Titel: Handhaving van de Autonomie van Moeder de Vrouw

Inleiding In een rechtvaardige samenleving behoort ieder individu het recht te hebben om autonoom bestuurder te zijn van het eigen lichaam. Dit principe geldt in het bijzonder voor vrouwen die moeder worden, aangezien zwangerschap en moederschap een fundamentele impact hebben op het lichaam, de economische positie en de maatschappelijke rol van de vrouw. Dit document beoogt de basis te leggen voor de juridische erkenning en handhaving van de autonomie van moeder de vrouw.

Dat is dus wat ze bedoelen: Ja ik wil is vastgeketend aan de wet.

Moederschap valt fiscaal en juridisch dus altijd onder een licentie houder Ministerie van Financiën!

Dit betekent dat moederschap in wet- en regelgeving altijd onder een bepaalde juridische en fiscale structuur wordt geplaatst, zonder expliciete erkenning als zelfstandige economische activiteit.

Juridisch perspectief:

• Moederschap is juridisch geregeld via familierecht, sociale zekerheid en arbeidsrecht (bv. ouderschapsverlof, erkenning van het kind, alimentatie, voogdij).

• Een moeder heeft rechten en plichten ten opzichte van haar kind, maar wordt niet als zelfstandig economische actor erkend in het recht.

• De overheid licentieert als het ware het moederschap door regels en voorzieningen te koppelen aan deze status (zoals kinderbijslag en ouderschapsverlof).

Fiscaal perspectief:

• Moeders ontvangen soms fiscale tegemoetkomingen (bijvoorbeeld kindgebonden budget, kinderopvangtoeslag).

• Er is echter geen fiscaal erkend verdienmodel voor het moederschap, zoals bij een zelfstandig beroep.

• Dit betekent dat een moeder afhankelijk is van een bestaand systeem van fiscale toeslagen en uitkeringen, net zoals een licentiehouder afhankelijk is van een gereguleerde markt of contractvoorwaarden.

Conclusie: Afhankelijk van willekeur

• Moederschap wordt in juridische en fiscale zin altijd gekoppeld aan een bestaand systeem, zonder volledige autonome erkenning als economische activiteit.

Bloedwraak: hoe moeders onzichtbaar de rekening betalen

Je wordt moeder. Je krijgt een eenmalige zwangerschapsuitkering. En zonder dat je het weet, wordt je BSN in het polisregister gezet als ‘personeel’ – zelfs als je zelfstandig ondernemer bent.

Dat is geen steun. Dat is geen erkenning.

Dat is administratieve bloedwraak.

🔻 Waarom bloedwraak?

• Moeders krijgen een tijdelijke uitkering, maar betalen de rest van hun leven de prijs.

• Ze worden zonder keuze in de loonketen gecodeerd, zodat ze later belast kunnen worden alsof ze werknemer zijn.

• Worden ze ziek door hun beroep? Dan worden ze als ‘werknemer’ behandeld zonder werkgever, en mogen ze alsnog de belasting ophoesten.

Niemand vertelt je dit. Totdat je de rekening krijgt.

Tijd om deze verborgen administratieve val te onthullen. Ik heb een Woo-verzoek ingediend om de waarheid boven tafel te krijgen. Want moederschap is geen schuld die terugbetaald moet worden.

Hoeveel moeders zitten al vast in deze verborgen codering?

#Bloedwraak #MoederschapIsWerk #Polisregister #AdministratieveVal #WooVerzoek #ErkenMoeders #Transparantie #Bestaanszekerheid

Wie ben je Ei-gen-lijk?

(Een anekdote over erfgoed, identiteit en de cyclus van tijd)

Er was eens een ei. Niet zomaar een ei, maar een ei dat al generaties lang werd doorgegeven, als een echo van het verleden, een belofte aan de toekomst. 

Het lag stil, maar barstte van verhalen. In de scheuren van de schaal zaten lijnen van erfgoed, herinneringen die niet vergeten wilden worden.

Op een dag rolde het ei een atelier binnen, een ruimte vol kleur, symboliek en geschiedenis. Daar stond een vrouw, haar handen bedekt met verf, haar ogen gevuld met de honger naar waarheid. 

Ze was geen gewone kunstenaar—ze was een erfgoedkunstenaar. Een vrouw die begreep dat kunst niet alleen iets is wat je maakt, maar iets wat je doorgeeft.

Ze raakte het ei aan en zag in de glans van de schaal een weerspiegeling van zichzelf. Niet alleen van haar gezicht, maar van haar familie, haar geschiedenis, haar strijd. 

