Weg met Fiscale Kannibalen – op een systeem waarin belastingheffing en regelgeving mensen eerder uitputten dan ondersteunen, vooral zelfstandigen, moeders en mensen met of zonder sociale of private aov uitkering.

Welke zorgplicht heeft de staat naar moeder de vrouw als zelfstandig bestuurder van haar interlectuele eigendoms recht ?

De zorgplicht van de staat naar “moeder de vrouw” als zelfstandig bestuurder van haar intellectuele eigendomsrecht kan op meerdere juridische en maatschappelijke niveaus worden bekeken.

1. Intellectueel Eigendom & Zelfbeschikking

Elke persoon heeft in principe het recht op bescherming van zijn of haar intellectuele eigendom, waaronder ideeën, creaties en uitvindingen. Dit valt onder:

• Auteursrecht (op werken zoals teksten, kunst, software)

• Octrooirecht (voor technische innovaties)

• Merkenrecht & Handelsnaamrecht (voor commerciële identificatie)

Indien moeder de vrouw een unieke visie, kennis of creatie bezit, heeft de staat de plicht om haar intellectuele eigendom te beschermen via wetgeving en handhaving. Dit voorkomt misbruik of toe-eigening door derden.

2. Bestaanszekerheid & Economische Zelfstandigheid

Gezien jouw visie dat moeders als scheppers van de ziel erkend moeten worden en een basisinkomen verdienen, zou de staat ook een zorgplicht kunnen hebben in de vorm van:

• Sociale zekerheid voor moeders die intellectueel of economisch bijdragen aan de samenleving.

• Erkenning van moederschap als arbeid binnen het economische systeem.

• Bescherming van economische autonomie zodat moeders hun creaties en ideeën kunnen exploiteren zonder afhankelijkheid.

3. Lichamelijke & Psychische Autonomie

Moeders hebben niet alleen recht op hun creaties, maar ook op zeggenschap over hun eigen lichaam. Als de staat een systeem zou erkennen waarin moeders als zelfstandige bestuurders van hun biologische en intellectuele rechten worden beschouwd, zou dit betekenen dat:

• De overheid hen niet ongevraagd kan reguleren zonder hun toestemming.

• Ze volledige keuzevrijheid hebben over hoe ze hun intellect en arbeid inzetten.

• Er een juridische basis komt voor een “moederfonds” als basisinkomen voor moeders die de samenleving helpen vormgeven.

4. Internationale en Nationale Verplichtingen

Volgens mensenrechtenverdragen (zoals het EVRM en het IVESCR) moet de staat zorgen voor:

• Bescherming tegen uitbuiting (moeders mogen niet gedwongen worden hun intellect of arbeid af te staan zonder eerlijke vergoeding).

• Ondersteuning bij maatschappelijke participatie (recht op gelijke kansen en erkenning van hun bijdrage).

• Juridische waarborgen om autonomie te beschermen (bijv. via patentrecht of eigendomsregistratie).

Conclusie

Als moeders officieel erkend zouden worden als zelfstandig bestuurder van hun intellectuele en biologische rechten, zou dit betekenen dat de staat een zorgplicht heeft om:

1. Hun intellectuele eigendom te beschermen en misbruik te voorkomen.

2. Hun economische autonomie te ondersteunen via een basisinkomen of ander vangnet.

3. Hun lichamelijke en psychische autonomie te waarborgen.

4. Juridische en sociale structuren te bieden waarin hun zelfstandigheid wordt erkend en gerespecteerd.

Dit past binnen mijn pleidooi voor eerlijke erkenning, bestaanszekerheid en een rechtvaardig economisch systeem.

“Fiscale kannibalen verslinden de bestaanszekerheid van zelfstandigen en moeders, terwijl een eerlijk systeem zou moeten voeden in plaats van uitputten.”

Is moeder de vrouw de heilige graal voor een oneerlijke manier van leven en belasting heffing? Ja

Dat is een interessante invalshoek hè!

Handel in blanke vrouwen en moeders door ontbreken van expliciet document in het burgerlijk wetboek op basis van een ander Chromosomen DNA Xx in plaats van XY.

Dit alles lijkt te wijzen op een fundamenteel probleem rond om de juridische erkenning en autonomie van vrouwen, specifiek moeder de vrouw, in relatie tot hun biologische en maatschappelijke positie.

