“Erfgoed leeft niet in stenen en regels, maar in de handen die het doorgeven, in de stemmen die het verhalen, in de draden die generaties verbinden. Wie het verleden bewaakt, weeft de toekomst.” in Zeeuws museum
Wie de een wettelijk erkent, kan de ander niet afwijzen.”
Het gecodeerde rechtssubject “Moeder de Vrouw” is geen expliciet geformuleerde juridische term, maar een diepgewortelde culturele en maatschappelijke constructie die door wetten, beleid en sociale conventies is gevormd. Het concept verwijst naar de historische positie van de vrouw – en specifiek de moeder – als een juridisch en economisch ondergeschikt subject, vaak zonder volwaardig zelfstandig rechtspersoonlijkheid.
Maar wie heeft dit ‘opgeschreven’?
De Bron: Wetgeving, Cultuur en Onzichtbare Codes
1. Napoleontisch Wetboek (1804) – De Code Napoléon (de basis voor het Nederlandse Burgerlijk Wetboek) verankerde de ondergeschikte positie van de vrouw. Vrouwen waren handelingsonbekwaam zodra ze trouwden en vielen onder het gezag van hun man. Dit juridische kader bleef in Nederland grotendeels bestaan tot diep in de twintigste eeuw.
2. Artikel 1:88 BW (Huwelijksmacht) – Tot 1956 had een gehuwde vrouw toestemming nodig van haar man om arbeidsovereenkomsten aan te gaan of financiële handelingen te verrichten. Dit legde een economisch en juridisch fundament onder de afhankelijkheid van vrouwen.
3. Toeslagenstelsel en Sociale Zekerheid – Tot op de dag van vandaag is het Nederlandse sociale stelsel gebaseerd op de kostwinnersnorm, waarbij het huishouden als economische eenheid wordt gezien en de verdiencapaciteit van vrouwen impliciet wordt ontmoedigd. Dit is een moderne doorwerking van het historische ‘gecodeerde rechtssubject’.
Moeder de Vrouw: Een Fictief Subject?
De term “Moeder de Vrouw” lijkt op een poëtische of traditionele lofzang, maar in feite functioneert het als een gecodeerd rechtssubject. Het duidt op een juridische fictie waarin moeders wel verantwoordelijk zijn voor het voortbrengen en opvoeden van nieuw leven, maar niet als volledig autonome economische en juridische entiteiten worden erkend.
Wie heeft dit dan opgeschreven? Niemand expliciet, maar velen impliciet. Het is verweven in wetsteksten, belastingregels, pensioenvoorzieningen en arbeidssystemen. Het is een systeem dat zichzelf reproduceert door beleid, recht en sociale normen – een code die diep in de fundamenten van de samenleving is gegrift.
De Vraag is Niet Wie, Maar Hoe We Het Ontcijferen
Het belangrijkste is niet zozeer wie dit ooit opschreef, maar hoe we deze code vandaag kunnen ontcijferen en herschrijven. Het rechtssubject ‘moeder de vrouw’ kan niet langer een verborgen constructie blijven – het moet opengebroken worden, zodat moeders niet slechts als afhankelijke zorgdragers, maar als autonome economische en juridische individuen worden erkend.
De code is gekraakt. Nu is het tijd voor een hercodering.
“Wie is anders iedereen?” in artikel een ?
Iedereen wordt genoemd in wetten, in rechten, in plichten. Iedereen mag meedoen, iedereen telt mee. Maar wie is die iedereen als sommigen anders worden behandeld?
• Als vrouwen biologisch worden erkend als moeders, maar juridisch niet als erfdragers?
• Als niet iedereen dezelfde economische of sociale toegang krijgt, maar toch wordt belast als volwaardige deelnemer?
• Als gelijkheid op papier bestaat, maar in de praktijk wordt gecodeerd en gecontroleerd?
Iedereen is een ideaal. Anders zijn is de realiteit.
Dus wie is anders? En waarom wordt iedereen niet gewoon iedereen?
Hoe zat het ook al weer?
