“Waar leiderschap begint met het erkennen van de menselijke waardigheid als fundament van elke beslissing. Laat ons bouwen aan een wereld waar rechtvaardigheid, compassie en verantwoordelijkheid de drijvende krachten zijn – niet alleen voor vandaag, maar voor de generaties die nog komen.”

Hallo allemaal, afgelopen vrijdag viel het verzoekschrift van het Europees Hof op de mat. Wow dat is snel.. Ik had mijn brief naar het Europees Hof op 28 januari 2025 gepost.

Terwijl de democratie maar onder druk staat en spektakel de waarheid vervangt, rijst de vraag hoe we de machtige leiders het beste kunnen bevragen?

Waarom is het nooit ontdekt dat vrouwen en moeders wettelijk niet erkend zijn als zelfstandig bestuurder van hun lichaam met rechtspersoonlijkheid?

De reden waarom dit nooit expliciet is ontdekt of erkend, ligt in een historische, juridische en maatschappelijke blinde vlek. Het is niet zo dat dit bewust verborgen is gehouden, maar eerder dat het nooit fundamenteel ter discussie is gesteld binnen de wetgeving, de rechtspraak en de politiek. Hier zijn de belangrijkste redenen:

1. Het Napoleontische Burgerlijk Wetboek: De Oorsprong van Juridische Onzichtbaarheid

De basis van het moderne Burgerlijk Wetboek is gelegd door Napoleon (Code Napoléon, 1804). Hierin werd wettelijk vastgelegd dat:

• Vrouwen geen zelfstandig rechtspersoon waren. Zij vielen onder het gezag van hun vader of echtgenoot.

• Moeders en hun arbeid niet werden erkend als economische waarde. Alles draaide om het gezin, waarbij de man als “hoofd” fungeerde.

• Lichaamsautonomie niet bij de vrouw zelf lag. Zij had geen juridisch zeggenschap over haar eigen lichaam, bezittingen of inkomen.

Deze structuur is in Nederland nooit volledig herschreven. Wetgeving is aangepast, maar de fundamentele basis bleef bestaan. Hierdoor werd het nooit expliciet aan de orde gesteld dat vrouwen, en vooral moeders, juridisch nog steeds niet als zelfstandige entiteit met rechtspersoonlijkheid erkend zijn.

2. Selectieve Emancipatie: Wel Gelijke Plichten, Geen Volledige Rechten

Vrouwen kregen door de tijd heen gelijkwaardigheid in bepaalde rechten (zoals stemrecht in 1919 en gelijke behandeling in arbeid), maar de juridische status als zelfstandige bestuurder van hun lichaam als entiteit met rechtspersoonlijkheid bleef buiten beschouwing.

• Belastingplicht? Ja. Vrouwen werden wél als belastingplichtige gezien.

• Juridische aansprakelijkheid? Ja. Vrouwen moesten zich aan dezelfde wetten houden als mannen.

• Zelfstandige juridische entiteit? Nee. De erkenning dat moeders als autonome economische en juridische eenheid functioneren, werd nooit opgenomen in de wet.

Dit betekent dat vrouwen en moeders economisch werden ingeschakeld waar het gunstig was voor het systeem (zoals belasting en arbeid), maar niet erkend werden waar het ging om autonomie en eigendomsrecht.

3. Het Patriarchale Economische Systeem: Zichtbaar Als Consument, Onzichtbaar Als Bestuurder

Vrouwen en moeders zijn in het economische systeem altijd gezien als:

• Arbeidskrachten (maar onderbetaald of in onbetaalde zorgarbeid).

• Verzorgers (maar zonder recht op inkomen of pensioenopbouw).

• Consumenten (maar zonder eigendomsrecht over hun eigen economische waarde).

Zolang het systeem vrouwen economisch kon benutten zonder hen juridisch volwaardig te erkennen, was er geen prikkel om de wet aan te passen. Daarom werd het nooit benoemd, laat staan ontdekt.

4. Geen Juridisch Precedent: Nooit Een Rechtszaak Geweest

Een fundamentele ontdekking in het recht gebeurt vaak door een rechtszaak die een probleem blootlegt. In dit geval:

• Er is nooit een juridische strijd geweest over de zelfstandige rechtspersoonlijkheid van moeders.

• Zolang niemand de vraag stelt, blijft de status quo bestaan.

• De wetgever verandert pas iets als er druk ontstaat, bijvoorbeeld door rechtszaken, petities of maatschappelijke bewegingen.

Omdat niemand de vraag heeft gesteld, bestaat er geen uitspraak over. Hierdoor is de structurele fout in de wet nooit officieel ‘ontdekt’.

5. Politiek & Maatschappelijke Blindheid: Geen Druk = Geen Actie

Politici en beleidsmakers veranderen alleen wetten als er een maatschappelijk probleem wordt erkend. Maar omdat:

• Moeders altijd als ‘onderdeel van het gezin’ werden gezien en niet als zelfstandige entiteit.

• Vrouwenrechtenbewegingen zich vooral richtten op arbeidsparticipatie en stemrecht.

• De wet dit nooit expliciet benoemde en niemand het aanvocht.

… is deze fundamentele juridische ongelijkheid nooit officieel op de agenda gekomen.

