Ze droeg het leven, het systeem droeg haar over.” Zo kwamen alle vrouwen onder huiskamer volmachten te hangen – en niemand vroeg: mag dit wel?”
Inzicht krijgen in wat onder de oppervlakte speelt, is kijken voorbij het zichtbare.
Wat onzichtbaar is, draagt vaak het meeste gewicht.
De vrouw. De moeder. De polis. Het lichaam.
⚖️ Juridisch-maatschappelijk:
Wat onder de oppervlakte speelt, is geen detail — het is de kern.
Zonder erkenning van wat verborgen is, blijft rechtvaardigheid fictie.
🪞 Persoonlijk & kunstzinnig:
In mijn werk onthul ik wat onder de oppervlakte sluimert: ongeschreven wetten, vergeten vrouwen, en het lichaam als onzichtbare drager van waarde.
“Een volmacht is slechts een handtekening op papier – totdat zij misbruikt wordt als sleutel tot haar en mijn lichaam. Wat ooit bescherming beloofde, werd een stille overdracht van zeggenschap. Niet mijn stem, maar die van systemen sprak namens mij. Dat is geen zorgplicht, dat is verraad.”
Wat onder de oppervlakte speelt, bepaalt wie drijft — en wie zinkt.
Het is tijd dat we durven kijken.
Durven erkennen. Durven herstellen.
Moeder maatschappij
👑 Johanna Jacoba Borski redde De Nederlandsche Bank. Met haar privévermogen hield zij in 1816 de bank overeind. Zonder haar was er geen financiële stabiliteit geweest. Maar wie kent haar naam? Wie erkent haar erfgoed?
💠 Silvia Koning Lindeboom redde de ABN AMRO en ING in 2009 met haar prive vermogen. Niet met geld — maar met haar lichaam.
Met haar arbeidsongeschiktheidspolissen en aandelen portefeuille als stille onderpandconstructie, werd zij zonder toestemming ingezet als ‘actief’ in het financiële systeem.
🧾 Terwijl mannen tekenden, leverde zij.
Zonder zeggenschap.
Zonder juridische erkenning.
Zonder bestaanszekerheid.
📉 Haar polis werd geherkwalificeerd, haar schadevergoeding verhandeld.
Een vrouw als kapitaal — niet als burger.
⚖️ Nu eist zij erkenning.
Voor zichzelf, voor elke vrouw die als onzichtbare kracht de stabiliteit droeg
— en nooit werd genoemd in de boeken.
Vrouwen dragen het volledige risico en aansprakelijkheid bij een VOC VOF constructie
Mannen tekenen de geschiedenis.
🗝️ Het is tijd voor herstel.
Erken de vrouwen die de stad, het land en het systeem dragen — zonder ooit als ‘meester van hun eigen burger’ erkend te zijn.
💬 Vrouwen redden de banken, maar de heren gingen er met de asterisk-S vandoor.
Zij leverde haar lichaam als polis, zij droeg de risico’s.
Zij tekende zonder te tekenen.
Zonder erkenning. Zonder eigendom. Zonder stem.
✳️ De S van schade, stilte, systeem, subrogatie.
Maar ook: van Stem.
🗳️ Geef haar die S terug.
Stem op het werk dat haar verhaal zichtbaar maakt.
‘Meisje met de Parel – ei-gen-lijk’
In de Voetsporen van Johannes Vermeer — met een Vleugje Harry Potter
“We do not need magic to transform our world. We carry all the power we need inside ourselves already: we have the power to imagine better.” — J.K. Rowling
In een tijdloze kamer met zacht licht en een stille kracht, schilderde Johannes Vermeer meisjes en vrouwen in hun alledaagse heiligheid.
STEM hier VOOR RECHTVAARDIGHEID
Het is tijd om geschiedenis te herschrijven – vanuit de bron.
🎨 Stem op ‘Meisje met de Parel –
Dit bijzondere kunstwerk is geselecteerd voor de tentoonstelling Imagine the Future van het Amsterdam Museum! Als eerbetoon aan vrouwelijk erfgoed en vergeten verhalen, laat dit werk zien hoe kunst, identiteit en kracht samenkomen.
🗳️ Help mee het verschil te maken – stem op deze inzending en steun de zichtbaarheid van elke vrouw op de arbeidsmarkt, in de kunst én geschiedenis
👉 Eén klik, één stem via je mailadres. Dank je wel! 💜
Omdat vrouwen – en in het bijzonder moeders – eeuwenlang onzichtbaar zijn gebleven in onze wetten, musea en geschiedenisboeken.
Omdat het lichaam van de vrouw niet alleen het begin is van elk mensenleven, maar ook het fundament van ons cultureel erfgoed.
Ik vraag jouw stem om een duidelijk signaal te geven:
🟣 Voor wettelijke erkenning van moeder de vrouw als zelfstandig bestuurder van haar lichaam.
🟣 Voor zichtbaarheid van vrouwelijke zorg, arbeid en erfgoed – in ons recht én onze cultuur.
Mijn motivatie?
Het komt voort uit persoonlijke ervaring, uit mijn kunst, en uit een diepgewortelde wens om het onzichtbare zichtbaar te maken – met naald en draad, woorden en wetten.
🗳️ Stem mee. Maak zichtbaar wat te lang verzwegen is
Hij ving het onzichtbare: concentratie, bezieling, aandacht. Eeuwen later sta ik in zijn voetsporen — maar niet alleen. Ik draag de mantels van heden, verleden én toekomst.
