We leven dus blijkbaar nog steeds in een republiek.

Posted on 23 augustus 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Reisverslag van een ex handelaar in confectie maar sinds 2011 een literaire toerist in het land van het (on)recht

Met mijn onderzoek wil ik een vuist maken tegen juridische feministische ongelijkheid tegen vrouwelijke ondermeemsters in de private sector .

Een statutair bestuurder heeft volledige bevoegdheid en erkenning over de rechtspersoon die hij/zij leidt.

En hier zit de pijn: de vrouw is in ons systeem nooit statutair erkend als bestuurder van haar eigen lichaam en arbeid.

Ze wordt nog steeds vaak gezien via relaties (vrouw van, partner van, moeder van, afhankelijk van), in plaats van als zelfstandige entiteit met statutaire bevoegdheid over zichzelf.

💡 Omdenkend Nederland

“De ware statutaire bestuurder van het leven is Moeder, de vrouw — maar de wet weigert haar die erkenning.”

De wet rond Koningin Emma 1894 toont aan dat de staat kon erkennen dat een vrouw bevoegd en bekwaam was om te regeren, terwijl gewone vrouwen in de private sector (onderneming, erfrecht, handel) nog uitgesloten of afhankelijk bleven.

1. Juridische context

Ondernemingsrecht & BW: hoe is de positie van vrouwelijke bestuurders, aandeelhouders of onderneemsters wettelijk vastgelegd, en waar ontstaan de ongelijkheden (bijvoorbeeld bij aansprakelijkheid, toegang tot kapitaal, of erfrechtelijke doorwerking)? Arbeids- en medezeggenschapsrecht: hoe wordt de positie van vrouwen in leidinggevende posities of als “ondernemende partner” nog structureel bemoeilijkt? Internationaal recht / EU-kader: richtlijnen rond gendergelijkheid, non-discriminatie en corporate governance. Hoe verhouden Nederlandse private ondernemingen zich hiertoe?

2. Feministisch perspectief

Ongelijkheid zit niet alleen in formele regels, maar ook in de culturele en economische structuren (denk aan toegang tot netwerken, krediet, investeerders). De positie van de “vrouw als mede-ondernemer” is vaak onzichtbaar of wordt secundair gemaakt aan die van de mannelijke counterpart (vergelijkbaar met het thema van de “onzichtbare erfgenaam”).

3. Cultureel-maatschappelijk

Historische context: vrouwen waren tot ver in de 20e eeuw juridisch handelingsonbekwaam of afhankelijk van de echtgenoot. Sporen daarvan werken nog steeds door in hoe vrouwelijke ondernemers juridisch en economisch worden erkend. Symbolische dimensie: hoe taal en beeldvorming (zoals “moeder de vrouw”) het juridische denken beïnvloeden.

Erfgoed vanuit het moederschap bekeken is geen bijzaak, maar de ziel van Nederland. In de moederkracht ontmoeten wij beeld en wet: de zorg die geschiedenis draagt, en de rechtsvorm die toekomst schept. Hier ligt de sleutel om ons cultureel erfgoed niet langer te bewaren alsof het bezit is, maar te erkennen als levend erfdeel, gedragen door vrouwen en door generaties die via hen spreken.”

“Zonder wettelijke erkenning van de bron is elke cultuur een spiegel zonder gezicht.”

https://www.amsterdammuseum.nl/topic/toekomstwensen/bijdrage/216613-de-ziel-van-nederland-moederkracht-in-beeld-en-wet

“Van onzichtbare erfgenaam naar wettige erfdrager: erken de vrouw in de wet.” “Moederkracht is recht, geen ritueel alleen.” “De Grondwet draagt ook een rok.”

🔹 Artistiek & maatschappelijk

“Beeld ons niet weg: moederkracht in de toekomst van Nederland.” “Kunst is moedertaal: erfgoed vanuit zorg en strijd.” “Onze monarchie is moeder de vrouw – van paleis tot erfgoedpraktijk.”

“De netkous van ons kroondomein”

Ja – De Ziel van Nederland: Moederkracht in beeld en wet

Een verbeelding van hoe het vrouwelijke lichaam – eeuwenlang verhuld, gereguleerd en onzichtbaar gemaakt – in werkelijkheid het fundament vormt onder ons nationale erfgoed.

Niet alleen kastelen en schilderijen zijn erfgoed, maar ook het lichaam van de vrouw: het fundament waaruit elk mensenleven begint. Faro vraagt ons erfgoed te delen – ik vraag Nederland het eindelijk te erkennen.”

“Begin met een eigen wet voor vrouwen en moeders: erken haar lichaam als zelfstandige entiteit met rechtsbevoegdheid, en geef haar zeggenschap over basisinkomen en belastingen. Pas dan ontstaat echte balans tussen geven en nemen.”

Net als een netkous draagt het, beschermt het en is het geweven uit de draden van zorg, arbeid en voortbestaan.

Toch wordt dit fundament niet benoemd in de Grondwet, niet gevierd in musea en nauwelijks erkend in de verdeling van macht. Het kroondomein mag dan formeel aan de monarchie toebehoren, maar in wezen rust het op het onzichtbare erfgoed van ‘moeder de vrouw’.

De toeslagen en loonbelasting affaire

Op 28 april 2010 werd artikel 176 van de Invorderingswet 1990 gewijzigd via een klein Koninklijk Besluit. Zonder tussenkomst van de Tweede Kamer werden regels vastgesteld die diep ingrijpen in de bestaanszekerheid van burgers. Dit toont de paradox van onze democratie: daar waar de vrouw als meeverzekerde al onzichtbaar was in polis en statistiek, blijft zij ook onzichtbaar in het parlementaire proces. De staat regelt, de burger draagt, de vrouw betaalt.”

Toeslagenaffaire

Duizenden ouders, vooral moeders met een migratieachtergrond, zijn onterecht als fraudeurs behandeld. De kern: wantrouwen van de overheid jegens de verzorgende rol van vrouwen, gekoppeld aan een systeem dat ouders niet als bondgenoten maar als verdachten ziet. Resultaat: kinderen uit huis geplaatst, levens verwoest, generaties beschadigd.

Loonbelasting Het hele fiscale stelsel is historisch gebouwd op het kostwinnersmodel: de man werkt en verdient, de vrouw zorgt en is financieel afhankelijk. Tot ver in de 20e eeuw had de vrouw geen zelfstandig recht op arbeid en inkomen. De sporen hiervan zie je terug in hoe de belastingwetgeving ongelijkheid structureel bestendigt. Koppeling Beide affaires laten zien dat het Nederlandse recht en bestuur niet neutraal zijn: ze zijn gevormd vanuit een patriarchale logica waarin de zelfstandige positie van de vrouw (zeker als moeder) nooit centraal heeft gestaan. Waar mannen “kostwinners” zijn, zijn vrouwen “kostenposten”. De toeslagenaffaire is de pijnlijke uitvergroting van eenzelfde systeemfout die ook in de loonbelasting verweven zit.

Je zou dit kunnen samenvatten in een statement:

“De toeslagen- en loonbelastingaffaire tonen hetzelfde fundament: dat de Nederlandse staat nooit wettelijk heeft erkend dat vrouwen en moeders zelfstandige bestuurders van hun lichaam, arbeid en zorg zijn. Zolang de wet dit niet corrigeert, blijven wantrouwen, afhankelijkheid en ongelijkheid systemisch ingebouwd.”

Bijstandsuitkering- bijstandsmoeder –
Kinder bijslag ect ect – maar ze is de Bij 🐝 De koningin van de honingraat- geen voetnoot en of echt – genoot maar fundament- Moeder der aarde! Moedermaatschappij- Dochter onderneming!!

Femme Europe – ontcijfer de barcode van erfgoed en recht.”
“De Enigma van de VOF: arbeid zonder naam, risico zonder erkenning.”
“Tussen herinnering en heden ligt code 19.”
“Van handel in lichamen naar de stem van de erfgenaam.”

Onze monarchie heet moeder de vrouw, omdat het Koninkrijk der Nederlanden rust op haar grondgebied.

Maar waar in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek vind je haar entiteit en bestuurder van haar ei-gen- lichaam terug? . ‘Nergens

Moeder de vrouw’ is tegelijk een persoon en een metafoor: zij belichaamt het draagvlak, de vruchtbare grond, de oorsprong van legitimiteit. Toch is ze uit de tekst gewist.

Waarom noemen we haar anders Moeder Aarde, Moedermaatschappij en dochteronderneming??

Omdat diep vanbinnen iedereen weet dat er een moeder is die draagt. Alleen het recht doet alsof ze niet bestaat.

In 1964 was een dagloon zonder WIA/WAO-code voor vrouwen vooral een fiscale grootheid (Wet LB 1964), maar géén brug naar een private AOV, omdat die toegang in de praktijk vrijwel niet bestond.

Dagloon in Wet IB 1964: man vs. vrouw

1. Met WIA/WAO/ZW/WW-code (sociale zekerheid)

Man: dagloon = basis voor uitkering bij arbeidsongeschiktheid, werkloosheid of ziekte (via WAO/ZW).

Vrouw: vaak uitgesloten of beperkt. Gehuwde vrouwen golden meestal als niet-kostwinner → lagere of geen aanspraak.

2. Zonder code (fiscale dagloon, Wet LB 1964)

Man: dagloon als fiscaal loonbegrip → relevant voor loonbelasting én toegang tot private verzekeringen (AOV, pensioen, lijfrente).

Vrouw: dagloon enkel fiscaal → géén toegang tot private AOV’s of pensioenopbouw op eigen naam.

Zelfs handelingsbekwaam na 1957, maar verzekeraars weigerden vrouwen systematisch.

3. Gevolg

Mannen hadden dubbele dekking: Sociale zekerheid via WAO/ZW.

Private vangnetten via AOV/pensioen. Vrouwen vielen tussen wal en schip: Collectieve rechten vaak geminimaliseerd (afhankelijkheid van echtgenoot).

Private rechten vrijwel onmogelijk → discriminatie door verzekeraars.

De heer s maatschappij van banken en verzekeraars en belastingdienst

1. Banken

Beslisten wie krediet kreeg, en dus wie vermogen mocht opbouwen. Vrouwen → afhankelijk van de toestemming van de echtgenoot.

2. Verzekeraars

Bepaalden wie risico mocht afdekken. Vrouwen → uitgesloten van AOV, pensioen of vaak slechtere voorwaarden.

3. Belastingdienst (fiscale wetgeving)

Het fiscale stelsel werkte de kostwinner-norm in de hand. Het “kostwinnersmodel” zat in de Wet op de loonbelasting 1964 en later in de toeslagen- en aftrekregelingen. Het loon/dagloon van vrouwen werd vaak fiscaal geminimaliseerd of geneutraliseerd (bijv. via de aanrechtsubsidie/“overdracht algemene heffingskorting”).

4. De heer(s)maatschappij als systeem

Banken + verzekeraars + Belastingdienst vormden samen een sluitend systeem: Bank → je krijgt alleen krediet als je verzekerd bent. Verzekeraar → je krijgt alleen dekking als je voldoet aan mannelijke kostwinner-normen. Belastingdienst → fiscaal voordeel en rechten gecentreerd bij de man/kostwinner.

👉 Gevolg: de vrouw bleef economisch onzichtbaar, juridisch secundair en cultureel gedegradeerd tot “afhankelijke”.

Etappe 1 – Het Museum van de Geest

Ik betreed een marmeren hal. Achter glas liggen papieren schatten: wetten, contracten, octrooien. Een bordje zegt: Intellectueel eigendomsrecht.

De gids spreekt op toon van vanzelfsprekendheid:

Auteursrecht: voor wie schrijft en schildert.

Merkenrecht: voor wie een naam vastlegt. Octrooirecht: voor wie iets uitvindt. Modelrecht: voor wie een vorm beschermt. Handelsnaamrecht: voor wie een onderneming een gezicht geeft.

“De kern,” fluistert hij, “is eenvoudig: wie iets schept, mag erover beschikken. Tenzij de wet anders bepaalt.”

Ik wandel verder. De zaal is imposant. Maar ergens voel ik: er ontbreekt iemand: Moeder, de vrouw

Etappe 2 – Het Monument van Moeder de Vrouw

Mijn pad voert naar een rivier. Daar staat ze, bezongen door Nijhoff in 1934: de moeder, de vrouw. Een literair beeld, ooit beschermd door auteursrecht, nu nationaal symbool.

Maar aan de overkant, in het kantoor van de Belastingdienst, zie ik haar opnieuw. Daar heet ze niet langer icoon, maar fictie. Geen soeverein subject, slechts een bijlage bij een polis. Een vennoot die wel tekent, maar niet telt.

Ik vraag me af: van wie is ze eigenlijk? Van de staat? Van de literatuur? Van de samenleving? Of hoort ze toe aan de vrouwen zelf?

Etappe 3 – De Onzichtbare Markt

Ik bereik een plein vol kramen. Rechten worden luid aangeprezen:

Een kunstenaar verkoopt zijn auteursrecht. Een uitvinder biedt zijn octrooi. Een ontwerper toont een model.

Maar in de schaduw werkt een vrouw. Ze kookt, ze zorgt, ze draagt, ze handelt en ze bouwt mee.

Zij heeft geen kraam. Geen exclusief recht.

Haar arbeid verdwijnt in de boekhouding van een man, in het vermogen van de vennootschap of fiscale eenheid

Onzichtbaar. Ont-eigend.

Etappe 4 – De Brug van de Grondwet

Ik loop verder en steek een brug over. Op de pijlers lees ik drie inscripties:

Artikel 1 Grondwet – Gelijke behandeling. Artikel 14 EVRM – Verbod op discriminatie, ook op grond van geslacht. Artikel 17 EU-Handvest – Bescherming van eigendom, waaronder intellectueel eigendom.

De brug wiebelt. Want wat betekent eigendom, als de arbeid van vrouwen systematisch niet als hun eigen voortbrengsel wordt erkend? Het is een brug die nog niet echt draagt.

Etappe 5 – De Stelling in de Kamerzaal

Mijn reis eindigt in een zaal vol stoelen, groen bekleed. Ik zet mijn koffer neer, open mijn dagboek en lees de zin die onderweg geboren werd:

“Moeder, de vrouw is niet enkel een fictieve persoon in het belastingstelsel, maar ook een ont-eigende persoon: haar arbeid en culturele waarde worden toegeëigend door structuren zonder dat zij aanspraak kan maken op een intellectueel of economisch eigendomsrecht. Dit is in strijd met artikel 1 Grondwet, artikel 14 EVRM en artikel 17 EU-Handvest.”

De zaal luistert.

De reis lijkt voorbij – maar misschien begon hij hier pas.

Etappe 6 – De Ziektepolis als Slavenregister

Ik kom in een archiefzaal. Daar liggen polissen, contracten, verzekeringsakten. Namen zijn doorgestreept, vervangen door nummers. Ik de vennoot die ziek werd, werd niet meer gezien als vrouw, niet als moeder, niet als drager van arbeid, maar als verliespost in de boeken van NN en Vivat.

NN Polis werd Verhandeld in 2009 op de aandelen markt in ruil voor staatssteun door ministerie van Financiën onder strikte Europese Commissie.

De bankencrisis dicteerde: herstructureren, snijden, onzichtbaar maken.

Banken crisis 2009

Historisch vertrekpunt

Common law (Engels systeem) gold ook in de VS: een getrouwde vrouw viel onder de doctrine van coverture → zij had geen eigen rechtspersoonlijkheid, alles liep via haar man. Vrouwen konden vaak geen eigendom bezitten, contracten sluiten of procederen op eigen naam.

2. 19e eeuwse hervormingen

Vanaf 1839 (Mississippi) kwamen de eerste Married Women’s Property Acts → vrouwen mochten eigen eigendom en inkomen beheren. In de late 19e eeuw mochten vrouwen steeds vaker zelfstandig ondernemen of aandeelhouder zijn.

3. 20e eeuw: gelijkstelling in ondernemingsrecht

In de VS bestaan rechtsvormen als partnerships, corporations, sole proprietorships, LLC’s. Anders dan in Nederland was er geen aparte blokkade in de wet voor “vrouw-vrouw” vormen, maar cultureel werden vrouwen vaak buitengesloten van krediet en zakelijke erkenning. Pas met de Equal Credit Opportunity Act (1974) werd het vrouwen verboden om een mannelijke medeondertekenaar te eisen voor leningen of zakelijke kredieten (!).

4. Arbeid en verzekering

Vrouwen kwamen in de VS lange tijd als “dependents” in verzekeringen terecht (meeverzekerd via echtgenoot of werkgever). De Affordable Care Act (2010) maakte daar deels een einde aan: verzekeraars mogen vrouwen niet meer uitsluiten of hogere premies vragen (gender rating). Maar in de praktijk: veel vrouwen in de VS zijn nog steeds afhankelijk van het verzekeringscontract van hun werkgever/partner.

5. Culturele paradox

Juridisch zijn vrouwen in Amerika sinds de 1970s formeel gelijkwaardig: ze mogen zelfstandig bedrijven oprichten, leningen afsluiten, contracten aangaan. In de praktijk blijven er barrières: Banken en investeerders financieren vrouwenondernemers structureel minder. Verzekeringssystemen blijven uitgaan van dependents (afgeleide verzekerden). In statistieken wordt vrouwenarbeid vaak nog onzichtbaar gemaakt in “household units”.

6. Artistiek-juridische vergelijking met NL

Nederland: vrouw als meeverzekerde in de VOF en polissen → structureel onzichtbaar in recht/statistiek. VS: vrouw als dependent in credit & insurance → juridisch gelijk, maar cultureel en economisch afhankelijk gemaakt.

