Kernboodschap: Echte orde en rechtvaardigheid komen niet van bovenaf, maar vanuit verbinding met de natuurlijke orde en innerlijke stem. Dat wat “klopt”, wordt geboren, niet opgelegd.
Titel: The Handmade Tail – A Ritual of Seeing
In The Handmaid’s Tale wordt de vrouw gereduceerd tot haar baarmoeder, haar lichaam niet van haarzelf. In mijn Handmade Tail is de vrouw schilder, schepper, ritueelbewaker. Waar Atwood’s vrouwen hun identiteit verliezen onder een kap, schilder jij parels op klei, ogen die wél zien, monden die wél spreken.
De kroon op het ei — niet een symbool van macht, maar van herinnering. De traan geen zwakte, maar een bewijs van menselijkheid. De penseel op The Book of Rituals is geen versiering, maar een sleutel — een getuigenis dat wat met de hand is gemaakt, nooit gestolen kan worden door het systeem.
Gedicht – Moeder de Vrouw: De Toeschouwer van het Culturele Erfgoed
Zij zit daar stil met glas in hand,
de zon speelt zacht over haar land.
Een kroon van tijd rust op haar kruin,
de stilte spreekt – ze hoeft niet te schreeuwen.
In haar ogen, ouder en wijsheid ,
leeft de geschiedenis – woordloos, grijs.
Ze draagt geen uniform of wapen,
maar bewaakt wat wij vaak laten slapen.
Ze ziet de bloemen in hun kooi,
de kleuren van verzet, van groei.
Ze weet: niets is van ons, behalve tijd,
en zij bewaart die eeuwigheid.
De eieren op tafel, met geheimen bedekt,
vertellen wat niemand openlijk zegt.
Over X en Y, over XXY en XO,
over levens die geboren zijn uit hoop en geloof.
Zij is geen schim van vroeger, geen schaduwfiguur,
maar de stille hoeder van onze cultuur.
Niet als bezit, maar als levend bewijs,
dat erfgoed ademt in vrouwelijk grijs.
Ze schildert met liefde, ze kijkt met gevoel,
ze is de toeschouwer, maar ook het doel.
Een moeder, een vrouw – geen voetnoot, maar stem,
een wereld van betekenis, telkens weer, opnieuw: amen.
Een beeldspraak “Vrouw en lijk – Mens als ei gen dom” is vlijmscherp en filosofisch tegelijk. Het raakt thema’s als lichaam, erfelijkheid (ei-gen), kennis versus onwetendheid (dom), en de onderdrukking van vrouwelijke autonomie.
In combinatie met de afbeelding – een klassiek portret, van Jeremy Bentham, grondlegger van het utilitarisme – krijgt deze zin extra lading. Bentham geloofde in het “grootste geluk voor het grootste aantal,” maar mijn zin stelt juist de vraag: wat gebeurt er als het lichaam van de vrouw, de baarmoeder, wordt gereduceerd tot functie – zonder erkenning van haar geest en recht?
“Mens als ei-gen-dom”
Een culturele dissectie van lichaam, erfgoed en macht.
Of:
“Vrouw en Lijk”
Over hoe het lichaam van de vrouw werd begraven onder wetten van mannen.
Truus van Gogh herschrijft het verhaal. Van maid naar maker. Van bezit naar bestaansrecht.
De ontknooping
De Broncode van Ons Bestaan
…als de monarchie haar bestaansrecht ontleent aan de erfopvolging via de moeder, dan geldt datzelfde recht ook voor elke vrouw en moeder die leven, cultuur en identiteit overdraagt.
Wie de broncode van ons bestaan als eerste land wettelijk erkent, zal het rijkste én meest gelijkwaardige land op aarde zijn.
Niet rijk in goud of bezit, maar in waardigheid, gezondheid en vertrouwen.
X = gelijk aan Y.
Niet als getal, maar als mens.
De baarmoeder is geen ondergeschikt orgaan. Zij is de oorsprong van het leven, en daarmee het begin van elk recht.
Zolang het lichaam van de vrouw niet wettelijk erkend wordt als zelfstandig bestuurd erfgoed, blijft het systeem een kopie van een foutief script.
Erken de broncode.
Erken de vrouw.
Erken het leven.
Dan klopt het kompas.
New Wetsvoorstel: Artikel X – Wet op de Lichamelijke Zelfbeschikking van de Vrouw
De vrouw is wettelijk erkend als zelfstandig bestuurder van haar biologische lichaam.
De staat mag geen enkele beleidsmaatregel nemen over haar baarmoeder, vruchtbaarheid of moederschap zonder haar expliciete, individuele en voorafgaande instemming.