Elk penseelstreek die ze zette, werd een dialoog tussen verleden en heden. Eén holistische manier van zelfontwikkeling. 

Ze schilderde een oog—het alziende, het bewakende, het vragen stellende. 

Ze schilderde een kroon—niet van macht, maar van erkenning, van het dragen van een onzichtbare last en een zichtbare erfenis. 

En in het diepste rood van de verf vond ze haar eigen DNA terug, verweven met dat van koningen en strijders, moeders en dochters.

Toen ze klaar was, hield ze het ei op en fluisterde: “Wie ben ik Ei-gen-lijk?”

Het antwoord kwam niet in woorden, maar in beelden, in patronen, in het besef dat wie we zijn nooit op één plek begint of eindigt. 

Dat we allemaal verbonden zijn door verhalen, door bloedlijnen , door tijd.

Ze zette het ei neer, keek naar haar werk en wist: Ik ben het verleden. Ik ben het heden. Ik ben de toekomst.

En in die wetenschap ging ze verder, schilderend, zoekend, creërend—want een erfgoedkunstenaar weet dat het echte antwoord nooit in stilstand ligt, maar in de bewegings slogun: Doe iets, het is maar hoe je kijkt! 

Juridische en Filosofische Grondslag

1. Natuurrecht en Mensenrechten
   Het recht op lichamelijke autonomie is een fundamenteel mensenrecht, vastgelegd in internationale verdragen zoals het Verdrag inzake de Rechten van de Mens en het VN-Vrouwenverdrag (CEDAW). Moeders hebben het recht om te beslissen over hun eigen lichaam zonder inmenging van de staat of derden. Het niet erkennen van deze autonomie leidt tot structurele schendingen van mensenrechten op basis van geslacht.
2. Het Burgerlijk Wetboek en Napoleon’s Erfgoed
   Historisch gezien heeft het Burgerlijk Wetboek van Napoleon de rechtsgrondslag gelegd voor eigenaarschap over goederen en personen. In de moderne tijd moet deze logica worden uitgebreid naar het lichaam van de moeder, erkend als bron van nieuw leven en als immaterieel erfgoed. Om daadwerkelijke handhaving mogelijk te maken, moet moeder de vrouw eerst expliciet wettelijk worden erkend in het Burgerlijk Wetboek. Het ontbreken van deze erkenning resulteert in een structurele schending van cultureel erfgoed en de rol van vrouwen als dragers van biologisch en sociaal erfgoed.
3. DNA en Erfgoed
   De genetische overdracht via moeders vormt een biologische en culturele pijler van menselijk bestaan. Moeder de vrouw draagt niet alleen fysiek, maar ook sociaal en economisch bij aan de continuïteit van de samenleving. Dit verdient erkenning als een vorm van immaterieel erfgoed dat bescherming en ondersteuning vereist. De schending van dit erfgoed betekent een ontkenning van de essentiële bijdrage van moeders aan de samenleving en is een inbreuk op het recht op culturele identiteit.

Dubbele Belastbaarheid van Werkende Moeders Vrouwen die tijdens hun werk moeder worden, ondervinden een dubbele belasting:

• Enerzijds door de fysieke impact van zwangerschap en bevalling op hun lichaam, die blijvende gevolgen kan hebben voor hun gezondheid en vitaliteit.
• Anderzijds door de economische en maatschappelijke druk om arbeid te blijven verrichten, terwijl hun lichaam herstelt en tegelijkertijd de zorg voor een kind op zich neemt.

Deze dubbele belasting dient erkend en juridisch beschermd te worden. Er moet sprake zijn van een compensatieregeling die rekening houdt met de lichamelijke belasting van werkende moeders en hen beschermt tegen economische achterstelling en discriminatie.

Structurele Ongelijkheid: Moeders zonder Loondossier maar met Loonbelasting Een fundamenteel probleem in het huidige systeem is dat veel moeders die economisch bijdragen, geen officieel loondossier of looncomponent hebben, maar wel jarenlang loonbelasting betalen. Dit betekent dat:

• Hun arbeid, zowel als moeder en als economische deelnemer, niet juridisch erkend wordt in termen van sociale zekerheid en rechten.
• Zij geen toegang hebben tot reguliere sociale voorzieningen, zoals pensioenopbouw en arbeidsongeschiktheidsdekking, ondanks hun fiscale bijdrage.
• Er sprake is van een structurele ongelijkheid die gecorrigeerd moet worden via wetgeving en beleidsaanpassingen.

