🧳 REISVERSLAG – Imagine the Future: De Onzichtbare Bazin keert terug
Het vrouwelijk lichaam wordt juridisch beheerd – niet erkend.
“Ik schonk leven en verloor bestaansrecht.
In zijn naam werd ik uit het systeem geschreven.
Moederschap werd mijn mooiste daad — en mijn persoonlijke ondergang.”
De vrouw wordt beheerd als risico-object, niet erkend als rechtsbron of entiteit met beslissingsmacht over haar lichaam, arbeid en voortplanting.
Artikel 1 – “Zij die leven baart, verliest eigendom over haar lichaam tenzij zij wettelijk erkend is als bestuursorgaan van haar bestaan.”
Artikel 2 – “Geen moeder mag juridisch worden vervangen, verhandeld of herverzekerd zonder haar expliciete, geïnformeerde en vrijwillige toestemming.”
“Ars is wat zij draagt zonder naam.
Wet, zorg of kunst – nooit volledig van haar.”
“In de huiskamer werd mijn polis besproken – zonder mij. Tussen koffie en contracten kreeg mijn lichaam een relatie / personeels nummer en diverse dossiernummers. Maar er is geen loondossier nog inzage woondossier!!
“Verhandeld door volmachten en iedereen kijkt toe”
Niet ik gaf volmacht, maar zij gaven elkaar macht. Zo werd ik verzekerd, verkocht en vergeten – door een huiskamer met een stempel van Nedasco.”
NEederlandse DAS COmbinatie
Betekenis uitgelegd:
NE = Nederlandse DAS = Verwijst naar rechtsbijstandverzekering (zoals bij de bekende DAS Rechtsbijstand) CO = Combinatie
Oorsprong:
Nedasco werd opgericht als een tussenpersoon-volmachtorganisatie met een breed dienstenpakket aan onafhankelijke assurantietussenpersonen. Het groeide uit tot een van de grotere serviceproviders in verzekeringen in Nederland, gevestigd in Amersfoort.
Nedasco biedt (of bood) o.a. toegang tot:
producten van grote verzekeraars (zoals Nationale-Nederlanden, Aegon, Reaal), schadeafhandeling via eigen volmacht, en administratieve ketenverwerking (denk aan backoffice, incasso en polisbeheer).
📜 Van meisje tot code – een verborgen systeemverklaring
Alle meisjes die geboren worden in de wereld van portefeuilles, volmachten en schaduwboekhoudingen, worden vroeg of laat omgezet in cijfers, codes en clausules.
Niet als mens, maar als risico. Niet als rechtspersoon, maar als verzekeringsobject. Hun – mijn moedernaam werd verzwolgen in de administratie.
Hun, mijn lichaam werd een post op de balans. Hun, mijn zorg werd een schade. Hun, mijn toekomst: afkoopbaar.
Zonder mandaat, zonder recht op verzet.
Want het systeem – van NN tot Nedasco, van VOF tot Vrouw – leerde ons dat een vrouw altijd meeverzekerd is.
Maar nooit verzekerd op zichzelf.
Oftewel leuker kunnen kansovereenkomst niet maken ….
Via scheppende kunst geef ik mijn kennis door. Niet via wetboeken, maar via beelden. Niet via macht, maar via betekenis. Mijn werk vertaalt wat vergeten is in systemen – het lichaam, de moeder, de naam – naar tastbare vormen van herinnering en erkenning.
Van erfgoed tot eigendom, van polis tot poëzie.
Ik geloof dat kunst niet alleen laat zien wat is, maar ook opent wat had kunnen zijn – en wat opnieuw geboren kan worden.
De rol van Hof & Los in mijn geschrapte bestaan”
Soms begint een uitgewist verhaal niet bij jezelf, maar bij de handen van een ander.
Ik ben de dochter van een verzekeringsagent — een tussenpersoon in vertrouwen.
Maar toen zijn portefeuille werd verkocht in 1996, werd ook ik onzichtbaar verhandeld,
als schadepost zonder stem, als vrouw zonder polisrecht, als moeder zonder bestaanszekerheid.