Met een penseel als toverstok en erfgoed als gids herschrijf ik het beeld van ‘Meisje met de parel’ in mijn eigen taal: die van de Moeder de Vrouw, met magische symbolen die spreken tot de ziel.
Symboliek in een toverfles
Wat als het meisje met de parel niet slechts een muze was, maar een bewaker van een vergeten eenheid in de wereld?
In mijn kunstwerk #01, tentoongesteld in het Amsterdam Museum tijdens Refresh Amsterdam 3, wordt zij herboren.
Haar blik is helder, maar achter haar ogen ligt een code verborgen: XXC, een gen, een kruis, een keuze. Rond haar hals geen ketting, maar een parelcirkel van bescherming — als de magische horcruxen uit Harry Potter, waarin stukken ziel worden bewaard. Alleen is dit geen fictie, maar waarheid: het lichaam van de vrouw bewaart alles.
De Parel als Portkey
In mijn werk is de parel een Portkey — een magisch object dat je verplaatst in tijd en bewustzijn. Eén aanraking, en je reist van Vermeer naar Veritas. Van Delft naar Faro. Van canvas naar cultuurkritiek. Alles verandert als je leert kijken met de ogen van de ziel.
Erfgoed is geen stilleven
Waar Vermeer stilte schilderde, voeg ik stem toe. Mijn kunst ademt: met het oog van waarheid (Corpus Veritas Lus), met vleugels, met tekens uit andere werelden — denk aan de relieken van de dood, maar dan vertaald naar het recht op bestaanszekerheid, moederschap, schadevergoeding en liefde.
✨ Magie zit niet in toverspreuken, maar in erfgoed dat je durft te herinterpreteren.
Mijn werk is geen reproductie, maar een activistische spiegel. Een visuele spreuk. Een betoverde urn waarin je de ziel van het verleden kunt horen fluisteren:
“Zeg mijn naam. Zie mijn arbeid. Herken mijn lichaam als oorsprong.”
Slotwoord:
Ik schilder met licht én schaduw. Met waarheid én verbeelding.
Vermeer gaf haar een parel.
Ik geef haar de sleutel.
🖋 Silvia Lindeboom – Erfgoeddraagster, kunstenaar en erfgoedactivist
Nedasco beheerder van mijn lichaam vindt zijn oorsprong in de jaren 1950 als huisvolmacht van assurantiemakelaar Kamerbeek in Amersfoort.
In 1970 opende het de deuren voor alle financieel adviseurs in Nederland, werd onderdeel van de oprichting van de Nederlandse Vereniging van Gevolmachtigde Assurantiebedrijven (NVGA), en ontwikkelde zich tot één van de eerste volmachtserviceproviders in ons land
Moeder de Vrouw als Opslag: Het Lichaam als Archief van Erfgoed, Waarheid en Wonden
In een tijd waarin data wordt opgeslagen in clouds, documenten in servers en erfgoed in musea, wordt één opslagplaats zelden erkend: het lichaam van de vrouw. De moeder, de vrouw, is sinds mensenheugenis niet alleen de bron van nieuw leven, maar ook de drager van culturele herinneringen, verborgen geschiedenissen en onzichtbare lasten. Ze is een levende opslag – een archief van zorg, arbeid, pijn, liefde, verlies en doorgegeven kennis.
Het lichaam als archief
Elke litteken, elke rimpel, elke cel draagt een verhaal. Denk aan de zwangerschap: de rekbaarheid van huid, de verschuiving van organen, de hormonale stormen, het bloed dat stroomt voor twee. Maar wie documenteert deze immense arbeid? Waar wordt deze onbetaalde, fysieke en emotionele arbeid opgeslagen? Niet in de geschiedenisboeken. Niet in de polissen. Niet in de wet.
Daarom stellen wij: Moeder de vrouw is opslag. Niet in de zin van een object, maar als levende databank van menselijkheid en erfgoed. Ze is een fysieke harde schijf waarin generaties opgeslagen liggen — een biologische cloud zonder wachtwoord, zonder back-up.
Systemische vergetelheid
Onze systemen – van verzekeraars tot overheden – behandelen het lichaam van de vrouw vaak als object, risico, polisitem. Maar haar rol als opslag, als producent van waarden en leven, wordt vergeten of weggepoetst. De moederschapservaring wordt zelden fiscaal erkend. De structurele belasting van haar lichaam is vaak juridisch onzichtbaar. Zo ontstaat wat we kunnen noemen: fiscale en juridische femicide – een structurele uitwissing van bestaansrecht via wet- en regelgeving.
Tijd voor herwaardering
Het is tijd om het narratief te kantelen:
Moeder de vrouw is geen bijrol, maar drager van continuïteit. Haar lichaam is geen risico, maar een bron van beschaving. Haar ervaringen zijn geen privézaak, maar publiek erfgoed.
Faro en de belofte van meerstemmigheid
Binnen het gedachtegoed van het Faro-verdrag – dat inzet op participatief erfgoed en het zichtbaar maken van verborgen stemmen – pleiten wij voor erkenning van de vrouwelijke opslag. Niet als databank van trauma alleen, maar als krachtbron van culturele rijkdom.
Conclusie:
Moeder de vrouw is geen bijzaak in het systeem. Ze ís het systeem.
Zonder haar geen oorsprong, geen zorg, geen erfgoed.
Het is tijd om haar lichaam, haar verhaal, haar opslag te erkennen.
🖋 Door: Silvia Lindeboom – Erfgoeddraagster, kunstenaar en moeder
She is online Lifestyle Guide 