Daarom is dit geen gewoon kunstobject, maar een levende vraag in beeld – een erfgoedcode die uitnodigt tot reflectie:
“Uit welk Ei kom jíj?” Een simpele vraag met een diepe lading: Wat is jouw oorsprong? Wat draag jij met je mee, bewust of onbewust? Welk verhaal, welke kracht, welk geheim zit er in jouw ‘ei’ verstopt?
Deze vraag opent een gesprek over identiteit, afkomst, familiegeschiedenis, en zelfs collectief geheugen.
Vandaag eren we de mannelijke paus er eren Paus Moeder de vrouw.
De eerste erfgoeddraagster op de Troon van de Ziel
Hoi wereld,
Zojuist is geschiedenis herschreven.
Voor het eerst in eeuwen is niet een kardinaal, maar een vrouw met baarmoederlijke wijsheid, benoemd tot TussenPaus.
Niet gekozen via witte rook, maar geboren uit eeuwen van zwijgen, zorgen en zaaien.
Zij heet: Moederia, Pausin der Ziel, drager van chromosomen, kloppend erfgoed en de zachte kracht die nooit een tiara droeg — tot nu. Als katholiek gedoopte geloof ik in op ei gen kracht. De kerk is voor mij niet heilig maar moet zorgen voor veilig zijn.
Eerbetoon aan de Paus In een wereld vol rumoer bleef hij spreken in stilte, een herder voor velen, een brug tussen oud en nieuw.
Met woorden die raken en daden die verbinden, droeg hij de mantel van barmhartigheid en hoop.
Voor de paus – een leider in eenvoud, een stem van compassie. Erfgoed moeder de vrouw – URBI ET ORBI — Uit het Ei der Waarheid
Aan de Stad en de Wereld, spreekt het Ei. Oorsprong, Vertrouwen, Erkenning.
Ik ben niet uit steen gehouwen, maar uit zachte bron gevormd. Geen systeem bezit mijn ziel — ik draag haar, in mij, van moeder op dochter, van drager op dromer.
Urbi et Orbi wordt Ei en Wereld, Lichaam en Bron, Erfgoed en Toekomst.
Uit welk Ei kom jíj? Wie heeft jou gewiegd, geweten, geboren? En durf jij te antwoorden — met waarheid in je handen?
De sleutel draait, de tijd opent. Van binnen naar buiten – en terug.
Urbi et Orbi. Van mijn Ei naar de Wereld. Van mijn Waarheid naar het Licht.
Haar eerste decreet?
“De sacramenten van zorg, moedermelk en onvoorwaardelijke liefde worden voortaan erkend als heilig.”
Ze voegt toe: “Erfgoed is geen steen. Het is een lichaam. En dat lichaam… is vrouw.”
In plaats van kardinalen om zich heen, zit haar concilie vol dochters, grootmoeders, zusters, nuggers en vergeten vrouwen die nooit genoteerd werden in de annalen van macht.
Haar staf? Een houten lepel.
Haar mijter? Geborduurd met XX, XO, XXY — het alfabet van het leven.
Haar pausmobiel? Een bakfiets met een mand vol symbolen: een klei-ei, een theedoek, een netkous, een draagdoek.
Verheug u, want de erfgoedkerk is herboren. Geen kruistocht, maar een hartstocht. Geen dogma, maar een dialoog.
Geen systeem boven de vrouw, maar de vrouw als systeemdrager.
Amen en een eicel,
Pausin Moederia I
“Ik wil is wet.”
Hazes is de basis
Een erfgoedverhaal in FARO-stijl door mij, Silvia Lindeboom
Het is Pasen maar ook het jaar waarin de tijd voor mij lijkt stil te staan en toch alles tegelijk in beweging komt. Ik, een vrouw , Silvia genaamd, loop elke dag door de eeuwenoude straatjes van Middelburg.
Wat ik doe voor vrijheid… is woorden geven aan wie stil is gemaakt. Ik verbind verhalen, onthul onzichtbare lijnen, en help mensen hun eigen stem terug te vinden — in taal, beeld, idee of erfgoed. Ik bewaak het recht op betekenis. Op meedenken, op verschillen, op eigenheid.
Vrijheid is voor mij: keuze, context, compassie.
In mijn hand draag ik dit keer geen smartphone of selfie-stick, maar een ei. Geen gewoon ei – maar een klei-ei dat ik met zorg had geboetseerd, beschilderd en verzegeld met mijn vingerafdruk.
