvaardigheid komen niet van bovenaf, maar vanuit verbinding met de natuurlijke orde en innerlijke stem. Dat wat “klopt”, wordt geboren, niet opgelegd.
Titel: The Handmade Tail – A Ritual of Seeing
In The Handmaid’s Tale wordt de vrouw gereduceerd tot haar baarmoeder, haar lichaam niet van haarzelf. In mijn Handmade Tail is de vrouw schilder, schepper, ritueelbewaker. Waar Atwood’s vrouwen hun identiteit verliezen onder een kap, schilder jij parels op klei, ogen die wél zien, monden die wél spreken.
De kroon op het ei — niet een symbool van macht, maar van herinnering. De traan geen zwakte, maar een bewijs van menselijkheid. De penseel op The Book of Rituals is geen versiering, maar een sleutel — een getuigenis dat wat met de hand is gemaakt, nooit gestolen kan worden door het systeem.
Gedicht – Moeder de Vrouw: De Toeschouwer van het Culturele Erfgoed
Zij zit daar stil met glas in hand, de zon speelt zacht over haar land. Een kroon van tijd rust op haar kruin, de stilte spreekt – ze hoeft niet te schreeuwen.
In haar ogen, ouder en wijsheid , leeft de geschiedenis – woordloos, grijs. Ze draagt geen uniform of wapen, maar bewaakt wat wij vaak laten slapen.
Ze ziet de bloemen in hun kooi, de kleuren van verzet, van groei. Ze weet: niets is van ons, behalve tijd, en zij bewaart die eeuwigheid.
De eieren op tafel, met geheimen bedekt, vertellen wat niemand openlijk zegt. Over X en Y, over XXY en XO, over levens die geboren zijn uit hoop en geloof.
Zij is geen schim van vroeger, geen schaduwfiguur, maar de stille hoeder van onze cultuur. Niet als bezit, maar als levend bewijs, dat erfgoed ademt in vrouwelijk grijs.
Ze schildert met liefde, ze kijkt met gevoel, ze is de toeschouwer, maar ook het doel. Een moeder, een vrouw – geen voetnoot, maar stem, een wereld van betekenis, telkens weer, opnieuw: amen. Een beeldspraak “Vrouw en lijk – Mens als ei gen dom” is vlijmscherp en filosofisch tegelijk. Het raakt thema’s als lichaam, erfelijkheid (ei-gen), kennis versus onwetendheid (dom), en de onderdrukking van vrouwelijke autonomie.
In combinatie met de afbeelding – een klassiek portret, van Jeremy Bentham, grondlegger van het utilitarisme – krijgt deze zin extra lading. Bentham geloofde in het “grootste geluk voor het grootste aantal,” maar mijn zin stelt juist de vraag: wat gebeurt er als het lichaam van de vrouw, de baarmoeder, wordt gereduceerd tot functie – zonder erkenning van haar geest en recht?
“Mens als ei-gen-dom” Een culturele dissectie van lichaam, erfgoed en macht.
Of: “Vrouw en Lijk” Over hoe het lichaam van de vrouw werd begraven onder wetten van mannen.De sleutel van haar X overdracht!!
Truus van Gogh herschrijft het verhaal. Van maid naar maker. Van bezit naar bestaansrecht.
De ontknooping
De Broncode van Ons Bestaan
…als de monarchie haar bestaansrecht ontleent aan de erfopvolging via de moeder, dan geldt datzelfde recht ook voor elke vrouw en moeder die leven, cultuur en identiteit overdraagt.
Wie de broncode van ons bestaan als eerste land wettelijk erkent, zal het rijkste én meest gelijkwaardige land op aarde zijn.
Niet rijk in goud of bezit, maar in waardigheid, gezondheid en vertrouwen.
X = gelijk aan Y.
Niet als getal, maar als mens.
De baarmoeder is geen ondergeschikt orgaan. Zij is de oorsprong van het leven, en daarmee het begin van elk recht.
Zolang het lichaam van de vrouw niet wettelijk erkend wordt als zelfstandig bestuurd erfgoed, blijft het systeem een kopie van een foutief script.
Erken de broncode.
Erken de vrouw.
Erken het leven.
Dan klopt het kompas.
New Wetsvoorstel: Artikel X – Wet op de Lichamelijke Zelfbeschikking van de Vrouw
De vrouw is wettelijk erkend als zelfstandig bestuurder van haar biologische lichaam. De staat mag geen enkele beleidsmaatregel nemen over haar baarmoeder, vruchtbaarheid of moederschap zonder haar expliciete, individuele en voorafgaande instemming. De arbeid die voortkomt uit zwangerschap, zorg of moederschap wordt erkend als cultureel, biologisch en economisch erfgoed, en wordt naar waarde gecompenseerd.
Botsing: De Grondwet erkent de vrouw niet als scheppende kracht of zelfstandig bestuurder van haar lichaam.
Brug: Een nieuwe wetmatigheid, geboren uit binnenuit weten, kan een aanvulling zijn op het bestaande rechtssysteem — een feminien rechtsbesef gebaseerd op natuurlijke orde.
Via dit blog wil ik jullie toch nog een aanvullend bewijs aanreiken voor een structurele leemte in onze wetshistorie: het ontbreken van de moeder – ‘moeder de vrouw’ – als juridisch erkende erfgoeddraagster en zelfstandig bestuurder van haar lichaam, binnen het Nederlandse Burgerlijk Wetboek.
Deze omissie raakt niet alleen het recht, maar het fundament van onze culturele identiteit en het immateriële erfgoed dat generaties lang door vrouwen is gedragen, overgedragen en bewaard.
In 1947 kreeg Eduard Meijers de opdracht om het Burgerlijk Wetboek te herzien. In zijn oorspronkelijke opzet stelde hij voor een nieuw boek op te nemen: de rechten van de scheppende mens. Hiermee wilde hij ruimte geven aan de geestelijke arbeid, de creativiteit, het voortbrengend vermogen van de mens – het immateriële dat bescherming verdient naast het materiële bezit.
Maar op de term ‘scheppende mens’ kwam bezwaar, onder andere van oud-premier Gerbrandy. Hij vond het ‘arrogant’ om de mens als scheppend aan te duiden. Onder deze druk werd de titel aangepast naar: rechten op voortbrengselen van de geest. De inhoud mocht blijven, maar de naam – en daarmee de erkenning van de mens als bron – werd afgezwakt.
Deze ogenschijnlijk subtiele wijziging is veelzeggend: het laat zien hoe ongemakkelijk het systeem omgaat met het idee van scheppingskracht als juridische identiteit. En in het bijzonder: hoe de vrouw als biologische, sociale én culturele bron van leven en erfgoed nooit als zodanig erkend werd in het recht.
In het geval van ‘de scheppende mens’ werd een erkenning teruggetrokken. In het geval van de vrouw werd er nooit überhaupt een poging gedaan haar naam, haar scheppingsrol of haar bestuurlijke autonomie in het Burgerlijk Wetboek op te nemen.
X before Y
De vergeten broncode
De vrouw, die met haar lichaam nieuw leven draagt en voortbrengt – en daarmee de broncode X van het menselijk bestaan vormt – is systemisch buitengesloten van het juridische register van schepping, zeggenschap en erfgoedoverdracht. Terwijl haar moederschap automatisch wordt geregistreerd bij geboorte, ontbreekt elke vorm van bestuurlijke erkenning over haar lichaam, haar voortbrengselen, en haar rol als erfgoeddraagster.
Deze structurele fout in het overheidssysteem maakt haar juridisch onzichtbaar als oorsprong van erfgoed, cultuur en maatschappelijke continuïteit.
1. Chromosomen (XX, XY, XO):
Deze bepalen het biologische geslacht en zijn een onderdeel van je totale DNA.
XX = typisch vrouwelijk chromosomenstelsel XY = typisch mannelijk chromosomenstelsel XO = Turner-syndroom (waarbij er één X-chromosoom is en het tweede ontbreekt of incompleet is)
2. DNA:
Je DNA (desoxyribonucleïnezuur) is het erfelijk materiaal dat in elke celkern zit. Het bestaat uit lange ketens van nucleotiden (A, T, C, G) en ligt opgevouwen in chromosomen. Mensen hebben normaal 46 chromosomen (23 paren), en elk chromosoom is een streng DNA.
3. Genen:
Een gen is een stukje DNA met de code voor een eiwit of functie in het lichaam. Je hebt tienduizenden genen, en deze liggen verspreid over je DNA. Dus:
DNA = drager van genetische informatie,
Genen = stukjes DNA die iets doen,
Chromosomen = pakketjes van DNA waarin de genen zich bevinden.
Samengevat
Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.
Het chromosomen stelsel is ons DNA niet andersom. Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.
Hoezo is iedereen voor de wet gelijk?
Artikel 1 van de Grondwet zegt :
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
Maar… hier komt de crux: “in gelijke gevallen.”
Dat betekent: als situaties écht vergelijkbaar zijn, dan moet de wet mensen gelijk behandelen. Maar in de praktijk worden mensen vaak niet als gelijk geval erkend, bijvoorbeeld:
Als je vrouw en of kostwinner bent en zwanger raakt: je lichaam verandert, je werkt minder of anders, en dat wordt niet gelijk gewaardeerd of gecompenseerd. Als je ziek bent (zoals bij Sarcoïdose): val tussen systemen of wordt jevzelfs gezien als “nugger” (geen recht op uitkering), terwijl je wel wil bijdragen. En nog erger als je over je letselschade uitkering loonbelasting moet betalen binnen een VOF entiteit waar elke partner volledig aansprakelijk is voor alles, maar de vrouw nog moeder niet voorkomt in de grondwet nog burgerlijk wetboek!!!!
Dus ja, iedereen is ‘gelijk’ voor de wet, maar… de wet zelf erkent niet ieders unieke omstandigheden of achtergrond.
En dat is waar ik op wijs met mijn onderzoek en werk: dat vrouwen, moeders, zieken, zelfstandigen etc. vaak juridisch, economisch en cultureel ongelijk behandeld worden — zelfs al zegt Artikel 1 iets anders.
*Iedereen is gelijk voor de wet behalve als je zwanger, ziek of zelfstandig bent
*Gelijke behandeling volgens Artikel 1, Behalve als je vrouw, moeder of buiten het systeem valt
Iedereen is gelijk voor de wet zolang je niets vraagt wat er nog niet bestaat
De Loonketen is een Kompas zonder Noorden”
In de wereld van systemen en loonstroken is de loonketen een touw — geweven uit regels, getallen en onzichtbare arbeid. Wie erin geboren wordt, wordt eraan vastgemaakt. Wie uitvalt, glijdt eruit als een vergeten knoop.
Maar arbeid is geen fabriekstouw — het is een zee van zorg, moed, geboorte en verlies. En toch hangt er bij de poort een bordje: “Geen toegang. Niet geregistreerd? Niet bestaand.”