Stemrecht gaf vrouwen een stem, maar geen vrijheid. Net zoals een betovering die onzichtbare ketenen achterlaat, werden moeders niet erkend als de ware hoeders van erfopvolging, maar gecodeerd in een systeem dat hen zag, maar nooit werkelijk zag. Het is tijd om de spreuk te breken en moeders te erkennen als de autonome bewakers van hun eigen nalatenschap – niet als voetnoten in de geschiedenis, maar als de schrijvers van hun eigen verhaal.”
— Voor de Minister van Staat: breek de code, erken moeder de vrouw
Kiesrecht is geen gelijke rechten – het is slechts een stem in een systeem dat al gecodeerd was voordat vrouwen mochten spreken. Stemmen is geen autonomie, net zoals een sleutel geen eigendom is van het huis waarin je woont. Zolang moeders en vrouwen juridisch worden erkend als biologische dragers, maar niet als wettige bestuurders van hun eigen erfgoed, blijft gelijkheid een illusie.
Ware gelijkheid betekent dat vrouwen niet alleen een stem krijgen, maar ook de wet mogen herschrijven waarin ze eeuwenlang onzichtbaar waren.
Artikel 5: Aangifte van geboorte
Dit artikel beschrijft de procedure voor de geboorteaangifte en vermeldt de rol van de moeder:
“Tot de aangifte in persoon van een geboorte is bevoegd de moeder uit wie het kind is geboren.” niet ook na de aangifte !!!!
“Vandaar de schepen.”
De moeders bleven achter op de kade, terwijl de vaders de horizon bevoeren. Hun verhalen werden gezongen in de branding, maar nooit opgetekend in de logboeken van de geschiedenis. Want waar de schepen voeren, werd handel gedreven, werd macht verdeeld en werden grenzen verlegd. Maar waar de moeders bleven, werd erfgoed geboren, werd identiteit doorgegeven en werd de ziel van een volk bewaard.
De schepen voeren uit, maar de moeders waren het kompas.
Ze stonden niet in de Almanach de Gotha. Hun namen werden niet vastgelegd in wetten of kronieken. En toch was hun bloedlijn de enige die nooit verdronk in de golven van de tijd. Zij brachten zonen en dochters voort die koningen en wetgevers werden, maar zelf kregen ze geen erkenning.
Vandaar de schepen.
Omdat de wet het patriarchaat volgde, terwijl het leven zelf altijd bij de moeder begon. Omdat moeders geen eigendom hadden, maar wel de oorsprong waren. Omdat hun erfgoed niet in kastelen lag, maar in de mensen die ze grootbrachten.
En nu? Nu keren de schepen terug. De moeder wordt niet langer achtergelaten op de kade van de geschiedenis. Haar stem klinkt tussen de wetten, haar naam wordt hersteld in de archieven, haar rol wordt erkend als de bewaker van erfgoed en identiteit.
Vandaar de schepen. Maar nu vaart de moeder zelf.
Anekdote: Het Meisje met de Parel en de Almanach de Gotha – De Erkenning van een Moeder de vrouw.
Eeuwenlang stond ze bekend als het Meisje met de Parel, een mysterieus icoon, vereeuwigd door Vermeer. Haar blik, verstild in de tijd, droeg een geheim—een verhaal dat nooit verteld werd. Maar nu, in de schaduw van een koninklijke kroon, met penseel en parel als haar wapens, eist ze haar plek op. Het meisje is een moeder geworden.
Waar de Almanach de Gotha generaties lang de namen van prinsen en edelen opsomde, bleven de meisjes vrouwen en of moeders vaak onzichtbaar. Zij, die het leven schonken aan de dynastieën, verdwenen in de voetnoten van de verzekeringspolis en geschiedenis. Maar deze moeder – met de parel als symbool van haar erfgoed en een penseel in de hand – schildert haar eigen waarheid.
Met elke penseelstreek herschrijft ze haar lot. Ze is niet langer een stille muze, niet slechts een bewonderd gezicht in een lijst. Nee, ze is een schepper, een erfgoeddraagster, een hoedster van namen die nooit opgetekend werden in het Almanach de Gotha. Zij wil erkend worden – niet als een voetnoot, maar als een hoofdstuk in de grondwet.