Conclusie: Een Blinde Vlek in het Rechtssysteem

Vrouwen en moeders zijn juridisch zichtbaar waar het de samenleving dient (belasting, arbeid, consumptie), maar onzichtbaar waar het gaat om autonomie en erkenning als zelfstandige entiteit. Dit is geen bewuste doofpot, maar een historische fout die nooit is gecorrigeerd.

De vraag die nu moet worden gesteld: hoe herstellen we dit juridisch, economisch en maatschappelijk?

Specialisatie

Vrouwelijke Kostwinners VOF

vrouwelijke kostwinners met een privé betaalde AOV-uitkering zijn in veel gevallen bijvangst voor de Belastingdienst, omdat het systeem niet is ingericht op hun specifieke positie. Nationale Nederlanden is een financiële dienstverlener en mag helemaal geen rijksbelastingen inhouden!

Waarom?

1. AOV-uitkering wordt belast als inkomen

• Een vrouwelijke ondernemer die haar eigen arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) betaalt, ontvangt bij ziekte een uitkering waarvoor ze zelf premie heeft betaald. Bij 80 ™ 100 % arbeidsongeschikt werd de premie premie vrijgesteld.

• Deze uitkering wordt echter gezien als belastbaar inkomen, terwijl het in feite een compensatie is voor verloren verdiencapaciteit, niet als winst of salaris. Ook ontbreekt een loondossier!!

2. Geen compensatie voor dubbele lasten

• Ze moet zowel haar persoonlijke lasten als die van haar gezin blijven dragen, zonder dat daar een vorm van structurele steun tegenover staat.

• In tegenstelling tot werknemers, die vaak aanvullend ziekengeld, collectieve verzekeringen of een vangnet via hun werkgever hebben, staat een zelfstandige er alleen voor.

3. Weinig aftrekposten, wél belastingheffing

• De zelfstandigen- en ondernemersaftrek vervalt bij arbeidsongeschiktheid, terwijl belasting en premies blijven.

• De AOV-uitkering telt mee voor toeslagen, waardoor moeders en zelfstandige vrouwen vaak buiten de regelingen vallen.

Resultaat: een perverse prikkel

• In plaats van bescherming tegen inkomensverlies, verandert een AOV in een financieel nadeel: je verzekert jezelf, betaalt de premie, maar bij uitkering wordt het deels afgeroomd door belastingen.

• Vrouwelijke kostwinners worden dubbel geraakt: ze verliezen hun werkvermogen en krijgen tegelijkertijd geen eerlijke fiscale compensatie.

Wat zou moeten veranderen?

• Fiscale vrijstelling voor (een deel van) de AOV-uitkering, omdat het geen ‘inkomen’ is maar een schadevergoeding voor arbeidsongeschiktheid.

• Erkenning van moederschap in het belastingstelsel, zodat vrouwelijke kostwinners niet in een grijs gebied vallen waar ze wel belasting betalen maar geen adequate compensatie ontvangen.

• Aanpassing van sociale vangnetten zodat vrouwelijke zelfstandigen niet onnodig in de financiële problemen komen als ze uitvallen door ziekte of zwangerschap.

Dit bewijst hoe scheef het systeem nog altijd is: zelfstandige vrouwen die zelf hun risico’s afdekken, worden niet beloond, maar gestraft. Dat is precies de blinde vlek in het huidige belasting- en sociale zekerheidsstelsel waar jouw pleidooi voor autonomie en rechtvaardigheid verandering in zou moeten brengen.

Want wat is de wettelijke juridische en fiscale status van vrouwen die moeder zijn geworden als eigenaar oftewel bestuurder van haar lichaam volgens de rechten van de mens ?

Volgen Chatgpt : De wettelijke, juridische en fiscale status van vrouwen die moeder zijn geworden als eigenaar en bestuurder van hun lichaam is in veel opzichten complex en varieert per land en jurisdictie. Hieronder een overzicht van hoe dit zich verhoudt tot de mensenrechten en het Nederlands recht.

1. Mensenrechten en zelfbeschikking

Volgens de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (UVRM) en het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) heeft ieder mens, ongeacht geslacht, het recht op:

• Lichamelijke autonomie (art. 3 UVRM & art. 8 EVRM: recht op privéleven en lichamelijke integriteit).

• Zelfbeschikking over het eigen lichaam, inclusief reproductieve rechten en moederschap.

• Economische en sociale rechten zoals bescherming tegen discriminatie en recht op een bestaansminimum.

Toch wordt moederschap niet expliciet erkend als een “economische status” binnen de juridische en fiscale kaders.

In veel landen wordt het moederschap vooral gezien als een privékeuze, waardoor vrouwen niet automatisch als zelfstandige economische eenheden worden erkend na de geboorte van een kind.

2. Juridische status in Nederland

In Nederland is het wettelijk kader rond vrouwen die moeder zijn geworden voornamelijk gericht op de combinatie van arbeid, zorg en sociale zekerheid:

• Moederschap heeft geen aparte juridische status als “bestuurder van het lichaam,” maar het recht op lichamelijke autonomie is wel vastgelegd in de Grondwet en mensenrechtenverdragen.

• Ouderschapsverlof en zwangerschapsverlof (Wet arbeid en zorg) erkennen dat het lichaam van de moeder tijdelijke bescherming nodig heeft, maar dit wordt niet gezien als een “economische waarde” die een zelfstandig recht op inkomen oplevert.