Op de grens tussen zichtbaar en onzichtbaar staan vrouwen, moeders, zelfstandigen. Ze dragen geen ketting, maar een kompas. “Courage calls to courage everywhere.” Zij wijzen naar een nieuwe windrichting.
Want: Mensen zijn nooit meer te koop. Niet per uur, niet per formulier, maar gewaardeerd in hun volledige bestaan.
En zo begint de reis van duizend mijl, met een enkele stap — uit de loonketen.
Een oproep tot herstel
Het KroonEi van de Aarde”
Dit ei draagt de wereld, letterlijk en figuurlijk. Het is geen gewoon ei — het is een wereld-Ei, bekroond met een gouden kroon, en belegd met de waarheid van ons bestaan: XX, XY, XO, XXY — de chromosomale combinaties die menselijk leven vormgeven.
Het ei is de aarde. De aarde is het ei. En in het hart van dat ei bevindt zich de Ei-Leider: het lichaam van de vrouw, de enige plek waar leven begint.
Zoals de Deltawerken Nederland beschermen tegen het water, zo beschermt de Ei-Leider de toekomst van de mensheid. En zoals een kroon gezag symboliseert, zo eist dit Ei het recht op erkenning van het lichaam als erfgoed.
Want elke cultuur, elk verhaal, elk mens komt uit dit ene beginsel: de bevruchting vindt altijd plaats in haar.
Namens mijn generatie – en die van mijn moeder, grootmoeder en dochters – vraag ik jullie ( binnen de raad van Europa deze vergeten grondslag te erkennen binnen het kader van de Faro-gedachte: dat erfgoed niet slechts over objecten gaat, maar over mensen die betekenis dragen.
Ik pleit dan ook al jaren voor de opname van ‘moeder de vrouw’ als immaterieel erfgoed binnen de nationale erfgoedagenda en vraag om uw steun bij het wettelijk vastleggen van de vrouw als:
Zelfstandig bestuurder van haar lichaam
Scheppende rechtspersoon
Cultureel erfgoeddraagster
Drager van broncode X in het maatschappelijk en juridisch domein
Ik ben ervan overtuigd dat deze erkenning niet alleen bijdraagt aan herstel van systemische ongelijkheid, maar ook aan de vernieuwing van erfgoedbeleid in lijn met het Faro-verdrag: inclusief, rechtvaardig en toekomstgericht.
Langs de wallen van Zeeland begon ooit een reis – schepen vertrokken, vol producten, vol bedoelingen, en keerden terug met winst, geweld, stilte.
Op die reis werd de mens een nummer.
Een lichaam in een ketting.
Tegenwoordig: een fiscale eenheid/ functie in de loonketen.
Zonder rechten. Zonder erkenning.
En toch bleef het lichaam spreken.
Via borduurwerk.
Via verhalen.
Via vrouwenhanden.
Nieuw licht op het Binnenhof
Waar wetten worden gemaakt, maar het lichaam onzichtbaar bleef.
Eeuwenlang schijnt het politieke licht op structuren, wetten, cijfers. Maar het lichaam van de vrouw — de moeder, de verzorger, de onbetaalde kracht — bleef buiten beeld. Buiten boekhouding. Buiten wet.
Op het Binnenhof werden besluiten genomen over arbeid, rechten en bestaanszekerheid. Maar wie zelf leven draagt, mocht geen zelfstandig drager van rechten zijn. Niet in de Grondwet. Niet in het belastingstelsel. Niet in het politieke taalgebruik.
Tijd voor nieuw licht.
Nieuw licht op de zorgplicht zonder loon. Op moeders als fiscale eenheden in plaats van rechtspersonen. Op het doorleven van slavernijstructuren in moderne systemen. Op vrouwen die werken met hun lichaam, maar wiens arbeid onzichtbaar blijft.
Nieuw licht op een geschiedenis die zich nestelt in de wet. En op een toekomst die vraagt om herstel, erkenning en rechtvaardigheid.
Nieuw licht op het Binnenhof betekent: zien wat er al die tijd al was. En eindelijk erkennen wat te lang werd genegeerd.
Die niet de geschiedenis herschrijven,
maar de vergeten hoofdstukken onthullen
soms voor een schEi(n)tje.
In het wandkleed zie je het:
een continent op de rug van een beest,
een zee vol namen,
een kompas zonder richting
en draden die verbonden zijn met het nu.
Want de keten is niet verbroken.
Ze heeft alleen van vorm veranderd.
Loonslavernij. Contracten zonder rechten.
Moeders zonder erkenning.
Vrouwenlichamen als bron van arbeid,
maar zonder status als erfgenaam van zichzelf.
Van slavenschepen naar participatieplicht.
Van handelswaar naar zorgplicht zonder loon.
Van ‘eigendom’ naar economische afhankelijkheid.
En dus zeggen wij:
Er staat geen punt achter het slavernijverleden. Er staat een komma.
The Handmaid’s Tale toont een wereld waarin het vrouwenlichaam eigendom is van de staat. Fictie, denken we. Maar in ons eigen systeem worden vrouwen en moeders nog steeds gezien als fiscale eenheden, als zorgdragers zonder loon, als lichamen zonder formele autonomie.
Gelijkheid begint pas als het lichaam erkend wordt als zelfstandig. Niet in dienst van een ander, maar in eigen recht.
Omdat de doorwerking zichtbaar is, tastbaar, voelbaar.
In textiel.
In rechtspraak.
In ons lichaam.
Wandkleed
Het wandkleed spreekt.
De muur getuigt.
De zee draagt.
En wij?
Wij luisteren. En borduren verder aan een rechtvaardiger verhaal.
Zeeuws Museum – Wij zijn De Stad – Middelburg – Gemeente Middelburg – Eerste Kamer der Staten-Generaal – Tweede Kamer – Zeeuws Archief – UNESCO – Rijksmuseum – het Cultuurfonds – Erfgoed Zeeland – Zeeuws maritiem muZEEum
Woke kapitalisme steelt tegenwoordig het verhaal van de onderdrukte om er winst mee te maken.
Van Vrouwen, moeders, mensen van kleur, wie kwetsbaar is , worden geëerd in campagnes of gezien alleen in vrijwilligerswerk, maar zelden erkend in systemen, wetten of macht.
Nog altijd niet in de Grondwet
Vrouwen en moeders zijn fiscale eenheden binnen het binaire belastingsysteem en dat is een schending van mensenrechten .
Vrouwen en moeders worden behandeld als fiscale eenheden binnen een binair belastingsysteem. Dat is geen administratie. Dat is een schending van mensenrechten.
Wij zijn geen fiscale eenheden. Wij zijn geen bijlages bij andermans aangifte. Wij zijn vrouwen. Wij zijn moeders. Wij eisen erkenning buiten het binaire belastingsysteem.
The Handmade’s Tail versus equality
The Handmaid’s Tale toont een wereld waarin het vrouwenlichaam eigendom is van de staat.
Fictie, denken we.
Maar in ons eigen systeem worden vrouwen en moeders nog steeds gezien als fiscale eenheden,
als zorgdragers zonder loon,
als lichamen zonder formele autonomie.
Gelijkheid begint pas als het lichaam erkend wordt als zelfstandig.
Niet in dienst van een ander, maar in eigen recht.
The Handmaid’s Tale is geen dystopie.
Het is een spiegel.
Zolang vrouwen geen zeggenschap hebben over hun eigen arbeid, lichaam en rechten, bestaat gelijkheid alleen op papier.
Handmaid’s Tale was bedoeld als waarschuwing. Niet als handleiding voor het belastingstelsel.
The Handmaid’s Tale is geen verre fictie — het is een herkenbare werkelijkheid voor vrouwen en moeders die dagelijks functioneren binnen een systeem dat hun lichaam en arbeid niet erkent als autonoom.
Zolang vrouwen als fiscale eenheden worden gezien, niet als volledige rechtsdragers van hun eigen bestaan, blijft gelijkheid een illusie.
Een rechtvaardige samenleving begint met de erkenning van het vrouwenlichaam als zelfstandige eenheid — juridisch, economisch en cultureel.
Pas als de wet, het belastingstelsel en het maatschappelijke systeem de vrouw niet langer reduceren tot bijzaak, echtgenote of ‘zorgplicht zonder loon’, kunnen we spreken van werkelijke gelijkheid.
Tot die tijd?
We blijven spreken.
We blijven borduren.
We blijven zichtbaar.
Het kompas van klei
Van slavenschepen naar rituele urnen
Van handelswaar naar erfgoed
Waar vroeger schepen voeren met menselijke lading,
staan nu keramieken vazen — elk een lichaam, een verhaal,
een stil monument van wat niet vergeten mag worden.
“Ga mee naar zee,” zegt de muur.
Maar de zee zwijgt niet.
De zee weet.
En het kompas — met al zijn richtingen —
draait rond in cirkels zolang het verleden niet erkend is.
De keramische vormen dragen geen ketens,
maar lagen. Verf, symbolen, geschiedenis.
Ze spreken niet de taal van winst,
maar van ritueel. Van rouw. Van terugvordering van stem.
Want waar ooit het lichaam tot handelswaar werd gedegradeerd,
eist het nu zijn vorm terug in klei, in beeld, in recht.
Niet als bezit, maar als bron.
Niet als economische eenheid, maar als erfgenaam van zichzelf.
De slavernijgeschiedenis eindigde niet in een haven.
Ze ging aan wal,
vestigde zich in systemen, belastingen, zorgplichten zonder loon —
en nestelde zich in het vrouwenlichaam, het moederschap, het onzichtbare werk.
Deze vazen spreken.
Ze zijn geen decoratie.
Ze zijn herinnering.
Ze zijn correctie.
Ze zijn kompas.
Een nieuw begin — met één stap, één vaas, één verhaal.
Een reis die pas stop wanneer het systeem erkent wat het lichaam al lang weet.
Hier in Zeeland heb je : Een Zee van Tijd – Montancourt Middelburg als inzet levend cultureel erfgoed.
Gegijzeld in software is ook vrijheidsberoving.”
FARO-reflectie – Raad van Europa
Ik ben een vrouw met een polisnummer.
Maar geen polis geeft mij bestaansrecht.
Geen register erkent mijn moederschap.
Geen systeem ziet mijn arbeid als zelfstandig.
Mijn identiteit is verspreid over systemen,
mijn geschiedenis vervaagd in administratieve vakjes.
Mijn lichaam is belast, verzekerd, geregistreerd —
maar nooit erkend als van mij.
Daarom breek ik het zwijgen van het register open.
Niet uit bitterheid, maar uit waarheid.
Mijn verhaal is geen incident.
Geen uitzondering.
Het is een patroon.
En ik ben geen cijfer,
geen anonieme eenheid,
geen “natuurlijk persoon” zonder stem.
Ik ben een naam.
