Cartoon gemaakt door Carlos voor Emma toen zij werd geopereerd aan haar hart.

Het was 12 september om 01.06 toen ik nog wakker lag, terug denkend aan drie bijzondere dagen met fijne mensen om ons heen. Toen ik even naar de badkamer liep voor een slokje water hoorde ik een bliebje van de telefoon die aan de oplader lag. Omdat ik al dagen slecht slaap dacht laat ik eens kijken wie ons zo vroeg in de ochtend een mail stuurt. Maar dit bericht kwam 9581 kilometer bij ons vandaan… uit Quito…van Carlos. Hij is degene die in 1995 de cartoons op de ramen heeft gemaakt bij de oprichting van De Kleedkamer….!Ik begon te lezen en hoe verder ik las realiseerde ik me dat de vriendschap die wij hebben zo verschrikkelijk bijzonder is…terwijl ik hem in de 30 jaar tijd die we elkaar nu kennen misschien maar 15 keer “life” heb gezien.  Toen hij naar Quito vertrok hebben wij onze eerste labrador naar hem vernoemd en zo dachten we toch elke dag aan hem. Ik heb even getwijfeld om dit bericht te delen met jullie maar ik vond het zo’n mooie bijzondere mail en compliment en dat van een man uit Equador

Cartoons gemaakt door onze dierbare vriend Carlos Perez

Mail from Carlos |Quito

Alsof er vier enorme bakken met ijswater over me heen werden gekieperd.

Zo voelde het toen ik twee dagen geleden jouw stukje las getiteld “Eindelijk durf ik mij rust te gunnen”. Naarmate ik verder las werd dat “geschrokken” gevoel eigenlijk snel vervangen door een rotgevoel in de zin van “waarom heb ik het niet eerder gelezen”. Hier baal ik van, want ik denk dat gedurende periodes zoals jij die beschreef een paar woorden van een verre vriend nooit verkeerd zullen vallen.

Toch ben ik blij voor je dat je uiteindelijk het moment hebt gevonden, vrijwillig of niet, om de hele boel om te gooien. Het moment van herkennen “tot hier en niet verder” wordt niet door iedereen tijdig opgemerkt. Veel mensen komen er te laat achter met alle -soms zelfs dramatische- consequenties van dien. Zelfs bepaalde signalen van het lichaam worden niet eens opgemerkt .

Bij jou daarentegen kwam het signaal dat je lichaam aangaf wel aan. En dat is een blessing hoe je het ook maar wendt of keert. Uiteindelijk heb je enorm veel mensen die van je houden en voor wie je belangrijk bent, en daar draait het uiteindelijk allemaal om. Een bedrijf, geld, succes, zijn ego gerelateerd. Het zijn geen dingen die geluk bepalen want ze hebben allemaal een begin en einde. Het is allemaal tijdelijk. En als het de ego is die bepaald wat genoegdoening geeft, dan is niets genoeg. Ook al wordt je  op een dag wakker als de meest succesvolle en rijkste person op aarde.

 Uit eigen ervaring sprekende zijn het de kleine dingen die het em doen. De lach van je kind, het gezang van een vogel vroeg in de ochtend, een onverwachte kus van je partner. Die kleine dingetjes, die veel mensen jammer genoeg niet eens “zien” of “voelen” en als vanzelfsprekend zien, zijn het die het allemaal de moeite waard maken.

Ik ken je via Wim, je echtgenoot aan wie ik hele mooie herinneringen heb. En jou heb ik op de één op andere manier altijd gezien als een sterke, passievolle vrouw, die honderd procent gaat voor wat ze wil bereiken. Een vrouw die net iets verder kijkt dan de rest en geen genoegen neemt met halve resultaten. Natuurlijk zijn er bijna twintig jaar over heen gegaan sinds ik ben vertrokken uit Nederland. In zo´n periode ontwikkelen we ons verder in die zin, dat we bepaalde dingen anders gaan zien. Velen gooien er nog een scheut bovenop, anderen beginnen de dingen wat de relativeren, zeker als er onderweg geliefden voorgoed afscheid nemen.

Ik schaar me bij die laatste groep. Het afscheid van mijn vader en oma hebben littekens achter gelaten. Het overlijden van mijn vader werd dan nog in grote mate verzacht doordat ik María leerde kennen. Alsof één enorm gat werd opgevuld met de liefde van iemand anders. Met mijn oma was dit niet het geval. Dat gat is niet opgevuld en is leeg gebleven tot de dag van vandaag.

Deze gebeurtenissen hebben mij een andere “bril” gegegeven. Één waardoor ik het leven anders ben gaan zien, en heb geleerd me alleen druk te maken om dingen die werkelijk de moeite waard zijn. Zoals onze geliefden. De rest heeft total geen betekenis wat betreft het druk maken om dingen die vaak niet eens te controleren zijn. Natuurlijk wil iedereen een succesvolle zaak, een aantrekkelijke bankrekening, en ga zo maar door. Natuurlijk. Maar, er moeten grenzen worden getrokken die bepalen tot hoever we kunnen gaan. Want zonder die grenzen kan er een hoop verkeerd gaan.

Daarom, lieve Silvia, ben ik blij dat jouw lichaam de alarmklokken heeft geluid toen er een eerste stap buiten die grenzen werd gezet. Dat is een blessing geweest, zoals ik  al eerder zei. Want dankzij die alarmklokken ben ik ervan overtuigd dat er een prachtig nieuw hoofdstuk zal worden geschreven voor jou en je mooie gezin.

En dat verdien je.

Want je bent een pracht van een mens.

Un beso enorme,

Carlos