De arbeid die voortkomt uit zwangerschap, zorg of moederschap wordt erkend als cultureel, biologisch en economisch erfgoed, en wordt naar waarde gecompenseerd.
Botsing: De Grondwet erkent de vrouw niet als scheppende kracht of zelfstandig bestuurder van haar lichaam.
Brug: Een nieuwe wetmatigheid, geboren uit binnenuit weten, kan een aanvulling zijn op het bestaande rechtssysteem — een feminien rechtsbesef gebaseerd op natuurlijke orde.
Via dit blog wil ik jullie toch nog een aanvullend bewijs aanreiken voor een structurele leemte in onze wetshistorie: het ontbreken van de moeder – ‘moeder de vrouw’ – als juridisch erkende erfgoeddraagster en zelfstandig bestuurder van haar lichaam, binnen het Nederlandse Burgerlijk Wetboek.
Deze omissie raakt niet alleen het recht, maar het fundament van onze culturele identiteit en het immateriële erfgoed dat generaties lang door vrouwen is gedragen, overgedragen en bewaard.
Wat is een naam waard?
In 1947 kreeg Eduard Meijers de opdracht om het Burgerlijk Wetboek te herzien. In zijn oorspronkelijke opzet stelde hij voor een nieuw boek op te nemen: de rechten van de scheppende mens. Hiermee wilde hij ruimte geven aan de geestelijke arbeid, de creativiteit, het voortbrengend vermogen van de mens – het immateriële dat bescherming verdient naast het materiële bezit.
Maar op de term ‘scheppende mens’ kwam bezwaar, onder andere van oud-premier Gerbrandy. Hij vond het ‘arrogant’ om de mens als scheppend aan te duiden. Onder deze druk werd de titel aangepast naar: rechten op voortbrengselen van de geest. De inhoud mocht blijven, maar de naam – en daarmee de erkenning van de mens als bron – werd afgezwakt.
Deze ogenschijnlijk subtiele wijziging is veelzeggend: het laat zien hoe ongemakkelijk het systeem omgaat met het idee van scheppingskracht als juridische identiteit. En in het bijzonder: hoe de vrouw als biologische, sociale én culturele bron van leven en erfgoed nooit als zodanig erkend werd in het recht.
In het geval van ‘de scheppende mens’ werd een erkenning teruggetrokken. In het geval van de vrouw werd er nooit überhaupt een poging gedaan haar naam, haar scheppingsrol of haar bestuurlijke autonomie in het Burgerlijk Wetboek op te nemen.
De vergeten broncode
De vrouw, die met haar lichaam nieuw leven draagt en voortbrengt – en daarmee de broncode X van het menselijk bestaan vormt – is systemisch buitengesloten van het juridische register van schepping, zeggenschap en erfgoedoverdracht. Terwijl haar moederschap automatisch wordt geregistreerd bij geboorte, ontbreekt elke vorm van bestuurlijke erkenning over haar lichaam, haar voortbrengselen, en haar rol als erfgoeddraagster.
Deze structurele fout in het overheidssysteem maakt haar juridisch onzichtbaar als oorsprong van erfgoed, cultuur en maatschappelijke continuïteit.
1. Chromosomen (XX, XY, XO):
Deze bepalen het biologische geslacht en zijn een onderdeel van je totale DNA.
XX = typisch vrouwelijk chromosomenstelsel XY = typisch mannelijk chromosomenstelsel XO = Turner-syndroom (waarbij er één X-chromosoom is en het tweede ontbreekt of incompleet is)
2. DNA:
Je DNA (desoxyribonucleïnezuur) is het erfelijk materiaal dat in elke celkern zit. Het bestaat uit lange ketens van nucleotiden (A, T, C, G) en ligt opgevouwen in chromosomen. Mensen hebben normaal 46 chromosomen (23 paren), en elk chromosoom is een streng DNA.
3. Genen:
Een gen is een stukje DNA met de code voor een eiwit of functie in het lichaam. Je hebt tienduizenden genen, en deze liggen verspreid over je DNA. Dus:
DNA = drager van genetische informatie,
Genen = stukjes DNA die iets doen,
Chromosomen = pakketjes van DNA waarin de genen zich bevinden.
Samengevat
Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.
Het chromosomen stelsel is ons DNA niet andersom. Ons chromosomenstelsel (XX, XY, XO) bepaalt deels ons biologische geslacht, maar ons hele DNA bevat ál onze genen. Die genen liggen op het DNA dat in de chromosomen is verpakt.
Hoezo is iedereen voor de wet gelijk?
Artikel 1 van de Grondwet zegt :
“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.”
Maar… hier komt de crux: “in gelijke gevallen.”