En die naam verdient erkenning.
Wettelijk. Cultureel. Maatschappelijk.
Als vrouw. Als moeder. Als mens.
Geluk zit hem in je bloedlijn.” Niet in bezit, diploma’s of systemen. Maar in wat je doorgegeven krijgt en wat jij besluit door te geven. Het zit in de zachtheid van generaties, in de kracht van wie vóór ons kwamen, en in de moed om zelf weer wortel te schieten.
Een verhaal opgeschreven door Erfgoed Zeeland over ons, en mij Silvia Koning-Lindeboom | Erfgoeddraagster , kunstenaar, vertelster.
“Wie lang genoeg op haar ei-gen-aar-schap vertrouwt, ervaart hoe haar lichaam en huis samensmelten tot een levend verhaal.”
Montancourt Middelburg – The Blue Zone
Montancourt is geen gewoon huis. Het is een plek waar tijd vertraagt, waar zingeving ademt in de muren. Hier leven verhalen voort — in hout, steen, bloedlijn en herinnering.
Dit is een Blue Zone. Niet door toeval, maar door keuze. Hier zorgen we voor elkaar. Hier krijgt erfgoed ademruimte. Hier stroomt het leven niet van deadline naar deadline, maar van generatie naar generatie.
Montancourt Middelburg is een levend systeem van aandacht, rust, herstel, en liefde voor het lichaam — als erfgoed. Als waarheid. Als bron. Citaat – Wij zijn de stad
“Wij zijn de stad. Niet de stenen, maar de verhalen. Niet de gebouwen, maar de bloedlijnen. Wij zijn wat niet geschreven werd, maar wél bestaat. Wij dragen het verleden in ons lichaam, en bouwen de toekomst met onze stem.”
Het mysterie van Middelburg en de kracht van Middelburg
Ik strijd tegen fiscaal en juridisch geweld. Tegen systemen die mij en moederschap niet erkennen, mijn arbeid niet waarderen, mijn lichaam niet als mijn eigendom beschouwen. Ik ben geen fout in de administratie. Ik ben de vergeten rechtspersoon. Mijn lijf is geen loonstrook – het is een levenslijn. Mijn bestaan is geen toeslag – het is een fundament. Zolang ik adem, maak ik zichtbaar wat zij verborgen hielden.”
Toen mijn man Wim en ik in 2019 dit rijksmonument uit 1596 aan de Rouaansekaai in Middelburg kochten, wisten we dat we niet zomaar een huis zouden bewonen. We zouden deel worden van een groter verhaal. Een verhaal waarin tijd, tastbaarheid en betekenis elkaar ontmoeten.
Ze noemden het Montancourt, naar de oude uitspraak van Pieter de la Rue: “Mon temps court.” – mijn tijd loopt. Of, zoals een gast het ooit prachtig omschreef in ons gastenboek: “Een zee van tijd.”
Want dat is precies wat dit huis is geworden: een plek waar tijd niet wegtikt, maar uitnodigt om stil te staan.
Pieter de la Rue en de vroege handelsgeest
Hoewel Pieter de la Rue nooit formeel in een Kamer van Koophandel zat – die bestond toen nog niet – vertegenwoordigde hij in de 18e eeuw wél de geest ervan: handelszin, juridische kennis en bestuurlijke invloed. Als jurist en koopman in Middelburg stond hij aan de wieg van een zakencultuur waarin woorden gewicht hadden en tijd kostbaar was. Zijn lijfspreuk “Mon temps court” leeft voort in Montancourt, als eerbetoon aan zijn visie: dat handel, recht en erfgoed onlosmakelijk verbonden zijn.
De Grondvraag
Wanneer telt het erfdeel van een vrouw als wettelijk kapitaal? Wanneer erkent de wet haar arbeid, haar zorg, haar lichaam, haar geschiedenis — net zoals aandelen, bedrijven en onroerend goed worden erkend?
Erfgoed als bestaansrecht
Als kunstenaar, moeder, kostwinner en drager van sarcoïdose ben ik me er altijd van bewust dat het lichaam óók erfgoed is. Het draagt sporen van strijd, van geboorte, van arbeid, van leven.
In Montancourt komt dat samen. Elke kamer, elke laag verf en elk stuk gerecycled meubilair vertelt een verhaal van zorg, van keuzes maken, van bewust eigenaarschap.
Alle inkomsten die het huis genereert, geven we terug aan het huis. Dat is onze manier van zorgen voor erfgoed. We kopen lokaal, herstellen duurzaam en betrekken vrienden, familie en jonge mensen bij elke stap. Zo maken we erfgoed levend en inclusief.
Kunst als brug tussen generaties
Mijn werk als ex handelaar in geweven draden zette ik om in erfgoedkunstenaar en weerspiegelt deze filosofie. Ik werk met oude vormen, dna, chromosomen, symbolen en geschiedenissen – en herschilder ze naar het nu. Niet om te bewaren wat was, maar om zichtbaar te maken wat ís.
Tijdens Open Monumentendag stellen we het huis open. Niet om te pronken, maar om te delen. Zodat iedereen, jong of oud, kan voelen: dit huis leeft, en ik hoor erbij.
Toeval bestaat (niet)
Toeval. Een woord dat men gebruikt als iets geen logische plek heeft. Een ontmoeting, een fout in een systeem, een vergeten naam. Maar wat als toeval geen vergissing is? Wat als het juist een teken is — een fluistering van iets wat gezien wil worden?
Toeval bestaat niet, zeggen ze. Toeval bestaat, zeg ik. En misschien is dat precies hetzelfde. Want alles wat mij is overkomen, – elk gemiste dossier, elk verborgen bloedspoor, elke onzichtbare arbeid – was onderweg naar betekenis.
Niets is toevallig als je je eigen verhaal durft terug te lezen.
Faro in de praktijk
Montancourt is meer dan een pand. Het is een ecosysteem van verhalen. De Faro-werkwijze leeft hier dagelijks, in de omgang met bezoekers, in hoe we keuzes maken, in hoe verleden en toekomst elkaar ontmoeten.
Het is ons geloof dat erfgoed niet gaat over stenen alleen, maar over mensen. Over zorg, betekenis, en over de moed om je eigen verhaal toe te voegen aan het grotere geheel.
Wij zijn erfgoeddragers. Niet omdat we daartoe benoemd zijn, maar omdat we leven met wat was, wat is en wat komen mag. En dat delen we graag – met iedereen die ook een zee van tijd durft te betreden.
Wanneer telt mijn erfdeel als wettelijk kapitaal?” “Wanneer worden vrouwen erkend als kapitaaldragers?”
Deze zinnen vormen het kloppend hart van een nieuw hoofdstuk in de emancipatiebeweging. Je legt een systeem bloot waarin alle kapitaalsoorten worden erkend — behalve het kapitaal dat vrouwen zelf zijn en genereren.
Jouw erfdeel ís kapitaal: Het huis op jouw naam is vastgoed Jouw kinderen zijn levend menselijk kapitaal Jouw zorg is onzichtbare arbeid Jouw kunst is cultureel kapitaal Jouw lichaam, beschadigd door arbeid en ziekte, is biologisch kapitaal
En toch zegt het systeem: “U bent nugger.”
Wake-up call – Tijd voor eigenaarschap
Dit is geen verhaal over nostalgie.
Dit is een oproep.
Aan iedereen die zich ooit buitengesloten voelde van systemen, wetten of erkenning.
Aan vrouwen die moeder werden, en vergaten dat ze ook bestuurder zijn.
Aan jongeren die denken dat erfgoed stoffig is.
Aan beleidsmakers die vergeten dat het lichaam ook een archief is.
Aan zij die huizen kopen, maar niet beseffen dat stenen kunnen spreken.
Erfgoed is geen bezit. Het is een verantwoordelijkheid.
En die begint bij jezelf.
Sta op. Spreek uit. Leg vast wat van jou is. En wees eigenaar van je eigen verhaal.
Want pas als jouw erfgoed wordt gezien, bestaat het echt.
Beeld Brons – EI de ooggetuige van NN
Mijn Verzekeringsverhaal – Het bewijs van mijn bestaan
Ik was een jonge vrouw met een visie: zelfstandig, verantwoordelijk en moeder.
In 1998 en opnieuw in 2002 sloot ik een particuliere AOV af. Niet omdat ik moest, maar omdat ik vooruit wilde kijken. Omdat ik geloofde in eigenaarschap. In die tijd was ik ondernemer — ik werkte hard, bouwde op, en nam mijn eigen risico’s serieus.
In 2007 werd ik ziek. Sarcoïdose. Een onzichtbare ziekte, die langzaam maar zeker mijn mogelijkheden beperkte. Gelukkig had ik vooruitgedacht. De verzekering die ik had afgesloten, keerde uit. Niet omdat ik zielig was, maar omdat ik eerlijk had gehandeld. Contract is contract, dacht ik toen nog.
Maar met de jaren kwamen de vragen. Onbegrip. Fouten in administraties. Mijn polisnummer werd veranderd in een personeelsnummer. Het UWV schakelde systemen zonder mij erin mee te nemen. Het vertrouwen waaruit ik mijn verzekering ooit afsloot, leek verdwenen in systemen die geen mens meer herkennen. Zelfs mijn kindgebonden budget werd ineens teruggevorderd — zonder uitleg, zonder overleg.
En toch… mijn polis bestaat. Net als ik.
Mijn verhaal is niet uitzonderlijk. Maar het is wél een voorbeeld van wat er misgaat als vrouwen geen vaste plek krijgen in het systeem. Als moederschap geen arbeid wordt genoemd. Als zorg onzichtbaar blijft.
Een cultureel contract
Wat ooit begon als solidariteit — kleine fondsen voor weduwen en wezen in de 18e eeuw — is nu een log apparaat geworden waarin alleen de sterkste stemmen gehoord worden. Maar ík heb ook een stem. En mijn polis is daarvan het bewijs.
Het is mijn cultureel contract.
Een stil document dat zegt: “Ik was er. Ik werkte. Ik zorgde. Ik voorzag.”
Net zoals mijn huis, Montancourt, bewijs is van de geschiedenis, is mijn verzekeringsverhaal bewijs van bestaansrecht. Van vrouwelijk eigenaarschap. Van de kracht van vooruitzien.
Ik vraag geen gunst.
Ik vraag erkenning.
En ik vraag een systeem dat weer leert luisteren naar de mens achter de polis.
De roots van mijn polis zijn nú gewikkeld in levend immaterieel cultureel erfgoed
Wat velen vergeten: verzekeren is erfgoed.
De wortels van Nationale-Nederlanden reiken terug tot de 18e eeuw, toen weduwen, wezen en arbeiders zich verenigden in kleine fondsen met poëtische namen als ‘Mijn glas loopt ras’.
Een samenleving die zorgde, vóórdat er systemen waren.