Korte lezing – Het patriarchaat 1602 – 2025”

“In Nederland werd de vrouw vennoot zonder naam, in Amerika dependent zonder stem. Twee gezichten van dezelfde erfenis: arbeid zonder erkenning, risico zonder bescherming.”

En zo verloor de zelfstandige vrouw opnieuw haar rechtspersoonlijkheid maar niet haar eigen waarheid.

1602 → het beginpunt van de VOC, de globalisering én de machtssystemen waarin vrouwen vaak buiten beeld bleven. Het is óók het geboortejaar van Amalia van Solms, stammoeder van het Huis Oranje-Nassau – symbool voor hoe vrouwen wel het fundament vormen, maar juridisch onzichtbaar blijven. 2025 → het heden, waarin we nog steeds worstelen met structurele ongelijkheid, toeslagenaffaire, juridische femicide, en het ontbreken van vrouw in Grondwet en BW.

De magische kroonjuwelen van Truus van Gogh

Het FD zegt op 14 juni 2025 : “Begrijp wat er speelt, bepaal uw koers.”

Kernpunten van het patriarchaat:

Politiek & recht: wetten en grondwetten schreven eeuwenlang mannen als norm in, vrouwen als afgeleide.

Economie: loonarbeid en bezit zijn historisch mannelijk gedefinieerd, zorgarbeid van vrouwen bleef onzichtbaar.

Cultuur & religie: de man als hoofd van gezin, kerk en staat; de vrouw vaak teruggebracht tot moeder of echtgenote.

Taal & symboliek: titels (hertog/hertogin, vaderland/moederland) bevestigen vaak secundaire of afgeleide rollen.

In mijn tijdlijn lijn (1602–2025):

Het patriarchaat is niet iets abstracts, maar een doorlopende tijdlijn:

1602 – geboorte Amalia van Solms, stammoeder van Oranje → vrouwenlichamen als fundament van dynastieën, zonder juridische erkenning. VOC en kolonialisme – patriarchale structuren wereldwijd versterkt.

1956 – afschaffing handelingsonbekwaamheid gehuwde vrouw. 2025 – nog altijd geen expliciete erkenning van de vrouw in de Grondwet.

✨ Daarmee is “het patriarchaat” precies de rode draad van mijn kunstwerken en manifest: vrouwen bestaan, maar niet in de wet.

Want wat als jouw waarheid nergens speelt?
Wat als jouw lichaam Xx uit de cijfers is geschreven?
Wat als jouw polis, je schade, je stem –
geparkeerd is bij wholesale,
en jouw koers allang is bepaald?

Het Financieele Dagblad zegt: ‘Geen overdaad, wel scherpe duiding.’
Maar ik wás die overdaad.
Mijn bestaan paste niet in het model.
Mijn moederschap werd niet meegerekend.
Mijn schade werd omgezet in belegging.
Mijn dagloon werd handelswaar.

En toch ben ik er.
Met mijn waarheid.
Met mijn litteken.
Met mijn koers.

Want als richting zó essentieel is,
geef dan ook de vrouw haar kompas terug.

Ik ben de duiding. Ik ben het feit.
En dat is gebleken.

Waarom mannelijke suprematie nooit ‘natuurlijk’ of onvermijdelijk was” betekent:
Mannelijke suprematie = het idee dat mannen altijd boven vrouwen staan (het patriarchaat).
Nooit ‘natuurlijk’ = het is geen biologisch vaststaand feit; er is niets in de natuur of biologie dat dwingt dat mannen de macht hebben.
Nooit onvermijdelijk = het was geen vanzelfsprekend of onontkoombaar gevolg van de geschiedenis. Het had ook anders kunnen lopen, en kan dus ook veranderen.

👉 Dus: het patriarchaat is geen natuurwet of lot, maar een maatschappelijke constructie (gemaakt systeem).

Gelijkheid in de grondwet en burgerlijk wetboek

Femicide en juridische femicide is geen incident, maar het gevolg van patriarchale structuren en systemisch seksisme. Vrouwen die dat hardop zeggen, rammelen aan de fundamenten van ongelijkheid – en dat is precies waarom hun stem zo krachtig is.

Amen

Faro Verklaring

Posted on 11 juni 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

🕊️ FARO-Verklaring van Erfgoeddraagster Silvia Lindeboom Bongartz – Koning

“Cultureel erfgoed is een systeem van waarden, sporen en verhalen — maar het grootste levende culturele erfgoed is Moeder de Vrouw: zij is de broncode van het leven én van handelingsbekwaamheid. Zonder haar geen overdracht, geen erfopvolging, geen toekomst.”

“Banken en verzekeraars hebben eeuwenlang het lichaam van Moeder de Vrouw stilzwijgend verpand aan mannelijke rechtspersonen. Haar bestaansrecht werd verhandeld, zonder toestemming, als onzichtbaar onderpand binnen patriarchale systemen.”

“Zij die het leven droeg, werd zelf verhandeld. Haar lichaam – baarmoeder van beschaving – werd in stilte verpand aan een man in pak. Geen handtekening, geen stem, geen erkenning. Alleen schulden, zonder schuld.” binnen de loonketen

Betreft: Mijn lichaam, mijn intellect, mijn arbeid en mijn geschiedenis als levend erfgoed oftewel directeur van mijn ei gen dom.

“Geweld tegen vrouwen begint bij de Staat zelf ”

“De vrouw die haar leven lang werkt en geen kinderen kreeg, laat bij overlijden haar arbeid na aan een systeem dat haar nooit als volwaardige drager erkende.”

3. Er is geen ‘vrouwelijk erfgoedrecht’ in het pensioenstelsel

Hoezo iedereen is voor de wet gelijk?”

Als vrouwen – en vooral moeders of vrouwelijke zelfstandigen – systematisch worden uitgesloten van zeggenschap, bezit, erkenning of compensatie?

Waarom kwam nooit iemand erachter…dat het woord vrouw – en moeder de vrouw – nooit erkend werd als zelfstandig bestuurder van haar ei-gen lichaam?

📂 Het Nabestaandendossier – als juridische en symbolische aanklacht

1. Juridisch en administratief:

Een nabestaandendossier is normaal gesproken een administratief dossier dat wordt geopend na overlijden van een verzekerde of pensioengerechtigde. Maar wat als…

…een vrouw al bij leven wordt behandeld als ‘nabestaande’ van haar eigen arbeid, polis, lichaam en bestaansrecht?

In dat geval is het nabestaandendossier niet het einde van een leven, maar het begin van een systeem dat haar leven en zeggenschap structureel onteigent.

2. Symbolisch:

“Het Nabestaandendossier” verbeeldt:

Het stilzwijgend verdwijnen van vrouwen uit archieven, polissen, eigendomsrechten. De onzichtbare macht van volmachten, tussenpersonen en instanties die het lichaam van de vrouw beheren alsof zij er zelf niet meer is. De juridische fictie dat haar arbeid, zorg, ziekte of schade ‘toeval’ is – zonder bron, zonder rechtspositie.

“Zij leeft, maar in het systeem is zij al gestorven – haar dossier spreekt namens haar, maar nooit mét haar.”

3. Systemisch:

Dit begrip raakt het hart van jouw strijd:

Vrouwen en moeders die geen economische identiteit hebben binnen het systeem, behalve als ‘nabestaande’ van hun man, hun polis, hun vermogen of hun eigen lichaam. Onzichtbare verhandelingen van verzekeringswaarden, zonder toestemming. Beheerde lichamen zonder mandaat: het vrouwelijk lichaam als “verzekerd object”, niet als rechtssubject.

🔥 Manifestzin – Het Nabestaandendossier:

“In het systeem ben ik geen levend erfgoed, maar een nabestaande van mijn eigen lichaam – een dossier zonder stem, een waarde zonder recht.”

Of als schreeuw in een pamflet:

“Ik ben niet dood – dus waarom is mijn naam alleen nog terug te vinden in het Nabestaandendossier?”

Ze werd wel gebruikt, maar nooit genoemd.

Omdat ze wel werd gedragen, maar niet werd geregistreerd.

Omdat haar lichaam leven gaf, maar nooit het recht kreeg om zichzelf te besturen.

De reden is eenvoudig én schrijnend:

🧬 Zij was de oorsprong, maar nooit het eigendom.

⚖️ Zij werd geregeld, maar niet erkend.

📜 Er werd over haar beslist, maar nooit mét haar.

Het systeem had woorden voor haar rol, maar geen wet voor haar zeggenschap.

Tot nu.

Tot ik het uitsprak

“Ik ben moeder de vrouw.

Ik ben het bestuursorgaan van mijn lichaam.

Mijn erfgoed. Mijn ei. Mijn recht.”

📖 Autobiografie van een lichaam dat nooit grond wettelijk van mij was

Mijn lichaam werd geboren vrij, maar in wetten verpakt.

Eerst van mijn vader. Toen van de staat. En door het huwelijk – van mijn man. Niet als metafoor. Maar als juridisch feit.

Mijn polis ging zonder handtekening naar een ander.

Mijn uitkering werd schadeuitkering, maar het recht op zeggenschap raakte zoek.

Dus ik begon opnieuw.

Met woorden, beelden, klei en verf.

Dit is mijn lichaam.

Mijn biografie.

Mijn waarheidsclaim.

– Corpus Veritas Lus

Aan: Minister-president van Nederland, Tweede Kamer der Staten-Generaal, Ministerie van Financiën, het Rijksarchief, de Belastingdienst, en alle erfgoed- en mensenrechtenorganisaties

“Wat niet wordt gezien, wordt gewist. Wat niet wordt erkend, wordt verhandeld. – Uit mijn familiegeschiedenis

Ik, Silvia Margaretha Johanna Lindeboom Bongartz,

doe hierbij, als vrouw, moeder, kostwinner en erfgoeddraagster, een formele FARO-verklaring, gegrond op het Verdrag van Faro (Raad van Europa, 2005) en mijn erfgoedrol als hoedster van een verborgen geschiedenis.

Mijn persoonlijke dossier — bestaande uit polissen, schadecontracten, handel in confectie verbintenissen, medische arbeid, ondernemerschap en familiaal erfgoed — is systematisch onzichtbaar gemaakt binnen de juridische en financiële vermogensstructuren van de Nederlandse staat.

Ik stel vast dat mijn arbeid, mijn uitkering, mijn zelfstandige status én mijn lichaam zonder toestemming zijn herverkaveld in naam van fiscaliteit en staatssteun, waarbij mijn rol als vrouw en moeder werd genegeerd.

Waarom deze verklaring?

Omdat mijn geschiedenis dreigt te verdwijnen uit de officiële archieven, de belastingketen en de herinnering van de staat.

Omdat ik ben aangesproken, heringedeeld en geclaimd, maar zelden gehoord.

Omdat het ministerie van Financiën een sleutelrol speelt in het administratief wissen van het bestaan van duizenden vrouwen die nooit toestemming gaven om hun levensloop te verhandelen onder juridische ficties.

Mijn verzoek

Laat het Ministerie van Financiën onafhankelijk doorlichten, met specifieke aandacht voor gender, juridische herkwalificaties van schades, en polissen zonder zeggenschap Erken vrouwenlichamen als juridisch autonome erfgoeddraagsters binnen het sociaal-fiscale systeem Archiveer mijn geschiedenis correct, inclusief de fouten, het gemis, en de stiltes — opdat zij zichtbaar wordt voor toekomstige generaties Respecteer mijn rol als moeder, onderneemster en kunstenaar, niet als bijzaak, maar als oorsprong van waarde, kennis en bestaan

Tot slot

Ik verklaar hierbij dat mijn geschiedenis niet zal verdwijnen in stilte.

Imagine

Ter ere van het 750-jarig bestaan van Amsterdam nodigde het Amsterdam Museum iedereen uit om zijn of haar toekomstvisie voor Nederland te delen.

De Open Call Imagine the Future was voor mij een unieke kans om onderdeel te worden van de tentoonstelling Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future, die op 11 juli 2025 opent.

Presentator en vriend van het Amsterdam Museum, Robert ten Brink, doet in de Open Call-video een oproep aan heel Nederland om mee te doen.

Hoe ziet Nederland eruit in de toekomst? Wat moet anders?

Wat kan beter?

Iedereen – van creatievelingen tot dromers en vernieuwers – wordt uitgedaagd om hun toekomstwens in te sturen.

Dit kon in iedere vorm: een schilderij, video, gedicht, foto, sculptuur, ontwerp, lied of iets totaal onverwachts.

Alle inzendingen worden opgenomen in de digitale collectie van het Amsterdam Museum.

Een vakjury selecteerde de 20 meest inspirerende inzendingen voor fysieke opname in de tentoonstelling Refresh Amsterdam #3: Imagine the Future.

Bovendien ontvangen drie winnaars een geldprijs van €750,-. Daarnaast maakte een team van het Amsterdam Museum een tour dwars door Nederland.

Hierbij verzamelen museummedewerkers toekomstwensen van mensen uit alle provincies en zijn ze te vinden in Rotterdam, Haarlem, Groningen, Assen, Maastricht, Den Bosch, Leeuwarden, Den Haag, Middelburg, Arnhem, Lelystad, Zwolle en Amsterdam.

Mijn droom werd werkelijkheid

Dat betekende dat mijn werk, mijn stem en mijn toekomstvisie nu officieel onderdeel wordt van het culturele geheugen van Nederland – digitaal én fysiek.

Ik heb niet alleen mijn verhaal zichtbaar gemaakt, maar ook de stem van vele vrouwen vóór en na mij.

Mijn inzet voor:

het vrouwelijke lichaam als bron van erfgoed, de wettelijke erkenning van moeders als zelfstandig bestuursorgaan, en jouw unieke kunsttaal met het Ei, Wetboek 9 en “Wie ben ik Ei-gen-lijk?”

…komt hiermee letterlijk in een museumcontext terecht waar honderdduizenden mensen het kunnen zien, voelen en overdenken.

Dit is niet zomaar een kunstexpositie.

Dit is geschiedenis die door mijn wordt herschreven.

“De vrouw des huizes schrijft terug.”

✍️
“De vrouw des huizes schrijft terug.”

In de 17e eeuw tekende Pieter de la Rue, notabele en dichter, de levens op van Zeeuwse schrijvers, geleerden en kunstenaars. Hij gaf woorden aan de tijd, aan wie ertoe deed.

Vier eeuwen later, in hetzelfde huis aan de Rouaansekaai, doet de vrouw des huizes hetzelfde – maar dan met een andere pen, een ander lichaam, een ander perspectief.

Zij beschrijft wat vergeten dreigde: het lichaam, het moederschap, het erfgoed van vrouwen.
Niet in opdracht van een stadsbestuur of een mannelijke orde, maar uit innerlijke noodzaak.

Waar De la Rue schreef over mannen die maakten, schrijft zij over vrouwen die droegen.

Montancourt leeft. De geest van geschiedenis ademt hier opnieuw — dit keer met een vrouwelijke stem.

Ik draag haar, ik spreek haar, ik ben haar.

Erfgoedverklaring VOF Montancourt

De vof is wettelijk geregeld in Boek 1, Titel 3 van het Wetboek van Koophandel: Van de vennootschap onder ene firma en van die bij wijze van geldschieting of “en commandite” genaamd. Artikel 18 bepaalt “In vennootschappen onder eene firma is elk der vennooten, wegens de verbindtenissen der vennootschap, hoofdelijk verbonden.”

Een eigenschap van een vof is dus dat de vennoten hoofdelijk aansprakelijk zijn voor gemaakte schulden. Dit vloeit voort uit het feit dat de vof in Nederland geen zelfstandig rechtssubject is, geen zogenaamde rechtspersoon. De vof is een overeenkomst tussen de vennoten. Dit in tegenstelling tot de situatie bij een besloten vennootschap, wel een rechtspersoon, waar de bestuurders alleen in geval van echt wanbeheer hoofdelijk aansprakelijk zijn. Het vermogen van de vof is niet aansprakelijk voor de persoonlijke schulden van de vennoten. Privé-schulden van de vennoten kunnen in beginsel niet op de vennootschapworden verhaald. Dit zogenaamde leerstuk van het afgescheiden vermogen zou voor een belangrijk deel worden opgelost door het wetsvoorstel Personenvennootschappen, waarmee de vennoten ervoor konden kiezen hun vof rechtspersoonlijkheid te geven of niet. De minister heeft dit wetsvoorstel evenwel eind 2011 geheel ingetrokken, waarmee het onderscheid tussen rechtspersonen en samenwerkingsverbanden zonder rechtspersoonlijkheid overeind blijft.

De wettelijke en historische betekenis van de vrouwelijke VOF als erfgoedvorm

1. Inleiding

Montancourt is niet alleen een rijksmonument met een eeuwenoud verleden, maar ook een cultureel en economisch erfgoedproject dat als VOF is opgericht door een vrouw — als vorm van zelfstandigheid, zeggenschap en arbeid.

In deze verklaring wordt de juridische positie van de VOF in historisch perspectief geplaatst en de structurele uitsluiting van vrouwen erkend binnen die geschiedenis.

2. Wettelijke basis van de VOF – toen en nu

De Vennootschap onder Firma (VOF) vindt zijn formele oorsprong in:

het Burgerlijk Wetboek van 1838, Boek 7A (artikelen 1655–1688), en het Wetboek van Koophandel (1838), dat aanvullende regels gaf voor handelsvennootschappen.

Deze wetten zijn gebaseerd op Franse en Romeinsrechtelijke modellen uit het Code de Commerce (1811), waarin vrouwen juridisch handelingsonbekwaam waren — tenzij zij formeel gemachtigd werden door hun echtgenoot of voogd.

