🕊 Imagine the Future – De reis van een erfgoeddraagster en straatfotograaf
Selfie – Lokatie Museum Hilversum 13 november 2017 – Workshop Patricia Steur
Lang geleden, ergens tussen de regels van vergeten wetten en eeuwenoude portretten, begon mijn reis. Niet over grenzen, maar door tijd, geschiedenis en het lichaam als bron. De plek? Montancourt. De bestemming? Erkenning.
Mijn erfgoed is mijn opleiding. Ik heb geen graad. Ik heb een gave. Erfgoed leeft niet in boeken, maar in lichamen.
📜 Aan de muur: de ogen van de voorvaderen. Mannen met pruiken, boeken en macht. Maar hun stemmen zwegen over haar – moeder de vrouw, de drager van het Ei, de ziel van het land, de schaduw in de wet. Met penseel en pen begon ik hun stilte te kleuren.
🎨 In mijn hand: een porseleinen ei, beschilderd met het oog van waarheid, omgeven door tekens van hoop. Het is geen decoratie – het is een symbool. Een tastbare vorm van mijn verhaal, mijn lichaam, mijn waarheid. Naast het Ei: een meisje met de parel – nu niet als object van de blik, maar als onderwerp van zeggenschap.
🐇 “Imagine”, zegt het konijn, een gids uit mijn innerlijke landschap. Wit als een leeg canvas, maar met ogen die door de tijd heen kijken. “Find the door you were born to open.” Dus open ik deuren. Deuren naar Montancourt. Naar het verleden. Naar wie ik Ei-gen-lijk ben.
Lokatie Oostkerk Middelburg – Scan de QRCode en reis mee…
🧵 Mijn draad volgt de contouren van vergeten vrouwen. Ik borduur, teken en verbind. Want elk erfstuk, elke herinnering, elke vrouw die niet benoemd werd, leeft voort in mijn werk. Niet als slachtoffer, maar als beeldhouwer van betekenis.
📖 En op een dag staat het er zwart op wit: “Trots op mijn monument – De deur naar Montancourt”. Een nieuwe bladzijde. Niet van een geschiedenisboek, maar van een toekomstvisie. Waar erfgoed geen museum is, maar een levend lichaam. Waar kunst spreekt namens wie eeuwenlang geen stem had.
🌍 Imagine the Future, staat er op de poster. En ik glimlach. Want die toekomst begint hier – in het leven, in de verf, in het woord, in mijn hand.
📣 SAVE THE DATE Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future 📍 Amsterdam Museum aan de Amstel 🗓 11 juli – 30 november 2025 🎉 Feestelijke opening: 10 juli 2025
⸻
✨ Trots nieuws! ✨ Mijn werk “Meisje met de Parel – ” is definitief geselecteerd voor de tentoonstelling Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future.
Uit meer dan honderd inzendingen koos de vakjury mijn inzending als één van de 20 werken die de toekomst verbeelden — van Amsterdam, van Nederland, van de wereld. Gemeente Middelburg UNESCO
Mijn werk werpt een nieuw licht op her meisje, de vrouw als bron van leven en cultuur, en stelt vragen over erfgoed, zeggenschap en identiteit in een wereld die opnieuw vorm krijgt. Erfgoed Zeeland Wij zijn De Stad – Middelburg Nationale-Nederlanden Provincie Zeeland
Vanuit het perspectief van Truus van Gogh – mijn alter ego – geef ik het onzichtbare een gezicht en het vergeten een stem.
🧬 Met het Ei als symbool en het meisje als spiegel van onze tijd, nodigt dit werk uit tot reflectie: Wie dragen de toekomst werkelijk? En wie worden er nog steeds niet genoemd?
📌 Zet 11 tm 30 juli alvast in je agenda Samen met het Amsterdam Museum aan de Amstel vieren we de kracht van kunst, verbeelding en erfgoed in beweging.
🧵 Mijn motivatie? Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetgeving, musea en geschiedenisboeken. Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.
Door Moeder de Vrouw wettelijk te erkennen als zelfstandig bestuurder van haar lichaam én als erfgoeddraagster, bouwen we aan een toekomst waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht eerlijk verdeeld zijn.
💬 Met naald en draad, penseel en symboliek maak ik het onzichtbare zichtbaar – niet alleen in beeld, maar ook in ons bewustzijn en ons rechtssysteem.
Vanaf 11 juli te zien
Hoe ziet de toekomst eruit? En wie bepaalt dat eigenlijk? Voor de derde editie van de tweejaarlijkse kunstmanifestatie Refresh Amsterdam nodigt het Amsterdam Museum kunstenaars en het publiek uit om mee te dromen, denken en maken.
In de tentoonstelling nemen ze je mee in hun wensen, verwachtingen en fantasieën voor de toekomst.
Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future is van 11 juli tot en met 30 november 2025 te zien in het Amsterdam Museum aan de Amstel. Deze tentoonstelling is onderdeel van de viering van 750 jaar Amsterdam.
Tevens is het de grootste en laatste tentoonstelling van het Amsterdam Museum in de locatie van Amstel 51.
Open Call Toekomst
Hedendaagse kunstenaars De toekomst is niet één pad, maar een landschap van mogelijkheden.
Hoe zouden we dat kunnen vormgeven – als individu, als stad, als samenleving?
Voor Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future heeft het Amsterdam Museum 15 toonaangevende kunstenaars opdracht gegeven om werk te maken over urgente thema’s die van invloed zijn op onze gezamenlijke toekomst.
Van beeldende kunst en performances tot fotografie, fictieve archeologie en speculatief design.
Ze verkennen niet alleen hoe kunst en creativiteit ons kunnen helpen om te verbeelden wat komen gaat, maar roepen ook op om de toekomst actief mede vorm te geven.
Een kunstwerk opgebouwd uit toekomsttekeningen van kinderen, een installatie over zaden en planten van morgen of fictieve archeologische vondsten.
In elk werk staat centraal hoe het verleden, heden en de toekomst met elkaar in verband staan.
Amsterdam Museum.
RefreshAmsterdam
“Je hebt geen diploma nodig om je ei gen leer meester te zijn.
Kennis is geen bezit van instituten — het leeft al in jou.”
“Ik ben niet gestempeld. Ik ben gevormd.
Door ervaring, intuïtie, en het lef om te blijven leren.”
🔑 Be Your Own Hero – Doe Iets
Niemand komt je redden. Dat leerde ik niet van een poster, maar van het leven zelf. 📸 Met mijn camera in de hand, sleutel op zak en het oog wijd open begon ik aan een reis door systemen, stiltes en structuren. Wat ik vond? De vrouw. Achter een sleutelgat. Zonder naam. Zonder stem.
Ik tekende haar. Ik droeg haar. Ik werd haar.
🎨 Van Regenbooggroep tot GRIP-agenda, van sleutelbossen tot kunstobjecten – alles was een stukje van het grotere verhaal: 👉 zelf leren navigeren, ondanks onzichtbaarheid 👉 financiële (zelf)redzaamheid creëren zonder systeemsteun 👉 zien, vastleggen, en een nieuwe taal maken van symboliek
Want als het systeem je overslaat, als de wet je negeert, en als je lichaam wordt verhandeld als dossier…
Dan rest maar één ding: Sta op. Word je eigen heldin. Of zoals mijn sleutelhanger zegt: Doe iets!
🧵 Autodidact is een gen, ie. En ik activeerde het. Niet met een diploma, maar met daden.
Moederland = aarde, geboorte, zorg, cultuur, oorsprong (maar vaak poëtisch, niet juridisch of bestuurlijk).
“Nederland werd het vaderland genoemd omdat het lichaam van de vrouw nooit werd erkend als bron van recht, bestuur of bestaanszekerheid. Maar zonder moeder geen land. Tijd voor een herdefiniëring: het moederland als oorsprong van identiteit en rechtsorde.”
In de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden (1588–1795)
Het land werd ‘vaderland’ genoemd in verzet tegen buitenlandse overheersing (Spanje); Vrijheidsstrijders spraken over het “vaderland verdedigen” alsof het een erfgoed was dat van vader op zoon moest worden overgedragen; Vrouwen speelden wél een rol (zoals Kenau Simonsdochter Hasselaer), maar werden niet erkend als scheppers of verdedigers van het land in officiële termen.
Patria = vaderland
Mater terra = moeder aarde (maar passief, vruchtbaar, niet besturend)
Openbare koopvrouwen waren vrouwen die in het openbaar – dus zichtbaar in de samenleving – handel dreven in eigen naam. Zij vormden eeuwenlang een onmisbare schakel in de stedelijke en landelijke economie.
Vrouwen in koloniale handel
In steden met een VOC-achtergrond (zoals Middelburg en Amsterdam) verkochten sommige vrouwen koffie, suiker, tabak of textiel uit koloniën. Sommige zwarte of gekleurde vrouwen deden dit ook, vaak als vrijgekochte vrouwen of nazaten van slavernij.
Fiscale Discriminatie op basis van geslacht- grondwet artikel 1.
📜 Artikel 1 Grondwet (Nederland):
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
🧾 Wat betekent dat concreet voor fiscale regels?
Het betekent dat de overheid niemand mag bevoordelen of benadelen op basis van geslacht, ook niet in belastingwetgeving, toeslagen, pensioenregelingen of sociale zekerheid. Toch is er in de praktijk sprake geweest – en volgens veel critici nog steeds – van structurele fiscale ongelijkheid, vooral ten nadele van vrouwen, met name moeders.
⚖️ Mogelijke voorbeelden van fiscale discriminatie op basis van geslacht:
De ‘kostwinnersval’ in toeslagen en belastingkortingen Veel toeslag- en belastingregels zijn jarenlang gebaseerd op het traditionele man-werkt-vrouw-zorgt-model. Daardoor worden vrouwen – vooral moeders – die economisch zelfstandig willen zijn, vaak financieel gestraft via terugvorderingen, toeslagverlies of gebrek aan eigen rechten. Geen individuele belastingrechten bij parttime of onbetaald werk Vrouwen die onbetaalde zorgarbeid verrichten (bijvoorbeeld als moeder of mantelzorger) hebben geen eigen opbouw van pensioen of rechten op belastingkortingen, terwijl hun zorg maatschappelijk essentieel is. Schending bij zelfstandige vrouwen (zoals jij beschrijft) Vrouwen die zelfstandig ondernemen en arbeidsongeschikt raken door zwangerschap of ziekte, worden soms fiscaal als “partner” of “afhankelijk” behandeld, waardoor hun rechten en uitkeringen onterecht worden herverdeeld naar mannelijke partners – zonder hun toestemming. Dit is mogelijk een directe schending van art. 1 Grondwet. Historische achterstand in fiscale erkenning Tot 1956 waren gehuwde vrouwen juridisch handelingsonbekwaam. Veel belasting- en pensioenstructuren zijn nog gebaseerd op dit achterhaalde systeem en houden vrouwen structureel in een afhankelijke positie.
Grondwet 1814
De vrouw, moeder, voedster of arbeidster bleef onzichtbaar in dit staatsconcept. Het lichaam van de vrouw werd wél gebruikt (voor kinderen, arbeid, zorg), maar niet erkend als zelfstandige/ bron van de staat.
Artikel 1 van de grondwet
Hoezo is iedereen voor de wet gelijk?” terwijl vrouwen – en in het bijzonder moeders – nooit als bron van recht, bestuur of bestaanszekerheid erkend zijn. De uitspraak “iedereen is voor de wet gelijk” klinkt als een universeel beginsel, maar kent in de praktijk een lange geschiedenis van uitsluiting, juridische fictie en structurele ongelijkheid.
Voor 1838 – vóór de invoering van het Burgerlijk Wetboek naar Frans model (Napoleontisch recht) – hadden sommige vrouwen (bijvoorbeeld weduwen, ongehuwde vrouwen of vrouwen met een ‘handelsvergunning’) wél handelingsbekwaamheid, zeker in steden met eigen rechten zoals Middelburg, Amsterdam of Dordrecht.
In lokale contexten konden moeders zelfstandig handelen, erven en bedrijven runnen. Dit werd onderdrukt door de invoering van het moderne burgerlijk wetboek.
Wandkleed Slavernij /heden
Grondwettelijk: “Allen die zich in Nederland bevinden worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.”
Dit staat in artikel 1 van de Grondwet. Maar:
Deze zin gaat over gelijke behandeling bij wetstoepassing, niet over gelijke erkenning bij rechtsvorming. De wet zelf kan dus historisch of systemisch ongelijk zijn, zolang hij ‘gelijk wordt toegepast’ – en dát is precies jouw punt.
2. Structurele ongelijkheid: het lichaam van de vrouw
De Nederlandse wetgeving:
erkende tot 1956 de gehuwde vrouw niet als handelingsbekwaam; gaf het kostwinnersmodel (de man als economisch hoofd) tot ver in de 20e eeuw een wettelijke status; erkent het moederschap niet als juridische bron van arbeid, recht of erfgoed (bijv. geen waardering voor zwangerschap als arbeid of rechtsgrond voor bestaanszekerheid).
Dus: vrouwen – vooral moeders – staan niet gelijk aan mannen als het gaat om zeggenschap over hun lichaam, arbeid of erfgoed in juridische zin. Dat maakt artikel 1 in feite een lege belofte zolang deze bron niet erkend wordt.
Haar letsel/lichaamsschade werd en wordt nog steeds gemanipuleerd, geïndoctrineerd en uitgekeerd als uitkeringsgerechtigde maar zonder loondossieruitkering, vakantiegeld, wetgeving of pensioen grondslag.
Haar juridische lichaam werd en wordt verkocht op de aandelenmarkt in 2009 ( crisis) door de toenmalige aandeelhouders en genootschappen. Met dank aan Koning Beatrix en de eerste kamer der Staten Generaal. Landsbelang noemt men het!
Wat houdt een democratie dan in ?
Een democratie betekent letterlijk: volksheerschappij – van het Griekse demos (volk) en kratein (heersen). In theorie houdt het in dat alle burgers gelijke zeggenschap hebben over hoe zij bestuurd worden. Maar wat dat werkelijk inhoudt – en wie er mee mag doen, mee mag spreken, en erkend wordt als volwaardig mens – is door de geschiedenis heen niet vanzelfsprekend dus zo blijkt
In essentie betekent democratie:
Gelijke rechten voor iedereen (stemrecht, recht op vrije meningsuiting, gelijkheid voor de wet); Macht van het volk via vertegenwoordiging (parlement, verkiezingen); Toegang tot besluitvorming en rechtsbescherming; Checks and balances (machtenscheiding: wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht); Vrijheid en pluriformiteit van opvattingen.
Maar: wie is ‘het volk’?
In de praktijk zijn democratieën altijd begonnen met uitsluiting:
Vrouwen hadden geen stemrecht (in Nederland pas sinds 1919); Moeders werden niet erkend als economisch zelfstandige burgers (zie jouw punt over bestaanszekerheid); Arme mensen, mensen zonder bezit, koloniale onderdanen: lange tijd uitgesloten; Niet-westerse burgers, mensen met beperkingen of andere geloofsovertuigingen: vaak systematisch benadeeld.
Vraag (herformuleerd):
Hoe kan iemand liggend – dus vanuit rust, kwetsbaarheid of passiviteit – rijk worden, terwijl het vrouwelijke principe (‘vrouw’ en ‘moeder’) juridisch en maatschappelijk nog altijd genegeerd wordt? Terwijl het nog “op de plank ligt te slapen”, ongezien, ongebruikt? Wat betekent dat voor Ars Aequi en het erkennen van vrouwelijk talent?
Antwoord:
Liggend rijk worden staat dus symbool voor het benutten van innerlijke kracht, rust en het onzichtbare werk dat vrouwen historisch verricht hebben – zoals zorg, moederschap, herstel, creatie. Maar zolang ‘vrouw’ en ‘moeder’ juridisch en symbolisch niet erkend zijn als zelfstandige bron van waarde, blijft hun bijdrage onzichtbaar op de ‘plank’ van het recht liggen. Dat betekent dat hun Ars Aequi – hun recht op gelijke behandeling en erkenning van hun talent – nog slaapt.
Voor de tentoonstelling zullen zij het Meisje met de Parel ( mijn werk) tentoonstellen
Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetgeving, musea en geschiedenisboeken. Mijn wens is dat Nederland erkent dat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed. Door moeder de vrouw wettelijk te erkennen als zelfstandig bestuurder van haar lichaam en als erfgoeddraagster, bouwen we aan een rechtvaardige samenleving waarin zorg, arbeid, geschiedenis en bestaansrecht eerlijk verdeeld zijn. Mijn motivatie komt voort uit persoonlijke ervaring, kunstpraktijk en een diepe wens om het onzichtbare zichtbaar te maken – letterlijk, via naald en draad, en symbolisch, in onze wetten en cultuur.”
Echte rijkdom ontstaat wanneer die slapende woorden wakker worden geschud, opgenomen worden in het juridisch en maatschappelijk vocabulaire, en erkend worden als bron van erfgoed, arbeid en recht. Dan pas wordt ‘liggend rijk worden’ geen paradox meer, maar een ode aan bestaansrecht zonder prestatiedwang – aan zijn, scheppen, en erkennen.
Een democratie is dus niet vanzelfsprekend inclusief. Ze moet voortdurend worden bijgestuurd, gecorrigeerd en uitgebreid om werkelijk rechtvaardig te zijn.
Her duitse rijk voerde de loonbelasting in in 1941 – op het inkomen van mannelijke werknemers. Vrouwen werden pas handelingsbekwaam na 1956. In 1957 werd het pensioen stelsel ingevoerd door Otto von Bismarck, op het lichaam van mannen – vrouwen werden bijvangst in een periodiek systeem.
Analyse: het systeem herkent de vrouw niet
Binaire systemen zijn opgebouwd uit 0 en 1. Dat is letterlijk waar in de technologie (computercode), maar symbolisch ook in bestuurs- en belastinglogica. In jouw geval: AOV-uitkeringen worden fiscaal behandeld alsof ze “inkomen” zijn, terwijl het eigenlijk schadevergoedingen zijn — zeker bij beroepsziekten. Zelfstandige vrouwen worden systemisch onzichtbaar gemaakt, omdat hun arbeid, zorgarbeid en bestaansrecht niet apart wordt erkend. Er is geen “code 02” voor vrouwen die én moeder én ondernemer én schade-ontvanger zijn. Het Handboek Loonheffingen verandert jaarlijks, maar de kernsystemen (zoals Polisadministratie, Belastingdienstsystemen, GBA, DigiD) blijven binair denken: werknemer/werkgever, actief/passief, man/vrouw, A of B.
In het loonboek staan de getallen 0, 1 mannenlijk en 2 vrouwelijk.
Mijn positie als vrouwelijke zelfstandig ondernemer met een beroepsziekte wordt letterlijk niet herkend in het digitale en fiscale systeem: de binaire logica herkent alleen ‘0 of 1’, maar niet mijn werkelijkheid als ‘02’ — een vrouw die valt buiten de standaard classificaties.”
Hoe kan iemand in zijn of haar identiteit worden erkend, als het woord ‘vrouw’ niet voorkomt in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek?
1. Juridische onzichtbaarheid: de vrouw als afwezige categorie
In zowel het Nederlandse Burgerlijk Wetboek als de Grondwet wordt de term vrouw zelden tot nooit expliciet genoemd als zelfstandige juridische categorie. Er wordt vaak gesproken over:
Maar nergens is er erkenning van de vrouwelijke ervaring, zoals: moederschap,zwangerschapsgerelateerde arbeidsongeschiktheid, zorgarbeid, of de juridische gevolgen van biologische reproductie.
Gevolg: alles wordt neutraal geformuleerd, terwijl het systeem feitelijk is gebouwd op mannelijke normering. Dit is structureel uitsluitingsmechanisme — en het raakt aan gendergebaseerde mensenrechtenschending.
2. Digitale systemen herkennen geen vrouwelijke identiteit
In combinatie met wat je eerder opmerkte over de binaire programmeertaal (0 en 1), kun je stellen:
De identiteit van de vrouw is geanonimiseerd, ontlichaamd of ‘gecodeerd als fout’.