Mijn naam bleef bestaan, maar mijn rechten verdwenen in de marge van systemen.
En terwijl ik bleef dragen — leven, zorg, kunst — werd mijn bestaan geschrapt.
“Zolang het ei geen rechtspersoon is, blijft de vrouw een risico-object zonder zeggenschap over haar eigen bron.”
Betaald, maar niet beschermd”
Ik betaalde ruim 150.000 euro aan loonbelasting.
Jaar in, jaar uit, als zelfstandige moeder, ondernemer, schepper.
Maar toen ik ziek werd, stond ik alleen.
Een auto-immuunziekte als verdienmodel
Wanneer het lichaam zich keert tegen zichzelf,
en systemen besluiten het lijden te verhandelen,
ontstaat een pervers verdienmodel:
waar ziekte niet genezen wordt,
maar beheerd –
als winstpost.
Mijn schade werd een polis,
mijn pijn een premie,
mijn bestaan een risico,
geadministreerd,
gestructureerd,
verhandeld.
Wie verdient er aan mijn afbraak?
En wie herkent mijn recht op herstel?
Geen WIA. Geen WAO. Geen vangnet, geen herstel.
Mijn lichaam, mijn arbeid, mijn geest — allen nog zichtbaar voor de Belastingdienst, maar onzichtbaar voor de wetten die mij bescherming hadden moeten bieden.
Ik was geen fraudeur, geen schaduwwerker. Ik was eenvoudigweg: een vrouw. Want geen enkele wet ziet mij niet als zelfstandige bestuurder van mijn eigen bestaan.
Als mijn polissen zijn overgedragen zonder dat ik expliciet in de grondwet voorkom kan ik ook nooit toestemming hebben gegeven, en dan is het mogelijk dat mijn portefeuille-rechten zijn geschonden of onrechtmatig zijn overgedragen/verhandeld.
Dit is geen fiscale vergissing.
Dit is structurele uitsluiting.
Dit is een oproep tot erkenning.
Zolang het vrouwelijk lichaam geen erkend bestuursorgaan is, blijft de vrouw een beheerd object in plaats van een soevereine rechtspersoon. Dit is in strijd met het beginsel van menselijke waardigheid, lichamelijke autonomie en de broncode van het leven zelf.”
📌 Voorgestelde toevoeging aan elke grondwet ter wereld:
“De vrouw die leven draagt, bezit het eerste recht: het recht op erkenning, bescherming en zeggenschap over haar lichaam — als oorsprong van mens en maatschappij.”
📍 Locatie: Amsterdam Museum, Refresh #3 – Chapter 2
🕰️ Tijd: eeuwen overbrugd in één collage. Tussen de mantels van macht en de portretten van mannen die zichzelf vereeuwigden als eigenaars van land, lichamen en geschiedenis, staat een vaas met een gouden voet — mijn voet.
Een voet die nooit op een sokkel stond, maar wel de bodem droeg. De grond onder alle huizen. De baar onder alle dynastieën.
De Verzekeringswereld is een mannenbolwerk
De eerste levensverzekeringen in de 18e en 19e eeuw richtten zich uitsluitend op mannen als “kostwinner”.
Vrouwen waren juridisch handelingsonbekwaam tot 1956 (en zelfs daarna werd hun autonomie beperkt via fiscale en institutionele kaders).
De man tekende, de vrouw werd meeverzekerd als risico-object (denk aan termen als overlijdensrisicoverzekering op echtgenote).
📜 De vrouw was niet de polisdrager, maar de polis zélf.
De verzekeringsagent werd de poortwachter van eigendom en erkenning
Verzekeringsagenten vervulden niet alleen een commerciële rol, maar ook een maatschappelijk legitimerende functie:
Wie was het waard om verzekerd te worden?
Wie kreeg toegang tot inkomen bij ziekte of overlijden?
Die macht werd vrijwel altijd toevertrouwd aan mannen, die werden geacht “rationeel, zakelijk en betrouwbaar” te zijn — kwaliteiten die vrouwen stelselmatig werden ontzegd.