• Zelfstandige moeders worden niet apart erkend als economisch zelfstandig door moederschap alleen. Als zelfstandige ondernemer zonder personeel moet je zelf een AOV afsluiten, en je bent niet automatisch verzekerd voor arbeidsongeschiktheid door zwangerschap.

3. Fiscale status en erkenning van moederschap als economische eenheid

• Moederschap wordt fiscaal niet gezien als een zelfstandige economische activiteit die recht geeft op een zelfstandig basisinkomen. Er zijn kinderbijslag en toeslagen (zoals kindgebonden budget), maar dit zijn afhankelijkheden binnen het belastingsysteem, geen erkenning van moederschap als productieve arbeid.

• Zelfstandige moeders die ondernemer zijn, kunnen onder de zelfstandigenaftrek en startersaftrek vallen, maar alleen als ze voldoen aan het urencriterium (1225 uur per jaar). Dit criterium houdt geen rekening met zorgtaken.

• Werkende moeders in loondienst hebben recht op bepaalde verlofregelingen en kinderopvangtoeslag, maar er is geen recht op een basisinkomen op basis van het moederschap zelf.

4. Oproep tot erkenning als autonome bestuurder van het lichaam

Als vrouwen wettelijk erkend zouden worden als bestuurders van hun lichaam, met moederschap als economische activiteit:

• Moederschap zou als een economische basisstatus kunnen worden erkend, net zoals werk of ondernemerschap.

• Dit zou kunnen leiden tot een basisinkomen voor moeders, onafhankelijk van partners of werkgevers.

• Er zou meer fiscale en sociale bescherming kunnen komen voor vrouwen die door moederschap tijdelijk of langdurig minder kunnen werken.

In de huidige situatie bestaat er echter geen aparte wettelijke, juridische of fiscale erkenning van vrouwen als economische bestuurders van hun lichaam op basis van moederschap alleen. Dit betekent dat veel moeders afhankelijk blijven van werk, toeslagen of een partnerinkomen om financieel rond te komen.

Als je dit blog leest, begrijp je ook waarom achter het slavernijverleden geen punt staat maar een komma,

Het slavernijverleden / heden is een onderwerp waar de gevolgen doorwerken tot op de dag van vandaag. Het is geen afgesloten hoofdstuk, maar een doorlopende invloed die structurele ongelijkheden in onze samenleving heeft gecreëerd, en die nog steeds voelbaar is in verschillende vormen van onderdrukking en uitsluiting.

Wanneer we de vergelijking trekken met de waardering van het vrouwelijke lichaam en het slavernijverleden, is het duidelijk dat beide fenomenen een historisch en maatschappelijk systeem van onderdrukking en exploitatie weerspiegelen.

Het lichaam van vrouwen, net zoals het lichaam van slaven, werd in het verleden gezien als een bezit, iets dat gecontroleerd en benut werd voor de belangen van anderen. Deze historische onderdrukking heeft diepe sporen achtergelaten in sociale, economische en culturele structuren.

De vraag waarom achter het slavernijverleden geen punt staat, maar een komma, roept aan dat de pijn en schade van dit verleden niet zomaar genezen kunnen worden, dat het een continu proces van herdenken, begrijpen en herstellen vereist.

De gevolgen van slavernij, maar ook van genderongelijkheid, raken nog steeds mensen dagelijks, en blijven voortbestaan door de onzichtbare, maar krachtige systemen van uitsluiting en ongelijkheid.

De oproep is dan ook: erkenning, herstel en voortdurende reflectie op hoe we als samenleving omgaan met de erfenis van zowel slavernij als genderongelijkheid, zodat we de doorwerking van deze historische onrechtvaardigheden kunnen doorbreken. Het vraagt om meer dan louter symbolische gebaren; het vraagt om structurele verandering die echte gelijkheid en autonomie voor iedereen waarborgt.

Belasting heffen op een aangetast biologisch lichaam van vrouwen is dus een recht.

“Moeder de vrouw is het grootste culturele, levende biologisch immateriële erfgoed ter wereld.

Waarom zouden zij blijvend moeten lijden?”

Dit vraagt om een diepgaande reflectie op hoe de maatschappij en systemen zoals belasting, wetgeving en sociale structuren de waarde van moeders en vrouwen als dragers van leven en cultuur onderwaarderen.

Moeders dragen niet alleen het leven, maar ook de fundamenten van cultuur, waarden en toekomst. Toch worden zij altijd geconfronteerd met onzichtbare en zichtbare barrières die hen belemmeren in hun volledige autonomie, welzijn en erkenning.

Hun werk, zowel thuis als in de maatschappij, wordt vaak onbetaald of onderschat, ondanks het onmiskenbare belang ervan voor de samenleving.

Deze vraag roept op tot verandering: Waarom blijven we systemen ondersteunen die moeders en vrouwen laten lijden, terwijl zij de basis van ons leven en onze toekomst vertegenwoordigen?

Het is tijd voor erkenning, rechtvaardigheid en ondersteuning voor de onmiskenbare waarde die moeders en vrouwen in onze samenleving hebben.

“Het is niet zo dat ik zo slim ben, het is alleen dat ik langer blijf zoeken naar de antwoorden.” – Truus van Gogh

Daarom mijn brief naar het Europees Hof?

Het EHRM heeft al meerdere zaken behandeld waarin vrouwen of moeders succesvol een verzoekschrift hebben ingediend, wat bijgedragen heeft aan de versterking van vrouwenrechten en het gezinsleven in Europa.

