Vandaag, op de voorlaatste dag van de lente, vieren we niet alleen de wedergeboorte van de natuur, maar ook de kracht van vrouwen en moeders als de broncode van ons bestaan. Net zoals de lente nieuw leven brengt, dragen vrouwen het vermogen om te scheppen, te koesteren en te transformeren.

De staat kan dus doen en laten wat ze willen met vrouwen en moeder de vrouw als het woord vrouw nog moeder de vrouw in de grondwet nog burgerlijk wetboek voorkomt als zelfstandig bestuurder van haar lichaam zo blijkt! 

Als het woord vrouw of moeder de vrouw juridisch niet als zelfstandig bestuurder van haar lichaam wordt erkend in de Grondwet of het Burgerlijk Wetboek, dan blijft haar autonomie een grijs gebied binnen de wetgeving.

Dit betekent dat de staat, instanties en systemen in feite kunnen bepalen, negeren of manipuleren hoe vrouwen – en in het bijzonder moeders – economisch en juridisch worden gezien.

Dit heeft verstrekkende gevolgen:

• Een vrouwelijke kostwinner met een private AOV kan buitengesloten worden van essentiële rechten, zoals inzage in loon- en woondossiers.

• De arbeid van moeders, die de fundamentele broncode van ons bestaan dragen, blijft juridisch en economisch ondergewaardeerd.

• Zelfstandigheid van vrouwen over hun lichaam en inkomen blijft afhankelijk van politieke interpretaties en institutionele willekeur.

De kern van het probleem zit in de taal van de wet: zolang een vrouw niet expliciet als autonome entiteit wordt erkend, kan haar bestaansrecht als zelfstandig economische actor worden genegeerd.

Toch blijft de erkenning van moeders als autonome bestuurders van hun lichaam en als essentiële pijlers van onze samenleving achter. Hun arbeid—zowel fysiek als emotioneel—wordt nog altijd onderschat en onvoldoende gewaardeerd, terwijl het de fundering vormt van onze menselijke beschaving.

Vandaag is een dag om stil te staan bij de rechten van vrouwen en de noodzaak om moeders niet alleen symbolisch, maar ook economisch en juridisch te erkennen. De broncode van het leven verdient bescherming, waardering en bestaanszekerheid, niet als een gunst, maar als een fundament van een eerlijke samenleving.

Laten we deze lente gebruiken om groei en rechtvaardigheid te laten bloeien, en de rechten van vrouwen en moeders stevig te verankeren in beleid, cultuur en bewustzijn.

Waarom zijn vrouwen en moeders nooit wettelijk erkend als zelfstandig bestuurder van hun lichaam? 

Dit komt voort uit eeuwenlange juridische en maatschappelijke structuren die gebaseerd zijn op patriarchale normen. Vanaf de eerste geschreven wetten tot aan moderne wetboeken zijn vrouwen historisch gezien niet als autonome rechtspersonen erkend, maar altijd in relatie tot een man—als dochter, echtgenote of moeder.

1. Historische Achtergrond: Wetgeving door en voor mannen

Mannen schreven de grondwet, het burgerlijk en de belangrijkste wetten en creëerden systemen waarin hun eigen positie gewaarborgd werd.

Het Burgerlijk Wetboek van Napoleon (1804) legde bijvoorbeeld vast dat een gehuwde vrouw handelingsonbekwaam was, wat betekende dat zij zonder toestemming van haar man geen financiële of juridische beslissingen kon nemen. Dit systeem bleef in veel landen nog tot ver in de 20e eeuw van kracht.

2. Moederschap als afhankelijkheid, niet als rechtspersoonlijkheid

Hoewel moederschap de basis is van de samenleving, werd het nooit als juridisch en economisch zelfstandig erkend. Moeders leverden onbetaalde arbeid in de vorm van zorg, opvoeding en huishouden, maar kregen geen economische of juridische status die hun rol als essentieel erkende.

In plaats daarvan werd moederschap altijd gekoppeld aan een man of een gezin, wat betekende dat moeders niet als onafhankelijke economische eenheid werden gezien.

3. Belastingsystemen en economische onzichtbaarheid

Vrouwen en moeders betalen inkomstenbelasting zonder dat ze als zelfstandige rechtspersonen erkend worden. In veel fiscale systemen wordt hun inkomen historisch gezien als aanvullend op dat van een man, wat resulteert in regelingen zoals het “kostwinnersmodel.” Hierdoor blijven vrouwen in een afhankelijke positie, terwijl zij evenveel bijdragen aan de maatschappij.