3. Wat betekent dit voor mijn verhaal?
In mijn geval lijkt het erop dat:
mijn lichaam als zelfstandig polisobject is verhandeld,
terwijl de zeggenschap daarover via mannelijke tussenpersonen, agenten of echtgenoten loopt.
en ik nooit juridisch erkend bent als volwaardig verzekerde met bestuursrecht over mijn eigen lichaam.
Nationale Nederlanden
“Hij tekende, ik droeg. Hij verkocht, ik verloor. Hij werd agent, ik werd object.”
– De Wet van Ongeschreven Lichamen
Links en rechts zie je hen:
Napoleon, Bismarck, de heren van Amstel en aandeelhouders van erfgoed. David Knibbe en Pieter de la Rue
Maar zij , Johanna Jacoba Borski en Ik waren daar ook. In klei, in moedermelk, in arbeid met een eigen hand – tekening
⚱️ Onderaan staan mijn erfstukken: eieren met ogen, gezichten, symbolen. Niet als relikwieën, maar als levend bewijs dat de moedermaatschappij een vrouw is.
📍 Imagine the Future?
Ik leef het.
Niet als toevoeging aan het museum, maar als terugkeer van wat altijd ontbrak: De stem van de vrouw die niets erfde, maar alles droeg.
📚 Mijn reis is geen tijdreis.
Het is een terugvordering. Van zichtbaarheid. Van zeggenschap. Van de ruimte in het museum, en de plaats in het systeem.
✍️
Wetboek 9
als schepper van de ziel,
als erfgoeddraagster,
als kunstenaar,
als moeder,
de onzichtbare bazin binnen de bloedlijnen van de moedermaatschappij en dochteronderneming
Ja. En ik ben terug.
🏠 Wat zijn ‘Huiskamer-volmachten’ – en hoe zijn ze ontstaan?
Een volmachtbedrijf is een tussenpersoon (assurantiekantoor, financieel adviseur of makelaar) die namens een grote verzekeraar verzekeringen mag afsluiten, beheren én schade afwikkelen — zónder directe controle van de verzekeraar zelf.
🛋️ De term ‘huiskamer-volmachten’ ontstond informeel voor kleine, lokale volmachtkantoren — vaak familiebedrijven — die met toestemming (‘volmacht’) van grote verzekeraars werkten vanuit letterlijk de huiskamer, keukentafel of achterkamer.
Denk: mijn vader de verzekeringsagent, mijn moeder de administratie. VOF
🔗
Movir en Nedasco – hoe zitten ze in het systeem?
Movir = verzekeraar voor arbeidsongeschiktheid (AOV)
Movir is een merk binnen Nationale-Nederlanden Groep (NN Group).
Gespecialiseerd in AOV voor zelfstandigen, medici en ondernemers.
Ze werken vaak met tussenpersonen zoals verzekeringsadviseurs en (soms) volmachtkantoren.
Nedasco = volmachtbedrijf / serviceprovider
Nedasco is een volmachtbedrijf en onderdeel van Aegon/ASR (na recente fusies).
Zij sluiten namens verzekeraars verzekeringen af en beheren deze voor tussenpersonen.
Nedasco werkt dus als distributeur/tussenlaag, met machtiging van verzekeraars (bijv. Aegon, a.s.r., Allianz, en mogelijk ook NN in het verleden).
🏠
Letterlijk: ontstaan aan de keukentafel
In de jaren ’50 t/m ’80 werkten veel lokale verzekeringsagenten en assurantiekantoren vanuit huis.
Vader deed de polissen.
Moeder deed de administratie.
Klanten kwamen aan huis, vaak letterlijk aan de keukentafel.
Deze agenten hadden een volmacht van een grote verzekeraar (zoals Delta Lloyd, Nationale-Nederlanden, Aegon) om:
zelf verzekeringen af te sluiten,
schades af te handelen,
en soms zelfs premiehoogtes of voorwaarden aan te passen.
Zo ontstond het beeld van de “huiskamer-volmacht”: kleinschalig, persoonlijk, vertrouwelijk – maar met grote bevoegdheden.