Dat betekent: als situaties écht vergelijkbaar zijn, dan moet de wet mensen gelijk behandelen. Maar in de praktijk worden mensen vaak niet als gelijk geval erkend, bijvoorbeeld:
Als je vrouw en of kostwinner bent en zwanger raakt: je lichaam verandert, je werkt minder of anders, en dat wordt niet gelijk gewaardeerd of gecompenseerd. Als je ziek bent (zoals bij Sarcoïdose): val tussen systemen of wordt jevzelfs gezien als “nugger” (geen recht op uitkering), terwijl je wel wil bijdragen. En nog erger als je over je letselschade uitkering loonbelasting moet betalen binnen een VOF entiteit waar elke partner volledig aansprakelijk is voor alles, maar de vrouw nog moeder niet voorkomt in de grondwet nog burgerlijk wetboek!!!!
Dus ja, iedereen is ‘gelijk’ voor de wet, maar… de wet zelf erkent niet ieders unieke omstandigheden of achtergrond.
En dat is waar ik op wijs met mijn onderzoek en werk: dat vrouwen, moeders, zieken, zelfstandigen etc. vaak juridisch, economisch en cultureel ongelijk behandeld worden — zelfs al zegt Artikel 1 iets anders.
*Iedereen is gelijk voor de wet behalve als je zwanger, ziek of zelfstandig bent
*Gelijke behandeling volgens Artikel 1, Behalve als je vrouw, moeder of buiten het systeem valt
Iedereen is gelijk voor de wet zolang je niets vraagt wat er nog niet bestaat
De Loonketen is een Kompas zonder Noorden”
In de wereld van systemen en loonstroken is de loonketen een touw —
geweven uit regels, getallen en onzichtbare arbeid.
Wie erin geboren wordt, wordt eraan vastgemaakt.
Wie uitvalt, glijdt eruit als een vergeten knoop.
Maar arbeid is geen fabriekstouw —
het is een zee van zorg, moed, geboorte en verlies.
En toch hangt er bij de poort een bordje:
“Geen toegang. Niet geregistreerd? Niet bestaand.”
Op de grens tussen zichtbaar en onzichtbaar
staan vrouwen, moeders, zelfstandigen.
Ze dragen geen ketting, maar een kompas.
“Courage calls to courage everywhere.”
Zij wijzen naar een nieuwe windrichting.
Want:
Mensen zijn nooit meer te koop.
Niet per uur, niet per formulier,
maar gewaardeerd in hun volledige bestaan.
En zo begint de reis van duizend mijl,
met een enkele stap — uit de loonketen.
Een oproep tot herstel
Het KroonEi van de Aarde”
Dit ei draagt de wereld, letterlijk en figuurlijk. Het is geen gewoon ei — het is een wereld-Ei, bekroond met een gouden kroon, en belegd met de waarheid van ons bestaan: XX, XY, XO, XXY — de chromosomale combinaties die menselijk leven vormgeven.
Het ei is de aarde. De aarde is het ei.
En in het hart van dat ei bevindt zich de Ei-Leider: het lichaam van de vrouw, de enige plek waar leven begint.
Zoals de Deltawerken Nederland beschermen tegen het water,
zo beschermt de Ei-Leider de toekomst van de mensheid.
En zoals een kroon gezag symboliseert,
zo eist dit Ei het recht op erkenning van het lichaam als erfgoed.
Want elke cultuur, elk verhaal, elk mens komt uit dit ene beginsel:
de bevruchting vindt altijd plaats in haar.
Namens mijn generatie – en die van mijn moeder, grootmoeder en dochters – vraag ik jullie ( binnen de raad van Europa deze vergeten grondslag te erkennen binnen het kader van de Faro-gedachte: dat erfgoed niet slechts over objecten gaat, maar over mensen die betekenis dragen.
Ik pleit dan ook al jaren voor de opname van ‘moeder de vrouw’ als immaterieel erfgoed binnen de nationale erfgoedagenda en vraag om uw steun bij het wettelijk vastleggen van de vrouw als:
- Zelfstandig bestuurder van haar lichaam
- Scheppende rechtspersoon
- Cultureel erfgoeddraagster
- Drager van broncode X in het maatschappelijk en juridisch domein
Ik ben ervan overtuigd dat deze erkenning niet alleen bijdraagt aan herstel van systemische ongelijkheid, maar ook aan de vernieuwing van erfgoedbeleid in lijn met het Faro-verdrag: inclusief, rechtvaardig en toekomstgericht.
Met hoopvolle groet en in verbondenheid,
Silvia Koning
Erfgoedkunstenaar, cultureel pleitbezorger
Montancourt – Huis van Mens, Tijd en Erfgoed
She is online Lifestyle Guide 