Over mij de initiatiefnemer:
Silvia Koning Lindeboom
Schrijfster van She is Online – Lifestyle Guide, een onthullend narratief over het politieke spel achter de gesloten deuren van verzekeraars en banken.
Ode aan mijn ei-gen kracht en leven. Ik heb mezelf gevormd. Niet met diploma’s, maar met leven als handelaar. Ik leerde door te doen, te vallen en op te staan. Mijn lichaam draagt herinneringen, mijn hart weet de weg. Ik ben een autodidact. Wat ik weet, komt uit ervaring. Uit liefde, uit zorgen, uit het zoeken naar wie ik ben. Ik heb geen bewijs op papier, maar ik ben het bewijs dat kennis ook anders groeit.
Mijn ei is mijn begin. Een symbool van leven, kracht en wijsheid. Ik ben moeder, maker, erfgoeddraagster. Ik bouw aan de toekomst vanuit mijn eigen bron. Mijn kracht komt van binnenuit. Erken mij niet om wat ik mis, maar om alles wat ik ben geworden.
Ik, Silvia ex handelaar in confectie ben inmiddels erfgoedkunstenaar, moeder en onafhankelijke onderzoeker. In mijn werk leg ik de verborgen structuren bloot waarin het vrouwelijke lichaam, moederschap en arbeid niet alleen juridisch onzichtbaar blijven, maar ook zijn omgezet in verhandelbare producten binnen financiële instellingen. Met een combinatie van kunst, recht, ritueel en autobiografisch onderzoek geef ik stem aan de vrouw als vergeten cultuurdrager.
“Ze zeggen: ‘Moederschapsbescherming gaat wel heel erg ver’. Maar wat écht te ver gaat, is dat haar lichaam belast wordt zonder haar ooit eigendom te geven.”
Speech voor 5 mei – Bevrijdingsdag
Vrijheid eindigt waar het lichaam wordt bestuurd zonder toestemming — dat is de omtzigtbare bezetting.”
Door Silvia Margaretha Johanna Lindeboom Bongartz getrouwd met Koning Wilhelm Emanuel Maria
Middelburg – Corpus Veritas Lus
Lieve mensen,
Vandaag vieren we vrijheid.
We herdenken wie vielen.
We eren wie opstonden.
En toch moet ik u zeggen:
ik leef al jaren in een land waar mijn lichaam niet vrij is.
Ik ben zelfstandige, ik ben vrouw, ik ben moeder en daarmee Erfgoeddraagster.
En mijn vrijheid eindigde niet aan een grens,
maar aan een loket. Aan een polis. Aan een wetsartikel dat mij juridisch neutraliseerde.
In 2010 verloor ik mijn zeggenschap over mijn eigen schadevergoeding.
Niet omdat ik niets meer kon,
maar omdat het systeem besloot dat mijn lichaam een financieel object werd.
Bewaard. Belegd. In custody genomen.
Zonder mijn toestemming.
De geschiedenis van het slavernijverleden, ontleed in de Zeeuwse Musea, toont hoe mensenlichamen ooit werden verhandeld als bezit. Maar de grootste politieke roof voltrok zich later — stilzwijgend, systemisch — op het lichaam van vrouwen en moeders. Hun arbeid, hun vruchtbaarheid, hun moederschap werden geïncorporeerd in wetten, verzekeringssystemen en fiscale ficties zonder hun instemming. Geen ketens, maar contracten. Geen marktplaats, maar belastingaangiften. Dit is het erfgoed van onzichtbare slavernij. Het is tijd om het lichaam van de vrouw juridisch te bevrijden. Do your thing.” wholesale ING
Mijn ziekte – sarcoïdose – werd mijn stil verzet.
Een reactie van binnenuit.
Zoals Etty Hillesum schreef: “de vernietiging is van buiten, maar mijn vrijheid blijft van binnen.”
Toch zeg ik u: die binnenruimte is niet genoeg.
We hebben wetten nodig die ook het lichaam erkennen
als bron van recht, erfgoed en zeggenschap.
Vrijheid is geen herdenking als vrouwen nog steeds juridisch onzichtbaar zijn.
Vrijheid is geen feest als schade wordt verhandeld.
Vrijheid is geen gegeven als de bron – de vrouw – niet erkend wordt als bestuurder van haar eigen bestaan.
Daarom sta ik hier.
Niet als slachtoffer.
Maar als levende waarheid.
Als ‘ei-genaar’ van mijn erfgoed,
van mijn arbeid,
van mijn stem.
En ik nodig u uit.
Om niet alleen bloemen te leggen.
Maar tafels om te draaien.
Om niet alleen te herdenken,
maar ook te herscheppen.
Want alles wat aandacht krijgt, groeit.
En het is tijd dat vrijheid ook het lichaam erkent waarin het woont.