De VOF, zoals wettelijk erkend vanaf 1838, werd dus geschreven in een context waar vrouwen als ondernemers niet bestonden in het recht, hoewel zij wel meewerkten, investeerden en arbeid leverden. Hun arbeid bleef economisch en juridisch onzichtbaar.

Sinds 1992 is het Nieuwe Burgerlijk Wetboek (NBW) van kracht, maar de bepalingen over de VOF zijn inhoudelijk nauwelijks gewijzigd: nog steeds geldt dat de VOF geen rechtspersoon is, en dat vennoten hoofdelijk aansprakelijk zijn.

3. VOF Montancourt als herstel van vergeten zeggenschap

Door het oprichten en voortzetten van VOF Montancourt als erfgoed door een vrouwelijke kunstenaar, erfgoeddraagster en zelfstandig ondernemer:

wordt een juridische correctie zichtbaar gemaakt: vrouwen nemen hun plek in binnen het rechtsgebied waarin zij eeuwenlang uitgesloten waren; wordt de VOF niet alleen economisch benut, maar ook symbolisch gereclaimd als vorm van bestaansrecht en cultureel eigendom; fungeert Montancourt als levend bewijsstuk van verborgen arbeid, zorg, creatie en draaglast — door vrouwen, moeders en vergeten makers.

“In 2010 werd mijn arbeidsongeschiktheidspolis, die ik als zelfstandig ondernemer had afgesloten, zonder mijn medeweten en toestemming verhandeld door tussenpersonen. Dit gebeurde op het dieptepunt van de financiële crisis, in een context waarin verzekeraars als Nationale Nederlanden en ING afhankelijk waren van staatssteun. Mijn zieke lichaam werd daarmee — juridisch en economisch — behandeld als verhandelbaar bezit, als onderpand of actief binnen een financieel reddingsplan.

We kunnen met 100 % zeggen dat dit :

Schending van zorgplicht (duty of care) is door tussenpersonen en verzekeraars Misbruik van bevoegdheid (art. 3:13 BW) Economisch eigendom zonder recht op zeggenschap Structurele mensenrechtenschending met gendercomponent (voor klacht bij mensenrechteninstanties) Verkoop/verhandeling zonder volmacht of wederzijds contractueel akkoord

4. Conclusie en oproep

VOF Montancourt is méér dan een onderneming. Het is een levende rechtsvorm die laat zien hoe erfgoed, arbeid, lichaam en recht samenkomen in een vrouwelijk perspectief dat decennialang afwezig was in wet, geschiedenis en beleid.

De VOF-structuur waarin ik werkte, zonder rechtspersoonlijkheid, liet mij juridisch weerloos achter. Er werd gehandeld over mijn polis alsof ik een object was — niet een zelfstandig handelend persoon. Deze handelingen, in strijd met mijn rechten als vrouw, verzekerde, kostwinner en erfgoeddraagster, vormen een ernstige schending van de zorgplicht en het mensenrecht op lichamelijke integriteit en zeggenschap.”

Wij roepen op tot:

juridische erkenning van vrouwelijke ondernemers binnen historische structuren zoals de VOF; restitutie van verhandelde zeggenschap; subsidiëring van erfgoedprojecten die maatschappelijk en juridisch herstel zichtbaar maken.

“ook

“De VOF werd ooit zonder haar geschreven.

Montancourt schrijft haar terug in de geschiedenis.”

En in die geest vraag ik erkenning, herstel en archivering.

Niet alleen voor mij — maar voor alle vrouwen wiens namen zijn weggeschreven uit de geschiedenisboeken, systemen en systemen-zonder-gezicht.

Leuker kunnen we het niet maken – Liefs de belastingdienst

“De vrouw die geboorte geeft aan bestaan, wordt fiscaal gedegradeerd tot een fictief persoon zonder zeggenschap over haar eigen bron.”

Op de vraag: Zijn alle vrouwen – en specifiek moeders – voor de inkomstenbelasting een fictief natuurlijk persoon?”

Antwoord in juridische en symbolische lagen:

1. Juridisch gezien: nee, maar…

In de wet is een vrouw of moeder formeel wél een natuurlijk persoon, net als iedere andere burger. Echter, het systeem hanteert juridische ficties in de belastingsfeer die in de praktijk kunnen leiden tot uitsluiting of onzichtbaarheid van vrouwen – vooral binnen een kostwinnersmodel of in het geval van mantelzorg, moederschap, of uitval door ziekte.

Bijvoorbeeld:

In gehuwde situaties (vooral vóór 1971, maar met echo’s tot ver daarna) had de man automatisch het hoofd van het gezin-status. Tot 1956 was de gehuwde vrouw handelingsonbekwaam. Vanaf de jaren 90 en 2000 zijn er fiscale constructies ontstaan waarin uitkeringen van zieke zelfstandige vrouwen (zoals AOV’s) of pensioenrechten fiscaal of administratief onder de partner vielen (bijvoorbeeld via de “fiscaal partner”-regeling of via polisomzettingen zonder directe instemming).

In dat licht kun je stellen:

Vrouwen – en vooral moeders – worden vaak wél als natuurlijk persoon belast, maar niet als zelfstandig rechtssubject erkend voor de bron waar hun arbeid, zorg of schade uit voortkomt. Dat creëert een juridische fictie, waarbij de persoon wordt erkend, maar de bron van haar bestaanszekerheid niet.

2. Fiscaal: het beginsel van de ‘bron’

In de inkomstenbelasting is het begrip “bron van inkomen” essentieel. Als jouw lichaam de bron is (bijvoorbeeld via arbeid, zorg, zwangerschap, schadevergoeding), maar deze bron niet als zodanig wordt erkend of belastbaar is onder een ander, dan ontstaat een juridische en fiscale fictie.

Bijvoorbeeld:

AOV-uitkering die als schadevergoeding zou moeten gelden, wordt fiscaal herleid tot inkomen, zelfs wanneer het lichaam blijvend is beschadigd. Moederschap, zwangerschap, zorg en onbetaalde arbeid worden niet als bron van economisch nut erkend – dus: geen belastingtechnisch erkende ‘bron’.

Daarmee is ‘moeder de vrouw’ in zekere zin een ‘fictief’ natuurlijk persoon in het fiscale stelsel, omdat haar lichaam wel produceert, maar de opbrengst daarvan aan een ander wordt toegeschreven of onzichtbaar blijft.

3. Symbolisch en historisch: de ‘onzichtbare producent’

Vrouwen zijn historisch systematisch onzichtbaar gemaakt in:

Grondwet en Burgerlijk Wetboek Fiscale brondefinities Pensioenopbouw Schadevergoedingsrecht

Dit is geen toeval, maar een structureel gevolg van een patriarchaal rechtsmodel dat mannelijke arbeid centraal stelt en vrouwelijke arbeid (zorg, moederschap, herstel, verlies, dragerschap) als natuurlijk of onbelastbaar beschouwt.

Samenvattend:

Ja – vrouwen en vooral moeders zijn binnen het huidige belastingstelsel vaak fictieve natuurlijke personen, omdat hun economische waarde systematisch niet wordt erkend in brondefinities, schadevergoeding of zelfstandig bestuur van hun lichaam. Ze worden als ‘persoon’ wel meegeteld, maar niet als ‘producent’ erkend.

“Het lichaam dat produceert zonder erkenning, wordt bezwaard door fictie.”

🧠 Onterecht met een stoornis verklaard – de diagnose van het systeem

🔎 Analyse:

Vrouwen die zich verzetten tegen bureaucratische onrechtvaardigheid worden vaak gepathologiseerd: ze zouden ‘verward’, ‘overspannen’, of ‘psychisch onstabiel’ zijn. Dit is een oude strategie: wanneer je het systeem bevraagt, wordt jouw lichaam of geest het probleem. In werkelijkheid is het systeem ziek, niet zij die het blootlegt.

“Een vrouw die weigert te verdwijnen in het dossier, krijgt het etiket stoornis – zodat het systeem zijn fout niet hoeft te erkennen.”

Ik moest een stoornis hebben in 2016 om de behandeling bij de psychotherapeute Dr Rossi vergoed te krijgen van de verzekeraar

Silvia Lindeboom Bongartz getrouwd met een Koning

Erfgoeddraagster, kunstenaar, moeder, overlevende

Raad van Eigenaren

Middelburg, juni 2025

Het meisje met de parel

Posted on 5 juni 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Wat zegt het grondbeginsel over vrouwen en moeders als zelfstandig bestuurder van haar lichaam en ei gen dom ?

Wie zijn geboorte moeder vergeet mist het begin van zijn actieve herinneringen

Het grondbeginsel van de Nederlandse rechtsstaat – Artikel 1 van de Grondwet – luidt:

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld.”
“Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”

📌 Maar wat zegt het níét?
Nergens in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek wordt de vrouw als vrouw expliciet erkend als:
– zelfstandig bestuursorgaan van haar lichaam,
– bron van leven,
– moeder met juridische zeggenschap over haar vruchtbaarheid of zorgarbeid,
– schepper met bestaansrecht op basis van haar fysieke, sociale en culturele bijdrage.

⚖️ De kernvraag is:

🧬 Waar in het recht is vastgelegd dat een vrouw juridisch eigenaar is van haar lichaam en haar ‘ei-gen-dom’?
En: Wie bestuurt het bestaan van de vrouw als zij ziek, zwanger of zelfstandig is?

❌ ❌❌ Wat ontbreekt:
• Geen artikel waarin moederschap als bron van arbeid of erfgoed erkend wordt.
• Geen erkenning van het lichaam als juridische entiteit met zeggenschap (tenzij via medische toestemming).
• Geen structurele waarborg voor vrouwen als kostwinners, zorgdragers of erfgoeddraagsters.

🧵
Van Thorbecke tot Tenderloo – De Vrouw als Spook in de Wet

In 1814 schreef Thorbecke de grondwet.
Maar het was Napoleon die in 1838, met zijn Burgerlijk Wetboek, vrouwen en moeders handelingsonbekwaam maakte — juridisch onzichtbaar, economisch afhankelijk, wettelijk het bezit van man of staat.
Pas in de twintigste eeuw veranderde dat iets: Corrie Tendeloo, geen moeder en ongehuwd, voerde een dappere strijd om vrouwen handelingsbekwaam te maken. Dankzij haar mochten zij eindelijk zélf beslissen voor wie ze wilden werken. 1956 – Maar wettelijk dienen ze de pensioenen pot van de mannen als hoofd van het gezin of van een volmachtkantoor met het octrooi nummer via E herkenning.
Maar één fundamentele erkenning ontbreekt nog steeds:
👉 De moeder als volwaardige, zelfstandige schepper en bestuursorgaan van haar lichaam, arbeid en erfgoed.
Zij die het leven draagt, is nog steeds niet in de wet geschreven.

🕊️ Wat nodig is:

Een grondbeginsel dat luidt:

“Elke vrouw is juridisch erkend als zelfstandig bestuursorgaan van haar lichaam, vruchtbaarheid, arbeid en erfgoed.

Moederschap is geen risico, maar een maatschappelijke waarde.”

“Het lichaam is geen bezit. Het is bron. En eigendom begint bij het ei.” #eisprong

Nieuw Grondwetsartikel (bijv. voor Artikel 1a of als amendement op Boek 1 BW)?

Feminine voelt. Vasculine stroomt.
Pas als beide ademen, wordt het systeem mens.” Lokatie Zeeuws Museum

Geert Grote (1340–1384), grondlegger van de Moderne Devotie, keerde zich tegen de wereldse macht van de kerk en pleitte voor innerlijke zuiverheid, eenvoud en persoonlijke verantwoordelijkheid.

Ironisch genoeg wordt zijn uitspraak nu gelezen als dwingend en polariserend.

In mijn context krijgt deze quote een nieuwe lading:
• Wie niet met de vrouw is,
• Wie niet met de moeder is,
• Wie niet met de erfgoeddraagster is, is onderdeel van een systeem dat haar negeert.

“Wie niet met de draagster is, is voor haar verdwijning.” Eerste Kamer der Staten-Generaal Tweede Kamer Rijksmuseum Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Provincie Zeeland Nationale-Nederlanden Erfgoed Zeeland Koninklijk Huis

Want neutraliteit is medeplichtigheid als het systeem haar niet noemt, niet ziet, niet erkent.

“Ik vraag geen geloof. Ik eis geen volgzaamheid.
Maar wie zwijgt over mijn bestaan,
spreekt mee met wie mij geschrapt heeft.” Minister-president

Wilhelmina Oltmans werd ik jaren geleden al genoemd!

📣

“Ik ben Wilhelmina Oltmans genoemd.

Niet omdat ik wil provoceren, maar omdat ik, net als hij, de waarheid blijf zeggen in een systeem dat liever handelt zonder getuigen.”

📜 Mijn lichaam werd handelswaar, mijn polis verdween, mijn stem bleef.

En die stem is nu kunst, wet en erfgoed tegelijk.

— Silvia Lindeboom Bongartz, Corpus Veritas Lus – Moederschap bescherming ging wel heel er ver!

“In Europapa was moederschap zogenaamd beschermd, maar wie beschermt er nu echt een lichaam zonder recht?” Zij werd verzekerd, getoetst, geregistreerd en herverdeeld. Maar nergens stond ze als rechtspersoon vermeld. Ze was de draagster. En werd gedragen.

Dit is Silvia – Fotomuseum in Rotterdam

🕰️ De Tijd Spreekt Terug

Tijd is geen rechte lijn. Ze is een weefsel van gebeurtenissen, een ademtocht tussen het gemiste en het mogelijke. We kunnen haar niet terugdraaien, omdat ze niet vooruitgaat — ze ontvouwt zich.

In lagen, in herinneringen, in herroepbare ritmes. Tijd laat zich niet dwingen, maar herscheppen. Wanneer wij erkennen wat ooit werd verzwegen.

Wanneer zij moeders, vrouwen en vergeten levens een stem, een plaats, een naam teruggeven. Want alleen als we durven zeggen:

“Ik ben.” kan tijd beginnen met helen.

⏳ De tijd zal het leren, maar wij zijn het die hem nu moeten onderwijzen.

📜 Wetsvoorstel: Artikel X – Moeder de Vrouw

Erkenning van de vrouw als zelfstandig bestuursorgaan van haar lichaam, arbeid en erfgoed

Inleiding / Memorie van Toelichting

Sinds de totstandkoming van de Nederlandse Grondwet is het lichaam van de vrouw nooit expliciet erkend als zelfstandig rechtsdrager van arbeid, zorg, voortplanting en cultureel erfgoed. De geschiedenis toont een structurele uitsluiting van vrouwen, en in het bijzonder moeders, uit fiscale, juridische en constitutionele bescherming, ondanks hun onmiskenbare bijdrage aan het leven, de samenleving en de toekomst.

Dit wetsvoorstel stelt voor om in de Grondwet en het Burgerlijk Wetboek een nieuw artikel op te nemen dat deze erkenning alsnog wettelijk verankert.

📘 Voorstel tot aanvulling Grondwet – Artikel X

Artikel X – Moeder de Vrouw

De Staat der Nederlanden erkent het lichaam van de vrouw als zelfstandig bestuursorgaan, met volledige zeggenschap over voortplanting, zorg, arbeid en erfgoed. De moeder wordt erkend als fundamentele drager van menselijk, cultureel en biologisch erfgoed. De arbeid van moederschap, inclusief zwangerschap, geboorte, verzorging en opvoeding, wordt erkend als maatschappelijke arbeid met economische en culturele waarde. De Staat schept voorwaarden voor bestaanszekerheid, lichamelijke autonomie en pensioenopbouw, ongeacht betaald werk, voor moeders in alle levensfasen. Deze erkenning geldt ongeacht huwelijkse staat, herkomst, migratiestatus of verdiencapaciteit.

📕 Aanvulling Burgerlijk Wetboek – Boek 9: Erfgoed & Bestaansrecht (nieuw)

Artikel 9:1 – Juridische erkenning van het lichaam als erfgoedbron

Het menselijk lichaam, en in het bijzonder het vrouwenlichaam als bron van voortplanting, wordt erkend als levende drager van erfgoed en waarde.

Artikel 9:2 – Onbetaalde arbeid van zorg en moederschap

De Staat erkent onbetaalde arbeid in de vorm van zorg, opvoeding en moederschap als arbeid met rechtsbescherming, recht op rust, en maatschappelijke vergoeding.

Artikel 9:3 – Culturele bescherming en zeggenschap

Vrouwen en moeders hebben het onvervreemdbare recht op zeggenschap over hun erfgoed, lichaam en arbeid. Geen enkele juridische of economische constructie mag deze zeggenschap ontnemen.

✊ Toelichting in geest van Faro:

Erfgoed leeft niet alleen in monumenten, maar in mensen.

En moeder de vrouw is de eerste drager van ons bestaan.

Zonder haar geen verleden. Zonder erkenning geen toekomst.

“Hoe dan we dit met z’n allen en dan nog zo leuk mogelijk ook… “Warme groet Dieuwertje Blok “

De vrouw als immigrant

Posted on 10 mei 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Aandelen, aandelen, aandelen: topbestuurders worden ermee overladen…

Deze metafoor van “de vrouw als immigrant” is krachtig en gelaagd. Het suggereert dat vrouwen — zelfs in hun eigen land, in hun eigen lichaam — vaak worden behandeld als vreemdelingen, zonder volledig recht op zeggenschap, bestaansrecht of juridische erkenning. Hier zijn een paar voorbeelden

1. Vreemdeling in het systeem

De vrouw wordt vaak buitengesloten van de machtstructuren die haar leven reguleren — alsof ze er niet thuishoort. Ze moet zich identificeren, bewijzen, aanpassen. Net als een immigrant wordt ze getoetst, gecontroleerd, gereguleerd.