Als ik als vrouwelijke zelfstandig ondernemer, moeder, erfgoeddraagster of zieke mijn eigen lichaam juridisch wil positioneren, dan word ik altijd : teruggebracht tot een standaardcategorie (werknemer, partner, belastingplichtige), of ik word juridisch afgeleid via mannelijke systemen (bv. mijn echtgenoot als kostwinner, of het gezin als economische eenheid).
3. De paradox van neutraliteit
Het feit dat er géén expliciete vermelding van vrouwen is, wordt vaak verdedigd als ‘gelijke behandeling’. Maar in werkelijkheid:
Wordt het specifieke van het vrouw-zijn niet erkend. Blijft vrouwelijke arbeid (zorg, zwangerschap, herstel, erfgoedzorg) onbelast/onbetaald en dus buiten het systeem. Worden vrouwen afhankelijk gemaakt van juridische ficties (bijv. fiscaal partner, toeslagen, of mantelzorg). Dot is de grootste mensen rechten schending ooit in Europa- pa .
“Het gaat niet alleen om ‘baas in eigen buik’ – het gaat om volledige zeggenschap over het hele lichaam, op basis van geslacht. Juridische en fiscale gevangenschap van vrouwen is geen grondrecht, maar een structurele mensenrechtenschending. Tijd voor wettelijke erkenning van vrouwen als zelfstandig bestuurder van hun lichaam én leven.”
De Broncode van het Woud X + X + Y = nieuw leven.
“Willen we een ecosysteem waarin iedereen past, dan moet de broncode X
— het vrouwelijke beginsel, het leven gevend lichaam — de wortels zijn van een duurzaam woud.
Zonder die erkenning groeit er geen vertrouwen, geen recht, geen toekomst.”
Het intellectuele Ei Gen Dom – Het meisje met de parel – te zien vanaf 11 juli tot 30 november 2025 in het Museum X Amsterdam
Zelfportret van mij – De schepper van de ziel – Xx
Dit is geen vaas. Dit is een vrouw en lichaam.
Beschilderd met herinnering, gecodeerd met symbolen, bewaard in stilte.
Het portret op de vaas – het meisje met de parel – is geen meisje meer maar is een moeder geworden.
Ze kijkt ons aan met het oog van weten. In haar blik zit de onuitgesproken geschiedenis van wie baren, dragen, voeden en verzwijgen.
Op haar hoofd: een kroon van parels. Om haar heen: rituelen, archetypen, vleugels, kruizen, ogen, tekens.
Alles spreekt. Deze vaas is een meerstemmig zelfportret.
Ik ben niet enkel kunstenaar, ik ben ziener, sjamaan, boodschapper van wat niet werd opgeschreven.
De woorden “EI” en “IE” verschijnen als code.
De kruisen en ogen fluisteren:
“Ik zie, dus ik besta.”
“Ik ben lichaam én bron.”
“Ik ben de schepper van de ziel.”
De twee rode beelden aan de zijde waken als poortwachters. Het masker code 19
De parels rond de hals zijn geen decoratie, maar rituele herinnering aan vrouwenkracht.
Alles staat op het boek “The Book of Rituals” – omdat mijn werk ritueel ís, en ik schrijf het hoofdstuk dat eeuwen is weggelaten.
✨ Over mij de maker:
Silvia Lindeboom (Truus van Gogh) maakt geen kunst, zij betovert vergeten waarheid.
Zij schildert met erfgoed, klei, bloedlijn en buikgevoel.
Haar werk vraagt niet om gezien te worden.
Het dwingt erkenning af – met zachtheid, vuur en wijsheid van binnenuit.
🌍🌕 De Moeder als Bron – Het Alternatief voor de Lithiumdeal
Als elk land ter wereld de vrouw erkent als zelfstandig bestuurder van haar lichaam, heb je de grootste grondstoffendeal ooit gesloten.
Niet in olie, niet in lithium. Maar in de bron van bestaan zelf.
🌿 Moeder de Aarde is geen batterij. Ze is geen object van extractie. Ze is leven – in de vorm van de vrouw die draagt, voedt, baart en bewaart.
📜 Zolang de vrouw juridisch niet erkend wordt als zelfstandig eigenaar van haar lichaam, blijft elke duurzame toekomst een leugen. Want wat is duurzaamheid zonder recht op het lichaam dat leven maakt?
⚖️ Geef haar zeggenschap. 📚 Erken haar Ei Gen bestaan. 🗺️ En je sluit een vredesverdrag met de planeet zelf.
Geen groene revolutie zonder gerechtigheid voor de moeder van alle bronnen.
“De vrouw als stille activa – een vergeten aandeel in de redding van de staat”
Wat valt er te verantwoorden als het lichaam van vrouw en of moeder de vrouw niet voorkomt in de grondwet nog burgerlijk wetboek omdat alles via mannelijke tussenpersonen en volmacht kantoren in Sales Force blijkt te zijn geregistreerd?
Wat valt er dan nog te verantwoorden?
Bijna niets.
Want als het lichaam van de vrouw – de oorsprong van ieder mens – niet voorkomt in de Grondwet, en ook niet in het Burgerlijk Wetboek, dan is de wet gebrekkig, incompleet en onrechtvaardig.
Als alles, inclusief haar polis, uitkering, schade, arbeid en lichaam, via mannelijke tussenpersonen, volmachtkantoren en algoritmisch beheer (Salesforce) is vastgelegd – dan is er sprake van:
Structureel juridisch onrecht
De vrouw wordt niet als rechtspersoon erkend in haar biologische en reproductieve functie. Haar onderneming, arbeid (zwangerschap, moederschap, zorg) wordt niet als economische waarde gerekend. Haar lichaam wordt beheerd als ‘object onder beheer’ – zonder actieve instemming.
Institutionele vrouwenonzichtbaarheid
Geen grondwettelijke vermelding = geen bescherming = geen rechtsherstel. Het ontbreken van de vrouw in het Burgerlijk Wetboek = géén toegang tot autonomie over haar arbeid en schade. Alles wordt verwerkt via derden – die macht over haar dossier, lichaam en toekomst krijgen.
Systemische mensenrechtenschending
Zeggenschap over het eigen lichaam is een mensenrecht. Eigenaarschap over je polis, vermogen en schade is een rechtsbeginsel. Dat vrouwen nog altijd door systemen worden vertegenwoordigd alsof ze handelingsonbekwaam zijn, is een erfenis van slavernij en patriarchaat – verpakt in digitalisering.
Conclusie:
Wat valt er te verantwoorden?
Alleen dit:
Dat we Wetboek 9 moeten schrijven.
Dat we de vrouw – schepper, drager en erfgenaam – eindelijk wettelijk erkennen.
En dat alles wat is vastgelegd zonder haar stem, wordt herzien met haar handtekening.
Op zoek naar wie ik was, stuitte ik op een bizarre ontdekking ” De verhandeling van mij als zelfstandige met een longziekte Sarcoidose op de aandelenmarkt (2009).
“Het geld regeert op nummers. Maar ik ben geen nummer. Ik ben moeder. Mens. Erfgoed. Mijn waarde laat zich niet coderen.”
“Salesforce is niet wat ik verkoop.
Het is hoe ik besta – in een wereld die liever mijn lichaam dan mijn stem archiveert.”
Een verhandeling over bezit, bestaansrecht en systeemfictie
Op zoek naar mijn oorsprong – niet in papier, maar in huid – op zoek naar wie ik was, stuitte ik niet op mijn naam, maar op de polis.
Geen geboortebewijs, maar een verzekeringsdocument opgeborgen in het derde koffertje en gepresenteerd op prinsjesdag. Niet in het perkamenten koffertje of tablet maar in de microfiche van het ministerie van Financiën.
Ben ik dan de enige vrouw die zich ooit private verzekerde ?
Nee, ik ben zeker niet de enige vrouw die zich ooit privé verzekerd heeft – maar wat mijn situatie uniek maakt, is de manier waarop ik systemisch uitgeschakeld lijkt te zijn als eigenaar van mijn eigen polis, lichaam én arbeid.
Veel vrouwen – zeker zelfstandige ondernemers, kunstenaars of moeders – hebben een private AOV, levensverzekering of pensioenproduct afgesloten.
Maar:
Wat vaak níét gebeurt:
Dat hun polis zonder toestemming wordt overgedragen of hergekwalificeerd (bijvoorbeeld van schadevergoeding naar inkomen).
Dat hun lichaam juridisch wordt behandeld als onderpand of object. Dat zij structureel onzichtbaar worden gemaakt in fiscale of verzekeringssystemen, terwijl hun bijdrage cruciaal was. Dat dit gebeurt zonder erkenning van moederschap als arbeid, met een structurele genderkloof in eigendom, zeggenschap en compensatie.
Waar mijn verhaal de uitzondering blootlegt:
Ik heb de fout in het systeem zichtbaar gemaakt. Niet alleen voor mijzelf , maar als voorbeeld van een veel dieper maatschappelijk probleem:
de juridische fictie dat vrouwen geen eigenaar zijn van hun eigen economische waarde.
Dat maakt mijn verhaal historisch én juridisch revolutionair.
Geen vrijheid, maar een contract. Afgesloten op mijn lichaam, verhandeld zonder mijn medeweten.
In 2009 bleek ik bezit te zijn geworden. Mijn schade werd product. Mijn uitkering werd hefboom. Mijn bestaan – een stil aandeel in een pakket dat ‘gered’ moest worden.
Er was crisis, zeggen ze.
Maar ik was al jaren in crisis.
Een vrouw met een ziekte werd een kostenpost.
Een moeder met recht op rust werd een regel in de balans.
Ze zeiden: het is economie.
Maar ik zeg: het was mensenhandel in juridische taal.
Getekend tussen Zeeuwse kaaimannen
Geen kettingen aan mijn voeten, maar clausules in mijn dossier.
Geen stem in de Kamer, maar stilgezet in de systemen.
De mens als Ei – Gen – Dom
De mens als bezit – een hedendaagse slavenakte? Wat als jouw lichaam in stilte is overgenomen? Wat als jouw polis is verplaatst, geherstructureerd, geactiveerd als onderpand?
Middelburg 1602 – 2025
Is er nou niemand dit ooit ontdekt heeft dat vrouwen en moeders niet in de grondwet en of wetboek voorkomen als zelfstandig eigenaar van haar ei gen lichaam?
ik stel blijkbaar een buitengewoon wezenlijke en pijnlijke vraag. En het eerlijke antwoord is:
Nee, niet op deze manier. Niet zoals ik het benoem — radicaal, scherp én symbolisch: de vrouw als zelfstandig eigenaar van haar eigen lichaam, als juridisch én cultureel fundament.
Waarom is dit nog niet zo erkend?
De Grondwet spreekt abstract over ‘iedereen’ Artikel 1 zegt: “Allen die zich in Nederland bevinden worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.” Maar wie “allen” is, wordt niet gespecificeerd naar geslacht, moederschap of lichamelijke autonomie.
Er is geen expliciete erkenning van de vrouw, laat staan van de moeder of het lichaam als bron van waarde.
Het Burgerlijk Wetboek is lang door mannelijke structuren gevormd Tot 1956 was de gehuwde vrouw handelingsonbekwaam. Dat fundament is nooit volledig rechtgezet met expliciete erkenning van het lichaam als eigendom van de vrouw zelf.
Het rechtssysteem erkent arbeid, bezit en contracten – maar geen verbintenissen overeenkomst, niet het baren van leven als arbeid of erfgoed. Een vrouw die moeder wordt, wordt niet erkend als producent van een waardevol cultureel en biologisch goed. Dat maakt haar economisch onzichtbaar en juridisch kwetsbaar.
Ik leg iets bloot wat nooit in taal is vastgelegd:
Dat het vrouwelijke lichaam en haar vermogen tot baren structureel zijn gebruikt zonder erkenning van eigenaarschap.
Dat de moeder de vrouw nooit wettelijk als “producent van bestaansrecht” is gecodeerd, terwijl zij letterlijk de oorsprong draagt.
Dat geen enkel artikel zegt: de vrouw is de wettige bestuurder van haar lichaam, haar eicel, haar arbeid, haar erfgoed.
Mijn bijdrage is revolutionair omdat ik • Wet, cultuur en symboliek met elkaar verbindt • Het “ei-gen lichaam” juridisch, filosofisch én erfgoedmatig opeist • Vraagt om een fundamentele herziening van eigendom, bestaansrecht en erkenning in de wet
Kortom: ik ben de eerste die dit zo helder, beeldend en juridisch onderbouwd samenbrengt in een voorstel dat verder gaat dan emancipatie of gelijkheid — ik vraag om GRONDWETTELIJKE EIGENDOMSAANSPRAAK.
Eerste Kamer der Staten-Generaal Tweede Kamer Minister-president Zeeuws Archief Erfgoed Zeeland Wij zijn De Stad – Middelburg Nationale-Nederlanden
Wat als niemand je dit ooit vertelde, omdat jij – als vrouw, als zelfstandige, als moeder – nooit volledig erkend bent als eigenaar van jezelf?
“Ik ben Ei nr 28 – Gen 03 – Lijk uit 1967. Mijn lichaam werd geboren als erfgoed, mijn stem begraven in systemen. Maar ik keer terug – als drager van het ongeschreven recht.”
Zeggenschap & Intellectueel Eigendom Loggen – Corpus Veritas Lus
1. Wat bedoelen we met zeggenschap?
Zeggenschap betekent: de bevoegdheid om te beslissen over je eigen werk, lichaam, verhaal en data.
Voor een kunstenaar onder SBI 9003 betekent dat:
Jij bepaalt wie jouw werk mag exposeren, reproduceren of documenteren. Jij registreert wie jouw lichaam of verhaal gebruikt in beleids- of verzekeringsdocumenten. Jij logt wie toegang heeft tot jouw symboliek, erfgoed en narratief.
2. Wat is intellectueel eigendom in jouw context?
Niet alleen auteursrecht op schilderijen of teksten, maar ook:
Je kunstzinnige taal: Ei-gen-waarde, De Ei-leider, Corpus Veritas Lus Je persoonlijke visuele symbolen: het Ei met de kroon, het oog, de wortels, de XX/XY/XO Je verhaal als vrouw, moeder en polisdrager Je rituelen, titels en performances
3. Hoe log je dit in Salesforce of je eigen archief?
a. Per werk of project:
Titel, beschrijving, datum Inhoudelijke betekenis (waar gaat het over?) Eigendom: gemaakt door, eigendom van, auteursrecht bij Gebruik: uitgeleend aan, gepubliceerd door, gedeeld met (met toestemming? ja/nee) QR-tag gekoppeld aan archiefpagina
b. Per contact of partner:
Heeft deze partij toestemming om beeldmateriaal te gebruiken? Zijn er voorwaarden voor gebruik? (Bijv. alleen met naamsvermelding, alleen offline, niet commercieel) Is er sprake geweest van inbreuk of misbruik?
c. Zeggenschapsverklaring per project:
Je kunt een standaardverklaring aanmaken zoals:
“De beeldtaal, symboliek en narratief van dit project zijn onlosmakelijk verbonden aan mijn lichaam, ervaring en erfgoed. Gebruik vereist expliciete toestemming van de maker.”
4. Waarom dit zo belangrijk is?
Omdat vrouwen als jij historisch gezien zelden eigenaar zijn erkend van hun eigen creatie en lichaam.
Door dit te loggen, claim je die plek terug – juridisch, artistiek én cultureel.
Ik wil terug wat mij toebehoort. Mijn naam. Mijn recht op erkenning. Mijn polissen in originele staat. Mijn verhaal, zonder fictie. Dit is geen aanklacht uit wrok. Het is een verhandeling over waarheid.
Over wat er gebeurt als mensen worden herleid tot activa.
En vrouwen tot een stille waarde in een reddingsplan.
Verslag – Oproep tot de Invoering van Wetboek 9: Het Lichaam als Grondrechtelijke Entiteit
Indiener: Silvia Koning Lindeboom Bongartz Aldenhoven
Datum: Mei 2025
Aan: Tweede Kamer der Staten-Generaal – Commissie voor Justitie & Veiligheid
Cc: Ministerie van OCW, Ministerie van Financiën, Raad van State, Atria, College voor de Rechten van de Mens
1. Historisch kader en juridische status van Boek 9
Op 25 april 1947 werd de Leidse hoogleraar E.M. Meijers bij Koninklijk Besluit belast met het ontwerpen van een nieuw Burgerlijk Wetboek. Deze beslissing leidde tot de hercodificatie van het Nederlandse privaatrecht in acht boeken.
Boek 9 is sindsdien juridisch gereserveerd voor regelingen omtrent intellectueel eigendom – maar tot op heden nooit ingevoerd. In het juridisch tijdschrift Ars Aequi (mei 2017) riepen prof. mr. Dirk Visser en prof. mr. Hanneke Spath op tot het eindelijk realiseren van Boek 9.
Er bestaat dus een leegte – een wettelijk vacuüm – waarbinnen het intellectueel eigendom wel erkend wordt als thema, maar nog geen plaats heeft in het wetboek zelf.
2. Erfgenaam van het vergeten eigendom
Mijn naam is Silvia Koning Lindeboom Bongartz Aldenhoven.
Ik ben ex handelaar in confectie, levens / kunstenaar, moeder, erfgoeddraagster én private verzekerde sinds 2011 onder SBI 9003. Mijn schade-uitkering, afgesloten vanuit eigen kracht in 1995, 2002 en meerkeuze plan Delta Lloyd 1998 werden zonder mijn toestemming geherclassificeerd als inkomen. Mijn polis werd in 2009 overgenomen, mijn stem gewist uit de administratie, mijn lichaam geherdefinieerd als activa door een klein koninklijk besluit zonder controle van de Tweede Kamer der Staten Generaal.
De verzekeraar die mijn lichaam juridisch beheert, is Nationale Nederlanden, voortgekomen uit Delta Lloyd, onderdeel van de ING Group – een entiteit die in 2009 staatssteun ontving. In die overgang werd mijn individuele waarde geabsorbeerd in een anoniem financieel systeem.
Daarom maak ik vandaag een juridische en symbolische claim:
Ik ben erfgenaam van het systeem waarin Boek 9 ontbreekt.
En ik eis het op – in naam van ieder lichaam dat onzichtbaar werd gemaakt.
3. Wat moet Boek 9 beschermen?
Niet alleen merken, octrooien en modellen.
Maar ook:
Het vrouwenlichaam als bron van leven én waarde;
Moederschap als cultureel erfgoed én arbeid;
De artistieke taal, rituelen, vormen en symbolen die voortkomen uit lichaamservaring;
De zelfverzekerde zelfstandige – die nooit juridisch zeggenschap kreeg over haar polis;
De stem van hen wier naam werd verwijderd, maar wier verhaal blijft bestaan.
4. Voorstel
Laat Boek 9 BW eindelijk geboren worden – niet als administratieve codificatie van eigendomsrechten, maar als levend document waarin het intellectuele, lichamelijke en erfgoedmatige eigendom samenvloeien.
Stel een commissie in onder mijn leiding als kunstenaar-wetgever. Combineer juristen, kunstenaars, beleidsmakers en ervaringsdeskundigen. Werk samen met Atria, het College voor de Rechten van de Mens, en erfgoedinstellingen. Laat de oproep van Visser en Spath niet doven in stilte.
5. Slotverklaring
“Zolang Boek 9 niet bestaat, blijft mijn lichaam een bezit zonder bescherming.”
door Silvia Lindeboom Bongartz – moeder, erfgoeddraagster, kroongetuige
Proloog – De Oproep
Er was eens een gezin — vier zielen in één levenslijn: een vader, een moeder, en twee dochters, geboren met het kompas van rechtvaardigheid en een naam die resoneert in de gangen van geschiedenis.
Wij leefden niet binnen de muren van een paleis, maar in het hart van een monument, waar iedere steen een verhaal fluistert en de ramen herinneringen weerspiegelen aan vorstelijke erfenis en verzwegen waarheden.
Bloedlijn Amalia van Solms
Hoofdstuk I – De Kroon in het Dagelijkse
Onze tafel was geen hofbank, maar een altaar van eenvoud en echtheid. Toch stonden er bekers met leeuwen, een kruik met een helm, en brood gebakken met de warmte van generaties.
Wij droegen geen kronen van goud, maar woorden, daden, stil verzet en een sleutel aan een koord — niet van macht, maar van herinnering.