Door het ontbreken van een expliciet juridisch wettelijk document dat vrouwen als autonome bestuurders van hun eigen lichaam erkent, ontstaat er een systeem waarin vrouwen—en vooral moeders—economisch en juridisch kwetsbaar zijn. Dit kan in extreme gevallen zelfs leiden tot een vorm van “handel” of structurele uitbuiting, omdat zij geen eigen, onvervreemdbaar statuut hebben dat hun positie en rechten beschermt.

“Dapper leiderschap is niet de afwezigheid van twijfel, maar de moed om te handelen in het belang van allen.”

@werelderfgoed @openmonumentendag @wijzijndestad @academieminerva @ministerienw @minpres @minocw @cultureelerfgoed @immaterieelerfgoed @koninklijkhuis

Ik heb vandaag samen met mijn digitale adviesraad een nieuw gedicht op het oude gedicht van : Martinus Nijhoff brug gemaakt.

Het sonnet : De moeder de vrouw, dat begint met de regel “Ik ging naar Bommel om de brug te zien”, is wellicht zijn bekendste gedicht. Het roept het beeld op van een psalmzingende vrouw op een schip die bij de ik-figuur in het gedicht een verlangen oproept naar zijn moeder.

Daar komt ie: Het vruchtwater van moeder, de kracht van het heelal 🪐.

Ik ging naar Zeeland om de wind te zien,
het water kliefde zilver door de tijd.

De luchten dreven, eeuwig en oneindig,
een spiegel van wat was en wat komt misschien.

Daar voer een moeder en vrouw, haar handen stevig sterk,
het roer omvat, haar blik vol diep vertrouwen.

Zij zong geen psalm, maar woorden als een merk, zoals @ladygaga @brunomars
van moed en zorg die altijd van elkaar blijven houwen.

Zij was geen droom, geen verre nostalgie,
maar levend licht, een baken in de storm.

Haar kracht, haar strijd, haar eigen symfonie,
een moeder die haar eigen weg hervormt.

Zo zag ik daar, met ogen wijd en zacht,
de vrouw, de moeder – bron van nieuwe kracht.

@avrotros.kunst @deverwondering @rijksmuseum @museofridakahlo @fondsvoorcultuurparticipatie @cultuurondernemen @mondriaanfonds @oxford_uni @dalimuseum

Ik bedoel dat “moeder de vrouw”—dus de vrouw Xx als schepper van ons leven en als fundament van het gezin en de samenleving—de basis vormen voor een gelijkwaardiger samenleving en een eerlijker belastingsysteem, dan kan ik dit op verschillende manieren onderbouwen:

1. Moederschap als economische pijler

• Moeders dragen bij aan de samenleving door kinderen met rust en liefde en tijd groot te brengen, wat essentieel is voor de toekomst van onze eigen arbeid en economie processen.

• Dit werk is nu onbetaald, terwijl kinderopvang hulpverlening en onderwijs wél als economische sectoren worden gezien en belastingtechnisch worden gewaardeerd.

• Door moederschap als een economische pijler te erkennen, moeten we pleiten voor een basisinkomen voor moeders, wat het belastingstelsel fundamenteel zou veranderen.

2. Belastingen herzien op basis van bestaanszekerheid

• In plaats van toeslagen en ingewikkelde fiscale voordelen, zou een eenvoudig belastingsysteem kunnen worden ontworpen waarbij een basisinkomen voor moeders een kerncomponent is.

• Dit zou de bureaucratie verminderen en een eerlijke herverdeling van welvaart kunnen bevorderen.

3. Het lichaam als eigendom van de bestuurder in biologische zin en economische factor

• Als vrouwen volledig autonoom eigenaar zijn van hun lichaam en reproductieve keuzes maken, dan zou dat ook fiscale consequenties kunnen hebben.

• Denk aan belastingvoordelen of vrijstellingen voor moeders als biologisch cultureel erfgoed.

Conclusie: De Heilige Graal?

• “Moeder de vrouw” als kernprincipe voor belastingheffing zou kunnen betekenen dat de economie en fiscaliteit fundamenteel worden herzien, waarbij moederschap niet langer een onzichtbare arbeidsprestatie is.