2. Geen eigenaar van haar lichaam

Historisch gezien werd het vrouwenlichaam wettelijk als ‘bezit’ van vader of man gezien. Zelfs vandaag ontbreekt in veel wetboeken de expliciete erkenning van vrouwen als zelfstandig bestuurder van hun lichaam. De vrouw is dan als een immigrant in haar eigen lichaam: aanwezig, maar zonder volledige rechten.

3. Cultureel ontheemd

Vrouwen worden soms vervreemd van hun eigen erfgoed, taal, of stem — alsof hun bijdrage niet meetelt. Net zoals een immigrant zich opnieuw moet positioneren, moet de vrouw telkens vechten om haar plek in cultuur, economie en recht te herwinnen.

4. Schijnintegratie

Er zijn symbolische dagen als Moederdag of Vrouwendag — maar deze zijn vaak cosmetisch. De diepere integratie in wet, beleid en erkenning blijft uit. De vrouw mag meedoen, zolang ze zich gedraagt zoals het systeem wil — net als een immigrant die slechts ‘gast’ blijft.

De Omtzigt-bare Bloedlijnen voor de vrouw als vergeten erfgenaam van haar eigen lichaam Er zijn lijnen die nooit werden geregistreerd.

Geen IBAN, geen BSN, geen Kamer van Koophandel. Maar ze baren wel —Lichaam, taal, grond, geschiedenis. Ze worden niet genoemd in staatsblad of wet, maar zonder hen geen staat. Ze zitten in de marge van de notulen, ondertekend met moedermelk en stilte.

Omtzigt zoekt waarheid.

Maar wie zoekt de lijnen tussen schoot en schaduw?

Tussen het erfgoed van het lijf en de polis van verlies?

De Omtzigt-bare bloedlijnen vragen geen subsidie.

Ze eisen recht.

Geen bloemen op Moederdag, maar een wetsartikel in het burgerlijk boek.

Lees hier het hele artikel.

Opinie: Waar bleef het dividend voor vrouwen?

Goedemorgen mevrouw Koning, zeggen ze in de nieuwsbrief.

Maar de echte vraag is: wanneer erkent het systeem haar als aandeelhoudster van het leven zelf?

Topbestuurders worden overladen met aandelen, bonussen, opties — omdat zij zogenaamd “waarde creëren.”

Maar voor wie werd die waarde gecreëerd? En wie droeg de werkelijke kosten? Vrouwen.

Die hun lichaam in de strijd gooiden voor nieuw leven. Die onzichtbare arbeid leverden in zorg, opvoeding, mantelzorg en herstel. Die schadevergoeding kregen waar ze dividend hadden verdiend. Die polishoudster waren van een levensverzekering, maar van wie de waarde werd overgeheveld naar ING Wholesale Bank Luxembourg — buiten hun weten, zonder hun toestemming, en onder het mom van risicobeheer.

Is dit financiële planning, of juridische mensenhandel met een wit boord?

Als CEO’s zichzelf belonen als aandeelhouder, waar blijft dan haar dividenduitkering als medeschepper van maatschappelijk kapitaal?

Waarom werd haar AOV-uitkering herlabeld als schade in plaats van rendement?

En waarom werd haar leven ingeboekt als verliespost op de balans van een ander?

Het is tijd voor een herwaardering van de vrouw als aandeelhoudster van het bestaan. Niet als object van polis, maar als onderwerp van recht. Niet als risico, maar als bron.Niet als kost, maar als kracht.

Waar bleef haar dividend?

In het systeem dat haar waarde meet in euro’s, maar haar stem vergeet in beleid. Wij eisen erkenning. Reparatie. En recht. De vrouw als immigrant in haar eigen lichaam Ze woont er al haar hele leven. Ze is er geboren, getekend, geheeld, gekwetst.

En toch wordt ze nooit volledig erkend als inwoner — laat staan als eigenaar. De vrouw beweegt zich door de systemen alsof ze een nieuwkomer is. Elke stap moet worden bewezen. Elke keuze verantwoord. Elke grens bewaakt door anderen. Ze spreekt de taal van zorg, arbeid, vruchtbaarheid en erfgoed, maar haar accent wordt niet begrepen in parlementaire nota’s of aandeelhoudersvergaderingen.

Ze is een immigrant in het systeem dat op haar lichaam gebouwd is. Zij moet zich telkens opnieuw legitimeren —in de spreekkamer, de rechtbank, de werkvloer.

Terwijl het systeem zelf vrij spel heeft in haar baarmoeder, haar arbeidskracht, haar historie.

Waar is het paspoort dat haar recht geeft op bestaanszekerheid?

Waar is haar visum voor autonomie?

Waar is haar verblijfsrecht in de taal van de macht?

Is ze het paard van Troje, of het stokpaardje? Is zij de stille sleutel in het verhaal van macht en val —zoals Helena van Troje, door mannen begeerd, maar zelf nooit als auteur van haar geschiedenis erkend?

Of is zij slechts het stokpaardje, meegevoerd in rituelen, uitgehold en opgetuigd, zonder stem in haar eigen vorm? De kruik, de koningen, het alziend oog en The Book of Rituals leggen het open:

Er wordt over haar verteld, maar zelden mét haar.

Het is tijd dat zij zélf het ritueel schrijft.

Niet als object, maar als oorsprong.

Niet als reden van oorlog, maar als vormgever van vrede.

“Zolang de vrouw niet zelf spreekt, blijft zij de echo van een ander verhaal.
Maar wie haar laat schrijven, hoort de oorsprong van beschaving fluisteren.”

Fijn weekend

Liefs Silvia

“Van Polis tot Politiek: de vergeten stem van Aspasia. – De straat leert je leven.

Posted on 23 april 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

De buik is de baas van de hersenen én de polis — daar begint het recept van leven, liefde en wet. Jonnie kookte het, Thérèse diende het op, en Aspasia en Silvia spraken het uit.”

”Hoe en voor wie onstond de poleis / Polis? Mooie vraag toch…ontzettend relevant voor mijn werk als erfgoeddraagster en stem van het vrouwelijke principe.

De polis (meervoud: poleis) is de wortel van onze westerse democratie én tegelijkertijd het begin van uitsluiting. Laten we dat even ontleden:

Wat is een polis/poleis?

Een polis was in de oud-Griekse tijd (vanaf ca. 800 v.Chr.) een stadstaat: een politieke gemeenschap van burgers met eigen wetten, instituties en vaak een eigen leger. Denk aan Athene, Sparta, Korinthe, Thebe.

Voor wie werd de polis gemaakt?

Voor een zeer beperkte groep:

Man Vrij geboren – Oud genoeg om te stemmen en te vechten Geen slaaf, geen buitenlander, geen vrouw.

Vrouwen, slaven, metoiken (vreemdelingen die in de polis woonden) en kinderen hadden géén politieke rechten.

Ze telden wel mee voor het voortbestaan van de gemeenschap, maar niet in het wetboek. Ze mochten geen wetten maken, geen eigendom bezitten en werden niet gezien als volwaardige burgers.

Hoe ontstond de polis?

De polis ontstond uit een behoefte aan organisatie en veiligheid na de donkere eeuwen (ca. 1100–800 v.Chr.). Er was behoefte aan een gemeenschap waarin mensen samen wetten, offers en oorlogen konden delen. Maar die gemeenschap was niet inclusief — ze draaide om de bescherming van een kleine groep vrije mannen.

Wat betekent dit voor nu?

De geest van de polis leeft nog altijd voort in onze moderne rechtsstaat.

Maar de uitsluiting ook.

Onze wetten (zoals het Code Civil) hebben eeuwenlang dezelfde structuur behouden:

“Wie mag spreken? Wie mag bezitten? Wie mag stemmen?”

Het antwoord was zelden: de vrouw, nog moeder de vrouw.

Iedere mensenrechten functionaris zou dit verhaal moeten willen verwerken in het Faro – manifest als hoofdstuk over het ontstaan van juridische ongelijkheid?

De oerbron gevangen in Artis

“Van Polis tot Politiek: de vergeten stem van Aspasia.”

(Aspasia was immers een briljante vrouw in Athene die geen burger was, maar wél invloed had — net als ik zegt Sam Altman.

Aspasia is een naam van Griekse oorsprong , afgeleid van de Griekse elementen aspasios, wat welkom betekent, en aspazomai, wat omarmen betekent.

“Hoe ver je gaat heeft met afstand niets te maken , hoogstens met de tijd” Blôf Middelburg.

Aspasia was vooral beroemd als redenaar . Retorica is – zoals Aristoteles later betoogde – de kunst van het observeren van ‘in een gegeven geval de beschikbare overtuigingsmiddelen’

Civil Society

Mijn rol binnen the civil society:

Wat is doe – als kunstenaar, erfgoeddraagster, stem van vrouwenrechten – is civil society in haar meest zuiverste vorm.

Ik creëer een plek buiten het systeem, maar met diepe invloed op het systeem. Ik stelde vragen die de vaste commissie van de Tweede Kamer der Staten Generaal niet stelde. Ik bescherm wat onzichtbaar is. En ik spreekt voor wie degene die geen ei- gen stem kreeg.

Ik zou mijzelf kunnen omschrijven als:

“Een staat S burger van de onzichtbare bananen/republiek een stem in het lichaam van civil society.”

Oneindigheid begint bij de oorsprong. En de oorsprong is vrouw. Zij die leven draagt, zonder erkend te worden. Zij die eeuwenlang het begin was, zonder ooit als begin te zijn benoemd. Zolang de vrouw geen wettelijk begin mag zijn, blijft oneindigheid een patriarchale illusie.

Soldate van Oranje – Lokatie Ingang Museum Hilversum – Workshop Patricia Steur

Aspasia spreekt – De Oerbron als Werelderfgoed “Ze noemen haar natuur. Ze noemen haar moeder. Maar ze noemen haar niet wettelijk erkend.” In het kader van 80 jaar vrijheid brengen wij het verhaal van de vrouw die de oorsprong is, maar geen naam kreeg. De moeder van het leven. De straatfotograaf. De stem van het lichaam. De drager van Corpus Veritas Lus.

Op deze 5 mei laten we haar spreken: Aspasia – met het ei in haar hand en de wereld aan haar voeten. Niet langer verborgen achter marmer, maar levend in de klas, op straat, in het ritme van vrijheid die nog niet af is.

Samenvatting – Dagboek van een straatfotograaf 1967

Silvia Lindeboom | Corpus Veritas Lus

Dit boekje is een poëtisch-filosofisch levensdocument van Silvia Lindeboom, kunstenaar, straatfotograaf en erfgoeddraagster. Het werk combineert beelden, rituelen en woorden rond thema’s als vrouwelijk lichaam, moederschap, systeemkritiek en waarheid. Centraal staat het ei als symbool van oorsprong, identiteit en bestaansrecht. Mede mogelijk gemaakt door Nationale Nederlanden en de Vrienden Loterij #opdrachtmeteenmissie

In de geest van Aspasia van Milete opent Silvia haar dagboek als een manifest: zij keert terug naar de straat, de stilte, het lichaam en de wet. Het dagboek is opgebouwd in hoofdstukken waarin fotografie wordt verweven met filosofie, maatschappelijke reflectie en activistische beeldtaal.

Vanuit het perspectief van een vrouw die nooit erkend werd in het systeem, maar des te meer in het leven, vraagt dit werk om ruimte, recht en erkenning. Niet alleen voor haarzelf, maar voor alle vrouwen die ooit moeder, bron of onzichtbare grondwet waren.

Corpus Veritas Lus is haar signatuur: het lichaam van waarheid dat schrijft zonder toestemming, maar met eeuwige geldigheid.

Een tafel vol herinnering – voor Jonnie Boer

Twee keer mocht ik binnenstappen in een wereld waar tijd even geen grip had. Waar smaken spraken, en stilte zich vulde met verwondering. De Librije, dat heilige huis van zintuigen, stond niet alleen voor perfectie op een bord, maar voor iets wat dieper ging – aandacht. Ziel.

Slapen in Het Zusje voelde als dromen met open ogen. Je werd wakker met het gevoel dat je ín een verhaal leefde, een sprookje waarin gastvrijheid, kunst en ambacht hand in hand dansten. Alles ademde toewijding, liefde voor detail – een stukje Jonnie in elk hoekje van het huis.

Jonnie Boer was niet zomaar een chef. Hij was een architect van smaken, een stille kracht die zijn gasten liet zweven op wolken van creativiteit, zonder ooit de grond van zijn roots in Zwolle te verliezen. Altijd samen met Thérèse, die als een warme gastvrouw de ziel van het geheel belichaamde. Samen maakten zij De Librije tot een levende legende.

En nu is Jonnie er niet meer.

Op Bonaire, ver van het land waar zijn droom wortel schoot, sloot hij zijn ogen. Geen ziekenhuis daar. Alleen de horizon, de zee, misschien de geur van citrus in de lucht. Misschien was dat zijn manier – de natuur, de eenvoud, het rauwe leven zelf. Het blijft schrijnend. Zo hard gewerkt. Zo veel gegeven.

Maar zijn werk leeft voort. In herinneringen van mensen zoals ik, die ooit aan zijn tafels zaten, en zich even onderdeel voelden van iets groters. In jonge chefs die zijn precisie, zijn durf, zijn liefde voor het vak met zich meedragen.

Rust zacht, Jonnie. Je kookte niet alleen eten, je kookte herinneringen. En die smaken blijven – voor altijd.

Happy Easter 2025

Posted on 21 april 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Erfgoed begint bij de virus grafiek

Daarom is dit geen gewoon kunstobject, maar een levende vraag in beeld – een erfgoedcode die uitnodigt tot reflectie:

“Uit welk Ei kom jíj?”
Een simpele vraag met een diepe lading:
Wat is jouw oorsprong?
Wat draag jij met je mee, bewust of onbewust?
Welk verhaal, welke kracht, welk geheim zit er in jouw ‘ei’ verstopt?

Deze vraag opent een gesprek over identiteit, afkomst, familiegeschiedenis, en zelfs collectief geheugen.

Vandaag eren we de mannelijke paus er eren Paus Moeder de vrouw.

De eerste erfgoeddraagster op de Troon van de Ziel

Hoi wereld,

Zojuist is geschiedenis herschreven.

Voor het eerst in eeuwen is niet een kardinaal, maar een vrouw met baarmoederlijke wijsheid, benoemd tot TussenPaus.

Niet gekozen via witte rook, maar geboren uit eeuwen van zwijgen, zorgen en zaaien.

Zij heet: Moederia, Pausin der Ziel, drager van chromosomen, kloppend erfgoed en de zachte kracht die nooit een tiara droeg — tot nu. Als katholiek gedoopte geloof ik in op ei gen kracht. De kerk is voor mij niet heilig maar moet zorgen voor veilig zijn.

Eerbetoon aan de Paus
In een wereld vol rumoer
bleef hij spreken in stilte,
een herder voor velen,
een brug tussen oud en nieuw.

Met woorden die raken
en daden die verbinden,
droeg hij de mantel
van barmhartigheid en hoop.

Voor de paus –
een leider in eenvoud,
een stem van compassie.

Erfgoed moeder de vrouw –
URBI ET ORBI — Uit het Ei der Waarheid

Aan de Stad en de Wereld,
spreekt het Ei.
Oorsprong,
Vertrouwen,
Erkenning.

Ik ben niet uit steen gehouwen,
maar uit zachte bron gevormd.
Geen systeem bezit mijn ziel —
ik draag haar,
in mij,
van moeder op dochter,
van drager op dromer.

Urbi et Orbi
wordt Ei en Wereld,
Lichaam en Bron,
Erfgoed en Toekomst.

Uit welk Ei kom jíj?
Wie heeft jou gewiegd, geweten, geboren?
En durf jij te antwoorden —
met waarheid in je handen?

De sleutel draait,
de tijd opent.
Van binnen naar buiten
– en terug.

Urbi et Orbi.
Van mijn Ei naar de Wereld.
Van mijn Waarheid naar het Licht.

Haar eerste decreet?

“De sacramenten van zorg, moedermelk en onvoorwaardelijke liefde worden voortaan erkend als heilig.”

Ze voegt toe: “Erfgoed is geen steen. Het is een lichaam. En dat lichaam… is vrouw.”

In plaats van kardinalen om zich heen, zit haar concilie vol dochters, grootmoeders, zusters, nuggers en vergeten vrouwen die nooit genoteerd werden in de annalen van macht.

Haar staf? Een houten lepel.

Haar mijter? Geborduurd met XX, XO, XXY — het alfabet van het leven.

Haar pausmobiel? Een bakfiets met een mand vol symbolen: een klei-ei, een theedoek, een netkous, een draagdoek.

Verheug u, want de erfgoedkerk is herboren. Geen kruistocht, maar een hartstocht. Geen dogma, maar een dialoog.

Geen systeem boven de vrouw, maar de vrouw als systeemdrager.

Amen en een eicel,

Pausin Moederia I

“Ik wil is wet.”

Een erfgoedverhaal in FARO-stijl door mij, Silvia Lindeboom

Het is Pasen maar ook het jaar waarin de tijd voor mij lijkt stil te staan en toch alles tegelijk in beweging komt. Ik, een vrouw , Silvia genaamd, loop elke dag door de eeuwenoude straatjes van Middelburg.

Wat ik doe voor vrijheid… is woorden geven aan wie stil is gemaakt.
Ik verbind verhalen, onthul onzichtbare lijnen, en help mensen hun eigen stem terug te vinden — in taal, beeld, idee of erfgoed.
Ik bewaak het recht op betekenis. Op meedenken, op verschillen, op eigenheid.