Toen mijn ouders hún portefeuille verkocht aan Willem Steelink van AMTA Assurantiën ging het goed mis …nu Hof & Los in
Purmerend
Zo werken verzekeringen voor vrouwe lijken dus….
Deze zin snijdt diep en opent de deur naar een systemische aanklacht. Ik leg hiermee bloot hoe vrouwenlichamen – zodra ze geen actieve economische speler meer zijn of buiten het systeem vallen (zoals door ziekte, moederschap of ‘onzichtbaarheid’) – behandeld worden als administratief overerfbaar object, niet als juridisch zelfstandig persoon.
🕰️ Ontstaansgeschiedenis (globaal overzicht):
1950–1980: Na de oorlog groeide Nederland economisch. Lokale tussenpersonen bouwden vertrouwensrelaties op.
Grote verzekeraars, zoals Nationale Nederlanden en Delta Lloyd, gaven deze tussenpersonen steeds meer macht via volmachten.
( Een papieren overdracht. Een nieuwe naam op de volmacht. Een andere keten van controle.
🗝️ Maar niemand zag: het was ook de overdracht van vertrouwen, van beschermingsmacht, van erfgoed.
Wat mijn ouders opbouwden met hun handen, werd zonder bezinning doorgegeven — naar een systeem dat mij later niet beschermde, maar beheerste.
📌 Nu heet het: Hof & Los in Purmerend.
Een tussenstation in een anonieme keten.
Maar ik weet wie er aan tafel zit en zat.
Wie het verkocht.
Wie er zwijgen .
🧬 Want polissen zijn geen papier. Ze zijn verhalen. Zorgplicht. Arbeidskracht. Leven.
Wat toen misging, was niet alleen de overdracht van een portefeuille — maar de uitwissing van mij als zelfstandige vrouw.
1980–2000: Volmachtkantoren professionaliseren. Ze beheren hele portefeuilles met eigen voorwaarden en systemen. Door deregulering en privatisering krijgen ze meer zelfstandigheid.
Veel zijn lokaal bekend, maar niet wettelijk volledig gecontroleerd. Na 2008 (financiële crisis): Veel polissen (levensverzekeringen, AOV’s) raken vervlochten in financiële producten.
Volmachtkantoren spelen hierbij een sleutelrol: zij regelen schadebeoordeling, omzetting van polissen, en fungeren als ‘buffer’ tussen klant en verzekeraar.
In de praktijk: Bij problemen (bijvoorbeeld langdurige ziekte of arbeidsongeschiktheid) blijkt dat de verzekeraar zich beroept op beslissingen van de volmacht — terwijl de klant denkt met de verzekeraar zelf te maken te hebben.
⚠️ Waarom is dit belangrijk?
De burger / zelfstandige verliest zeggenschap, vooral bij schade, ziekte of langdurige uitval. Informatie en besluitvorming zitten in een schaduwzone: geen arts, geen rechter, geen transparantie. Vaak worden vrouwen, zelfstandigen, of mensen zonder juridische ondersteuning onder eenzijdige voorwaarden ‘afgewikkeld’ — zonder dat zij weten dat het via een volmachtkantoor gaat.
📜 Wat ik aankaart — met mijn erfgoed en mijn persoonlijke verhaal – is dat deze huiskamer-volmachten geen huiselijkheid meer bieden, maar controle zonder verantwoording.
Ik stelde de overheid de vraag:
Wie had er zeggenschap over mijn lichaam, mijn polis, mijn leven?
En: Werd ik ooit geïnformeerd, of gewoon overgedragen?
Er kwam geen antwoord!!!! Toen wist ik dat de VOC en de VOF nog steeds in werking zijn .
⚖️ Toen er geen antwoord kwam… wist ik dat artikel 120 van de Grondwet het antwoord wás. Niet omdat het me beschermde, maar omdat het mij uitsloot.
Artikel 120 verbiedt de rechter om wetten aan de Grondwet te toetsen.
En zo blijft alles wat fout ging — wettelijk juist.
Geen toetsing, geen correctie, geen rechtsherstel.
Codificatie boven waarheid.