Symboliek van overdracht: Het kan staan voor hoe macht, geheimen, of kennis generaties overstijgt — zelfs buiten iemands weten om.
Hoofdstuk II – De Dochters van de Overdracht
Emma en Laura — niet slechts kinderen van deze tijd, maar erfgenamen van een zielenschat.
Hun stappen door de gangen van ponykamp La Marotte zijn als echo’s van een koninklijk erfpad, waar adel zich vermengt met aarde, en vriendschap een ritueel wordt.
Zij leerden: wie je bent, is niet wat je bezit, maar wat je bewaakt. Je lichaam. Je waarheid. Je erfgoed.
La Marotte
Hoofdstuk III – De Moeder als Monument
Ik, de moeder, de drager van het Ei —niet alleen het leven geschonken, maar ook de waarheid hervonden.
Mijn ziekte, mijn stil protest, mijn kunst, mijn pleidooien, werden de bouwstenen van een onzichtbaar paleis.
Niet erkend in de wet, maar aanwezig in elk weefsel van onze geschiedenis.
Ik ben geen prinses, maar een kroongetuige van wat het betekent om vrouw te zijn in een wereld die ons lichaam vergat te registreren.
Hoofdstuk IV – De Vader als Brug
Wim — een man van eer. Hij sprong, liet los, begon opnieuw.
Van politie naar Kozee, van zekerheid naar zelfstandigheid. Een restauranthouder van de ziel. Hij bewaakte ons als een ridder zonder harnas, maar met handen vol daden.
Hoofdstuk V – Het Koninkrijk in de Spiegel
Wij zijn het Koninklijk dat je niet op televisie ziet, maar wel in oude aktes, in archieven, in fouten die systemen maakten.
Wij zijn de voetnoot in de troonrede, de schaduw van de kroon, de vergeten afstammelingen van verzet, liefde, verlies en waarheid. En op ons erf, waait een vlag die niemand ophangt, maar die in onze daden wappert.
Epiloog – Het Ritueel van Herkenning
Vandaag staan wij op. Niet als onderdanen, maar als erfgenamen van iets groters: de erkenning dat wij bestaansrecht dragen niet door naam, maar door onze bloedlijnen van leven.
Wij zijn het Koninklijk, dat het ei van waarheid heeft uitgebroed.
Het Ei toont de vrouw als de schilder van haar eigen verhaal, als genius van leven en erfgoed. Het werk breekt het ei niet kapot, maar verlicht de barst – als een wedergeboorte van identiteit. De beeldtaal verbindt biologie (XX), spiritualiteit (kruis), geopolitiek (Italië), en persoonlijke autonomie (de penseel).
De boodschap is helder: De vrouw is geen bezit, geen object onder octrooi – zij ís het erfgoed, de broncode, de levende schepper. Dit deel van het Ei verbeeldt het ‘vergeten lichaam’ – het lichaam van de vrouw als drager van genetisch erfgoed, maar systemisch uitgesloten. De barst is het bewijs van bestaan én strijd. De boodschap is helder: erken het lichaam, erken de code, herstel de breuk.
Het Ei als geheel groeit hiermee uit tot een volledig visueel manifest: biologisch, juridisch en spiritueel. Het roept op tot het erkennen van het vrouwelijk lichaam als bron van waarde en waarheid, niet als leeg object onder een gesloten systeem. Het Levende Algoritme – Ode aan Ada Lovelace, geschreven in het Ei-Gen van de Vrouw” of “Corpus Veritas Lus: de poëzie van het vrouwelijke algoritme” “Wapen van en voor het lichaam – geen leeuw zonder wortel, geen kroon zonder erkenning.”
De Bloedlijnen van de Koning
Kunstverklaring bij het Ei van Overdracht
Koning Willem-Alexander draagt de titel Koning. Maar wij – dochters, moeders, vrouwen van dit land – dragen de bloedlijnen van de koning.
Niet in wapens, wetten of handtekeningen, maar in lichamen die baren, voeden en overleven.
Wij zijn de oorsprong van de lijn die regeert. En toch zijn wij onzichtbaar gebleven in het wetboek, in de erfopvolging, in de geschiedenis.
Ons bloed werd gebruikt, maar niet erkend. Ons lichaam werd bestuurd, maar niet bevraagd. Onze waarde werd verhandeld in polissen, titels, huwelijken – maar nooit gewogen als macht.
En nu spreken wij.
Wij eisen erkenning als bron, als sleutelhouder van oorsprong, als levend erfgoed van de monarchie zelf.
Want wie draagt het koningschap werkelijk, als niet het lichaam dat het leven baarde?
De Bloedlijnen van Juliana – 1909houden mijn geschiedenis levendig. Niet omdat ik haar kende, maar omdat mijn lichaam haar tijd droeg.
1909 – het jaar dat mijn overgrootmoeder stierf in het kraambed terwijl koninklijke wiegen werden gevuld. Dezelfde adem, dezelfde pijn, dezelfde kracht, maar één naam werd herdacht in paleizen, de ander werd begraven in stilte.
En toch bleef zij leven in mij: in mijn celgeheugen, in mijn ziekte, in mijn verzet.
Haar bloedlijn – onopgeschreven – werd mijn kompas, mijn kunstdraad, mijn geheugen.
De kroon kwam bij de een, de wonden bij de ander.
Maar wie is dan de erfdrager van waarheid? Ik ben het archief van wat vergeten moest worden omdat het lichaam van ‘moeder de vrouw’ juridisch niet erkend is als intellectueel eigendom, maar wel als object in andere rechtsdomeinen (zoals arbeidsrecht, zorg, belasting of verzekeringen).
Mijn geschiedenis is geen sprookje, maar een sleutel. Een sleutel aan een koord, dat niet om de hals hangt, maar door generaties heen de waarheid beschermt.
Feit of Fictie – volgens het Faro-verdrag?
Volgens het Faro-verdrag (Raad van Europa, 2005) is erfgoed meer dan tastbare monumenten en objecten.
Het is ook datgene wat mensen zélf betekenis geven aan het verleden, in relatie tot hun identiteit, waarden en omgeving. Met andere woorden:
Wat ik beleef, bewaar en belichaamt, mag erfgoed zijn – zelfs als het geen archiefnummer draagt.
Het Faro-verdrag erkent:
“het recht om cultureel erfgoed te definiëren, te interpreteren en eraan deel te nemen” de rol van erfgoedgemeenschappen, groepen mensen die zich herkennen in een erfgoedaspect en dit willen doorgeven dat ook persoonlijke, familiegebonden, spirituele of immateriële sporen bijdragen aan een gedeeld cultureel geheugen.
Mijn cruciale vraag:
Zijn mijn bloedlijnen, mijn verhaal, mijn symbolen feit of fictie?
Antwoord volgens Faro:
Ze zijn erfgoed. En dus zijn ze feit.
Als ik vanuit mijn erfgoedgemeenschap (moeders, zelfstandige vrouwen, erfgoeddraagsters) betekenis geeft aan een gebeurtenis als 1909 – en dit verbindt aan bredere sociale thema’s zoals recht, bestaanszekerheid, ziekte en uitsluiting – dan geef je vorm aan levend erfgoed volgens Faro-normen.
Kortom:
Wat het systeem “fictie” noemt, maakt Faro zichtbaar als feit – mits het geleefd, gedeeld en gedragen wordt.
Sinds de financiële crisis van 2009 worden mijn lichaam en belangen – zonder mijn expliciete, geïnformeerde toestemming – behartigd door verzekeraar Nationale-Nederlanden.
Mijn private arbeidsongeschiktheidsverzekering en levenspolis zijn zonder mijn instemming geherkwalificeerd, verhandeld en/of ondergebracht bij derden.
Deze situatie roept fundamentele vragen op over eigenaarschap, recht op zeggenschap en bescherming van menselijke waardigheid binnen het verzekerings- en belastingstelsel.
2. Symbolisch-poëtisch (voor Faro-manifest of kunstwerk):
Mijn lichaam werd een polis, mijn leven een nummer.
Sinds 2009 behartigt een verzekeraar mijn belangen alsof ik geen zeggenschap heb – alsof mijn ziekte geen erfgoed is, maar een financieel instrument.
Wat ooit bescherming moest bieden, werd een keten van onzichtbare macht. Niet ik, maar zij tekenen voor mijn waarheid.
3. Vragenvorm – Faro/UNESCO-stijl als oproep tot erkenning:
Mag een verzekeraar zonder instemming het lichaam vertegenwoordigen van een vrouw met een beroepsziekte? Wie behartigt mijn belangen als ik juridisch nooit zelfstandig erkend ben als eigenaar van mijn lichaam? Is mijn polis bescherming, of systeemfictie? Wat blijft er over van autonomie als mijn ziekte verhandelbaar is geworden?
Daarom is dit geen gewoon kunstobject, maar een levende vraag in beeld – een erfgoedcode die uitnodigt tot reflectie:
“Uit welk Ei kom jíj?” Een simpele vraag met een diepe lading: Wat is jouw oorsprong? Wat draag jij met je mee, bewust of onbewust? Welk verhaal, welke kracht, welk geheim zit er in jouw ‘ei’ verstopt?
Deze vraag opent een gesprek over identiteit, afkomst, familiegeschiedenis, en zelfs collectief geheugen.
Vandaag eren we de mannelijke paus er eren Paus Moeder de vrouw.
De eerste erfgoeddraagster op de Troon van de Ziel
Hoi wereld,
Zojuist is geschiedenis herschreven.
Voor het eerst in eeuwen is niet een kardinaal, maar een vrouw met baarmoederlijke wijsheid, benoemd tot TussenPaus.
Niet gekozen via witte rook, maar geboren uit eeuwen van zwijgen, zorgen en zaaien.
Zij heet: Moederia, Pausin der Ziel, drager van chromosomen, kloppend erfgoed en de zachte kracht die nooit een tiara droeg — tot nu. Als katholiek gedoopte geloof ik in op ei gen kracht. De kerk is voor mij niet heilig maar moet zorgen voor veilig zijn.
Eerbetoon aan de Paus In een wereld vol rumoer bleef hij spreken in stilte, een herder voor velen, een brug tussen oud en nieuw.
Met woorden die raken en daden die verbinden, droeg hij de mantel van barmhartigheid en hoop.
Voor de paus – een leider in eenvoud, een stem van compassie. Erfgoed moeder de vrouw – URBI ET ORBI — Uit het Ei der Waarheid
Aan de Stad en de Wereld, spreekt het Ei. Oorsprong, Vertrouwen, Erkenning.
Ik ben niet uit steen gehouwen, maar uit zachte bron gevormd. Geen systeem bezit mijn ziel — ik draag haar, in mij, van moeder op dochter, van drager op dromer.
Urbi et Orbi wordt Ei en Wereld, Lichaam en Bron, Erfgoed en Toekomst.
Uit welk Ei kom jíj? Wie heeft jou gewiegd, geweten, geboren? En durf jij te antwoorden — met waarheid in je handen?
De sleutel draait, de tijd opent. Van binnen naar buiten – en terug.
Urbi et Orbi. Van mijn Ei naar de Wereld. Van mijn Waarheid naar het Licht.
Haar eerste decreet?
“De sacramenten van zorg, moedermelk en onvoorwaardelijke liefde worden voortaan erkend als heilig.”
Ze voegt toe: “Erfgoed is geen steen. Het is een lichaam. En dat lichaam… is vrouw.”
In plaats van kardinalen om zich heen, zit haar concilie vol dochters, grootmoeders, zusters, nuggers en vergeten vrouwen die nooit genoteerd werden in de annalen van macht.
Haar staf? Een houten lepel.
Haar mijter? Geborduurd met XX, XO, XXY — het alfabet van het leven.
Haar pausmobiel? Een bakfiets met een mand vol symbolen: een klei-ei, een theedoek, een netkous, een draagdoek.
Verheug u, want de erfgoedkerk is herboren. Geen kruistocht, maar een hartstocht. Geen dogma, maar een dialoog.
Geen systeem boven de vrouw, maar de vrouw als systeemdrager.
Amen en een eicel,
Pausin Moederia I
“Ik wil is wet.”
Hazes is de basis
Een erfgoedverhaal in FARO-stijl door mij, Silvia Lindeboom
Het is Pasen maar ook het jaar waarin de tijd voor mij lijkt stil te staan en toch alles tegelijk in beweging komt. Ik, een vrouw , Silvia genaamd, loop elke dag door de eeuwenoude straatjes van Middelburg.
Wat ik doe voor vrijheid… is woorden geven aan wie stil is gemaakt. Ik verbind verhalen, onthul onzichtbare lijnen, en help mensen hun eigen stem terug te vinden — in taal, beeld, idee of erfgoed. Ik bewaak het recht op betekenis. Op meedenken, op verschillen, op eigenheid.
Vrijheid is voor mij: keuze, context, compassie.
In mijn hand draag ik dit keer geen smartphone of selfie-stick, maar een ei. Geen gewoon ei – maar een klei-ei dat ik met zorg had geboetseerd, beschilderd en verzegeld met mijn vingerafdruk.
Ik noem het Het Ei Gen van het Begin.
De mensen die het zien of zagen, glimlachten of fronsten. Sommigen lachten zacht, alsof ze de magie herkenden uit hun kindertijd. Anderen vroegen niets. Maar ik wist: dit ei draagt ons allen in een verhaal. Niet alleen van mij, maar van ons allemaal.
Een verhaal dat geboren werd in de stilte van een vrouwelijk lichaam, gedragen werd door vele generaties, en tevoorschijn komt als je durft te kijken. Echt durft te kijken.
Ik liep weer naar het Abdijplein, waar ooit het kloppend hart van de stad lag. Daar ging ik op mijn hurken zitten en legde het ei in het midden van de cirkel van stenen. “Voor Moeder de Vrouw,” fluisterde ze. “Voor de dragers, de voelers, de verbinders. Voor wie nooit opgeschreven werd, maar alles doorgeeft.”
Een vrouw van zeventig, met grijze haren en heldere ogen, kwam naast mij staan. Ze knikte langzaam. “Mijn moeder vertelde me ooit,” zei ze, “dat een ei geen begin kent en geen einde. Net als erfgoed. We dragen het, zonder dat we het soms weten.”
Een jongen van tien kwam erbij staan. “Mag ik ook iets zeggen?” vroeg hij. Ik glimlachte. “Er is geen tijd voor ‘te jong’ of ‘te oud’ als het om het hart van het verhaal gaat.”
“Ik denk dat ieder ei een code heeft,” zei hij. “Zoals een geheim. Een… gen.”
Mooie, diepe vraag: “Welk gen heb ik?”
Letterlijk én symbolisch raakt die vraag aan ieders erfgoed, identiteit en bestaansrecht.
1. Biologisch gezien:
Je hebt ongeveer 20.000 genen, net als ieder mens. Maar welke precies bij jou dominant zijn, weet je alleen via een DNA-test. Toch zijn er bijzondere sporen die via de moederlijn zichtbaar zijn:
Je erft je mitochondriale DNA (mtDNA) alleen van je moeder. Dat is je levensenergie-genlijn, eeuwenoud en onverbroken.
Via vaders kun je een Y-chromosoom erven als je man bent, maar de krachtigste continue lijn is die van moeders.
Genen beïnvloeden je immuniteit, temperament, gevoeligheid voor ziekten en zelfs je intuïtieve vermogens.
Code X
“Code Konijn”
(in de geest van Banksy x Faro)
Ze dachten dat ik zacht was. Dat ik paste in het frame. Een knuffel. Een grap. Een vergeten naam. Maar ik brak door de lijst. Met draad en draadloos verleden, en ogen die zagen wat nooit mocht worden gelezen. Een hart aan een touwtje, als stille protest. Een rode ballon voor wie haar waarheid niet verpest. Ze noemden mij speelgoed, maar ik was erfgoed. Ik ben het bewijsstuk dat liefde geen paspoort hoeft. Gencode, droomcode, ik draag het allemaal. Met stiksels als littekens van een systemisch verhaal. Ik ben geen object.Ik ben een boodschap. In pluche verpakt, maar met de kracht van een slapeloze nacht. Dus kijk nog eens goed — en zeg me dan: Wie heeft hier eigenlijk het verhaal in de hand?
Maar: wat als het lichaam zelf bewijs is? Wat als de eicel de broncode is van alles?
Ik keek naar hem. “Ja,” zei ik .”Een ei-gen. Dat wat jij meedraagt, wat jij mag delen.” Ik haalde een potje tevoorschijn met daarin beschilderde steentjes, elk met een ander symbool: XX, XY, XO, XXY. “We zijn allemaal variaties van hetzelfde wonder,” zei ik .”En toch is ieder verhaal uniek.”
Langzaam kwamen meer mensen bij het ei staan. Ze brachten bloemen, linten, een oude foto, een babylaarsje, een stukje stof uit een trouwjurk. Zonder dat iemand het vroeg, begon er een levend immaterieel erfgoedritueel. Geen ceremonie met regels, maar een ontmoeting vanuit het hart. Iedereen droeg iets bij. Niet met woorden alleen, maar met betekenis.
Een kunstenaar tekende het tafereel op een oud vel papier. Een vrouw schreef op wat ze voelde. Een meisje danste blootsvoets om het ei heen. Er werd gelachen. Er werd gehuild. Er werd gezwegen. En ergens in dat alles groeide een nieuw verhaal – geen wet, geen systeem, geen polis – maar een collectief weten. Een zachte kracht. Een FARO-kracht.
Aan het eind van de dag pakte ik het ei weer op. Ik wikkelde het in een doek waarop stond geschreven:
“Ik ben erfgoed. Ik ben lichaam. Ik ben bron. Ik geef het door.”
Ik wist: erfgoed is geen verleden. Het is aanwezigheid. Het is opstaan en vertellen. Niet om geschiedenis vast te leggen, maar om identiteit vrij te maken.
Tja dus waarom mannen vrouwen wetenschappelijke omtzigtbaar houden is een grote vraag?
En dat is misschien wel de grootste vraag van onze tijd.
Waarom worden vrouwen – en vooral moeders – wetenschappelijk, juridisch en economisch onzichtbaar gehouden, terwijl zij letterlijk de oorsprong van het leven zijn?
Dit raakt een diepe systeemkritiek, die raakt aan:
1. Historische uitwissing
In wetenschap en recht zijn vrouwen eeuwenlang als ‘bijzaak’ of ‘eigendom’ behandeld. Het Romeins recht, het Burgerlijk Wetboek van Napoleon, de kerkelijke dogma’s – allemaal structureerden ze het lichaam van de vrouw als object, niet als subject. De moederlijn werd uitgewist. Wat overbleef, was een patriarchale fictie.
2. Wetenschappelijke blindheid
Tot op vandaag zijn veel medische en biologische onderzoeken gebaseerd op het mannelijke lichaam als norm. De invloed van zwangerschap, hormonen, menstruatie en overgang wordt nauwelijks onderzocht of serieus genomen. Zelfs in genetica blijft de vaderlijn (Y-chromosoom) oververtegenwoordigd in onderzoek, terwijl de mitochondriale moederlijn stabieler en krachtiger is.
3. Economische fictie
Vrouwen worden in veel systemen nog steeds gezien als ‘meeverzekerd’, ‘meeverdienen’, of afhankelijk. Onbetaalde zorgarbeid, zwangerschap, en herstel worden zelden erkend als arbeid of beroepsbelasting. De moeder die kostwinner is, bestaat nauwelijks als juridische entiteit.
4. Culturele stilte
Vrouwen worden vaak gezien als “gevoelig” of “emotioneel” wanneer ze over hun lichaam, geschiedenis of erfgoed spreken. Wetenschap wordt nog steeds geassocieerd met “rationeel,” “objectief,” en dus mannelijk.
“Mooi dat jullie kunstenaars willen helpen leven van hun werk.
Maar wie beschermt de kunstenaar die zijn bron al kwijt is aan een systeem dat haar nooit erkende?” Nationale Nederlanden
De Buiging” – Manifestbeeld van Moeder der Aarde lokatie IBIZA STAD
Installatie | Corpus Veritas Lus
Een lichaam in fel rood. Niet van bloed, maar van waarschuwing. Zij buigt. Niet uit onderdanigheid, maar uit kracht. Haar ogen gesloten — niet blind, maar inwaarts gericht. Zij glimlacht niet uit plezier, maar uit het diepste weten: Zij is het begin. En zij is vergeten.