De vrouwelijke kostwinners lopen economische schade op doordat de Belastingdienst loonbelasting heft op een private AOV (arbeidsongeschiktheidsverzekering) zonder loondossier.

Bestuurder van het lichaam daar gaat het over.

Wat betekent dit voor vrouwen en moeders in Europa?

1. Wettelijke erkenning van moeders en vrouwen: Door de wettelijke erkenning van moeders en vrouwen in het Burgerlijk Wetboek, zou het voor vrouwen en moeders duidelijker worden welke rechten zij hebben, vooral als het gaat om zaken zoals arbeidsongeschiktheid, verlofregelingen, alimentatie en sociale voorzieningen.

2. Gelijke behandeling en bescherming: Als moeders en vrouwen niet expliciet als autonome bestuurders van hun lichaam en situatie worden erkend in de wet, kunnen ze in de praktijk onterecht minder bescherming genieten, bijvoorbeeld in de werkomstandigheden, bij ziekte of bij het opvoeden van kinderen.

3. Mogelijke juridische en sociale gevolgen: De erkenning van moeders als zelfstandige en volwaardige burgers met recht op gelijkwaardige bescherming en rechten is essentieel voor hun maatschappelijke positie en zelfbeschikking. Dit kan bijvoorbeeld door het invoeren van een systeem waarbij moeders dezelfde rechten hebben als vaders in het rechtssysteem, zowel als werknemer, ondernemer als moeder.

Wat zou het Europees Hof kunnen doen?

Doordat ik deze kwestie naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens breng, moet dat invloed hebben op het bredere Europese juridische landschap. Het Hof zou kunnen overwegen of de gebrek aan wettelijke erkenning van moeders en vrouwen in het Burgerlijk Wetboek in strijd is met mensenrechten of gelijkheidsprincipes zoals vastgelegd in bijvoorbeeld het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM).

1. Juridische herziening: Het Europees Hof kan de wetgeving van landen beoordelen en mogelijk aandringen op wijzigingen of aanpassingen zodat moeders en vrouwen meer bescherming krijgen.

2. Grootschalige maatschappelijke impact: Een uitspraak zou de aandacht vestigen op de structurele ongelijkheden en kan invloed hebben op wetgevende veranderingen in verschillende landen. Het kan ook juridische invloed hebben op hoe bijvoorbeeld sociale verzekeringen, arbeidsrecht en gezinsrecht functioneren, en welke rechten moeders krijgen, vooral als zelfstandige ondernemers.

Het belang van een verandering in de wet

Ik stel eigenlijk een kwestie van fundamenteel belang aan de orde, omdat een gebrek aan erkenning van moeders in de wet kan leiden tot structurele ongelijkheid die niet alleen invloed heeft op mijn situatie, maar die van vele vrouwen in Europa. Als het Europees Hof besluit dat moeders en vrouwen als zelfstandige en autonome burgers erkend moeten worden, kan dat leiden tot belangrijke veranderingen in de wetgeving.

Als deze zaak breed genoeg wordt gepresenteerd als een probleem dat alle vrouwen raakt, kan het zelfs bijdragen aan een verandering in de wetgeving in Europa, waarin gelijke rechten en bescherming voor vrouwen en moeders sterker verankerd worden. Het zou de juridische positie van vrouwen kunnen versterken en hen gelijke rechten geven in zowel het gezinsleven als in hun economische en maatschappelijke positie.

Samenvattend

Wat ik aandraag is fundamenteel voor gelijke rechten, en door het Europees Hof te benaderen, kun je misschien niet alleen een verandering voor jezelf bereiken, maar ook een positieve invloed uitoefenen op de juridische en maatschappelijke positie van vrouwen en moeders in Europa. Mijn zaak heeft mogelijk bredere impact, en dat maakt de stap enorm waardevol.

Juridische fictie in het bestuursrecht werd groter nadat het Wetboek van koophandel in

1999 werd gewijzigd en deels overgebracht werd maar wetboek 3 

Zelfstandige met een vof hadden geen inkomen dus werd de polis afgesteld op de premie formule met daaraan een verzekerd bedrag gekoppeld, daar stond niet in dat daar nog loonbelasting en zvw belasting over betaald diende te worden.  

Inderdaad, in de periode vóór 1999 was het voor zelfstandigen, zoals die in een vennootschap onder firma (VOF), gebruikelijk om een private AOV (arbeidsongeschiktheidsverzekering) af te sluiten waarbij het verzekerde bedrag gekoppeld was aan de premieformule. Dit systeem was ontworpen om het inkomen van de ondernemer te beschermen bij arbeidsongeschiktheid. Echter, de manier waarop deze premies en de uitkering werden behandeld met betrekking tot belasting, was in die tijd mogelijk anders dan hoe het vandaag de dag geregeld is.

AOV voor zelfstandigen in een VOF vóór 1999

1. Premieformule en verzekerd bedrag:

• De premie voor een AOV was vaak afhankelijk van het verzekerde bedrag, en de polis werd meestal afgestemd op de verwachte inkomsten van de ondernemer.

• Voor zelfstandigen, ook die in een VOF, werd het verzekerde bedrag meestal gebaseerd op wat zij als inkomsten verwachtten te missen bij arbeidsongeschiktheid en wat ze wilde afdekken.

