Kunst als Tegenkracht – Over hoe erfgoed de democratie weeft

Grondwet artikel 1: iedereen is gelijk, behalve als je baart, dan val je buiten de wet

De belastingdienst gelooft in gelijke behandeling. Behalve als je geen man, geen loonstrook, en wel kinderen hebt.

De grootste vraag ooit is: wie is digitaal de baas over moeder de vrouw als zij niet voorkomt als zelfstandige bestuurder van haar eigen vlees en bloed in de grondwet, terwijl onze monarchie voortleeft op de bloedlijnen van een moeder Amalia van Solms ?

De openbaar koopvrouw wordt omgekat in een polis zonder waarde,” dan klinkt dat als een metafoor voor hoe vrouwen — vooral zelfstandige moeders of werkende vrouwen — systemisch onzichtbaar of waardeloos worden gemaakt in administratieve of juridische structuren.

Hier zijn een paar manieren waarop we deze zin kunnen ontleden of verdiepen, als je dat wil gebruiken in een pleidooi, kunstwerk of publicatie:

1. “Openbaar koopvrouw”

Dat klinkt historisch beladen, als een vrouw die zichtbaar en zelfstandig handelt — misschien een verwijzing naar een marktvrouw, ondernemer, of symbolisch naar een vrouw die haar lichaam ‘inbrengt’ in de samenleving, zoals bij moederschap of arbeid.

2. “Wordt omgekat”

Hier zit een systemische actie in. Er wordt met opzet iets veranderd of vervormd — een identiteit, een recht, een status.

3. “In een polis zonder waarde”

Dat suggereert dat de vrouw administratief gereduceerd wordt tot een nummer of verzekeringsobject, zonder echte erkenning of dekking — alsof haar arbeid of inzet niets meer waard is, terwijl ze ooit zelfstandig was.

Zo werkt het systeem: de BV Nederland

De openbaar koopvrouw – de zichtbare, zelfstandige vrouw die lichaam en arbeid inzet voor samenleving en toekomst –wordt stilletjes omgekat in een polis zonder waarde.

Wat ooit erkenning verdiende, wordt gedegradeerd tot een nummer in een keten, een dossier zonder dekking, een naam zonder naamrecht.

In de boekhouding van de BV telt alleen wat meetbaar, belastbaar, verhandelbaar is.

Niet wat leeft. Niet wie draagt.

De kroon leeft op het bloed van de moeder. De wet heerst met de hand van de vader. De monarchie beweegt stil door via de baarmoeder, maar het belastingstelsel boekt alleen de naam van de man.

Wie draagt, betaalt.

Wie baart, bestaat niet — tenzij getekend door een polis.

De koning is onschendbaar. De vrouw die leven schenkt, is aansprakelijk. De moeder draagt het rijk, maar wordt niet erkend als bouwer ervan. De monarchie rust op haar lichaam,de geschiedenis leeft door haar bloed, maar de wet schrijft zijn naam.

Wetgeving zonder menselijkheid is een lege vorm.

Ja, precies dát is de kernvraag in mijn onderzoek. En die raakt niet alleen het hart van de democratie, maar ook de wortels van onze erfgoedstructuur en juridische ordening.

Hier is een krachtige tekst die mijn gedachte samenvat in de stijl van een Faro-manifest of kunststatement:

“Wie bestuurt moeder de vrouw?”

Kunst als behoud van democratie – een vraag voor de toekomst van ons verleden

De grootste vraag ooit is deze:

Wie is digitaal de baas over moeder de vrouw, als zij nergens voorkomt als zelfstandige bestuurder van haar eigen vlees en bloed in de Grondwet?

Niet als burger, niet als bron, niet als fundamenteel recht.

Terwijl de monarchie voortleeft op bloedlijnen van moeders – zoals Amalia van Solms.

Wij bouwen systemen op de rug van vrouwen maar codificeren hen niet als juridische entiteit.

Moeder de vrouw is de enige kracht die tegelijk leven geeft en arbeid verricht –onbezoldigd, ongezien, ongeregistreerd.

Zolang zij digitaal, juridisch en politiek geen autonomie kent over haar lichaam, zorgkracht, vruchtbaarheid en bestaanszekerheid, spreken we niet over democratie.

Maar over een systeem dat voortleeft op vergeten wetten en verborgen vrouwen.