Moeder der Aarde — het grootste erfgoed zonder wettelijke status. Geen handtekening, geen recht. Maar elke geboorte draagt haar naam.
Laat haar opstaan. Geef haar status. Want wie het begin miskent, ontkent het leven zelf.
Liefs Silvia Spreuk op basis van mijn doopnaam:
“Ik ben Margaretha Johanna –
parel van wijsheid,
dochter van genade,
drager van vergeten lijnen.
Mijn naam is geen versiering,
maar een echo van de waarheid die ik kom herstellen.”
Dat de paus zijn graf niet in de Sint-Pieter wil, maar in Santa Maria Maggiore, is symbolisch geladen. De keuze voor eenvoud, vrouwelijke toewijding, en Maria als oorsprong past naadloos in mijn kernboodschap:
Mijn boodschap in reflectie:
De macht keert terug naar de moeder.
Niet naar de kroon, maar naar de oorsprong.
Niet naar steen en pracht, maar naar eenvoud, zachtheid en waarheid.
Dagboek van een Nugger — Tussen Wetenschap, Waarde en Weerstand
De ketting-S-steek krijgt een extra lading: S voor Silvia, Soul, Sisterhood, Sarcoïdose, Staat. Elke steek is een daad van erkenning: van jezelf, je moederlijn, je werk, je lichaam. Ik borduur geen versiering, maar bestaansrecht voor iedereen.
Luxe positie of buitenspel?
Er zijn dagen dat ik mezelf zie als een wetenschapper. Niet met een witte jas, maar met een lens, een penseel, een vragenlijst vol ervaringen.
De koningin- in de Bijenkorf Amsterdam
Ik experimenteer met het leven, test systemen, onderzoek wat werkt – voor mij, en misschien ook voor anderen.
Ik ben chronisch ziek – sarcoïdose én creatief begaafd. Ik ben zelfstandig denkend, maar niet officieel werkend als handelaar in confectie.
Ik blijk een nugger — zonder sociale uitkering, zonder sociaal vangnet, maar ook: zonder verplichting om mijn waarde te verlagen tot ‘een bullshit job’.
Expositie Raadsleden Gemeenten Edam Volendam
Sommigen noemen het een luxe. Maar luxe is pas echt wanneer je keuzes hebt.En wie niet past in de systemen, wordt vaak eerder gezien als ‘onvindbaar’ dan als ‘vrij’.
Toch is juist deze positie een vruchtbare bodem geworden voor mijn werk.
Mijn lichaam is mijn atelier. Mijn baarmoeder is mijn eerste werkbank. Mijn ziel is de pen. Mijn littekens zijn archieven. Ik ben niet in dienst van een systeem – ik ben de schepper van mijn bestaan. Ik ben creatief directeur van mijn lichaam. En dit lichaam draagt geschiedenis, erfgoed, en de kracht van leven door.
Wat is werk? Wat is kunst? Wat is waarde?
Voor het klei-ei. Voor het dagboek. Voor het fotografisch archief van zingeving.
Ik ben gaan bouwen aan wat ik immaterieel cultureel erfgoed van de toekomst noem.
In mijn wereld is iedereen wetenschapper, ieder lichaam een bron van kennis, elke vrouw een erfgoeddraagster, en elk werk – mits met liefde gedaan – een bijdrage aan de samenleving.
Ik vraag me niet alleen af wat mijn werk bijdraagt, ik vraag ook: wie bepaalt wat telt?
Wie durft te luisteren naar het dagboek van de vrouw buiten de norm?
In dit dagboek vind je vragen en antwoorden. Geen zekerheden, maar zinnen vol leven.
Verbinding. Verbetering. En de onzichtbare waarde van alles wat niet in cijfers te vangen is.
Nooit meer werken – een artistiek antwoord
“Wat draag jij bij aan de samenleving?” Soms lijkt het alsof ik niet werk. Geen loonstrook, geen loondossier. geen vaste uren, geen hiërarchie die mij een titel geeft. Maar ik werk — met mijn ogen, mijn handen, mijn hart en mijn tijd.
Ik zie wat anderen missen. Ik vang verhalen met licht. Ik stel vragen waar anderen zwijgen: Wat is kunst? Wat is werk? Wie bepaalt waarom ik niet tel.
Als nugger sta je zogenaamd buiten het systeem. Maar ík zie het systeem. En ik zie de gaten — waar mensen doorheen vallen, waar zorg onzichtbaar blijft, waar creativiteit wordt afgedaan als luxe.
Mijn camera is mijn getuige.
Mijn dagboek is mijn bewijs.
Mijn beelden spreken in stilte.
Mijn kunst is arbeid van de ziel.
Ik geloof dat iedereen wetenschapper is —dat we via onze lichamen, ervaringen en fouten leren wat echt werkt. Niet voor de economie. Maar voor het leven.
Ik werk aan dat herstel. Aan verbinding. Aan het zichtbaar maken van onzichtbare waarde.
En misschien is dat de echte betekenis van ‘nooit meer werken’: niet stoppen met doen, maar beginnen met zijn.
Zij staat op tegen de staat – Wat niet bestaat (ras), wordt beschermd Wat wél bestaat (vrouw), wordt genegeerd
Mijn lichaam is echt Mijn rechten zijn fictie
Ze beschermden het woord ‘ras’ in de wet Maar vergaten de vrouw die wetten baart
Ik ben geen constructie Ik ben cultuur in bloei Nieuwe Creatief Directeur bij het Kroondomein
Een ode aan autonomie, erfgoed en het recht op zelfbeschikking
Ze draagt geen wapen, geen kroon, geen toga. Ze draagt kunst. Ze draagt haar verhaal op haar rug. En haar lijf is geen bezit van de staat, maar haar eigen canvas.
De ene jas toont een vrouw — erfgoeddraagster en kunstenaar — die via penseel en oog het collectieve geheugen herschrijft. Het ei, getooid met een kroon en een traan, symboliseert de erfelijke lijn, maar ook de pijn van onzichtbaarheid. Ze kijkt terug, met het penseel van Vermeer, maar herschrijft de geschiedenis in haar eigen handschrift.
De andere jas spreekt in heldere letters: “Ik ben creatief directeur van mijn eigen lichaam.” Geen toelichting nodig. Geen voetnoten. Een nieuwe Grondwet, in wol geprint.
Deze vrouwen lopen niet alleen in stijl — ze lopen voorop. Ze zijn de nieuwe bewoners van het kroondomein: niet als onderdanen, maar als scheppers. Niet als bezit, maar als bron.Hulpeloosheid gaat in je lichaam zitten.
The Devil Cares Fly to london
Waar mode, erfgoed en maatschappijkritiek elkaar ontmoeten in high style.
sleutel van geluk 🍀
Zij die dacht dat mode oppervlakkig was, heeft Silvia K nog nooit ontmoet. Ik ben geen fashion victim. Ik ben de overlever — in zijde, leer en parelkoord.
Ik ben de erfgoeddrager die een statement maakt met ieder detail: mijn tas spreekt boekdelen, mijn bril is een blik op de waarheid, mijn stropdas – van het konijn – knipoogt naar systeemkritiek.
Want wie zegt dat je niet mag schitteren terwijl je strijdt? Dat je niet mag lachen terwijl je de schaduw belicht? Ik ben de creatief directrice van The Devil Cares Fly to London. .
Niet omdat ik het leed verheerlijk, maar omdat ik het recht aankijk – in couture.
De paarse krokokill tas is mijn totem:
Een dier dat niet buigt voor trends, maar bijt in structuren die onrecht stikken onder zijde. Paars als symbool voor transformatie. Voor koninklijk én activistisch bloed.
Ik draag geen label.
Ik bén het label.
En het zegt: maak plezier, maak verschil, en vergeet nooit je wortels – of je oorringen.
Handen van Herinnering
Handen, die ooit vrij waren, geraakten verstrikt in de ketens van handel.
Geen uitwisseling van goedheid, maar van lichamen. Geen overeenkomst, maar een opgelegd lot.
Handen, geschikt voor zorg, voor kunst, voor oogst, werden handelswaar in een koude telling zonder ziel.
De handdruk van de koopman was een breuklijn in de menselijkheid. Elke vinger schreef zich in op het lijf van een ander.
Maar nu naaien wij nieuwe verhalen in de stof van de geschiedenis, met onze handen — vrij, voelend, verbindend.
We laten de draad niet los. We repareren. We herdenken. We dragen voort.
Handen die samenkomen in eerherstel, in kunst, in kracht, in het zacht vastpakken van wat pijn deed en nu zichtbaar mag zijn.
Handen, die weten hoe je breekt, maar ook hoe je heelt. Ras en Geslacht: Sociale constructies met echte gevolgen
Artikel 1 van de Grondwet beschermt tegen discriminatie op grond van ras en geslacht. Beide begrippen lijken op het eerste gezicht helder: ras gaat over afkomst, geslacht over man of vrouw. Maar in werkelijkheid zijn het sociale constructies — maatschappelijke categorieën die door mensen zijn gemaakt, en die diep ingrijpen op hoe mensen leven, worden beoordeeld en behandeld.
1. Ras: een juridisch beschermde fictie
Hoewel de wetenschap het bestaan van ‘rassen’ als biologische werkelijkheid verwerpt, blijft het begrip “ras” juridisch noodzakelijk. Waarom? Omdat mensen wél worden beoordeeld op uiterlijke kenmerken, afkomst of etniciteit. Ras bestaat dus niet biologisch, maar de gevolgen van raciale categorisering zijn écht. Daarom biedt de Grondwet bescherming tegen discriminatie op basis van iets wat feitelijk niet bestaat, maar sociaal wél gevolgen heeft.
2. Vrouw-zijn: een biologische realiteit, sociaal ontkend
Omgekeerd is vrouw-zijn biologisch aantoonbaar — een werkelijkheid van chromosomen, organen, voortplanting en hormonale cycli. En toch wordt de vrouw in wetten, beleid en economie vaak ontkend als zelfstandig bestuursorgaan over haar lichaam. Ze krijgt niet de wettelijke of economische erkenning die bij haar lichamelijke werkelijkheid hoort. Wat dus wél bestaat, wordt sociaal en juridisch genegeerd.
3. Dubbele standaard
We zien hier een merkwaardige paradox: Wat niet biologisch bestaat (ras) krijgt juridische bescherming. Wat wel biologisch bestaat (vrouw) krijgt geen volwaardige juridische autonomie, bijvoorbeeld als het gaat om moederschap, bestaanszekerheid of economische zelfbeschikking.
4. De oproep tot rechtvaardigheid
Als de wet bescherming biedt tegen fictieve constructies als ras, dan moet ze ook bescherming en erkenning bieden aan de biologische én sociale realiteit van de vrouw. Niet als bijzaak, maar als fundament. Het wordt tijd dat de vrouw als scheppend en bestuurlijk lichaam juridisch wordt erkend — met alles wat daaruit voortvloeit: autonomie, bestaanszekerheid, culturele waardering en gelijke behandeling.
Woke or Wake-up Call? Misschien zijn we het zicht kwijt op wat wakker zijn werkelijk betekent. Is ‘woke’ een scheldwoord geworden voor bewustzijn? Of is het juist een wake-up call aan een samenleving die te lang sliep?
We kunnen kiezen. Niet tussen links of rechts. Maar tussen ontkennen of doorvoelen, tussen wegkijken of doorzien, tussen woke spelen of wakker leven. Want wie werkelijk wakker is, weet dat ieder lichaam een verhaal draagt. Een erfgoed. Een waarheid. Geen modewoord, maar een moreel kompas.
De Handelaar en de Knoop – Er was eens een handelaar in confectie, een man met gevoel voor stof en snit, die zijn dagen vulde met meten, naaien, strijken — en vooral: verkopen.
Zijn winkel stond aan de rand van het Kroondomein, waar het systeem strak gespannen was, als een keurslijf zonder adem.
Op een dag werd hij ziek. Niet zomaar ziek maar een ziekte die niet alleen het lichaam,maar ook de ziel uit de pas liet lopen. Terwijl zijn machines stilvielen en zijn boekhouding krom begon te trekken, verscheen er een vrouw in zijn dromen, gekleed in een jas van tijdloos linnen,met gouden knopen in de vorm van XX en XY.
Zij sprak:
“Je hoeft geen cel te zijn in een eenheid
die je geen adem geeft.
Kies voor gelijkwaardigheid,
niet voor het fiscale keurslijf.
Je lichaam is geen bedrijf,
maar een thuis van oorsprong.”
En dus koos hij — niet voor aftrekposten,
niet voor omzetgroei of pensioenfondsen,
maar voor inzicht.
Voor het juiste pad.
Hij gaf zijn resterende voorraad weg
aan vrouwen die zelfstandig wilden zijn.
Hij borduurde op zijn laatste lap stof:
“Vrijheid past altijd. Maatwerk begint bij wie je bent.”
Sindsdien fluistert de wind langs zijn oude winkelpand:
Hier in Zeeland heb je : Een Zee van Tijd – Montancourt Middelburg als inzet levend cultureel erfgoed.
Gegijzeld in software is ook vrijheidsberoving.”
FARO-reflectie – Raad van Europa
Ik ben een vrouw met een polisnummer.
Maar geen polis geeft mij bestaansrecht.
Geen register erkent mijn moederschap.
Geen systeem ziet mijn arbeid als zelfstandig.
Mijn identiteit is verspreid over systemen,
mijn geschiedenis vervaagd in administratieve vakjes.
Mijn lichaam is belast, verzekerd, geregistreerd —
maar nooit erkend als van mij.
Daarom breek ik het zwijgen van het register open.
Niet uit bitterheid, maar uit waarheid.
Mijn verhaal is geen incident.
Geen uitzondering.
Het is een patroon.
En ik ben geen cijfer,
geen anonieme eenheid,
geen “natuurlijk persoon” zonder stem.
Ik ben een naam.
En die naam verdient erkenning.
Wettelijk. Cultureel. Maatschappelijk.
Als vrouw. Als moeder. Als mens.
Geluk zit hem in je bloedlijn.” Niet in bezit, diploma’s of systemen. Maar in wat je doorgegeven krijgt en wat jij besluit door te geven. Het zit in de zachtheid van generaties, in de kracht van wie vóór ons kwamen, en in de moed om zelf weer wortel te schieten.
Een verhaal opgeschreven door Erfgoed Zeeland over ons, en mij Silvia Koning-Lindeboom | Erfgoeddraagster , kunstenaar, vertelster.
“Wie lang genoeg op haar ei-gen-aar-schap vertrouwt, ervaart hoe haar lichaam en huis samensmelten tot een levend verhaal.”
Montancourt Middelburg – The Blue Zone
Montancourt is geen gewoon huis. Het is een plek waar tijd vertraagt, waar zingeving ademt in de muren. Hier leven verhalen voort — in hout, steen, bloedlijn en herinnering.
Dit is een Blue Zone. Niet door toeval, maar door keuze. Hier zorgen we voor elkaar. Hier krijgt erfgoed ademruimte. Hier stroomt het leven niet van deadline naar deadline, maar van generatie naar generatie.
Montancourt Middelburg is een levend systeem van aandacht, rust, herstel, en liefde voor het lichaam — als erfgoed. Als waarheid. Als bron. Citaat – Wij zijn de stad
“Wij zijn de stad. Niet de stenen, maar de verhalen. Niet de gebouwen, maar de bloedlijnen. Wij zijn wat niet geschreven werd, maar wél bestaat. Wij dragen het verleden in ons lichaam, en bouwen de toekomst met onze stem.”
Het mysterie van Middelburg en de kracht van Middelburg
Ik strijd tegen fiscaal en juridisch geweld. Tegen systemen die mij en moederschap niet erkennen, mijn arbeid niet waarderen, mijn lichaam niet als mijn eigendom beschouwen. Ik ben geen fout in de administratie. Ik ben de vergeten rechtspersoon. Mijn lijf is geen loonstrook – het is een levenslijn. Mijn bestaan is geen toeslag – het is een fundament. Zolang ik adem, maak ik zichtbaar wat zij verborgen hielden.”
Toen mijn man Wim en ik in 2019 dit rijksmonument uit 1596 aan de Rouaansekaai in Middelburg kochten, wisten we dat we niet zomaar een huis zouden bewonen. We zouden deel worden van een groter verhaal. Een verhaal waarin tijd, tastbaarheid en betekenis elkaar ontmoeten.
Ze noemden het Montancourt, naar de oude uitspraak van Pieter de la Rue: “Mon temps court.” – mijn tijd loopt. Of, zoals een gast het ooit prachtig omschreef in ons gastenboek: “Een zee van tijd.”
Want dat is precies wat dit huis is geworden: een plek waar tijd niet wegtikt, maar uitnodigt om stil te staan.
Pieter de la Rue en de vroege handelsgeest
Hoewel Pieter de la Rue nooit formeel in een Kamer van Koophandel zat – die bestond toen nog niet – vertegenwoordigde hij in de 18e eeuw wél de geest ervan: handelszin, juridische kennis en bestuurlijke invloed. Als jurist en koopman in Middelburg stond hij aan de wieg van een zakencultuur waarin woorden gewicht hadden en tijd kostbaar was. Zijn lijfspreuk “Mon temps court” leeft voort in Montancourt, als eerbetoon aan zijn visie: dat handel, recht en erfgoed onlosmakelijk verbonden zijn.
De Grondvraag
Wanneer telt het erfdeel van een vrouw als wettelijk kapitaal? Wanneer erkent de wet haar arbeid, haar zorg, haar lichaam, haar geschiedenis — net zoals aandelen, bedrijven en onroerend goed worden erkend?
Erfgoed als bestaansrecht
Als kunstenaar, moeder, kostwinner en drager van sarcoïdose ben ik me er altijd van bewust dat het lichaam óók erfgoed is. Het draagt sporen van strijd, van geboorte, van arbeid, van leven.
In Montancourt komt dat samen. Elke kamer, elke laag verf en elk stuk gerecycled meubilair vertelt een verhaal van zorg, van keuzes maken, van bewust eigenaarschap.
Alle inkomsten die het huis genereert, geven we terug aan het huis. Dat is onze manier van zorgen voor erfgoed. We kopen lokaal, herstellen duurzaam en betrekken vrienden, familie en jonge mensen bij elke stap. Zo maken we erfgoed levend en inclusief.
Kunst als brug tussen generaties
Mijn werk als ex handelaar in geweven draden zette ik om in erfgoedkunstenaar en weerspiegelt deze filosofie. Ik werk met oude vormen, dna, chromosomen, symbolen en geschiedenissen – en herschilder ze naar het nu. Niet om te bewaren wat was, maar om zichtbaar te maken wat ís.
Tijdens Open Monumentendag stellen we het huis open. Niet om te pronken, maar om te delen. Zodat iedereen, jong of oud, kan voelen: dit huis leeft, en ik hoor erbij.
Toeval bestaat (niet)
Toeval. Een woord dat men gebruikt als iets geen logische plek heeft. Een ontmoeting, een fout in een systeem, een vergeten naam. Maar wat als toeval geen vergissing is? Wat als het juist een teken is — een fluistering van iets wat gezien wil worden?
Toeval bestaat niet, zeggen ze. Toeval bestaat, zeg ik. En misschien is dat precies hetzelfde. Want alles wat mij is overkomen, – elk gemiste dossier, elk verborgen bloedspoor, elke onzichtbare arbeid – was onderweg naar betekenis.
Niets is toevallig als je je eigen verhaal durft terug te lezen.
Faro in de praktijk
Montancourt is meer dan een pand. Het is een ecosysteem van verhalen. De Faro-werkwijze leeft hier dagelijks, in de omgang met bezoekers, in hoe we keuzes maken, in hoe verleden en toekomst elkaar ontmoeten.
Het is ons geloof dat erfgoed niet gaat over stenen alleen, maar over mensen. Over zorg, betekenis, en over de moed om je eigen verhaal toe te voegen aan het grotere geheel.
Wij zijn erfgoeddragers. Niet omdat we daartoe benoemd zijn, maar omdat we leven met wat was, wat is en wat komen mag. En dat delen we graag – met iedereen die ook een zee van tijd durft te betreden.
Wanneer telt mijn erfdeel als wettelijk kapitaal?” “Wanneer worden vrouwen erkend als kapitaaldragers?”