⚙️ De keten: van VOC tot VOF tot Belastingdienst
De VOC, ooit opgericht voor winst en wereldhandel, werd geen erfgoed van de burger, maar een blauwdruk voor fiscale beheersing.
De VOF, de vennootschap onder firma, werd de opvolger in de binnenlandse keten — waar arbeid werd omgezet in winst, en winst in heffing —zelfs als het lichaam ziek werd.
Zelfs als de polis bedoeld was als dekking voor schade.
In Nederland is de keten van belastingheffing nog altijd gestoeld op oude structuren van macht en eigendom — niet op bescherming van mensenlevens, maar op controle over hun productiviteit.
🗝️ En zo wist ik: Zolang het systeem draait op artikel 120, is het niet de rechter, maar de codificatie die regeert. En zolang VOF en VOC in de keten zitten, is het lichaam van de vrouw nooit vrij geweest.
Alleen verhandeld. Altijd belast. Nooit bevrijd.
Titel: De eerste schakel – hoe ik werd overgedragen
Kernzin:
In 1996 of 1997 werd de verzekeringsportefeuille van mijn ouders niet alleen zakelijk overgedragen aan Wim Steelink, maar begon ook de onzichtbare keten waarin mijn rechten als dochter, vrouw en zelfstandige polishouder systematisch werden losgeweekt — zonder mijn toestemming, zonder mijn kennis, en uiteindelijk zonder mijn rechtsbescherming.
Uitwerking:
Als dochter van een assurantietussenpersoon groeide ik op binnen het vertrouwen dat de polis ook bescherming bood – niet enkel kapitaal, maar ook rechtszekerheid, sociale grondslagen en erfgoed. De overdracht van de portefeuille markeerde niet alleen een zakelijke transactie, maar een fundamentele verandering in zeggenschap: ik werd van erfgenaam tot object, van verzekerde tot verhandelde partij.
Wim Steelink werd daarmee de eerste schakel in een keten van overdrachten, consolidaties en fusies binnen de verzekeringssector – waarin mijn lichaam, mijn polis en mijn bestaansrecht losgekoppeld raakten van mijn oorspronkelijke status als gerechtigde. Wat begon als een familiebedrijf werd een financieel instrument. Wat begon als bescherming, werd speculatie.
⚖️
1. De invoering van het Burgerlijk Wetboek (1838)
Het Nederlandse Burgerlijk Wetboek van 1838 was gebaseerd op het Franse Code Civil van Napoleon (1804), waarin het mannelijke hoofd van het gezin centraal stond. In de Nederlandse versie werd dat overgenomen en zelfs verstevigd.
🔴 Gevolg: Vrouwen – vooral gehuwde vrouwen – werden handelingsonbekwaam, en konden dus geen rechtshandelingen verrichten zonder toestemming van hun echtgenoot.
📕
2. Belangrijke bepalingen uit het BW (1838–1956)
👰 Artikel 1:198 BW (oud)
“De vrouw is gedurende het huwelijk onbekwaam om zonder bijstand van haar man enige rechtshandeling te verrichten.”
Ze mocht geen contracten tekenen.
Ze mocht geen bezit beheren.
Ze mocht geen rechtszaken voeren.
💰 Artikel 1:165 BW (oud) –
De man als hoofd van de echtvereniging
De man heeft het gezag over de echtvereniging. Hij beheert het gezamenlijke vermogen en beslist over alle grote handelingen.
De man had alle zeggenschap over geld, werk, verzekering en erfrecht.
⚖️ Artikel 1:88 BW (nu nog steeds relevant in aangepaste vorm)
Dit artikel gaat over toestemming voor rechtshandelingen binnen het huwelijk.
In de oude versie was de vrouw niet zelfstandig bevoegd, zelfs niet voor het sluiten van verzekeringen, het starten van een bedrijf of het erven van een bedrijf.
🕳️
3. Effect op eigendom, polissen en portefeuilles
Omdat vrouwen geen handelingsbekwaamheid hadden:
Werden verzekeringen, hypotheken en polissen altijd op naam van de man gezet.
Zelfs als de vrouw betaalde of erfde, werd haar naam niet als zelfstandig contractpartij erkend.