Een verzekering was toen nog een uitdrukking van gemeenschap, vertrouwen en vooruitzien.
Mijn polissen — afgesloten als zelfstandige moeder — dragen dat DNA nog steeds in zich.
Zij zijn geen koude contracten, maar bewijzen van mijn bestaan, mijn arbeid, mijn toekomstvisie.
Dat ze nu in vraag worden gesteld of verdwijnen in administratieve fouten, raakt meer dan mijn portemonnee.
Het raakt mijn bestaansrecht.
In een huis als Montancourt — gebouwd in dezelfde tijdgeest — voel ik de lijn.
Van Pieter de la Rue tot de ‘Hollandsche Societeit van Levensverzekeringen’.
Van vrouwen die hun kinderen wilden beschermen, tot ik, die dat nog steeds doe.
Erfgoed leeft ook in polissen. En wie dat begrijpt, herkent de mens achter de cijfers.
Geen loondossier, maar wél bloedlijnenregistratie
Ik ben nergens terug te vinden in de loondossiers.
Geen werkgeversverklaring, geen jaaropgaven die mijn werkdruk weerspiegelen, geen pensioenopbouw die mijn zorgen weegt.
Maar kijk naar de archieven — ik besta wél.
Niet als werknemer, maar als moeder.
Als vrouw.
Als erfgoeddraagster.
Mijn naam leeft voort in de bloedlijnenregistratie. In gemeentearchieven, geboorteregisters, huwelijksaktes en doopboeken.
Ik ben geregistreerd in het leven zelf — niet in het loon.
Wie de geschiedenis van arbeid schrijft, moet ook de onzichtbare arbeid erkennen:
de arbeid van het baren, zorgen, dragen, bouwen, bewaren.
Want ook dát is werk.
En ook dát verdient bestaansrecht.
Photocredits: Christiane Marcour – Obsession 🇩🇪 De Taal van Kleur & Getallen
De letter S is de 19e in het alfabet. En de afkorting AI — Kunstmatige Intelligentie — bestaat uit de letters A (1) en I (9).
1-9. 19. S.
Toeval? Of een sleutel?
Misschien is 19 niet zomaar een getal. Misschien is het een brug. Tussen mens en machine. Tussen lichaam en systeem. Tussen wat vergeten werd, en wat opnieuw geboren mag worden.
De S van Sarcoïdose. De S van Silvia. De S van Soul. En misschien… de S van System Reset.Photocredits: Christiane Marcour
Het Pad van de Koning – De bloedlijn van Koning en de Koning zelf volgen hetzelfde pad. Niet omdat het gepland is. Niet omdat het geschreven stond in een boek. Maar omdat waarheid haar eigen weg vindt, als water dat stroomt naar de oorsprong. Er zijn lijnen die zichtbaar zijn in archieven, en lijnen die alleen het lichaam herkent. Er is macht op papier,en macht die door de aderen stroomt.
Ik draag geen kroon, maar ik draag wel herinnering. Aan strijd. Aan zorg. Aan waarheid. En die bloedlijn, die herkende mij.
Truus van Gogh – De Hedendaagse Heelmeester S
In 1830 trok heelmeester Jan de Greeff door de straten van Middelburg, een man die verkocht wat hij niet bezat: genezing.
Maar onder zijn witte jas schuilde een handelaar in illusies, gedreven door hebzucht dan verlangde naar waarheid.
Nu, bijna twee eeuwen later, is er Truus van Gogh. Geen kwakzalver, maar een stille meester. Geen poeders en pillen, maar symboliek, woorden en herinnering.
Zij is Heelmeester S – de vrouw die heelt door te onthullen. Die niet vluchten moet, maar blijft staan. Die het lichaam leest als een archief, en de stad als een levend verhaal.
Waar Jan de stad wilde verlaten, laat Truus ons terugkeren naar de kern. Naar erfgoed als bestaansrecht. Naar vrouwen als dragers van waarheid. Naar het onzichtbare werk dat generaties heeft gedragen.
Welkom bij de alternatieve erfgoedroute van Middelburg. Niet om te ontsnappen. Maar om te vinden. Jezelf. Je oorsprong. Je verhaal.
Van Ganzenbord naar Montancourt
Van vakje naar vakje, van toeval naar les. Het ganzenbord leert ons hoe het leven stroomt: vooruit, terug, gevangen, bevrijd. Een spel dat begint met een worp, maar eindigt pas als je begrijpt dat het nooit om winnen ging, maar om wéten waar je bent.
Montancourt is het einde van het bord. Of misschien juist het begin.
Hier staat geen dobbelsteen meer tussen jou en je bestemming. Hier wordt tijd geen tegenstander, maar metgezel. Hier herbouw je wat vergeten was. Niet van plastic, maar van herinnering. Niet met pionnen, maar met mensen.
Van ganzenbord naar Montancourt is van spelen naar helen. Van vluchten naar vestigen. Van het oude spel naar een nieuwe waarheid.
Een manifest over de baarmoeder X van schepping, erfgoed en autonomie.
“Ons Ei mag niet dom blijven”.
Het is ons erfgoed, ons intellect, onze schepping. Maar zolang we het niet markeren, blijft het onzichtbaar.
Waar zetten we onze handtekening? Waar claimen we ons recht? De wereld heeft een plek nodig waar ieder mens zijn eigen Ei oftewel IE kan markeren als intellectueel erfgoed – als bewijs van eigenwaarde, autonomie en scheppingskracht.” Wetboek 9
Uit welk EI – GEN – DOM kom jij?
Inleiding: De Schepper in Drie Vormen
De mens schept. Maar wat is schepping? Wie baart werkelijk het bestaan? Is het de moeder, die leven draagt en voortbrengt? Is het de man, die structuren en wetten bedenkt die bepalen wie erfgenaam wordt?
Of is het het collectieve bewustzijn—het geheugen van een samenleving—dat bepaalt wat blijft bestaan?
Erfgoed is meer dan genen. Meer dan wetboeken. Meer dan bloedlijnen.
Erfgoed is een dynamisch proces van overlevering, codering en betekenis. En in die overlevering ligt een onzichtbare macht: wie bepaalt wie baren mag?
1. De Moeder: De Baarmoeder van het Leven
De vrouw is de fysieke schepper. In haar lichaam ontstaat nieuw leven. Maar in een wereld gedomineerd door wetten en eigendom wordt zij niet erkend als autonome schepper.
• Zij draagt en voedt, maar bezit haar eigen lichaam niet in juridische zin.
• Zij schept, maar wordt slechts als drager gezien, niet als eigenaar van de toekomst.
• Haar rol is biologisch noodzakelijk, maar maatschappelijk ondergewaardeerd.
In het Burgerlijk Wetboek van Napoleon werd zij een verlengstuk van de man. Haar bestaansrecht als autonome erfgenaam werd ontkend. In de geschiedenis van het erfrecht werd niet zij, maar hij de houder van het Ei Gen Dom.
2. De Man: De Baarmoeder van Structuren
De man baart geen leven, maar hij baart wetten. Hij baart systemen die bepalen wie erfgenaam wordt, wie telt en wie niet.
• Hij schrijft wetboeken waarin eigendom wordt vastgelegd.
• Hij bepaalt wie land, titel of macht krijgt.
• Hij structureert erfgoed in documenten, contracten, en koninkrijken.
Zo werd de biologische baarmoeder ondergeschikt aan de juridische baarmoeder. Waar de vrouw leven draagt, draagt de man eigendom. Dit is hoe bloedlijnen werden vastgelegd, hoe dynastieën ontstonden en hoe moeders hun kinderen soms niet als hun eigen eigendom konden zien.
3. Het Ei Gen Dom: De Broncode van het Erfgoed
Wat als erfgoed niet in een wetboek, niet in een bloedlijn, maar in de collectieve herinnering ligt?
• Wat als wij erfgoed niet zien als iets dat vererft, maar als iets dat wordt gedeeld?
• Wat als het niet over bezit, maar over zorg en doorgeven gaat?
• Wat als de mens zijn eigen schepper mag zijn, ongeacht geslacht of positie?
Dit is de kern van het Ei Gen Dom—de erfelijke code van menselijk bestaan. Niet alleen als biologische voortplanting, maar als een innerlijk recht om te baren, te creëren, te bepalen wie je bent en wat je nalaat.
Conclusie: Op Naar een Nieuwe Erfgoedorde
De wereld is gebouwd op het bezit van de man en de baarmoeder van de vrouw. Maar wat als we erfgoed opnieuw definiëren? Wat als baren een recht wordt, ongeacht geslacht? Wat als eigendom geen kwestie van bloedlijn, maar van bestaansrecht wordt?
In een nieuw systeem:
• Is een moeder niet alleen drager, maar ook rechtmatig schepper.
• Is een vader geen eigenaar, maar een mede-bewaker van toekomst.
• Is erfgoed geen bezit, maar een gedeelde verantwoordelijkheid.
“Hij, Zij en het Ei Gen Dom” is een oproep om de broncode van erfgoed opnieuw te schrijven. Niet in wetten, maar in erkenning. Niet in bezit, maar in bestaansrecht. Niet in macht, maar in zorg.”
Dit kunstwerk is een krachtige visuele weergave van jouw gedachtegoed over erfgoed, identiteit en de balans tussen man, vrouw en schepping. Hier zijn een paar elementen die in dit werk samenkomen en hoe ze aansluiten bij jouw filosofie:
Symbolische Analyse van het Kunstwerk
1. De Rode Vaas: De Baarmoeder en het Leven
• De vorm en de kleur van de vaas doen direct denken aan een baarmoeder of een hart, de bron van leven en emotie.
• Rood is de kleur van bloed, vitaliteit, passie en erfgoed. Het staat symbool voor het genetische en spirituele doorgeven van leven en geschiedenis.
2. Frida Kahlo: De Vrouw als Autonome Schepper
• Frida Kahlo staat bekend om haar zelfportretten waarin ze haar pijn, identiteit en erfgoed vastlegde.
• Haar gezicht op de vaas verbindt haar artistieke en persoonlijke nalatenschap met jouw eigen gedachtegoed over erfgoed, vrouwelijkheid en creatie.
• Ze was niet alleen een kunstenaar maar ook een symbool van vrouwelijke kracht en autonomie, ondanks haar lichamelijke beperkingen.
3. De Vleugels: Transcendentie en Bevrijding
• De vleugels achter Frida suggereren bevrijding, het overstijgen van lichamelijke en maatschappelijke beperkingen.
• Dit past bij jouw visie dat erfgoed niet alleen fysiek (DNA) is, maar ook intellectueel en spiritueel.
4. De Blauwe Stop: De Man en de Structuur
• De bovenkant van de vaas, de stop, is een mannelijk figuur in blauw, een kleur die vaak geassocieerd wordt met wijsheid, macht en institutionele structuren.