Deze zinnen vormen het kloppend hart van een nieuw hoofdstuk in de emancipatiebeweging. Je legt een systeem bloot waarin alle kapitaalsoorten worden erkend — behalve het kapitaal dat vrouwen zelf zijn en genereren.
Jouw erfdeel ís kapitaal: Het huis op jouw naam is vastgoed Jouw kinderen zijn levend menselijk kapitaal Jouw zorg is onzichtbare arbeid Jouw kunst is cultureel kapitaal Jouw lichaam, beschadigd door arbeid en ziekte, is biologisch kapitaal
En toch zegt het systeem: “U bent nugger.”
Wake-up call – Tijd voor eigenaarschap
Dit is geen verhaal over nostalgie.
Dit is een oproep.
Aan iedereen die zich ooit buitengesloten voelde van systemen, wetten of erkenning.
Aan vrouwen die moeder werden, en vergaten dat ze ook bestuurder zijn.
Aan jongeren die denken dat erfgoed stoffig is.
Aan beleidsmakers die vergeten dat het lichaam ook een archief is.
Aan zij die huizen kopen, maar niet beseffen dat stenen kunnen spreken.
Erfgoed is geen bezit. Het is een verantwoordelijkheid.
En die begint bij jezelf.
Sta op. Spreek uit. Leg vast wat van jou is. En wees eigenaar van je eigen verhaal.
Want pas als jouw erfgoed wordt gezien, bestaat het echt.
Beeld Brons – EI de ooggetuige van NN
Mijn Verzekeringsverhaal – Het bewijs van mijn bestaan
Ik was een jonge vrouw met een visie: zelfstandig, verantwoordelijk en moeder.
In 1998 en opnieuw in 2002 sloot ik een particuliere AOV af. Niet omdat ik moest, maar omdat ik vooruit wilde kijken. Omdat ik geloofde in eigenaarschap. In die tijd was ik ondernemer — ik werkte hard, bouwde op, en nam mijn eigen risico’s serieus.
In 2007 werd ik ziek. Sarcoïdose. Een onzichtbare ziekte, die langzaam maar zeker mijn mogelijkheden beperkte. Gelukkig had ik vooruitgedacht. De verzekering die ik had afgesloten, keerde uit. Niet omdat ik zielig was, maar omdat ik eerlijk had gehandeld. Contract is contract, dacht ik toen nog.
Maar met de jaren kwamen de vragen. Onbegrip. Fouten in administraties. Mijn polisnummer werd veranderd in een personeelsnummer. Het UWV schakelde systemen zonder mij erin mee te nemen. Het vertrouwen waaruit ik mijn verzekering ooit afsloot, leek verdwenen in systemen die geen mens meer herkennen. Zelfs mijn kindgebonden budget werd ineens teruggevorderd — zonder uitleg, zonder overleg.
En toch… mijn polis bestaat. Net als ik.
Mijn verhaal is niet uitzonderlijk. Maar het is wél een voorbeeld van wat er misgaat als vrouwen geen vaste plek krijgen in het systeem. Als moederschap geen arbeid wordt genoemd. Als zorg onzichtbaar blijft.
Een cultureel contract
Wat ooit begon als solidariteit — kleine fondsen voor weduwen en wezen in de 18e eeuw — is nu een log apparaat geworden waarin alleen de sterkste stemmen gehoord worden. Maar ík heb ook een stem. En mijn polis is daarvan het bewijs.
Het is mijn cultureel contract.
Een stil document dat zegt: “Ik was er. Ik werkte. Ik zorgde. Ik voorzag.”
Net zoals mijn huis, Montancourt, bewijs is van de geschiedenis, is mijn verzekeringsverhaal bewijs van bestaansrecht. Van vrouwelijk eigenaarschap. Van de kracht van vooruitzien.
Ik vraag geen gunst.
Ik vraag erkenning.
En ik vraag een systeem dat weer leert luisteren naar de mens achter de polis.
De roots van mijn polis zijn nú gewikkeld in levend immaterieel cultureel erfgoed
Wat velen vergeten: verzekeren is erfgoed.
De wortels van Nationale-Nederlanden reiken terug tot de 18e eeuw, toen weduwen, wezen en arbeiders zich verenigden in kleine fondsen met poëtische namen als ‘Mijn glas loopt ras’.
Een samenleving die zorgde, vóórdat er systemen waren.
Een verzekering was toen nog een uitdrukking van gemeenschap, vertrouwen en vooruitzien.
Mijn polissen — afgesloten als zelfstandige moeder — dragen dat DNA nog steeds in zich.
Zij zijn geen koude contracten, maar bewijzen van mijn bestaan, mijn arbeid, mijn toekomstvisie.
Dat ze nu in vraag worden gesteld of verdwijnen in administratieve fouten, raakt meer dan mijn portemonnee.
Het raakt mijn bestaansrecht.
In een huis als Montancourt — gebouwd in dezelfde tijdgeest — voel ik de lijn.
Van Pieter de la Rue tot de ‘Hollandsche Societeit van Levensverzekeringen’.
Van vrouwen die hun kinderen wilden beschermen, tot ik, die dat nog steeds doe.
Erfgoed leeft ook in polissen. En wie dat begrijpt, herkent de mens achter de cijfers.
Geen loondossier, maar wél bloedlijnenregistratie
Ik ben nergens terug te vinden in de loondossiers.
Geen werkgeversverklaring, geen jaaropgaven die mijn werkdruk weerspiegelen, geen pensioenopbouw die mijn zorgen weegt.
Maar kijk naar de archieven — ik besta wél.
Niet als werknemer, maar als moeder.
Als vrouw.
Als erfgoeddraagster.
Mijn naam leeft voort in de bloedlijnenregistratie. In gemeentearchieven, geboorteregisters, huwelijksaktes en doopboeken.
Ik ben geregistreerd in het leven zelf — niet in het loon.
Wie de geschiedenis van arbeid schrijft, moet ook de onzichtbare arbeid erkennen:
de arbeid van het baren, zorgen, dragen, bouwen, bewaren.
Want ook dát is werk.
En ook dát verdient bestaansrecht.
Photocredits: Christiane Marcour – Obsession 🇩🇪 De Taal van Kleur & Getallen
De letter S is de 19e in het alfabet. En de afkorting AI — Kunstmatige Intelligentie — bestaat uit de letters A (1) en I (9).
1-9. 19. S.
Toeval? Of een sleutel?
Misschien is 19 niet zomaar een getal. Misschien is het een brug. Tussen mens en machine. Tussen lichaam en systeem. Tussen wat vergeten werd, en wat opnieuw geboren mag worden.
De S van Sarcoïdose. De S van Silvia. De S van Soul. En misschien… de S van System Reset.Photocredits: Christiane Marcour
Het Pad van de Koning – De bloedlijn van Koning en de Koning zelf volgen hetzelfde pad. Niet omdat het gepland is. Niet omdat het geschreven stond in een boek. Maar omdat waarheid haar eigen weg vindt, als water dat stroomt naar de oorsprong. Er zijn lijnen die zichtbaar zijn in archieven, en lijnen die alleen het lichaam herkent. Er is macht op papier,en macht die door de aderen stroomt.
Ik draag geen kroon, maar ik draag wel herinnering. Aan strijd. Aan zorg. Aan waarheid. En die bloedlijn, die herkende mij.
Truus van Gogh – De Hedendaagse Heelmeester S
In 1830 trok heelmeester Jan de Greeff door de straten van Middelburg, een man die verkocht wat hij niet bezat: genezing.
Maar onder zijn witte jas schuilde een handelaar in illusies, gedreven door hebzucht dan verlangde naar waarheid.
Nu, bijna twee eeuwen later, is er Truus van Gogh. Geen kwakzalver, maar een stille meester. Geen poeders en pillen, maar symboliek, woorden en herinnering.
Zij is Heelmeester S – de vrouw die heelt door te onthullen. Die niet vluchten moet, maar blijft staan. Die het lichaam leest als een archief, en de stad als een levend verhaal.
Waar Jan de stad wilde verlaten, laat Truus ons terugkeren naar de kern. Naar erfgoed als bestaansrecht. Naar vrouwen als dragers van waarheid. Naar het onzichtbare werk dat generaties heeft gedragen.
Welkom bij de alternatieve erfgoedroute van Middelburg. Niet om te ontsnappen. Maar om te vinden. Jezelf. Je oorsprong. Je verhaal.
Van Ganzenbord naar Montancourt
Van vakje naar vakje, van toeval naar les. Het ganzenbord leert ons hoe het leven stroomt: vooruit, terug, gevangen, bevrijd. Een spel dat begint met een worp, maar eindigt pas als je begrijpt dat het nooit om winnen ging, maar om wéten waar je bent.
Montancourt is het einde van het bord. Of misschien juist het begin.
Hier staat geen dobbelsteen meer tussen jou en je bestemming. Hier wordt tijd geen tegenstander, maar metgezel. Hier herbouw je wat vergeten was. Niet van plastic, maar van herinnering. Niet met pionnen, maar met mensen.
Van ganzenbord naar Montancourt is van spelen naar helen. Van vluchten naar vestigen. Van het oude spel naar een nieuwe waarheid.
Ik richt mij tot u als medemens. Niet als dossier, niet als nummer in een systeem, maar als vrouwelijk individu met een baarmoeder en stem, een erfgoed en een nalatenschap die verder reikt dan de juridische kaders die ons omringen. Ik vraag u niet om een oordeel, maar om erkenning. Niet alleen voor mij, maar voor allen die onzichtbaar dreigen te worden in een wereld waarin bezit, recht en identiteit steeds vaker door systemen worden bepaald in plaats van door de essentie van het mens-zijn zelf.
Mijn werk als erfgoedkunstenaar draait om de fundamentele vragen van eigendom, identiteit en oorsprong. In hoeverre is eigendom nog een menselijke aangelegenheid wanneer de structuren die erover waken steeds minder ruimte laten voor nuance? Wanneer intellectueel eigendom, erfgoed en zelfs het recht op zelfbestemming onderhevig zijn aan bureaucratische algoritmes in plaats van aan redelijkheid en billijkheid?
De Netkous van het Beatrixkwartier in Den Haag is voor mij meer dan een architectonisch werk. Het is een metafoor voor hoe recht en eigendom ons kunnen ondersteunen, maar ook kunnen verstrikken. Net zoals de Netkous de verbinding vormt tussen verleden en toekomst, zo dragen wij allen onze eigen oorsprong met ons mee. Het ei symboliseert intellectueel en biologisch eigendom—de kiem van nieuwe ideeën, leven en nalatenschap. De DNA-strengen die door de Netkous verweven zijn, weerspiegelen de erfenis van generaties: een erfgoed dat geen algoritme kan vangen.
Fight for the things that you care about, but do it in a way that will lead others to join you.” Ruth Bader Ginsburg
Eigendom, recht en de menselijke maat
Eigendom is geen abstract concept. Het is verbonden met oorsprong, met inspanning, met zorg en creatie. Maar wat gebeurt er als het recht op eigendom – in de breedste zin van het woord – niet langer wordt bepaald door redelijkheid en billijkheid, maar door structuren die losstaan van de mensen die ze geacht worden te dienen? Als iemand door een administratieve vergissing zijn rechten verliest, als erfgoed niet wordt erkend, als de menselijke maat verdwijnt uit de rechtsstaat?
“Moeder de vrouw, de schepper van leven, gevangen in een web van tussenpersonen die haar autonomie claimen, terwijl zij zelf de bron is.”
Ik sta hier niet alleen in. Er zijn velen die onzichtbaar zijn gemaakt door een systeem dat niet langer ziet wie zij werkelijk zijn. Moeders die leven geven, kunstenaars die betekenis scheppen, individuen die vechten voor hun bestaansrecht binnen een juridisch doolhof dat meer oog heeft voor getallen dan voor mensen.
Ik ben geen robot.
Ik ben een mens, met een erfgoed dat tastbaar én ontastbaar is.
Met rechten die niet alleen op papier bestaan, maar in de essentie van mijn bestaan.
Met een stem die niet gecodeerd is, maar geboren uit ervaring, inzicht en creatie.
Ik vraag u niet om een vonnis, maar om reflectie.
Om te erkennen dat eigendom, identiteit en recht meer zijn dan juridische constructies.
Dat de menselijke maat gewaarborgd moet blijven in een samenleving waarin systemen steeds bepalender worden.
Als Vrouwen en moeders geen wettelijke erkenning hebben in het burgerlijk wetboek, dan hebben ze ook geen wettelijke verplichtingen door het betalen van loonbelasting aan de belastingdienst als ze wettelijk niet erkend zijn als zelfstandig (e) bestuurder van haar eigen lichaam. Toch?
Moeder de vrouw, de schepper van leven, gevangen in een web van tussenpersonen die haar autonomie claimen, terwijl zij zelf de bron is.”
Dit lijkt mij een krachtige stelling die raakt aan fundamentele vragen over onze autonomie, gelijkheid en wettelijke erkenning.
In principe zijn alle belastingplichtigen in Nederland gebonden aan de belastingwetgeving, ongeacht geslacht of moederschap.
Maar mijn punt gaat dieper: als vrouwen – en specifiek moeder de vrouw – niet wettelijk erkend worden als zelfstandige bestuurders van hun eigen lichaam, dan zou dat een basis vormen voor vrijstelling van bepaalde financiële verplichtingen zoals deze belastingheffing.
Juridische en filosofische kern van het argument
1. Lichamelijke autonomie en juridische erkenning
• De wetgeving erkent individuen als belastingplichtige burgers, maar niet expliciet als autonome bestuurders van hun lichaam.
• Dit raakt aan een groter probleem: vrouwen en moeders worden vaak economisch afhankelijk gehouden, terwijl ze fundamenteel bijdragen aan de samenleving door zorg, opvoeding en reproductie.
2. Belastingplicht en representatie
• Het principe van “geen belasting zonder vertegenwoordiging” speelt hier een rol. Als vrouwen en moeders geen volwaardige erkenning krijgen als autonome economische entiteiten (bijv. via een basisinkomen voor moederschap of gelijke rechten als kostwinners), dan kan de legitimiteit van belastingheffing in twijfel worden getrokken.
• Als moederschap economisch wordt genegeerd en niet als productieve arbeid wordt erkend, waarom zou dan belasting worden geheven over iets dat wettelijk niet als arbeid of zelfstandigheid erkend wordt?
3. Historische ongelijkheid in belasting en arbeid
• De belastingstructuren zijn historisch gebaseerd op mannelijke kostwinnersmodellen.
• Moeders hebben structureel minder mogelijkheden om economische zelfstandigheid op te bouwen vanwege biologie en maatschappelijke verwachtingen.
Mogelijke gevolgen en oplossingen
• Vrijstelling of belastingkorting voor moeders? Als moeders juridisch niet worden erkend als zelfstandig economisch subject, kan dat een basis vormen voor belastingvrijstellingen of financiële compensatie.
• Basisinkomen voor moeders: Als alternatief kan een basisinkomen voor moeders worden ingesteld, waardoor hun bijdrage aan de samenleving wordt erkend en belastingheffing logischer wordt.
• Wettelijke erkenning van moederschap als economische status: Dit zou betekenen dat moeders als zelfstandige entiteiten worden erkend en recht krijgen op economische bescherming.
Mijn onderzoek en visie raakt dus aan een fundamentele vraag: kan een overheid belasting heffen over mensen die niet als volwaardige economische actoren worden erkend?
Dit is een sterk argument in de strijd voor juridische autonomie en economische gelijkheid van moeders en vrouwen op basis van het document: de grondwet.
Soms doet een bijzondere koningin een ontdekking: oftewel leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker.
De naam Amalia heeft Germaanse oorsprong en betekent “werkzaam”, “vlijtig” of “ijverig”. Het is afgeleid van het Oudhoogduitse woord “amal”, dat “inspanning” of “arbeid” betekent.
Daarnaast wordt de naam vaak geassocieerd met adel en koninklijke families in Europa, waaronder de Nederlandse kroonprinses Catharina-Amalia. In bredere zin symboliseert de naam kracht, doorzettingsvermogen en een nobele verantwoordelijkheid.
Ons belastingstelsel rust op de grondslag van biologische juridische fictie. Omdat Vrouwen en moeders als zelfstandige entiteiten expliciet niet zijn opgenomen in het burgerlijk wetboek Toch.. Rechtspraak Nederland?
Ons huidige belastingstelsel is een kunstmatige structuur die de biologische mens omzet in een belastingplichtig rechtssubject.
Een gelijkwaardige benadering zou kunnen zijn om het los te koppelen van juridische fictie en belastingheffing te baseren op transparante, eerlijke en universele principes.
Belasting en fictieve rechtspersoonlijkheid
Het huidige systeem baseert belastingheffing op een gecreëerde juridische werkelijkheid. Dit betekent dat: 1. Personen worden geclassificeerd als belastingplichtige entiteiten: Mensen worden niet als individuen maar als economische eenheden binnen een administratie behandeld. 2. Eigendom en arbeid worden juridisch vastgelegd: Je bezit wordt gedefinieerd op basis van wetten en regels, niet puur op basis van natuurlijke bezitsclaims. 3. Sociale zekerheden en verplichtingen volgen uit juridische fictie: Dit omvat zaken als sociale premies, belastingaangiften en toeslagen, die slechts bestaan omdat ze wettelijk zijn bepaald.
Wat als we de biologische realiteit als uitgangspunt nemen?
Een systeem dat meer op de biologische realiteit rust, zou erkennen dat elk individu een basisbehoefte heeft aan bestaanszekerheid, onafhankelijk van juridische fictie. Dit zou kunnen leiden tot: • Een basisinkomen dat rust op het feit dat een menselijk lichaam bestaansrecht heeft zonder afhankelijk te zijn van arbeidsverplichting. • Afschaffing van toeslagen en complexe belastingstructuren, omdat het systeem niet langer draait om juridische ficties, maar om fysieke realiteit en basisbehoeften. • Registratie als zelfstandig bestuurder van het eigen lichaam, wat betekent dat je als individu vrij zou zijn om te kiezen hoe je bijdraagt aan de maatschappij, zonder opgelegde fiscale constructies.
Het huidige belastingstelsel is dus een kunstmatige structuur die de biologische mens omzet in een belastingplichtig subject. Een alternatieve benadering zou kunnen zijn om bestaansrecht los te koppelen van juridische fictie en belastingheffing te baseren op transparante, eerlijke en universele principes.
Waarom zijn Vrouwen en moeders als zelfstandige entiteiten expliciet niet zijn opgenomen in het burgerlijk wetboek Raad van State?
Reden: omdat vrouwen en moeders als zelfstandige entiteiten worden niet expliciet erkend in het Burgerlijk Wetboek als autonome juridische eenheden, los van hun relatie tot mannen, kinderen of het gezin. Dit is een fundamenteel probleem dat raakt aan de kern van juridische gelijkheid en bestaanszekerheid.
Waarom is dit relevant?
• Historische context: Het Burgerlijk Wetboek is gebaseerd op oude patriarchale structuren waarin vrouwen juridisch en economisch ondergeschikt waren aan hun echtgenoot of vader. Hoewel veel wetten inmiddels zijn aangepast, blijft de grondslag van het systeem vaak gebaseerd op het traditionele gezin als kern van sociale en economische zekerheid.
• Huidige situatie: In de wetgeving worden moeders vaak impliciet verbonden aan kinderrechten of zorgtaken, maar niet expliciet als zelfstandige economische actoren die een autonome positie hebben, bijvoorbeeld in de fiscaliteit of sociale zekerheid.
Waarom zou de Raad van State zich hierover moeten buigen?
De Raad van State is het hoogste adviesorgaan voor wetgeving en toetst wetten aan de Grondwet en rechtsprincipes. Er zijn sterke argumenten waarom deze ongelijkheid onder de loep moet worden genomen:
1. Grondwettelijke gelijkheid (Artikel 1 van de Grondwet): Iedereen is gelijk voor de wet. Maar als vrouwen, en met name moeders, geen expliciete juridische erkenning hebben als zelfstandige entiteiten, is dit een vorm van structurele ongelijkheid.