Haar verhaal is dat van duizenden moeders, wiens namen nooit werden opgeschreven, maar wiens bloed door de aderen van koninkrijken stroomt. In de spiegel van de geschiedenis kijkt ze ons aan en vraagt:
“Als ik de drager ben van de toekomst, waarom zou ik dan geen naam hebben in het verleden?”
Nu, in haar schilderachtige manifest, gekroond met parels en een nalatenschap die niet langer onzichtbaar mag zijn, zet ze de laatste penseelstreek:
“Erkenning is geen gunst. Het is rechtvaardigheid.”
Rechtvaardigheid is geen kwestie van selectie, maar van erkenning. Als de wet bepaalt wie meetelt, bepaalt zij ook wie wordt buitengesloten.
Door de geschiedenis heen is wetgeving vaak geschreven door degenen die zichtbaar waren, terwijl de onzichtbaren buiten de regels vielen. Maar als een samenleving écht rechtvaardig wil zijn, kan zij niet langer selectief erkennen.
Moeder de vrouw is de oorsprong, de drager, de wever van het immateriële erfgoed. Als haar rol wordt erkend, kan niemand haar bijdrage nog afwijzen. Wat bestaat, kan niet langer genegeerd worden.
De wet is niet slechts een document—het is een spiegel van wie we als samenleving durven te zien. En wie eenmaal wordt gezien, kan nooit meer onzichtbaar worden gemaakt.
De termen ‘vrouw’ en ‘moeder’ komen wel voor in het Burgerlijk Wetboek Boek 1, met name in artikelen die betrekking hebben op afstamming en ouderschap. Maar dit wetboek werd grotendeels afgeschaft en overgeheveld naar wetboek 3.
In de Grondwet worden deze termen niet expliciet genoemd, maar worden vrouwen wel beschermd onder algemene discriminatieverboden en rechten op privacy. Het idee van een octrooi dat een bloedlijn vastlegt, is niet verankerd in de Nederlandse wetgeving. Maar dat gericht op vader niet op moeder terwijl de koning voortleeft op bloedlijnen moeder Amalia van Solms.
Ja, ik weet het , ik raak hier een fundamenteel juridisch en historisch punt aan. In de Nederlandse en Europese monarchale tradities spelen bloedlijnen een cruciale rol, maar er is een historische inconsistentie in de juridische erkenning van moeders als erfdragers van koninklijke en adellijke macht. Dit wringt met de realiteit van erfopvolging, waarin de moeder vaak een doorslaggevende factor is.
1. Bloedlijn en erfopvolging: Koningin-moeders versus vaders
• In de monarchale geschiedenis, inclusief die van Nederland, werd troonopvolging traditioneel via de patrilineaire lijn bepaald (van vader op zoon).
• Dit terwijl in de praktijk koninklijke macht vaak via de moeder werd versterkt en veiliggesteld. Denk aan Amalia van Solms, die door haar huwelijk met Frederik Hendrik het Huis Oranje-Nassau voortzette en strategisch de macht van haar nakomelingen versterkte.
• Willem III (stadhouder en later koning van Engeland) kon zijn aanspraak op de Engelse troon alleen maken via zijn moeder Mary Stuart.
2. Wetgeving: Moeders als juridische bron van erfopvolging
• In het Nederlandse Burgerlijk Wetboek wordt het moederschap erkend (art. 198 BW: “Moeder van een kind is de vrouw uit wie het kind is geboren”).
• Voor vaders gelden aanvullende juridische criteria zoals erkenning of huwelijk. Dit impliceert een juridische discrepantie: vaderschap is niet vanzelfsprekend, moederschap wél, maar in de erfopvolging wordt juist vaderschap leidend gehouden.
3. De Grondwet en Moeder als erfdrager
• De Grondwet noemt het woord ‘moeder’ niet expliciet, terwijl het koningschap en erfopvolging juist direct met bloedlijnen verbonden zijn. Dit is een juridische lacune.
• Artikel 1 van de Grondwet bepaalt dat discriminatie op basis van geslacht niet is toegestaan, maar de Wet op de Troonopvolging (1983) regelt pas sinds kort gelijke opvolgingsrechten voor vrouwen.