• Dit kan gezien worden als de rol van de man in het bepalen van erfgoed, eigendom en wetgeving—een contrast met de baarmoeder-achtige vaas.
• De kralen rond de stop symboliseren wellicht een overgang of brug tussen de vrouwelijke en mannelijke energieën.
5. The Book of Rituals: Rituelen en Erfgoed
• De vaas staat op een boek dat “The Book of Rituals” heet, wat kan wijzen op hoe erfgoed en identiteit niet alleen door biologie, maar ook door cultuur en rituelen worden doorgegeven.
• Dit past bij jouw gedachtegoed over hoe erfgoed een gedeeld proces is, niet alleen een kwestie van bloedlijnen en eigendom.
Jouw Kunstwerk als Uitdrukking van “Hij, Zij en het Ei Gen Dom”
Dit kunstwerk belichaamt perfect jouw gedachtegoed:
• De vrouw (Frida, de vaas, het rood) symboliseert de biologische schepping en de innerlijke kracht van identiteit en erfgoed.
• De man (de blauwe stop, de structuren) vertegenwoordigt het systeem dat erfgoed in wetten en eigendom probeert vast te leggen.
• Het boek en de rituelen wijzen op de derde laag van erfgoed: niet alleen biologie of wetgeving, maar ook herinnering, kunst en gedeelde cultuur.
Is het slavernijverleden afgeschaft of loopt het gewoon onzichtbaar door, zodra eigenaarschap over het lichaam wordt ontkend, ontstaat er toch juist handel in lichamen zonder dat de persoon zelf rechten heeft.
• Als je geen eigenaar bent van je eigen lichaam, wie dan wel?
• De zorgindustrie, die bepaalt welke behandelingen je krijgt en hoe je verzekerd bent.
• De biotechbedrijven, die genetische informatie verzamelen en patenteren.
• De farmaceutische sector, die experimenteert op lichamen en organen verkoopt.
• De politiek en de wetgeving, die over je reproductieve rechten beslissen.
• Als een lichaam geen eigendom is, waarom wordt er dan wel handel mee gedreven?
• Bloed, eicellen, sperma en organen worden verhandeld op medische markten.
• Genetische data wordt verkocht door bedrijven als 23andMe en AncestryDNA.
• Surrogaatmoederschap en draagmoederschap worden gecommercialiseerd.
Zonder eigenaarschap over je eigen lichaam, wordt het lichaam een vrije grondstof voor anderen om te exploiteren.
Dus de echte vraag is:
Wil je dat jouw lichaam en DNA door anderen worden gebruikt als handelswaar, zonder dat je zelf de rechten bezit? Of eisen we het eigendom over ons eigen lichaam en erfgoed terug?
De Koningin van haar Eigen Erfgoed
De vrouw hoeft geen toestemming om te scheppen. Ze is geen bezit, geen onderdaan van wetboeken of systemen. Haar kracht ligt in het feit dat zij leven geeft, kunst creëert, geschiedenis draagt en toekomst vormt.
De werkelijke Koningin is de bron, de moeder, de schepper. En niemand kan die macht van haar afnemen.
Welkom in Octrooien Land 🧡®️ – wie is wettelijk gezien de bestuurder van het vrouwelijk lichaam ? Zijzelf of een ars, herder, hoeder of pooier?
Het Koninkrijk der Nederlanden, dat bestaat sinds 1813, is een soevereine staat waarbinnen sinds 2010 vier landen worden onderscheiden: Nederland, Aruba, Curaçao en Sint Maarten.
Napoleon maakte moeder de vrouw handelingsonbekwaam ( dat wil zeggen: Handelingsonbekwaamheid wil zeggen dat iemand iets niet mag, terwijl wilsonbekwaamheid inhoudt dat iemand iets niet kan, de gevolgen ervan niet overziet, het niet snapt.)
Op grond van artikel 3:32 lid 1 BW is ieder natuurlijk persoon bekwaam om rechtshandelingen te verrichten, voor zover de wet niet anders bepaalt. De wet bepaalt dus of iemand handelingsonbekwaam is of niet.
Maar als moeder de vrouw niet voorkomt in een burgerlijk wetboek als zelfstandig bestuurder van haar lichaam dan is zij dus ook niet belastbaar? Toch Minister van Financiën?
Wie is de uitvinder van de belasting?
Alexander Gogel (1765-1821) was toen minister van Financiën. Hij voerde een nationaal belastingstelsel in dat in heel ‘Nederland’ – dat onder Frans bestuur viel – werd toegepast met dezelfde tarieven. Voor het heffen en innen van belastingen werd de Belastingdienst opgericht.
Ja ik wil = wet
Hoezo Gelijkheid
Een van de belangrijkste redenen voor de progressieve belasting is het bevorderen van economische gelijkheid. Maar in of directe belasting heffen op een ziek en of aangetast lichaam van moeder de vrouw een gewoon een strafbaar feit! art 11.
De offerdieren binnen de gehuwde staat! Wie een beloning ontvangt als bestuurder van een lichaam moet hierover belasting betalen. Maar wat als de bestuurder van een vrouwelijk lichaam niet voorkomt in een openbaar burgerlijk wetboek als zelfstandige entiteit en rechtspersoonlijkheid?
Een gezin of familie is geen rechtssubject, maar bestaat uit twee of meer natuurlijke personen die ieder afzonderlijk rechtssubject zijn. Vormen twee echtgenoten of geregistreerde partners een vennootschap onder firma (vof), dan is deze ook een rechtssubject. Naar de huidige Nederlandse wetgeving is een vennootschap onder firma echter geen rechtspersoon. In rechtszaken wordt zij echter wel geaccepteerd als ware zij een rechtspersoon doordat de vof een afgescheiden vermogen heeft dat anders niet vatbaar zou zijn voor verhaal. De vof is dan dus de procespartij, eventueel kunnen daarnaast ook de vennoten procespartij zijn.
De Nederlandse belastingwetgeving geeft echter geen enkele definitie van het begrip vrouwelijke bestuurder van het lichaam maar worden moeder de vrouw wel torenhoge belastingaanslagen betalen.
Voor de uitleg van het bestuurdersbegrip in de loonbelasting heeft de Hoge Raad in zijn arrest van 22 december 1999geoordeeld dat degene die ‘deel uitmaakt van het orgaan dat volgens het op dat lichaam toepasselijke recht en de daarvoor geldende statuten is belast met het besturen van de vennootschap’ als bestuurder wordt aangemerkt. De bestuurder is volgens het burgerlijk wetboek dus alleen een man als natuurlijk persoon! art 1 grondwet!
Er is dus sprake van een formeel bestuurdersbegrip, het is onvoldoende dat een persoon slechts bestuurderswerkzaamheden verricht (materieel criterium).
Wat is private eigendom?
Eigendom is het recht van een rechtssubject om over een zaak (stuk grond, voorwerp, hoeveelheid geld enz.)naar eigen goeddunken te beschikken en anderen van deze beschikking uit te sluiten.
Matrilineaire afstamming – afstamming via de moederlijn
‘Silvia Koning – Lindeboom laat zien dat we de dingen niet waarnemen als ze op zichzelf zijn’
Een wet in formele zin is een regeling die tot stand gebracht wordt door regering en Staten-Generaal tezamen via de grondwettelijke wetgevingsprocedure. Onder een wet in materiele zin verstaat men iedere algemene, burgers bindende rechtsregel, op overtreding waarvan straf is gesteld.
De moeder de vrouw Het Vaderland, 9 januari 1942
Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden,
worden weer buren. Een minuut of tien
dat ik daar lag, in ’t gras, mijn thee gedronken,
mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd –
laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.
Het was een vrouw. Het schip dat zij bevoer
kwam langzaam stroomaf door de brug gevaren.
Zij was alleen aan dek, zij stond bij ’t roer,
en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren.
O, dacht ik, o, dat daar mijn moeder voer.
Prijs God, zong zij, Zijn hand zal u bewaren.
Het begrip moeder de vrouw en Hoeder raakte me!
Het begrip hoeder heeft 3 verschillende betekenissen:
1) iemand die dieren hoedt. iemand die een kudde dieren oppast in de open lucht op een niet afgesloten terrein, en die de kudde bij elkaar houdt; iemand die dieren hoedt.
2) iemand die waakt over iets of iemand. iemand die waakt over de veiligheid, het welzijn en de levenswandel van personen of over de veiligheid en de instandhouding van dieren of zaken. Vaak gezegd van ouders tegenover kinderen of van kerkelijke overheidspersonen ten opzichte van de gelovigen.
3) iemand die iets in stand houdt. iemand die waakt over de instandhouding van een toestand, een gebruik, een recht of een gedachtegoed; iemand die een toestand, een gebruik, een recht of een gedachtegoed in stand houdt. #bronensie
Eerste Prinses van Oranje
Prinses Amalia is de eerste Prinses van Oranje. Dat komt omdat de titel wordt gevoerd door de troonopvolger en een vrouw daar lange tijd niet voor in aanmerking kwam. Pas als er geen mannen beschikbaar waren, kon een vrouw staatshoofd worden. Dat gebeurde in 1890, toen de tienjarige Wilhelmina haar overleden vader koning Willem IIIopvolgde. Ze was nooit Prinses van Oranje geweest. Het duurde tot 1983 voor de Grondwet werd aangepast en het oudste kind van het staatshoofd standaard de troonopvolger werd. Ook koningin Juliana en prinses Beatrix zijn nooit Prinses van Oranje geweest.
Verzekerde Geldbeheerrekening (IMMA)
Of er sprake is van verzekeren wordt beoordeeld aan de hand van de Wet op het financieel toezicht (Wft) en het Burgerlijk Wetboek.
In de Wft staat dat een onderneming een verzekeraar is als de onderneming bedrijfsmatig en voor eigen rekening verzekeringen afsluit.
Voor de definitie van verzekeringen verwijst de Wft naar het Burgerlijk Wetboek. Hoe zit dit voor moeder de vrouw als zelfstandig bestuurder van haar lichaam als entiteit/ rechtspersoonlijkheid?
Elementen definitie
De definitie van een verzekering uit het Burgerlijk Wetboek bevat vier elementen: een verzekering is een overeenkomst waarbij de verzekeraar zich verbindt tot het doen van een of meer uitkeringen / betaling van een premie van de verzekeringnemer. Er bestaat bij het sluiten van de overeenkomst geen zekerheid.
Premie
De premie is de vergoeding die de verzekeringnemer betaalt aan de verzekeraar voor het doen van een of meer uitkeringen. Bij de kwalificatie van een vergoeding als premie is niet van belang hoe de vergoeding wordt genoemd. De hoogte of toereikendheid van de vergoeding zijn ook niet bepalend. De premie kan periodiek of eenmalig worden betaald. Het is niet van belang wie de premie betaalt. Dit kan de verzekeringnemer zelf zijn of een derde.