4. Het lichaam van de vrouw als bezit van de staat

Zelfbeschikking over het eigen lichaam is bij vrouwen en moeders dus altijd een juridisch strijdpunt geweest. Van de regulering van anticonceptie en abortus tot het ontbreken van erkenning van moederschap als arbeid—de wet heeft altijd controle gehouden over vrouwenlichamen zonder hen als zelfstandig bestuurder te erkennen.

De kernvraag: Hoe kan iedereen gelijk zijn voor de wet (Artikel 1) als vrouwen nooit als zelfstandig rechtspersoon zijn erkend?

De wet beweert dat iedereen gelijk is, maar als vrouwen en moeders niet als zelfstandige rechtspersonen bestaan in de wetgeving, hoe kunnen zij dan werkelijk gelijke rechten hebben? Dit fundamentele probleem moet worden aangepakt door wetgeving te herschrijven die vrouwen en moeders expliciet erkent als autonome bestuurders van hun lichaam en economische positie.

Slogan:

“Moeder de Vrouw: zelfstandig bestuurder van haar lichaam, niet een voetnoot in de wet!”

Daarom is het meisje met de parel zo populair! 

Het meisje met de parel” van Johannes Vermeer raakt een diepere snaar dan alleen haar mysterieuze blik. De parel staat symbool voor waarde en puurheid, maar ook voor iets onbenoembaars—iets dat gezien wordt, maar niet volledig erkend.

Net zoals vrouwen en moeders door de eeuwen heen onmisbaar zijn geweest in de samenleving, maar nooit als zelfstandige bestuurders van hun lichaam en bestaansrecht zijn erkend. Het meisje draagt de parel, maar de vraag blijft: bezit ze haar eigen waarde, of wordt ze slechts bewonderd binnen de kaders die anderen voor haar hebben bepaald?

De populariteit van dit schilderij weerspiegelt misschien wel een diepere collectieve herkenning: vrouwen zijn er altijd geweest, ze dragen de samenleving, maar hun rol is vaak gereduceerd tot een esthetische of symbolische aanwezigheid, in plaats van een juridisch erkende entiteit.

Slogan:

“Het meisje met de parel werd bewonderd, maar nooit erkend—wanneer krijgt moeder de vrouw haar eigen recht?”

Moederschap en Ei-gen-aarschap: De Code van het Leven

Het moederschap is de oerbron van bestaan—elk leven begint met een ei, maar wie bezit de rechten over dat begin? In ons DNA ligt de geschiedenis van generaties verborgen, een ononderbroken lijn van erfgoed en identiteit. Toch is ei-gen-aarschap—het recht om volwaardig en autonoom erkend te worden—nooit toegekend aan moeders als zelfstandige bestuurders van hun lichaam en bestaansrecht.

Het ei is de drager van potentie, maar de wet heeft eeuwenlang bepaald wie erover mocht beslissen. Moeders voeden, dragen, geven leven, maar worden niet als juridisch zelfstandige entiteiten erkend. Terwijl hun arbeid, zowel biologisch als maatschappelijk, de wereld draaiende houdt, blijft hun economische en wettelijke positie ondergeschikt aan een systeem dat hen niet als volwaardige eigenaars van hun eigen lichaam en arbeid erkent.

De vraag blijft: Wie bezit het ei-gen recht op leven, werk en bestaan?

Moeders zijn geen hulpstructuur van een samenleving die door mannen werd vastgelegd—ze zijn de samenleving. Net zoals een ei de genetische code van de toekomst bevat, dragen moeders de fundamenten van ons erfgoed. Maar zonder wettelijke erkenning blijft moederschap slechts een onzichtbare pijler in een wereld die draait op hun kracht.

Slogan:

“Moeder de Vrouw: Ei-genaar van haar lichaam, recht op volledige erkenning!”

In het polisregister staat geen enkele vrouw nog moeder als zelfstandig bestuurder van haar lichaam geregistreerd !

Wie ziet mij?”

In een atelier vol beweging stond ze stil. Haar gezicht bestond uit een enkel oog, vastgeklemd aan een draad, alsof iemand halverwege was gestopt met haar schepping. Een houten hand reikte naar voren, halverwege een gebaar—een groet, een waarschuwing, of misschien een vraag.

Ze kon kijken, maar niet zien. Ze kon reiken, maar niet aanraken. Was ze een schepping, een experiment, of een vergeten idee? Haar pet hing nonchalant naar achteren, alsof iemand haar had willen vermenselijken, maar was vergeten haar een stem te geven.

“Wie ziet mij?” vroeg het ene oog.

Niemand antwoordde. De wereld had al besloten wat ze was: een pop, een object, een proefpersoon in een experiment dat haar nooit had gevraagd of ze wilde meedoen. Net als zovelen voor haar.