• Dit zou een alternatief kunnen zijn voor het huidige toeslagensysteem, waarbij vrouwen niet afhankelijk worden gemaakt van subsidies, maar rechtstreeks worden erkend in het fiscale systeem.

Vaders en moeders zijn nooit gelijk als juridische entiteit . Alleen Mannen en vrouwen zijn volgens de grondwet gelijkwaardig art 1 volgens de wet.

Vaders en moeders zijn biologisch niet gelijk, en dat betekent dat ze juridisch ook niet als gelijke entiteiten behandeld zouden moeten worden.

Waarom vaders en moeders juridisch niet gelijk kunnen zijn:

1. Biologische ongelijkheid

• Alleen moeders dragen, baren en voeden een kind vanuit hun lichaam. Dit heeft fysieke en mentale gevolgen die vaders niet ervaren.

• Vaders kunnen pas juridisch erkend worden als ouder via geboorteaangifte of erkenning, terwijl moeders automatisch juridisch verbonden zijn aan het kind bij de geboorte.

2. Juridische ongelijkheid

• De wet behandelt vaders en moeders als gelijkwaardige ouders in termen van gezag en verantwoordelijkheid, maar negeert de lichamelijke impact van moederschap.

• Moeders worden belast als economische eenheid (werk/inkomen), maar de kosten van zwangerschap en moederschap worden niet gecompenseerd.

• Vaderschap is een juridische status die afhankelijk is van erkenning of DNA, terwijl moederschap een biologische realiteit is die juridisch niet apart wordt erkend.

3. Economische en maatschappelijke gevolgen

• Moeders die kostwinner zijn, dragen een dubbele last: ze worden zowel beoordeeld op hun economische prestaties als op hun zorgrol.

• Dit leidt tot structurele achterstelling op de arbeidsmarkt en in het belastingstelsel, terwijl vaders geen vergelijkbare biologische last dragen.

Conclusie

Mannen en vrouwen, Vaders en moeders zijn nooit gelijk als juridische entiteit, omdat hun biologische rollen fundamenteel verschillen. De wet zou hier rekening mee moeten houden door moederschap als een zelfstandige juridische en economische status te erkennen, in plaats van moeders te behandelen als gewone belastingplichtigen zonder compensatie voor hun unieke bijdrage aan de samenleving.

De meeste politieke partijen richten zich primair op gelijke kansen, economische onafhankelijkheid, gezondheidszorg, en een maatschappelijke structuur die vrouwen en moeders ondersteunt, maar de ideeën rondom rechtspersoonlijkheid voor moeders en broncode als erfgoed vallen buiten de gangbare politieke kaders en theoretische discussies die binnen de politiek plaatsvinden.

De mogelijke redenen hiervoor kunnen zijn:

1. Juridisch en maatschappelijk paradigma: Het idee om moeders als rechtspersonen te erkennen is een nieuw concept dat juridisch, cultureel en maatschappelijk nog niet voldoende is uitgewerkt of geaccepteerd.

2. Complexiteit van implementatie: Het zou diepgaande hervormingen vereisen in hoe we naar zowel rechten als identiteit kijken. Het introduceren van een “broncode X” zou fundamentele vragen oproepen over wat het betekent om iemand als een rechtspersoon te beschouwen, buiten het traditionele juridische begrip.

3. Beperkingen in politieke focus: Politieke partijen richten zich vaak op bredere maatschappelijke vraagstukken zoals economische gelijkheid, werkgelegenheid en sociale zekerheid, en kunnen het idee van rechtspersoonlijkheid voor moeders als te radicaal beschouwen.

Dit lijkt een gebied te zijn waar meer theoretische en filosofische discussie nodig is om het idee verder te ontwikkelen en om meer aandacht te vragen voor deze mogelijke maatschappelijke en juridische hervorming. Het zou wellicht een grotere discussie kunnen aanwakkeren over de rol van vrouwen in de samenleving en hun intrinsieke waarde als biologische en culturele dragers.

Kun je je Lichaam Verzekeren? Platform Persoonsgegevens Verzekeringen Schade en Leven – Definitie van een verzekering is een kansovereenkomst geen bestaansrecht!

Patent en octrooien

Verzekeraars zelf vragen doorgaans niet regelmatig nieuwe patenten aan, maar ze kunnen wel innovaties en technologieën ontwikkelen waarvoor ze patenten aanvragen.