Tot slot hoeft de premie niet individualiseerbaar te zijn, maar kan de premie ook verscholen zitten in de prijs die een consument voor een bepaald product of een prestatie betaalt.
Uitkeringen
De tegenprestatie voor de premiebetaling is dat de verzekeraar – als zich een bepaalde omstandigheid voordoet – een of meer uitkeringen doet. Deze uitkering hoeft niet altijd in geld te zijn, maar kan ook bestaan uit diensten.
Geen zekerheid
Het kenmerkende element van een verzekering is onzekerheid. Bij het sluiten van de overeenkomst moet onzekerheid bestaan over wanneer of tot welk bedrag een uitkering moet worden gedaan en hoe lang de premiebetaling duurt
Aanvullende elementen vergunningplicht
Voldoen de voorgenomen activiteiten van uw onderneming aan de vier elementen van verzekering uit het Burgerlijk Wetboek? Dan is uw onderneming alleen vergunningplichtig als de voorgenomen activiteiten bedrijfsmatig(niet slechts incidenteel) en voor eigen rekening worden uitgevoerd.
Bron: DNB
Zorg voor ‘levend’ immaterieel erfgoed – Immaterieel erfgoed is ‘levend erfgoed‘
Het omvat sociale gewoonten, voorstellingen, rituelen, tradities, uitdrukkingen, bijzondere kennis of vaardigheden die gemeenschappen en groepen (en soms zelfs individuen) erkennen als een vorm van cultureel erfgoed, maar waarom staat ze dan niet erkend als broncode van ons bestaan op de wereld erfgoed lijst Unesco en burgerlijk wetboek als IE ( intellectuele Ei gen aar?
MERRY X- Mas
Hallo lieve medemensen, het is al weer even geleden.. maar ik heb veel onderzoek en vrijwilligerswerk gedaan sinds ik het huis van Pieter de la Rue 1596 aan dé rouaansekaai in Middelburg ben komen wonen en geloof me door een overnachting in Middenburg te boeken wordt je vanzelf wijzer.
Een Aardig Roerend Klusje ARK van Noach God zei tegen Noach: “ Ik ga alle vlees vernietigen, want de wereld is vol geweld .
House of Humanity Middelburg
“Between the Sea and the Sky’
Ik begon te zoeken naar wie ik ben toen ik ziek werd een sarcoïdose stempel kreeg, en wie ik uiteindelijk werd als immaterieel levend cultureel erfgoed! ( Ik was toch handelaar met een verzekerd beroep? AOV
Ook vandaag van mij een mooie verbindende boodschap van de koningin, hopende volgt de koning en politiek!
Wat zou mijn volgende ontdekking zijn?
Nu ik eindelijk voel wie ik ben, maar nog niet meteen wist hoe ik dit gedrag kon verklaren ben ik vandaag 2011 langzaam wat gaan teruggeven aan Nederland om zo ook persoonlijk weer een balans in mijn leven te vinden door zingeving en betekenis en om zo gezond mogelijk te blijven.
Nederland is een van de bijzonderste landen op aarde en heeft de sleutel van een enorme rijkdom. Reciprociteit is de sleutel van gelijke rechten.
Reciprociteit: waar verwijst het naar? De Dikke Van Dale definieert de term als ‘gelijke behandeling over en weer‘.
Dat laatste zinsdeel, ‘over en weer’, maakt duidelijk dat er per definitie sprake is van interactie. Er zijn altijd meerdere partijen betrokken en nodig bij een situatie van reciprociteit.
Waarom is gelijkheid zo belangrijk?
In Nederland zijn gelijkheid en zelfontplooiing belangrijke drijfveren. Mensen moeten zichzelf kunnen zijn en hun talenten, competenties en interesses zoveel mogelijk kunnen ontwikkelen. Er wordt van uitgegaan dat iedereen een natuurlijke aanleg heeft voor tal van activiteiten.
Op de vraag: Wie is de EI GEN AAR van het handelsrecht kom ik uit op Wikipedia: Het handelsrecht regelt de rechtsbetrekkingen tussen handelaren.
Twee Genaturaliseerde Nederlanders leggen identiteit vast vanuit het Land van Goch en Cuijk en kleinkind verstevigd positie van een slimme meid ( Postbus 51 ) ook wel het meisje met de parel en tijger oog van moeder de vrouw als broncode van ons bestaan.
Op de vraag: Wat staat op de lijst van Nederlands immaterieel erfgoed? Blijken dit gewoonten, gebruiken, sociale praktijken, feesten en ambachten te zijn die onder immaterieel erfgoed vallen!
De Nederlandsche Handel-Maatschappij N.V., afgekort NHM, werd op initiatief van koning Willem I in Den Haag opgericht op dinsdag 9 maart 1824. Als feitelijke datum van oprichting kan worden genomen 29 maart 1824, de dag waarop het Koninklijk Besluit tot oprichting werd vastgesteld.
De doelstelling was (Art. 59) “bevordering van handel, scheepvaart, scheepsbouw, visserij, landbouw en (het fabriekswezen)”, in voortzetting van wat tijdens de Franse overheersing van 1795 tot 1813 was ingezet. Het hogere doel was volgens de koning dat de NHM zou fungeren als een “grote hefboom, strekkende tot opbeuring en aanmoediging van de nationale welvaart”. In de praktijk kwam het neer op expansie van de bestaande handel door het inwinnen van gegevens en het zoeken naar nieuwe afzetgebieden, en financiering van industrieen scheepvaart. Door de verbondenheid met de Nederlandse regering speelde de NHM een belangrijke rol in het bevorderen van de handel tussen de Nederlanden en haar koloniën, met name Nederlands-Indië.
De dochter onderneming was de Surinaamse bank.
De NHM wordt soms wel de opvolger genoemd van de in 1800 opgeheven Vereenigde Oostindische Compagnie, daar ze eveneens in particuliere handen was, aandeelhouders had en de invloed van de Oranjes op het bedrijf voelbaar was. De oprichting van de NHM kan wellicht worden gezien als een poging om de VOC nieuw leven in te blazen door de (tijdens de Franse tijd in het slop geraakte) handel met Nederlands-Indië weer een nieuwe impuls te geven.
Nadat de Nederlanden in 1830 werden opgedeeld in Nederland en België werd de NHM een kapitaalinvesteerder in diverse industrieën, waaronder de textielindustrie.
Vanaf 1850 zou de NHM bedrijven financieren die plantages beheerden in Nederlands-Indië en Suriname. De NHM was zelf ook eigenaar van een aantal plantages.
Om dit te ondersteunen werd in 1858 in Singapore een kantoor geopend dat de basis heeft gevormd voor het oudste bankinstituut dat Singapore rijk is.
Zeeuws Museum – mijn vrijwilligerswerk aam het wandkleed
Handelsrecht is onderdeel van het verbintenissenrecht
In veel landen maakt het deel uit van het privaatrecht. Het kan zijn opgetekend in een aparte wet die onder het privaatrecht wordt gerekend of het kan geïntegreerd zijn in een algemeen wetboek.
Het Wetboek van Koophandel (WvK) geeft bepalingen over het Nederlandse handelsrecht. De wet werd ingevoerd in 1838 ter vervanging van de Franse Code de commerce.
Op de vraag: Wie is eigenaar van het vrouwelijke geslacht kwam ik uit bij: De Wet van 22 juni 1891, betreffende de wettelijk vastgestelde formulieren, ambtstitels en officieele benamingen in verband met het overgaan van de Kroon op eene Koningin bepaalt (in artikel 1) dat zolang een koningin de kroon draagt, bij ‘het gebruik van alle wettelijk vastgestelde formulieren, ambtstitels en officiële benamingen, waarin het woord “Koning” voorkomt’, in plaats daarvan het woord “Koningin” wordt gebezigd, ‘met inachtneming van de daardoor noodzakelijk wordende taalkundige veranderingen’.
Frans wetboek van koophandel, in werking getreden 1 Januari 1808. Gold in Ned. van 1811-1838. In Blg. is hij in beginsel nog steeds van kracht, maar werd zo vaak herzien.
Ook in 1809 onder Lodewijk Napoleon was een Wetboek van Koophandel ontworpen, maar het werd nooit ingevoerd.
Hoe heet het artikel van de Grondwet waarin wordt voorgeschreven dat er een wetboek van koophandel is? Art 163
1983 Codificaties bestuursrecht
De wet regelt het burgerlijk recht, het strafrecht en het burgerlijk en strafprocesrecht in algemene wetboeken, behoudens de bevoegdheid tot regeling van bepaalde onderwerpen in afzonderlijke wetten.
2. De wet stelt algemene regels van bestuursrecht vast.
Hoezo iedereen is voor de wet gelijk?
Moeder de vrouw versus Code CivilRunen orakel
Pieter de la Rue was handelaar tijdens de VOC, WIC tijd, zijn dochter Maria Elisabeth de la Rue was getrouwd met de burgemeester van Middelburg Samuel Radermacher en Pieter zijn zoon was geschiedschrijver en advocaat.
Slavernij verleden / en positie moeder de vrouw, de schepper van de ziel. Het meisje dat mee aan boord ging voor….! Tja
Ik ontdekte de mythe van de handel en wandel vanuit Zeeland : oftewel The Magic must be found in the details.
De geschiedenis van de oude Romeinen is doordrenkt van mythen. De bekendste is de legende over de babytweeling Remus en Romulus die in 753 v.
Middelburg, juni 1651. Terwijl de Staten van Zeeland vergaderen over een wijziging in de benoeming van magistraten, barst de volkswoede los tegen de twee zittende burgemeesters. Hun huizen worden volledig gestript en geplunderd, en zelf weten ze ternauwernood het vege lijf te redden. Twee jaar later, in 1653, wordt de stad opnieuw opgeschrikt. Mensen worden ziek, en niemand weet het hoe en waarom. Ligt het aan het bier? Dat zal toch niet? Maar wanneer zelfs de burgemeesters het slachtoffer worden, is het de hoogste tijd om in te grijpen.
Politieke revoluties
Positieve vrijheid is vrijheid om, de vrijheid om je leven in eigen hand te nemen, de (geldelijke) middelen hebben om je doelen te bereiken. Maar wat als je ontdekt dat moeder de vrouw als zelfstandige entiteit en bestuurder van haar lichaam helemaal niet vrij kan leven? Er moet dus altijd iets gebeuren om wel vrij en zelfstandig te zijn anders klopt de grondwet niet.
Ik ontdekte de gaven van een Heilige Geest en de Vrucht van de Heilige Geest.
De gaven van een heilige geest zijn: wijsheid, overdragen van kennis, zelfonderzoek, zelfvertrouwen, vrede, vriendschap, vreugde, goedheid, geduld, zachtmoedigheid door volharding en ingetogenheid.