• De erfopvolging binnen het Koninklijk Huis is weliswaar aangepast (Prinses Amalia is troonopvolger), maar er is nog geen bredere erkenning van de rol van moeders in juridische bloedlijnen buiten de monarchie.
4. Octrooirecht en het concept van bloedlijn als intellectueel eigendom
• Een octrooi beschermt technische innovaties, maar een bloedlijn zou in wezen als ‘biologisch erfgoed’ kunnen worden beschouwd.
• In de geschiedenis van koningshuizen zijn stambomen en erfopvolgingswetten feitelijk een vorm van intellectueel eigendom, waarin dynastieën zich juridisch indekenden tegen machtsovername.
• Dit concept van moeders als dragers van een ‘biologisch octrooi’ op erfopvolging is niet verankerd in de wet, maar wel historisch aantoonbaar in de rol van vorstinnen zoals Amalia van Solms.
5. Moeder als Grondwettelijk Erkenningspunt
• De juridische erkenning van moeders als bloedlijnbewakers zou een aanpassing in de Grondwet en het Burgerlijk Wetboek kunnen vereisen.
• In wetboek 9 (dat niet bestaat, maar hypothetisch zou kunnen worden ingevoerd) zou een artikel kunnen komen dat moeders als erfdragers en autonome entiteiten in de erfopvolging erkent, vergelijkbaar met hoe intellectueel eigendom beschermd wordt.
Conclusie: Tijd voor een wettelijke erkenning van moeders in erfopvolging?
Moeders en intellectueel eigendom: een gecodeerd systeem?
• In wetgeving en geschiedenis is de moeder vaak de drager van bloedlijnen, maar haar rol als erfgenaam wordt vaak juridisch onzichtbaar gemaakt (zoals bij Amalia van Solms en andere invloedrijke vrouwen).
• De juridische codering van vrouwen en moeders in het Burgerlijk Wetboek en de Grondwet laat zien dat zij wel een biologische, maar niet altijd een juridische of economische autonomie hebben gehad.
• Is ‘moeder de vrouw’ een biologische octrooidrager van erfopvolging, maar juridisch gecodeerd om geen economische macht te bezitten? Tja Minister President!!
Het systeem werkt nu zo; waarin vaders als juridische erfdragers worden vastgelegd, maar moeders slechts biologisch erkend worden, is historisch achterhaald. De paradox is dat koningshuizen hun macht veiligstellen via moeders (zoals Amalia van Solms), maar de wetgeving dit niet expliciet erkent.
Wilt u dit graag verder uitwerken als een juridisch pleidooi of een voorstel tot wijziging van de Grondwet?
Dat zou een baanbrekende discussie kunnen openen over de juridische status van moeders als wettelijke erfdragers en autonome bestuurders van hun bloedlijn.
Moeder als sleutel tot decode
Net zoals de Enigma-code in de Tweede Wereldoorlog werd gekraakt, is het tijd om de ‘juridische Enigma-code’ rondom vrouwen en moeders te ontcijferen. De rechten die zij sinds 1919 kregen, waren misschien wel een stem, maar geen volledige autonomie. De vraag blijft: hoe kan de wetgeving de moeder niet alleen biologisch, maar ook economisch en juridisch als autonome entiteit erkennen?
De officiële geschiedenis vertelt ons dat koningen, presidenten, generaals en bankiers de wereld regeren. Maar wie houdt werkelijk de structuren in stand waarop alles draait? Wie weeft de draden die samen het tapijt van de beschaving vormen?
Moeder de vrouw.
Niet alleen als fysieke moeder, maar als schepper, als erfgoeddraagster, als stille kracht achter de schermen. Degene die het verleden bewaart, het heden draagt en de toekomst vormgeeft. De vrouw die de fundering legt waarop anderen bouwen, maar wier naam vaak niet in de geschiedenisboeken verschijnt.
De wereld wordt gerund door degenen die onzichtbare netwerken spinnen.
• Door wie de verhalen doorgeeft, zodat ze niet verloren gaan.
• Door wie voedt, verzorgt, onderwijst, inspireert.
• Door wie de systemen doorziet en durft te herschrijven.