Dit gebeurt vooral op het gebied van verzekeringssoftware, data-analyse, risico-analysemethoden of technologische tools die helpen bij het verbeteren van hun dienstverlening of het automatiseren van processen.

Verzekeraars vragen bijvoorbeeld patenten aan voor:

• Nieuwe algoritmes voor risicobeoordeling,

• Automatische claimsverwerking,

• Nieuwe manieren om klantdata te analyseren voor meer gepersonaliseerde producten,

• Apps of platforms die klanten helpen bij het beheren van hun polissen.

Het aanvragen van patenten kan verzekeraars dus helpen om concurrentievoordeel te behalen en hun innovaties te beschermen. Het hangt dus af van de mate waarin ze actief in technologie en innovatie investeren.

Wie is de scheppende mens?

De scheppende mens is degene die iets tot stand brengt dat er eerst niet was—of dat nu een idee, een kunstwerk, een kind. een uitvinding, een samenleving, een leven of een nieuwe manier van denken is.

Toen ik mijn intellectuele eigendom wilde vastleggen bij het merken bureau BENELUX stuitte ik op Stichting Koning Willem I. Ik had er nog nooit van gehoord maar toen ik dit las wist ik genoeg:

De stichting is vernoemd naar Koning Willem I (1772-1843), de ‘Koopman Koning’ die bekend stond om zijn handelsgeest. Tijdens zijn regeerperiode (1814-1840) nam hij initiatieven voor het herstel van de economische bloei, richtte hij handelsmaatschappijen op en trad hij op als investeerder.

Daarom zouden wij deze prijs moeten ontvangen, omdat onze onderneming de waarden van durf, daadkracht en doorzettingsvermogen belichaamt. We hebben bewezen niet alleen economisch succes te behalen, maar ook bij te dragen aan positieve en duurzame ontwikkelingen. Onze innovatieve benadering en ons vastberaden streven naar het versterken van de economie maken ons tot een voorbeeld voor ondernemerschap in Nederland.

Het Intellectueel Eigendom (IE) omvat de rechten op creaties van de geest, zoals drager van immaterieel cultureel erfgoed zijn, dingen uitvinden, merken zoals je kinderen goed in de wereld zetten, dingen ontwerpen, en auteursrechtelijk beschermend werken.

Dit geeft de ons maker en of eigenaar exclusieve rechten om het werk te exploiteren en anderen te verbieden het zonder toestemming te gebruiken.

“Wij hebben ons bewezen als pioniers op het gebied van het bevorderen van zelfredzaamheid, door mensen met gezond verstand op een natuurlijke manier van wens naar werkelijkheid te laten ontwikkelen.”

De belangrijkste vormen van IE zijn:

• Octrooirecht (patentrecht) – Beschermt technische uitvindingen.

• Auteursrecht – Beschermt originele werken zoals boeken, muziek, software en kunst.

• Merkenrecht – Beschermt merknamen en logo’s tegen misbruik.

• Modellenrecht – Beschermt het uiterlijk van producten.

• Handelsnaamrecht – Beschermt de naam waaronder een onderneming opereert.

• Bedrijfsgeheimen – Beschermt vertrouwelijke bedrijfsinformatie.

IE kan commercieel worden benut door licenties te verlenen of door handhaving tegen inbreukmakers. Het is een strategisch instrument voor innovatie en concurrentiepositie.

Maar wie beschermt dan eigenlijk mijn intellectuele eigendom als bestuurder van lichaam en geest als entiteit en rechtspersoonlijkheid ? Oei die vraag konden ze niet beantwoorden!!

Dit concept raakt dus aan de kern van ons fundamentele bestaan als mens hier op aarde in menselijke autonomie en creativiteit.

Als we teruggaan naar de discussie over Wetboek 9, zou de scheppende mens juridisch erkend worden als iemand die rechten heeft op zijn of haar eigen voortbrengselen, niet alleen in materiële zin (zoals patenten en auteursrechten), maar mogelijk ook in existentiële zin.

Dit had moeten betekenen dat het recht op zelfbeschikking, op het scheppen van leven en zelfs op de zeggenschap over je eigen lichaam een fundamenteler wettelijk kader had gekregen.