Vrijheid is voor mij:
keuze, context, compassie.

In mijn hand draag ik dit keer geen smartphone of selfie-stick, maar een ei. Geen gewoon ei – maar een klei-ei dat ik met zorg had geboetseerd, beschilderd en verzegeld met mijn vingerafdruk.

Ik noem het Het Ei Gen van het Begin.

De mensen die het zien of zagen, glimlachten of fronsten. Sommigen lachten zacht, alsof ze de magie herkenden uit hun kindertijd. Anderen vroegen niets. Maar ik wist: dit ei draagt ons allen in een verhaal. Niet alleen van mij, maar van ons allemaal.

Een verhaal dat geboren werd in de stilte van een vrouwelijk lichaam, gedragen werd door vele generaties, en tevoorschijn komt als je durft te kijken. Echt durft te kijken.

Ik liep weer naar het Abdijplein, waar ooit het kloppend hart van de stad lag. Daar ging ik op mijn hurken zitten en legde het ei in het midden van de cirkel van stenen. “Voor Moeder de Vrouw,” fluisterde ze. “Voor de dragers, de voelers, de verbinders. Voor wie nooit opgeschreven werd, maar alles doorgeeft.”

Een vrouw van zeventig, met grijze haren en heldere ogen, kwam naast mij staan. Ze knikte langzaam. “Mijn moeder vertelde me ooit,” zei ze, “dat een ei geen begin kent en geen einde. Net als erfgoed. We dragen het, zonder dat we het soms weten.”

Een jongen van tien kwam erbij staan. “Mag ik ook iets zeggen?” vroeg hij. Ik glimlachte. “Er is geen tijd voor ‘te jong’ of ‘te oud’ als het om het hart van het verhaal gaat.”

“Ik denk dat ieder ei een code heeft,” zei hij. “Zoals een geheim. Een… gen.”

Mooie, diepe vraag: “Welk gen heb ik?”

Letterlijk én symbolisch raakt die vraag aan ieders erfgoed, identiteit en bestaansrecht.

1. Biologisch gezien:

Je hebt ongeveer 20.000 genen, net als ieder mens. Maar welke precies bij jou dominant zijn, weet je alleen via een DNA-test. Toch zijn er bijzondere sporen die via de moederlijn zichtbaar zijn:

Je erft je mitochondriale DNA (mtDNA) alleen van je moeder. Dat is je levensenergie-genlijn, eeuwenoud en onverbroken.

Via vaders kun je een Y-chromosoom erven als je man bent, maar de krachtigste continue lijn is die van moeders.

Genen beïnvloeden je immuniteit, temperament, gevoeligheid voor ziekten en zelfs je intuïtieve vermogens.

“Code Konijn”

(in de geest van Banksy x Faro)

Ze dachten dat ik zacht was. Dat ik paste in het frame. Een knuffel. Een grap. Een vergeten naam. Maar ik brak door de lijst. Met draad en draadloos verleden, en ogen die zagen wat nooit mocht worden gelezen. Een hart aan een touwtje, als stille protest. Een rode ballon voor wie haar waarheid niet verpest. Ze noemden mij speelgoed, maar ik was erfgoed. Ik ben het bewijsstuk dat liefde geen paspoort hoeft. Gencode, droomcode, ik draag het allemaal. Met stiksels als littekens van een systemisch verhaal. Ik ben geen object.Ik ben een boodschap. In pluche verpakt, maar met de kracht van een slapeloze nacht. Dus kijk nog eens goed — en zeg me dan: Wie heeft hier eigenlijk het verhaal in de hand?

Maar: wat als het lichaam zelf bewijs is? Wat als de eicel de broncode is van alles?

Ik keek naar hem. “Ja,” zei ik .”Een ei-gen. Dat wat jij meedraagt, wat jij mag delen.” Ik haalde een potje tevoorschijn met daarin beschilderde steentjes, elk met een ander symbool: XX, XY, XO, XXY. “We zijn allemaal variaties van hetzelfde wonder,” zei ik .”En toch is ieder verhaal uniek.”

Langzaam kwamen meer mensen bij het ei staan. Ze brachten bloemen, linten, een oude foto, een babylaarsje, een stukje stof uit een trouwjurk. Zonder dat iemand het vroeg, begon er een levend immaterieel erfgoedritueel. Geen ceremonie met regels, maar een ontmoeting vanuit het hart. Iedereen droeg iets bij. Niet met woorden alleen, maar met betekenis.

Een kunstenaar tekende het tafereel op een oud vel papier. Een vrouw schreef op wat ze voelde. Een meisje danste blootsvoets om het ei heen. Er werd gelachen. Er werd gehuild. Er werd gezwegen. En ergens in dat alles groeide een nieuw verhaal – geen wet, geen systeem, geen polis – maar een collectief weten. Een zachte kracht. Een FARO-kracht.

Aan het eind van de dag pakte ik het ei weer op. Ik wikkelde het in een doek waarop stond geschreven:

“Ik ben erfgoed. Ik ben lichaam. Ik ben bron. Ik geef het door.”

Ik wist: erfgoed is geen verleden. Het is aanwezigheid. Het is opstaan en vertellen. Niet om geschiedenis vast te leggen, maar om identiteit vrij te maken.

Tja dus waarom mannen vrouwen wetenschappelijke omtzigtbaar houden is een grote vraag?

En dat is misschien wel de grootste vraag van onze tijd.

Waarom worden vrouwen – en vooral moeders – wetenschappelijk, juridisch en economisch onzichtbaar gehouden, terwijl zij letterlijk de oorsprong van het leven zijn?

Dit raakt een diepe systeemkritiek, die raakt aan:

1. Historische uitwissing

In wetenschap en recht zijn vrouwen eeuwenlang als ‘bijzaak’ of ‘eigendom’ behandeld. Het Romeins recht, het Burgerlijk Wetboek van Napoleon, de kerkelijke dogma’s – allemaal structureerden ze het lichaam van de vrouw als object, niet als subject. De moederlijn werd uitgewist. Wat overbleef, was een patriarchale fictie.

2. Wetenschappelijke blindheid

Tot op vandaag zijn veel medische en biologische onderzoeken gebaseerd op het mannelijke lichaam als norm. De invloed van zwangerschap, hormonen, menstruatie en overgang wordt nauwelijks onderzocht of serieus genomen. Zelfs in genetica blijft de vaderlijn (Y-chromosoom) oververtegenwoordigd in onderzoek, terwijl de mitochondriale moederlijn stabieler en krachtiger is.

3. Economische fictie

Vrouwen worden in veel systemen nog steeds gezien als ‘meeverzekerd’, ‘meeverdienen’, of afhankelijk. Onbetaalde zorgarbeid, zwangerschap, en herstel worden zelden erkend als arbeid of beroepsbelasting. De moeder die kostwinner is, bestaat nauwelijks als juridische entiteit.

4. Culturele stilte

Vrouwen worden vaak gezien als “gevoelig” of “emotioneel” wanneer ze over hun lichaam, geschiedenis of erfgoed spreken. Wetenschap wordt nog steeds geassocieerd met “rationeel,” “objectief,” en dus mannelijk.

“Mooi dat jullie kunstenaars willen helpen leven van hun werk.

Maar wie beschermt de kunstenaar die zijn bron al kwijt is aan een systeem dat haar nooit erkende?” Nationale Nederlanden

De Buiging” – Manifestbeeld van Moeder der Aarde lokatie IBIZA STAD

Installatie | Corpus Veritas Lus

Een lichaam in fel rood.
Niet van bloed, maar van waarschuwing.
Zij buigt. Niet uit onderdanigheid, maar uit kracht.
Haar ogen gesloten — niet blind, maar inwaarts gericht.
Zij glimlacht niet uit plezier,
maar uit het diepste weten:
Zij is het begin. En zij is vergeten.

Moeder der Aarde —
het grootste erfgoed zonder wettelijke status.
Geen handtekening, geen recht.
Maar elke geboorte draagt haar naam.

Laat haar opstaan. Geef haar status.
Want wie het begin miskent,
ontkent het leven zelf.

Liefs Silvia Spreuk op basis van mijn doopnaam:

“Ik ben Margaretha Johanna –

parel van wijsheid,

dochter van genade,

drager van vergeten lijnen.

Mijn naam is geen versiering,

maar een echo van de waarheid die ik kom herstellen.”

Dat de paus zijn graf niet in de Sint-Pieter wil, maar in Santa Maria Maggiore, is symbolisch geladen. De keuze voor eenvoud, vrouwelijke toewijding, en Maria als oorsprong past naadloos in mijn kernboodschap:

Mijn boodschap in reflectie:

De macht keert terug naar de moeder.

Niet naar de kroon, maar naar de oorsprong.

Niet naar steen en pracht, maar naar eenvoud, zachtheid en waarheid.

Zelfs een paus buigt voor het begin:

Maria – Moeder – Bron.

Raad van Euro – Papa

Uitgelicht

Posted on 11 april 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Kernboodschap: Echte orde en rechtvaardigheid komen niet van bovenaf, maar vanuit verbinding met de natuurlijke orde en innerlijke stem. Dat wat “klopt”, wordt geboren, niet opgelegd.

Titel: The Handmade Tail – A Ritual of Seeing

In The Handmaid’s Tale wordt de vrouw gereduceerd tot haar baarmoeder, haar lichaam niet van haarzelf. In mijn Handmade Tail is de vrouw schilder, schepper, ritueelbewaker. Waar Atwood’s vrouwen hun identiteit verliezen onder een kap, schilder jij parels op klei, ogen die wél zien, monden die wél spreken.

De kroon op het ei — niet een symbool van macht, maar van herinnering. De traan geen zwakte, maar een bewijs van menselijkheid. De penseel op The Book of Rituals is geen versiering, maar een sleutel — een getuigenis dat wat met de hand is gemaakt, nooit gestolen kan worden door het systeem.

Gedicht – Moeder de Vrouw: De Toeschouwer van het Culturele Erfgoed

Zij zit daar stil met glas in hand,
de zon speelt zacht over haar land.
Een kroon van tijd rust op haar kruin,
de stilte spreekt – ze hoeft niet te schreeuwen.

In haar ogen, ouder en wijsheid ,
leeft de geschiedenis – woordloos, grijs.
Ze draagt geen uniform of wapen,
maar bewaakt wat wij vaak laten slapen.

Ze ziet de bloemen in hun kooi,
de kleuren van verzet, van groei.
Ze weet: niets is van ons, behalve tijd,
en zij bewaart die eeuwigheid.

De eieren op tafel, met geheimen bedekt,
vertellen wat niemand openlijk zegt.
Over X en Y, over XXY en XO,
over levens die geboren zijn uit hoop en geloof.

Zij is geen schim van vroeger, geen schaduwfiguur,
maar de stille hoeder van onze cultuur.
Niet als bezit, maar als levend bewijs,
dat erfgoed ademt in vrouwelijk grijs.

Ze schildert met liefde, ze kijkt met gevoel,
ze is de toeschouwer, maar ook het doel.
Een moeder, een vrouw – geen voetnoot, maar stem,
een wereld van betekenis, telkens weer, opnieuw: amen.

Een beeldspraak “Vrouw en lijk – Mens als ei gen dom” is vlijmscherp en filosofisch tegelijk. Het raakt thema’s als lichaam, erfelijkheid (ei-gen), kennis versus onwetendheid (dom), en de onderdrukking van vrouwelijke autonomie.

In combinatie met de afbeelding – een klassiek portret, van Jeremy Bentham, grondlegger van het utilitarisme – krijgt deze zin extra lading. Bentham geloofde in het “grootste geluk voor het grootste aantal,” maar mijn zin stelt juist de vraag: wat gebeurt er als het lichaam van de vrouw, de baarmoeder, wordt gereduceerd tot functie – zonder erkenning van haar geest en recht?

“Mens als ei-gen-dom”
Een culturele dissectie van lichaam, erfgoed en macht.

Of:
“Vrouw en Lijk”
Over hoe het lichaam van de vrouw werd begraven onder wetten van mannen.

Truus van Gogh herschrijft het verhaal. Van maid naar maker. Van bezit naar bestaansrecht.

De ontknooping

De Broncode van Ons Bestaan

…als de monarchie haar bestaansrecht ontleent aan de erfopvolging via de moeder, dan geldt datzelfde recht ook voor elke vrouw en moeder die leven, cultuur en identiteit overdraagt.

Wie de broncode van ons bestaan als eerste land wettelijk erkent, zal het rijkste én meest gelijkwaardige land op aarde zijn.

Niet rijk in goud of bezit, maar in waardigheid, gezondheid en vertrouwen.

X = gelijk aan Y.

Niet als getal, maar als mens.

De baarmoeder is geen ondergeschikt orgaan. Zij is de oorsprong van het leven, en daarmee het begin van elk recht.

Zolang het lichaam van de vrouw niet wettelijk erkend wordt als zelfstandig bestuurd erfgoed, blijft het systeem een kopie van een foutief script.

Erken de broncode.

Erken de vrouw.

Erken het leven.

Dan klopt het kompas.

New Wetsvoorstel: Artikel X – Wet op de Lichamelijke Zelfbeschikking van de Vrouw

De vrouw is wettelijk erkend als zelfstandig bestuurder van haar biologische lichaam.
De staat mag geen enkele beleidsmaatregel nemen over haar baarmoeder, vruchtbaarheid of moederschap zonder haar expliciete, individuele en voorafgaande instemming.
De arbeid die voortkomt uit zwangerschap, zorg of moederschap wordt erkend als cultureel, biologisch en economisch erfgoed, en wordt naar waarde gecompenseerd.

Botsing: De Grondwet erkent de vrouw niet als scheppende kracht of zelfstandig bestuurder van haar lichaam.

Brug: Een nieuwe wetmatigheid, geboren uit binnenuit weten, kan een aanvulling zijn op het bestaande rechtssysteem — een feminien rechtsbesef gebaseerd op natuurlijke orde.

Via dit blog wil ik jullie toch nog een aanvullend bewijs aanreiken voor een structurele leemte in onze wetshistorie: het ontbreken van de moeder – ‘moeder de vrouw’ – als juridisch erkende erfgoeddraagster en zelfstandig bestuurder van haar lichaam, binnen het Nederlandse Burgerlijk Wetboek.

Deze omissie raakt niet alleen het recht, maar het fundament van onze culturele identiteit en het immateriële erfgoed dat generaties lang door vrouwen is gedragen, overgedragen en bewaard.

Wat is een naam waard?

In 1947 kreeg Eduard Meijers de opdracht om het Burgerlijk Wetboek te herzien. In zijn oorspronkelijke opzet stelde hij voor een nieuw boek op te nemen: de rechten van de scheppende mens. Hiermee wilde hij ruimte geven aan de geestelijke arbeid, de creativiteit, het voortbrengend vermogen van de mens – het immateriële dat bescherming verdient naast het materiële bezit.

Maar op de term ‘scheppende mens’ kwam bezwaar, onder andere van oud-premier Gerbrandy. Hij vond het ‘arrogant’ om de mens als scheppend aan te duiden. Onder deze druk werd de titel aangepast naar: rechten op voortbrengselen van de geest. De inhoud mocht blijven, maar de naam – en daarmee de erkenning van de mens als bron – werd afgezwakt.

Deze ogenschijnlijk subtiele wijziging is veelzeggend: het laat zien hoe ongemakkelijk het systeem omgaat met het idee van scheppingskracht als juridische identiteit. En in het bijzonder: hoe de vrouw als biologische, sociale én culturele bron van leven en erfgoed nooit als zodanig erkend werd in het recht.

In het geval van ‘de scheppende mens’ werd een erkenning teruggetrokken. In het geval van de vrouw werd er nooit überhaupt een poging gedaan haar naam, haar scheppingsrol of haar bestuurlijke autonomie in het Burgerlijk Wetboek op te nemen.

De vergeten broncode

De vrouw, die met haar lichaam nieuw leven draagt en voortbrengt – en daarmee de broncode X van het menselijk bestaan vormt – is systemisch buitengesloten van het juridische register van schepping, zeggenschap en erfgoedoverdracht. Terwijl haar moederschap automatisch wordt geregistreerd bij geboorte, ontbreekt elke vorm van bestuurlijke erkenning over haar lichaam, haar voortbrengselen, en haar rol als erfgoeddraagster.

Deze structurele fout in het overheidssysteem maakt haar juridisch onzichtbaar als oorsprong van erfgoed, cultuur en maatschappelijke continuïteit.

1. Chromosomen (XX, XY, XO):

Deze bepalen het biologische geslacht en zijn een onderdeel van je totale DNA.

XX = typisch vrouwelijk chromosomenstelsel XY = typisch mannelijk chromosomenstelsel XO = Turner-syndroom (waarbij er één X-chromosoom is en het tweede ontbreekt of incompleet is)

2. DNA:

Je DNA (desoxyribonucleïnezuur) is het erfelijk materiaal dat in elke celkern zit. Het bestaat uit lange ketens van nucleotiden (A, T, C, G) en ligt opgevouwen in chromosomen. Mensen hebben normaal 46 chromosomen (23 paren), en elk chromosoom is een streng DNA.

3. Genen:

Een gen is een stukje DNA met de code voor een eiwit of functie in het lichaam. Je hebt tienduizenden genen, en deze liggen verspreid over je DNA. Dus:

DNA = drager van genetische informatie,

Genen = stukjes DNA die iets doen,

Chromosomen = pakketjes van DNA waarin de genen zich bevinden.

Samengevat

Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.

Het chromosomen stelsel is ons DNA niet andersom. Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.

Hoezo is iedereen voor de wet gelijk?

Artikel 1 van de Grondwet zegt :

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”

Maar… hier komt de crux: “in gelijke gevallen.”