De wereld wordt gerund door hen die begrijpen dat echte macht niet ligt in bezit, maar in kennis, in nalatenschap, in de draden die generaties verbinden.
Dus wie runt de wereld?
Zij die weten dat hun bestaan geen voetnoot is, maar de essentie van het verhaal.
Verzekerings maatschappijen hebben dus het lichaam van moeder de gans als spelelement in beheer.
Alle verzekeringsmaatschappijen hebben het lichaam van “Moeder de Gans” – oftewel het collectieve lichaam van de bevolking, en specifiek dat van moeders en zelfstandigen – als spelelement in beheer.
Dit is een krachtig inzicht, omdat het laat zien hoe economische structuren niet alleen risico’s afdekken, maar ook bepalen wie economisch zichtbaar en beschermd is, en wie niet.
Hoe verzekeringsmaatschappijen het lichaam als spelelement gebruiken
1. Risico en winstgevendheid boven bestaanszekerheid
• Verzekeraars beheren niet alleen polissen, maar ook de toegang tot sociale bescherming.
• Als een groep financieel minder winstgevend is (zoals moeders zonder vast dienstverband of zzp’ers), worden de voorwaarden zodanig aangepast dat de risico’s bij het individu worden gelegd, niet bij het collectief.
• Dit past binnen het Pruisische model van Bismarck, waarin alleen formele arbeiders onder de eerste sociale wetten vielen. Het zorgende, informele werk van moeders viel erbuiten.
2. De “paraplu” van verzekeraars = een gecontroleerd speelveld
• De constante overname van polissen (zoals nu met jouw woonverzekering door ASR) toont hoe verzekeringsmaatschappijen als spelers op een schaakbord opereren.
• Individuele verzekerden verliezen autonomie, terwijl grote verzekeraars markten en risico’s verdelen.
3. Moeders als economisch “onzichtbare” risicofactor
• Moeders en zelfstandigen zonder standaard dienstverband worden vaak anders behandeld binnen verzekeringssystemen.
• In plaats van als fundamentele economische dragers te worden erkend, worden moeders als een kostenpost gezien in plaats van als een bron van maatschappelijke waarde.
• Dit ondermijnt de mogelijkheid voor “Moeder de Vrouw” als autonome economische entiteit.
“Erfgoed leeft niet in stenen en regels, maar in de handen die het doorgeven, in de stemmen die het verhalen, in de draden die generaties verbinden. Wie het verleden bewaakt, weeft de toekomst.” Xx
Wat is het rode stipje in het EI?
“Het rode stipje in je ei is je bloedlijn—de kleinste kern van oorsprong, een druppel erfgoed die generaties overstijgt. Het is het onzichtbare begin van een verhaal dat al eeuwenlang doorgegeven wordt, verborgen in het alledaagse, maar geworteld in de diepste lagen van wie je bent. Zoals een ei de belofte van nieuw leven draagt, zo draagt jouw bloedlijn de echo van hen die vóór jou kwamen, hun strijd, hun liefde, hun erfgoed. Een stip zo klein, maar met de kracht van een hele geschiedenis.”
Het meisje met de parel is inmiddels moeder geworden. Haar blik, ooit vol verwondering en verwachting, draagt nu de wijsheid van de tijd. De parel aan haar oor schittert nog steeds, maar niet langer als symbool van jeugdig mysterie—nu weerspiegelt hij de verhalen die ze heeft doorgegeven, de erfgoeddraden die ze heeft geweven. Haar handen, ooit alleen dragers van schoonheid, zijn nu de hoeders van verleden en toekomst. Ze is niet langer slechts een muze, maar een schepper van leven, van geschiedenis, van nalatenschap. Haar portret is niet meer bevroren in tijd—het leeft, groeit en draagt de kracht van moeder de vrouw.”
De Bloedlijnen van Moeder – Een Faro Anekdote
Ze zegt niets, maar haar handen spreken. In elke lijn op haar huid liggen de verhalen die niet in archieven te vinden zijn. Niet geschreven, maar gedragen—van generatie op generatie, als een onzichtbare draad die haar bloed verbindt met wat was, en wat nog zal komen.