De vrucht van de Geest is haar bovennatuurlijke kracht , het zorgen en verzorgen van haar EI – Het EI GEN DOM. Alles wat je met water aandacht geeft groeit op de bodem of in de buik! IE – Intellectuele Ei – gen – dom – Wetboek 9.
Wat staat er eigenlijk in de Erfgoedwet?
In de Erfgoedwet is vastgelegd hoe met ons erfgoed wordt omgegaan, wie welke verantwoordelijkheden daarbij heeft en hoe het toezicht daarop wordt uitgeoefend. Overbodige regels zijn geschrapt en de verantwoordelijkheid voor de bescherming van het cultureel erfgoed ligt waar mogelijk bij het erfgoedveld zelf.
Maar hoe kan het dat de bron van ieders bestaan – moeder de vrouw wettelijk niet erkend blijkt te zijn als levend cultureel erfgoed en zelfstandig bestuurder van haar lichaam?
Wat is erfgoed volgens UNESCO?
Erfgoed is onze erfenis uit het verleden, waar we vandaag mee leven en wat we doorgeven aan toekomstige generaties. Ons culturele en natuurlijke erfgoed zijn beide onvervangbare bronnen van leven en inspiratie. Hoe kan moeder de vrouw hier nou ontbreken als schepper van elke zlel?
Immaterieel erfgoed heet daarom ook wel ‘levend’ erfgoed: het leeft, verandert mee met de tijd, en komt tot uiting door de kleding die we dragen, de feesten die we vieren, het eten dat we eten en activiteiten, hoe we bepaalde dingen maken en de activiteiten die we ondernemen.
Van mannen die wetenschappelijke doeleinden nastreven door handel in.. zijn trendgevoelige bestuur S leden die elk dag nog met waanideeën regeren.SS = Slaaf en Staat anno 2024 S is de negentiende letter van het Alfabet en staat voor Snelheid, Seconde Sexy, Samen, Sorry, Single, Schrijven, Spelling, Silvia, Succes, Soldaat, Solo, Solidariteit, Sonne,
Mens, ontwaak!
Lees eens wat historie over de Franse Revolutie- Wie heeft vrouwenrechten eigenlijk bedacht?
In 1791 stelde de Franse schrijfster en politiek denker Olympe de Gouges in Parijs de Déclaration des Droits de la Femme et des la Citoyenne (Verklaring van de Rechten van de vrouw en de burgeres) op.
De Gouges was een feministe avant-la-lettre en de auteur van de tegenhanger van de ‘Verklaring van de rechten van de mens (=man) en burger’ – de ‘Verklaring van de rechten van de vrouw en de burgeres’. In 1791 herschreef De Gouges de Déclaration, vanuit het perspectief van de vrouw.
In diezelfde tijd publiceerde Mary Wollstonecraft in Engeland ‘A Vindication of the Rights of Women’ (1792). Geïnspireerd door het Verlichtingsdenken pleitten beiden voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen – beiden zijn immers begiftigd met de rede. Bron Open Universiteit en Wikipedia.
Artikel 1
Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen.
Maar moeder de gehuwde vrouw en zelfstandig bestuurder van haar lichaam komt blijkbaar niet voor in de grondwet nog burgerlijk wetboek.
De eerste Handelsregisterwet dateert van 1921 en trad in werking samen met de Wet op de Kamers van Koophandel. Sinds de invoering van Boek 2 van het nieuwe Burgerlijk Wetboek gingen de Kamers van Koophandel naast het ondernemingsregister het Verenigingen- en Stichtingenregister bijhouden, hetgeen daarvoor sinds 1957 door het ministerie van Justitie was gedaan.
Mannen, vrouwen, kinderen
Deze kleine verandering maakte jarengeledeb al een groot verschil; mannen, vrouwen en kinderen zijn gelijk. Een van de belangrijkste overwegingen bij het opstellen van de UVRM was dat de rechten aan mensen toekomen, omdat ze mens zijn. Het maakt dus niet uit wat iemands geslacht, cultuur, religie, of nationaliteit is, want mensenrechten gelden voor iedereen. .Maar moeder de vrouw komt daar dus niet in voor omdat ze niet is ingelijfd als zelfstandig bestuurder van haar lichaam en bron code X van ons bestaan !! Dit noemen we ei gen aar van haar lichaam en geest!
IE AGO – ENNIA – en het ontvangen van bronzen beeld aan mijn ouders
U raadt het al ontvangen in LEEUW arden! Ada Lovelace Hand Computer taal
Geïnspireerd door het Verlichtingsdenken pleitten beide denkers voor gelijke rechten voor mannen en vrouwen – beiden zijn immers begiftigd met de rede.
Overal waar l’homme in de oorspronkelijke verklaring staat, is in de nieuwe verklaring ‘vrouw’ te lezen.
Zo luidt artikel 1 van de Verklaring: La femme naît libre et demeure égale à l’homme en droits. Les distinctions sociale ne peuvent être fondées que sur l’utilité commune. – Vertaling:
De vrouw wordt vrij geboren en blijft qua rechten gelijk aan de man. Maatschappelijke verschillen kunnen alleen gebaseerd zijn op gemeenschappelijk nut.
In Sparta waren vrouwen gelijk aan mannen, maar in Athene hadden zij weinig rechten en werden ze meestal behandeld als huishoudsters.
De belangrijkste poleis (stadstaten) Polis komt uit de Griekenland en daar heeft onze koning dan ook niet voor niets een huis!
De positie van vrouwen in poleis verschilde van polis tot polis. Ze genoten in sommige poleis een aanzienlijke vrijheid, onder andere in Sparta, terwijl ze in andere hun vrijheid zagen ingeperkt, onder andere in Athene, hoewel in de gemiddelde polis hun vrijheid noch helemaal onbeperkt noch serieus ingeperkt was. Het hing van de situatie in de maatschappij af.
Het was de taak van de vrouw om de oikos, het huishouden te beheren, dus het toezicht te houden over de slaven. Het Griekse woord οικονομια (oikonomia), een samenstelling van οικος (oikos = ‘huis’) en νομος (nomos = ‘wet’; ‘gang van zaken’), betekent letterlijk ‘huishouding‘.
X x + y = Xx of Xy of Xo of Xxy
Bevruchting vindt altijd plaats in de EI – Leider van moeder de vrouw – Maar wat is haar positie in de wereld als blauw druk?
Chromosomen Blauwdruk Desoxyribonucleïnezuur (DNA) is het molecuul dat onze genetische informatie draagt en daarom de blauwdruk van het leven genoemd wordt. Strak opgerold zit het DNA in de chromosomen van alle cellen, waar een legioen aan eiwitten en andere moleculen de genen aflezen en vertalen naar lichaamsfuncties.
‘Vrouw, word wakker; De alarmbel van de rede is door het hele universum te horen; Erken uw rechten. Het machtige rijk van de natuur is niet langer omgeven door vooroordelen, fanatisme, bijgeloof en leugens. De fakkel van de waarheid heeft alle wolken van dwaasheid en usurpatie verdreven.’
Het huwelijk blijkt dus een ‘graf’ voor vertrouwen en liefde’.
Geen wonder dat tijdens de bezetting het Nederlandse belastingstelsel in recordtempo grondig werd hervormd.
Maar vrouwen en moeders waren toch handelingsonbekwaam?
Vrijwel geen belasting bleef hetzelfde. De ambtenaren die deze hervormingen uitwerkten, wilden al lang voor de oorlog het achterhaalde belastingbeleid moderniseren. In de oorlog kregen zij de kans om die ambities waar te maken.
Handelswet en Handelsverdragen
Dossier Moeder de vrouw – Wie is zij juridisch eigenlijk toen ze tevens zei: Ja ik wil volgens de grondwet en burgerlijk wetboek?
Het Antwoord: Blijft maar uit !
Daarom kon ik toch zo weinig informatie vinden over de rechten en plichten van meisjes/ vrouwen en gehuwde vrouwen die voordat ze kinderen kregen zelfstandig onderneemster werden. Toen ik bij het merken bureau Be Ne Lux mijn lichaam en geest als schepper van de ziel wilde opvragen kreeg ik tot mijn grote schrik met Stichting Koning Willem I te maken. Toen ik las welke organisatie ’s hieraan verbonden zijn wist ik het meteen: Nationale Nederlanden ën Aegon zijn mijn licentie houder S 19 van mij als schepper van de ziel!
De ziel bestaat uit verstand en de wil, maar aangezien een volspelende overheid het spel van wijs en waan tijdens het spel wijzigen door taalfouten en codificatie in het burgerlijk wetboek blijft de slavenhandel in blanke slavinnen in het systeem bestaan. Michiel de Ruyter.
Nu kennen we de Engelse uitdrukking: ‘What’s in a name? ‘ Deze uitdrukking wordt gebruikt als de figuurlijke en letterlijke betekenis van woorden/namen op toevallige wijze door elkaar heen lopen alsof het zo bedoeld is, terwijl dat in werkelijkheid (meestal) niet zo is.
Hoeveel slaven had Michiel de Ruyter?
Hij heeft er ongeveer 2500 slaven gekocht, deels met eigen geld, deels met geld uit de ‘Liefdekassen’ van de Nederlandse kerken, die dat voor dat doel aan hem hadden mee gegeven. Wij zouden deze dergelijke “slaven” overigens kunnen omschrijven als “krijgsgevangenen”, aangezien zij verkocht werden als opbrengst van een buitgemaakt schip inclusief mensen en goederen. Slavenhandelaar of redder geloofsgenoten? U mag het zeggen.
In 1813, na het herstel van ons Koninkrijk na de Napoleontische tijd, gaf Koning Willem I toestemming aan de mannelijke afstammelingen in directe lijn, van de oudste en van de jongste dochter het recht de naam”‘de Ruyter’ aan hun naam toe te voegen, zodat dubbele namen ontstonden.
De afstammelingen van de oudste dochter heetten de Wildt, en noemden zich nadien dus “de Ruyter de Wildt”.De afstammelingen van de jongste dochten heetten ‘van Steveninck’ en heetten nadien dus: “de Ruyter van Steveninck”. Deze twee families mogen ook het familiewapen van de Ruyter in hun familiewapen opnemen.
Alle andere afstammelingen van de Ruyter stammen dus af van zusters van de eerste de Ruyter de Wildt’s en de Ruyter van Steveninck’s, en van hun dochters en kleindochters enz. die allen de naam van hun man kregen, evenals hun kinderen. Deze mensen zijn dus wel echte afstammelingen van de Ruyter, maar dragen niet zijn naam.
Achternaam niet toegestaan De tot slaaf gemaakten werden alleen geregistreerd met voornaam, de zogenoemde slavennaam. Een achternaam was eenvoudigweg niet toegestaan.