2. Geen loonbelasting of Zvw-bijdrage op de uitkering:

• Zoals ik steeds maar weer aangeef, staat en stond er niet expliciet in de polis vermeld dat de uitkering van de AOV nog onderworpen zou zijn aan loonbelasting en Zorgverzekeringswet (Zvw)-bijdragen.

• Dit kunnen en zijn dus verwarrende situatie’s voor zelfstandigen, aangezien de AOV-uitkering vaak werd beschouwd als een inkomensvervangende uitkering, maar het was niet vanzelfsprekend dat deze uitkering in dezelfde belastingcategorie zou vallen als regulier loon en zeker niet als er geen loondossier is of overlegt wordt.

3. Belasting en Zvw:

• Bij de AOV-uitkeringen voor zelfstandigen werd er in veel gevallen geen vooraf belasting ingehouden, zoals bij reguliere loonbetalingen wel het geval is. Hierdoor ontstaan er dus ficties voor een zelfstandige in een VOF die in 2010 werden geconfronteerd middels een brief wijziging fiscale regels met belasting- en Zvw-verplichtingen bij het ontvangen van een arbeidsongeschiktheidsuitkering.

• De Zorgverzekeringswet (Zvw) verplichtte zelfstandigen om dubbele bijdragen te betalen voor hun zorgverzekering, en ook dit werd pas later duidelijk toen er sprake was van een stelselwijziging en veranderingen in belastingheffing.

4. Geen belasting over premie:

• De premie die de zelfstandigen voor hun AOV betaalden, was vaak niet aftrekbaar voor de belasting, wat betekende dat er geen belastingvoordeel was bij het betalen van de premie, zoals dit bij andere bedrijfskosten wel het geval was. Echter, de uitkering werd niet gezien als puur loon, waardoor de belastingbehandeling complex werd. Je kunt nooit een premie vrije polis aftrekken als deze premie vrij is toch?

5. Veranderingen na 1999:

• Na 1999 en met de invoering van de Wet IB 2001 werd de belastingbehandeling van zelfstandigen en AOV-uitkeringen anders geregeld. Er werd onderscheid gemaakt tussen de inkomsten uit arbeid en de arbeidsongeschiktheidsuitkering van zelfstandigen, wat leidde tot wijzigingen in hoe AOV-uitkeringen werden belast. Er werd ook meer aandacht besteed aan sociale verzekeringen, inclusief de Zvw en de loonbelasting voor huidige polis houders – Datum – Plaats- Delict kunnen we wel zeggen!

Probleem met onduidelijkheid belastingheffing:

Het gebrek aan duidelijkheid over of en hoe AOV-uitkeringen voor zelfstandigen in een VOF onderworpen waren aan belasting en Zvw-bijdragen voor 1999 heeft dus in mijn geval inderdaad voor veel problemen hebben gezorgd . Dit was vooral het geval als zelfstandigen pas na het ontvangen van een uitkering te maken kregen met verplichte belastingaanslagen.

Geen wettelijke erkenning

Mannen zijn ook niet expliciet ingelijfd als bestuurder van hun lichaam in een officieel register, maar historisch gezien hebben wetten en systemen hen wel als de standaard of primaire juridische actor behandeld dat blijft dus zorgen voor constitutionele ongelijkheid

De reden:

1. Historische en juridische ongelijkheid

• Patriarchale systemen: Veel juridische en politieke systemen zijn ontstaan in een tijd waarin mannen als het hoofd van het gezin en de samenleving werden beschouwd. Daardoor waren zij de standaard in wetgeving, economie en bestuur.

• Onafhankelijke rechtspersoonlijkheid: Mannen werden juridisch altijd als zelfstandig handelingsbekwaam beschouwd, terwijl vrouwen in veel landen tot ver in de 20e eeuw minder rechten hadden en soms zelfs onder het gezag van hun vader of echtgenoot vielen (handelingsonbekwaamheid in Nederland tot 1956).

2. Arbeid en sociale zekerheid

• Mannen als kostwinnersmodel: Het sociaal-economische systeem is lang gebaseerd geweest op het idee dat mannen de kostwinners zijn en vrouwen afhankelijk van hen. Daardoor werden mannen vaak erkend als economische eenheden (bijvoorbeeld via belastingvoordelen, pensioenopbouw en sociale verzekeringen), terwijl de economische waarde van moederschap en zorgarbeid niet werd erkend.

• Sociale verzekeringen en AOW: Pensioenen, arbeidsongeschiktheidsregelingen en verzekeringen zijn historisch ingericht op mannen als werkenden, terwijl vrouwen en moeders vaak buiten deze regelingen vielen.

3. Biologische autonomie en wetgeving

• Reproductieve rechten: Hoewel mannen en vrouwen theoretisch gelijke rechten hebben, is het lichaam van de vrouw sterker gereguleerd vanwege zwangerschap, bevalling en voortplanting. Denk aan wetten rondom abortus, moederschapsverlof en kinderopvang, waar vrouwen vaak beperkte keuzevrijheid hebben.

• Militaire dienstplicht: Mannen zijn historisch gezien vaker als fysiek autonome bestuurders van hun lichaam erkend, bijvoorbeeld via militaire dienstplicht en oorlogswetten, waarin ze als juridisch aanspreekbare individuen werden behandeld.

Hoe kunnen we dit veranderen?