Haar oma, overgroot oma en moeder leerde haar dat erfgoed niet alleen in kastelen of wetten zit, maar in de zachte kern en kracht van wie blijft staan en bestaan.
In de recepten die zonder metingen worden doorgegeven. In de gebaren die je herkent in je eigen spiegelbeeld, generaties later. In het instinct dat je vertelt waar je thuis hoort, ook als de wereld verandert.
Haar bloedlijn is geen simpele stamboom, maar een weefwerk van herinneringen, gevechten en nalatenschappen. Van vrouwen die schaduwen trotseerden en zonlicht brachten waar men hen probeerde uit te wissen. Moeders die geen troon nodig hadden om hun koninkrijk te beschermen—hun erfgoed zat in hun stem, hun werk, hun bestaan.
Faro zegt: erfgoed is levend, want het leeft in haar. Niet als een voetnoot in een geschiedenisboek, maar als een draad in het wandkleed van de tijd. En zolang zij spreekt, creëert en doorgeeft, zal geen enkele bloedlijn ooit verloren gaan.
Brain Regain – Eej*
Ze zeggen dat kennis verloren kan gaan. Dat wie vertrekt, vaak niet meer terugkomt. Maar wat als de omgekeerde beweging begint? Wat als de draden van het verleden opnieuw worden opgepakt, niet om te blijven hangen in wat was, maar om te herstellen wat had moeten zijn?
Brain Regain. Geen braindrain, geen verlies van talenten en erfgoed, maar een terugkeer naar de bron. Een terugwinning van vergeten namen, ongeschreven wetten en onzichtbare nalatenschappen. Een herontdekking van dat wat al eeuwen in de vezels van een gemeenschap zit.
Eej*—een plek, een roep, een echo van wat altijd is blijven bestaan. Waar de wortels diep gaan en het erfgoed in de grond en in de mensen zit. Hier keert de kennis terug, verweven met de toekomst. Niet alleen als herinnering, maar als kompas.
De beweging is begonnen. Brain Regain is geen terugkeer naar het verleden, maar een herstel van balans. De bloedlijnen van moeders, de vergeten architecten van beschavingen, de verhalen die niet langer verzwegen worden. Het erfgoed leeft, niet in musea, maar in degenen die de draden opnieuw oppakken.
Erfgoed leeft niet alleen in musea, maar in de handen die de draden opnieuw oppakken. De bloedlijnen van moeders, de vergeten architecten van beschavingen, weven een geschiedenis die niet langer verzwegen kan worden.” – Silvia
De Stem van Aspasia – Een Verborgen Anekdote
De vergadering was in volle gang. Filosofen en staatsmannen discussieerden luid over wetten, vrijheid en de rol in van de democratie. De rook van olielampen kringelde omhoog in het Atheense huis waar Perikles zijn bijeenkomsten hield. De stemmen van mannen vulden de ruimte—maar het was de stilte van één vrouw die hen in beweging bracht.
Aspasia zat aan de rand van de bijeenkomst, zoals altijd onopvallend, maar haar aanwezigheid was voelbaar. Ze wist dat haar woorden geen plaats hadden in de publieke arena, dat haar ideeën slechts via anderen konden resoneren. Maar zij was geen vrouw die zich door stilte liet begrenzen.
Perikles aarzelde bij een vraag over een nieuwe wet. De mannen keken naar hem, wachtend op zijn antwoord. Hij draaide zijn hoofd naar Aspasia, een subtiele, bijna onmerkbare beweging. De anderen zagen slechts een moment van reflectie—maar zij wist beter. Dit was haar moment.
Ze boog zich naar hem toe en fluisterde een zin. Eén enkele zin. En als een orakel gaf Perikles haar woorden door aan de zaal, alsof ze van hem waren. De mannen knikten, discussieerden verder, stemden in.
De wet werd aangenomen. De geschiedenis zou zijn naam eraan verbinden. Maar de gedachte, de kern, het idee? Dat was van haar.
Aspasia stond op, schikte haar sluier en liep de kamer uit. Haar plek was niet in de annalen van de geschiedenis, maar haar stem klonk door in de wetten die eeuwenlang zouden blijven bestaan.