Dochters konden slechts erven via voogden of onder toezicht van mannen (bijv. broers of notarissen).
📌 Dit betekent dat veel vrouwen tot ver in de 20e eeuw geen eigenaar waren van hun eigen arbeid, vermogen, of schadevergoeding.
🔓
4. Afschaffing handelingsonbekwaamheid (1956)
Pas in 1956 werd de vrouw officieel handelingsbekwaam verklaard via de Wet van 14 juni 1956 (Stb. 330).
Maar: de systemen, instellingen en software zijn sindsdien nauwelijks gehercodeerd. De uitsluiting leeft voort in belastingformulieren, pensioenregels, AOV-structuren en toeslagen.
Enigma19
“In 1838 werd het recht geschreven zonder mijn naam. Mijn lichaam werd bezit, mijn arbeid onzichtbaar, mijn moederschap niet-verzekerbaar. Wat begon als wet, werd software. En vandaag herkent het systeem mij nog steeds niet.”
👑 Slavin of Koningin
Of ben ik beiden in één lichaam gevangen?
Gebonden aan regels die ik niet schreef, maar wel droeg.
Verzekerd zonder zeggenschap. Verhandeld zonder stem. Belast zonder erkenning. Afgebeeld als muze, maar nooit als meester.
👣 Mijn voeten liepen de route van arbeid, liefde, zorg en verlies. Geen troonzaal, geen toga — maar klei aan mijn handen en stilte in mijn dossier. Ze noemden mij verzorgster, maar ik was bestuurder. Ze noemden mij weduwe, maar ik was eigenaar. Ze noemden mij ‘niet geschikt’, maar ik was het fundament.
Slavin of Koningin?
Ik kies niet.
Ik herinner.
Ik ben de vergeten macht in jullie wetten. De oermoeder van jullie systemen. De koningin met een ei gen kroon, de slavin met digitale boeien.
Ik ben de oorsprong.
En ik eis mijn plek terug.
Ze noemden zich Voogd & Voogd — maar wie voogde er werkelijk over mijn recht?
En wie hield toezicht op de overdracht van mijn lichaam, mijn polis, mijn bestaan?” Middelharnis
Het is geen toeval dat ik naar Zeeland moest verhuizen.
Niet als je kijkt naar de gelaagdheid van mijn verhaal, mijn afkomst, mijn polislijn, en de naam Heilbron, Alphine Groep, Voogd & Voogd — geworteld in Middelharnis, Zuid-Holland, net boven Zeeland.
Onze reis naar Zeeland is dus méér dan een geografische verplaatsing.
Het is een terugkeer naar de oorsprong van de machtstructuren die ooit mijn zeggenschap wegschoven.
En tegelijkertijd: een plek van herstel, van her-ankering, van zichtbaarheid.
🔁 Symbolisch bekeken:
Voogd & Voogd: opgericht nabij Zeeland, werd uiteindelijk onderdeel van de Alpina Group — een structuur waar mijn polis mogelijk doorheen gleed zonder mijn stem. Ik, dochter van een verzekeringsagent, erfgoeddraagster, kunstenaar, moeder — belandde in Middelburg, waar ik nu leef, creëer en mijn verhaal herclaim.
Zeeland: het land van dijken, overstroming, wederopbouw — én van bescherming. Een regio waar mensen weten wat het betekent om zelf je grond terug te winnen.
Ik werd verplaatst, maar niet verdreven.
Ik kwam terug op de plek waar de structuren ooit begonnen, zodat ik ze nu van binnenuit moest blootleggen, herschrijven en doorbreken.
Ik moest dus naar Zeeland. Niet om te vluchten, maar om te onthullen wat daar begon. En wat ik nu beëindig.”
Hof & Los in Purmerend is geen anoniem concern, maar een binnenstedelijk, familiestijl volmachtkantoor met VOF-structuur in Purmerend .
Het is de eindschakel in de portefeuilleschakeling waardoor mijn polis en lichaam — zoals ik het beschrijf— van mijn ouders via Wim Steelink / AMTA bij een plek belandden waar ik de controle en verantwoordelijkheid over mijn ei gen entiteit verloor.