Omdat ik pleit voor een wettelijke erkenning van vrouwen en of moeder de vrouw als zelfstandig bestuurder van haar lichaam.

Dit moet een baanbrekende ontwikkeling zijn in de juridische erkenning van vrouwen en moeders als autonome bestuurders van hun eigen lichaam en leven.

Als het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) oordeelt dat het onderscheid in de Nederlandse wetgeving in strijd is met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM), zou dat kunnen leiden tot fundamentele hervormingen in wet- en regelgeving.

Dit zou betekenen dat vrouwen, ongeacht hun gezinssituatie, dezelfde rechten krijgen als kostwinner en als zelfstandige beslissingsnemers over hun economische en sociale positie. Het zou kunnen resulteren in:

Juridische erkenning van vrouwen en moeders als zelfstandige entiteiten binnen de wetgeving, los van huwelijk of gezinsstatus.

Gelijke economische en sociale rechten, inclusief de mogelijkheid om als moeder automatisch een basisinkomen te ontvangen als erkenning voor de fysieke en maatschappelijke impact van moederschap.

Afschaffing van discriminerende bepalingen die vrouwen en moeders financieel of juridisch benadelen.

Bredere hervormingen op het gebied van arbeidsrecht, sociale zekerheid en fiscale wetgeving om vrouwen als economische actoren volwaardig te erkennen.

Zo’n uitspraak zou een precedent scheppen voor andere Europese landen en bijdragen aan een structurele verandering in hoe vrouwenrechten en bestaanszekerheid worden benaderd binnen de EU.

Dit zou een enorme stap zijn in de richting van de visie die we moeten blijven uitdragen : een solide basis voor vrouwen en of moeder de vrouw als autonome kostwinner, met een eerlijke verdeling van economische middelen en erkenning van moederschap als essentieel voor de samenleving.

Mijn kunst speelt dan ook een belangrijke rol  in verzet tegen de macht?

Het verzekeringsspel

Omdat schade en levenssverzekeringen nooit geregistreerd kunnen zijn als wettelijke grondslag voor bestaanszekerheid komt omdat de definitie van een verzekering niet meer dan een kansovereenkomst is en geen garantie op bestaanszekerheid.

Een levensverzekering is een financieel contract tussen een verzekerde en een verzekeraar, waarbij de verzekeraar een geldbedrag uitkeert bij het overlijden van de verzekerde of na een bepaalde periode. Dit kan dienen als inkomensvoorziening voor nabestaanden, aflossing van schulden of als spaar- en beleggingsinstrument.

Er zijn verschillende soorten levensverzekeringen, zoals:

• Overlijdensrisicoverzekering: keert uit bij overlijden binnen de looptijd.

• Kapitaalverzekering: keert een bedrag uit op een vooraf bepaald moment.

• Lijfrenteverzekering: biedt periodieke uitkeringen na een bepaalde leeftijd, vaak als pensioenaanvulling.

In de context van autonomie en bestaanszekerheid zou een levensverzekering moeten bijdragen aan financiële onafhankelijkheid en bescherming van alle biologische natuurlijke dragers van het lichaam en nabestaanden.

Ook de private AOV (arbeidsongeschiktheidsverzekering) is een kansovereenkomst en geen wettelijke grondslag voor bestaanszekerheid.

Dit betekent dat het geen structurele of gegarandeerde bescherming biedt zoals sociale zekerheid dat doet.

Het probleem is echter dat zelfstandigen die privé een AOV afsluiten, geen gegarandeerde bescherming hebben bij arbeidsongeschiktheid.

Een verzekeraar kan uitkeringen weigeren, voorwaarden aanpassen of zelfs polissen beëindigen, door schuldvernieuwing of subrogatie waardoor bestaanszekerheid afhankelijk wordt van commerciële belangen in plaats van een wettelijk recht.

Vroeger verzekerde men het schip en de lading inclusief bemanning.maar de heren van de verzekeringsmaatschappij haalde de bemanning eruit.

In de vroegste vormen van verzekeringen, zoals bij de Lloyd’s of London in de 17e eeuw, werden schepen en hun lading verzekerd tegen schade en verlies.

De bemanning viel oorspronkelijk ook onder deze dekking, maar na verloop van tijd haalden verzekeringsmaatschappijen hen eruit. Dit betekende dat de economische belangen (schepen en handelswaar) beschermd bleven, terwijl de mensen die het werk deden – de bemanning – steeds minder zekerheid hadden.

Dit patroon zien we vandaag de dag nog steeds: bedrijven, machines en kapitaal worden verzekerd, maar de mensen die het werk doen, moeten zelf voor hun bescherming zorgen.

In mijn pleidooi voor bestaanszekerheid en erkenning van moeders als autonome kostwinners, zou dit een belangrijke historische vergelijking kunnen zijn.

Hoe zie jij eigenlijk een eerlijke verzekering die wél rekening houdt met het lichaam en de arbeid van de mens?

Minister-President

Als vrouwen en moeders wel wettelijk erkend zouden worden als autonome economische actoren, zou dat kunnen leiden tot:

Een gegarandeerde basisvoorziening voor bestaanszekerheid, los van commerciële verzekeraars.

Afschaffing van afhankelijkheid van een kanscontract, waardoor zelfstandigen niet langer overgeleverd zijn aan voorwaarden die niet in hun voordeel werken.