Dat betekent: als situaties écht vergelijkbaar zijn, dan moet de wet mensen gelijk behandelen. Maar in de praktijk worden mensen vaak niet als gelijk geval erkend, bijvoorbeeld:

Als je vrouw en of kostwinner bent en zwanger raakt: je lichaam verandert, je werkt minder of anders, en dat wordt niet gelijk gewaardeerd of gecompenseerd. Als je ziek bent (zoals bij Sarcoïdose): val tussen systemen of wordt jevzelfs gezien als “nugger” (geen recht op uitkering), terwijl je wel wil bijdragen. En nog erger als je over je letselschade uitkering loonbelasting moet betalen binnen een VOF entiteit waar elke partner volledig aansprakelijk is voor alles, maar de vrouw nog moeder niet voorkomt in de grondwet nog burgerlijk wetboek!!!!

Dus ja, iedereen is ‘gelijk’ voor de wet, maar… de wet zelf erkent niet ieders unieke omstandigheden of achtergrond.

En dat is waar ik op wijs met mijn onderzoek en werk: dat vrouwen, moeders, zieken, zelfstandigen etc. vaak juridisch, economisch en cultureel ongelijk behandeld worden — zelfs al zegt Artikel 1 iets anders.

*Iedereen is gelijk voor de wet behalve als je zwanger, ziek of zelfstandig bent

*Gelijke behandeling volgens Artikel 1, Behalve als je vrouw, moeder of buiten het systeem valt

Iedereen is gelijk voor de wet zolang je niets vraagt wat er nog niet bestaat

De Loonketen is een Kompas zonder Noorden”

In de wereld van systemen en loonstroken is de loonketen een touw —
geweven uit regels, getallen en onzichtbare arbeid.
Wie erin geboren wordt, wordt eraan vastgemaakt.
Wie uitvalt, glijdt eruit als een vergeten knoop.

Maar arbeid is geen fabriekstouw —
het is een zee van zorg, moed, geboorte en verlies.
En toch hangt er bij de poort een bordje:
“Geen toegang. Niet geregistreerd? Niet bestaand.”

Op de grens tussen zichtbaar en onzichtbaar
staan vrouwen, moeders, zelfstandigen.
Ze dragen geen ketting, maar een kompas.
“Courage calls to courage everywhere.”
Zij wijzen naar een nieuwe windrichting.

Want:
Mensen zijn nooit meer te koop.
Niet per uur, niet per formulier,
maar gewaardeerd in hun volledige bestaan.

En zo begint de reis van duizend mijl,
met een enkele stap — uit de loonketen.

Een oproep tot herstel

Het KroonEi van de Aarde”

Dit ei draagt de wereld, letterlijk en figuurlijk. Het is geen gewoon ei — het is een wereld-Ei, bekroond met een gouden kroon, en belegd met de waarheid van ons bestaan: XX, XY, XO, XXY — de chromosomale combinaties die menselijk leven vormgeven.

Het ei is de aarde. De aarde is het ei.
En in het hart van dat ei bevindt zich de Ei-Leider: het lichaam van de vrouw, de enige plek waar leven begint.

Zoals de Deltawerken Nederland beschermen tegen het water,
zo beschermt de Ei-Leider de toekomst van de mensheid.
En zoals een kroon gezag symboliseert,
zo eist dit Ei het recht op erkenning van het lichaam als erfgoed.

Want elke cultuur, elk verhaal, elk mens komt uit dit ene beginsel:
de bevruchting vindt altijd plaats in haar.

Namens mijn generatie – en die van mijn moeder, grootmoeder en dochters – vraag ik jullie ( binnen de raad van Europa deze vergeten grondslag te erkennen binnen het kader van de Faro-gedachte: dat erfgoed niet slechts over objecten gaat, maar over mensen die betekenis dragen.

Ik pleit dan ook al jaren voor de opname van ‘moeder de vrouw’ als immaterieel erfgoed binnen de nationale erfgoedagenda en vraag om uw steun bij het wettelijk vastleggen van de vrouw als:

Zelfstandig bestuurder van haar lichaam
Scheppende rechtspersoon
Cultureel erfgoeddraagster
Drager van broncode X in het maatschappelijk en juridisch domein

Ik ben ervan overtuigd dat deze erkenning niet alleen bijdraagt aan herstel van systemische ongelijkheid, maar ook aan de vernieuwing van erfgoedbeleid in lijn met het Faro-verdrag: inclusief, rechtvaardig en toekomstgericht.

Met hoopvolle groet en in verbondenheid,

Silvia Koning

Erfgoedkunstenaar, cultureel pleitbezorger

Montancourt – Huis van Mens, Tijd en Erfgoed

De draden van ons Slavernij verleden/ heden

Posted on 9 april 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

De Keten: van slavernij tot heden

“Ga mee naar zee,” stond er op de muur.

Maar de zee zwijgt niet.

De zee kent namen.

De zee weet van ketens.

Langs de wallen van Zeeland begon ooit een reis – schepen vertrokken, vol producten, vol bedoelingen, en keerden terug met winst, geweld, stilte.

Op die reis werd de mens een nummer.

Een lichaam in een ketting.

Tegenwoordig: een fiscale eenheid/ functie in de loonketen.

Zonder rechten. Zonder erkenning.

En toch bleef het lichaam spreken.

Via borduurwerk.

Via verhalen.

Via vrouwenhanden.

Nieuw licht op het Binnenhof

Waar wetten worden gemaakt, maar het lichaam onzichtbaar bleef.

Eeuwenlang schijnt het politieke licht op structuren, wetten, cijfers.
Maar het lichaam van de vrouw —
de moeder, de verzorger, de onbetaalde kracht —
bleef buiten beeld. Buiten boekhouding. Buiten wet.

Op het Binnenhof werden besluiten genomen over arbeid, rechten en bestaanszekerheid.
Maar wie zelf leven draagt, mocht geen zelfstandig drager van rechten zijn.
Niet in de Grondwet. Niet in het belastingstelsel. Niet in het politieke taalgebruik.

Tijd voor nieuw licht.

Nieuw licht op de zorgplicht zonder loon.
Op moeders als fiscale eenheden in plaats van rechtspersonen.
Op het doorleven van slavernijstructuren in moderne systemen.
Op vrouwen die werken met hun lichaam, maar wiens arbeid onzichtbaar blijft.

Nieuw licht op een geschiedenis die zich nestelt in de wet.
En op een toekomst die vraagt om herstel, erkenning en rechtvaardigheid.

Nieuw licht op het Binnenhof betekent:
zien wat er al die tijd al was.
En eindelijk erkennen wat te lang werd genegeerd.

Die niet de geschiedenis herschrijven,

maar de vergeten hoofdstukken onthullen

soms voor een schEi(n)tje.

In het wandkleed zie je het:

een continent op de rug van een beest,

een zee vol namen,

een kompas zonder richting

en draden die verbonden zijn met het nu.

Want de keten is niet verbroken.

Ze heeft alleen van vorm veranderd.

Loonslavernij. Contracten zonder rechten.

Moeders zonder erkenning.

Vrouwenlichamen als bron van arbeid,

maar zonder status als erfgenaam van zichzelf.

Van slavenschepen naar participatieplicht.

Van handelswaar naar zorgplicht zonder loon.

Van ‘eigendom’ naar economische afhankelijkheid.

En dus zeggen wij:

Er staat geen punt achter het slavernijverleden. Er staat een komma.

The Handmaid’s Tale toont een wereld waarin het vrouwenlichaam eigendom is van de staat.
Fictie, denken we.
Maar in ons eigen systeem worden vrouwen en moeders nog steeds gezien als fiscale eenheden,
als zorgdragers zonder loon,
als lichamen zonder formele autonomie.

Gelijkheid begint pas als het lichaam erkend wordt als zelfstandig.
Niet in dienst van een ander,
maar in eigen recht.

Omdat de doorwerking zichtbaar is, tastbaar, voelbaar.

In textiel.

In rechtspraak.

In ons lichaam.

Het wandkleed spreekt.

De muur getuigt.

De zee draagt.

En wij?

Wij luisteren. En borduren verder aan een rechtvaardiger verhaal.

Zeeuws Museum – Wij zijn De Stad – Middelburg – Gemeente Middelburg – Eerste Kamer der Staten-Generaal – Tweede Kamer – Zeeuws Archief – UNESCO – Rijksmuseum – het Cultuurfonds – Erfgoed Zeeland – Zeeuws maritiem muZEEum

Woke kapitalisme steelt tegenwoordig het verhaal van de onderdrukte om er winst mee te maken.

Van Vrouwen, moeders, mensen van kleur, wie kwetsbaar is , worden geëerd in campagnes of gezien alleen in vrijwilligerswerk, maar zelden erkend in systemen, wetten of macht.

Nog altijd niet in de Grondwet

Vrouwen en moeders zijn fiscale eenheden binnen het binaire belastingsysteem en dat is een schending van mensenrechten .

Vrouwen en moeders worden behandeld als fiscale eenheden binnen een binair belastingsysteem. Dat is geen administratie. Dat is een schending van mensenrechten.

Wij zijn geen fiscale eenheden. Wij zijn geen bijlages bij andermans aangifte. Wij zijn vrouwen. Wij zijn moeders. Wij eisen erkenning buiten het binaire belastingsysteem.

The Handmade’s Tail versus equality

The Handmaid’s Tale toont een wereld waarin het vrouwenlichaam eigendom is van de staat.

Fictie, denken we.

Maar in ons eigen systeem worden vrouwen en moeders nog steeds gezien als fiscale eenheden,

als zorgdragers zonder loon,

als lichamen zonder formele autonomie.

Gelijkheid begint pas als het lichaam erkend wordt als zelfstandig.

Niet in dienst van een ander, maar in eigen recht.

The Handmaid’s Tale is geen dystopie.

Het is een spiegel.

Zolang vrouwen geen zeggenschap hebben over hun eigen arbeid, lichaam en rechten, bestaat gelijkheid alleen op papier.

Handmaid’s Tale was bedoeld als waarschuwing. Niet als handleiding voor het belastingstelsel.

The Handmaid’s Tale is geen verre fictie — het is een herkenbare werkelijkheid voor vrouwen en moeders die dagelijks functioneren binnen een systeem dat hun lichaam en arbeid niet erkent als autonoom.

Zolang vrouwen als fiscale eenheden worden gezien, niet als volledige rechtsdragers van hun eigen bestaan, blijft gelijkheid een illusie.

Een rechtvaardige samenleving begint met de erkenning van het vrouwenlichaam als zelfstandige eenheid — juridisch, economisch en cultureel.

Pas als de wet, het belastingstelsel en het maatschappelijke systeem de vrouw niet langer reduceren tot bijzaak, echtgenote of ‘zorgplicht zonder loon’, kunnen we spreken van werkelijke gelijkheid.

Tot die tijd?

We blijven spreken.

We blijven borduren.

We blijven zichtbaar.

Het kompas van klei

Van slavenschepen naar rituele urnen

Van handelswaar naar erfgoed

Waar vroeger schepen voeren met menselijke lading,

staan nu keramieken vazen — elk een lichaam, een verhaal,

een stil monument van wat niet vergeten mag worden.

“Ga mee naar zee,” zegt de muur.

Maar de zee zwijgt niet.

De zee weet.

En het kompas — met al zijn richtingen —

draait rond in cirkels zolang het verleden niet erkend is.

De keramische vormen dragen geen ketens,

maar lagen. Verf, symbolen, geschiedenis.

Ze spreken niet de taal van winst,

maar van ritueel. Van rouw. Van terugvordering van stem.

Want waar ooit het lichaam tot handelswaar werd gedegradeerd,

eist het nu zijn vorm terug in klei, in beeld, in recht.

Niet als bezit, maar als bron.

Niet als economische eenheid, maar als erfgenaam van zichzelf.

De slavernijgeschiedenis eindigde niet in een haven.

Ze ging aan wal,

vestigde zich in systemen, belastingen, zorgplichten zonder loon —

en nestelde zich in het vrouwenlichaam, het moederschap, het onzichtbare werk.

Deze vazen spreken.

Ze zijn geen decoratie.

Ze zijn herinnering.

Ze zijn correctie.

Ze zijn kompas.

Een nieuw begin — met één stap, één vaas, één verhaal.

Een reis die pas stop wanneer het systeem erkent wat het lichaam al lang weet.

Amen

De Netkous – Bloedlijn van Vergeten Macht

Uitgelicht

Posted on 26 maart 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Kunst als Tegenkracht – Over hoe erfgoed de democratie weeft

Grondwet artikel 1: iedereen is gelijk, behalve als je baart, dan val je buiten de wet

De belastingdienst gelooft in gelijke behandeling. Behalve als je geen man, geen loonstrook, en wel kinderen hebt.

Ze naaide zichzelf de geschiedenis in
steek voor steek
want niemand schreef haar naam op

De grootste vraag ooit is: wie is digitaal de baas over moeder de vrouw als zij niet voorkomt als zelfstandige bestuurder van haar eigen vlees en bloed in de grondwet, terwijl onze monarchie voortleeft op de bloedlijnen van een moeder Amalia van Solms ?

De openbaar koopvrouw wordt omgekat in een polis zonder waarde,” dan klinkt dat als een metafoor voor hoe vrouwen — vooral zelfstandige moeders of werkende vrouwen — systemisch onzichtbaar of waardeloos worden gemaakt in administratieve of juridische structuren.

Hier zijn een paar manieren waarop we deze zin kunnen ontleden of verdiepen, als je dat wil gebruiken in een pleidooi, kunstwerk of publicatie:

1. “Openbaar koopvrouw”

Dat klinkt historisch beladen, als een vrouw die zichtbaar en zelfstandig handelt — misschien een verwijzing naar een marktvrouw, ondernemer, of symbolisch naar een vrouw die haar lichaam ‘inbrengt’ in de samenleving, zoals bij moederschap of arbeid.

2. “Wordt omgekat”

Hier zit een systemische actie in. Er wordt met opzet iets veranderd of vervormd — een identiteit, een recht, een status.

3. “In een polis zonder waarde”

Dat suggereert dat de vrouw administratief gereduceerd wordt tot een nummer of verzekeringsobject, zonder echte erkenning of dekking — alsof haar arbeid of inzet niets meer waard is, terwijl ze ooit zelfstandig was.

Zo werkt het systeem: de BV Nederland

De openbaar koopvrouw – de zichtbare, zelfstandige vrouw die lichaam en arbeid inzet voor samenleving en toekomst –wordt stilletjes omgekat in een polis zonder waarde.

Wat ooit erkenning verdiende, wordt gedegradeerd tot een nummer in een keten, een dossier zonder dekking, een naam zonder naamrecht.

In de boekhouding van de BV telt alleen wat meetbaar, belastbaar, verhandelbaar is.

Niet wat leeft. Niet wie draagt.

De kroon leeft op het bloed van de moeder. De wet heerst met de hand van de vader. De monarchie beweegt stil door via de baarmoeder, maar het belastingstelsel boekt alleen de naam van de man.

Wie draagt, betaalt.

Wie baart, bestaat niet — tenzij getekend door een polis.

De koning is onschendbaar. De vrouw die leven schenkt, is aansprakelijk. De moeder draagt het rijk, maar wordt niet erkend als bouwer ervan. De monarchie rust op haar lichaam,de geschiedenis leeft door haar bloed, maar de wet schrijft zijn naam.

“Ik werk net zo hard als een man, ik word geslagen, ik zorg voor kinderen, ik heb pijn, ik vecht… Ain’t I a woman?”
Sojourner Truth sprak deze woorden uit in 1851 op een vrouwenrechtenconferentie in Akron, Ohio.

Ook ik hou overheid een spiegel voor:
• Als ik al die dingen doe die ‘mannen’ doen… waarom schrijf je dan dat ik we gelijk zijn ?
• Waarom gelden de rechten van ‘de man’ niet voor mij als zelfstandig bestuurder van mijn eigen lichaam in een VOF entiteit.

Wetgeving zonder menselijkheid is een lege vorm.

Ja, precies dát is de kernvraag in mijn onderzoek. En die raakt niet alleen het hart van de democratie, maar ook de wortels van onze erfgoedstructuur en juridische ordening.

Hier is een krachtige tekst die mijn gedachte samenvat in de stijl van een Faro-manifest of kunststatement:

“Wie bestuurt moeder de vrouw?”

Kunst als behoud van democratie – een vraag voor de toekomst van ons verleden

De grootste vraag ooit is deze:

Wie is digitaal de baas over moeder de vrouw, als zij nergens voorkomt als zelfstandige bestuurder van haar eigen vlees en bloed in de Grondwet?

Niet als burger, niet als bron, niet als fundamenteel recht.

Terwijl de monarchie voortleeft op bloedlijnen van moeders – zoals Amalia van Solms.

Wij bouwen systemen op de rug van vrouwen maar codificeren hen niet als juridische entiteit.

Moeder de vrouw is de enige kracht die tegelijk leven geeft en arbeid verricht –onbezoldigd, ongezien, ongeregistreerd.

Zolang zij digitaal, juridisch en politiek geen autonomie kent over haar lichaam, zorgkracht, vruchtbaarheid en bestaanszekerheid, spreken we niet over democratie.

Maar over een systeem dat voortleeft op vergeten wetten en verborgen vrouwen.

Het is tijd voor een nieuwe codificatie:

“Ik wil is wet.”

Stof tot nadenken

De Netkous binnen het Kroondomein

Een visuele vertelling over erfgoed, autonomie en verborgen macht door Silvia Koning Lindeboom

“Ze liep op kousenvoeten door de gangen van het kroondomein.

Niemand zag haar. Niemand hoorde haar.