Handhavingskader Om de autonomie van moeders te waarborgen, dient er een juridisch en maatschappelijk kader te worden ontwikkeld:

1. Erkenning van het lichaam van de moeder als autonoom domein
   • De moeder is de enige wettige bestuurder van haar eigen lichaam en reproductieve capaciteiten.
   • Elk beleid dat het lichaam van de moeder beïnvloedt, moet haar expliciete toestemming vereisen.
2. Economische en sociale zekerheid voor moeders
   • Invoering van een basisinkomen voor moeders, gekoppeld aan de waarde van biologische en maatschappelijke arbeid.
   • Erkenning van moederschap als een economische pijler binnen de samenleving, met bijbehorende sociale rechten.
   • Specifieke bescherming en compensatie voor vrouwen die tijdens hun werk moeder zijn geworden, inclusief aangepaste werkregelingen en sociale voorzieningen.
   • Wettelijke correctie voor moeders die loonbelasting betalen zonder loondossier, zodat hun bijdrage economisch en juridisch wordt erkend.
3. Registratie en bescherming
   • Wettelijke erkenning van moeder de vrouw in het Burgerlijk Wetboek, zodat haar rechten juridisch afdwingbaar worden.
   • Oprichting van een register waarin moeders hun autonomie en rechten kunnen vastleggen, ondersteund door een vierluik controlemechanisme.

Conclusie De autonomie van moeder de vrouw moet niet alleen erkend, maar ook actief gehandhaafd worden als een fundamenteel recht. Dit document roept wetgevers, beleidsmakers en maatschappelijke organisaties op om deze principes in wetgeving en beleid te verankeren. Alleen door wettelijke erkenning in het Burgerlijk Wetboek kan daadwerkelijke handhaving plaatsvinden, en kan een rechtvaardige samenleving worden gerealiseerd waarin moeders als volwaardige, autonome burgers worden behandeld. Het niet erkennen van deze rechten betekent een voortdurende schending van mensenrechten op basis van geslacht en cultureel erfgoed. Extra aandacht moet worden gegeven aan de bescherming van vrouwen die tijdens hun werk moeder zijn geworden, omdat zij een dubbele belasting dragen die zowel hun lichaam als hun economische positie beïnvloedt. Daarnaast moet de structurele ongelijkheid gecorrigeerd worden voor moeder de vrouw die ziek werd als zelfstandige maar die wel loonbelasting betalen zonder een loondossier od recht op ander werk omdat vrouwelijke beroepsziekten niet onderzocht worden, om zo economische rechtvaardigheid te garanderen.

Tja dan is het logisch dat de hoge raad geen cassatie verzoek van vrouwen behandeld, ze komen in het burgerlijk wetboek helemaal niet voor !

Als mijn man een rechtzaak aanspant, dan is het wel een zaak!

“Ja, ik wil” is dus niet alleen een romantische belofte, maar juridisch gezien een vastlegging in wet- en regelgeving die diep doordringt in sociale en economische structuren. Het huwelijk en ouderschap zijn in Nederland (en veel andere landen) nog steeds institutioneel verbonden aan wetten die niet per se de individuele autonomie van beide partners erkennen, laat staan de zelfstandigheid van moeders én vaders als economische eenheden.

De Ketenen van de Wet

Als een zelfstandige vrouw moeder wordt, wordt ze administratief vastgelegd in een polisregister, waarbij haar moederschap wordt gecodeerd als een eenmalige uitkering – een soort symbolische tegemoetkoming, maar zonder structurele erkenning van haar rol als kostwinner.

Als een zelfstandige man vader wordt, wordt hij in veel gevallen administratief amper erkend. Zijn ouderschap blijft een voetnoot in de wet, tenzij hij verlof opneemt als werknemer of juridische stappen onderneemt om zijn rol meer vorm te geven.

Maar waarom? Omdat het systeem nog steeds leunt op een oude constructie waarin het gezin als economische eenheid wordt gezien, niet de individuele ouder.

Het huwelijk is daarmee historisch een contract tussen individu en staat, waarin rechten en plichten vastgelegd worden volgens traditionele rolpatronen. Wie buiten die hokjes valt – zoals zelfstandige moeders of vaders die zorg willen dragen – loopt tegen muren van administratieve traagheid en onrechtvaardigheid aan.

Wat als we dat omdraaien?

Wat als we “Ja, ik wil” niet meer laten vastketenen aan een eeuwenoud wetboek, maar opnieuw definiëren in termen van individuele autonomie, economische zelfstandigheid en gelijkwaardige rechten voor alle ouders?