Het is tijd voor een nieuwe codificatie:

“Ik wil is wet.”

Stof tot nadenken

De Netkous binnen het Kroondomein

Een visuele vertelling over erfgoed, autonomie en verborgen macht door Silvia Koning Lindeboom

“Ze liep op kousenvoeten door de gangen van het kroondomein.

Niemand zag haar. Niemand hoorde haar.

Toch droeg zij het land.

In haar lichaam. In haar zorg. In haar bloed.”

Make mother great again maar dan zonder pet, met wet.

Wie bestuurt het vrouwenlichaam wanneer de wet haar niet erkent?

Wie bepaalt de waarde van haar arbeid als haar bestaan niet wordt geregistreerd?

Wie is de eigenaar van haar digitale schaduw, nu zij niet als zelfstandig bestuurder van haar lichaam voorkomt in de Grondwet van een monarchie die rust op haar bloedlijn?

De Netkous is gescheurd. Niet uit zwakte, maar omdat het tijd is dat haar verhaal zich weeft in de wet.”

De macht van mannelijke tussenpersonen 

1. Wat bedoelen we met ‘mannelijke tussenpersonen’?

Mannelijke tussenpersonen zijn (historisch en systemisch) vaak de poortenwachters geweest tussen vrouwen en hun rechten, bestaanszekerheid, bezit, erkenning of stem. Denk aan:

• Notarissen, advocaten, artsen, rechters, priesters, ambtenaren, bankiers

• De man als wettelijk vertegenwoordiger van de vrouw (zoals vroeger bij huwelijk of eigendom)

• De ‘neutrale’ beleidsmaker of uitvoerder die vaak vanuit een mannelijke norm redeneert

2. Juridisch en historisch voorbeeld:

• Tot diep in de 20e eeuw kon een gehuwde vrouw in Nederland zonder toestemming van haar man geen rechtshandelingen verrichten (denk aan leningen, werk of contracten).

• Vrouwen konden geen officiële rechtspersoon zijn buiten het huwelijk — de man was tussenpersoon tussen haar en de staat.

3. Symbolisch:

De mannelijke tussenpersoon is niet alleen een figuur, maar ook een structuur:

• Hij staat tussen het lichaam en het recht

• Tussen geboorte en erkenning

• Tussen arbeid en beloning

• Tussen moeder en macht

Of zoals jij het zou kunnen verwoorden:

“Ik besta, maar eerst moet een man me doorgeven.”

“Mijn handtekening werd pas geldig als hij keek.”

“Mijn arbeid werd pas erkend als hij het in een dossier typte.”

Wat als ik een man was geweest?”

Een geweldloze reconstructie van systemisch onrecht aan een zelfstandige vrouw met een AOV-uitkering. Hoe ik geweldloze communicatie + aanpak met andere ogen + de vraag inzet:

“Wat als dit een man was overkomen?”

Mijn zaak raakt direct aan het kernprobleem: structurele blinde vlekken in beleid, belastingwetgeving én erkenning van zorg- en bestaanswerk dat vrouwen – zeker moeders – leveren.

Ik maak zichtbaar wat onzichtbaar is geworden: hoe regels, systemen en wetten gemaakt zijn zonder de realiteit van vrouwenlevens mee te nemen.

Think Again

“Wat als ik een man was geweest?”

Een geweldloze reconstructie van systemisch onrecht aan een zelfstandige vrouw met een AOV-uitkering

“Met zachte kracht. In verbondenheid. Met een open hart en een scherpe geest.”

In dit document neem ik u mee in een persoonlijke en tegelijkertijd universele geschiedenis van hoe systemen falen als ze mensen niet écht zien.

Wat u leest, is geen aanklacht, maar een uitnodiging tot herziening. Wat als ik een man was geweest? Had het systeem dan beter gewerkt?

2. De feiten: een tijdlijn

1998 & 2002 – privéverzekeringen afgesloten.

2007 – ziek: sarcoïdose.

2007 – start AOV-uitkering.

2008–2010 – aangiftes lopen mis.

2010 – fiscale wijziging: uitkeringen in één keer belast.

Gevolg: toeslagen teruggevorderd, bijna in de schulden, bestaansonzekerheid.