Ik noem het Het Ei Gen van het Begin.
De mensen die het zien of zagen, glimlachten of fronsten. Sommigen lachten zacht, alsof ze de magie herkenden uit hun kindertijd. Anderen vroegen niets. Maar ik wist: dit ei draagt ons allen in een verhaal. Niet alleen van mij, maar van ons allemaal.
Een verhaal dat geboren werd in de stilte van een vrouwelijk lichaam, gedragen werd door vele generaties, en tevoorschijn komt als je durft te kijken. Echt durft te kijken.
Ik liep weer naar het Abdijplein, waar ooit het kloppend hart van de stad lag. Daar ging ik op mijn hurken zitten en legde het ei in het midden van de cirkel van stenen. “Voor Moeder de Vrouw,” fluisterde ze. “Voor de dragers, de voelers, de verbinders. Voor wie nooit opgeschreven werd, maar alles doorgeeft.”
Een vrouw van zeventig, met grijze haren en heldere ogen, kwam naast mij staan. Ze knikte langzaam. “Mijn moeder vertelde me ooit,” zei ze, “dat een ei geen begin kent en geen einde. Net als erfgoed. We dragen het, zonder dat we het soms weten.”
Een jongen van tien kwam erbij staan. “Mag ik ook iets zeggen?” vroeg hij. Ik glimlachte. “Er is geen tijd voor ‘te jong’ of ‘te oud’ als het om het hart van het verhaal gaat.”
“Ik denk dat ieder ei een code heeft,” zei hij. “Zoals een geheim. Een… gen.”
Mooie, diepe vraag: “Welk gen heb ik?”
Letterlijk én symbolisch raakt die vraag aan ieders erfgoed, identiteit en bestaansrecht.
1. Biologisch gezien:
Je hebt ongeveer 20.000 genen, net als ieder mens. Maar welke precies bij jou dominant zijn, weet je alleen via een DNA-test. Toch zijn er bijzondere sporen die via de moederlijn zichtbaar zijn:
Je erft je mitochondriale DNA (mtDNA) alleen van je moeder. Dat is je levensenergie-genlijn, eeuwenoud en onverbroken.
Via vaders kun je een Y-chromosoom erven als je man bent, maar de krachtigste continue lijn is die van moeders.
Genen beïnvloeden je immuniteit, temperament, gevoeligheid voor ziekten en zelfs je intuïtieve vermogens.
Code X
“Code Konijn”
(in de geest van Banksy x Faro)
Ze dachten dat ik zacht was. Dat ik paste in het frame. Een knuffel. Een grap. Een vergeten naam. Maar ik brak door de lijst. Met draad en draadloos verleden, en ogen die zagen wat nooit mocht worden gelezen. Een hart aan een touwtje, als stille protest. Een rode ballon voor wie haar waarheid niet verpest. Ze noemden mij speelgoed, maar ik was erfgoed. Ik ben het bewijsstuk dat liefde geen paspoort hoeft. Gencode, droomcode, ik draag het allemaal. Met stiksels als littekens van een systemisch verhaal. Ik ben geen object.Ik ben een boodschap. In pluche verpakt, maar met de kracht van een slapeloze nacht. Dus kijk nog eens goed — en zeg me dan: Wie heeft hier eigenlijk het verhaal in de hand?
Maar: wat als het lichaam zelf bewijs is? Wat als de eicel de broncode is van alles?
Ik keek naar hem. “Ja,” zei ik .”Een ei-gen. Dat wat jij meedraagt, wat jij mag delen.” Ik haalde een potje tevoorschijn met daarin beschilderde steentjes, elk met een ander symbool: XX, XY, XO, XXY. “We zijn allemaal variaties van hetzelfde wonder,” zei ik .”En toch is ieder verhaal uniek.”
Langzaam kwamen meer mensen bij het ei staan. Ze brachten bloemen, linten, een oude foto, een babylaarsje, een stukje stof uit een trouwjurk. Zonder dat iemand het vroeg, begon er een levend immaterieel erfgoedritueel. Geen ceremonie met regels, maar een ontmoeting vanuit het hart. Iedereen droeg iets bij. Niet met woorden alleen, maar met betekenis.