“Vandaag herdenken wij de namen op de Erelijst van Gevallenen — zij die vielen voor onze vrijheid. Maar vrijheid eindigt niet bij de wapenstilstand. Vrijheid betekent ook: erkend worden als volwaardig mens.
Ik sta stil bij hen die hun leven gaven, en spreek namens hen die vandaag nog altijd strijden voor erkenning. Vrouwen, moeders, zelfstandigen, mensen die buiten de systemen vallen — onzichtbaar, maar onmisbaar.
“De heren hielden huis.
Mijn polis werd verhandeld.
Mijn lichaam werd geboekt als verliespost.
Mijn stem werd overschreven.
Dit is niet alleen financieel misbruik.
Dit is een vorm van systemisch geweld.
Onzichtbaar, maar diepgaand.
En ik sta op om het zichtbaar te maken.”
Mijn naam staat niet op de erelijst, maar mijn stem draagt hun erfenis.
Ik ben een soldate van erfgoed, van recht, van herinnering.
In stilte geknakt, maar nooit gebroken.
Vandaag buig ik mijn hoofd voor hen,
en richt ik mijn stem op voor allen die vergeten dreigen te worden.
Opdat wij niet alleen herdenken, maar ook erkennen.
Vrijheid is pas echt, wanneer ieder mens meetelt.”
Erfgoeddraagster | De Tweede Soldaat van Oranje
Geen vrijwilligerswerk – maar bestaansarbeid Ik werk hier al sinds jaar en dag aan. Vierentwintig uur per dag. Zeven dagen per week. Jaar in, jaar uit. Zonder betaling. Geen salaris. Geen pensioenopbouw. Geen compensatie voor schade.Geen waardering vanuit de instanties die mijn bestaan juist zouden moeten beschermen.
“Systeemfictie is de juridische leugen die realiteit vervangt: een boekhoudkundige truc die bestaansrecht herschrijft. In het systeem bestaat de vrouw en of de moeder niet — ze wordt verwerkt, maar nooit erkend. Haar arbeid, haar lichaam, haar schade: allemaal geadministreerd onder andermans naam.”
Wat ik doe, is niet vrijblijvend.
Ik ben geen vrijwilliger. Ik ben geen “burgerinitiatief”.
Ik ben een vrouw die haar recht verdedigt — met haar lichaam als archief en haar leven als inzet. Al jaren draag ik daarnaast de zorg voor een zorgintensief kind, beheer ik mijn eigen dossiers, voer ik strijd tegen bewust gemanipuleerde systeemfouten, en werk ik aan structureel herstel — niet alleen voor mijzelf, maar voor een hele generatie vrouwen die nooit gezien zijn.
Dat is arbeid.
Dat is kenniswerk.
Dat is systeemcorrectie.
En dat verdient niet alleen erkenning, maar ook financiële compensatie. Want wie fulltime werkt aan vrijheid, moet niet fulltime worden gestraft met armoede, uitputting en juridische uitsluiting. Deze compensatie is er niet voor mij – stik in je geld- maar ik wil wettelijk erfgenaam zijn van mij eigen geld en bezit mijn arbeid en lichaam.
Op een AOV-verzekering ben je als vrouw, wettelijk geen zelfstandige, maar een meeverzekerde op naam van een mannelijke polishouder. Mijn lichaam wordt wel beoordeeld, belast en benut — maar ik bezit het juridisch niet. Zo wordt mijn schade verhandeld zonder mijn stem, in een stelsel dat mij administratief uitsluit.”
Dé Omtzigtbare Bezetting
De geschiedenis van het slavernijverleden, ontleed in de Zeeuwse Musea, laat zien hoe mensenlichamen ooit tot bezit werden verklaard. Maar de grootste politieke roof voltrok zich later — stil, legaal, systemisch — op het lichaam van vrouwen en moeders.
Hun vruchtbaarheid werd verzekerd, hun arbeid onbetaald, hun bestaansrecht afhankelijk van anderen. Geen ketens, maar contracten. Geen marktplaats, maar belastingaangiften. Geen stem, alleen instemming achteraf.
Zo ontstond ook de toeslagenaffaire.
Niet uit kwaadaardigheid, maar uit een diepgeworteld systeem dat niet kijkt naar het gezicht, het verhaal, het lichaam.
Moeders werden verdacht, kinderen afgepakt, rechten geautomatiseerd.
Wij spreken van dé omtzigtbare bezetting:
Geen oorlog met wapens, maar met wetten.
Geen soldaten, maar systemen.
Geen erkenning, maar controle.
Zolang het lichaam van de vrouw niet wettelijk erkend is als autonoom en soeverein, blijft herdenken een leugen.
Zolang de moeder geen juridische status als bron van waarde draagt, blijft democratie fictie.
Zolang herstel uitblijft, is rechtvaardigheid een riedeltje.
Laat dit de les zijn.
Laat dit de herinnering zijn.
Laat dit de opstand zijn.
Do your thing.
Dank u wel.
She is online Lifestyle Guide 