Afgelopen donderdag 1 oktober 2020 was het dan zover… het filmpje van mij “TruusvanGogh” online in de Vrouw magazine bij de Telegraaf. Trotser kun je me op dit moment niet maken. De boodschap in dit interview gaat niet om mijn persoonlijkheid maar hoe anderen reageren op “een persoonlijkheid”. En dat kan ieder mens zijn!

Jezelf zijn in deze tijd is een lastige opdracht.. er is altijd wel iemand die een mening of een oordeel heeft over iemand of wat je doet. Als #Proudmom & ex- handelaar in confectie werd ik na jaren van strijden voor erkenning afgekeurd voor mijn werk. Ik was zelfstandige en kon geen gebruik maken van een sociaal vangnet vanuit de overheid. Ik wilde geen geld van de overheid, maar wel wat hulp om een ander beschut werkpad te kiezen. Dat pad moest ik zelf aanleggen want de overheid had geen boodschap aan mij. Op veel vragen en mails is tot op heden nog nooit een antwoord terug gekomen. Uiteindelijk kregen we toch hulp van de Rabobank. Maar dan in het regelen van onze hypotheek.

#Blootgeven

Toen ik een oproep in de Vrouw las over #blootgeven, twijfelde ik dan ook geen moment en melde mij aan bij de redactie. Lizette de redacteur nam het volgende interview bij mij af: Waarom heb jij je aangemeld voor deze rubriek?

“Ik lees VROUW heel graag en vaak en door zelf op de foto te gaan en over mezelf te vertellen zou ik graag willen afrekenen met alle vooroordelen die mensen over elkaar hebben. Het maakt niet uit wie je bent, hoe je eruitziet of waar je vandaan komt. Iedereen heeft hetzelfde geluk nodig om een fijn leven te leiden, maar daar moet je zelf mee aan de slag. Ik zeg altijd: het is maar hoe je kijkt. Tevens een mooi nummer van Marco Borsato. Zijn nummers zijn heel belangrijk in mijn leven.”

Wat hebben mensen voor vooroordelen over jou?

“In 2007 werd ik erg ziek: sarcoïdose. Een longziekte. Daarnaast heb ik ook een hartziekte. Niemand ziet aan me dat ik niet gezond ben. Een voorbeeld daarvan is dat ik een parkeerkaart heb voor invaliden. Als ik op zo’n plek parkeer, krijg ik negen van de tien keer commentaar. ‘Mevrouw, u weet dat u daar niet mag staan?’ of ‘Kan ik ook zo’n kaart kopen?’ Heel pijnlijk. Elke keer moet ik me dan ‘blootgeven’ – verantwoorden. Wat ik dan zeg is ‘Neemt u mijn longen maar, dan mag u in mijn plaats’. Dan schrikken ze zich rot en staat vaak het schaamrood op hun kaken.”

Waarom geef jij jouw lijf een 9,5?

“Mijn dochter heeft op haar dertiende een openhartoperatie ondergaan. Het litteken wat ze daaraan heeft overgehouden loopt verticaal over haar borst naar beneden. Zij is voor haar leven getekend, maar zeurt daar nooit over. En dan moet ik gaan zitten zeuren over een pukkel of een vetrandje? Echt niet. Ik ben dankbaar en trots op hoe ik eruitzie.”

Na het stoppen van mijn bedrijf ben ik gaan veel gaan lezen.. en om alle frustraties van de laatste jaren te verwerken ben ik gaan fotograferen, bloggen, tekenen en schilderen als placebo.

Mijn werk gaat inmiddels over de Veranderkracht. Als mensen je afwijzen wat bij mij bijna altijd gebeurd dan betrek ik ze in mijn blogs of spiegelreflexkunst – het middel voor geweldloze communicatie. Dit geeft mij en anderen een andere kijk op het onderwerp…dan door boos te worden of gefrustreerd te raken.

Ik wil Lid zijn van iets wat er echt toe doet!

Ik bankier al jaren bij de Rabobank .. de eerste jaren met volle tevredenheid.. dat kon ook omdat ik toen geld kwam brengen. Ik had een goedlopende kledingzaak dus.. dat liep gesmeerd. Toen ik na het stopzetten van mijn tweede bedrijf een geweldig idee had en me aanmelde voor een donatie voor het opzetten van een platform voor zzpers werd ik door de gemeente en mijn geliefde bank “eigenlijk heel hard uitgelachen” en weer afgewezen. Maar toch was het elke keer weer de bank die mij verleidde weer iets te gaan doen.

1. Door Guerilla Marketing

2. Door Samen een aandeel in elkaar hastags

3. Door lef te hebben ( Rabo & Co)

Punt 1, 2 en 3 ben ik verder gaan uitrollen en heb dan ook de nodige acties achter mijn naam staan. Dit heeft me geen windeieren gelegd. Hoe ik bepaalde zaken voor elkaar heb gekregen lees je allemaal terug in een van mijn blogs. Welke ik t.z.t ga bundelen tot een boek met de titek: Van zwak en begaafd naar hoog en opgeleid. Alle mensen in mijn cirkel komen er in voor. Leuke en minder leuke mensen kan ik je nu al verklappen…

Ik Vertrek

Toen ik in Zeeland kwam wonen merkte ik dat de coöperatie Rabobank gelukkig nog springlevend blijkt te zjjn en wat blijkt: meer dan ooit kunnen zij samen problemen oplossen, schrijven ze. Ik lees het blad dan ook altijd met heel veel plezier.

Op de achterkant van de Rabo & Co staat een puzzel. YMBOSIE blijken de sleutelletters voor deze puzzel. Zou dit de juiste sleutel zijn voor een nieuwe samen werking zijn met een Lindeboom. Want goede gezonde bomen wisselen via hun wortels voedingsstoffen en informatie met elkaar uit.

Niet alleen een ondergrondse maar ook een bovengrondse samenwerking maakt individuele bomen ( zie jezelf als een boom) sterker. Zo werkt het coöperatieve denken met coöperatieve banken. Door ons duurzaam onderling te verbinden #sameneenaandeelinelkaar versterkt dit ons mondiale netwerk binnen en/of buiten Rabobank Nederland.

Het antwoord op de puzzel is Symbiose – het langdurig samenleven van twee of meer organisme van verschillende soorten waarbij de samenleving voor ten minste een van de organismen gunstig of zelfs noodzakelijk is. De verschillende partners heten symbionten. De grootste partner is de gastheer of gastvrouw. Als het met één symbiont niet goed gaat, dan is het goed mogelijk dat dat voor de andere symbiont schadelijk is.

Elke dag denk ik na over de zin van het leven? Doe iets! Het is maar hoe je kijkt! is dan ook een soort uitwisselingsprogramma om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen.

Ik ben al in gesprek geweest met J. van Kampen van het Subsidieloket Zeeuwse Bibliotheek en hoop binnenkort met mijn flessenpostplan in de Rabo & Co te komen staan. Want zo schrijft Selma Osman in de Rabo & Co: de gouden tip voor die op de arbeidsmarkt vooruit wil: heb lef.

Jaren geleden was er een moment in mijn leven dat ik dacht wat kan ik nog? Ik heb geen vak geleerd.. ik heb mezelf alles aangeleerd..maar na een tijdje realiseerde ik dat ik dit pad gewoon moet blijven volgen… praten met mensen met over wat ik wil en hardop de lucht in slingeren van waar ik naartoe wil.

Zo dit was het voor nu en tot de volgende keer.

Liefs Silvia.