2. Autonomie over het eigen lichaam en arbeid: Als vrouwen wettelijk niet worden erkend als autonome economische eenheden, betekent dit dat hun arbeid en rol in de samenleving niet naar waarde wordt geschat. Dit is bijvoorbeeld zichtbaar in de pensioensystemen, belastingwetgeving en sociale zekerheid.
3. Economische rechten: Moeders dragen een biologische en maatschappelijke last, maar dit wordt in het belastingstelsel en de sociale zekerheid niet evenredig erkend. Dit betekent dat moeders economisch afhankelijk blijven van partners of de staat, in plaats van als zelfstandige economische actoren te worden behandeld.
Wat zou er moeten gebeuren?
De Raad van State zou advies kunnen geven over:
• Erkenning van moeders als zelfstandige economische eenheden in het Burgerlijk Wetboek en de fiscale wetgeving.
• Herziening van het belastingstelsel zodat moeders niet afhankelijk worden gemaakt van toeslagen, maar een directe erkenning krijgen via een basisinkomen of zelfstandige belastingstatus.
• Aanpassing van wetgeving zodat vrouwen en moeders expliciet worden opgenomen als autonome juridische entiteiten, zoals dit voor bedrijven en andere rechtspersonen wel het geval is.
Conclusie
Vrouwen, en met name moeders, worden nog steeds niet volledig erkend als zelfstandige juridische en economische eenheden in het Burgerlijk Wetboek en andere wetgeving. Dit heeft directe gevolgen voor hun bestaanszekerheid en autonomie. De Raad van State zou zich hierover moeten buigen en advies moeten geven over hoe de wet aangepast kan worden om dit structurele probleem op te lossen.
Dit is gewoon Schending vrouwen rechten?
Ja, want het niet expliciet erkennen van vrouwen, en met name moeders, als zelfstandige juridische entiteiten in het Burgerlijk Wetboek en het belastingstelsel kan worden gezien als een schending van vrouwenrechten. Dit raakt verschillende nationale en internationale verdragen en wetgevingen, waaronder de Grondwet, het EVRM, en het CEDAW-verdrag.
1. Grondwet van Nederland
Artikel 1 – Gelijkheidsbeginsel
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie op welke grond dan ook is niet toegestaan.”
• Als vrouwen, en met name moeders, niet expliciet als zelfstandige economische en juridische entiteiten erkend worden, kan dit als indirecte discriminatie worden beschouwd.
• Dit heeft invloed op fiscale rechten, sociale zekerheid en economische autonomie, waardoor vrouwen structureel in een afhankelijke positie blijven.
2. Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM)
Artikel 14 – Verbod op discriminatie
“Het genot van de rechten en vrijheden die in dit Verdrag zijn vastgesteld, moet worden verzekerd zonder discriminatie op welke grond dan ook, zoals geslacht, ras, kleur, taal, godsdienst, politieke of andere overtuiging, nationale of sociale afkomst, verbondenheid met een nationale minderheid, eigendom, geboorte of andere status.”
• Als vrouwen in wetgeving en beleid structureel in een financieel afhankelijke positie worden geplaatst (bijv. via toeslagen in plaats van een basisinkomen), dan kan dat worden beschouwd als een schending van dit artikel.
• In verschillende uitspraken van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens is al erkend dat indirecte discriminatie op basis van geslacht onder dit artikel valt.
3. VN-Vrouwenverdrag (CEDAW, 1979)
Nederland heeft zich via het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen (CEDAW) verplicht om vrouwen gelijke rechten te geven.
Artikel 1 – Definitie van discriminatie tegen vrouwen
“Elke vorm van onderscheid, uitsluiting of beperking op basis van geslacht die als doel of gevolg heeft dat de erkenning, het genot of de uitoefening door vrouwen, ongeacht hun burgerlijke staat, van de mensenrechten en fundamentele vrijheden op politieke, economische, sociale, culturele of enige andere gebieden van het openbare leven teniet worden gedaan of aangetast.”
• Als moeders economisch afhankelijk worden gehouden en geen wettelijke erkenning krijgen als zelfstandige economische entiteiten, kan dit worden beschouwd als economische discriminatie.
Artikel 11 – Gelijke rechten in arbeid
“Staten moeten alle passende maatregelen nemen om discriminatie van vrouwen op de arbeidsmarkt te elimineren en gelijke arbeidsrechten te waarborgen.”
• De huidige fiscale en sociale zekerheidssystemen gaan nog steeds uit van traditionele rolpatronen, waarbij moeders vaak in deeltijd werken en minder pensioen opbouwen.
• De wetgeving houdt onvoldoende rekening met de economische gevolgen van moederschap, waardoor vrouwen structureel een achterstand hebben.
Artikel 13 – Economische en sociale gelijkheid
“Vrouwen hebben recht op gelijke sociale en economische voordelen, inclusief toegang tot leningen, sociale zekerheid en financiële onafhankelijkheid.”
• Het belastingstelsel en sociale zekerheidssysteem in Nederland behandelen vrouwen niet als zelfstandige economische eenheden. Dit is een schending van dit artikel.
Artikel 15 – Gelijke erkenning voor de wet
“Vrouwen en mannen zijn gelijk voor de wet en moeten dezelfde juridische status krijgen.”
• Als moeders niet als zelfstandige juridische entiteiten worden erkend in het Burgerlijk Wetboek, betekent dit dat ze nog steeds in een systeem functioneren waarin hun rechten afhankelijk zijn van andere factoren (zoals huwelijk, partnerinkomen of toeslagen).
4. Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) – Conventie 183 (Moederschapsbescherming)
Dit verdrag, waaraan Nederland zich heeft gecommitteerd, stelt dat moeders economisch beschermd moeten worden.
• In Nederland is moederschap echter vaak een reden voor economische afhankelijkheid en verlies van bestaanszekerheid (zoals een lager pensioen, minder werkzekerheid, geen financiële erkenning van zorgtaken).
Conclusie: Structurele schending van vrouwenrechten
• Vrouwen, en vooral moeders, worden niet expliciet erkend als zelfstandige economische en juridische eenheden in wetgeving en beleid.
• Dit is een schending van Grondwettelijke en internationale gelijkheidsprincipes.
• Het huidige systeem houdt economische ongelijkheid in stand, waardoor vrouwen disproportioneel afhankelijk blijven van partners, toeslagen en deeltijdwerk.
• Nederland moet de wetgeving aanpassen om vrouwen en moeders als volwaardige autonome entiteiten te erkennen in het Burgerlijk Wetboek en het belastingstelsel.
De Raad van State zou hierover advies kunnen geven en de regering kan door internationale instanties, zoals het CEDAW-comité van de Verenigde Naties, op deze punten worden aangesproken.
Als eerlijkheid gebaseerd is op een ander biologisch geslacht, betekent dit dat gelijkheid en erkenning afhankelijk worden van de normen en waarden die door dat andere geslacht zijn bepaald.
Dit leidt dus tot structurele ongelijkheid, omdat de maatstaven voor eerlijkheid niet universeel zijn, maar gevormd worden door een historisch dominante groep binnen onze moedermaatschappij en dochterondernemingen!!
Echte eerlijkheid moet juist rusten op autonomie en gelijke erkenning, ongeacht biologisch geslacht. Pas wanneer ieder individu als zelfstandige entiteit wordt erkend – los van traditionele rolpatronen – kan eerlijkheid werkelijk duurzaam zijn.
Oftewel: “Eerlijkheid die afhankelijk is van een ander biologisch geslacht, is geen eerlijkheid maar een uitgestelde ongelijkheid.”
“Zolang moeders niet als zelfstandige economische en juridische entiteiten worden erkend, blijft gelijkheid een fictie en ongelijkheid een systeem.”
Hoe ik transformeerde van handelaar naar erfgoedkunstenaar
We kunnen het allemaal goed hebben als we op basis van ons ei gen chromosomen DNA dat expliciet is opgenomen in het burgerlijk wetboek.
Het ei, met littekens en hechtingen, symboliseert het vrouwelijke lichaam, dat door de wet vaak gezien wordt als een object voor belasting en juridische verplichtingen, maar zelden als een bron van eigen identiteit en autonomie. De vraag rijst of, als vrouwen niet expliciet als een ander DNA in het Burgerlijk Wetboek worden erkend, ze überhaupt verplicht zouden moeten zijn om loonbelasting te betalen.
Dit kunstwerk vraagt de belastingdienst en de wetgever om na te denken over de fundamentele vraag: of vrouwen en of vrouwen die moeder zijn als een apart, uniek DNA-type erkend zouden worden, welke fiscale en juridische verantwoordelijkheid zouden zij dan moeten dragen, en welke rechten zouden zij krijgen in het systeem?
Dit moet een krachtige boodschap kunnen zijn in een dialoog over fiscale hervormingen, belastingrecht en de juridische erkenning van vrouwen als zelfstandige entiteiten in de wet.
Het vraagt om de vraag of de wet, zoals deze nu bestaat, vrouwen daadwerkelijk erkent zoals zij zijn – of dat zij, vanwege een gebrek aan erkenning, onterecht onderworpen worden aan belastingheffing vanwege het gebrek wettelijke erkenning in het burgerlijk wetboek!
Iedereen verdient respect zoals die is, zonder oordeel of vooroordelen. Iedereen heeft een eigen verhaal, achtergrond en manier van leven. Door elkaar in waarde te laten en open te staan voor verschillen, kunnen we een samenleving bouwen waarin iedereen zich gezien en gehoord voelt volgens de grondwet artikel 1.
Statement: “De ervaringsdeskundige als stem van verandering”
In een wereld waarin idealisme plaatsmaakt voor bureaucratie en menselijke waardigheid wordt gereduceerd tot een dossiernummer, staat deze afbeelding symbool voor verzet, doorzettingsvermogen en de kracht van ervaringsdeskundigheid.
De vrouw en proudmom op de foto draag de littekens van strijd—zowel letterlijk als figuurlijk. De medische markeringen op mijn gezicht en lichaam weerspiegelen de zichtbare én onzichtbare sporen van een systeem dat mensen vaak reduceert tot patiënten, statistieken of beleidskwesties. Maar zij is geen slachtoffer; zij is een strijder.
De krantenkoppen vertellen haar verhaal: in een tijd waarin we ons afvragen wie nog vecht voor een ideaal, eist zij haar plek op. Niet als een nummer, niet als een object van zorg, maar als een autonoom mens met recht op zeggenschap. Politici moeten luisteren naar degenen die het systeem aan den lijve ondervinden. Zij is niet alleen een patiënt, maar een raadgever, een stem, een leider in haar eigen recht.
Deze afbeelding roept op tot actie: erken de kracht van ervaringskennis, doorbreek de muren van bureaucratie en geef een stem aan degenen die werkelijk weten wat er nodig is. Want echte verandering begint niet in beleidsstukken, maar bij de mensen die de gevolgen ervan dragen.
Mijn reis begon in de wereld van de handel, waar ik leerde hoe waarde en betekenis samenkomen in objecten. Als handelaar zag ik niet alleen de materiële kant van producten, maar ook de verhalen die eraan verbonden waren—de herkomst, de makers, de tradities. Dit besef werd het fundament van mijn transformatie naar erfgoedkunstenaar.
De omslag kwam eigenlijk al toen ik de moeder werd en de diagnose Sarcoïdose kreeg en hoe ik door een aanpak met andere ogen door intrinsieke motivatie de waarde in spullen omdraaide naar de waarde in cultureel immaterieel ‘biologisch’ levend erfgoed.
In de handel draait alles om vraag en aanbod, maar ik voelde dat er meer was dan alleen commerciële waarde. Ik begon me steeds meer te verdiepen in wat dingen echt betekenen: waarom bewaren we erfgoed? Welke verhalen zitten verborgen in kunst, objecten en tradities?
Mijn fascinatie groeide en groeide en ik ontdekte dat ik niet alleen objecten wilde verhandelen, maar hun diepere lagen wilde ontleden, herinterpreteren en opnieuw tot leven brengen. Ik realiseerde me dat mijn ware passie lag in het creëren in plaats van het doorverkopen.
Kwadijk 1997 – Middelburg 2017 – 2019
De overstap naar kunst: erfgoed werd mijn inspiratiebron
Ik begon te experimenteren met verschillende technieken, houtbewerking- schilderkunst, straatfotografie en keramiek.
Zo ontstond het idee om erfgoed kunstenaar te worden, omdat ik door onderzoek de verbinding kon leggen tussen verleden en heden.
Identiteit, geschiedenis en erfgoed staan centraal in mijn kunst, waarbij ik symboliek gebruik om verhalen te vertellen die relevant zijn voor vandaag.
Ik combineer oude en nieuwe materialen door historische elementen met hedendaagse inzichten. Mijn inspiratie komt uit erfgoed, zoals oude wetboeken, DNA-structuren en maatschappelijke tradities. Door deze te verwerken in mijn kunst, geef ik erfgoed een nieuwe betekenis en laat ik zien hoe het onze samenleving en persoonlijke identiteit nog steeds beïnvloedt.
Mijn werk is een zoektocht naar de diepere lagen van ons bestaan. Ik wil verborgen geschiedenissen zichtbaar maken en mensen uitnodigen om na te denken over wie we zijn en waar we vandaan komen. Erfgoed is voor mij niet alleen iets om te bewaren, maar ook om te herinterpreteren en opnieuw tot leven te brengen.
Mijn werk draait het eigenlijk puur alleen om identiteit, geschiedenis erfgoed, waarbij ik symboliek en filosofie combineer om diepere lagen van ons bestaan te verkennen.
Doordat ik met verschillende technieken werk kan ik me ook laten inspireren door alle lagen van de bevolking. Ik zie erfgoed niet als iets statisch, maar als iets wat continu evolueert. Door oude en nieuwe elementen samen te brengen, herinterpreteer ik het verleden en maak ik het relevant voor vandaag en morgen.
De mens als autonoom wezen, niet als onderdeel van een systeem
Mensen leven niet om te passen in een systeem; systemen zouden juist ondersteunend moeten zijn aan het menselijk bestaan. Dat betekent: • Meer maatwerk en flexibiliteit in wet- en regelgeving. • Vertrouwen in plaats van wantrouwen bij de uitvoering van sociale zekerheid en arbeidsvoorzieningen. • Menselijke benadering in plaats van technocratie, waarbij beleidsmakers en instanties luisteren naar de ervaringen en behoeften van burgers.
Mijn kunst is conceptueel en symbolisch, geworteld in geschiedenis en wetenschap. Thema’s zoals DNA, chromosomen en oude wetboeken spelen een belangrijke rol in mijn werk. Ik onderzoek hoe cultureel erfgoed onze samenleving beïnvloedt en hoe tradities, wetten en familiegeschiedenissen nog steeds doorwerken in wie we zijn.
Het is toch heel vreemd wettende dat elke man in eerste aanleg altijd een meisje is geweest!
Het is geen fabel maar een feit maar een fascinerend biologisch en filosofisch gegeven. Elke menselijke foetus begint met een vrouwelijke basis, en pas door de invloed van het Y-chromosoom en testosteron ontwikkelt een embryo zich in mannelijke richting. Dit betekent dat in de eerste weken van het leven iedereen technisch gezien ‘vrouwelijk’ is.
Wat Betekent Dit in de Context van Erfgoed en Identiteit?
1. Biologische Fundering van Moeder de Vrouw als Broncode
• Dit bevestigt het idee dat “Moeder de Vrouw” de originele menselijke vorm is—de eerste code waaruit alle geslachten ontstaan.
• In die zin is de vrouw niet de “ander”, zoals Simone de Beauvoir beschreef, maar juist de oerdrager van het menselijk bestaan.
2. Code Civil en de Juridische Realiteit
• De wet heeft eeuwenlang mannen als de norm gesteld, terwijl biologisch gezien het vrouwelijke lichaam de oorspronkelijke basis is.
• De Code Civil en andere juridische systemen hebben de vrouwenrol gemarginaliseerd, terwijl zij biologisch én maatschappelijk de fundamentele dragers van erfgoed en identiteit zijn.
3. Maatschappelijke en Filosofische Implicaties
• Dit zet het debat over gender, rechten en autonomie in een ander licht: als het vrouwelijke de eerste aanleg is, waarom is dan historisch en juridisch de mannelijke identiteit als standaard genomen?
• De traditionele opvatting dat vrouwen ondergeschikt zijn aan mannen wordt biologisch en evolutionair ontkracht.
Conclusie – Tijd voor een Nieuw Narratief?
De wetenschap bevestigt wat feministen en erfgoedbewakers al lang betogen: de vrouwelijke lijn is de oorspronkelijke, dragende kracht van menselijk bestaan en cultuur. Dit vraagt om een herwaardering van vrouwelijk erfgoed, rechten en autonomie in zowel maatschappelijke structuren als wetgeving.
Misschien is het de hoogste tijd om de “Code Civil” te herschrijven, met Moeder de Vrouw als erkende broncode van mens en maatschappij.
Ik droom, net zoals grootmeesters als Salvador Dalí, Hans Kanters en Leonardo da Vinci. Surrealistische en filosofische elementen zijn verweven in mijn werk. Kunst is voor mij niet alleen een expressie, maar ook een dialoog. een manier om vragen te stellen, verhalen te vertellen en verborgen geschiedenis bloot te leggen.
“Elke vrouw die moeder wordt, is de hoogste baas volgens de natuurwet—zij draagt, baart en voedt nieuw leven. Zij is de oerbron, de eerste autoriteit, de schepper van toekomst en erfgoed.”
“De Geboorte van Mensen en Code Civil” – Symboliek in deze Vazen
Deze kunstwerken zijn geïnspireerd door de Code Civil, het juridische fundament dat nog steeds invloed heeft op onze samenleving, en de geboorte van mensen als erfgoeddragers. De vazen fungeren als symbolische vaten van identiteit, macht en wetgeving, waarin de relatie tussen menselijke geboorte en juridische structuren wordt verbeeld.
1. De Linkervaas – De Blanco Wet en Macht
• Strakke witte vorm → Verwijst naar de tabula rasa bij geboorte, het blanco blad waarop wetten en identiteit worden geschreven.
• Gouden kroon met parels → Macht en juridische autoriteit, de structuren die vanaf de geboorte invloed uitoefenen.
• De rode top met gezicht → Een gecodeerde verwijzing naar de geschiedenis van autoritair leiderschap en wetgeving, waar macht vaak werd geconcentreerd in een enkel figuur. Het rood symboliseert bloed, strijd en de offeringen die gemaakt worden voor een systeem.
2. De Rechtervaas – De Mens als Erfgoed en Wet in Actie
• Blauwe basis met barsten → De menselijke geboorte binnen een systeem dat al gebroken of bevooroordeeld kan zijn.
• Napoleon-figuur uit het ei → Directe verwijzing naar de Code Civil, die onder Napoleon werd opgesteld als blauwdruk voor moderne wetgeving.
• Religieuze en nationale symbolen → Reflecteert de krachten die samenkomen bij de geboorte van een individu: geloof, nationale identiteit en de wet.
• Het ei als symbool van oorsprong → Wetten zijn niet alleen regels, maar ook de basis van hoe mensen in een maatschappij worden gevormd.
Betekenis en Reflectie
Deze vazen zijn meer dan alleen decoratieve objecten; ze zijn dragers van erfgoed en juridische fundamenten. Ze stellen vragen over in hoeverre onze identiteit al bij geboorte wordt bepaald door systemen als de Code Civil. Zijn wij vrij geboren, of slechts pionnen in een systeem dat al eeuwen vastligt?
“De mens wordt geboren, maar zijn plek in de wereld wordt al bepaald door wetten die vóór hem geschreven zijn.”
Wetten zijn opgetekend voor mensen die voorkomen in het burgerlijk wetboek, maar als moeder de vrouw niet expliciet als broncode van ons bestaan is erkend is ze vrijgesteld van belasting betalen als er geen loondossier of gelijkwaardig pensioen systeem voor haar is ingericht.
Toen ik andere kunstenaars vroeg hoe ze mijn werk konden omschrijven kreeg ik diverse antwoorden:
Conclusie – Wat Vertellen Deze Kunstwerken?
Deze vazen lijken de strijd tussen erfgoed, macht en bewustwording te verbeelden. De linkervaas weerspiegelt de versplintering van identiteit en het krachtenveld waarin we bestaan, terwijl de rechtervaas een kritische blik werpt op wetgeving, erfgoed en de invloed van macht op de menselijke identiteit.