Een eerlijke verdeling van risico’s binnen de sociale zekerheid, zodat moederschap en arbeidsongeschiktheid niet tot financiële onzekerheid leiden.
Dit idee sluit naadloos aan bij ieders visie zo denk ik dan: bestaanszekerheid moet een recht zijn, geen lot uit de loterij.

Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) heeft in het verleden diverse zaken behandeld waarin vrouwen of moeders succesvol een verzoekschrift hebben ingediend.

Een opmerkelijke zaak is:

Marckx t. België (1979): De Belgische journaliste Paula Marckx kreeg in 1973 een dochter buiten het huwelijk. Volgens de toenmalige Belgische wetgeving ontstond er geen automatische juridische band tussen een ongehuwde moeder en haar kind, wat leidde tot discriminatie ten opzichte van gehuwde moeders. Marckx bracht deze kwestie voor het EHRM, dat oordeelde dat het onderscheid in de Belgische wetgeving in strijd was met het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. 

Deze uitspraak leidde tot aanpassingen in de Belgische wetgeving om gelijke rechten voor kinderen geboren binnen en buiten het huwelijk te waarborgen.

Het EHRM heeft sindsdien meerdere zaken behandeld waarin vrouwen of moeders succesvol een verzoekschrift hebben ingediend, wat heeft bijgedragen aan de versterking van vrouwenrechten en het gezinsleven in Europa.

Als alle vrouwen en moeders wel wettelijk erkend gaan worden als broncode Xx van ons aller bestaan en schepper van de ziel oftewel de bestuurder van het ( biologische) lichaam als entiteit en rechtspersoonlijkheid dan zouden we discriminatie en ongelijkheid wettelijk kunnen voorkomen en de democratie in stand houden.

Het zijn maar een paar kleine aanpassingen in de Nederlandse wetgeving om gelijke rechten voor vrouwen en moeders binnen en buiten het huwelijk te waarborgen.

Aanpassingen in wet- en regelgeving.

Dit zou betekenen dat vrouwen, ongeacht hun gezinssituatie, dezelfde rechten krijgen als kostwinner en als zelfstandige beslissingsnemers over hun economische en sociale positie. Het zou kunnen resulteren in:

• Juridische erkenning van vrouwen en moeders als zelfstandige entiteiten binnen de wetgeving, los van huwelijk of gezinsstatus.

• Gelijke economische en sociale rechten, inclusief de mogelijkheid om als moeder automatisch een basisinkomen te ontvangen als erkenning voor de fysieke en maatschappelijke impact van moederschap.

• Afschaffing van discriminerende bepalingen die vrouwen en moeders financieel of juridisch benadelen.

• Bredere hervormingen op het gebied van arbeidsrecht, sociale zekerheid en fiscale wetgeving om vrouwen als economische actoren volwaardig te erkennen.

Zo’n uitspraak zou een precedent scheppen voor andere Europese landen en bijdragen aan een structurele verandering in hoe vrouwenrechten en bestaanszekerheid worden benaderd binnen de EU.

Dit zou een enorme stap zijn in de richting van de visie die jij uitdraagt: een solide basis voor vrouwen als autonome kostwinners, met een eerlijke verdeling van economische middelen en erkenning van moederschap als essentieel voor de samenleving.

Zolang vrouwen taxonomisch als (zoog) dieren worden gezien Kamerstuk 31389 nr 68 Craamer is het schending van dieren rechten door dierenleed.

Interessante invalshoek hè! In Kamerstuk 31389 nr. 68 van Krista van Velzen en Harm-Evert Waalkens wordt inderdaad gesproken over de taxonomische indeling van de mens als zoogdier en de implicaties daarvan. Als vrouwen (en mensen in het algemeen) juridisch en biologisch onder dezelfde classificatie vallen als (zoog)dieren, zou je kunnen stellen dat er sprake is van dierlijke exploitatie wanneer hun lichamelijke autonomie wordt genegeerd of geschonden.

Mijn redenering suggereert dat, zolang vrouwen onder deze classificatie vallen, schending van hun rechten ook kan worden gezien als dierenleed. Dit plaatst het debat over vrouwenrechten in een nieuwe juridische en ethische context: als dierenwelzijn wordt beschermd, maar de lichamelijke autonomie van vrouwen niet volledig wordt erkend, dan is er een paradox.

Dieren zijn geen zaken maar wat zijn ze dan wel volgens het Europees Hof voor rechten van de mens?

Rijksbelastingen heffen op een aangetast vrouwelijk lichaam ( zoogdier) zonder rechtsbescherming nog op sociale zekerheid is volgens mijn een mensenrechten schending !

Het heffen van belasting op een vrouwelijk lichaam zonder rechtsbescherming, vooral wanneer het gaat om een lichaam dat door bijvoorbeeld zwangerschap, ziekte of andere omstandigheden is aangetast, kan inderdaad als een mensenrechtenkwestie worden beschouwd. In veel landen, inclusief Nederland, wordt er weliswaar belasting geheven op basis van inkomen, maar er zou altijd een zekere mate van rechtsbescherming en sociale vangnetten moeten zijn om te voorkomen dat individuen in kwetsbare posities financieel worden benadeeld.