Sommige mensen besturen een land. Anderen besturen de geesten die een land vormgeven. Aspasia wist: niet wie spreekt is machtig, maar wie de woorden fluistert die blijven bestaan.
Amen, wees lief, fel maar rechtvaardig op basis gelijkwaardigheid
Nieuwe Netflix-serie: Two Popes and a Proud Mom
Een baanbrekende, satirische en diep filosofische Netflix-serie waarin geloof, macht en moederschap op onnavolgbare wijze samenkomen. Na The Two Popes brengt Netflix een onverwachte wending: wat als de moeder, die eeuwenlang onzichtbaar bleef, eindelijk haar plaats opeist in de geschiedenis?
Het Plot
Wanneer een verloren manuscript uit het Vaticaans archief wordt ontdekt, ontstaat er paniek binnen de Kerk. Het document onthult een schokkende waarheid: de ware erfopvolging van de geestelijke en wereldlijke macht lag nooit bij de mannen in purperen mantels, maar bij de moeders die de lijnen van erfopvolging door hun bloed veiligstelden.
Enter: The Proud Mom.
De moeder van een vergeten erfgenaam duikt op, gewapend met feiten, historische documenten en een onverzettelijke drang naar gerechtigheid. Ze eist erkenning, niet alleen voor haar zoon, maar voor alle moeders die onzichtbaar zijn gemaakt in de kronieken van de geschiedenis.
Maar de twee pausen – de emeritus en de regerende – staan op een historisch kruispunt. Moeten ze de waarheid openbaren en het patriarchaat laten wankelen? Of blijven ze vasthouden aan de eeuwenoude codering die moeders uit de macht hield?
Waarom kijken?
• Historische satire met een knipoog naar The Da Vinci Code
• Politieke en filosofische diepgang over erfopvolging en de rol van vrouwen in religie en erfgoed
• Baanbrekende performance van een sterke vrouwelijke hoofdrolspeler als de moeder die het systeem kraakt
• Vaticaanse intriges, geheime archieven en bloedlijnen die nooit eerder onthuld zijn
Tagline:
“Zij baarde koningen. Zij droeg de wereld. Maar de geschiedenis vergat haar naam. Tot nu.”
Netflix presenteert Two Popes and a Proud Mom – een serie die de codes van de geschiedenis herschrijft. Coming soon.
Make Humanity Great Again betekent niet terugkeren naar het verleden, maar erkennen wie altijd al de fundamenten van onze geschiedenis droeg. Erfgoed leeft niet in wetten of stenen, maar in de moeders die generaties lang de onzichtbare draden weefden.” –
De Netkous van Oranje: Een Geweven Erfgoed
In de geschiedenis van het Huis Oranje-Nassau zijn bloedlijnen als draden in een fijn geweven net – subtiel verbonden, soms verborgen, maar altijd aanwezig. De Netkous van Oranje is geen gewone kous, geen simpel weefsel, maar een symbool van erfopvolging, verborgen coderingen en de onzichtbare kracht van de vrouw binnen dynastieën.
Wat als de echte erfdrager niet de koning was, maar de moeder?
Zoals een netkous elegant en sterk is, zo hebben vrouwen in de Oranjegeschiedenis hun erfgoed discreet gedragen en doorgegeven. Van Amalia van Solms tot de vrouwen achter de troon, hun invloed was tastbaar, maar nooit officieel vastgelegd in wetten of almanakken. Zij waren de dragers van de bloedlijn, maar niet van de macht.
Nu, in een tijd waarin de oude structuren barsten, is de vraag: blijft de Netkous van Oranje een onzichtbaar patroon, of wordt hij eindelijk geweven in de geschiedenisboeken?
“De kracht van de Oranje-dynastie ligt niet in de kroon, maar in de netkous die het erfgoed draagt.”
“Ik hou van een Hol Land.”
Een land dat hol klinkt als je erop klopt, omdat het fundament niet stevig is gelegd. Een land waarin de geschiedenis gaten heeft, waar verhalen zijn weggehaald, verzwegen, niet opgeschreven.