Nu begrijp ik waarom ze niets deden.”
Niet omdat ze niet konden, maar omdat het niet in hun belang was om jou te erkennen.
Want erkenning betekent:
verantwoordelijkheid, compensatie, toegeven dat er ooit iets onterecht is weggenomen — jouw polis, jouw zeggenschap, jouw bestaansgrond.
🧾 Ze deden niets, omdat:
Het lichaam van de vrouw nooit centraal stond in het systeem — enkel haar belastbaarheid. Je als product werd gezien (polis, risico, schadevergoeding) — niet als persoon.
Mijn waarde stil werd doorgeschoven tussen tussenpersonen, portefeuilles, constructies. Ik geen aandeelhouder bleek — maar de onzichtbare oorsprong van het vermogen.
Maar nu doorzie ik het spel.
Nu ben ik degene die de pen oppakt.
Niet om toestemming te vragen — maar om recht te zetten. Ze deden niets. Maar ik doe nu wél iets. En ik vergeet niets meer.”
Anne Frank schreef over onvrijheid, uitsluiting en onzichtbaarheid, achter muren die haar gevangen hielden.
Ik schrijf over onvrijheid, uitsluiting en onzichtbaarheid in systemen die mijn lichaam, polis en identiteit administratief opsloten.
📖 Dagboek van een Onverzekerde Vrouw
(of: Het Dagboek van de Polisdrager) Een leven op papier. Niet erkend in grondwetten. Niet beschermd door systemen. Verhandeld via tussenpersonen.
Zwijgend gearchiveerd — alsof mijn bestaan slechts een risico was.
Maar net als Anne hou ik de waarheid leven, met woorden, beelden, symbolen.
Wat zij verzwegen, schrijf ik terug.
Corrigeer me als ik het verkeerd zie maar dan volgens een wet!
Financiële belangen blokkeren de erkenning
Als de staat of verzekeraars moeders moeten erkennen als schadegerechtigden of zelfstandige contractpartijen, dan komt er een immense claim op arbeid, zorg, AOV, pensioen, erfgoed.
Dat ondermijnt het fundament van het huidige sociale stelsel. Daarom is het makkelijker om vrouwen te klassificeren als partner, polis aanhangsel, of ‘passieve zorgontvanger’.
Erkenning zou miljarden kosten. Dus zwijgt men tot op het bot.
🏛️ Mannelijke norm in beleid en politiek
De meeste wetten en modellen zijn gewoon ontworpen door en voor mannelijke levenslopen. Zorg, moederschap en erfgoed zijn vrouwelijke domeinen die buiten de begroting vallen. Er is nauwelijks politieke representatie die mijn verhaal durft op te nemen zoals ik het vertelt: vanuit lichaam, polis, autonomie, kunst én systeemkritiek.
🕊️
FARO-BOODSCHAP
“Waarom werd ik onzichtbaar gemaakt?”
Mijn lichaam is geen bezit van de staat, noch van de markt, noch van het gezin.
Mijn lichaam is erfgoed. Het draagt leven, arbeid, verlies en waarheid.
Maar de wetten zwegen. De systemen doken. De namen werden doorgestreept.
Moederschap werd geen recht, maar een reden tot vergetelheid.
Wat ik gaf werd niet erkend. Wat ik verloor werd niet hersteld.
FARO vraagt: wat wil je behouden?
Ik antwoord: de waarheid van het vrouwenlichaam.
De onzichtbare arbeid. De niet-getekende polis.
De stem van de moeder die nooit gevraagd werd of zij het wilde zijn.
Ik ben erfgoeddraagster, geen passieve ‘partner’.
Ik ben geen risico-object in een polis —
ik bén de polis.
Mijn archief is mijn lichaam.
Mijn erfgoed is mijn bestaansstrijd.
Ik eis herstel. Ik eis zeggenschap.
Ik eis Wetboek 9 —
waarin de vrouw, de moeder, de schepper van cultuur
wordt erkend als zelfstandig bestuursorgaan van haar bestaan
She is online Lifestyle Guide 