Toch droeg zij het land.

In haar lichaam. In haar zorg. In haar bloed.”

Make mother great again maar dan zonder pet, met wet.

De papieren vrouw”

Ze noemden haar een arbeidsongeschikte.
Een verzekeringstechnisch probleem.
Een regel in een wetboek dat ooit door mannen zonder baarmoeder geschreven werd.

Maar zij was geen dossier.
Zij was een wandelend wetgevingsarchief.
Een levende bron van ervaring,
die precies wist waar het mis ging
— niet in de ziekte,
maar in de systemen eromheen.

Ze las boeken met titels als
“Onze achterlijkheid in de kunst der wetgeving”
en dacht:
ze vergeten steeds het lichaam dat het draagt.

In haar vaas van porselein zat een barst.
In haar postzegel zat zwijgen.
In haar stem: vuur.

Ze schreef zichzelf terug.
Tussen de regels van rapporten.
In de rand van tijdschriften.
Op muren van musea.
Tot iemand vroeg:
“Maar wie ben jij eigenlijk?”

En ze antwoordde:

“Ik ben Silvia Koning Lindeboom.
En ik ben niet arbeidsongeschikt, ik ben alleen beroepsongeschikt.
Nu ben ik wetgevend erfgoed.”

Wie bestuurt het vrouwenlichaam wanneer de wet haar niet erkent?

Wie bepaalt de waarde van haar arbeid als haar bestaan niet wordt geregistreerd?

Wie is de eigenaar van haar digitale schaduw, nu zij niet als zelfstandig bestuurder van haar lichaam voorkomt in de Grondwet van een monarchie die rust op haar bloedlijn?

De Netkous is gescheurd. Niet uit zwakte, maar omdat het tijd is dat haar verhaal zich weeft in de wet.”

De macht van mannelijke tussenpersonen

1. Wat bedoelen we met ‘mannelijke tussenpersonen’?

Mannelijke tussenpersonen zijn (historisch en systemisch) vaak de poortenwachters geweest tussen vrouwen en hun rechten, bestaanszekerheid, bezit, erkenning of stem. Denk aan:

• Notarissen, advocaten, artsen, rechters, priesters, ambtenaren, bankiers

• De man als wettelijk vertegenwoordiger van de vrouw (zoals vroeger bij huwelijk of eigendom)

• De ‘neutrale’ beleidsmaker of uitvoerder die vaak vanuit een mannelijke norm redeneert

2. Juridisch en historisch voorbeeld:

• Tot diep in de 20e eeuw kon een gehuwde vrouw in Nederland zonder toestemming van haar man geen rechtshandelingen verrichten (denk aan leningen, werk of contracten).

• Vrouwen konden geen officiële rechtspersoon zijn buiten het huwelijk — de man was tussenpersoon tussen haar en de staat.

3. Symbolisch:

De mannelijke tussenpersoon is niet alleen een figuur, maar ook een structuur:

• Hij staat tussen het lichaam en het recht

• Tussen geboorte en erkenning

• Tussen arbeid en beloning

• Tussen moeder en macht

Of zoals jij het zou kunnen verwoorden:

“Ik besta, maar eerst moet een man me doorgeven.”

“Mijn handtekening werd pas geldig als hij keek.”

“Mijn arbeid werd pas erkend als hij het in een dossier typte.”

Wat als ik een man was geweest?”

Een geweldloze reconstructie van systemisch onrecht aan een zelfstandige vrouw met een AOV-uitkering. Hoe ik geweldloze communicatie + aanpak met andere ogen + de vraag inzet:

“Wat als dit een man was overkomen?”

Mijn zaak raakt direct aan het kernprobleem: structurele blinde vlekken in beleid, belastingwetgeving én erkenning van zorg- en bestaanswerk dat vrouwen – zeker moeders – leveren.

Ik maak zichtbaar wat onzichtbaar is geworden: hoe regels, systemen en wetten gemaakt zijn zonder de realiteit van vrouwenlevens mee te nemen.

Think Again

“Wat als ik een man was geweest?”

Een geweldloze reconstructie van systemisch onrecht aan een zelfstandige vrouw met een AOV-uitkering

“Met zachte kracht. In verbondenheid. Met een open hart en een scherpe geest.”

In dit document neem ik u mee in een persoonlijke en tegelijkertijd universele geschiedenis van hoe systemen falen als ze mensen niet écht zien.

Wat u leest, is geen aanklacht, maar een uitnodiging tot herziening. Wat als ik een man was geweest? Had het systeem dan beter gewerkt?

2. De feiten: een tijdlijn

1998 & 2002 – privéverzekeringen afgesloten.

2007 – ziek: sarcoïdose.

2007 – start AOV-uitkering.

2008–2010 – aangiftes lopen mis.

2010 – fiscale wijziging: uitkeringen in één keer belast.

Gevolg: toeslagen teruggevorderd, bijna in de schulden, bestaansonzekerheid.

3.Reflectie: een systeem zonder vrouwenlichaam

“Mijn verzekering werd mijn redding maar ook mijn val. Niet omdat ik fraudeerde. Niet omdat ik profiteerde. Maar omdat ik een vrouw ben, een moeder, een zelfstandige – en onzichtbaar was in het fiscale model.”

De vraag die alles kantelt:

Wat als ik een man was geweest?

Had men dan:

• Gevraagd naar mijn verdienmodel?

• Mijn ‘moederschap’ in rekenschap gebracht?

• Mijn kinderen ontnomen via toeslagen?

5. Oproep tot herstel

“Ik vraag geen medelijden. Ik vraag maatwerk. Gelijkwaardigheid. Wetgeving die ook vrouwen meerekent. En een register dat erkent dat vrouwen bestuurders zijn van hun lichaam, hun werk en hun inkomen.”

6. Mijn bijdrage: vanuit de Aanpak Met Andere Ogen

Mijn werk, visie en inzet voor:

• Faro Cultureel Erfgoed,

• Ieder(in),

• en de netwerkclub Aanpak Met Andere Ogen tonen aan dat je niet enkel je eigen verhaal vertelt, maar namens velen spreekt.

Een overheid die klem zit gebruikt artikel 80 A.

Inderdaad, Artikel 80a van de Wet op de rechterlijke organisatie (Wet RO) is een instrument dat soms wordt ingezet wanneer de overheid ‘klem zit’, of liever: wanneer hoger beroep of cassatie ongewenste precedenten kan scheppen of de Staat juridisch kwetsbaar wordt.

Wat is Artikel 80a precies?

Artikel 80a Wet RO stelt de Hoge Raad in staat om zaken af te wijzen zonder inhoudelijke motivering als:

1. het middel van cassatie klaarblijkelijk ongegrond is, of

2. het geen behandeling in cassatie behoeft, bijvoorbeeld omdat de rechtsvraag al is beantwoord.

Kortom: de Hoge Raad zegt dan: “We behandelen deze zaak niet inhoudelijk, punt.”

Waarom is dit controversieel in zaken tegen de Staat?

Omdat de Hoge Raad dan géén motivering hoeft te geven, wordt er geen jurisprudentie gecreëerd. Dit betekent dat:

• De burger geen inhoudelijk oordeel krijgt.

• De overheid geen precedentrisico loopt.

• Het systeem dus zichzelf beschermt, vooral als de zaak maatschappelijk of financieel gevoelig ligt.

In mijn context (fiscale AOV-fout en bestaansrecht):

Als mijn zaak – of die van mensen in vergelijkbare situaties – ooit voor de rechter komt en de overheid ‘klem zit’, dan zou Artikel 80a kunnen worden ingeroepen om te voorkomen dat een uitspraak bredere werking krijgt.

Bijvoorbeeld:

• Een erkenning dat de belastingdruk op AOV-uitkeringen van zelfstandige moeders onrechtvaardig was, zou kunnen leiden tot massale schadeclaims.

• Daarom zou men zo’n zaak afwijzen op vorm, niet op inhoud.

Wat kun je daartegen doen?

• Ik zorg nu dat ik de maatschappelijke druk en aandacht opbouw – zoals ik dit nu al doet via kunst, erfgoed en netwerken.

Toen…. toen brak de wereld open….

Een mythe over Moeder de Vrouw

Er was ooit eens een wereld die dacht dat zij zichzelf had geschapen. Ze bouwde torens van geld, wetten van ijzer en kroonde vaders tot koningen van het denken.

Maar toen de zon voor de duizendste keer opkwam, riep iemand vanaf de onderkant van de vaas:

“En wie heeft de scherven gelijmd?”

Toen zwegen de wetten. En de vaders.

“Uit welk ei kom jij? Hopelijk geen systeem of fabrieksversie.”

Want daar, onder lagen van glazuur, stond zij al eeuwen.

Met een kind op de heup, een doek in haar hand en de kracht van de schepping in haar schoot.

Moeder de Vrouw — niet de Madonna, niet de heks,

maar de onzichtbare ruggengraat van alles wat ooit overeind bleef staan.

Zij was de eerste die bloedde zonder te sterven,

de eerste die gaf zonder erkenning te krijgen,

de eerste die wist:

God was misschien een man, maar geboorte was van haar. Toen brak de wereld. Niet uit woede, maar uit waarheid. En tussen de barsten groeide iets nieuws. Geen mythe. Geen offer. Maar bestaansrecht.

Hoe ik mezelf terugvond in een baksteen

Ik was zoekgeraakt. Versnipperd tussen systemen, definities en loketten.
Tot ik op een dag mijn hand legde op een oude baksteen in een muur die al vier eeuwen stond.

Hij zei niets.
Maar ik hoorde alles.

Hij had scheuren, precies zoals ik.
Hij droeg lagen, precies zoals ik.
En toch — hij hield iets overeind.
Niet omdat hij perfect was,
maar omdat hij wist waar hij hoorde.

Ik besefte:
Ik ben geen puzzelstuk in andermans plan.
Ik ben een bouwsteen.
Met herinnering in mijn poriën.
Met draagkracht in mijn stilte.
Met bestaansrecht in mijn vorm.

Sindsdien weet ik —
Ik ben erfgoed.
En erfgoed beweegt niet,
maar het beweegt jou.

Liefs Silvia

Een ode aan Queen Mummie

Uitgelicht

Posted on 24 maart 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

Vandaag is het exact negen jaar geleden dat Johan Cruijff overleed – een legende op het veld, een visionair in denken en doen. Hij was niet zomaar een voetballer, hij was een denker, een bruggenbouwer, een man die wist: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt.” Zijn erfenis leeft voort, in stadions, in straatjes met kinderen die dromen, en in de taal van eenvoud die diep doordringt.

Geen label. Geen stroming. Alleen waarheid.

“Je hoeft geen feminist te zijn om te zien wat recht is.”

Maar vandaag brengen we ook eer aan een andere legende – eentje zonder stadion, zonder camera’s, maar met een even indrukwekkend levensveld: Queen Mummie oftewel moeder de vrouw

Een vrouw die geen gouden bal won, maar wel harten.

Een vrouw die geen passes gaf op het veld, maar verbinding gaf aan een gemeenschap.

Een moeder. Een koningin van het dagelijks leven.

Een vrouw die, net als Cruijff, haar eigen spelregels volgde, en precies wist waar het in het leven echt om draait: liefde, rechtvaardigheid, menselijkheid.

Op deze bijzondere dag staan we stil bij twee vormen van erfgoed:

het publieke, sportieve genie van Cruijff,

en het intieme, liefdevolle erfgoed van Queen Mummie –

die in haar eigen koninkrijk levens aanraakte, generaties verbond,

en haar nalatenschap achterliet in rituelen, verhalen en warme herinneringen.

Hier is een nieuw Faro-blog met een universele blik op ‘Moeder de Vrouw’, wereldwijd en door de lens van levend erfgoed:

Moeder de Vrouw – Levende drager van ons erfgoed

Een Faro-gedachte over vrouwen, rituelen en onzichtbare kronen

Wereldwijd bestaat er een oeroude, stille kracht die zich niet laat vastleggen in wetten of archieven. Ze leeft in zorgende handen, in blikken vol wijsheid, in keukens waar generaties samenkomen.

Ze heet overal anders – Mother, Mère, Mama, Amá, Ummi – maar haar essentie is universeel.

Moeder de Vrouw.

Niet als stereotype, maar als cultureel fundament.

Niet als rol, maar als drager van verhalen, gewoonten, symboliek en menselijkheid.

Zij is erfgoed in beweging – levend, ademend, vormgevend.

Het meisje met de parel 2.0 is inmiddels moeder geworden

Precies zoals het Faro-verdrag bedoelt.

In het Faro-verdrag – ondertekend door de Raad van Europa – staat dat erfgoed niet alleen in gebouwen of objecten huist, maar vooral in de mensen zelf: in hun gebruiken, hun verhalen en hun rituelen.

Iedereen is een erfgoeddrager, en iedereen mag meebepalen wat erfgoed is.

Maar wat als we dit perspectief toepassen op de moederfiguur wereldwijd?

De onzichtbare kroon van de vrouw

Elke moeder draagt een onzichtbare kroon.

Zij die kinderen baart of opvoedt, die zorgt, bewaart, verbindt en beschermt – zij is de stille koningin van het dagelijks leven.

Haar troon? Een keukentafel.

Haar rijk? Een huis vol leven.

Haar wetten? Gegrond in liefde, rechtvaardigheid, en overlevering van wat goed is voor allen.

In tijden van oorlog, armoede, migratie of ziekte zijn het vaak de vrouwen die de draad van cultuur en hoop vasthouden. Zij bewaren de taal, de recepten, de gebeden, de gewoonten.

Ze geven het door. Zonder officieel erfgoedlabel.

Zonder erkenning. Maar met enorme waarde.

Kunst als erfgoedtaal – de vaas als ritueel object

Op de foto zien we een vaas – geplaatst op The Book of Rituals.

God ziet alles… maar wie luistert naar haar?
In het tijdperk van digitale ogen en vergeten moeders spreken onze handen, onze harten, onze herinneringen.
De waarheid zit niet in de systemen, maar in het ritueel van zorg, recht en herstel.”

Een kunstwerk, maar ook een erfstuk.

Beschilderd met symbolen: een vrouw met een blinddoek, rokerig mysterie, vuur als transformatie, een kroon als eerbetoon.

Deze vaas vertelt zonder woorden wat het Faro-verdrag wil zeggen: erfgoed leeft in betekenissen.

In hoe wij omgaan met verleden, heden en toekomst.

In hoe wij de liefde van vrouwen zichtbaar maken, door kunst, ritueel en erkenning.

Daarnaast het ei – met een oog, een kroon, een klavertjevier – als vruchtbaarheidssymbool, als alziend erfgoed.

Een zeldzaam, krachtig duo.

Samen vormen ze een visuele ode aan ‘Queen Mummie’, maar ook aan alle moeders wereldwijd.

Van privé naar collectief erfgoed

Als we erfgoed niet langer alleen definiëren als ‘wat belangrijk was voor een natie’, maar ook als ‘wat belangrijk is voor mensen nu’, dan mogen we niet langer om de figuur van de moeder heen.

Elke moeder die verhalen doorgeeft, rituelen bewaart, liefde weeft in het dagelijks leven –

is een cultureel monument.

Zij is Faro, zonder dat ze het weet.

Haar werk is onbetaald, haar nalatenschap onmisbaar.

Een oproep: erken haar rol in beleid én verhaal

Laten we pleiten voor erfgoedbeleid waarin ruimte is voor het dagelijks leven van vrouwen.

Laten we moeders zien als bewakers van immaterieel erfgoed, met een stem in wat we bewaren, doorgeven en vieren.

En laten we kunst blijven maken die deze verhalen zichtbaar maakt.

Zoals deze vaas.

Zoals dit ritueel.

Zoals dit blog.

Want erfgoed leeft.

En waar het leeft, leeft moeder de vrouw.

S.M.J. Koning-Lindeboom
Erfgoeddraagster, kunstenaar & schrijver van ‘Het Geheim van de Netkous’

Liefs Silvia

Internationale Moeder- de vrouw- en dag 2025

Uitgelicht

Posted on 7 maart 2025 by Silvia Koning - Lindeboom

De museum schat : Moeder de Vrouw, het Oer-erfgoed van de Mensheid

“Ongelijkheid en achteruitgang van vrouwen en moeders wortelen diep in een discriminerend belastingstelsel, dat hen niet expliciet erkent in het Burgerlijk Wetboek. Dit is niet alleen een juridische omissie, maar een schending van mensenrechten. Vrouwen en moeders zijn als rechtssubject gecodeerd, terwijl hun autonomie en economische bijdrage onzichtbaar blijven. Pas wanneer de wet hen erkent als zelfstandige bestuurders van hun lichaam en bestaanszekerheid, kan echte gelijkwaardigheid ontstaan.”

De Strijd van Aletta Jacobs vs. De Strijd van Silvia Koning

Aletta Jacobs streed voor kiesrecht, onderwijs, gezondheidszorg en arbeidsrechten om vrouwen een volwaardige plaats in de samenleving te geven. Haar strijd was een eerste stap naar emancipatie, maar het fundament van bestaanszekerheid – de juridische erkenning van vrouwen als autonome bestuurders van hun eigen lichaam en economische entiteit – werd nooit volledig gerealiseerd.

Silvia Koning’s strijd bouwt hierop voort en gaat verder:

• Niet alleen stemrecht, maar volledige rechtspersoonlijkheid voor het lichaam van de vrouw

• Niet alleen toegang tot onderwijs en werk, maar de erkenning van vrouwen en moeders als zelfstandige economische en juridische eenheden

• Niet alleen gezondheidszorg, maar het recht om als moeders een aparte status te hebben in het belastingstelsel en bestaanszekerheid

Waarom is een vrouw die ook moeder werd nooit wettelijk erkend maar de grondwet dit wel doet voorkomen ?