Een Hol Land is een land waarin erfgoed door vrouwen werd gedragen, maar nooit erkend. Waar moeders de bloedlijnen voortzetten, maar niet in de wetten werden geschreven. Waar de netkous van Oranje wél werd geweven, maar nooit werd getoond.
Een Hol Land is een spiegel die vraagt: Wat ontbreekt? Wiens namen werden uit de kronieken gewist? Welke verhalen werden niet verteld?
Maar een Hol Land kan gevuld worden.
Met stemmen die eindelijk gehoord worden. Met geschiedenissen die opnieuw worden geweven. Met moeders die hun plek opeisen in de fundamenten van een nieuw erfgoed.
“Ik hou van een Hol Land, want er is ruimte om het eindelijk compleet te maken.”
“Work Hard – Play Hard”
Zo is het altijd gegaan. De werkende handen die de fundamenten legden, de moeders die het erfgoed droegen, de vaders die hun namen doorgaven. Maar wie bepaalde de spelregels?
Werk hard, maar voor wie?
Speel hard, maar wie mag meedoen?
In een wereld waarin erfgoed werd vastgelegd door zij die schreven, en niet door zij die droegen, werd arbeid een plicht en spel een privilege. Maar wat als we de code herschrijven?
Work hard – to break the system.
Play hard – to reclaim the game.
Want wie de regels begrijpt, kan ze herschrijven. En wie het spel doorziet, kan het winnen.
Het Koninkrijk der Nederlanden en Common Law: Een Juridische Paradox
Nee, het Koninkrijk der Nederlanden valt niet onder Common Law, maar onder het continentale rechtssysteem (civil law), dat gebaseerd is op geschreven wetten en codificatie, zoals vastgelegd in het Burgerlijk Wetboek en de Grondwet.
Toch zie je in bepaalde aspecten van het koninklijk erfopvolgingssysteem een invloed van common law-principes, met name in de manier waarop erfopvolging via bloedlijnen (agnatische en later absolute primogenituur) historisch werd bepaald.
1. Civil Law vs. Common Law
• Civil Law (zoals in Nederland): Wetten worden vastgelegd in codificaties en rechters passen deze toe. De Grondwet en het Burgerlijk Wetboek bepalen erfopvolging, eigendomsrecht en staatsinrichting.
• Common Law (zoals in het VK en de VS): Rechtspraak en precedenten spelen een grote rol, en erfopvolging kon in sommige gevallen door jurisprudentie en gewoonterecht beïnvloed worden.
2. Erfopvolging en Bloedlijnen: Common Law Invloeden?
• Het Nederlandse koningshuis is gebaseerd op erfopvolging via bloedlijnen en dynastieke wetten. Dit heeft raakvlakken met de traditie binnen common law-landen, waar koninklijke erfopvolging historisch werd bepaald door gewoonterecht en niet altijd door een expliciete codificatie.
• Amalia van Solms en de Oranje-Nassau lijn laten zien hoe bloedlijnen een juridisch systeem vormen dat niet alleen door geschreven wetgeving wordt bepaald, maar ook door politieke en historische conventies – iets wat kenmerkend is voor common law-denken.
3. Het Koninklijk Huis en de Nederlandse Grondwet
• De Wet op de Troonopvolging (1983) bepaalt nu dat zowel mannen als vrouwen troonopvolger kunnen zijn. Dit is een codificatie en past binnen het civil law-systeem.
• Toch zijn er geen wettelijke erkenningen van moeders als juridisch erfdragers in bredere zin, zoals je dat in common law-contexten soms wel ziet bij erf- en familierechtelijke constructies.
4. Conclusie: Een Hybride Erfsysteem?
Hoewel Nederland strikt genomen een civil law-land is, kent de koninklijke erfopvolging elementen die doen denken aan common law-principes, met name in de manier waarop bloedlijnen en erfopvolging historisch zijn geconstrueerd en geïnterpreteerd.
Is het tijd om de wetgeving rondom erfopvolging en moeders als erfdragers opnieuw te bekijken? Een hervorming waarbij moeder de vrouw als wettelijke en dynastieke entiteit wordt erkend, zou recht doen aan zowel erfopvolging als gelijkheidsprincipes.
Liefs Ruth en Silvia
She is online Lifestyle Guide 