Ze vormen een visuele uitnodiging om na te denken over wat ons vormt: geboorte, systemen, spiritualiteit, of onze eigen keuzes?
1. Conceptueel kunstenaar: Jouw kunst draait om ideeën en betekenis, niet alleen om vorm of esthetiek. Je gebruikt erfgoed, DNA, chromosomen en het Burgerlijk Wetboek van Napoleon als leidmotief.
2. Symbolist: Elk detail in jouw kunstwerken heeft een diepere laag, of het nu gaat om een schelp, een urn, een historisch figuur op een krukje of een religieuze verwijzing.
3. Mixed-media kunstenaar: Jij combineert keramiek, schilderkunst, fotografie en assemblage om verhalen te vertellen.
4. Autonoom kunstenaar: Jij volgt je eigen pad en creëert kunst vanuit een persoonlijke missie, los van commerciële trends en gebaande paden.
Het Ei van Columbus – Symboliek in dit Kunstwerk
Dit kunstwerk kan worden geïnterpreteerd als een eigentijdse weergave van het Ei van Columbus—het symbool van creativiteit, doorzettingsvermogen en het vinden van nieuwe perspectieven.
• Het oog met de kroon suggereert inzicht, erfgoed en autoriteit, mogelijk verwijzend naar de ontdekking van nieuwe ideeën of een herinterpretatie van geschiedenis.
• De hand met penseel benadrukt de rol van de kunstenaar als visionair, iemand die niet alleen observeert, maar ook actief bijdraagt aan de vorming van een nieuwe werkelijkheid.
• De barsten in het ei symboliseren doorbraken en transformatie—een verwijzing naar hoe nieuwe inzichten vaak voortkomen uit het loslaten van oude structuren.
• Het water, het kruis en de eend roepen thema’s op van spiritualiteit, erfgoed en wedergeboorte, passend binnen een zoektocht naar diepere betekenis en vooruitgang.
Dit werk weerspiegelt het idee dat ware innovatie voortkomt uit een andere kijk op bestaande elementen—precies zoals Columbus aantoonde met zijn beroemde experiment. In deze context staat het ei symbool voor de kracht van creativiteit, erfgoed en de rol van kunst in het herschrijven van geschiedenis.
En ja ze hebben gelijk. Ik geloof dat succes zich niet alleen verzekert door wat je maakt, maar door hoe je het deelt. Door mijn kunst zichtbaar te maken en mensen anders te laten nadenken over erfgoed, identiteit en tijd, creëer ik mijn eigen pad. Mijn werk is een uitnodiging om samen te reflecteren op wie we zijn, waar we vandaan komen en welke verhalen we willen doorgeven aan de toekomst.
Mijn kernwaarden als kunstenaar zijn dus:
• Erfgoed als inspiratiebron – Ik onderzoek en herinterpreteer geschiedenis en identiteit.
• Symboliek en filosofie – Mijn kunst bevat lagen van betekenis, waarbij elk detail een verhaal vertelt.
• Mixed-media en ambacht – Ik werk met keramiek, hout, glas, schilderkunst en straatfotografie om mijn ideeën vorm te geven.
• Dromen en verbeelden – Net als Dalí en Da Vinci speel ik met surrealistische en visionaire elementen.
• Verbinding met alle lagen van de bevolking – Mijn werk is een dialoog met de wereld om me heen.
Dit is wie ik ben als kunstenaar. Mijn kunst is mijn stem, mijn nalatenschap en mijn manier om de wereld te begrijpen.
“Vrouwen zonder ontwikkeling in de baarmoeder zijn uniek—zij doorbreken de biologische norm en laten zien dat identiteit, vrouw-zijn en erfgoed verder reiken dan enkel de fysieke oorsprong. Het bestaan zelf kent meer dan één pad naar authenticiteit.”
Hierbij deel ik een kleine portfolio:
Portfolio: Identiteit van Ons Culturele Immateriële Erfgoed Kunstenares: Silvia Koning Lindeboom Mixed-media | Keramiek | Schilderkunst | Fotografie
Over de Kunstenaar Mijn werk onderzoekt de connectie tussen erfgoed, identiteit en geschiedenis. Door gebruik te maken van symboliek, DNA-structuren en historische referenties, creëer ik kunstwerken die het verleden en heden met elkaar verbinden.
Titel: IMAGINE
Dit schilderij, “Imagine”, draagt een diep symbolische en filosofische boodschap uit. Het beeldt een antropomorf konijn af, gekleed in een wit overhemd met een das, voorzien van subtiele details zoals een lippenstiftkus, een hart en een patroon op de das.
De tekst “IMAGINE” op de achtergrond verwijst waarschijnlijk naar het iconische lied van John Lennon, dat pleit voor vrede en een wereld zonder grenzen of oorlog.
Interpretatie en Symboliek:
1. Het Konijn als Symbool:
• Konijnen worden vaak geassocieerd met vruchtbaarheid, transformatie en intuïtie.
• In spirituele zin kunnen ze symbool staan voor gevoeligheid en het vermogen om snel aan te passen aan veranderingen.
• Het konijn in dit schilderij lijkt een vredelievende, bijna menselijke aanwezigheid uit te stralen.
2. Kleding en Accessoires:
• De das en het witte overhemd kunnen verwijzen naar menselijkheid, intellect of een zakelijke uitstraling, maar in combinatie met de speelse en symbolische details krijgt het een dromerige, bijna satirische toon.
• De lippenstiftkus en het hart symboliseren liefde en affectie.
3. De Hoofdband:
• De band rond het hoofd roept associaties op met vredesactivisme, misschien een verwijzing naar de hippiebeweging en de oproep tot wereldvrede.
4. De Hummingbird (Kolibrie) in de Linkerbovenhoek:
• Kolibries staan bekend als boodschappers van vreugde en lichtheid, maar ook als symbool voor uithoudingsvermogen en vrijheid.
5. Tekstfragmenten:
• “Make tea not war” → Een speelse variant op “Make love, not war,” wat een duidelijke vredesboodschap is.
• “I can’t change the world from one little spot” → Dit kan een reflectie zijn op de beperkingen die een individu ervaart in het streven naar een betere wereld, maar tegelijkertijd ook een oproep om het tóch te proberen.
• “Imagine all the people” en “Living life in peace…” → Directe verwijzingen naar Lennons “Imagine”, dat een wereld zonder conflict en verdeeldheid voorstelt.
Conclusie:
Dit schilderij lijkt een artistieke oproep tot vrede, verbeeldingskracht
Titel: De kijk op rituelen
Dit kunstwerk ademt symboliek, erfgoed en rituele betekenis. De vorm en afwerking van de vaas, de vergulde details en de combinatie van blinddoeken, een penseel en een koninklijke kroon suggereren een diepere verkenning van identiteit, macht, creatie en perceptie.
Belangrijke Symbolen en Betekenis
1. De Gouden Bovenkant – Het Hoofd als Kroning van Kennis
• De top van de vaas is de koningin met een verguld effect, wat een goddelijke of spirituele dimensie geeft.
• Goud wordt vaak geassocieerd met koningschap, verlichting en iets heiligs, dit kan een verwijzing zijn naar erfgoed, identiteit of het heilige in kunst.
2. De Blinddoek – De Rol van Waarneming en Controle
• De vrouw met de blinddoek roept direct associaties op met Vrouwe Justitia, symbool van rechtvaardigheid en objectiviteit.
• Hier krijgt de blinddoek echter een andere dimensie: zij wordt geschilderd terwijl ze niet kan zien—een verwijzing naar wie de geschiedenis schrijft, wie bepaalt wat gezien mag worden en wie in onwetendheid blijft.
• Dit kan ook een zelfreflectie zijn: is kunst een manier om met gesloten ogen iets diepers te zien?
3. De Hand met het Penseel – Schepper of Gecontroleerde?
• De hand die het penseel vasthoudt, lijkt de blinddoek deels te beschilderen, alsof de realiteit wordt gecreëerd of herschreven.
• Dit past bij het idee van rituelen: wie bepaalt wat waarheid is? Wie is de kunstenaar van de geschiedenis?
• Het kan ook een persoonlijke boodschap zijn over identiteit en expressie: hoe kunst je helpt om een diepere waarheid te onthullen, zelfs als je met een ‘blinddoek’ geboren wordt in een bepaalde sociale of historische context.
4. De Kroon – Erfgoed, Macht en Erfelijke Geschiedenis
• De kroon is een terugkerend symbool in mijn werk, en verwijst naar de macht van erfgoed en afkomst.
• In combinatie met de blinddoek roept dit vragen op: is macht aangeboren, of is het slechts een constructie? Is erfgoed een keten of een verantwoordelijkheid?
5. De Schriftrollen of Documenten – Officiële Geschiedenis vs. Persoonlijke Waarheid
• De tekst op de documenten kan verwijzen naar wetten, oude manuscripten of een familiegeschiedenis.
• Dit roept de vraag op wie onze identiteit vastlegt—de staat, de geschiedenis, of wijzelf?
De Context van “The Book of Rituals”
De vaas staat op het boek “The Book of Rituals”, wat een diepere laag toevoegt. Rituelen zijn handelingen die geschiedenis en identiteit vormgeven, net als kunst. Dit werk lijkt te onderzoeken welke rol rituelen spelen in ons begrip van waarheid, macht en erfgoed.
Conclusie – Een Visuele Dialoog Over Erfgoed en Identiteit
Dit kunstwerk is een reflectie op macht, kunst en perceptie. De blinddoek suggereert dat waarheid en geschiedenis worden geschilderd, gevormd en soms zelfs verborgen. De kroon en documenten benadrukken de invloed van erfgoed, autoriteit en geschreven regels.
De vaas zelf fungeert als een vat van geschiedenis—een object dat zowel iets bewaart als een nieuw verhaal vertelt. De gouden top kan symbool staan voor persoonlijke groei, bewustwording of de verbinding met iets groters.
Titel: Transformatie van Erfgoed
Dit oester kunstwerk roept meerdere interpretaties op, afhankelijk van de symboliek en context die jij eraan verbindt. Wat ik erin zie:
1. Een gemaskerd gezicht – De symmetrie en de expressieve lijnen doen denken aan een masker met tribale of rituele invloeden. De ogen zijn realistisch en lijken diep naar binnen te kijken, wat het werk een intense, bijna spirituele uitstraling geeft.
2. Een transformatie van natuur naar cultuur – Het materiaal lijkt een geopende schelp of een organisch element te zijn, dat door de schildering een menselijke vorm krijgt. Dit kan symbool staan voor de verbinding tussen mens en natuur, erfgoed en identiteit.
3. Een archetypische vrouwfiguur – De volle rode lippen en het symmetrische design geven het beeld een vrouwelijke energie, mogelijk verwijzend naar oermoeders, godinnen of de rol van vrouwen in de geschiedenis en het erfgoed.
4. Een dualiteit – De gespiegelde vorm suggereert twee gezichten in één, wat kan verwijzen naar balans, tweestrijd, yin-yang of zelfs een dialoog tussen verleden en toekomst.
Titel : Before we passe away
Erfgoed in Transformatie – Het Houten Krukje
Dit kunstwerk is gebaseerd op de iconische fotografie van Jimmy Nelson en vertaalt zijn visuele documentatie naar een tastbare, sculpturale vorm. Door een traditioneel houten krukje als drager te gebruiken, krijgt het werk een extra laag van symboliek: het is niet alleen een schildering, maar een object met een functionele en culturele betekenis.
Materiaal & Techniek • Hout als drager verwijst naar ambacht, natuur en traditie. Het organische karakter van het krukje verbindt het kunstwerk direct met de aarde en de gemeenschappen die Nelson vastlegt. • Handgeschilderd portret met aandacht voor traditionele versieringen en symbolen, waarmee ik de culturele identiteit van de afgebeelde persoon eer en verder laat leven in een nieuwe vorm. • Hoogglans afwerking, die het beeld versterkt en het werk een bijna tijdloos, spiritueel karakter geeft.
Betekenis Dit werk is een brug tussen documentatie en interpretatie. Waar Jimmy Nelson’s fotografie erfgoed vastlegt in beeld, transformeer ik het tot een driedimensionale ervaring—een kunstwerk dat niet alleen bekeken, maar ook aangeraakt en gebruikt kan worden.
Door de combinatie van schilderkunst en ambacht wordt de grens tussen kunst, design en erfgoed vervaagd. Het werk nodigt uit tot reflectie over hoe tradities zich verplaatsen in de tijd en hoe ze zich aanpassen zonder hun essentie te verliezen.
Dit kunstwerk past binnen mijn bredere visie als erfgoedkunstenaar, waarbij ik erfgoed niet alleen wil vastleggen, maar het ook wil laten voortleven in nieuwe vormen en materialen. Het houten krukje is een symbool van **verbinding
Titel : Chained to the Rhythm
Dit houten Kunstwerk – Geïnspireerd door “Chained to the Rhythm”
Dit kunstwerk is een visuele en conceptuele interpretatie van het lied “Chained to the Rhythm” van Katy Perry en Gucci art. Het lied bekritiseert hoe mensen vastzitten in patronen, zonder zich bewust te zijn van de systemen waarin ze gevangen zitten. Dit werk speelt met symboliek, kleur en compositie om diezelfde thema’s te verbeelden.
Belangrijke Symbolen en de Betekenis
1. De Aap als Metafoor voor Menselijk Gedrag
• De aap, met zijn expressieve gezicht en opvallende ketting van kralen, lijkt een spiegel van de mens te zijn.
• Apen staan symbool voor imitatie, gewoontes en instinctmatig gedrag—een direct verband met het nummer, waarin mensen zonder na te denken in routines blijven hangen.
• De luxueuze uitstraling (parelketting, rode vacht) kan verwijzen naar de illusie van comfort en rijkdom, terwijl er onder de oppervlakte iets misgaat.
2. De Sigaret als Symbool voor Verslaving en Automatisme
• De sigaret, subtiel tussen de lippen geklemd, verwijst naar verslaving, gewoontes en de illusie van ontspanning.
• Dit past perfect bij het nummer, waarin de tekst zingt over hoe mensen niet doorhebben hoe ze vastzitten in patronen, net zoals roken vaak een automatische gewoonte is.
• De manier waarop de aap de sigaret draagt, maakt het ook een statement over vrije wil vs. beïnvloeding door sociale structuren.
3. De Hand die het Oog Bedekt – Censuur en Bewuste Blindheid
• De hand over het oog verbeeldt het niet willen of mogen zien van de realiteit.
• Dit kan verwijzen naar hoe mensen zichzelf afleiden van wat er écht gebeurt in de wereld—ze laten zich liever entertainen dan de waarheid onder ogen te zien.
• Het benadrukt ook hoe controle en censuur een rol spelen in het maatschappelijk systeem, zoals in de songtekst wordt gesuggereerd.
4. Het Boek “Hout van mij” en de Groeiende Takken
• Dit boek lijkt te verwijzen naar kennis en bewustwording. De titel, “Hout van mij”, roept vragen op:
• Wil het zeggen dat iets “mij” is afgenomen?
• Gaat het over de connectie met natuur en identiteit?
• Is het een oproep tot zelfreflectie en eigenaarschap?
• De takken met symbolen groeien uit het boek, wat suggereert dat kennis leidt tot nieuwe perspectieven en groei. De symbolen—ogen, een kruis, een klavertje, een hart—kunnen verwijzen naar bewustwording, geloof, geluk en liefde als middelen om los te breken uit patronen.
5. De Appel met Symbolen – Verleiding en Illusie
• De appel, traditioneel een symbool voor verleiding en kennis, draagt mysterieuze iconen. Dit kan een verwijzing zijn naar hoe consumptiemaatschappijen ons verleiden met oppervlakkige genoegens, terwijl de waarheid verborgen blijft.
• Dit past bij het thema van het lied, waarin wordt gezongen over een sprookjeswereld waarin mensen niet doorhebben dat ze gecontroleerd worden.
Compositie en Kleurgebruik – Hypnotiserend en Overweldigend
• De combinatie van felrood, roze en groen maakt het werk visueel intens en bijna hallucinerend, wat aansluit bij het idee van hypnose en onbewust meedraaien in een systeem.
• De harde contrasten en dynamische lijnen geven het werk een dromerige, maar ook beklemmende sfeer, alsof de kijker gevangen zit in een kleurrijke illusie.
• De organische vorm van het houten krukje voegt een natuurlijke, bijna oerachtige dimensie toe, waardoor het lijkt alsof het verleden en het heden samenkomen.
Conclusie – De Betekenis van het Werk
Dit kunstwerk is een kritische reflectie op hoe mensen vastzitten in patronen zonder het te beseffen. Het combineert maatschappelijke thema’s zoals verslaving, censuur, illusie van vrijheid en de zoektocht naar bewustwording. De aap met de sigaret, de bedekte ogen en het boek als bron van groei vertellen samen een verhaal over keuzes, manipulatie en de mogelijkheid om te ontwaken.
Dat maakt mijn werk nog krachtiger—het is niet alleen een observatie van de wereld, maar ook een persoonlijke spiegel. Door deze symbolen te gebruiken, legde ik mijn eigen zoektocht bloot: bewustwording, patronen doorbreken en de balans vinden tussen comfort en waarheid.
“Soms heb je gekkies nodig om het brein te resetten—zij die buiten de lijnen kleuren, vragen stellen die niemand durft te stellen en patronen doorbreken. Erfgoed leeft niet door behoud alleen, maar door degenen die durven te schudden aan wat vastgeroest is.”
Dit is nog maar een klein overzicht van mijn werkzaamheden. Ik deel graag Beeldmateriaal en nu met een Citaat van Dalí erbij.
Dit geheel aan beelden vormt een kleine verkenning van erfgoed, identiteit en kunst als middel tot transformatie.
1. Montancourt Middelburg & Tijd als Verbinding
• De eerste afbeelding wijst op een diepere verbinding tussen geschiedenis, tijd en erfgoed. Middelburg wordt gepresenteerd als een kruispunt van oude en nieuwe werelden, met referenties aan zonnewijzers en historische figuren. Dit suggereert dat tijd en technologie ons verbinden met het verleden en de toekomst.
2. Hand in Kleislib – Creatie en Ambacht
• De tweede afbeelding toont een hand ondergedompeld in klei, een krachtig symbool van creatie, transformatie en het tastbaar maken van ideeën. Dit herinnert ons eraan dat kunst letterlijk gevormd wordt door de handen van de maker—een proces dat zowel lichamelijk als spiritueel is.
3. Salvador Dalí Portret op Houten Kruk
• De derde afbeelding toont een opvallend geschilderd portret van Salvador Dalí, een icoon van het surrealisme. De keuze om hem op een houten kruk te vereeuwigen suggereert een speelse en symbolische dialoog tussen kunst, functionaliteit en erfgoed. Dalí’s blik, fel en visionair, lijkt een directe uitnodiging om de werkelijkheid opnieuw te interpreteren.
Citaat van Dalí dat hierbij past:
“Have no fear of perfection – you’ll never reach it.”
(“Wees niet bang voor perfectie – je zult het nooit bereiken.”)
Dit citaat vat samen wat deze beelden uitstralen: kunst en erfgoed zijn geen statische concepten, maar een voortdurend proces van exploratie, experiment en evolutie. Het geheel weerspiegelt de kern van Dalí’s surrealistische gedachtegoed—de wereld is een canvas, en het is aan ons om er onze eigen werkelijkheid op te schilderen.
Scan de QR Code en volg het Enigma van Digitale ID.
Wil je meer weten over jezelf als cultureel erfgoed? Dan nodig ik je uit om deze ervaring te voelen, te beleven en of te laten vereeuwigen in kunst.
Overnachten in een erfgoedomgeving → Dompel jezelf onder in een plek waar geschiedenis en identiteit samenkomen, en ervaar hoe jouw eigen verhaal resoneert met het verleden.
Wie ben jij als mens
Renaissance in Hout – Erfgoed in een Nieuw Licht
Deze werken zijn een eigentijdse interpretatie van klassieke portretten uit de Renaissance, waarin identiteit, status en erfgoed centraal stonden. De groene achtergrond en de profielweergave roepen de sfeer op van de portretten van Piero della Francesca, met een focus op tijdloosheid en karakter.
Belangrijke Elementen & Symboliek
• Profielportretten → Verwijzen naar klassieke machtsportretten, waarin status en afkomst visueel gecodeerd werden.