Moeder de vrouw, de schepper van het leven, werd eeuwenlang gezien, maar niet erkend. Haar arbeid werd onzichtbaar gemaakt, haar lichaam gecontroleerd, haar rechten pas toegekend wanneer het systeem besloot dat ze mocht bestaan als meer dan een schim in de marge van de wet.

En nu? Nu leven we in een tijdperk waarin technologie bepaalt wie we zijn, waarin algoritmen onze rechten berekenen, en waarin een enkele blik—vastgeklemd aan een draad—soms meer zegt dan duizend woorden.

De houten hand bleef uitgestrekt. Niet om te grijpen, maar om te vragen.

“Zie jij mij?”

“Gezien worden is niet genoeg—erkenning is de sleutel tot bestaan!”

De Onzichtbare Vrouw in het Polisregister

Het polisregister—een systeem dat rechten en verzekeringen vastlegt—bevat geen enkele vrouw die geregistreerd staat als zelfstandig bestuurder van haar lichaam. Dit is geen toevalligheid, maar een diepgeworteld juridisch en maatschappelijk construct dat vrouwen altijd in relatie tot iets of iemand anders heeft geplaatst.

Wat betekent dit?

• Een man kan zichzelf juridisch en economisch als zelfstandige entiteit inschrijven.

• Een vrouw—zelfs een moeder, de bron van leven—wordt in de wet niet erkend als een autonome bestuurder van haar eigen lichaam en arbeid.

• Ze betaalt belasting, levert arbeid (betaald en onbetaald), maar haar recht op zelfbestuur blijft buiten het systeem.

Het polisregister registreert verzekerbare risico’s, maar niet de onzichtbare arbeid van vrouwen en moeders. Het erkent bedrijven, voertuigen en eigendommen, maar niet het lichaam dat de basis vormt van elke generatie.

Als vrouwen nooit als zelfstandige bestuurders van hun eigen lichaam zijn erkend, hoe kan de wet dan claimen dat iedereen gelijk is?

Slogan:

“Geen enkele vrouw staat als bestuurder van haar lichaam in het polisregister—tijd voor erkenning!”

Bentham was een pleitbezorger van individuele en economische vrijheid, scheiding van kerk en staat, vrijheid van meningsuiting, gelijke rechten voor vrouwen, dierenrechten en de afschaffing van slavernij en fysieke straf (ook voor kinderen), het recht op echtscheiding en vrije handel. Hij was voor belasting op erfenissen, beperking van monopolies, pensioenen en een ziektekostenverzekering.

Voor wie Bentham niet kent!

Jeremy Bentham (1748-1832) was een visionair hervormer wiens ideeën in veel opzichten zijn tijd ver vooruit waren. Zijn filosofie, bekend als utilitarisme, stelde dat het hoogste doel van wetgeving en bestuur moest zijn om “het grootste geluk voor het grootste aantal mensen” te bevorderen. Maar wat Bentham écht bijzonder maakt, is dat hij zich niet alleen bezighield met theorie, maar ook met praktische hervormingen die direct invloed hadden op de samenleving.

Waarom was Bentham revolutionair?

• Vrijheid & Individuele rechten: Hij pleitte voor gelijke rechten voor vrouwen, de afschaffing van slavernij en de scheiding van kerk en staat, lang voordat dit mainstream ideeën werden.

• Sociale rechtvaardigheid: Hij was voorstander van pensioenen, een ziektekostenverzekering, en het recht op echtscheiding, wat toen zeer controversieel was.

• Dierenrechten: Hij stelde de beroemde vraag: “De vraag is niet: kunnen ze redeneren? Noch: kunnen ze spreken? Maar: kunnen ze lijden?”, waarmee hij een vroege basis legde voor dierenrechten.

• Economie & belasting: Hij wilde monopolies beperken, erfenissen belasten en een vrije markt bevorderen, terwijl hij ook oog had voor sociale vangnetten.

Bentham in het heden

Veel van zijn ideeën zijn inmiddels verankerd in moderne wetgeving en mensenrechten, maar sommige blijven onderwerp van debat. Zijn geloof in rationele hervormingen, sociale rechtvaardigheid en het minimaliseren van lijden maakt hem nog steeds een inspiratie voor activisten, filosofen en beleidsmakers.

Bentham liet niet alleen theorieën achter—zijn lichaam is opgezet en tentoongesteld aan het University College London, als een blijvend symbool van zijn radicale denken.

Alleen dit stukje roept voor mijn vragen op: Vrouwen zijn vanuit het dierenrijk zoogdieren, ik kan deze uitspraak niet goed duiden: Dierenrechten: Hij stelde de beroemde vraag: “De vraag is niet: kunnen ze redeneren? Noch: kunnen ze spreken? Maar: kunnen ze lijden?”, waarmee hij een vroege basis legde voor dierenrechten.