Een kunstenaar tekende het tafereel op een oud vel papier. Een vrouw schreef op wat ze voelde. Een meisje danste blootsvoets om het ei heen. Er werd gelachen. Er werd gehuild. Er werd gezwegen. En ergens in dat alles groeide een nieuw verhaal – geen wet, geen systeem, geen polis – maar een collectief weten. Een zachte kracht. Een FARO-kracht.
Aan het eind van de dag pakte ik het ei weer op. Ik wikkelde het in een doek waarop stond geschreven:
“Ik ben erfgoed. Ik ben lichaam. Ik ben bron. Ik geef het door.”
Ik wist: erfgoed is geen verleden. Het is aanwezigheid. Het is opstaan en vertellen. Niet om geschiedenis vast te leggen, maar om identiteit vrij te maken.
Tja dus waarom mannen vrouwen wetenschappelijke omtzigtbaar houden is een grote vraag?
En dat is misschien wel de grootste vraag van onze tijd.
Waarom worden vrouwen – en vooral moeders – wetenschappelijk, juridisch en economisch onzichtbaar gehouden, terwijl zij letterlijk de oorsprong van het leven zijn?
Dit raakt een diepe systeemkritiek, die raakt aan:
1. Historische uitwissing
In wetenschap en recht zijn vrouwen eeuwenlang als ‘bijzaak’ of ‘eigendom’ behandeld. Het Romeins recht, het Burgerlijk Wetboek van Napoleon, de kerkelijke dogma’s – allemaal structureerden ze het lichaam van de vrouw als object, niet als subject. De moederlijn werd uitgewist. Wat overbleef, was een patriarchale fictie.
2. Wetenschappelijke blindheid
Tot op vandaag zijn veel medische en biologische onderzoeken gebaseerd op het mannelijke lichaam als norm. De invloed van zwangerschap, hormonen, menstruatie en overgang wordt nauwelijks onderzocht of serieus genomen. Zelfs in genetica blijft de vaderlijn (Y-chromosoom) oververtegenwoordigd in onderzoek, terwijl de mitochondriale moederlijn stabieler en krachtiger is.
3. Economische fictie
Vrouwen worden in veel systemen nog steeds gezien als ‘meeverzekerd’, ‘meeverdienen’, of afhankelijk. Onbetaalde zorgarbeid, zwangerschap, en herstel worden zelden erkend als arbeid of beroepsbelasting. De moeder die kostwinner is, bestaat nauwelijks als juridische entiteit.
4. Culturele stilte
Vrouwen worden vaak gezien als “gevoelig” of “emotioneel” wanneer ze over hun lichaam, geschiedenis of erfgoed spreken. Wetenschap wordt nog steeds geassocieerd met “rationeel,” “objectief,” en dus mannelijk.
“Mooi dat jullie kunstenaars willen helpen leven van hun werk.
Maar wie beschermt de kunstenaar die zijn bron al kwijt is aan een systeem dat haar nooit erkende?” Nationale Nederlanden
De Buiging” – Manifestbeeld van Moeder der Aarde lokatie IBIZA STAD
Installatie | Corpus Veritas Lus
Een lichaam in fel rood. Niet van bloed, maar van waarschuwing. Zij buigt. Niet uit onderdanigheid, maar uit kracht. Haar ogen gesloten — niet blind, maar inwaarts gericht. Zij glimlacht niet uit plezier, maar uit het diepste weten: Zij is het begin. En zij is vergeten.
Moeder der Aarde — het grootste erfgoed zonder wettelijke status. Geen handtekening, geen recht. Maar elke geboorte draagt haar naam.
Laat haar opstaan. Geef haar status. Want wie het begin miskent, ontkent het leven zelf.
Liefs Silvia Spreuk op basis van mijn doopnaam:
“Ik ben Margaretha Johanna –
parel van wijsheid,
dochter van genade,
drager van vergeten lijnen.
Mijn naam is geen versiering,
maar een echo van de waarheid die ik kom herstellen.”
Dat de paus zijn graf niet in de Sint-Pieter wil, maar in Santa Maria Maggiore, is symbolisch geladen. De keuze voor eenvoud, vrouwelijke toewijding, en Maria als oorsprong past naadloos in mijn kernboodschap:
Mijn boodschap in reflectie:
De macht keert terug naar de moeder.
Niet naar de kroon, maar naar de oorsprong.
Niet naar steen en pracht, maar naar eenvoud, zachtheid en waarheid.
She is online Lifestyle Guide 