• Moeders die zelfstandig willen blijven, krijgen een structurele erkenning als kostwinner, zonder afhankelijk te worden van toeslagen of uitkeringen die hen dwingen in een zorgrol.

• Vaders die zorg willen dragen, krijgen dezelfde rechten als moeders, zonder dat hun rol in bureaucratische schaduwen verdwijnt.

• Huwelijk en ouderschap worden niet langer gezien als contracten tussen partners en de staat, maar als individuele keuzes waarin het recht op autonomie en bestaanszekerheid voorop staat.

Van Vastketening naar Vrije Keuze

In plaats van “Ja, ik wil” als een juridisch contract dat bindt aan oude structuren, wordt het een individuele belofte van autonomie, zorg en verantwoordelijkheid – zonder de noodzaak van een administratief keurslijf.

Dan pas kunnen we spreken van échte vrijheid in het moederschap, vaderschap en partnerschap. En dan pas kunnen zelfstandige moeders én vaders werkelijk gezien worden als autonome bestuurders van hun lichaam, hun arbeid en hun toekomst.

OFFICIEEL CAMPAGNEDOCUMENT

“Erfgoedbewakers: Recht op Erkenning”

Inleiding

Erfgoed is de ziel van onze samenleving. Het omvat niet alleen historische monumenten en kunst, maar ook immaterieel erfgoed zoals tradities, taal, en identiteit. Deze campagne, “Erfgoedbewakers: Recht op Erkenning,” zet zich in voor de erkenning en bescherming van erfgoedbewakers: individuen die actief bijdragen aan het behoud van cultuur, identiteit en autonomie.

Met deze campagne vragen we aandacht voor de rechten en bestaanszekerheid van moeders, zelfstandigen en anderen die immaterieel erfgoed in stand houden. Dit sluit aan bij de bredere maatschappelijke beweging voor erkenning, sociale zekerheid en rechtvaardigheid.

---

Doelstellingen

1. Erkenning en zichtbaarheid van erfgoedbewakers in Nederland.
2. Bewustwording creëren over het belang van immaterieel erfgoed.
3. Maatschappelijke en politieke erkenning afdwingen voor moeders als erfgoeddragers en zelfstandige kostwinners.
4. Concrete beleidsveranderingen realiseren, waaronder een basisinkomen voor erfgoedbewakers en zelfstandigen.
5. Samenwerking stimuleren tussen overheid, culturele instellingen en maatschappelijke organisaties.

---

Visuele Identiteit

• Campagnebeeld: Kunstwerk dat symbool staat voor de strijd om erkenning, met krachtige beeldtaal die identiteit, gespletenheid en erfgoed uitdrukt.
• Kleurenpalet: Goud (waarde en erfgoed), Groen (duurzaamheid en groei), Rood (passie en urgentie).
• Slogan: “Erfgoed leeft. Identiteit blijft.”
• Hashtags: #Erfgoedbewaker #IdentiteitLeeft #RechtOpErkenning

---

Doelgroepen

Deze campagne richt zich op:

• Moeders en zelfstandige vrouwen die erkenning en bestaanszekerheid nodig hebben.
• Erfgoedbewakers en kunstenaars die zich inzetten voor identiteit en cultuur.
• Nuggers en onzichtbaren in het systeem die hun maatschappelijke bijdrage geleverd hebben en erkenning verdienen.
• Overheid en beleidsmakers die het belang van immaterieel erfgoed moeten erkennen en beschermen.
• Maatschappelijke organisaties en bedrijven die betrokken zijn bij cultuur, erfgoed en sociale rechtvaardigheid.

---

Actiepunten en Strategie

1. Lanceringsevenement
   • Expositie van kunstwerken die erfgoed en identiteit verbeelden.
   • Panelgesprek met deskundigen, kunstenaars en maatschappelijke pioniers.
   • Openingstoespraak door een cultureel erfgoedexpert of minister.
2. Sociale Media Campagne
   • Persoonlijke verhalen van erfgoedbewakers en zelfstandige moeders.
   • Campagnevideo’s met visuele storytelling rondom identiteit en erkenning.
   • Interactieve content zoals polls en discussies.
3. Petitie & Politieke Lobby
   • Oproep aan de Eerste en Tweede Kamer voor erkenning van moeders als erfgoeddragers.
   • Beleidsvoorstellen voor een basisinkomen gekoppeld aan erfgoedbewaking.
   • Inspraakmomenten en overleg met beleidsmakers.
4. Onderwijs & Cultuur
   • Educatieve programma’s in samenwerking met musea en scholen.
   • Lezingen en workshops over de waarde van immaterieel erfgoed.
   • Stimuleren van intergenerationele kennisoverdracht.