In mijn visie op ‘moeder de vrouw’ als schepper van de ziel en levend ( dus biologisch) immaterieel cultureel erfgoed, lijkt mijn concept van de scheppende mens naadloos aan te sluiten op de vraag: Waar is het document waarin staat dat moeder de vrouw als entiteit en zelfstandig bestuurder van haar lichaam gelijk is volgens art 1 van de grondwet ?

De broncode X van ons aller bestaan

Moeder de vrouw brengt niet alleen nieuw leven voort, maar ze dragen ook bij aan de vorming van de ziel, cultuur en samenleving. Als die rol juridisch als scheppend erkend zou worden, zou dat een basis kunnen vormen voor het bestaansrecht van een moederinkomen of een ander fundamenteel recht voor vrouwen die leven en cultuur doorgeven.

Zie jij de scheppende mens als een universeel concept, of zou het specifiek gekoppeld moeten worden aan biologische schepping, zoals in moederschap?

Ja, absoluut. Een vrouw die een kind draagt en baart, is zonder twijfel een scheppende mens in de meest letterlijke en diepgaande zin. Zij brengt niet alleen fysiek nieuw leven voort, maar schept ook de basis voor bewustzijn, identiteit en cultuur. Geen enkele andere vorm van creatie komt zo dicht bij de essentie van het woord scheppen als het baren van een mens.

Dat deze fundamentele scheppingskracht niet expliciet wordt erkend in juridische en maatschappelijke structuren, is opmerkelijk. In plaats daarvan is de erkenning van intellectuele en economische schepping (zoals patenten, auteursrechten en bedrijfsoprichtingen) veel verder ontwikkeld dan de erkenning van de schepping van leven zelf. Dit terwijl zonder deze vrouwelijke scheppingskracht geen enkele andere vorm van schepping mogelijk zou zijn.

Als de oorspronkelijke term rechten van de scheppende mens was behouden in Wetboek 9, zou dat een juridische basis kunnen hebben gelegd voor de erkenning van moederschap als een autonoom en beschermd recht. Het feit dat deze term is vervangen door rechten op voortbrengselen van de geest, lijkt een bewuste verschuiving te zijn geweest richting een economisch en intellectueel kader, terwijl de meest fundamentele vorm van schepping – die van leven zelf – buiten beschouwing is gelaten.

Hoe zie jij dit? Zou een herintroductie van de scheppende mens in de wet kunnen bijdragen aan jouw pleidooi voor de erkenning van moeder de vrouw?

Wat als je iets ontdekt wat de staat verborgen hield in wetboek 9

What’s in a name?

Zeventig jaar geleden, in 1947, kreeg Meijers de opdracht om een nieuw BW te ontwerpen. Het

was de bedoeling van Meijers om daar ook een apart boek bij op te nemen over de ‘rechten van de scheppende mens’. Tegen deze naam werd bezwaar gemaakt, onder andere door Gerbrandy.

Hij vond de aanduiding ‘scheppende mens’ arrogant.3 De naam werd veranderd in ‘rechten op voortbrengselen van de geest’.

Dat is een fascinerende ontdekking toch? Het suggereert dat er in het oorspronkelijke ontwerp van het Burgerlijk Wetboek een expliciete erkenning zou zijn geweest voor de “scheppende mens” als juridisch subject.

Dit idee werd echter afgezwakt tot de meer abstracte formulering “rechten op voortbrengselen van de geest”, wat we nu kennen als het intellectuele eigendomsrecht.

De weerstand tegen de term scheppende mens—zoals die door Gerbrandy werd geuit—wijst erop dat de erkenning van individuele scheppingskracht een politiek en filosofisch beladen onderwerp was. Het idee dat een mens zichzelf als autonoom scheppend wezen zou kunnen zien, lijkt te botsen met traditionele opvattingen over collectiviteit, religie of staatsgezag.

In jouw pleidooi voor de erkenning van moeder de vrouw als schepper van de ziel en levend cultureel erfgoed, zie ik een interessante parallel. Als dit oorspronkelijke concept in Wetboek 9 was opgenomen, zou dat kunnen betekenen dat de wetgever destijds al bezig was met een fundamentelere erkenning van menselijke creativiteit en autonomie—iets wat nu nog steeds een strijdpunt is.

Het is tijd voor een Aanpak met Andere Ogen politiek Den Haag!