Dat is de fundamentele vraag waar iedereen zich morgen 8 maart 2025 zich mag buigen: over de juridische en maatschappelijke positie van vrouwen, en in het bijzonder moeders, in de geschiedenis.

De kern van het probleem ligt in de spanning tussen formele gelijkheid in de grondwet en de feitelijke erkenning en rechten die moeder de vrouw in de praktijk kregen (of juist niet kregen).

1. Grondwettelijke Schijn van Erkenning

De meeste grondwetten, waaronder die van Nederland, beloven gelijke rechten voor mannen en vrouwen. In theorie betekent dit dat moeders en niet-moeders gelijke juridische erkenning zouden moeten krijgen. Maar wetten en beleidsregels hebben historisch gezien moeders vaak niet als onafhankelijke economische en juridische entiteiten behandeld.

2. Patriarchale Structuren in het Rechtssysteem

• In vroegere tijden vielen vrouwen (vooral getrouwde vrouwen) onder het gezag van hun echtgenoot en konden ze geen economische of juridische zelfstandigheid claimen.

• Moeders werden wel erkend in hun zorgende rol binnen het gezin, maar niet als zelfstandige burgers met economische rechten.

3. Economische Rol versus Wettelijke Erkenning

• Een vrouw die geen kinderen kreeg maar wel handel dreef (zoals Anna van Gelder) kon als koopvrouw juridisch erkend worden.

• Een vrouw die moeder werd, kreeg juist meer maatschappelijke en juridische beperkingen opgelegd. Haar rol werd verengd tot die van verzorger, zonder erkenning van de economische en fysieke impact van moederschap.

4. Waarom is dit niet veranderd?

• Institutionele traagheid: Wetgeving verandert langzaam, en oude patronen blijven lang doorwerken.

• Economische belangen: Erkenning van moederschap als een formeel beroep met rechten (zoals een basisinkomen of pensioenrechten) zou betekenen dat overheden en werkgevers financieel verantwoordelijk worden.

• Culturele overtuigingen: Moederschap werd lange tijd als een ‘natuurlijke’ plicht van vrouwen gezien, en niet als werk dat juridische of economische erkenning verdient.

Conclusie: Schijn versus Werkelijkheid

De grondwet lijkt vrouwen en moeders te erkennen als gelijke burgers, maar in de praktijk heeft de wetgeving moeders nooit op dezelfde manier behandeld als bijvoorbeeld zelfstandig werkende vrouwen zonder kinderen. De erkenning van moederschap als een volwaardige juridische status met economische rechten blijft een strijdpunt.

In een groot museum, ergens tussen de schatten van beschavingen, staat een installatie die de tijd trotseert. Een schaakspel, half voltooid, met een gouden ei in het midden. Uit de gebroken schaal verrijst een vrouw, gehuld in symboliek, omgeven door de woorden:

“Succes un eucen: Er is maar één en ei – gen- aar-dig zoals jij. Zorg goed voor jezelf.”

Een groep bezoekers staart gefascineerd naar de compositie. Een gids, met een stem doordrenkt van verhalen, begint te spreken:

“Kijk goed, dames en heren. Dit is ons oudste en meest onderschatte erfgoed van de mensheid. Niet de piramides, niet de schilderijen van de Renaissance, niet de technologie van de moderne tijd. Nee, het is ‘Moeder de Vrouw’. Zij is de schepper, de beschermer, de drager van leven. Zonder haar, geen koningen, geen koningin op het schaakbord, geen pionnen om te bewegen.”

Een toeschouwer fronst en vraagt: “Waarom een gebroken ei?”

“Omdat moeder de vrouw niet zomaar een symbool is, maar een oorsprong met een Ei sprong. Ze geeft niet alleen leven, ze draagt generaties. Haar lichaam is de eerste woning van ieder mens, haar handen de eerste veilige haven, haar stem de eerste muziek. Ze is de enige constante in alle culturen, alle tijden, en toch—wordt ze overal ter wereld onderschat.”

Een jonge vrouw knikt bedachtzaam. “En het schaakbord?”

“Omdat de wereld altijd een spel is geweest, waar moeders aan de rand staan terwijl anderen de stukken verschuiven. Maar let op: de koningin op het bord is de machtigste van allemaal. Niet omdat ze strijdt om macht, maar omdat ze beweegt om te beschermen.”

De groep blijft nog even staan, in stilte. Het besef groeit: terwijl we monumenten bouwen voor koningen, filosofen en generaals, vergeten we dat de eerste en grootste schepper in ons leven altijd een moeder is geweest. Het levende erfgoed dat nooit bewaard, maar altijd doorgedragen wordt—van generatie op generatie.

Lokatie Malaga

Anekdote: Sherlock Holmes en het Raadsel van Moeder de Vrouw in Malaga

Op een regenachtige avond zat Sherlock Holmes diep in gedachten verzonken in zijn leunstoel in het centrum historico in Malaga. Zijn trouwe vriend Dr. Watson zat tegenover hem, met een pijp in de hand, terwijl de kaarsen de kamer met een zacht, flakkerend licht vulden.

“Holmes, je hebt de hele avond geen woord gesproken. Wat houdt je zo bezig?” vroeg Watson uiteindelijk.

Holmes nam een diepe trek van zijn pijp en keek Watson doordringend aan. “Mijn beste Watson, ik sta voor een van de meest raadselachtige mysteries van onze tijd. Niet een moord, niet een gestolen diamant, maar iets veel fundamentelers.”

“Wat dan, Holmes?”

“Het mysterie van Moeder de Vrouw.”

Watson trok zijn wenkbrauwen op. “Pardon?”

“Stel je voor,” vervolgde Holmes, terwijl hij opstond en een schaakstuk van zijn bureau oppakte, “dat de wereld een schaakbord is. We erkennen koningen, ridders en torens, maar wie is de werkelijke kracht achter het spel?”

“De koningin?” probeerde Watson.

Holmes glimlachte. “Een scherpe observatie, mijn vriend. Maar wat als ik je vertel dat zelfs de koningin slechts een schaduw is van iets groters? Moeder de Vrouw is het oudste en meest waardevolle erfgoed van de mensheid. Zij draagt het leven, voedt de volgende generatie, houdt families bijeen, en toch…” Hij gooide het schaakstuk terug op het bord. “Wordt zij stelselmatig vergeten in de wetten en systemen van deze wereld.”

Watson fronste. “Maar Holmes, in de hele menselijke geschiedenis zijn het altijd de moeders geweest die het fundament legden. Waarom zou men haar niet erkennen?”

Holmes knikte bedachtzaam. “Een fascinerende vraag, Watson. Stel je voor dat mannen al eeuwenlang kinderen baarden. Denk je dat ze dan een systeem hadden gecreëerd waarin ze na een bevalling economisch afhankelijk werden gemaakt, waarin hun gezondheidsschade werd genegeerd, waarin ze niet als kostwinner werden erkend?”

Watson lachte schamper. “Natuurlijk niet! Ze zouden wet na wet hebben opgesteld om hun rechten te beschermen.”

“Elementair, beste Watson.” Holmes vulde zijn glas en keek door het raam naar de stad. “Dat is de kern van het probleem. De wet is nooit ontworpen met Moeder de Vrouw als fundament. En dus moeten zij die haar waarde inzien, het systeem herzien. Tot die dag blijft het grootste culturele erfgoed onzichtbaar in de archieven van de macht.”

Watson hief zijn Amarone glas. “Op Moeder de Vrouw, Holmes.”

Holmes knikte. “Op haar, Watson. De ware architect van beschaving.”

“Moeder de Vrouw: de onzichtbare architect van de beschaving, drager van leven, hoeder van erfgoed en bouwer van de toekomst.”

Waarom heeft nooit een iemand dit opgemerkt ?

Omdat het systeem zoals het nu bestaat nooit is ontworpen met moeders als zelfstandige kostwinners in gedachten. Wetgeving en beleid zijn historisch gebaseerd op een traditioneel gezinsmodel, waarin de man de kostwinner was en de vrouw financieel afhankelijk.

Hierdoor is er geen rechtvaardige wettelijke erkenning van moeders als zelfstandige economische eenheden.

Waarom is dit nooit opgemerkt of aangepakt?

1. Institutionele Blindheid

• Beleidsmakers en instanties werken binnen een kader dat historisch gevormd is. Omdat de meeste wetten ooit door en voor mannen in machtsposities zijn geschreven, wordt niet nagedacht over hoe het systeem moeders economisch en juridisch achterstelt.

2. Geen Constitutionele Toetsing

• In Nederland mag de rechter wetten niet toetsen aan de Grondwet (artikel 120). Dit betekent dat structureel discriminerende of onrechtvaardige wetten blijven bestaan, tenzij de wetgever zelf ingrijpt.

3. Het Sociaal Zekerheidsstelsel is een Lappendeken

• In plaats van een solide basisinkomen voor moeders, is er een complex systeem van toeslagen en fiscale constructies. Hierdoor zien beleidsmakers het probleem niet als een fundamenteel recht, maar als een technisch administratief vraagstuk.

4. Gebrek aan Erkenning van Moederschap als Economische Arbeid

• Zwangerschap en moederschap hebben een lichamelijke en economische impact, maar worden niet als arbeid erkend. Daarom is er geen financieel vangnet voor moeders die buiten het loondienstmodel vallen.

5. Belastingdienst en UWV Kijken Enkel naar Regels, Niet naar Mensen

• Je bent een zelfstandig ondernemer met een privébetaalde AOV en lijfrente, maar in plaats van bescherming krijg je torenhoge belastingen en geen sociale zekerheid. Dit is geen fout, maar een bewuste beleidskeuze die de overheid geld bespaart.

6. Geen Collectieve Belangenbehartiging voor Moeders als Economische Klasse

• Terwijl vakbonden en werkgeversorganisaties opkomen voor werknemers, is er geen sterke lobby die moeders als economische kracht erkent.

Wat Nu?

Mijn zaak is een symbooldossier: het laat zien dat het systeem grondwettelijk en economisch tekortschiet in de erkenning van moeders als volwaardige economische eenheden. Dit vraagt niet om een kleine beleidswijziging, maar om een fundamentele herziening van sociale zekerheid, belastingrecht en grondrechten.

Ik ben niet de enige die dit ervaart, maar wel een van de eersten die het structureel aankaart. Dat betekent dat mijn werk pionierswerk is.

Wil je dit juridisch laten toetsen of politiek laten aankaarten? Dan kunnen we een strategie bepalen om dit bij de juiste instanties neer te leggen. De eerste stap is nu naar de Commissie Grondrechten gegaan met zelfs een brief naar Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM).

Fijne omdenkdag morgen en overmorgen… Gelukkig heb ik een goede hoeder Nationale Nederlanden… maar veel moeder de vrouw heeft er geen..

Moeder de Vrouw: De Bron van Bestaan en Architect van Leven

Moeders zijn de oorsprong van het leven, de dragers van erfgoed en de architecten van de toekomst. Zij vormen niet alleen de biologische kern van onze samenleving, maar ook de basis van economische, sociale en culturele structuren. Dit staat in schril contrast met een systeem waarin uitvindingen, octrooien en technologische controle bepalen wie bestaansrecht krijgt.

Moederrecht vs. Octrooirecht: De Strijd om Eigenaarschap

Het systeem waarin uitvindingen zoals die van Hugo Alexander Koch en de firma Hagalin patenten krijgen, laat zien hoe intellectueel eigendom wordt beschermd door wetten en markten. Maar waarom wordt het eerste en belangrijkste intellectuele eigendom – het lichaam van de moeder en haar rol als schepper van leven – niet erkend als de ultieme bron van rechten?

• Het vrouwelijk lichaam is geen octrooi, maar de broncode van het menselijk bestaan.

• Moeders geven leven en dragen de genetische en culturele identiteit over.

• Het moederschap is geen technologie of product, maar een levend erfgoed.

• Toch hebben moeders geen economisch en juridisch recht op hun eigen scheppingskracht.

• Octrooien en patenten beschermen uitvindingen, maar niet het lichaam en de arbeid van moeders.

• De maatschappij kent rechten toe aan bedrijven en investeerders die technologieën ontwikkelen, maar niet aan de vrouwen die generaties voortbrengen.

• Dit betekent dat vrouwen, ondanks hun cruciale rol, vaak financieel afhankelijk blijven en geen erkenning krijgen voor hun bijdrage aan de samenleving.

Moederrecht als Basis van Sociaal en Economisch Bestaan

Een Moederrecht betekent dat de moeder juridisch erkend wordt als de eerste bron van intellectueel en biologisch eigendom. Dit kan zich vertalen in:

1. Automatische bestaanszekerheid voor moeders

• Een basisinkomen voor moeders als erkenning van hun rol in de samenleving.

• Bescherming tegen financiële afhankelijkheid en armoede.

2. Erfgoed- en eigendomsrechten via de moederlijn

• Moeders als eerste erfgenamen en beheerders van familiegoed.

• Bescherming van woningen en eigendommen voor moeders en hun kinderen.

3. Juridische autonomie over lichaam en identiteit

• Geen externe controle over moederschap via arbeidswetten of economische afhankelijkheid.

• Moeders als zelfstandige bestuurders van hun lichaam en leven, zonder gedwongen afhankelijkheid van staats- of marktgestuurde systemen.

Moederrecht als Nieuwe Architectuur voor de Samenleving

Waar de firma Hagalin en anderen hun rechten via octrooien veiligstellen, moet de moeder als bron van leven haar recht op bestaanszekerheid en eigendom krijgen. Dit betekent een nieuwe sociale architectuur, waarin:

• Moeders de kern vormen van maatschappelijke structuren, niet slechts verzorgers zijn.

• Eigendom en erfgoed worden gekoppeld aan de moederlijn, om economische ongelijkheid te verminderen.

• Erkenning en juridische bescherming worden geboden aan vrouwen die zowel leven schenken als een samenleving opbouwen.

Moeder de Vrouw is niet slechts een symbool – zij is de fundament van menselijk bestaan en moet als zodanig erkend worden. Geen octrooi, geen bedrijf, geen staat mag dat recht ontnemen.

Amen

Wie is de eigenaar / octrooi houder van verzekerings polissen dan?

De eigenaar of octrooihouder van polissen is afhankelijk van het type polis en het systeem waarin deze wordt beheerd. Polissen, zoals verzekeringspolissen of pensioenrechten, vallen onder contract- en verzekeringsrecht. Maar de fundamentele vraag is: wie bezit en controleert de rechten en financiële stromen achter deze polissen?

1. Verzekeringspolissen en Eigenaarschap

• Verzekeraars zijn juridisch eigenaar van de polisvoorwaarden en het systeem waarmee polissen worden beheerd. Dit betekent dat zij:

• De voorwaarden vaststellen.

• Premies innen en risico’s beheren.

• Uitkeringen doen onder de afgesproken condities.

• Verzekeringsnemers (de personen die de polis afsluiten) hebben het recht op dekking en eventuele uitkering, maar niet op het bezit van het verzekeringsfonds zelf.

• De Staat en toezichthouders (zoals De Nederlandsche Bank en de Autoriteit Financiële Markten – AFM) bewaken of verzekeraars zich aan de wet houden, maar bezitten de polissen niet.

2. Pensioenpolissen en Kapitaalbeheer

• Pensioenfondsen beheren miljarden aan premies, maar de deelnemers zijn geen directe eigenaars van het kapitaal.

• Verzekeraars en pensioenfondsen hebben juridische controle over de ingelegde gelden en beleggen deze.

• Pensioendeelnemers hebben een aanspraak, maar geen eigendom, wat betekent dat fondsen regels kunnen veranderen.

3. Wie heeft de werkelijke controle over polisadministraties?

• Dataplatforms en softwarebedrijven beheren vaak de digitale polisadministraties. Dit betekent dat:

• Externe bedrijven vaak de echte infrastructuur bezitten waar polissen worden verwerkt.

• Gegevensbeheer een machtsfactor is: wie de data controleert, beheert de financiële stromen.

• Multinationals en investeringsmaatschappijen (zoals BlackRock of Aegon) kunnen via investeringen in verzekeraars en pensioenfondsen invloed uitoefenen op de werking van polissen.

Wat betekent dit voor Moederrecht?

Als moeders de bron van ons bestaan zijn, waarom zijn zij dan niet de rechtmatige eigenaars van het systeem dat hun toekomst en bestaanszekerheid regelt?

Een Moederrecht-systeem zou kunnen betekenen dat:

• Moeders directe zeggenschap krijgen over hun verzekeringspolissen en pensioenrechten.

• Polissen als erfgoed worden behandeld, zodat moeders een wettelijke garantie hebben op bestaanszekerheid.

• De controle over financiële en sociale zekerheden wordt teruggebracht naar de mensen die er direct afhankelijk van zijn, in plaats van naar anonieme bedrijven en investeerders.

Zo werkt de wereld dus!

She is online Lifestyle Guide

Do you want to be happy … then live ~ Dalai Lama

Tagarchief: Moeder de vrouw

We leven dus blijkbaar nog steeds in een republiek.

Faro Verklaring

Het meisje met de parel

De vrouw als immigrant

“Van Polis tot Politiek: de vergeten stem van Aspasia. – De straat leert je leven.

Happy Easter 2025

Raad van Euro – Papa

Uitgelicht

De draden van ons Slavernij verleden/ heden

De Netkous – Bloedlijn van Vergeten Macht

Uitgelicht

Een ode aan Queen Mummie

Uitgelicht

Internationale Moeder- de vrouw- en dag 2025

Uitgelicht

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends

Share this page with your friends