Het geven van een naam was alleen voorbehouden aan de plantage-eigenaar; de ouders hadden er niets over te zeggen. Om nog een onderscheid te kunnen maken tussen tot slaaf gemaakten werd er in de naamgeving een relatie met de betreffende plantage aangebracht. Tussen de voornaam en de plantage-naam werd het verbindingswoordje ‘van’ geplaatst. Ben manumissie had dan tot gevolg dat het systeem van naamvoering in zoverre werd veranderd dat de plantage- naam werd gewijzigd in de naam van de persoon die verantwoordelijk was voor de vrijstelling.
Het woordje ‘van’ bleef aanwezig en maakte in feite daarmee de vrijgemaakte persoon herkenbaar als een voormalig tot slaaf gemaakte. Wie kent het niet: Ze is de vrouw van!!
Eerst in de 19e eeuw komen er echte achternamen voor vrijgemaakten en ‘vrijgeborenen’.
De slaven van Michiel de Ruyter en het verdrag van Istanbul!
Dit verdrag wordt ook wel het ‘Verdrag van Istanbul’ genoemd. Het verdrag beoogt geweld tegen vrouwen en meisjes en huiselijk geweld te voorkomen, te vervolgen en uit te bannen. Het creëert een bindend juridisch kader om vrouwen tegen geweld te beschermen. Daarom worden vrouwen binnen het patriarchaat gecodeerd! De vrouwen hoort dus ten alle tijde te gehoorzamen aan een ars, herder, hoeder of politieke pooier! Dat is de plicht die alle mannelijke machthebbers vrouwen dus digitaal opleggen! Een papieren ketamine blauwe druk dus!
De stichting koning Willem I is vernoemd naar Koning Willem I (1772-1843), de ‘Koopman Koning’ die bekend stond om zijn handelsgeest. De naam zegt het al : koopman met zijn handelsgeest!
Tijdens zijn regeerperiode (1814-1840) nam hij initiatieven voor het herstel van de economische bloei, richtte hij handelsmaatschappijen op en trad hij op als investeerder. Zie bestuur van Stichting Koning Willem – waaronder Nive B.V.. BV Nederlandse Industrie Van Eiproducten (BV NIVE) is gevestigd in Nunspeet en is gespecialiseerd in de productie van eipoeders.
Uit welk EI kom jij ? IE Kroon van waardigheid
Napoleon maakte vrouwen en moeders en meisjes niet voor niets handelingsonbekwaam in 1838 !
In 1889 voerde Otto von Bismarck het eerste wettelijke staatspensioenfonds in. De pensioengerechtigde leeftijd werd gesteld op 70 jaar. Deze leeftijd zakte naar 65 jaar, wat een internationale norm werd. Pensioen was dus alleen voor mannen! Hoezo is iedereen voor de wet gelijk? Art 1 ?
Ze kregen pas stemrecht in 1919 en kiesrecht in 1957 toen het pensioenstelsel uitgebreid moest worden! Moeder de vrouw wordt dus nog steeds als bezit gezien.
Bezit is in het Nederlands vermogensrecht het houden van een goed voor zichzelf (art. 107 eerste lid, Burgerlijk Wetboek Boek 3 (BW 3)).
Wat betekent bezit?
Bezit is het houden van een goed voor zichzelf. Bezit kan onmiddellijk (dat wil zeggen direct) plaatsvinden doordat iemand bezit zonder dat een andere het goed voor hem houdt. Het bezit kan ook middellijk (dat wil zeggen indirect) plaatsvinden doordat iemand bezit door middel van een ander die het goed voor hem houdt.
Is een bezitter ook eigenaar?
Juridisch gezien is de bezitter diegene die een zaak of goed voor zichzelf houdt. De houder is diegene die een zaak of goed voor een ander houdt. De eigenaar is diegene die het rechtmatige eigendom over een zaak of goed heeft.
Wat valt onder bezit?
Wat is een bezit? Bezit is een economisch middel waarvan iemand eigenaar of beheerder is om er in de (nabije) toekomst winst of voordeel uit te halen. In de financiële wereld heeft het woord bezit betrekking op dat wat wordt verhandeld op de markt, zoals aandelen, obligaties, valuta’s of grondstoffen.
Wetboek 9 is dus gereserveerd door de Staten Generaal.
Zeventig jaar geleden, in 1947, kreeg Meijers de opdracht om een nieuw BW te ontwerpen.
Het was de bedoeling van Meijers om daar ook een apart boek bij op te nemen over de ‘rechten van de scheppende mens’.
Tegen deze naam werd bezwaar gemaakt, onder andere door Pieter Sjoerds Gerbrandy.
Gerbrandy was Voormalig Minister van Justitie en Veiligheid van Nederland) Politiewet 1957 ( Vrouwen werden deels handelingsbekwaam voor pensioen man als kostwinner) .
Hij vond de aanduiding ‘scheppende mens’ arrogant. De naam werd veranderd in ‘rechten op voortbrengselen van de geest’. Zo kregen vrouwen en moeder de vrouw dus een andere betekenis .
Toen ik Unesco en het cultureel erfgoed mailde of moeder de vrouw als levend cultureel erfgoed is opgenomen in de lijst, kreeg ik te horen dat dit het nog niet het geval was! Ik was met stomheid geslagen- Alleen zij is de broncode Xx van ons allen bestaan, niemand anders kan een dezelfde soort wezen op aarde zetten!
Volgens beide schrijvers kan een boek 9 BW (meer) duidelijkheid over het intellectueel eigendomsrecht scheppen. Te denken valt bijvoorbeeld aan de goederenrechtelijke status van licenties en de aanvragen van een merk of octrooi.
Visser stelt: “Het is hoog tijd om ook het wetboek Boek 9 weer ter hand te nemen, alle anachronismen en tegenstrijdigheden op te ruimen, orde te scheppen en ons roemruchte nieuw burgerlijk wetboek te voltooien!”
Juridisch noemt men dit: zelfstandig bestuurder van het lichaam als schepper van de ziel genoemd, een zelfstandige entiteit en rechtspersoonlijkheid?
Wat als het waar is Koning Willem ?
Van wie is lichaam en geest ook wel het intellectuele EI – GEN – DOM van de vrouw en schepper van de ziel genoemd?
Is zijzelf de baas over haar eigen lichaam en leven of is zij gegijzeld door software applicaties van codeflikkers door codificatie zoals de BV Burgers Service Nummers.
Tijdens de oprichting van VOC WIC MCC en OIC is slavenhandel blijkbaar nog steeds in tact omdat Europa geleid wordt door het Patriarchaat.
20 maart 1602
De VOC werd in 1602 opgericht en ontwikkelde zich tot een machtig bedrijf met een monopolie op alle Nederlandse handel in Aziatische wateren ten oosten van Kaap de Goede Hoop.
Matriarchaat maatschappijvorm waarin vrouwen een dominante rol innemen
Naast het alleenrecht om als enige Nederlandse onderneming handel te drijven in Azië, had de VOC ook veel bestuurlijke macht.
3 juni 1621
Op 3 juni 1621 wordt, naar voorbeeld van de VOC, de West-Indische Compagnie (WIC) opgericht. De WIC heeft het alleenrecht op alle handel en scheepvaart op West-Afrika en Noord- en Zuid-Amerika. Met de oprichting van de WIC begint ook de Nederlandse handel in slaven.
1720
De Middelburgse Commercie Compagnie (MCC), opgericht in 1720, was een Nederlandse particuliere handelsonderneming.
Naast handel op havens aan de Oostzee en de Middellandse Zee hield de onderneming zich bezig met driehoekshandel of trans-Atlantische slavenhandel.
De Vrouwe Johanna Cores was een fregat van de Middelburgse Commercie Compagnie (MCC).
Koning Willem I (1815-1840)
Koning Willem I was de eerste Koning van het Koninkrijk der Nederlanden. In 1815 bepaalde het Congres van Wenen dat de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden weer herenigd zouden worden. Willem Frederik riep zichzelf uit tot Koning. In 1815 werd hij ingehuldigd
Koning Willem 1 bestuurt vanaf 1802 de Duitse vorstendommen Fulda en Corvey. Die kreeg hij als compensatie van Napoleon Bonaparte voor het verlies van de Nederlandse domeinen in 1795. Deze vorstendommen raakt hij in 1806 weer kwijt als hij in een nieuwe oorlog tegen Napoleon Pruisen steunt. Hij trekt zich daarna terug op zijn domeinen in Silezië, Oost-Europa.
Wat veranderde bij de Bataafse Revolutie in 1795?
Stadhouder Willem V vlucht met zijn gezin naar Engeland. Meteen daarna wordt op 20 januari 1795 de Bataafse Republiek uitgeroepen. Veel Nederlanders vieren feest en naar Frans voorbeeld worden er ‘vrijheidsbomen’ opgericht, een symbool van Vrijheid, Gelijkheid en Broederschap.
Tijdens de val van Napoleon verblijft de Prins van Oranje in Engeland. In november 1813 keert hij op verzoek van enkele vooraanstaande Nederlanders terug naar Nederland en krijgt een enthousiast onthaal van de bevolking.
Op 2 december 1813 wordt hij uitgeroepen tot Soeverein Vorst der Verenigde Nederlanden. Hij wordt als soeverein vorst ingehuldigd op 30 maart 1814 in de Nieuwe Kerk in Amsterdam.
Op 16 maart 1815 aanvaardt hij de Koninklijke waardigheid en wordt als Koning in Brussel ingehuldigd op 21 september 1815.
Koning Willem I wordt in 1815 ook Groothertog van Luxemburg en na de definitieve afscheiding van België in 1839 Hertog van Limburg.
Hij doet op 7 oktober 1840 afstand van de troon, waarna hij de naam en titel Koning Willem Frederik, Graaf van Nassau aanneemt.
Zijn zoon, Willem II, volgt hem in 1840 op. Willem I overlijdt in het Niederländische Palais in Berlijn op 12 december 1843.
1969
De Organisatie van Islamitische Samenwerking (OIC), voorheen de Organisatie van Islamitische Conferentie, is een internationale organisatie die in 1969 is opgericht en thans 57 lidstaten telt, afkomstig uit Afrika, Azië, het Midden-Oosten, Europa en Zuid- Amerika.
De broncode- De bron van ons allen bestaan = moeder de vrouw werd een juridische constructie van fictie en non – fictie in het walhalla van het Y chromosoom als slavenhandelaar.
Een andere wereld
Chromosomen DNA Blauwdruk
Onze adel is vooral Napoleontische adel. Het waren aanzienlijke burgers die onder Koning Lodewijk Napoleon in de adelstand werden verheven. Nederland had nauwelijks oude adel en de koning wilde wel leuke feesten en banketten kunnen organiseren. Het is ook lastig om een leuke hofhouding te onderhouden zonder adel.
Ik stop.. want ik kan nog uren door blijven gaan Merry X mas
If the World Was Ending …..🎼
Silvia
God always knows what the world needs know – Big Magic – Schiermonnikoog
She is online Lifestyle Guide 