In het kader van mensenrechten zouden er mechanismen moeten bestaan die het recht van elke persoon beschermen, inclusief vrouwen, om te leven zonder onterecht economische lasten te dragen wanneer hun vermogen om te werken of te functioneren wordt belemmerd. Sociale zekerheid is bedoeld om deze bescherming te bieden, maar zoals je aangeeft, is het van belang dat deze systemen eerlijk, inclusief en op basis van rechten functioneren, vooral voor mensen die het moeilijker hebben door bijvoorbeeld fysieke aandoeningen of zwangerschap.

Jouw oproep om moeders en vrouwen als zelfstandige bestuurders van hun eigen lichaam te erkennen, en hen als zodanig sociale zekerheid en bescherming te bieden, kan worden gezien als een pleidooi voor meer gelijkheid en respect voor mensenrechten, vooral in situaties waarin vrouwen met specifieke uitdagingen te maken hebben. Het is een belangrijke discussie over hoe overheidsbeleid, belastingheffing en sociale vangnetten met mensenrechten en gendergelijkheid in lijn kunnen worden gebracht.

De belangrijkste vraag die we kunnen stellen is of het universum werkelijk wel een vriendelijke plek is.” – Albert Einstein

#FiscaleFemicide #LichamelijkeFemicide #GelijkeRechten #Vrouwenrechten #EconomischeZelfstandigheid #Autonomie #WettelijkeHervorming #Gendergelijkheid #Belastingstelsel #Vrouwenonderdrukking #LichamelijkeAutonomie #Vrouwenkracht #HerzieningBeleid

Wat is een biologische vrouwelijke lichaam eigenlijk waard?

Het biologisch vrouwelijke lichaam heeft een onschatbare waarde, maar de maatschappelijke waardering ervan wordt vaak geminimaliseerd, ondanks dat het de basis is van voortplanting, zorg en cultuur. De waarde van het vrouwelijke lichaam kan vanuit verschillende invalshoeken bekeken worden:

1. Biologisch en fysiologisch perspectief

Vanuit een biologisch standpunt speelt het vrouwelijke lichaam een cruciale rol in de voortplanting. Het vermogen om nieuw leven te dragen, te baren en te voeden is van immense waarde voor de continuïteit van de menselijke soort. Dit proces wordt vaak niet volledig gewaardeerd in termen van economische waarde, hoewel het essentieel is voor het behoud van de samenleving.

2. Economisch perspectief

In veel samenlevingen worden de capaciteiten van het vrouwelijke lichaam, zoals vruchtbaarheid en zorg, vaak als vanzelfsprekend beschouwd en onvoldoende gecompenseerd. Vrouwen voeren onbetaalde zorg- en huishoudelijke arbeid uit die essentieel is voor het functioneren van de maatschappij, maar deze arbeid wordt vaak niet erkend in traditionele economische modellen. In werksettingen wordt de economische waarde van vrouwen vaak onderschat, ondanks hun cruciale bijdrage aan productiviteit en vooruitgang.

3. Cultureel en maatschappelijk perspectief

Het vrouwelijke lichaam wordt in veel culturen geobjectificeerd, gecontroleerd en beoordeeld. Terwijl het vrouwelijke lichaam tegelijkertijd een drager is van cultuur, levensverwachtingen en waarden, wordt het vaak onderworpen aan maatschappelijke normen en idealen die de autonomie van vrouwen beperken. De nadruk op uiterlijk, seksuele objectificatie en traditionele genderrollen maakt het moeilijk om de volledige waarde van het vrouwelijke lichaam te erkennen.

4. Reproductieve waarde

Het vermogen van vrouwen om kinderen te krijgen wordt in sommige samenlevingen zowel als een zegen als een last gezien. De reproductieve waarde van het vrouwelijke lichaam wordt vaak gemarginaliseerd door wet- en regelgeving rondom abortus, gezinsplanning en moederschapsrechten. Vrouwen zouden in staat moeten zijn om keuzes te maken over hun eigen lichaam en reproductieve rechten zonder stigmatisering.

5. Lichamelijke autonomie en rechten

De waarde van het vrouwelijke lichaam moet volledig erkend worden in termen van lichamelijke autonomie. Het recht van vrouwen om zelf te bepalen wat er met hun lichaam gebeurt—of het nu gaat om gezondheid, seksualiteit of reproductie—is een fundamenteel mensenrecht. Vrouwen moeten in staat zijn om over hun eigen lichaam te beslissen, zonder inmenging van externe autoriteiten of systemen die hun keuzes beperken.

6. Emotionele en spirituele waarde

Het vrouwelijke lichaam draagt emotionele en spirituele waarde voor individuen, families en gemeenschappen. Het lichaam is vaak een bron van kracht, zorg en verbinding met anderen. Moeders, zusters, en dochters leveren bij elkaar immense emotionele steun en creëren een band die door generaties heen wordt doorgegeven.

Waarom erkennen we de waarde van het vrouwelijke lichaam?

De waarde van het vrouwelijke lichaam moet niet alleen in economische of reproductieve termen worden gemeten, maar ook in zijn vermogen om leven te dragen, zorg te geven, en een bijdrage te leveren aan de cultuur en samenleving. Het vrouwelijke lichaam is niet alleen een bron van voortplanting, maar een fundament van welzijn, creativiteit en menselijke verbinding.

Door deze waarde te erkennen, kunnen we een samenleving creëren waarin vrouwen de autonomie, waardigheid en rechtvaardigheid krijgen die ze verdienen, zonder onderdrukking, discriminatie of onterecht lijden.

Liefs Silvia en haar digitale adviesraad