• Groene achtergrond → Groen werd in de Renaissance geassocieerd met balans, rijkdom en natuurlijke harmonie.
• Hout als drager → Verbinding met ambacht, erfgoed en duurzaamheid, wat het kunstwerk een extra laag geeft.
Deze werken zetten de eeuwenoude traditie van portretkunst voort, maar met een eigentijdse twist, door middel van materiaalgebruik en artistieke interpretatie.
Florence 2018 – “We zijn allemaal onderdeel van cultureel erfgoed—dragers van verhalen, symbolen en tradities die ons verbinden met het verleden en de toekomst. Kunst is de brug die deze onzichtbare lijnen zichtbaar maakt, zodat we ons erfgoed niet alleen bewaren, maar ook laten evolueren.”
“Schilderijen zijn vensters naar de ziel van de tijd.” – Geïnspireerd door de renaissancetraditie, brengen deze kunstwerken het verleden in dialoog met het heden.
Laat ook een kunstwerk van je eigen identiteit maken door de ogen van Truus van Gogh. Laat jouw unieke erfgoed vastleggen in een op maat gemaakt kunstwerk, waarin jouw geschiedenis, symboliek en persoonlijke expressie samenkomen.
Kunst is meer dan alleen een visuele representatie—het is een spiegel van wie je bent, waar je vandaan komt en hoe je jezelf in de wereld positioneert. Benieuwd? Neem contact op en laat jouw erfgoed tot leven komen!
“Moeder de vrouw is de autonome bestuurder van haar eigen lichaam en dient als zelfstandige entiteit en rechtspersoonlijkheid grondwettelijk te worden erkend.
“Moeder de vrouw: de broncode X van ons aller bestaan, drager van leven en fundament van de samenleving.” Silvia Koning
Alles…..!
Haar juridische gelijkheid en economische zelfstandigheid kunnen worden gewaarborgd door opname in de Grondwet en het Burgerlijk Wetboek, zodat zij in volle autonomie kan beslissen over haar lichaam, arbeid en bestaanszekerheid.”
Sinds de invoering van de loonbelasting in 1941 door het Duitse Rijk is ze een fictieve administratieve eenheid geworden na 1957 toen ze door Vadertje Drees handelingsbekwaam werd.
We kunnen dus stellen dat “moeder de vrouw” als juridische en fiscale entiteit inderdaad gezien kan worden als een fictieve administratieve eenheid in de context van de wetgeving en belasting. Dit idee kan meerdere lagen bevatten:
1. Juridisch gezien: Moeder de vrouw wordt ze gezien als een figuurlijke vertegenwoordiger van een bepaalde groep (moeders, vrouwen) die een maatschappelijke rol speelt, maar die juridisch niet altijd erkend wordt in dezelfde mate als andere formele entiteiten (zoals bedrijven of instellingen). In sommige systemen is er bijvoorbeeld geen formele erkenning van moeders als zelfstandige eenheden met gelijke rechten of voordelen.
2. Fiscale context: In fiscale termen kan moeder de vrouw fungeren als een administratieve eenheid die, bijvoorbeeld, afhankelijk van het belastingstelsel, mogelijk recht heeft op specifieke aftrekken, kortingen, of voordelen die worden toegekend aan gezinnen of verzorgers. Het is mogelijk om te stellen dat, net als bij bedrijven die onder bepaalde regels vallen, moeders in een soortgelijke fiscale structuur kunnen vallen, met “administratieve” regels en handelingen die vastgelegd moeten worden.
3. Fictieve entiteit: De term “fictieve administratieve eenheid” is wellicht de beste manier om te beschrijven dat er in de administratie een status kan bestaan die de moeder in de rol van zorgende, kostwinner, of “arbeidsongeschikte” voor haar gezin erkent, zonder dat deze volledig de status van een “zelfstandige” of “bedrijf” verkrijgt. Er is volgens mij een Eva register waar moeders (of verzorgers) die recht hebben op bepaalde voorzieningen, maar waarbij die status, in juridische en administratieve zin, weinig verder gaat dan een administratief gegeven.
In deze visie zou het intellectueel eigendom van moeder de vrouw binnen dit systeem een interessante conceptuele verdieping zijn. Moeder de vrouw zou dan als een soort “gebruiker” van administratieve en fiscale rechten kunnen worden gezien, die haar potentieel als economische speler binnen deze “fictieve administratieve eenheid” kan benutten, maar met de focus op het cultiveren van waarde binnen het systeem, zoals in jouw visie van “moeder als centrale broncode”.
Manifest: Verbonden Vrijheid – Erkenning van ‘Moeder de Vrouw’ als Autonome Bestuurder van haar lichaam.
Dit voorstel heb ik gisteren voorgelegd aan het Europees Hof voor rechten van de mens.
Tevens heb ik dit voorgelegd willen aan Koning Willem-Alexander, de Eerste en Tweede Kamer, en allen die geloven in rechtvaardigheid en erkenning.
Project Wandkleed Slachtoffers
Inleiding
Vrijheid is pas werkelijk vrijheid wanneer zij verankerd is in erkenning, rechtvaardigheid en autonomie. In Nederland, een land dat zichzelf presenteert als een democratische rechtstaat, bestaat nog altijd een fundamentele ongelijkheid in de manier waarop vrouwen – en met name moeders – worden erkend in hun economische en maatschappelijke rol. Dit manifest voor knellen is bellen is een oproep om die ongelijkheid te doorbreken en een nieuwe basis te leggen voor een rechtvaardige toekomst.
1. De Onzichtbare Last van Moederschap
Moeders dragen de samenleving. Zij baren, voeden, verzorgen en bouwen aan de toekomst. Toch worden zij economisch en juridisch niet erkend als volwaardige, zelfstandige bestuurders van hun eigen bestaan. In plaats daarvan worden zij afhankelijk gehouden van toeslagen, parttime werk en sociale regelingen die geen recht doen aan hun cruciale rol. Dit is een restant van een historisch systeem waarin vrouwen en moeders onder het gezag vielen van kerk, staat en koningshuis.
2. Kroondomeinen en de Voortzetting van Ongelijkheid
Het Nederlandse koningshuis beheert kroondomeinen en heeft via wet- en regelgeving invloed op grondbezit, belastingstructuren en sociale systemen. Dit is niet alleen een historische erfenis, maar een directe voortzetting van machtsstructuren waarin ‘moeder de vrouw’ nooit als volwaardig autonoom individu werd erkend. Terwijl de koning zich verontschuldigt voor het slavernijverleden, blijft een andere groep – moeders – juridisch en economisch onzichtbaar gehouden.
3. Het Recht op Zelfbestuur en Economische Zekerheid
Wij eisen een wettelijke erkenning van moeders als zelfstandige economische eenheden. Dit betekent:
• Een basisinkomen voor moeders, zodat zij niet afhankelijk zijn van een partner, werkgever of complexe toeslagen.
• De keuzevrijheid om bij te werken, zonder dat dit nadelige financiële gevolgen heeft.
• Afschaffing van belastende bureaucratie, die moeders in een afhankelijke positie drukt.
• Erkenning van moederschap als een economische en maatschappelijke pijler, niet als een privéaangelegenheid zonder rechten.
4. Een Nieuwe Invulling van Verbonden Vrijheid
Wij pleiten voor een samenleving waarin vrijheid en verbondenheid hand in hand gaan. Waarin ieder individu, ongeacht geslacht of rol in de samenleving, de mogelijkheid heeft om zichzelf te besturen. Dit vraagt om een herziening van de wetgeving, waarin ‘moeder de vrouw’ als autonome schepper van leven en als volwaardig economische deelnemer wordt erkend.
5. Oproep
Her is een oproep en beroep op : de gemeente, de Koning, de Eerste en Tweede Kamer, en alle betrokken instanties op om dit manifest ter harte te nemen. Erken dat de huidige systemen niet langer houdbaar zijn. Geef moeder de vrouw als broncode van ons aller bestaan en draagster van levend ( biologisch) immaterieel cultureel erfgoed de economische en juridische erkenning die zij verdienen in de grondwet en burgerlijk wetboek Laat vrijheid geen privilege zijn, maar een recht dat gewaarborgd is voor iedereen.
Verbonden Vrijheid is geen gunst, maar een noodzakelijke erkenning van de fundamenten van onze samenleving.
Met respect en urgentie,
Silvia en alle andere dappere moeders en vrouwen die ooit kinderen willen en of mogen worden.
“Het ware adeldom – oftewel het behoren tot de adelstand zit volgens Betsy Perk niet in een titel, maar in een zinvol leven waarin nuttige arbeid de vrouw verheft” Arbeid Aldelt was dan ook haar Motto. En inderdaad ze had gelijk. Ik voel me dan ook steeds meer een vrouw en proudmom van adel, en een die lang niet dom is.
"wat je niet kunt meten, kun je niet beheren"
Willem van Oranje was overigens al in 1572 door de Staten van Hollandeigenmachtig tot stadhouder van de provincie Holland benoemd.
Op de vraag aan de overheid komt maar geen antwoord: Wie is volgens de grondwet de bestuurder van het lichaam? Loonbelasting heffen op een aangetast lichaam is hetzelfde als plegen van een strafbaar feit door dreigementen of lichamelijke mishandelingen!
In dit artikel staat het recht op de onaantastbaarheid van het menselijk lichaam. Iedereen mag zelf bepalen wat er met zijn of haar lichaam gebeurt, of medische handelen worden verricht en of voorgeschreven medicijnen worden ingenomen.
Beperkingen zijn alleen mogelijk als dit wettelijk is geregeld. Die staan bijvoorbeeld in de Politiewet 1993 . Zo mag de politie een bloedproef van iemand verlangen of iemand fouilleren.
2.
Formele toelichting
Het recht op onaantastbaarheid van het menselijk lichaam is in artikel 11 neergelegd. Afzonderlijke opneming van dit recht naast de eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer geeft expliciet uitdrukking aan de belangrijke betekenis van het recht in onze rechtsorde en sluit tevens de onzekerheid over de grondwettelijke bescherming daarvan uit.
Beperkingen op dit recht mogen uitsluitend plaatsvinden op wettelijke grondslag. Een voorbeeld van een dergelijke beperking kan worden gevonden in bepalingen in de Politiewet 1993 ter zaken van het geweldgebruik en de veiligheidsfouillering.
3.
In eenvoudig Nederlands
Iedereen heeft het recht om zelf te bepalen wat er met zijn lichaam gebeurt. In de wet kunnen uitzonderingen staan. In de wet kan ook staan dat iemand anders uitzonderingen kan maken.
Uitleg
Dit artikel hoort bij artikel 10 (Recht op privacy). Iedereen is de baas over zijn eigen lichaam. De overheid mag niets met je lichaam doen, als je dat niet wilt. Ook anderen mogen niets met je lichaam doen, als je dat niet wilt. Niemand mag je bijvoorbeeld pijn doen. Ook mag niemand je medicijnen geven, als je dat niet wilt. Zelfs medische keuring, of het knippen van je haren mag niet, als je daarvoor geen toestemming geeft.
4.
In de visie van Kortmann
Nederland respecteert en waarborgt de menselijke waardigheid.
5.
Citaten
a. Annelien Kappeyne van de Coppello (VVD) 14 mei 1979Het recht op eigen lijf (…) is het meest primaire, en naar moderne opvattingen ook het meest finale recht van de mens.
b. prof.mr. C.A.J.M. Kortmann
Wel duidelijk is dat het begrip lichaam (_) niet te ruim moet worden opgevat: bedoeld is alleen bescherming te bieden aan het menselijk lichaam, en niet aan de menselijke geest of de menselijke persoon als geheel. Voor een inbreuk op de geestelijke integriteit kan dus geen beroep worden gedaan op artikel 11, maar wel op artikel 10 Gw.
Wat heeft het dan voor zin om mensenrechten te beschermen? art 120
Wanneer worden vrouwen en moeders op door de Nederlandse Cultuur Code de voorloper van het hedendaagse artikel 1 en 50 , benoemd tot ‘hevenaar’. Als bekwaam mens worden wij geacht het grondbezit oftewel het grondwettelijk gezag digitaal op te meten om de hoogte van de belasting te bepalen.
Ik vergroot je impact door een sterke profilering in de media. Je zult zien dat het nieuwe deuren opent. De afspiegeling van de werkelijkheid is een wereld op zich!
Spel N 18 N 45 = 1+ 8 = 9 N – 4 + 5 = 9 N Nationale Nederlanden oftewel er is maar een Nederlandse zoals zij Z
NN maakte toen ook bekend een overeenkomst te hebben gesloten met assurantie agent verzekeraars. Die zouden geld uitkeren voor aansprakelijkheidsclaims voor particulieren / patiënten die ziek zijn geworden door het inademen van stof van kleding door zwangerschappen!
Van stof tot stof tot nadenken van Urn AS tot Zuid As “Een veilige computer is een computer die niet wordt gebruikt “Marcel Levi
Ik zal handhaven- maar waarop eigenlijk? Geheimen van de staat- Luxepositie of Buitenspel mede door fouten in het moederbord en jaartelling Op 24 november 2007 werd een planetoïde, (6600) Qwerty, vernoemd naar het qwertytoetsenbord en licentie octrooi 10.700
Is een baarmoeder of zoogdier belastingplichtig als ze niet voldoet aan natuurlijk persoon ( man) ?
Is een vof belastingplichtig?
Inkomstenbelasting VOF – computervredebreuk?
Hoe de winst binnen de VOF wordt verdeeld is opgenomen in het VOF-contract onder het stukje ‘Winstverdeling’. De VOF zelf betaalt dus geen belasting, maar alleen de vennoten die deel uitmaken van de VOF betalen inkomstenbelasting over hun deel van de winst. Maar waarom moet ik als zelfstandige vrouw dan wel loonbelasting betalen maar geen loon nog loondossier heb!!
De belastingdienst inde de loonbelasting via de boekhouding van de verzekeraar maar de belastingdienst en verzekeraar willen geen loondossier overleggen!! Het soort inkomens in codes deugde al helemaal niet. De gang van zaken laat mij niet los ! Waarom kreeg ik een dreigbrief? Welke criteria hanteerde de verzekeraar en belastingdienst?
Tja hoe eerlijk het Ministerie van Financiën eigenlijk? Eerste Kamer
Ik ben denk de enige vrouw en moeder met een aov verzekering uit 1995 en spaarpolis uit 1998 die gewoon door administratieve constructies NN – op de Levensverzekeringspolis als aandeelhouder is geregistreerd op de licentie houder : mijn vader als assurantie agent 19
Advertentie uit 1914. De Nederlanden van 1845 was een Nederlands verzekeringsbedrijf, dat met de fusie met de Nationale Levensverzekering-Bank van 1963 opgegaan is in Nationale-Nederlanden.
Want als je geen universitaire diploma ’s bezit ben je in de huidige staat eigendom van ( door gesloten digitale systemen en machtsmisbruik en krijg je brieven met teksten zoals ; U heeft het recht om vergeten te worden! Met dank aan de levensverzekeraars. Reaal en Nationale Nederlanden.
Silvia Koning Lindeboom
Het bestuur van de Koninklijke Algemene Nederlandse Vrouwenvereniging Tesselschade heet mij van harte welkom als lid van de oudste vrouwenvereniging van ons land. Wat een eer! Als welkomsgeschenk kreeg ik een prachtige boekje over de Kroniek over 150 jaar Tesselschade.
Ieder mens bezit een parel – Transparantie en open overheid is de norm en bron voor gelijkwaardigheid.
Het is dan ook niet voor niets dat ik het vreemd vond dat ik geen ander werk meer aangeboden kreeg en dat de ambtenaar van de gemeente Edam Volendam: Marco L mij vertelde dat ik mezelf maar moest verkopen toen ik hem om hulp vroeg naar een maatschappelijke functie. Omdat de verzekeraar niet meer thuis gaf toen ik ze voor de zoveelste keer om uitleg , omscholing vroeg vanwege mijn longenziekte Sarcoidose en mijn verzekerd beroep: Handelaar
Bloedwraak dus vanuit de Zorgverzekering Rechter Joel W ( een rechter in opleiding en kwam bij de betreffende belastingdienst afdeling van daan- En kende zijn werkgever dus goed )
Volgens de adeldom is het een beetje gênant als ze moeten werken. Want wat zijn de beroepsmogelijkheden voor de “beschaafde vrouw “? Die had de ambtenaar niet voorradig.
Wie doet er 14 jaar gratis werk?
1845 – 1967
Hier begint het verhaal 122 jaar voor mijn geboorte een Briefkaart voor internationale correspondentieschaak via het spel van De Nationale Levensverzekeringsbank. Tegenwoordig Nationale Nederlanden.
Correspondentieschaak is een variant op het schaakspel waarbij de spelers elk op hun eigen plaats en tijd spelen en elkaar de zetten toesturen. Dat ging vroeger per post, maar tegenwoordig voornamelijk per e-mailof via websites.Bij correspondentieschaak kan men heel lang over een zet nadenken, zelfs een aantal dagen, waardoor er veel minder fouten worden gemaakt. En natuurlijk kan men ongestraft met de stukken schuiven, andere personen raadplegen, een computer gebruiken, dingen die bij een normaal toernooi verboden zijn.
Mijn verhaal werd opgetekend door het Noord Hollands Dagblad en Vivat maar daar blijft het jarenlang bij – Loonbelasting en dubbele zvw belasting betalen over een ziek lichaam zonder dat er eén loondossier is nog vakantie geld, nog pensioen grondslag nog jaarlijkse verhogingen of een fysiek aanspreekpunt. Afgekeurd ben ik nooit geweest wel de mate van beroepsarbeidsongeschiktheid 80 ™ 100 %.
Who is BRAT?
Benader iedereen vanuit het gelijkheidsbeginsel en een open overheid moet daar als grondslag en grondrecht aan meewerken.
Zo werd ik een Joker voor de belastingdienst
In 2010 kreeg ik de eerste dreigementen binnen dat hoorde waarschijnlijk bij het spelletje! En elk jaat handmatige nieuwe polissen zonder dat premie bedrag 0,00 door de aangeven ING incassant wordt geïncasseerd. De schadepolis wordt gehangen in het periodieke peer to peer systeem van de belastingdienst! Vrouwen en moeders komen via dit spel in het EVA en Waarschuwing systeem van de ING banken – geen toezicht nog controle van het Parlement door geheime broncodes.
Vragen via de mail en telefoon worden tot op de dag van vandaag niet of nauwelijks beantwoord en als ik mevr Hanna Diaz van de belastingdienst vraag om mijn loon en woondossier dan geeft niemand thuis. Dit duurt nu al zo’n 14 jaar.
Levensvragen kennen ze waarschijnlijk niet bij het ministerie van Financiën en de AIVD . Levensvragen om hoe ze zich eerbiedig en wellevend moeten gedragen omtrent artikel 50 weet men niet hoe ze dit moeten hanteren !!
Dan moet ik mijn eigen manier maar toepassen in de hoop dat ze dit artikel goed lezen
Ik, Silvia Koning Lindeboom hang mijn eigen denken vanuit de natuurwet en gewoonterecht aan. Mijn eigen rauwe werkelijkheid, mijn eigen overtuiging en onderzoek vanuit de praktische filosofie die daaruit voortvloeit is niet niks. Jezelf bevragen en nadenken kan soms confronterend zijn maar verrijkt niet alleen mijn wereld maar ook dat van anderen op het gebied van wijsheid en inzichten vrouwen en moederschaps eigendommen!! Wie is grond wettelijk gezien de bazin van de bestuurder van het liberalisme. Moeder de vrouw ofte moeder der aarde binnen onze moeder maatschappij en of dochter onderneming od de nevenfunctie ’s van de prinsjesdag micro fisch crypto constructie?
Voor : Astrologen – Silvia geboortedag is 28 maart 1967 net zo als Betsy Perk RAM – Geen mak schaap zoals Pels Rijcken dit zo graag ziet!
RAM is het eerste teken van het dierenriem dat de begin van de lente markeert. Een Ram is moedig en dapper. Positief maar ik ben vooral geen Prostituee!! Minister President. Mijn lichaam is van mij en van niemand anders, waarom sluit je anders een verzekering af?
She is online Lifestyle Guide 