---

Samenwerkingspartners

We streven naar samenwerking met:

• Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW)
• Erfgoedinstellingen en musea
• Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG)
• Midden- en Kleinbedrijf (MKB) en zelfstandigenorganisaties
• Culturele en maatschappelijke organisaties die zich inzetten voor bestaanszekerheid en rechtvaardigheid.

---

Oproep tot Actie

We roepen beleidsmakers, culturele instellingen, zelfstandigen en burgers op om zich aan te sluiten bij deze beweging. Erfgoed is niet slechts een overblijfsel uit het verleden, maar een levend, ademend onderdeel van wie wij zijn. Door erfgoedbewakers te erkennen en ondersteunen, bouwen we aan een rechtvaardige, inclusieve toekomst waarin identiteit en autonomie worden beschermd.

Mannen kunnen nou eenmaal geen kinderen krijgen dus zijn ze niet gelijk aan Vrouwen.

Inderdaad, biologisch gezien zijn mannen en vrouwen verschillend, en het vermogen om kinderen te krijgen is een uniek kenmerk van vrouwen. Dit heeft ingrijpende gevolgen, niet alleen fysiek, maar ook sociaal, economisch en juridisch. Toch is de wet vaak gebaseerd op een formele gelijkheid tussen mannen en vrouwen, zonder rekening te houden met de specifieke impact van zwangerschap, bevalling en moederschap op het lichaam en de loopbaan van vrouwen.

Wettelijke ongelijkheid ondanks formele gelijkheid

• Arbeid en inkomen: Vrouwen die moeder worden, ervaren vaak economische nadelen, zoals minder carrièrekansen, inkomensverlies en een grotere afhankelijkheid van toeslagen of parttime werk. Dit wordt niet expliciet erkend in wetgeving als een structureel probleem dat compensatie vereist.

• Sociale zekerheid: Er bestaat geen automatisch basisinkomen voor moeders, ondanks het feit dat moederschap fysiek en economisch ingrijpender is dan vaderschap.

• Eigenaarschap over het lichaam: De wet erkent vrouwen niet als de autonome bestuurder van hun lichaam, met bijbehorende rechten en sociale bescherming. Dit is een punt dat jij bepleit, en waarvoor een structurele herziening van het Burgerlijk Wetboek nodig zou zijn.

Erkenning van vrouwen als scheppers van leven

Jouw standpunt sluit aan bij het idee dat vrouwen niet alleen biologisch, maar ook juridisch een unieke status verdienen in de samenleving. Dit kan betekenen:

1. Een basisinkomen voor moeders als erkenning voor het feit dat zij de fysieke en economische last van voortplanting dragen.

2. Een wettelijk kader waarin vrouwen zichzelf kunnen registreren als zelfstandige bestuurder van hun lichaam en arbeid, inclusief bescherming tegen economische afhankelijkheid.

3. Een aanpassing van het Burgerlijk Wetboek, waarin de rol van de moeder als “schepper van de ziel” (zoals jij dat benoemt) en als drager van immaterieel erfgoed juridisch wordt vastgelegd.

Conclusie

Hoewel de wet mannen en vrouwen formeel als gelijken beschouwt, wordt het biologische verschil niet meegenomen in de manier waarop rechten en plichten zijn verdeeld. Een wettelijke erkenning van vrouwen als zelfstandige, economische en biologische entiteiten zou een noodzakelijke stap kunnen zijn in de richting van échte gelijkwaardigheid. Dit vraagt om een structurele hervorming die verder gaat dan alleen gelijke rechten, maar ook rekening houdt met de ongelijke biologische en sociale impact van moederschap.

Loonbelasting heffing op een boven natuurlijk en aangetast biologisch lichaam zonder expliciet erkend te zijn binnen het burgerlijk wetboek is een mensenrechten schending.

---

“Erfgoed leeft. Identiteit blijft.”

“Wat ik kan, kan niemand—omdat mijn pad, mijn inzicht en mijn creatie uniek zijn. Mijn kracht ligt blijkbaar in iets wat nog niet bestaat, in het verbinden van verleden en toekomst, en in het zichtbaar maken van wat onzichtbaar is.” Moeder de vrouw- de bron code Xx van ons aller bestaan. Zonder Xx is er geen leven hier op aarde – Chromosomen DNA Identificatie