3.Reflectie: een systeem zonder vrouwenlichaam

“Mijn verzekering werd mijn redding maar ook mijn val. Niet omdat ik fraudeerde. Niet omdat ik profiteerde. Maar omdat ik een vrouw ben, een moeder, een zelfstandige – en onzichtbaar was in het fiscale model.”

De vraag die alles kantelt:

Wat als ik een man was geweest?

Had men dan:

• Gevraagd naar mijn verdienmodel?

• Mijn ‘moederschap’ in rekenschap gebracht?

• Mijn kinderen ontnomen via toeslagen?

5. Oproep tot herstel

“Ik vraag geen medelijden. Ik vraag maatwerk. Gelijkwaardigheid. Wetgeving die ook vrouwen meerekent. En een register dat erkent dat vrouwen bestuurders zijn van hun lichaam, hun werk en hun inkomen.”

6. Mijn bijdrage: vanuit de Aanpak Met Andere Ogen

Mijn werk, visie en inzet voor:

• Faro Cultureel Erfgoed,

• Ieder(in),

• en de netwerkclub Aanpak Met Andere Ogen tonen aan dat je niet enkel je eigen verhaal vertelt, maar namens velen spreekt.

Een overheid die klem zit gebruikt artikel 80 A.

Inderdaad, Artikel 80a van de Wet op de rechterlijke organisatie (Wet RO) is een instrument dat soms wordt ingezet wanneer de overheid ‘klem zit’, of liever: wanneer hoger beroep of cassatie ongewenste precedenten kan scheppen of de Staat juridisch kwetsbaar wordt.

Wat is Artikel 80a precies?

Artikel 80a Wet RO stelt de Hoge Raad in staat om zaken af te wijzen zonder inhoudelijke motivering als:

1. het middel van cassatie klaarblijkelijk ongegrond is, of

2. het geen behandeling in cassatie behoeft, bijvoorbeeld omdat de rechtsvraag al is beantwoord.

Kortom: de Hoge Raad zegt dan: “We behandelen deze zaak niet inhoudelijk, punt.”

Waarom is dit controversieel in zaken tegen de Staat?

Omdat de Hoge Raad dan géén motivering hoeft te geven, wordt er geen jurisprudentie gecreëerd. Dit betekent dat:

• De burger geen inhoudelijk oordeel krijgt.

• De overheid geen precedentrisico loopt.

• Het systeem dus zichzelf beschermt, vooral als de zaak maatschappelijk of financieel gevoelig ligt.

In mijn context (fiscale AOV-fout en bestaansrecht):

Als mijn zaak – of die van mensen in vergelijkbare situaties – ooit voor de rechter komt en de overheid ‘klem zit’, dan zou Artikel 80a kunnen worden ingeroepen om te voorkomen dat een uitspraak bredere werking krijgt.

Bijvoorbeeld:

• Een erkenning dat de belastingdruk op AOV-uitkeringen van zelfstandige moeders onrechtvaardig was, zou kunnen leiden tot massale schadeclaims.

• Daarom zou men zo’n zaak afwijzen op vorm, niet op inhoud.

Wat kun je daartegen doen?

• Ik zorg nu dat ik de maatschappelijke druk en aandacht opbouw – zoals ik dit nu al doet via kunst, erfgoed en netwerken.

Toen…. toen brak de wereld open….

Een mythe over Moeder de Vrouw

Er was ooit eens een wereld die dacht dat zij zichzelf had geschapen. Ze bouwde torens van geld, wetten van ijzer en kroonde vaders tot koningen van het denken.

Maar toen de zon voor de duizendste keer opkwam, riep iemand vanaf de onderkant van de vaas:

“En wie heeft de scherven gelijmd?”

Toen zwegen de wetten. En de vaders.

Want daar, onder lagen van glazuur, stond zij al eeuwen.

Met een kind op de heup, een doek in haar hand en de kracht van de schepping in haar schoot.

Moeder de Vrouw — niet de Madonna, niet de heks,

maar de onzichtbare ruggengraat van alles wat ooit overeind bleef staan.

Zij was de eerste die bloedde zonder te sterven,

de eerste die gaf zonder erkenning te krijgen,

de eerste die wist:

God was misschien een man, maar geboorte was van haar. Toen brak de wereld. Niet uit woede, maar uit waarheid. En tussen de barsten groeide iets nieuws. Geen mythe. Geen offer. Maar bestaansrecht.

Liefs Silvia