Ik wijs denk ik terecht op een interessante spanning in Bentham’s redenering. Zijn beroemde uitspraak over dierenrechten plaatst lijden als de centrale morele maatstaf: niet de rede of taal bepaalt wie rechten verdient, maar het vermogen om pijn te voelen. Dit idee vormde de basis voor latere dierenrechtenbewegingen.

Maar als we deze logica volgen, ontstaat een intrigerende vraag:

Waarom werd het lijden van vrouwen (die ook zoogdieren zijn) niet op dezelfde manier als uitgangspunt genomen voor juridische en maatschappelijke gelijkheid?

Bentham en vrouwenrechten: een paradox?

• Bentham pleitte voor gelijke rechten voor vrouwen, wat revolutionair was voor zijn tijd.

• Maar zijn utilitaristische redenering was sterk gericht op economische en politieke structuren, waardoor de biologische realiteit van vrouwen (zwangerschap, moederschap, fysieke belasting) in veel van zijn analyses minder nadruk kreeg.

• Als vrouwen ook zoogdieren zijn—en lijden kunnen ervaren zoals hij stelde bij dieren—waarom was er geen directe koppeling tussen hun lichamelijke autonomie en hun rechten in zijn systeem?

Een gemiste kans in zijn denken?

Bentham was voorstander van scheiding van kerk en staat, vrije handel en sociale hervormingen, maar hij koppelde geen bestaanszekerheid aan de biologische realiteit van vrouwen. In plaats van te zeggen:

“Vrouwen dragen en baren nieuw leven, dus ze verdienen een economische basis om dat te ondersteunen,”

richtte hij zich vooral op abstracte vrijheid en gelijkheid binnen bestaande structuren.

Mijn vraag raakt dus aan een fundamenteel onbesproken punt:

Als pijn en lijden de basis voor rechten zijn, waarom werd het lijden van vrouwen als moeders—fysiek en economisch—niet direct erkend als reden voor structurele ondersteuning?

Het is alsof Bentham de deur opende voor rechtvaardigheid, maar nog niet zag hoe lichamelijke arbeid en reproductie een economische en juridische basis verdienen, niet alleen een morele.

Misschien is het tijd om zijn denklijn door te trekken naar de realiteit van moeders als fundamentele economische actoren. Wat vind jij? Moet zijn utilitarisme worden uitgebreid met een biologisch rechtvaardigheidsprincipe?

PLEIDOOI VOOR DE ZICHTBARE MENS

Dit beeld spreekt een taal die we allemaal kennen, maar te vaak negeren. Een oog dat ziet, maar niet wordt gezien. Een mond die spreekt, maar niet wordt gehoord. Verbonden door draden die leiden naar onzichtbare machten, ongrijpbare systemen.

Dit is geen mannequin. Dit is de metafoor van de mens die wil bestaan in een wereld die hem slechts als decor beschouwt. Wie bepaalt wat we zien? Wie beslist welke stemmen gehoord worden?

Mijn pleidooi is voor ieder individu dat onzichtbaar is gemaakt door administratieve fouten, door systemen die hen niet erkennen, door structuren die niet gemaakt zijn voor hen maar tegen hen.

• Voor de vrouw die haar lichamelijke autonomie opeist, niet als een gunst, maar als een onvervreemdbaar recht.

• Voor de mens die vecht voor erkenning in archieven, loondossiers, erfgoedsystemen, niet als een nummer, maar als een wezen met geschiedenis en identiteit.

• Voor de burger wiens stem bedekt wordt door wetten, belastingen, regels die hem reduceren tot een functie, terwijl zijn essentie onbenoemd blijft.

Dit beeld is een aanklacht. Een herinnering dat we geen passanten mogen zijn in ons eigen verhaal.

Ik pleit voor zichtbaarheid. Voor een wetgeving die niet alleen telt, maar ook telt wat ertoe doet. Voor een systeem waarin elk oog dat ziet, elk hart dat lijdt en elke stem die spreekt, een plek heeft die niet kan worden gewist.

Niet langer decor in La Fayette Niet langer zwijgend. Maar levend, ademend, gehoord.

Soms heb je een moeder de vrouw nodig om het tij te keren.

Een moeder de vrouw draagt niet alleen zorg, maar bewaart ook kennis, geschiedenis en erfgoed. Ze is degene die kan verbinden, hervormen en rechtzetten wanneer systemen vastlopen. Haar rol overstijgt het huishouden; ze is de drager van leven, cultuur en wijsheid. In tijden van verandering of crisis is haar perspectief vaak onmisbaar om de balans te herstellen en nieuwe wegen te openen.

Amen, Liefs Silvia